Η Δεξιά πάντα τέτοια ήταν: Πατριδεμπορία, χριστιανοκαπηλία, αυταρχισμός…

του Γιώργου Καρελιά

Το αλήστου μνήμης δόγμα "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια" επανέρχεται, αν και ποτέ η παραδοσιακή Δεξιά δεν το ξέχασε.

Όσοι νομίζουν ότι η σημερινή ΝΔ είναι κάτι διαφορετικό από τη διαχρονική δεξιά παράταξη αυτές τις μέρες πρέπει να πήραν την απάντηση: όχι, δεν είναι. Είναι το κόμμα που στηρίζεται σε παραδοσιακές «αρχές»: πατριδοκαπηλία, καπηλεία της θρησκείας, αυταρχισμός. Το αλήστου μνήμης δόγμα «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» επανέρχεται, αν και ποτέ η παραδοσιακή Δεξιά δεν το ξέχασε.

Μήπως οι διαπιστώσεις αυτές είναι υπερβολικές και δυσφημούν το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, που θέλει να το εμφανίζει σαν σύγχρονο ευρωπαϊκό και προοδευτικό; Ας δούμε ορισμένα γεγονότα συγκριτικά με άλλα του πρόσφατου παρελθόντος.

ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΙΑ: Μόλις μια πενταετία έχει περάσει από τότε που η «σύγχρονη» ΝΔ -χέρι χέρι με ό,τι πιο ακροδεξιό και αναχρονιστικό υπάρχει στη χώρα- καβαλούσε τον Βουκεφάλα και πρωτοστατούσε στα συλλαλητήρια, για να υπονομεύσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία διευθετούσε αξιοπρεπώς για τη χώρα τη χαμένη εδώ και δύο δεκαετίες υπόθεση του ονόματος της γειτονικής χώρας. Στο βωμό εκλογικών σκοπιμοτήτων οι πλέον ακραίοι της ΝΔ μιλούσαν για «μειοδότες» και «προδότες» της τότε κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Και ο κ. Μητσοτάκης, λαϊκίζοντας ασύστολα, απειλούσε με βέτο κατά την ενταξιακή πορεία της Βόρειας Μακεδονίας. Όμως, όταν ήρθε στην κυβέρνηση, όαλ αυτά πήγαν περίπατο, αποδεικνύοντας ότι όσα έλεγε περί «επικίνδυνης συμφωνίας» ήταν λόγια του αέρα και μόνο προς άγραν ψήφων.

Τι ανάλογο συμβαίνει σήμερα; Η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης παίζουν ξανά το παιχνίδι του «πατριωτισμού» -πατριδοκαπηλία είναι το σωστό- σε άλλο πεδίο. Ανακινούν, εκ του μη όντος, θέμα στη μειονότητα της Ροδόπης, επειδή έδωσε περισσότερες ψήφους στον ΣΥΡΙΖΑ. Με το ακαταμάχητο «επιχείρημα» ότι, για να συμβεί αυτό, «παρενέβη το Προξενείο της Τουρκίας» υπέρ συγκεκριμένων υποψηφίων. Μόνο που αυτό συμβαίνει εδώ και πολλές δεκαετίες και έχουμε γίνει μάρτυρες διαφόρων επεισοδίων με μειονοτικούς βουλευτές. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν το 1990, όταν οι τότε «ανεξάρτητοι» βουλευτές Σαδίκ και Φαίκογλου, που δήλωναν ανοιχτά και προκλητικά «Τούρκοι», έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Σήμερα έφτασε στο σημείο η Ντόρα Μπακογιάννη να εκβιάσει-ανοιχτά , επιτόπου και δια ζώσης- τους μειονοτικούς ψηφοφόρους, με την πρωτοφανή απειλή ότι αν δεν ψηφίσουν ΝΔ, τώρα που θα γίνει ξανά κυβέρνηση θα υποφέρουν. Τέτοιο μείγμα πατριδοκαπηλίας, παλαιοκομματισμού και απειλών είχαμε πολλές δεκαετίες να συναντήσουμε.

Και ο νεόκοπος εθνικόφρων εκπρόσωπος της ΝΔ κ. Σκέρτσος ανακαλύπτει ότι το δεύτερο κόμμα της ελληνικής Βουλής είναι «εθνική εξαίρεση». Αστόχησε στον χαρακτηρισμό. «Εθνικό μίασμα» έπρεπε να πει, για να είναι σύμφωνος με την παλαιά ρητορεία των πολιτικών του προγόνων, των «εθνικοφρόνων».

ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ: Η παράταξη τη Δεξιάς έχει συνδέσει, διαχρονικά, την πολιτική πορεία της με τη θρησκεία. Ποιος έχει ξεχάσει την απόλυτη ταύτιση όλης της ΝΔ με ό,τι πιο σκοταδιστικό στην Ιεραρχία, κατά τη «μάχη των ταυτοτήτων» το 2000; Η «δεξιά του Κυρίου» του Χριστόδουλου και σύμπασα η πολιτική Δεξιά συμπορεύτηκαν στην τελευταία μάχη του 20ου αιώνα υπέρ αναχρονιστικών και σκοταδιστικών αντιλήψεων.

Τι γίνεται σήμερα; Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν ανέχεται την αμφισβήτηση του… «θρησκευτικού πατριωτισμού» της, που επιχειρείται από τα δεξιά της και επιστρατεύει όλα τα κλασικά στηρίγματά της- από τον Καρατζαφέρη και τον Αρχιεπίσκοπο μέχρι Μητροπολίτες και Ηγουμένους- για να μην της πάρει χριστιανικές ψήφους το κομματίδιο ΝΙΚΗ.

Αυτή, λοιπόν, είναι η σημερινή Δεξιά με το φτιασιδωμένο πρόσωπο της «κεντρώας» και «φιλελεύθερης» ΝΔ. Με όπλα την καπηλεία της έννοιας πατρίδα, την καπηλεία της θρησκείας και τον αυταρχισμό.

Ζούμε ξανά μέρες εθνικοφροσύνης και πατριδοκαπηλίας. Οι αντίπαλοι πρέπει να δίνουν διαπιστευτήρια «πατριωτισμού» στους «κεντρώους» και «φιλελεύθερους» νεοεθνικόφρονες και πατριδεμπόρους.

Πώς το έχει πει ο Άγγλος συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον; «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων»…

Η προπαγάνδα κάνει θαύματα: SOS κινδυνεύουν τα μερίσματα των… φτωχών!

του Γιώργου Καρελιά 

Στη δημόσια συζήτηση εν όψει των δεύτερων εκλογών αντί να ερωτώνται πιεστικά οι αυριανοί κυβερνήτες, βομβαρδίζονται αυτοί που δεν θα κυβερνήσουν.

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη κέρδισε τις εκλογές της 21ης Μαίου με χαώδη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ και, αν δεν συμβεί κάτι εντελώς απρόβλεπτο, θα σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση.

Τι θα έπρεπε να γίνεται στη δημόσια συζήτηση; Το απλό: να ερωτώνται πιεστικά ο κ. Μητσοτάκης και οι επίδοξοι υπουργοί του πώς θα υλοποιήσουν τις πολλές υποσχέσεις τους, που κοστίζουν πολλά δισεκατομμύρια ευρώ, την ώρα που το σήμα από τις Βρυξέλλες είναι «πατήστε φρένο, τέρμα στις παροχές».

Τι γίνεται; Η θηριώδης κυβερνητική προπαγάνδα κάνει θαύματα. Και στη συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης σφυροκοπούνται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, δύο κομμάτων που δεν έχουν καμιά ελπίδα να κυβερνήσουν.

Στην κυβερνητική της θητεία 2019-2023 η κυβέρνηση Μητσοτάκη:

1. Αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 45 δισεκατομμύρια. Ουδείς ρωτάει τον τέως πρωθυπουργό και τους υπουργούς του αν θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο.
2. Μοίρασε 50 δισεκατομμύρια σε παροχές παντός είδους. Ουδείς τους ρωτάει αν θα συνεχίσουν να το κάνουν και από πού θα τα βρουν.
3. Η ακρίβεια καλπάζει, αλλά η προπαγάνδα της ΝΔ θριαμβολογεί για την… πτώση του πληθωρισμού. Ουδείς ρωτάει τι θα κάνουν στη νέα θητεία τους για τους ανθρώπους που μετά βίας βγάζουν το μήνα.
4. Τα νοσοκομεία έχουν κακά χάλια. Ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Πλεύρης μιλάνε για «αναβάθμιση του ΕΣΥ» και ουδείς τους ρωτάει γιατί στην πρώτη θητεία τους, όταν σκορπούσαν αφειδώς χρήμα, το άφησαν να φτάσει κοντά στην κατάρρευση, χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό.

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία θα έπρεπε να καλούνται πιεστικά να απαντήσουν αυτοί που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κυβερνήσουν ξανά.

Αντ΄αυτού, τι παρατηρούμε; Μια μεγάλη αγωνία διακατέχει τους κυβερνητικούς προπαγανδιστές και τους ιμάντες τους στα συντριπτικά περισσότερα μέσα ενημέρωσης: μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, που δεν θα κυβερνήσουν, εξοντώσουν τους …φτωχούς ραντιέρηδες, αυξάνοντας το φόρο στα μερίσματα από το 5% στο… κολοσσιαίο 15%. Ουδείς ρωτάει τον δεινό προπαγανδιστή κ. Σκέρτσο γιατί σε όλες οι προηγμένες χώρες της Ευρώπης ο φορολογικός αυτός συντελεστής είναι από 15% έως και 45%. Επίσης, ουδείς ρωτάει γιατί είναι κοινωνικά δίκαιο να απαλλάσσονται από φόρο μεταβίβασης ακίνητα, μετρητά, μετοχές εκατομμυρίων ευρώ, όταν αυτοί που τα έχουν όλα αυτά είναι μόλις το 2% των φορολογουμένων.

Κάπως έτσι γίνεται η δημόσια συζήτηση εν όψει των δεύτερων εκλογών. Αντί να ερωτώνται πιεστικά οι αυριανοί κυβερνήτες, βομβαρδίζονται αυτοί που δεν θα κυβερνήσουν. Λες και το 90% των ψηφοφόρων είναι μερισματούχοι και κάτοχοι περιουσίας εκατομμυρίων, που τρέμουν μην έρθουν οι αριστεροί και σοσιαλιστές και τους εξοντώσουν με φόρους.

Η δύναμη της προπαγάνδας είναι, διαχρονικά, διαπιστωμένη. Ο Γάλλος φιλόσοφος Βολτέρος το είχε πει έτσι: «Αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις απιθανότητες, είναι ικανοί να σε πείσουν να διαπράξεις φρικαλεότητες». Ο Ιταλός Ουμπέρτο Έκο το έγραψε αλλιώς: «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση».

Μέσα στην υπερβολή της η ρήση αποτυπώνει αυτό που συμβαίνει αυτές τις πρώτες μέρες μεταξύ των δύο εκλογών. Δεν ξέρουμε τι θα συνέβαινε αν το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο προφανές…

 Η Επιτροπή Αγγελόπουλου για το 2021 και η απουσία της γενιά του '30

  

του Μάκη Ανδρονόπουλου

                                                          

Δεν θέλω τη γνησιότητα για να είναι το έργο ελληνικό

Θέλω την ελληνικότητα, για να είναι το έργο γνήσιο

Κωνσταντίνος Τσάτος, Πριν το ξεκίνημα, 1938

Το «ξήλωμα» της επικοινωνιακής ομάδας που είχε συγκροτήσει η πρόεδρος της επιτροπής «Ελλάδα 2021» Γιάννα Αγγελοπούλου από την ίδια ένα μήνα μετά τον διορισμό της δείχνει πως υπάρχει ουσιαστικό ιδεολογικό ζήτημα γύρω από το νόημα του εορτασμού των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, καθώς το φιλόδοξο αυτό έργο μοιάζει να διαμορφώνεται έξω από την κοινωνική πραγματικότητα. Η συγκρότηση μιας νέας εθνικής αυτοπεποίθησης δεν μπορεί να συντελεστεί με ελιτίστικους όρους, ούτε με όρους κοινωνικής ψυχανάλυσης τύπου Ράμφου, ούτε με την συμβολή των αναμφίβολα καλοπροαίρετων και καταξιωμένων ιστορικών Mark Mazower, Roderick Beaton και Richard Clogg.

 

Το όντως φιλόδοξο εγχείρημα είναι mission impossible όπως επισημάναμε εξ αρχής κι αυτό γιατί όντως η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα περίπλοκο ταυτοτικό σταυροδρόμι, παρ΄ ότι  κανείς δεν μπορεί πια, εντός και εκτός, να αμφισβητήσει την ευρωπαϊκότητά της. Όμως, είναι μια κοινωνία ηττημένη που έχει υποστεί την χρεοκοπία, την αποσάθρωση των μεσαίων στρωμάτων, την εισβολή 150.000 αλλόθρησκων μεταναστών και η οποία τελεί υπό την απειλή του τουρκικού αναθεωρητισμού και του casus belli.

 

Η «τραγική επίγνωση της ελληνικότητας» είναι δηλαδή υπαρκτή, όπως άλλωστε και η μοναξιά της, εξ ου και «ο καημός της ρωμιοσύνης» (Γ. Σεφέρης). Όμως, δυστυχώς σε αυτή την συγκυρία δεν υπάρχει μια «γενιά του ‘30» για να δώσει το στίγμα της, αν και οι συνθήκες προσομοιάζουν με εκείνες που αντιμετώπισε εκείνη η λαμπερή γενιά. Ήταν η γενιά που ακολούθησε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τώρα είναι η γενιά της χρεοκοπίας, της κρίσης  και της επιτροπείας των τροϊκανών. Ήταν η γενιά που υποδέχθηκε ένα εκατομμύριο Έλληνες πρόσφυγες, και τώρα είναι η γενιά που πρέπει να συμβιώσει με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους ενός άλλου πολιτισμού. 

Τότε, σε όλη την Ευρώπη αναζητούσαν την italinita, την ispanidad κ.οκ., όπως και σήμερα που οι περιθωριοποιημένες μάζες της παγκοσμιοποίησης επαναζητούν την εθνική τους ταυτότητα. Η Ελλάδα τους φαινόταν στενάχωρη και στενοκέφαλη, όπως και τώρα με τους braindrainers που σηκώθηκαν και φύγαν. Τότε, συγκροτήθηκε με μαγικό τρόπο μια κρίσιμη ομάδα λογοτεχνών και διανοούμενων που παρά τη δικτατορία του Μεταξά μπόρεσε για ψηλαφίσει μια νέα κοσμοθεωρία της ελληνικότητας, όπως οι Θεοτοκάς, Ελύτης, Σεφέρης, Εμπειρίκος και τόσοι άλλοι, αναδεικνύοντας τα ελληνικά υλικά στο επίπεδο της μαγείας.

 

Σήμερα ποιοι; Η δημοσιογραφία των τραπεζών; Οι ακαδημαϊκοί που περιμένουν τη σειρά τους για βουλευτοποίηση; Η αριστερή ιντελιγκέντσια της πολυπολιτισμικότητας; Οι ελίτες του κυριακάτικο τύπου; Οι ευπώλητοι ροζ λογοτέχνες με ιστορικό περίβλημα; Οι δημοσκόποι; Η γενιά του Πολυτεχνείου που πήγε για ψώνια στο Λονδίνο; Οι νεομακεδονομάχοι; …κ.ο.κ. Ίσως, η ΔιαΝέοσις που τουλάχιστον παράγει σοβαρή οικονομική και κοινωνική ανάλυση;

 

Πολιτικός διάλογος δεν υπάρχει, μόνο επικοινωνιακά τερτίπια για να αποσιωπάται η αλήθεια.  Η νεολαία απουσιάζει. Δεν έχει βήμα, με εξαίρεση την ΚΝΕ, τους αναρχοαυτόνομους και τους πρώην χρυσαυγίτες. Ποιοι; Πώς; Σε ποια κανάλια; Για 40 δεύτερα;

 

Σε αυτές τις συνθήκες, οι καλές προθέσεις της Επιτροπής Αγγελοπούλου δεν επαρκούν και είναι ένα ερώτημα με ποια διαλεκτική μέθοδο θα υπάρξει μια δημιουργική σύνθεση.

52 χρόνια από τη χούντα: 

 Η μνήμη και η γνώση…

 

 Του Γιώργου Καρελιά

Η χούντα του 1967 ήταν η τελευταία στρατιωτική δικτατορία που έζησε η Ελλάδα. Ήταν κατάλοιπο και αποτέλεσμα μιας ανώμαλης εποχής που διήρκεσε πολλές δεκαετίες. Ήταν ένα διδακτικό μάθημα για τον πολιτικό κόσμο και ο καταλύτης που οδήγησε τη χώρα στον ευρωπαϊκό δρόμο, οριστικά και αμετάκλητα.

 Απρίλης του 1967, απογευματάκι. Σε ένα μικρό ορεινό χωριό της ελληνικής επαρχίας ένα τσούρμο γαβριάδες παίζει με ένα ξεφούσκωτο τόπι στον χωματένιο δρόμο. Από μακριά ακούνε τον ήχο της εξάτμισης από το μηχανάκι του Τάσου του χωροφύλακα. Τον ήξεραν καλά αυτόν τον ήχο από εκείνη την πρώτη φορά που τους είχε «κατασχέσει» τις σφεντόνες τους.

Ο χωροφύλακας σταμάτησε δίπλα τους και αυτή τη φορά δεν τους είπε τίποτα για τις σφεντόνες. «Άντε, μαζέψτε τα και σπίτι». «Γιατί, κύριε Τάσο; Είναι πολύ νωρίς ακόμα». «Ρε, ακούτε τις σας λέω; Στα σπίτια σας. Έχομεν επανάστασιν, εκηρύχθη στρατιωτικός νόμος. Μόλις πέφτει ο ήλιος όλοι μέσα».

Οι πιτσιρικάδες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, δεν καταλάβαιναν τίποτα. Τι να καταλάβουν οκτάχρονα και δεκάχρονα παιδιά; Τα μάζεψαν και έφυγαν. Το ημερολόγιο έδειχνε 21 Απριλίου 1967, ημέρα Παρασκευή πριν από το Σάββατο του Λαζάρου. Για αρκετές ημέρες ο χωροφύλακας έκανε περατζάδα στα γύρω χωριά, για να δει αν εφαρμοζόταν ο νόμος και όλοι κλείνονταν στα σπίτια τους.

Έτσι, εκείνο το Πάσχα έμεινε αποτυπωμένο στο μυαλό των παιδιών περισσότερο από κάθε άλλο, επειδή ένας νόμος κι ένας χωροφύλακας δεν τα άφηνε να παίζουν μετά τη δύση του ήλιου. Ο,τι συνέβη εκείνο το Πάσχα του 1967 ήταν η αρχική αιτία(ακολούθησαν κι άλλα…) γι’ αυτό που τα συνόδευε επί πολλά χρόνια: ο φόβος του χωροφύλακα.

Η χούντα του 1967 ήταν η τελευταία στρατιωτική δικτατορία που έζησε η Ελλάδα. Ήταν κατάλοιπο και αποτέλεσμα μιας ανώμαλης εποχής που διήρκεσε πολλές δεκαετίες. Ήταν ένα διδακτικό μάθημα για τον πολιτικό κόσμο και ο καταλύτης που οδήγησε τη χώρα στον ευρωπαϊκό δρόμο, οριστικά και αμετάκλητα. Αυτόν τον δρόμο γνωρίζουν σήμερα όλες οι γενιές που έζησαν και ζουν όλα αυτά τα χρόνια. Οι παλιότερες γενιές μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά, οι νεότερες όχι.

Η ετήσια υπενθύμιση της επετείου της στρατιωτικής δικτατορίας-52η φέτος- έχει αξία για την ιστορική μνήμη. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτήν. Σήμερα μαύρα φίδια σηκώνουν τα κεφάλια τους σε όλη την Ευρώπη, σε ορισμένες χώρες κυβερνούν κιόλας. Στη δική μας χώρα ομοϊδεάτες των δικτατόρων του 1967 και πολιτικοί απόγονοι των ναζιστών έχουν καταλάβει τα ακραία δεξιά έδρανα του Κοινοβουλίου.

Επομένως, η λήθη και η άγνοια- λόγω και της χρονικής απόστασης- δεν πρέπει επικρατήσουν. Αυτό θα ήταν μεγάλος κίνδυνος. Η μνήμη πρέπει να παραμείνει ισχυρή και η ιστορική γνώση, ειδικά για τις νεότερες γενιές, είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Διαφορετικά, μπορεί να συμβεί αυτό για το οποίο έχει προειδοποιήσει ο Ισπανός φιλόσοφος Τζόρτζ Σανταγιάνα: «Όσοι δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν».

Ο Λοβέρδος, ο (άλλος) Ανδρέας και ο Χατζηπετρής…

 

 

του Γιώργου Καρελιά

 

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν, για την ποινική συμπεριφορά και ευθύνη των υπουργών, δεν αποφάσιζε η εκάστοτε πλειοψηφία της Βουλής, αλλά οι φυσικοί δικαστές, έστω με τη μορφή κάποιοι διευρυμένου οργάνου, που δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι χειραγωγείται από κανέναν υπουργό και καμιά πλειοψηφία;

 

Πρώτα μια μικρή ιστορική αναδρομή. Το 1989 η Ελλάδα συγκλονιζόταν από το σκάνδαλο Κοσκωτά. Τον Ιούλιο του έτους αυτού η Βουλή παρέπεμψε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. 

Ο ίδιος, μιλώντας λίγο πριν απόφαση για την παραπομπή του, είχε πει: «Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί αυτήν την περίοδο το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση -θα είχε συμβεί και σε άλλη- αλλά και γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια, που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας. Βέβαια, σε παγκόσμιο επίπεδο δεν σπανίζουν οι αχυράνθρωποι και οι χάρτινοι οικονομικοί κολοσσοί [...] Για την επιλογή των συνεργατών μου όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα να αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει. Ομως, η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από τη δική του ατομική ευθύνη. Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Τρεις μήνες μετά, μιλώντας στην τηλεόραση, είχε πει για το ίδιο θέμα: «Χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο μείναμε στις εικασίες και στις υποψίες. Στέλνουν πρωθυπουργό οκτώ ετών στη Δικαιοσύνη. Βεβαίως η Δικαιοσύνη θα κάνει το έργο της. Πιστεύουμε σε αυτό και η αλήθεια θα λάμψει. Αλλά το ότι ένας πολιτικός διωγμός πήρε αυτή την μορφή είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο για τον τόπο. Σκεφθείτε αν κάποια νέα πλειοψηφία στο μέλλον-δεν μιλώ ούτε για τις επόμενες εκλογές- η κάθε πλειοψηφία αποφασίζει να στείλει στη Δικαιοσύνη την τότε αντιπολίτευση, που ήταν πριν κυβέρνηση, αν ποινικοποιηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο η πολιτική ζωή, μπορεί ο τόπος να πάρει μπροστά;».



Από τότε πέρασαν 30 χρόνια. Μια νέα σκανδαλώδης υπόθεση(Novartis) βρίσκεται στο προσκήνιο. Οι εισαγγελείς στέλνουν στη Βουλή αίτημα να αρθεί η ασυλία ενός πρώην υπουργού, ώστε να κληθεί να δώσει εξηγήσεις. Αυτός απαντά ως εξής:



«Οταν αναδύθηκε στην επιφάνεια αυτή η ελεεινή και δυσώδης πλεκτάνη είχα χαρακτηρίσει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της άθλιους και με χαρακτηριστικά παλιανθρώπων. Μετά το σημερινό συμπληρώνω: πρόκειται περί κακοποιών. Και κακώς ορισμένοι μιλούν για φαρσοκωμωδία. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μόνο για πολιτική αλητεία μιας συμμορίας κακοποιών οφείλουμε να μιλάμε. Ακόμη κι αν χρειαστεί να γυρίσω τη γη ανάποδα, θα το κάνω, προκειμένου οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν από το εδώλιο του κατηγορουμένου. Έχω ήδη καταθέσει από τις 26 Φεβρουαρίου 2018 μηνύσεις κατά των κουκουλοφόρων ψευδομαρτύρων. Τώρα δηλώνω ότι θα προχωρήσω σε υποβολή μηνύσεων για τα αδικήματα που τελέστηκαν και τελούνται σε βάρος μου, συμπεριλαμβανομένου και του κακουργήματος της κατάχρησης εξουσίας, εναντίον όλων ανεξαιρέτως των εμπλεκομένων προσώπων. Προφανέστατα έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Δεν έχω όμως καμία εμπιστοσύνη στους λίγους, εκείνους και εκείνες, που καταχράστηκαν την εξουσία τους και παραβίασαν τον όρκο που έχουν δώσει. Και κάτι απολύτως προσωπικό, αλλά συνάμα βαθύτατα πολιτικό. Είμαι ο πιο στοχοποιημένος πολιτικός μετά το 1989. Η στήριξη, όμως, του κόσμου μετατρέπει τις κατηγορίες των άθλιων κακοποιών σε τίτλο τιμής για μένα».



Στη δήλωσή του σημερινού Ανδρέα(Λοβέρδου) υπάρχουν οι εξής χαρακτηρισμοί(επίθετα και ουσιαστικά): «ελεεινή και δυσώδης πλεκτάνη», «άθλιοι και παλιάνθρωποι», «κακοποιοί», «αλητεία», «συμμορία κακοποιών».



Κοιτάζω τις δηλώσεις του παλιού Ανδρέα(Παπανδρέου). Δεν υπάρχει κανένας χαρακτηρισμός για τους πολιτικούς αντιπάλους του. Επισημαίνει, όμως, τους κινδύνους από το γεγονός ότι η εκάστοτε πλειοψηφία (θα) μπορεί να διώκει πολιτικά την εκάστοτε μειοψηφία. Προσοχή: ο Ανδρέας Παπανδρέου, πρωθυπουργός επί οκταετία, είχε παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο. Ο σημερινός Ανδρέας(Λοβέρδος) δεν έχει παραπεμφθεί πουθενά. Απλώς ζητείται η άρση της ασυλίας του. Αναρωτιόμαστε: αν ασκηθεί δίωξη εναντίον του, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιήσει για να χαρακτηρίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του; Δεν έχουν μείνει πολλές: «μαφία», «συνδικάτο εγκλήματος», «χούντα»…



Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Βασικός λόγος είναι ότι, παρά την φρικτή εμπειρία του 1989, οι πολιτικοί κράτησαν για τον εαυτό τους την ευθύνη για την ποινική μεταχείριση του σιναφιού τους. Το κόμμα του κ. Λοβέρδου, που ωρύεται σήμερα, μαζί με το κόμμα του Αδωνι Γεωργιάδη, που μπορεί να ωρύεται αύριο, κράτησαν επί 30 χρόνια το νόμο περί ευθύνης υπουργών που ίσχυε και το 1989(θα αλλάξει, αν αλλάξει, στην επόμενη Βουλή, αν η τότε πλειοψηφία κρίνει ότι πρέπει να τροποποιήσει το σχετικό άρθρο του Συντάγματος): ούτε κάν για κατάθεση δεν μπορεί να κληθεί ένας υπουργός, αν δεν αποφασίσει η Βουλή.

Με βάση το νόμο αυτόν, τον δικό τους νόμο, η σημερινή πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφασίσει αν θα κληθούν οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση Novartis(αντίπαλοί της) πρώην υπουργοί για να δώσουν κατάθεση.



Ο κίνδυνος που είχε επισημάνει το 1989 ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ελήφθη υπόψη ούτε από την μετέπειτα δική του κυβέρνηση(1993-1995), ούτε από τις επόμενες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν, για την ποινική συμπεριφορά και ευθύνη των υπουργών, δεν αποφάσιζε η εκάστοτε πλειοψηφία της Βουλής, αλλά οι φυσικοί δικαστές, έστω με τη μορφή κάποιοι διευρυμένου οργάνου, που δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι χειραγωγείται από κανέναν υπουργό και καμιά πλειοψηφία;



Δεν ξέρω τι θα γίνει στην υπόθεση Novartis, για την οποία όλοι λένε ότι είναι σκάνδαλο με ζημιά δισεκατομμυρίων για το Δημόσιο, αλλά χωρίς ευθύνη κανενός πολιτικού. Όλα τα έκαναν-λένε- οι γιατροί και τα υπηρεσιακά πρόσωπα των υπουργείων. Το πιθανότερο είναι να συμβεί αυτό που περιγράφει ο στίχος από ένα τραγουδάκι του Λουκιανού Κηλαηδόνη: «Φταίμε κι εμείς/ φταίτε κι εσείς/φταίνε κι οι άλλοι/ φταίει κι ο Χατζηπετρής»!




Με τις υγείες μας…

 

 Το εθνικόν, το αληθές και ο ντεμέκ πατριωτισμός

 του Γιώργου Καρελιά

Αν έχουν κάποια σημασία οι εμβληματικές ιστορικές φράσεις, αυτή αναδεικνύεται πρωτίστως όταν επιχειρείται θηριώδης διαστρέβλωση βασικών εννοιών τους, είτε από άγνοια και ασχετοσύνη είτε-το χειρότερο- από κακόβουλη σκοπιμότητα.
 
Στον Διονύσιο Σολωμό αποδίδεται η προτροπή «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές». Δεν ξέρουμε, φυσικά, πώς ο ίδιος θα την «μετέφραζε» στη σημερινή συγκυρία. Όμως, είναι βέβαιο ότι όσα «εθνικά» συμβαίνουν εδώ και ένα χρόνο γύρω από το Μακεδονικό δεν έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια. Ο δε διαχεόμενος «πατριωτισμός», σε αντιπαραβολή με την διαπραχθείσα «προδοσία», είναι ψεύτικος, ως καθοδηγούμενος από την πολιτικο-κομματική σκοπιμότητα.
 
Αλήθεια πρώτη: Ελληνική ήταν η Αρχαία Μακεδονία, κάτι που ουδείς πλέον αμφισβητεί. Η Συμφωνία των Πρεσπών το κατέστησε αδιαμφισβήτητο και το αποδέχεται η άλλη πλευρά με συνεχείς και καθαρές δηλώσεις των ηγετών της.
 
Αλήθεια δεύτερη: στην πορεία των αιώνων η γεωγραφική περιοχή με το όνομα Μακεδονία υπέστη πολλές μεταβολές. Το 1913 η Συνθήκη του Βουκουρεστίου καθόρισε ότι μοιράζεται μεταξύ τριών χωρών: Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία(χοντρικά 50%, 30%, 20%). Επομένως, το σύγχρονο ελληνικό σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» είναι ψευδές.
 
Αλήθεια τρίτη: μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ανέκυψε το νεο-Μακεδονικό ζήτημα. Αντί η ελληνική πολιτική ηγεσία να επιδιώξει τότε μια εθνικά συμφέρουσα λύση για το πρόβλημα, υιοθέτησε μια τυχοδιωκτική τακτική, με το βλέμμα στραμμένο στις εσωτερικές εκλογικές σκοπιμότητες. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: ο εθνικιστικός παροξυσμός δεν επέτρεψε να βρεθεί καμιά λύση και το θέμα του ονόματος χάθηκε. Ολες οι χώρες και τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου γνώριζαν μία χώρα με το όνομα Μακεδονία, αυτήν που είχε πρωτεύουσα τα Σκόπια. Η ελληνική πολιτική τάξη, μετά την αρχική τύφλωση, κατάλαβε την ήττα και προσπάθησε να την περιορίσει με το ακρωνύμιο FYROM(ελληνιστί ΠΓΔΜ).
 
Αλήθεια τέταρτη: μόλις άλλαξε η ηγεσία στη γειτονική χώρα και ο μετριοπαθής Ζάεφ εξοβέλισε τον εθνικιστή Γκρουέφσκι, η ευκαιρία για μια λύση δόθηκε και σωστά η κυβέρνηση Τσίπρα την άδραξε. Η Συμφωνία των Πρεσπών κατάφερε αυτό που επιδίωκαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1992: η γειτονική χώρα άλλαξε το όνομά της, το σκέτο Μακεδονία έφυγε και το Βόρεια Μακεδονία πήρε τη θέση του.
 
Αλήθεια πέμπτη: τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν κυβερνήσει γνωρίζουν πολύ καλά ότι η βασικός-και μοναδικός μέχρι πρόσφατα- στόχος της Ελλάδας, που ήταν σύνθετη ονομασία erga omnes, επετεύχθη στο ακέραιο. Αλλά η κομματικο-εκλογική σκοπιμότητα δεν τους επέτρεψε να το παραδεχθούν. Και άρχισαν να «ξεχνούν», αφού δεν τους συνέφερε πια, ότι «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»( η γειτονική χώρα έπαψε να λέγεται-σκέτο- Μακεδονία, ενώ η Ελλάδα δεν άλλαξε κανένα όνομα, πουθενά) και να ανακαλύπτουν τη γλώσσα και την εθνότητα. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Ο κ. Μητσοτάκηςκαι η κυρία Γεννηματά συμπεριφέρονται τυχοδιωκτικά.
 
Σήμερα υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ πάνε να μιλήσουν σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Εξω από τις αίθουσες των ομιλιών μαζεύονται μερικοί τύποι, των οποίων οι μισές από τις κραυγές είναι του επιπέδου «καθάρματα», «μο...ανα», «προδότες». Οι πιο πολιτικοποιημένοι φωνάζουν «αλήτες-προδότες-πολιτικοί». Τι μας θυμίζουν αυτά; Το «γ……. η μάνα του Μπουτάρη», που φώναζαν κάποιοι (συλλ)αλητήριοι εν χορώ πέρυσι στη Θεσσαλονίκη. Και το αντίστοιχο «η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία».
 
Τα αντιπολιτευόμενα την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης(νομίζουν ότι) ανακαλύπτουν φλέβα χρυσού. Η προβολή των βίντεο που έχουν τραβηχτεί δίνει και παίρνει. Αφού «προδότες» είναι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, όλα καλά. Ο σκοπός εξυπηρετείται. Να πέσει πάση θυσία ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα άλλα δεν ενδιαφέρουν.
 
Όμως, όσοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως τέτοια συνθήματα δεν στρέφονται (μόνο) κατά του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να το καταλάβουν με οδυνηρό τρόπο σύντομα. Αν οι «προδότες» του ΣΥΡΙΖΑ «πούλησαν» την Μακεδονία, αύριο θα έρθει η σειρά κάποιων άλλων «προδοτών», που δεν θα αποκαταστήσουν την «προδοσία». Αλλωστε, το σύνθημα λέει ότι «η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία». Δεν έχει, δηλαδή, στόχο (μόνο) τον ΣΥΡΙΖΑ. Την δημοκρατία έχει στόχο. Το άλλο σύνθημα «αλήτες-προδότες-πολιτικοί» δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την χρυσαυγίτικη προέλευσή του. Και αναφέρεται σε όλους τους πολιτικούς της δημοκρατίας. Οσοι νομίζουν ότι έχει στόχο μόνο τους ΣΥΡΙΖΑίους πολιτικούς πλανώνται πλάνην οικτράν.
 
Όπως ένιοι (ευήθεις) ΣΥΡΙΖΑίοι του 2011 δεν καταλάβαιναν τι έκαναν όταν αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες» τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, το ίδιο δεν καταλαβαίνουν όσοι σιγοντάρουν σήμερα χρυσαυγίτικα συνθήματα εναντίον των «προδοτών» υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι επένδυσαν στον άρρωστο «μακεδονισμό» δαιμονοποιώντας την Συμφωνία των Πρεσπών, να ξέρουν ότι ο Βουκεφάλας σύντομα θα στραφεί εναντίον τους. Και είναι κρίμα που πρώην πρωθυπουργοί(ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου), οι οποίοι συμφωνούν με τη λύση και την επιδίωξαν στο πρόσφατο παρελθόν, δεν τόλμησαν να πουν καθαρά και χωρίς «ναι μεν αλλά» την αλήθεια: ότι η λύση είναι συμφέρουσα για τη χώρα και όχι για τον Τσίπρα(αυτός σήμερα είναι αύριο δεν είναι).
 
Εν κατακλείδι: για να αποδίδεται εντίμως το αληθινό νόημα της προτροπής του Διονυσίου Σολωμού(«εθνικόν το αληθές»), πρέπει η αλήθεια να μη μπαίνει στην προκρούστεια κλίνη των πρόσκαιρων σκοπιμοτήτων. Το «Μακεδονία ξακουστή» δεν είναι άσμα που χαρακτηρίζει τους «πατριώτες» σε αντιδιαστολή με τους «προδότες». Ο «πατρωτισμός» όσων φωνάζουν «αλήτες προδότες πολιτικοί» είναι άρρωστος και επικίνδυνος. Οσοι δεν τον συμμερίζονται, αλλά τον σιγοντάρουν για λόγους πρόσκαιρης σκοπιμότητας, δηλαδή μόνο και μόνο «για να φύγει ο Τσίπρας», διαπράττουν ολέθριο λάθος. Θα το καταλάβουν σύντομα.
 
Ο καθοδηγούμενος από άγνοια και ασχετοσύνη και-το χειρότερο- από πρόσκαιρη σκοπιμότητα «πατριωτισμός» είναι αυτό που είχε πει ο Αγγλος συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον: το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.

Μαμά... Μπαμπάς και η Πολιτική Κορεκτίλα!

Ιουστίνη  Φραγκούλη-Αργύρη                                                           Δημοσιογράφος και συγγραφέας

 Δεν έπεσα απο τα σύννεφα όταν διάβασα ότι ο Μακρόν στην προσπάθειά του να το παίξει politically  correct  αράδιασε νέα οδηγία στα σχολεία, να μην αναγρέφεται η ερώτηση πατέρας, μητέρα στις σχολικές αιτήσειςαλλάγονέας 1 και γονέας 2 προκειμένου τα παιδιά των γκέι ζευγαριών να απολαμβάνουν μια «παραποιημένη» ισότητα. 

Αλλωστε στον Καναδά η κυβέρνηση Τρυντώ προσπάθησε να κάνει το ίδιο πράγμα δίνοντας το Μάρτιο του 2018 οδηγίες στο κρατικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό CBC όταν οι δημοσιογράφοι απευθύνονται σε γονείς να μην αναφέρονται σε πατέρα, μητέρα αλλά σε γονέα 1 και 2και να μην απευθύνονται στους άντρες με το «κύριε» και το «κυρία» διότι αυτό δημιουργεί άνιση μεταχείριση στα γκέι άτομα και τις εν λόγω οικογένειες. 

Ο νόμος που κατατέθηκε στη Βουλή αλλά αποσύρθηκε λόγω της κατακραυγής της αντιπολίτευσης αλλά και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος πρότεινε σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες «να χρησιμοποιούν ουδέτερους όρους διότι απευθύνονται σε ένα ποικιλόμορφο πληθυσμό και πρέπει οι θέσεις όλων των Καναδών να λαμβάνονται υπόψην όταν αναπτύσσονται πολιτικές, προγράμματα, υπηρεσίες και πρωτοβουλίες». Ο εν λόγω νόμος έλεγε επίσης «ότι η νέα γραμμή είναι να υιοθετηθεί ο όρος γονέας και όχι σύμφωνα με το γένος του».

Φυσικά έγινε σκληρή ειρωνική αντιπολίτευση και ο νόμος κρύφτηκε στα συρτάρια ίσως για να χρησιμεύσει κάποια άλλη φορά. Η εγκύκλιος η νόμος του Μακρόν φαίνεται ότι τείνει στην εφαρμογή της/του.

Πραγματικά βρίσκω παράλογο να καταργούνται τα αυτονόητα στην κοινωνική γραμμή επειδή υπάρχουν κοινωνικές ιδιαιτερότητες, όπως οικογένειες γκέι με παιδιά. Αν η πολιτική ήταν τόσο ευαίσθητη θα είχε προνοήσει να μην υπάρχει καν αναγραφή των γονιών, διότι υπάρχουν παιδιά που είναι ορφανά απο μητέρα ή πατέρα και νιώθουν μοναξιά μέσα στο κοινωνικό σύνολο των γονέων. Θα έπρεπε να είχε προνοήσει για τα παιδιά των ορφανοτροφείων όπου δεν αναγράφονται γονείς (αγνώστου πατρός, άγνωστης μητρός) , θα έπρεπε να είχε περιποιηθεί αλλοιώς τα παιδιά των χωρισμένων οικογενειών και ούτως καθεξής. 

Η πολιτική κορεκτίλα όμως μένει στους τύπους, που προσπαθούν να διαβρώσουν την βιολογική πραγματικότητα . Η λέξη μητέρα έχει τη δική της ιστορία μέσα στους αιώνες, η λέξη πατέρας έχει το δικό της ειδικό βάρος στην ανθρωπότητα. Η λέξη γονέας και κηδεμόνας μπορεί να προστεθεί ως τρίτη επιλογή για τα παιδιά των ομοφιλόφυλων ζευγαριών στα σχολεία ή αλλαχού. 

Για όσους νομίζουν ότι γεννηθήκαμε απο τον πελαργό  θα πρέπει να το ξαναπούμε- πως όλοι έχουμε γεννηθεί απο μια μητέρα (μήτρα) κι απο ένα πατέρα (σπέρμα) κι αυτό δεν μπορεί να το αφαιρέσει καμιά πολιτική κορεκτίλα. Το να αλλάξεις τον τίτλο απο μητέρα και πατέρα σε γονέας δεν καταργεί τη φύση ούτε θα την καταργήσει ποτέ. Ούτε θα πληγώνονται λιγότερο τα παιδιά των γκέι γονέων τα οποία έτσι κι αλλοιώς βρέθηκαν σε καταστάσεις που τα ίδια δεν αποφάσισαν όπως κανένα παιδί δεν διαλέγει την οικογένειά του. 

Ως προς το κύριος και κυρία που προσπαθεί να ισοπεδώσει η λαίλαπα της πολιτικής κορεκτίλας κι αυτό μια απολύτως υποκριτική δράση είναι. Η γυναίκα είναι κυρία παρά τη σεξουαλική της προτίμηση και ο άντρας είναι κύριος παρά τη σεξουαλική του προτίμηση. 

Το κύριος και το κυρία ενέχουν ένα βάρος ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, μια στάση ζωής που περικλείει την ευθυγράμμιση με τις ευθύνες και την προσαρμογή στο κοινωνικό σύνολο. Δεν σώζεται η δημόσια διοίκηση ούτε οι γκέι ταλαιπωρούνται απο μια προσφώνηση που έχει γένος αρσενικό και θηλυκό.

Εν τοιαύτη περιπτώσει να καταργηθούν και όλα τα ονόματα που είναι γένους αρσενικού ή θηλυκού και να παίρνουν τα παιδιά ονόματα γένους ουδετέρουγια να μην πληγώνονται οι γκέι, οι διεμφυλικοί και άλλοι...όταν αργότερα στη ζωή ανακαλύψουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. 

Πιστεύω πως είμαστε μια κοινωνία ανοιχτή στις σεξουαλικές και κοινωνικές επιλογές αλλά θα πρέπει να μπει ένα φρένο στην πολιτική κορεκτίλα που θέλει να κάνει τα πάντα ουδέτερα για να αρέσει σε μια μικρή ομάδα. 

Δεν υπάρχουν άτομα ουδετέρου γένους, υπάρχουν άτομα με διαφορετικές  σεξουαλικές προτιμήσεις. Κι αυτά τα άτομα έχουν φύλο, αρσενικό ή θηλυκό κι ας έχουν επιλέξει την ομόφυλη σεξουαλική ζωή.