Η υποκρισία του Βερολίνου ως στρατηγικό 

πρόβλημα της Δύσης

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Μετά τη χθεσινή έκτακτη σύνοδο κορυφής για την επίλυση του ελληνικού-ευρωπαϊκού ζητήματος, η Ευρώπη και οι ΗΠΑ πρέπει να αποφασίσουν τι είναι τελικά το Βερολίνο. Είναι υποκριτές που πίσω από διάφορα τερτίπια προσπαθούν να κρύψουν τις ανομολόγητες επεκτατικές ορμές της γερμανικής ελίτ για μια παγκόσμια πολιτική; …ή πρόκειται απλώς για ανίκανους που δεν είναι σε θέση να κάνουν οιαδήποτε πολιτική που δεν είναι γραμμένη σε εγχειρίδιο; 

Οι χθεσινές δηλώσεις Σόιμπλε και Μέρκελ ήταν υποκριτικές και απαράδεκτες. Επιχείρησαν να μετατρέψουν την σύνοδο κορυφής σε Euroworking Group, κάτι που το έσωσε ο Ολάντ με τον Ρέντζι. Η καγκελάριος Μέρκελ μίλησε σαν τμηματάρχης επαρχιακού τραπεζικού καταστήματος που ρωτάει την υπηρεσία για να ρυθμίσει ένα δάνειο. Ο υπουργός Οικονομικών της Βολφγκανγκ Σόιμπλε μίλησε σαν επιθεωρητής δημοτικού σχολείου. Χωρίς ίχνος πολιτικής, πόσο μάλλον πολιτικότητας. Αυτό είναι για γενετική προβληματική αδυναμία του Βερολίνου που καταδεικνύει την ανικανότητα της Γερμανίας να οδηγήσει την Ευρώπη στην ολοκλήρωση.

Η Γερμανία δεν μπορεί να ηγηθεί της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει πει κατ΄ επανάληψη ο γεροΣμιτ ...

Ο Χάμπερμας έγινε έξαλλος χθες.  Σε άρθρο του με τίτλο "Γιατί η πολιτική της Μέρκελ για την Ελλάδα είναι λάθος" θεωρεί σκάνδαλο την δυστοκία με την οποία αντιμετωπίζει τον ηγετικό της ρόλο η γερμανική κυβέρνηση, επεσήμανε ότι η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ αποκαλύπτει τα κατασκευαστικά λάθη της ΟΝΕ και χαρακτήρισε «ψήφο κατά της ταπεινωτικής δυστυχίας» την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα. 

Η Ουάσιγκτον τα έχει καταλάβει όλα αυτά, αλλά θέλει να κλείσει πρώτα μερικά άλλα στρατηγικά ζητήματα (εγκατάσταση πυραύλων και στρατευμάτων στη νέα ζώνη που φαίνεται να έχει συμφωνηθεί -ασχέτως με το θέατρο- με τη Ρωσία και την ΤΤΙΡ κ.ά.).  Επίσης, έχει αντιληφθεί την υποκρισία του Βερολίνου. Αντιλαμβάνεται πως η Γερμανία δεν μπορεί να είναι το πρώτο βιολί, διότι είναι φάλτσο. Τώρα, λέγεται ότι περνάει εξετάσεις ο Ματέο Ρέντζι, για να πάρει την «αντιπροσωπεία» που είχαν παλαιότερα ο Μπλερ και μετά ο Σαρκοζί. Βέβαια, μεθαύριο, ο Ολάντ θα έχει μια ευκαιρία να πάρει πάνω του το παιγνίδι, εκτός κι αν την τελευταία στιγμή, η κα Μέρκελ αδειάσει κυριολεκτικά τον Σόιμπλε και μπει αυτή μπροστά σε μια έντιμη και ολική συμφωνία με την Ελλάδα.
Άλλωστε, το ευρωπαϊκό παιγνίδι χοντραίνει.

Ο Γιούνκερ μεθαύριο θα παρουσιάσει την έκθεση-πρότασή του “Completing Europe’s Economic and Monetary Union”  που υποτίθεται ότι είναι σε συνεργασία με τους άλλους τέσσερεις προέδρους αλλά δεν είναι. Πρόκειται για μια έκθεση ανάχωμα στις φιλοδοξίες του Βερολίνου που έχει ετοιμάσει άλλο σχέδιο, και το οποίο έχει επιβάλει στον Ολάντ. 

Όπως είναι αυτονόητο το σχέδιο του κ. Γιούνκερ είναι πάλι για τις τράπεζες και προβλέπει -σε τρία στάδια από την 1.7.2015 έως το 2025- την ολοκλήρωση της ΟΝΕ (συμπλήρωση του άθλιου μορφώματος της τραπεζικής ένωσης, ενοποίηση των αγορών χρήματος και κεφαλαίου και την εισαγωγή κοινών φορολογικών πολιτικών). Δηλαδή, ολοκλήρωση του υπαρκτού μονεταριστικού μοντέλου χωρίς πολιτική ενοποίηση. Η Μέρκελ όμως έχει άλλα σχέδια, πιο πολιτικά, πιο γερμανικά. Θα δούμε πως θα χειριστεί το παιγνίδι στην σύνοδο.

Η Γερμανία δεν είναι αθώα περιστερά που τηρεί ευλαβικά το βιβλίο, όπως δεν ήταν αθώα όταν ο Μπίζμαρκ διαβεβαίωνε τους Βρετανούς, μετά την ενοποίηση της χώρας του το 1871 ότι είναι μια «κορεσμένη δύναμη» που δεν έχει άλλες βλέψεις, αλλά στη συνέχεια ο Γουλιέλμος τον διέψευσε  ποτίζοντας την Ευρώπη με δηλητηριώδη αέρια…

Σε μια πρόσφατη μελέτη των Ulrike Guérot και Jacqueline Hénard του European Council on Foreign Relations με τίτλο «Τι σκέφτεται η Γερμανία για την Ευρώπη» τίθεται το ερώτημα αν το Βερολίνο μπορεί να εμπνεύσει πίστη για μια «περισσότερη Ευρώπη» και να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, δηλαδή, αν το επόμενο βήμα θα είναι των Ευρωπαίων πολιτών ή ένα πρότζκετ των ελίτ. Για μας είναι προφανές ότι οι Γερμανοί δεν έχουν αποφασίσει, αν και για την καγκελαρία δεν υπάρχει δίλημμα.