Αν 'κωλώνεις' σε σώβρακα και φανέλες, τότε καλύτερα να μη σε δούμε στα δύσκολα

Του Δημήτρη Δοντά

Διάβασα με τη δέουσα προσοχή τις δηλώσεις του προέδρου της Σούπερ Λίγκα, του Γ. Μποροβήλου, και ειλικρινά, μου ήρθε να κλάψω από τα γέλια.

Τι να πει κάποιος για τις «προτάσεις» της Λίγκας για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα. Με μια λέξη, θα τις χαρακτήριζα γελοίες, επιεικώς.

Ας τις πάρουμε από την αρχή:

1. Απαγόρευση μετακινήσεων. Μα, μέχρι τώρα, αν δεν κάνω λάθος, ελάχιστα επεισόδια έχουν γίνει από την παρουσία οπαδών της αντίπαλης ομάδας στις εξέδρες κάποιου γηπέδου. Επεισόδια έγιναν από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, χωρίς να βρίσκονται αντίπαλοι στο γήπεδο της «Λεωφόρου» στο ντέρμπι των αιωνίων. Και, αν δεν κάνω λάθος και στα γραφεία της Σούπερ Λίγκας, μεταξύ προέδρων. Επομένως, το μέτρο της απαγόρευση των μετακινήσεων, είναι «με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε».

2. Ονομαστικό εισιτήριο. Είναι μεν ένα θετικό βήμα, θα είναι όμως άχρηστο αν δεν συνοδευτεί με τη διάσπαση των σκληροπυρηνικών οπαδών. Όσο οι ΠΑΕ συνεχίζουν να δίνουν πακέτο εισιτηρίων (διαρκείας και μη) στους οργανωμένους σε μια θύρα, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται, αφού εκεί κυριαρχεί ο νόμος του όχλου. Ονομαστικό εισιτήριο, χωρίς τον διασκορπισμό των σκληροπυρηνικών σε όλες τις θύρες ενός γηπέδου, είναι δώρο- άδωρο. Πάντα σε ότι αφορά τα ονομαστικά εισιτήρια, είναι άγνωστο αν θα μπορέσουν να εφαρμοστούν από την τρέχουσα περίοδο.

3. Κάμερες. Εδώ να κλάψουμε ή να γελάσουμε. Το μέτρο, μαζί με το ηλεκτρονικό εισιτήριο, το είχε εξαγγείλει ο Γ. Ορφανός, με την ιδιότητα του υφυπουργού Αθλητισμού, στην κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή. Από τότε πέρασαν 11 χρόνια. Και κάμερες ακούμε, αλλά κάμερες δεν βλέπουμε.

4. Εναρμονισμός του πειθαρχικού δικαίου με αυτό της UEFA. Η μπάλα στην εξέδρα. Στην κυριολεξία. Το θέμα δεν είναι η αυστηροποίηση του πειθαρχικού δικαίου, αλλά η εφαρμογή του. Εκεί πάσχει χρόνια τώρα το σύστημα.  Γιατί, το πειθαρχικό δίκαιο, είτε δεν εφαρμόζεται, είτε εφαρμόζεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά, αναλόγως με το ποιος βρίσκεται στο εδώλιο. Για αυτό, «μούγκα στη στρούγκα». Επίσης, οι οποιεσδήποτε αλλαγές, θα πρέπει να γίνουν μετά το τέλος της σεζόν.

5. Εντολή στους διαιτητές να διακόπτουν ή να μην αρχίζουν παιχνίδια. Εδώ, οι πρόεδροι των ΠΑΕ είναι σαν να …απευθύνονται σε ιθαγενείς. Οι Κανονισμοί είναι ξεκάθαροι, απλώς οι ρέφερι δεν τους εφαρμόζουν, γιατί αυτές τις εντολές έχουν … άνωθεν.

6. Περισσότερες εξουσίες στους σεκιούριτι. Εδώ γελάμε. Αν αναλογιστεί κάποιος, ότι οι περισσότεροι σεκιούριτι είναι οπαδοί, και μάλιστα από τους σκληροπυρηνικούς, εύκολα μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

7. Επαναφορά του ιδιώνυμου. Ένα μέτρο που χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση, επομένως δεν αφορά τις ΠΑΕ.

Οι ΠΑΕ λοιπόν, για μια ακόμη φορά, αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων. Ακόμη και αυτά που υποστηρίζουν για τη λειτουργία των οργανωμένων συνδέσμων οπαδών, καταδεικνύουν πως δεν θέλουν να τους διαλύσουν. Γιατί, αν το ήθελαν, θα τους άφηναν εκτός γηπέδου, και το πρόβλημα θα λυνόταν άπαξ δια παντός.

Τώρα λοιπόν, η μπάλα ήρθε στην περιοχή του Σταύρου Κοντονή. Και, είμαι περίεργος τι θα κάνει.

«Ήμουνα νιός και γέρασα», ακούγοντας, κατά καιρούς, τις φράσεις, «πάταξη της βίας», «διάλυση των οργανωμένων Συνδέσμων οπαδών», «ιδιωτικοί στρατοί προέδρων», «ηλεκτρονικό εισιτήριο», «κάμερες στα γήπεδα» και άλλα όμορφα.

Εδώ και μια 35ετία, οι περισσότεροι από αυτούς που μιλούσαν για όλα τα παραπάνω, το έκαναν για να κρύψουν επιμελώς το πρόβλημα κάτω από το χαλί και να το αφήσουν «προίκα» στον επόμενο. Κανένας Υπουργός ή Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού (υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις, για να επιβεβαιώσουν τον Κανόνα) δεν ήθελε να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά.

Ο στόχος όλων, δεν ήταν άλλος, από το να έχουν μια όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη θητεία και , αν δεν ήταν ευρέως γνωστοί, μέσω της λαοφιλίας που προσφέρει απλόχερα ο αθλητισμός, να εκλεγούν (ή επανεκλεγούν).

Μοιραία, λοιπόν, από μια κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται «της αριστεράς», ο κάθε υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος αλλά και ο κάθε άνθρωπος που έχει υπηρετήσει το χώρο από οποιαδήποτε θέση , θα περίμενε να κάνει ότι δεν είχαν κάνει όλοι οι προηγούμενοι (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.), από καταβολής επαγγελματικού ποδοσφαίρου (1979) έως και σήμερα.

Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με τον κ. Κοντονή, σε ότι αφορά την τοποθέτησή του ότι «δεν υπάρχει διαθέσιμο μέτρο για να μη συμβούν… χειρότερα στα γήπεδα». Όπως διαφωνώ με τις επισημάνσεις τους για «τα κακώς κείμενα της αθλητικής δικαιοσύνης και της διαιτησίας» και τις προθέσεις του για παρεμβάσεις.

Ο κ. Κοντονής και ο κάθε κυβερνητικός αξιωματούχος δεν βρίσκεται σε κάποια θέση για να επισημαίνει τα προβλήματα. Αλλά για να δίνει λύσεις. Και η λύση που έχει στα χέρια της η Πολιτεία, είναι μια και μοναδική:

Να σταματήσει το πρωτάθλημα και να το επαναρχίσει όταν και εφόσον κρίνει ότι η ΕΠΟ, η Σούπερ Λίγκα και οι ίδιες οι ΠΑΕ έχουν κάνει τα βήματα που χρειάζονται για να υπάρχει ένα πρωτάθλημα που θα διεξάγεται επί ίσοις όροις, με σωστή διαιτησία, χωρίς υπόνοιες για στημένα, θα έχουν εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερο όλοι εκείνοι που με τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους έχουν προσβάλει το άθλημα, θα έχουν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα για να υπάρξει περιορισμός αν όχι πάταξη της βίας η οποία ξεκινάει από τους προέδρους και φτάνει στους απλούς οπαδούς.

Αυτό που πραγματικά με θλίβει, και εν τέλει με εξοργίζει, είναι το εξής:

Αν μια αριστερή , νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, που αποτελείται από ανθρώπους που δεν έχουν κυβερνήσει ξανά, επομένως δεν έχουν αποκτήσει σχέσεις εξάρτισης με τους διάφορους μεγαλοσχήμονες του τόπου, «κωλώνει» μπροστά στα σώβρακα και τις φανέλες των ποδοσφαιρικών ομάδων, σκέψου τι έχει να γίνει ότι θα χρειαστεί να ασχοληθεί και με τα δύσκολα.

Έτσι, μοιραία, έστω και αν είναι νωρίς, μήπως πρέπει να πω προκαταβολικά «κλάφτα Χαράλαμπε», σε ότι αφορά όλες τις μεγαλοστομίες από τους Συριζαίους, όπως, για παράδειγμα:

Την πάταξη του λαθρεμπορίου στα καύσιμα.

Τα θαλασσοδάνεια από τις τράπεζες σε επιχειρήσεις που στήριξαν το μνημονιακό καθεστώς.

Τις τηλεοπτικές συχνότητες.

Δηλαδή, όταν φτάσει εκεί ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του τι θα κάνουν; Αν τώρα, με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, τον Μαρινάκη και τον Αλαφούζο, πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα, τι θα κάνουν αύριο; 

Είναι, πράγματι, θλιβερό, να βλέπεις ένα μήνα μετά τις εκλογές, όλη η συνθηματολογία ενός κόμματος της «αριστεράς», να έχει πάει για …βρούβες.