Μεταρρυθμιστικός και κυβερνητικός λαϊκισμός

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Ο λαϊκισμός είναι ένα εργαλείο της εξουσίας, το οποίο -όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα- έγινε αντικείμενο υπερεκμετάλλευσης. Τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια τα δύο κόμματα εξουσίας, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποίησαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν κατά κόρο τον λαϊκισμό για τον αποπροσανατολισμό και την παραπλάνηση του εκλογικού σώματος. Τώρα, μπροστά στην προοπτική να χάσουν την εξουσία με ότι αυτό συνεπάγεται στην παρούσα ιστορική συγκυρία, έχουν αποδυθεί σε μια λυσσαλέα προσπάθεια «καταγγελίας» του ΣΥΡΙΖΑ ως λαϊκιστικού κόμματος. Υποστηριχτές σε αυτή την προσπάθεια τα δύο κυβερνητικά κόμματα έχουν  τα ΜΜΕ, αλλά και την περιβόητη ανανεωτική αριστερά, καθώς και το ΚΚΕ. 

Στο Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης Liddell & Scott η λέξη «λαϊκισμός» δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η λέξη «λαϊκός».  Στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Παύλου Δρανδάκη επίσης δεν υπάρχει το λήμμα. Στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα επισημαίνεται ότι ο όρος δεν έχει σαφή προσδιορισμό γιατί προσδιορίζεται όχι από το «λογιστικόν», αλλά το «θυμοειδές» και εξηγείται: «η αβεβαιότητα του προσδιορισμού απορρέει από το γεγονός ότι μεταφέρει την ιστορική εμπειρία ως συναισθηματική φόρτιση και όχι ως ιστορική διερεύνηση απαλλαγμένη από στερεότυπα και προκαταλήψεις». Στο επίπεδο της πολιτικής πρακτικής, η ΠΛΜπ ερμηνεύει τον «λαϊκισμό» ως «την επιβολή του ‘’χαρισματικού ηγέτη’’ στις μάζες εν ονόματι ενός προγράμματος που θα ικανοποιούσε ‘’εθνικές, πολιτικές και κοινωνικές’’ διεκδικήσεις». Το λεξικό των εκδόσεων Πελεκάνος εξηγεί τον λαϊκισμό ως «μίμηση λαϊκών προτύπων, το κατέβασμα στο επίπεδο του πλήθους», ενώ ο Μπαμπινιώτης έχει την τρέχουσα χρήση του όρου: «ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών και των ελαττωμάτων του λαού, καθώς και η υιοθέτηση θέσεων που τον ευχαριστούν,  χωρίς όμως να τον ωφελούν με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του».

Το συμπέρασμα που βγάζω από αυτή τη μικρή έρευνα είναι πως ο όρος «λαϊκισμός» είναι σχετικά πρόσφατος και κατά την αίσθησή μου, η εκτεταμένη χρήση του με την πρόσφατη έννοια της πολιτικής πρακτικής που αποβλέπει στις άνευ αντικρίσματος υποσχέσεις προς το εκλογικό σώμα για την εφαρμογή φιλολαϊκών πολιτικών ή για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής του, σχετίζεται με μια συγκεκριμένη οικονομικοπολιτική κατάσταση. Τα συντηρητικά κόμματα, αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά υιοθέτησαν και εφάρμοσαν τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού (ιδιωτικοποιήσεις, συρρίκνωση του κράτους, κατάλυση του ‘’κοινωνικού κράτους’’ κλπ, ανοίγοντας την ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Στην προσπάθειά τους να περάσουν αυτές τις πολιτικές, άρχισαν να εφαρμόζουν συστηματικά τη συνταγή του λαϊκισμού και να τάζουν. Με την στήριξη των ΜΜΕ πέτυχαν και όταν το παιγνίδι τους άρχισε να αποκαλύπτεται, υφάρπαξαν τα πολιτικά συνθήματα της αριστεράς (με πρωτεργάτη τον Μπους Τζούνιορ), εφαρμόζοντας ένα νέου τύπου λαϊκισμό. Αφού εξάντλησαν και αυτή τη δυνατότητα, τώρα, κατηγορούν την αριστερά για λαϊκισμό.

Ο νεοφιλελευθερισμός επικράτησε με τέτοιου τύπου εργαλεία, όπως ο πολιτικός καθωσπρεπισμός (politically correct), η καταγγελία της συνομωσιολογίας και του λαϊκισμού. Δηλαδή, τώρα καταγγέλλει αυτά που ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός κάνει.

Αυτό κάνει και η κυβέρνηση Σαμαρά. Καταγγέλλει τον λαϊκισμό της αριστεράς, την ώρα που εφαρμόζει τον πιο άθλιο λαϊκισμό οδηγώντας τη χώρα και το λαό στην υποταγή. Ο κ. Σαμαρά πέρα του να υβρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, λέει συνεχώς ψέματα για τα δήθεν «επιτεύγματα» της κυβέρνησής του, που συνεχώς αποκαλύπτονται από τα ξένα ΜΜΕ. Η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine αποκάλυψε ότι το ισχυρό επικοινωνιακό όπλο της κυβέρνησης Σαμαρά, το πρωτογενές πλεόνασμα «είναι αποτέλεσμα λογιστικών τρικ».

Τον ρόλο του πολιορκητικού κριού παίζει ο Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος έχει ως πραγματικό πολιτικό εχθρό το ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο προσάπτει «σχέση με τα συμφέροντα», όπως άλλωστε και ο απίστευτος Άδωνης. Ο λαϊκισμός σε διάφορες αποχρώσεις αποτελεί τον βασικό κορμό της επικοινωνιακής πολιτικής των μνημονιακών κομμάτων. Ενίοτε δε οι εσωτερικές αντιφάσεις είναι αποκαλυπτικές. Ο Βενιζέλος, για παράδειγμα, αναφερόμενος στη ΔΗΜΑΡ, σημείωσε πρόσφατα ότι ακολουθεί μια πολιτικά επαμφοτερίζουσα στάση αναφερόμενος στο γεγονός ότι το κόμμα του κ. Κουβέλη ψήφισε παρών στην πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης αλλά καταψήφισε τον προϋπολογισμό.

Ο λαϊκισμός του Βενιζέλου είναι βερμπαλιστικός, λέει βαρυσήμαντα πράγματα ένα πρόσωπο που δεν έχει ίχνος αξιοπιστίας. Ο λαϊκισμός της ΔΗΜΑΡ είναι αυτό που λέμε «έντεχνος λαϊκισμός» ή …σοβαροφανής. Ο λαϊκισμός του ΚΚΕ είναι σωτηριολογικός, μεταφυσικός…

Η αλήθεια είναι πως και οι τέσσερεις επιτίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ από όλες τις πλευρές, καταγγέλλοντάς τον ότι θα οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή, λες και απέμεινε τίποτε για να καταστραφεί. Η ΝΔ δια του κ. Στουρνάρα εξαγγέλλει ότι τώρα θα πληρώσει η Εκάλη και φτιάχνει ένα φόρο για τα ακίνητα, αντιστρόφως ανάλογα προοδευτικό, δηλαδή όσο πιο πλούσιος είσαι τόσο πιο λίγα πληρώνεις. Αυτές είναι οι μεταρρυθμίσεις. Το ξεπούλημα του Αστέρα, του ΟΠΑΠ κ.ο.κ. Το απομένον ΠΑΣΟΚ που είναι πάλι έτοιμο για νέα διάσπαση, όσο πιο πολύ ταυτίζεται με τη δεξιά, τόσο ασφαλέστερα νιώθει να επιτίθεται στην Αριστερά με λαϊκίστικα ρητορικά σχήματα. Το ΠΑΣΟΚ και η ανανεωτική «αριστερά» (ΔΗΜΑΡ) είχαν την ιστορική τους ευκαιρία. Συνέπραξαν κατά την περίοδο Σημίτη και εντεύθεν, σε επίπεδο προσώπων και όχι μόνο, για τις μεγάλες «μεταρρυθμίσεις» της τραπεζικής και χρηματιστηριακής φούσκας, της υπερχρέωσης των πολιτών, των μακέτων που έγιναν έργα σε τριπλάσιο κόστος από το κανονικό, στις μετοχοποιήσεις που οδήγησαν στην παράδοση του ΟΤΕ στους ξένους κ.ο.κ. Το ΚΚΕ, βασικός στυλοβάτης του συστήματος, εγκλώβισε επί 40 χρόνια τις δυναμικές μάζες, στρατιωτικοποιώντας τες σε ένα σεχταριστικό πολιτικά ευνουχισμένο ΠΑΜΕ, ενώ θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει την εκτροπή της μεταπολίτευσης σε αυτό που σήμερα είναι η κολοβή δημοκρατία μας του πελατειακού κράτους.

Ο λαϊκισμός ασκείται από την εξουσία, διότι αυτοί που έχουν την εξουσία είναι αυτοί που χάιδεψαν αφτιά και μόλις ανέβηκαν στην καρέκλα κάνουν ακριβώς τα αντίθετα. Τα αιτήματα της Αριστεράς που εκφράζει πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι λαϊκιστικά. Κι αν κάποια από αυτά δεν μπορέσουν να υλοποιηθούν αμέσως μεθαύριο δεν θα είναι λαϊκισμός, αλλά οι δυσκολίες της ανασυγκρότησης.

.

Το έλλειμμα εξωτερικής πολιτικής

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Όταν ο υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, διαμήνυε στους δανειστές (που δυστυχώς ακόμη τους φαντασιώνεται ως εταίρους) πως «εμείς δεν ζητάμε πολιτική διαπραγμάτευση αλλά έγκυρους συνομιλητές για να κάνουμε μια οικονομική διαπραγμάτευση που να καταλαβαίνουν τα πραγματικά δεδομένα και την δυναμική των αριθμών», γέλασε και το παρδαλό κατσίκι στις Βρυξέλλες. H ατάκα αυτή δεν αποτελεί μόνο τεκμήριο της ελαφρότητας του κυβερνώντος πολιτικού προσωπικού, αλλά αποκαλύπτει το τεράστιο έλλειμμα στρατηγικής στην εξωτερική μας πολιτική και κυρίως την άγνοια του μοναδικού κανόνα της.   

Η εξωτερική πολιτική δεν είναι επικοινωνία. Μετά την καζούρα που είχε υποστεί ο Ευάγγελος όταν «έδιωξε» (;) την Τρόικα ως υπουργός Οικονομικών θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η εξωτερική πολιτική είναι για τους λύκους και δεν χωράει βερμπαλιστικούς εξυπνακισμούς. Η εξωτερική πολιτική είναι συσχετισμοί ισχύος. Δυστυχώς, υπάρχει μια παράδοση στο μεταΑνδρεϊκό ΠΑΣΟΚ ογκώδους άγνοιας του παιγνίου της εξωτερικής πολιτικής και του βασικού της κανόνα. Τρανό παράδειγμα, η παράδοση από τον Γιώργο Παπανδρέου του ελληνικού «μπαζούκας» (πτώχευση με παραμονή στο ευρώ) στους πάλαι ποτέ εταίρους και νυν στυγνούς δανειστές μας και μεθαύριο ιδιοκτήτες της γης μας.

Αλλά ας έρθουμε στο τώρα. Ενώ η «πολιτική διαπραγμάτευση» με τους Τροϊκανούς που δούλευε επικοινωνιακά το Μαξίμου από το καλοκαίρι, κατέρρευσε πολύ πριν τις γερμανικές εκλογές με τα «δεν-μη-όχι», ενώ η κα Μέρκελ έστειλε για μία ακόμη φορά τον Σαμαρά στην Τρόικα, η κυβέρνηση πάλι δεν κατάλαβε. Δεν αντιλαμβάνεται ότι «πολιτική διαπραγμάτευση» δεν γίνεται ζητώντας ακρόαση από την αυτοκράτειρα. Και δυστυχώς αγνοεί ότι η εξωτερική πολιτική ασκείται μόνο σε πεδία όπου η χώρα μπορεί να ανακαλύψει ανεκμετάλλευτη ισχύ και να δημιουργήσει ισχυρές συμμαχίες.

Ανεκμετάλλευτη ευκαιρία στάθηκε η κραυγή αγωνίας για την Ελλάδα από 22 προσωπικότητες του πολιτισμού και των γραμμάτων της Σουηδία, μεταξύ των οποίων ο νομπελίστας ποιητής Tomas Tranströmer, ο διεθνούς φήμης καθηγητής ιατρικής Sven Britton, ο πρώην Πρόεδρος του Διεθνούς PEN και μέλος της σουηδικής ακαδημίας Per Wästberg, το μέλος της σουηδικής ακαδημίας κ. Jesper Svenbro, η πασίγνωστη τραγουδίστρια κα Arja Saijonmaa κ.ά. που υπέγραψαν ένα φοβερό κείμενο – έκκληση σωτηρίας για την Ελλάδα, όπου εκφράζεται η έντονη αγωνία για την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν φέρει την Ελλάδα οι μνημονιακές πολιτικές…

Άλλη ανεκμετάλλευτη ευκαιρία που πέρασε στο ντούκου, ήταν το δημοσίευμα της μεγάλης αυστριακής εφημερίδας «Κλάινε Τσάιτουνγκ» που έγραψε για την πανίσχυρη τρόικα που καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων και ότι είναι αμφίβολο εάν αυτό το τρίο έχει γνώσει από οικονομία, για να καταλήξει: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θέλει να διερευνήσει το έργο της τρόικας και αυτό είναι επιτακτικά αναγκαίο, καθώς αυτός ο θεσμός δεν έχει κανέναν ελεγκτικό μηχανισμό, και στην Ελλάδα οι διασώστες του ευρώ έχουν πέσει, μέχρι τώρα, τελείως έξω.

Η συγκυρία είναι γεμάτη ευκαιρίες, αλλά δυστυχώς η χώρα στερείται αυτών των δυνατοτήτων επειδή η κυβέρνηση Σαμαρά είναι προσκολλημένη στην ονείρωξη του success story και δεν μπορεί να βγει και να πει πως υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα… Αυτό μπορεί να το κάνει μια κυβέρνηση της αριστεράς, όπως και πολλά άλλα…

 Τα «εγκλήματα» του μοιραίου ανθρώπου

Σχεδόν δυο χρόνια τώρα η Ελλάδα κινείται στη δύνη που την έριξαν οι άφρονες πολιτικές εκείνων που την κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά κι εκείνοι που δεν κυβέρνησαν αλλά ήταν επί χρόνια εκφραστές αρνήσεων σε κάθε προσπάθεια μεταρρυθμιστικών προσπαθειών.

Στην Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια κυβέρνησαν οι πάντες πλην των φιλελεύθερων.

Κυβέρνησαν οι δογματικοί σοσιαλιστές του «βαθέως» ΠαΣοΚ, κυβέρνησαν οι εκσυγχρονιστές σοσιαλιστές, κυβέρνησαν οι κρατιστές της λεγόμενης φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας.

Κυβέρνησε εμμέσως και η Αριστερά, είτε με την μεγάλη της διείσδυση στον κρατικό μηχανισμό, είτε με την σχεδόν μονόπλευρη διείσδυσή της στα ΜΜΕ και συνεπώς στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης .  Για να είμαστε ακριβείς, επιχείρησαν να κυβερνήσουν και οι φιλελεύθεροι, στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, αλλά όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια επιχείρησαν έβρισκε ως αντίδραση είτε το …ξήλωμα της πλατείας Συντάγματος, είτε το… δημόσιο ξεβράκωμα όσων τολμούσαν να επενδύσουν.Τελικά, έπεσαν εκ των έσω!

Όλες οι κυβερνήσεις, όλο το πολιτικό σύστημα, είναι συνυπεύθυνοι για την πορεία του τόπου και την προσάραξη του σήμερα. Το γιατί και το πώς είναι γνωστά και χιλιογραμμένα.

Όμως, δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι η μοιραία κυβέρνηση ήταν του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία με «εγκληματικά» λάθη και παραλείψεις οδήγησε το σκαρί στα βράχια.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, κληρονομικώ δικαιώματι πρόεδρος του ΠαΣοΚ κατόπιν ανταλλαγής δακτυλιδιού με τον πρώην πρόεδρο του κινήματος, θα περάσει στην ιστορία ως ο μοιραίος άνθρωπος για τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων και κυρίως για το μέλλον της Ελλάδας.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ήταν εγγονός και γιός τέως πρωθυπουργών και συνεχιστής της δυναστείας τους, δύσκολα θα έκανε καριέρα σε οποιοδήποτε τομέα του ιδιωτικού τομέα. Ούτε καν ως δάσκαλος… ποδηλάτου ή κανό!

Εκείνο που δεν έγινε ακόμη κατανοητό και δύσκολα θα γίνει και στο μέλλον, είναι η απάντηση που μπορεί κάποιος να δώσει στο ερώτημα γιατί οδηγήθηκε στις καταστροφικές για τον τόπο επιλογές.

Οι λογικές και πιθανές απαντήσεις είναι τέσσερις κι μάλιστα αναπόδεικτες:

1. Ο Γιώργος Παπανδρέου, είχε προαποφασίσει ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να πορεύεται με την νοοτροπία και τις πρακτικές του παρελθόντος.

Μετέτρεψε, λοιπόν, τη μεγάλη δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας σε κρίση χρέους.

Πίστευε ότι έτσι, δηλαδή με την απειλή χρεοκοπίας, θα προκαλούσε σοκ στην ελληνική κοινωνία, η οποία θα δεχόταν ευκολότερα όσα είχε αποφασίσει.

2. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ήταν δέσμιος ιδιοτελών του κινήτρων από τα οποία δεν μπορούσε να απεγκλωβιστεί. Η εκδοχή αυτή στηρίχθηκε σε δημοσιεύματα που ενέπλεκαν τον αδελφό του με μια επενδυτική εταιρεία που επένδυσε σε ασφάλιστρα κινδύνου.

Στηρίχτηκε, ακόμη, στα πάμπολλα και συνεχόμενα ατοπήματα τόσο του ίδιου, όσο και του υπουργού Οικονομικών (Παπακωνσταντίνου), με δηλώσεις κλπ, τα οποία ήταν βούτυρο στο ψωμί των κερδοσκόπων. Φυσικά, αυτή η εκδοχή, δεν μπορεί να είναι σοβαρά συζητήσιμη, αφ’ ενός λόγω  της έντονης  αντιπατριωτικής  της κατεύθυνσης και αφ’ ετέρου λόγω ότι δεν πρόκειται ποτέ να τεκμηριωθεί με στοιχεία.

3. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ψευδαισθήσεις και όταν βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα δεν είχε καν σχέδιο να ανταποκριθεί. Τον Ιανουάριο του 2010, στο Νταβός, έχασε τ’ αυγά και τα πασχάλια και ουσιαστικά μαζί του, η Ελλάδα και οι Έλληνες.

4. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε ποτέ την πολιτική και νοητική ικανότητα να ηγηθεί του τόπου και μάλιστα στην πιο δύσκολη περίοδο της σύγχρονης ύπαρξής του.

Κι αν αυτές οι τέσσερις πιθανές απαντήσεις είναι μάλλον οι μοναδικές εκδοχές για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε και λειτούργησε συνολικά,  προϋπάρχουν και ακολουθούν άλλες ενέργειές του, απολύτως καθοριστικές και μοιραίες. Θα μπορούσαμε να τις αξιολογήσουμε και να τις αριθμήσουμε χρονολογικά.

Ας τις δούμε:

1. Αντιπολιτευτικός λαϊκισμός και… «Λεφτά Υπάρχουν»!

Όλο το διάστημα της θητείας του στην αντιπολίτευση, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν εκ των ηγετών κάθε αποσταθεροποιητικής προσπάθειας της κυβέρνησης Καραμανλή.

Τον είδαμε σε δρόμους, πλατείες και λιμάνια, ανεβασμένο ακόμη και σε τρακτέρ. Τον είδαμε δακρυσμένο από ληγμένα δακρυγόνα να …διαμαρτύρεται ακόμη και για μεγάλες επενδυτικές προσπάθειες, όπως εκείνη των Κινέζων στο λιμάνι του Πειραιά.

Τον είδαμε να δίνει μάχες για να ψηφιστεί το αντεθνικό σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, εν αντιθέσει με τη στάση του Κώστα Καραμανλή.

Ας μη ξεχνάμε ότι επιχείρησε –ευτυχώς ανεπιτυχώς- να πείσει και τον μακαρίτη Τάσο Παπαδόπουλο.

Πέραν αυτών, είναι πλέον βέβαιο ότι από την άνοιξη του 2009 γνώριζε την δραματική κατάσταση των δημοσίων οικονομικών.

Τον δε Αύγουστο του 2009, όπως αποκαλύφτηκε, ενημερώθηκε και επισήμως από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος.

 Επιβεβαιωτικό του ότι γνώριζε την δραματική κατάσταση της οικονομίας, ήταν οι συζητήσεις του με τον Στρος Καν, από τις αρχές του φθινοπώρου του 2009, για το ενδεχόμενο προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ.

Παρ’ όλη, λοιπόν,  τη γνώση του προβλήματος και παρά τη νίκη του στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009 (που προοιώνιζαν και νίκη του στις εθνικές εκλογές), ο Γιώργος Παπανδρέου σε όλη την προεκλογική περίοδο του 2009, ακολούθησε την πεπατημένη και υποσχόταν σε όλους λαγούς με πετραχήλια.

Κι όταν ο Κώστας Καραμανλής τον ρώτησε που θα βρει τα χρήματα για να κάνει όσα τάζει, απάντησε με την περιβόητη – και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων ανόητη- φράση «λεφτά υπάρχουν»!

Όταν ο Καραμανλής έλεγε προεκλογικά ότι θα πρέπει να μη δοθούν αυξήσεις στους μισθούς και να μπούμε σε περίοδο αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας για να γλιτώσουμε τα χειρότερα, ο Γιώργος Παπανδρέου απαντούσε με τη φράση που θα τον κυνηγάει εφ’ όρου ζωής.

2. Παροχές και σιωπηρή απογραφή – άνοδος επιτοκίων

Ο Γιώργος Παπανδρέου, μόλις γίνεται πρωθυπουργός αρχίζει τις παροχές, ως να μη συμβαίνει τίποτα και κυρίως συμπεριφερόμενος ως να μη  γνωρίζει τίποτα.

Με εντολή του, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ξεκινά σιωπηρά απογραφή της ελληνικής οικονομίας και αναγκάζει την Κομισιόν να μιλήσει για πρώτη φορά για τα περίφημα greek statistics.

 Τότε αρχίζει σιγά σιγά στην αρχή και εντονότερα αργότερα η στοχοποίηση της ελληνικής οικονομίας από τις αγορές, με αποτέλεσμα να ακριβαίνει ο δανεισμός της Ελλάδας.

Και πάλι, όμως, παρά το γεγονός ότι τα επιτόκια είναι ακόμη σχετικά ανεκτά, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δανείζεται όσα χρήματα χρειάζεται για το επόμενο διάστημα και μέχρι την πληρωμή των ομολόγων που έληγαν τον Ιούνιο.

Μοιραία έφτασε το τέλος, λίγους μήνες μετά…

3. Οι «εγκληματικές» καθυστερήσεις

Ο Γιώργος Παπανδρέου, πίστεψε ότι μόλις έγινε πρωθυπουργός θα είχε εξασφαλισμένη περίοδο χάριτος, τόσο μέσα στην Ελλάδα, όσο και κυρίως στο εξωτερικό.

Κι αν στην Ελλάδα κάποιοι πανηγύριζαν από τις αρχικές παροχές, στην Ευρωζώνη περίμεναν την ανακοίνωση κάποιου προγράμματος λιτότητας και μεταρρυθμίσεων, ειδικά στον καρκινοπαθή δημόσιο τομέα.

Έκπληκτοι άκουγαν προγραμματικές δηλώσεις πλήρεις …οραμάτων και γενικολογίες.

Όλοι, πλέον, γνωρίζουμε ότι η Κομισιόν έστειλε επανειλημμένα μηνύματα, αλλά εις ώτα μη ακουόντων.

Ο Παπανδρέου και οι συν αυτώ, δεν είχαν τα αντανακλαστικά να κατανοήσουν ότι η καταιγίδα δεν θα αργήσει. 

Εν των μεταξύ όσο η τακτική Παπανδρέου παρέμενε σταθερή και… πασοκική, οι αγορές  «πυροβολούσαν».

Ο κρατικός μηχανισμός που έπρεπε να κινητοποιηθεί παρέμενε ναρκωμένος κι έτσι η δρομολόγηση των λύσεων που έπρεπε να ληφθούν δεν ελήφθησαν ποτέ.

Ενώ το πρόβλημα ήταν ξεκάθαρο ότι οφειλόταν στον υπερμεγέθη δημόσιο τομέα και την αντιπαραγωγικότητά του, άρχισαν να δρομολογούνται οριζόντιες λύσεις που έπλητταν θανάσιμα τον ιδιωτικό τομέα.

Ο θάνατος της «μεσαίας» και απροστάτευτης μεσαίας τάξης πλησιάζε.

4. Η πλήρης διάλυση του Κράτους

Ο Γιώργος Παπανδρέου, μόλις έγινε πρωθυπουργός, ξεκίνησε ένα άνευ προηγουμένου «ράβε –ξήλωνε» στα υπουργεία, τα οποία άλλα καταργούσε κι άλλα συνένωνε.

Δημιουργήθηκε έτσι ένα απίστευτο χάος στον κρατικό μηχανισμό, την ώρα που η κρίση γινόταν τσουνάμι.

Χάθηκε χρόνος που ήταν πολύτιμος, πολύ περισσότερο μέχρι να ενημερωθούν πρόσωπα που δεν είχαν καμιά σχέση με την πολιτική και τα οποία ο πρωθυπουργός πήρε είτε από τα γυμναστήρια είτε από τις παρέες του και τα έχρησε υπουργούς!

5. Το τέχνασμα των βιογραφικών

Στη τελική διάλυση του ημιπαράλυτου μέχρι τότε Κράτους συνετέλεσε και το φιάσκο με τα… ηλεκτρονικά βιογραφικά όσων επιθυμούσαν να εργαστούν σε κυβερνητικές θέσεις.

Μπορεί τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη να υποδέχτηκαν θετικά το μέτρο και να το χαρακτήρισαν επιτομή της αξιοκρατίας που καταργούσε το φαύλο καθεστώς με τους αποτυχημένους να εκλεγούν βουλευτές που εν συνεχεία διορίζονταν σε υπουργεία και ΔΕΚΟ, αλλά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα επικοινωνιακό τέχνασμα.

Ένα τέχνασμα που είχε σκοπό να επιτρέψει στο περιβάλλον του πρωθυπουργού να διορίσει δικούς του ειδικούς και γενικούς γραμματείς υπουργείων και ΔΕΚΟ, παρακάμπτοντας το «βαθύ» ΠαΣοΚ και τις απαιτήσεις του για κρατικά αξιώματα.

Δεν άργησαν να προκύψουν δυσλειτουργίες είτε από την καθυστέρηση στον ορισμό των «εκλεκτών», είτε από την προφανή πολιτική τους ανικανότητα.

Κοντολογίς, ο Γιώργος Παπανδρέου, σε μια περίοδο που «καιγόταν η γούνα μας», αντιμετώπισε την κυβέρνησή του με μεταπολιτική λογική ή ακόμη και λογική μεγαλομετόχου εταιρείας του ιδιωτικού τομέα.  Ουσιαστικά, απαγόρευσε την άσκηση πολιτικής.

6. Ο διασυρμός της Ελλάδας

Τη στιγμή που η κατάσταση είναι στο πλέον οριακό της σημείο για τον τόπο και η εθνική αξιοπιστία δέχεται το ένα πλήγμα μετά το άλλο, ο Γιώργος Παπανδρέου, έκανε ένα από τα κορυφαία – «εγκληματικά» λάθη που θα μπορούσε να κάνει πολιτικός άνδρας και δη πρωθυπουργός.

Για να κρατήσει αλώβητη –έτσι νόμιζε- την προσωπική του αξιοπιστία, πήγε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο , τον Δεκέμβριο του 2009, και δικαιολογούμενος για τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες της κυβέρνησής του, ανέφερε ότι η Ελλάδα είναι μια διαβρωμένη και διεφθαρμένη χώρα.

Μπορεί να είχε χίλια δίκια.

Όμως, το να ομολογείς ανερυθρίαστα σε όλη την Ευρώπη και κατ’ επέκταση στην υφήλιο, ότι η χώρα σου έχει ηθικό έλλειμμα, αποτελεί τουλάχιστον ελαφρότητα.

Ακολούθησαν συνεχείς υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας και πρωτοφανές ανέβασμα των επιτοκίων σε τέτοιο σημείο, ούτως ώστε ο δανεισμός από τις αγορές κατέστη απαγορευτικός.

7. Μνημόνιο χωρίς διαπραγμάτευση

Μετά το απαγορευτικό των αγορών, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε άλλη επιλογή από την προσφυγή, σχεδόν γονατιστός, στους εταίρους και εν πολλοίς πιστωτές μας.

Το «λεφτά υπάρχουν» μετατράπηκε σε χρόνο dt σε ικεσίες τύπου «σώστε την Ελλάδα».

Παρ’ ότι ο μηχανισμός στήριξης δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 2010, οι συνεχείς παλινωδίες και η επιχείρηση «ανώδυνου περάσματος στο εσωτερικό», καθυστέρησε το πρόγραμμα, το οποίο υλοποιήθηκε τον Μάιο, λίγο πριν λήξουν τα ομόλογα τα οποία δεν είχαμε να πληρώσουμε και κηρύξουμε πτώχευση.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, παρά το γεγονός ότι μια στάση πληρωμών της Ελλάδας εκείνη την περίοδο, θα είχε καταστροφικές συνέπειες για όλη την Ευρωζώνη και τις ευρωπαϊκές τράπεζες, δεν μπόρεσε να διαπραγματευθεί απολύτως τίποτα.

Δεν κατάφερε καν  να αποσπάσει ένα πρόγραμμα το οποίο θα άφηνε χρόνο στην Ελλάδα για δημοσιονομική εξυγίανση και παραγωγική ανασυγκρότηση.

Πολλοί ισχυρίζονται –και ο γράφων- ότι ακόμη κι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο θα έπρεπε να το εφεύρουμε προκειμένου να ανασυγκροτήσουμε το Κράτος, τις δομές και τις υποδομές του.

Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο η αποδοχή του Μνημονίου χωρίς καμιά διαπραγμάτευση.

Βεβαίως, η μη ελληνική διαπραγμάτευση οφείλεται στο γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε κανένα σχέδιο με στοχευμένες παρεμβάσεις που θα δρομολογούσε την δημοσιονομική εξυγίανση.

Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι αν υπήρχε ελληνικό σχέδιο και εφαρμοζόταν, η τρόικα θα αντιμετώπιζε με άλλα δεδομένα την χώρα.

Όμως κι αυτό ακόμη το Μνημόνιο, βρήκε τοίχο μέσα στην ίδια την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.

Υπουργοί του άλλα υπέγραφαν κι άλλα έκαναν.

Υπουργοί του δεν έκαναν τίποτα.

 Οι ολιγωρίες, οι παλινωδίες, οι ασυνέπειες και τα ψέματα που δέχτηκαν οι δανειστές της Ελλάδας, τους έκαναν ιδιαιτέρως σκληρούς διαπραγματευτές.

Το μαχαίρι που ήδη είχε μπει στο ελληνικό κόκκαλο, άρχισε να γυρίζει πάνω στην πληγή.

Εξ ου και για να καταβληθεί κάθε δόση του δανείου, προηγείται ένα κακόγουστο θρίλερ.

8. Το καθυστερημένο «κούρεμα» του χρέους

Έχει παγιωθεί πλέον η άποψη, ότι για την Ελλάδα η πιο σωστή περίοδος «κουρέματος» ήταν ταυτοχρόνως με την υπογραφή του Μνημονίου, το 2010.

Η χώρα θα γλίτωνε και τα «κουρεμένα» δισεκατομμύρια, αλλά θα γλίτωνε και όσα δισεκατομμύρια πλήρωσε από τότε για τόκους και χρεολύσια στο ακέραιο.

Όμως, ο Γιώργος Παπανδρέου –το έχουμε αναφέρει επανειλημμένως- δεν είχε σχέδιο.

Είναι σαφές ότι το «κούρεμα» χωρίς τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις δεν ήταν και δεν είναι και τώρα ικανό να ξαναστήσει στα πόδια της την νεκρή ελληνική οικονομία.

Όμως, τέλος από την κρίση δεν πρόκειται να υπάρξει χωρίς «κούρεμα».

Ο Γιώργος Παπανδρέου, υποχρεώθηκε να καταφύγει στο «κούρεμα» μετά από ενάμιση χρόνο παλινωδιών.

Κι ας μη ξεχνάμε, ότι τον Μάιο του 2010 έλεγε ότι το «κούρεμα θα είναι καταστροφικό!

9. Η καταστροφή του ιδιωτικού τομέα

Ο Γιώργος Παπανδρέου και η δογματική του κυβέρνηση, έστειλαν με την πολιτική τους στην ανεργία ένα εκατομμύριο Έλληνες και οδήγησαν σε λουκέτα χιλιάδες επιχειρήσεις.

Κι αυτό, επειδή ο δογματισμός των στελεχών της κυβέρνησης και οι αγκυλώσεις του παρελθόντος δεν τους επέτρεπε να πράξουν το αυτονόητο.

Δηλαδή, να συρρικνώσουν τον δημόσιο τομέα, ακόμη και με τις χιλιάδες απαιτούμενες απολύσεις, να τον αναδιοργανώσουν και να προχωρήσουν στις αναγκαίες αποκρατικοποιήσεις.

Υπουργοί έγιναν έρμαια των συνδικαλιστών.

Το πρωί υπέγραφαν μεταρρυθμίσεις και το βράδυ κάποιο μαγικό χέρι τις τοποθετούσε στα αλήστου μνήμης χρονοντούλαπα!

Ταυτοχρόνως, η έλλειψη κάθε σχεδίου, ανάγκασε στην καταφυγή οριζόντιων και άδικων περικοπών σε συντάξεις και μισθούς, αλλά και σε υπέρμετρη φορολογία.

Αποτέλεσμα;

Η κορύφωση της ύφεσης και το νέκρωμα κάθε παραγωγικής διαδικασίας.

10. Το σάλτο μορτάλε του δημοψηφίσματος

Ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας χάσει κάθε επαφή με την οδυνηρή πραγματικότητα, λίγο μετά τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου, επιχείρησε το μεγάλο και άκρως τυχοδιωκτικό σάλτο μορτάλε.

Μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση της Κομισιόν για το «κούρεμα» του χρέους, ο Έλληνας πρωθυπουργός θεώρησε ότι αν θέσει στον ελληνικό λαό το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», θα καταφέρει να βρει διέξοδο μέσα από μια εκβιαστική κάλπη.

Έβαλε στην πολιτική τον τζόγο.

Άνοιξε το θέμα της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, κάτι που δεν τολμούσε μέχρι τότε να θέσει κανένας ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό.

Το «κωμικοτραγικό» της υπόθεσης είναι ότι η αναγγελία του δημοψηφίσματος, έγινε δεκτή με πανηγυρισμούς και ομόφωνη απόφαση στο υπουργικό συμβούλιο, ενώ το ίδιο συνέβη και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠαΣοΚ.

Εκτός από το κωμικοτραγικό, υπάρχει και το τραγικό.

Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο υπουργός του αρμόδιος για την Εθνική Άμυνα (κάποιος Μπεγλίτης αγνώστων λοιπών πολιτικών περγαμηνών), άφησαν να αιωρούνται φήμες περί επέμβασης του Στρατού.

Αποκεφάλισαν, μάλιστα, την ηγεσία του στρατεύματος.

Όλο αυτό το σάλτο μορτάλε, αποδείχθηκε θανατηφόρο για τον Γιώργο Παπανδρέου.

Διακυβευόταν η εκταμίευση της 6ης δόσης του δανείου.

Το σημαντικότερο, όμως, ήταν ότι μέσω του δημοψηφίσματος υπήρχε το ενδεχόμενο να διακυβευτεί η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, μόνο και μόνο από αντίδραση των πολιτών στον Παπανδρέου και τις πολιτικές του. Οι Μέρκελ και Σαρκοζί αντέδρασαν ακαριαία.

Κάλεσαν τον Γιώργο Παπανδρέου στις Κάνες και περίπου τον ξευτίλισαν.

Του τόνισαν ένα και μόνο πράγμα. «Αν θες να κάνεις δημοψήφισμα, το ερώτημα που θα βάλεις είναι η παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη».

Η γελοιοποίηση του Παπανδρέου, πλήγωσε και την Ελλάδα.

Οι ίδιοι οι υπουργοί και βουλευτές του που χειροκροτούσαν την αναγγελία δημοψηφίσματος, τώρα έφτασαν στις αποδοκιμασίες εναντίον του και στην ουσιαστική του καθαίρεση.

Κι αν αυτό αφορά τον Γιώργο Παπανδρέου και εκείνους, το πλήγμα που δέχθηκε η Ελλάδα αφορά όλους μας.

Το σάλτο μορτάλε του μοιραίου πρωθυπουργού, έκαψε πολιτικά την έστω και απειροελάχιστη πιθανότητα επαναδιαπραγμάτευσης της ελληνικής πολιτείας για την ασκούμενη οικονομική πολιτική.

by gr post

 Πίσω από τα μανιφέστα των 75 του ΠΑΣΟΚ και των 58 του κέντρου – O «κόκκινος» Τζορτζ  και η έσχατη κίνηση Βενιζέλου - Μόνο χωρίς κρυπτο-νεοφιλελεύθερους, Παπανδρέου και Βενιζέλο μπορεί να υπάρξει η κεντροαριστερά


Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Το επικοινωνιακό θρίλερ: Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Με το που έσκασε το θέμα της άρσης της ασυλίας του Γιώργου Παπανδρέου έφτασε στη Βουλή από τον Εισαγγελέα ύστερα από μήνυση που κατέθεσε εναντίον του ο πολίτης με αφορμή την περίφημη φράση του «λεφτά υπάρχουν», για τη διερεύνηση του αδικήματος της εξαπάτησης εκλογέων, ο πρώην πρωθυπουργός και τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε δήλωση με την οποία άφηνε αιχμές κατά της κυβέρνησης Σαμαρά για το θέμα του διαγωνισμού αδειοδότησης της ψηφιακής τηλεόρασης. Επειδή αυτό πέρασε στα ψιλά, ήρθε το κείμενο των «75+800» του ΠΑΣΟΚ. Κατά διαβολική σύμπτωση σχεδόν ταυτόχρονα έσκασε το μανιφέστο 58 προσωπικοτήτων που ζητούν νέα Κεντροαριστερά, με διατήρηση των υπαρχόντων κομμάτων, αλλά νέο αρχηγό. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έσπευσε να υιοθετήσει αμέσως το μανιφέστο, μιλώντας για την ανάγκη συσπείρωσης για την “Κεντροαριστερά της ευθύνης και όχι του μικροκομματικού ή προσωπικού οπορτουνισμού”, διαβεβαιώνοντας
ότι δεν θέλει να ηγηθεί κανενός, σέβεται τους πάντες, αλλά θέλει να τον σέβονται και οι άλλοι και κυρίως να αντιλαμβάνονται το βάρος που σηκώνει και τον ρόλο που επιτελεί. O Φώτης Κουβέλης δεν τσίμπησε, μετά την αποβολή του από την τρικομματική που πέτυχε εναντίον του ο Βενιζέλος. Τώρα, έχει αυτός την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στους 58 απάντησε με τον γνωστό του τρόπο ο καθηγητής Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος δια του Twitter επισημαίνει ότι “οι 58 είναι τέκνα του βίαιου αναχρονισμού που ονομάστηκε εκσυγχρονισμός και εργάστηκαν ή συνδέθηκαν ποικιλοτρόπως με διαπλοκή/ολιγαρχία”. Είναι προφανές ότι η λεγόμενη κεντροαριστερά τελεί σε απόγνωση, γιατί αντιλαμβάνεται το κοινωνικό σουέλ την θεωρεί σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την εκτροφή του φιδιού του νεοφιλελευθερισμού στον κόρφο της, με όλα τα επακόλουθα.

Το κείμενο των «75 του ΠΑΣΟΚ», το οποίο υπογράφουν 800 στελέχη του κόμματος απ` όλη την Ελλάδα, είναι κατ΄ αρχήν καλό και αρκετά επεξεργασμένο, αλλά έρχεται πολύ καθυστερημένα, δηλαδή κατόπιν εορτής.  Οι 75 πάντως εκτιμούν ότι η κοινωνία τείνει σε οριακές καταστάσεις με 2,5 εκατ. νεόπτωχους, οι 1,5 εκατ. άνεργους και οι σχεδόν 1 εκατ. νέους που δεν έχουν μπει ακόμη στην αγορά εργασίας, και πως βρίσκεται στο «κόκκινο» λίγο πριν την μεγάλη «έκρηξη». Γι΄ αυτό οι 800 δηλώνουν δεν δίνουν σε κανένα «λευκή επιταγή» και ζητούν άμεσα:                                      
Πρώτον, να ξεκαθαρίσει το ΠΑΣΟΚ ποιους τελικά υπηρετεί.
Δεύτερον, να αλλάξει πολιτική με ξεκάθαρο προοδευτικό πρόσημο.
Τρίτον, να συμπλεύσει με την αριστερά.
Τέταρτον, να διαγραφεί το κρατικό χρέος.
Πέμπτον, να καταρτισθεί σχέδιο Κοινωνικής Συνοχής για να κλείσει ο κύκλος της κρίσης και να δώσει προοπτική.
Έκτον, να απομονωθούν και να εκμηδενιστούν κοινωνικά και πολιτικά οι νεοναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, αλλά και να αντιμετωπιστούν ριζικά και σε βάθος οι λόγοι που οδήγησαν στην εμφάνιση και ανάπτυξη του φαινομένου της ΧΑ.

ΠΑΣΟΚ χωρίς Βενιζέλο και Παπανδρέου: Οι 75+800 σαφώς έχουν προσανατολισμό στον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς επιχειρούν να ρίξουν όλο το κρίμα των Μνημονίων στον Κώστα Καραμανλή, αποσιωπώντας την άρνηση του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού, όχι μόνο να συμπράξει στα μέτρα που πρότεινε τον Απρίλιο του 2009 ο Καραμανλής, αλλά και να ζητήσει εκλογές με το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν». Αν διαβάσει προσεκτικά κανείς το κείμενο θα διαπιστώσει ουκ ολίγες άμεσες ή έμμεσες αναφορές στον Γιώργο Παπανδρέου και προφανώς επιδίωξή τους, τουλάχιστον της συντακτικής ομάδας, να επιστρέψει ως «κόκκινος Γιώργος» για να εκδικηθεί τη δεξιά και τους κακούς Γερμανούς. Η μετάλλαξη του Γιώργου που στο Καστελόριζο παρέδωσε τμήμα της εθνικής κυριαρχίας, μεθοδεύεται εδώ και καιρό, λες και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ ξεχνά στο ψευδοδίλημμα που επιχείρησε να οδηγήσει τη χώρα με το δημοψήφισμα.
Επί της ουσίας, αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να σώσει την ψυχή του, έχει ένα δρόμο: να αποκηρύξει ταυτόχρονα τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τον πρώτο ξέρουμε όλοι γιατί, τον δεύτερο γιατί είναι ταυτισμένος με το PSI και το Μνημόνιο 2, αλλά κυρίως γιατί έχει ταυτίσει το προσωπικό του μέλλον με τη δεξιά. Δεν είναι τυχαίο που διέρρευσαν σενάρια για την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, αλλά με τη συνέχιση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης σε αυτή. Ο Βενιζέλος ξέρει ότι μόλις εκπνεύσει το 18μηνο της λίστας, θα δυσκολευτεί να επιβάλει οιαδήποτε πειθαρχία στο κόμμα του… Άρα οι πρωτοβουλίες του εξαντλούνται σύντομα. Εννοείται ότι αν τον ζορίσουν θα βγάλει πάλι το πόρισμα των 5 ελεγκτικών εταιριών για τα 120 εκατ. ευρώ χρέους του ΠΑΣΟΚ που κληρονόμησε από τον Γιώργο Παπανδρέου.

«Ούτε δεξιά ούτε νεοκομμουνιστική αριστερά» οι 58: Το μανιφέστο των 58, αποβλέπει στην ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς με τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα για κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές και δημοτικές εκλογές, χωρίς τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων, αλλά με ένα νέο αρχηγό. Οι 58 αναγνωρίζουν την πρωτοβουλία των 5 δημάρχων (Μπουτάρη, Καμίνη, Σκοτινιώτη, Φίλιου και Δημαρά) καθώς και άλλων αυτοδιοίκητων που δείχνουν το δρόμο της συνεργασίας στη βάση των κοινών αξιών. Οι 58 ευαγγελίζονται «επαναθεμελίωση (των πολιτικών παρατάξεων) δεν γίνεται μόνο με προτάσεις, τεχνοκρατική επάρκεια, στόχους και εργαλεία. Χρειάζεται μια στρατηγική που να προβάλει τους εαυτούς μας στο μέλλον. Σε έναν Κόσμο που μεταβάλλεται, σε έναν χαοτικό καπιταλισμό και μιαν Ευρώπη που αναζητά την προοπτική της. Χρειάζεται μια εικόνα της Ελλάδας στο μέλλον, βγαλμένη από την ιστορία της, που θα προσανατολίζει και θα συνθέτει όσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση». Θεωρούν ότι  «ο μικρός δικομματισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά στείρος, προγραμματικά οπισθοδρομικός και ιδεολογικά συντηρητικός, γι αυτό και εγκλωβίζει αντί να απελευθερώνει τις δυνάμεις της χώρας».
Γενικά το κείμενο είναι συμπαθητικό, τα πιάνει όλα εξ απαλών ονύχων, από την αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου, την ανασύνταξη της μεσαίας τάξης, τα ψυχολογικά του λαού … «οι Έλληνες κράτησαν όρθιο το φρόνημα του πολίτη, αντέχοντας μέχρι σήμερα τις ασφυκτικές πιέσεις από πολλά μέτωπα». Και φυσικά «την ακραία δημαγωγική στάση των ποικίλων αντιπολιτεύσεων, τη χυδαία λαϊκιστική δημοσιογραφία, τον κυνισμό και την λοιδορία των διεθνών ΜΜΕ, τους συνωμοσιολόγους και τους ψευδολόγους που μοίραζαν φρούδες ελπίδες και μαγικές λύσεις».
Οι 58 θεωρούν ότι «η ισχυροποίηση της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης θα αποσυμπιέσει τη σημερινή αίσθηση της εμφύλιας αντιπαράθεσης… Αυτός είναι ο νέος ρόλος της ιστορικής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, όλου του κεντροαριστερού χώρου: Εθνική Ανασυγκρότηση - αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου – νέα συμπόρευση της εθνικής αυτογνωσίας με τον προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό. Όρος για την εκπλήρωσή του είναι η σύγκλιση και η συνεργασία όλων εκείνων των συλλογικών μορφών και των πολιτών που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά».

Ο φερετζές του νεοφιλελευθερισμού: Τελικά οι 58 το μόνο που δεν είπαν είναι το «Ελιά, ελιά και Κώστο βασιλιά». Έκαναν τα στραβά μάτια στο παρελθόν και το παρόν, λες και δεν ήταν η σημιτική σοσιαλδημοκρατία που κόλλησε τον ιό του νεοφιλελευθερισμού, δεν ήταν αυτή κατά την εξουσία της οποίας ανδρώθηκε το τέρας της διαπλοκής και της διαφθοράς, δεν ήταν αυτή που εγκατέλειψε με την αλαζονεία των υπουργών της τον μεσαίο χώρο βορά στο πάρτι της καραμανλικής σπατάλης και δανεισμού, δεν ήταν αυτή που στήριξε τη μεγαλύτερη αυταπάτη της μεταπολίτευσης τον Γιώργο Παπανδρέου. Οι 58 δεν αποκήρυξαν τίποτε. Δεν αποκηρύσσουν καν το μνημόνιο που κατέστησε τη χώρα «αποικία χρέους», που κατάργησε 1,4 εκατ. θέσεις εργασίας και εκθεμελίωσε τον παραγωγικό ιστό. Αντίθετα, οι 58 πιστοί στον υποκριτικό πολιτικό καθωσπρεπισμό και στον λαϊκισμό της εξουσίας του νεοφιλελευθερισμού εξακολουθούν να στοχεύουν την πατριωτική αριστερά καταγγέλλοντάς την ως «νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική».
Το μανιφέστο των 58 είναι ιδεολογικά διαμετρικά αντίθετο από το κείμενο των 75 του ΠΑΣΟΚ. Οι 58 δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα των εκπεσόντων μεσαίων στρωμάτων, ούτε των εργαζομένων, ούτε βέβαια των ανέργων γιατί έχει μια αφ΄ υψηλού αντίληψη της πραγματικότητας, ενίοτε και ποιητική. Δυστυχώς, με το μανιφέστο αυτό αποκαλύπτεται ότι κεντρικός αντίπαλος της λεγόμενης κεντροαριστεράς είναι η πραγματική αριστερά και όχι η δεξιά. Άλλωστε, η δήθεν υπέρβαση του σχήματος μνημόνιο-αντιμνημόνιο που ευαγγελίζεται είναι ψευδής, λαϊκιστική και αποπροσανατολιστική. Ακόμη και το τυπικό τέλος του μνημονίου να επέλθει, η Εποπτεία της Κομισιόν με όρους βέτο θα συνεχιστεί έως ότου αποπληρωθεί το 75% του χρέους.
Συνεπώς, σε αυτή την ιστορική φάση της χώρας και του λαού, η λεγόμενη κεντροαριστερά λειτουργεί ως φερετζές του νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι επουδενί  αριστερά και επιδιώκεται συστημικά να αποτελέσει το ανάχωμα στο μεγάλο λαϊκό ρεύμα που έρχεται με τη μορφή σουέλ για να ανατάξει τη χώρα και την οικονομία της, όχι μέσα από αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, αλλά από βαθιές δομικές ανατροπές. Ένα σουέλ που θα ξεπλύνει την εθνική ντροπή.

ΑΠΟ ΤΟ 1985 ΠΡΟΒΛΕΠΟΤΑΝ Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ

 ΑΠΟ ΤΟ 1985 ΠΡΟΒΛΕΠΟΤΑΝ Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ

Οι αναζητούντες εξιλαστήρια θύματα για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, ως φαίνεται, είτε έχουν βαθύ ύπνο είτε δεν γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση είτε, τέλος, αλλού το πάνε…

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Η ελληνική πορεία προς την πτώχευση όχι μόνον ήταν γνωστή και επαρκώς αιτιολογημένη με αλλεπάλληλα υπομνήματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και διεθνών οργανισμών προς τις ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά είχ επισημανθεί στον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου το 1985 από τα πιο επίσημα και έγκυρα χείλη: αυτά του τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Δημήτρη Χαλικιά.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, αναφέρουμε τα όσα είπε ο τότε διοικητής της ΤτΕ στον συνάδελφο Περικλή Βασιλόπουλο σε μία συζήτηση-εξομολόγηση η οποία δημοσιεύθηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο στο τεύχος της 8ης Ιανουαρίου 1988 Χωρίς περιστροφές, ο κ.Δ.Χαλικιάς περιγράφει πώς το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, γεγονός που υποχρέσε την κυβέρνηση Αν.Παπανδρέου να ζητήσει σταθεροποιητικό δάνειο από την ΕΟΚ, τους όρους του οποίου ουδέποτε ετήρησε. Μάλιστα, για να πάρει το δάνειο αυτό, ο τότε πρωθυπουργός ανέθεσε τα ηνία της οικονομίας στον κ. Κ.Σημίτη, ο οποίος έχαιρε της εμπιστοσύνης των εταίρων μας, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του κ.Γεράσιμο Αρσένη.

Την περίοδο αυτή, ο Δ.Χαλικιάς χαρακτήρισε ως την πιο δραματική στιγμή της πολυετούς θητείας του στην Τράπεζα της Ελλάδος, επισημαίνοντας τα εξής:

«Το καλοκαίρι του 1985, λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου, ζήτησα να δω τον τότε πρωθυπουργό κ.Ανδρέα Γ.Παπανδρέου. Το έκανα σπανίως, αλλά η επικοινωνία μαζί του ήταν πάντοτε ουσιαστική. Με δύο λέξεις καταλάβαινε τα πάντα. Τού είπα: Κύριε πρόεδρε, αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία θα χρεοκοπήσουμε. Θα έχουμε στάση πληρωμών. Το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών πλησιάζει το 10% του ΑΕΠ και η Τράπεζα συντόμως δεν θα έχει ταμείο να πληρώσει. Χρειάζεται να σχεδιάσετε ένα πρόγραμμα σταθεροποιησης της οικονομίας.

»Μετά τις εκλογές, ο πρωθυπουργός μού ζήτησε να τού υποβάλω μία έκθεση με τις απόψεις μου, πράγμα που έκανα. Όταν την διάβασε μού τηλεφώνησε και μού ζήτησε να εγχειρίσω μία φωτοτυπία στον κ.Σημίτη, που είχε ήδη αναλάβει υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Ανάμεσα στον Οκτώβριο του 1985 και τον Φεβρουάριο του 1986 πέρασα μερικούς από τους πιο δύσκολους μήνες της θητείας μου. Τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της Τράπεζας της Ελλάδος είχαν πέσει κάτω από το ελάχιστο όριο ασφαλείας. Αν και γενικά την δεκαετία του 1980 το επίπεδο των διαθεσίμων ήταν γύρω στο 1 δισεκατομμύριο δολλάρια, είχαμε φθάσει μόλις στα 350 εκατομμύρια δολλάρία. Εάν δεν παίρναμε τον Φεβρουάριο του 1986 την πρώτη δόση του δανείου από την ΕΟΚ και εάν δεν είχαμε το σταθεροποιητικό πρόγραμμα Σημίτη, θα βαδίζαμε ευθέως στην κατάρρευση και την χρεοκοπία. Δεν είχαμε λεφτά να πληρώσουμε τις εισαγωγές μας. Δεν θα επρόκειτο για συναλλαγματική κρίση της δραχμής, όπως αυτές που γνωρίσαμε τον Μάϊο του 1994 ή τον Νοέμβριο του 1997, αλλά για κάτι πολύ χειρότερο. Αδυναμία κάλυψης των εξωτερικών πληρωμών της χώρας…».

Για την ιστορία σημειώνουμε ότι παρόμοιες επισημάνσεις έγιναν προς τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ.Ζακ Ντελόρ το 1994 με την γνωστή επιστολή του, από την Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων υπό τον καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο το 1990 ύστερα από ενθάρρυνση του τότε πρωθυπουργού της Οικουμενικής Ξεν. Ζολώτα. Επίσης, από το 1995 έως το 2003 ακολούθησαν 16 κοινοτικές και διεθνείς εκθέσεις στις οποίες απερίφραστα τονιζόταν ότι η πορεία του ελληνικού δημοσίου χρέους παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τις τελευταίες προσπάθησαν να περιορίσουν οι κυβερνήσεις Κων. Μητσοτάκη την περίοδο 1990-1993 και Κ.Σημίτη το 1998-1999, με αποτέλεσμα να γίνουν στην Ελλάδα από τις συνδικαλιστικές μαφίες του Δημοσίου περί τις 2.500 απεργίες, συνολικού κόστους σε χαμένες ημέρες εργασίας περί τα 70 δισεκατ. ευρώ.

Είναι προφανές ότι μας θεωρούν ηλίθιους. 
Του Γ. Δελαστίκ


Στο κενό έπεσε η προσπάθεια του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να εμφανίσει ρόδινη την κατάσταση της οικονομίας στην Ελλάδα με τον λόγο που εκφώνησε κατά το αστραπιαίο, φευγαλέο πέρασμά του από τη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης. «Eνα μικρό θαύμα αρχίζει να γίνεται στην Ελλάδα», ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός, την ώρα που η οικονομία της χώρας συνεχίζει να καταβαραθρώνεται και ο ελληνικός λαός συνεχίζει να φτωχαίνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Μέχρι το τέλος του χρόνου η ανεργία θα φτάσει στο 30%, ένα εφιαλτικό ποσοστό που οι Ελληνες το είχαν ξαναδεί πριν από μισόν αιώνα, το 1961, όταν μετανάστευαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες κάθε χρόνο στα σκλαβοπάζαρα της Δυτικής Ευρώπης, των ΗΠΑ, της Αυστραλίας και του Καναδά για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να μην πεθάνουν από την πείνα. Τη μνημονιακή τριετία που άρχισε το 2010 οι Ελληνες μισθωτοί εξαιτίας των δραματικών μειώσεων των αποδοχών τους και της βάρβαρης φορολογικής τους επιβάρυνσης απώλεσαν 37 δισεκατομμύρια ευρώ, με αποτέλεσμα το 2014, όπως εκτιμά το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, η αγοραστική τους δύναμη να πέσει στο μισό (!) εκείνης που είχαν το 2009. Τόσο πολύ ενθουσιάζει τον Αντώνη Σαμαρά η καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων ώστε να μιλάει για «μικρό θαύμα»; Συνιστά πρόκληση η προβολή ενός τέτοιου ισχυρισμού μέσα σε ένα κλίμα απέραντης κοινωνικής δυστυχίας. «Για πρώτη φορά οδηγούμαστε σε φορολογία απλή και δίκαιη με διεύρυνση της φορολογικής βάσης», ισχυρίστηκε επίσης ο πρωθυπουργός στην ομιλία του.
Αυτό το λέει τη στιγμή που τα ίδια τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών αποκαλύπτουν ότι πέρυσι μισθωτοί και συνταξιούχοι με εισοδήματα κατά μέσο όρο μειωμένα κατά 58% πλήρωσαν φόρους… 52% περισσότερους! Είναι «απλή και δίκαιη φορολογία» αυτή; Θα τρελαθούμε; Το πρόβλημα δηλαδή κατά τον Αντώνη Σαμαρά ήταν ότι δεν πλήρωναν αρκετούς φόρους οι… μισθωτοί και οι συνταξιούχοι; Ελεος! «Σε λίγο θα μπορούμε να πούμε τέλος και η εποχή των μνημονίων, όπου άλλοι καθόριζαν την πολιτική μας», είπε επίσης ο πρωθυπουργός. «Οποιαδήποτε πρόσθετη βοήθεια ή διευκόλυνση δοθεί στην Ελλάδα, θα δοθεί βάσει της προηγούμενης συμφωνίας, όχι ύστερα από νέα συμφωνία», είπε ο Αντ. Σαμαράς στη χθεσινή του συνέντευξη στο «Εθνος». Δεν έχουν, όμως, καθόλου την ίδια άποψη οι Ευρωπαίοι. «Αν χρειαστεί νέο πρόγραμμα, θα απαιτηθούν και πρόσθετοι όροι… Η πιθανή επέκταση του ελληνικού προγράμματος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς όρους», δήλωσε π.χ. στη Φρανκφούρτη σε συνέντευξή του ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι. Νέοι όροι σημαίνουν νέο Μνημόνιο σε απλά Ελληνικά.
Νέα βοήθεια σημαίνει δηλαδή νέο Μνημόνιο, λέει ο κεντρικός τραπεζίτης και έχει φυσικά απόλυτο δίκιο. Είναι παραμύθι για αδαείς ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού, εσκεμμένα και συνειδητά αβάσιμος, ότι η Ελλάδα μπορεί δήθεν σύντομα να βγει και να δανειστεί στις αγορές. Η κυβέρνηση προσπαθεί να αποσιωπήσει το γεγονός ότι το 2014 πρέπει να πληρώσει 24,9 δισεκατομμύρια ευρώ για δάνεια που έχει πάρει. Πού θα τα βρει; Το 2015 πρέπει να πληρώσει άλλα 16,1 δισεκατομμύρια ευρώ! Σχεδόν δεκαπέντε δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον χρειάζεται για την πληρωμή δανείων που έχει ήδη πάρει η ελληνική κυβέρνηση και για τη διετία 2016-’17 – για την ακρίβεια χρειάζεται 7,1 δισ. ευρώ τον πρώτο χρόνο και 7,5 δισ. ευρώ τον δεύτερο. Εν ολίγοις η Ελλάδα χρειάζεται για την επόμενη τετραετία 55,6 δισεκατομμύρια μόνο για να πληρώσει τοκοχρεολύσια δανείου! Πού θα τα βρει; Από τα… «πρωτογενή πλεονάσματα» του Σαμαρά; Κατά εντελώς παράλογο τρόπο, ο πρωθυπουργός έφτασε μέχρι του εξωφρενικού σημείου να ισχυριστεί ότι σε σχέση με το ελληνικό δημόσιο χρέος «το ποσό που θεωρούν ότι αποκλίνει για να θεωρηθεί το χρέος βιώσιμο είναι ελάχιστο»!!!
Το λέει αυτό τη στιγμή που ενώ το όριο βιωσιμότητας ενός δημόσιου χρέους τοποθετείται στο 120% του ΑΕΠ της αντίστοιχης χώρας, το ελληνικό δημόσιο χρέος φέτος υπολογίζεται ότι θα ανέλθει στο 165% του ΑΕΠ και το 2014 στο 175% του ΑΕΠ της χώρας μας! Και να σκεφθεί κανείς ότι μας έβαλαν στο επαίσχυντο καθεστώς της μνημονιακής υποτέλειας ισχυριζόμενοι ότι η χρεοκοπία είναι προ των πυλών επειδή το δημόσιο χρέος της χώρας ανερχόταν στο… 129% του ΑΕΠ! Με χρέος 129% του ΑΕΠ είμαστε χρεοκοπημένοι, με χρέος 175% του ΑΕΠ απέχουμε κατά Σαμαρά… «ελάχιστα» από τη βιωσιμότητα! Είναι προφανές ότι μας θεωρούν ηλίθιους.

ΓΙΑΤΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ

Οι μέρες είναι αποκαλυπτικές. Ο συντηρητισμός και ο φόβος μην τυχόν και χάσουμε όσα μας απέμειναν μεταλλάσσεται και αποκτά προσωπική έκφραση με την εφεύρεση του κακού και τον εξορκισμό του. Στο facebook η Ελλάδα αναστενάζει για το όνομα που έδωσε ο Τσίπρας στο γιό του, για το πόσα κεφάλια μέτρησε στη συγκέντρωση του Συντάγματος και κυρίως για το πόσο πολύ το παίζει … Αντρέας.

Θα μείνω στο τελευταίο, όχι τόσο για να υπερασπιστώ τον Τσίπρα που ούτως ή άλλως δεν χρειάζεται τη δική μου υπεράσπιση, αλλά γιατί δεν αντέχω την φαιά προπαγάνδα των καθώς πρέπει χαριτωμένων σχολιαστών του ραδιοφώνου, του ίντερνετ και της τηλεόρασης που στα δήθεν «χαζά» προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν τον Τσίπρα. Το εύρημα είναι πολυδιάστατο.

1. Ο Τσίπρας το παίζει Αντρέας σημαίνει ότι θέλει να αλώσει το ΠΑΣΟΚ και τους ψηφοφόρους του. Δηλαδή, ως Μεφιστοφελής έρχεται με τη μορφή του Αντρέα για να κλέψει τις ψήφους των αγνών Πασόκων. Μα αυτό έχει ήδη συμβεί και μάλλον θα έχει συνέχεια. Άλλωστε το έκαναν μόνοι τους οι Πασόκοι.
2. Ο Τσίπρας θέλει να γίνει Αντρέας όταν απευθύνεται στους κεντροδεξιούς και τους κεντροαριστερούς ότι αυτός ο τύπος ανασυγκροτεί το μισητό ΠΑΣΟΚ του ηγεμονισμού, των σκανδάλων, της άλωσης της δημοκρατικής αριστεράς (με μικρά γράμματα) κ.ο.κ.
3. Και στο φινάλε ο Τσίπρας θέλει να γίνει Αντρέας γιατί δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο στη χώρα που κινείται μεταξύ καραμανλισμού και παπανδρεϊσμού. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο και γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε άλλο που να σας σώσει από …μας.

Μπορώ να γράψω κι άλλα, αλλά νομίζω ότι αυτά φτάνουν για να πάμε στο ζουμί. Εδώ που τα λέμε, ακόμα κι αν ο Τσίπρας ήθελε να μοιάσει στον Αντρέα, που δεν θέλει (ΣΣ: θα το εξηγήσω πιο κάτω), ο Αντρέας δεν ήταν δα και ο Διάβολος.  Το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ υπήρξε για μεγάλο διάστημα το δυναμικό κέντρο της δημοκρατικής παράδοσης και των κοινωνικών αγώνων και κατακτήσεων. Ήταν ο ζωντανός οργανισμός μέσα στον οποίο συντελέσθηκαν όλες οι μεγάλες κοινωνικές εξελίξεις της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ταυτίστηκε με τη δημιουργία του σύγχρονου κοινωνικού κράτους και επέδειξε μεγάλη προσαρμοστικότητα (ΣΣ: υπερβολική) στις διεθνείς αλλαγές και τις αφομοίωσε δημιουργικά (ΣΣ: εκεί έχασε την ψυχή του) σε μεγάλο βαθμό. Βεβαίως το παπανδρεϊκό και όχι μόνο ΠΑΣΟΚ βαρύνεται  με το μεγάλο κρίμα της κομματικοποίησης του κράτους, αντί να δημοκρατικοποιήσει του θεσμούς. Από ΄κει και πέρα, η διαπλοκή, η κατασπατάληση των ΚΠΣ, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, οι πράσινες ΑΧΕ και ΑΧΕΠΕΥ, και τα μεγάλα έργα που πληρώθηκαν σε τριπλή τιμή από το κανονικό και μας οδήγησαν στο Μνημόνιο που υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου πολιτικά πληρώθηκαν (ΣΣ: μένει και ποινικά).

Τώρα, Αλέξης VS Αντρέας. Ο Αλέξης είναι νεότατος, ενώ ο Αντρέας δεν ήταν. Αυτό σημαίνει ότι οι πλάτες του Αλέξη σηκώνουν συγκρούσεις και ριζοσπαστισμούς, ενώ ο Αντρέας είχε μπει στη φάση των προσωπικών απολογισμών και συμβιβασμών και της ενασχόλησης με τη σωτηρία του σώματος και της ψυχής. Ο Αλέξης βαφτίζει το γιό του, κι ο Αντρέας τα εγγόνια του. Ο Αλέξης ασχολείται, μαθαίνει, εξελίσσεται, ο Αντρέας βαριόταν (ΣΣ: χτύπαγε τον Αρσένη στην πλάτη και του έλεγε «Μάκης σε σένα στηρίζομαι»). Ο Αλέξης είναι όμορφος και χαμογελάει, ο Αντρέας δεν ήταν πια και είχε κατάθλιψη, κατά πως μαρτυρεί ο Αυγερινός.

Επί της ουσίας, Αλέξης VS Αντρέας. Ο Αντρέας είχε την ιστορική ευκαιρία να αλλάξει την Ελλάδα και την άλλαξε, αλλά αδιαφόρησε για την διασφάλιση του όποιου έργου του, με αποτέλεσμα ο γιός του να μας πάει στο Μνημόνιο. Ο Αλέξης έχει την ιστορική ευκαιρία να ξαναλλάξει την Ελλάδα και να μην επαναλάβει τα λάθη των άλλων. Έχει κι άλλα πλεονεκτήματα: πρώτον, η ελληνική κοινωνία δεν είναι η αγαθιάρα της μεταπολίτευσης και δεύτερον, η γενιά του Πολυτεχνείου που πήγε για ψώνια απέρχεται.

Ο Αλέξης δεν έχει πλέγματα και αυτό φαίνεται στο χαμόγελό του, είναι ονειροπόλος (ΣΣ: βρείτε και διαβάστε την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου του Πάνου Τριγάζη, ” Ο Λαμπράκης και το Κίνημα Ειρήνης” από τις εκδόσεις “Ταξιδευτής”), έχει τσαγανό αφού έφαγε τον Αλαβάνο, αποκτά διεθνείς προσβάσεις και εν πάσει περιπτώσει, μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφίας μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είναι χειρότερος από τους άλλους. Αντίθετα, είναι έξυπνος και δεν τον κρατάνε και από πουθενά, σε αντίθεση με τους άλλους. Ίσως, αυτό να είναι και το σπουδαιότερο ατού του. Συνεπώς, ο Αλέξης έχει περισσότερες ελπίδες να πάει τη χώρα πιο μπροστά από τον Αντρέα. -

by  Makis Andronopoulos

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 

Πέρασε καιρός φίλε αγανακτισμένε που δεν έχω νέα σου

έπαψα πια να σε βλέπω στους δρόμους και στις πλατείες,
να φωνάζεις συνθήματα κατά του συστήματος,να αποκαλείς τους πολιτικούς προδότες της πατρίδας,
να θέλεις να κάψεις το μπουρδέλο τη βουλή,να στήνεις κρεμάλες στο σύνταγμα
να πετάς αυγά, γιαούρτια, πέτρες,να ξηλώνεις πλακάκια, να καις παγκάκια, να σπας βιτρίνες,
να κάνεις συντονισμένες πορείες με τους Ισπανούς, τους Ιταλούς,να ξημεροβραδιάζεσαι στ' αντίσκηνα μιλώντας για άμεση δημοκρατία,
να ορκίζεσαι στα παιδιά σου ότι θα δώσεις τον αγώνα μέχρι το τέλος...

Αλήθεια, τι συνέβη φίλε αγανακτισμένε και πια δε συναντιόμαστε;


Βρήκες δουλειά και χάθηκες;
σου αύξησαν το μισθό και κάλμαρες;σου 'φεραν πίσω το δώρο Χριστουγέννων;
επέστρεψαν τις περικοπές απ' τη σύνταξη της γιαγιάς;έριξαν τις τιμές και ζεις άνετα με 400 ευρώ;

Κατευθυνόμενος είσαι, φίλε αγανακτισμένε,μέρος του συστήματος και συ, άθελα σου,
σ' έβγαλαν στο δρόμο να ρίξεις μια πολιτική,σε γύρισαν στο σπίτι νικητή,
μα η πολιτική δεν είναι ίδια, είναι πολύ χειρότερη.

Αναρωτήθηκες φίλε αγανακτισμένε τίνος τα συμφέροντα υπηρέτησες;
σκέφτηκες διόλου πως έγινες λύση και πρόβλημα ταυτόχρονα;κατάλαβες ποιος ήταν ο στόχος;
ναι, φίλε αγανακτισμένε, όπως λέει και η αγαπημένη σου Κατερίνα,"στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;".

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ !!!!!!!

 

Το ελληνικό ευρω-δίλημμα:

Διαχείριση της αυταπάτης ή κόψιμο του γόρδιου δεσμού;

Του Αλέκου Παπαδόπουλου

   

   Το συμφέρον της Ελλάδας είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, είναι πεποίθησή μου ότι το πρόγραμμα οικονομικής και λειτουργικής ανάταξης, που συγκρότησε και επέβαλε ο τριμερής Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, σε συνδυασμό με την απουσία εθνικής αυτενέργειας, την οδηγεί, παρά τα κύματα εισαγόμενης και εδωδίμως καλλιεργούμενης εσχάτως αισιοδοξίας, σε “πλήρες τέλμα” εντός της επόμενης τριετίας. Παρά την σημερινή ρητορική του διεθνούς παράγοντα ότι η Ελλάδα δεν θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, εκτιμώ ότι αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες να αχθεί μόνη της εκτός αυτής είναι πολύ μεγαλύτερες από την παραμονή της. Η συνεχιζόμενη εγγενής αδυναμία της να κατανοήσει το βάθος του προβλήματός της και να προσαρμοστεί στις σημερινές αλλά και στις μέλλουσες οικονομικές συνθήκες ανταγωνισμού που θα επικρατήσουν στην Ευρώπη και όχι μόνο θέτουν εξαρχής το όλο θέμα της παραμονής της στην Ευρωζώνη.

Το «τέλος» του μνημονίου;

   Η συμφωνία του 2010, όπως τροποποιήθηκε μεταγενέστερα, ανάμεσα στη χώρα μας και στο Τριμερές Σχήμα για την χρηματοπιστωτική διάσωσή της, καθώς και τα κάθε μορφής μέτρα που περιελάμβανε - και ανεξάρτητα από τις όψιμες θεωρίες και άλλοθι, που εν τω μεταξύ αναπτύχθηκαν, περί “λάθους υπολογισμού του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή” – ήταν απολύτως αναγκαία και επιβεβλημένη για τη διατήρησή της στο Ευρώ και την απαλλαγή της από παραμορφώσεις και δυσλειτουργίες, οι οποίες την οδήγησαν σε κατάσταση “χρεοστασίου”.

   Παρά τα κάποια θετικά και εξυγιαντικά αποτελέσματα από την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας (μνημόνιο), τα οποία δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς λογικός άνθρωπος, το πρόγραμμα αυτό, εκτός από τις ιδεοληψίες του και τα προβλήματα που δημιούργησε κυρίως στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, έπαυσε να οικοδομεί ουσιαστικές προϋποθέσεις δημιουργίας νέων διατηρήσιμων οικονομικών συνθηκών. Είναι πλέον ανεπαρκές, ατελές και εμβαλωματικό. Εξελίσσεται τελικά σαν λογιστικό μοντέλο πάνω σε μια αποξηραμένη παραγωγική βάση και σε μια καχεκτική οικονομία. Μια οικονομία που πριν την κατάρρευσή της ήταν απλώς “μεγενθυμένη” από δάνεια κεφάλαια και περιορισμένα “ανεπτυγμένη”, αφού την αποβιομηχανοποίηση του ’70 και του ’80 ακολούθησε η αποβιοτεχνοποίηση κυρίως των τελευταίων χρόνων της κρίσης. Ήταν ήδη, ούτως ή άλλως, μια μικρομεσαία οικονομία που επέζησε κυρίως χάριν της φοροδιαφυγής.

Η ενσκήψασα «αισιοδοξία» - Ζητήματα Εθνικής Αξιοπρέπειας

   

   Που όμως οφείλεται παρ’ όλα αυτά η ξαφνική επέλαση του κλίματος δοξαστικής αισιοδοξίας,και μάλιστα όταν επικρατούν συνθήκες συνεχούς περιορισμού της οικονομικής δραστηριότητας και παρατεταμένου οικονομικού παγετώνα; Νομίζω καταρχάς ότι σε κάποιους προέκυψε η ανάγκη ενός ακόμα “ιαματικού ψεύδους”, το οποίο δεν αφορά στις υποθέσεις της χώρας, αλλά στις εφήμερες εντυπώσεις μιας αμήχανης και εξαντλημένης πλέον διαχείρισης της κρίσης. Αυτό όμως κάνει μια μεγαλύτερη ζημιά. Καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και υπονομεύει την επίπονη, αλλά άκρως αναγκαία, διαδικασία που οδηγεί στην βαθειά κατανόηση του προβλήματος και της πραγματικής κατάστασης, ώστε να δημιουργηθούν ουσιαστικές προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση.

   Παιχνιδίζει ο οπτιμισμός με το αίσθημα του ατομικού κινδύνου και της ατομικής ελπίδας. Δεν αφήνει να αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία η αίσθηση του συλλογικού κινδύνου, ώστε να ληφθούν στέρεες εθνικού χαρακτήρα αποφάσεις και όχι ν'αναπτυχθούν λογικές ατομικής αυτοπροστασίας από τις συνέπειες της κρίσης. Η ελπίδα και η αισιοδοξία δομούνται, δεν διακηρύσσονται.

   Όσοι λοιπόν επιμένουν να υποδύονται τους "αισιόδοξους", μοχλεύοντας επικοινωνιακά σε κάποια πράγματι θετικά αποτελέσματα που προκύπτουν από την εφαρμογή του μνημονίου, ή όσοι άλλοι θέλουν να πιστεύουν γενικώς στην τελική διάσωση της χώρας, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η "αισιοδοξία" τους αυτή, αλλά και η "απαισιοδοξία", μπορεί να είναι μια σεβαστή ατομική τους επιλογή, αλλά στην πολιτική δεν έχει καμιά αξία ούτε σαν ατομικό γνώρισμα, ούτε σαν μεταφυσικό φαινόμενο πίστης, ούτε σαν ειδύλλιο.

   Στην πολιτική υπάρχει μόνο η "δύσκολη αισιοδοξία" που οικοδομείται μόνο με σκληρή συλλογική προσπάθεια, με σχέδιο και θυσίες, με ρεαλισμό, ορθολογισμό και με κοινωνική δικαιοσύνη.

   Στο επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής είναι βέβαιο ότι η ιστορία θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη, εφαρμόζοντας αποφασιστικά τα επιβληθέντα οικονομικά και θεσμικά μέτρα του μνημονίου. Όπως επίσης πρέπει να της καταλογιστεί στα αρνητικά της το γεγονός ότι δεν ανέλαβε μέχρι σήμερα καμιά σημαντική πρωτοβουλία που να έχει τη δική της σφραγίδα σε κανένα σημαντικό πεδίο.

   Για να αρχίσει η απομείωση του χρέους απαιτούνται πρωτογενή πλεονάσματα σταθερά τουλάχιστον για μία επταετία σε ποσοστό πάνω από 5% του ΑΕΠ καθώς και υψηλούς ρυθμούς πραγματικής ανάπτυξης. Είναι τουλάχιστον άκομψο και πρωτοφανές να προβάλλεται ως η νέα “Μεγάλη Ιδέα του Έθνους” η επίτευξη κάποιου ελάχιστου πρωτογενούς πλεονάσματος, με τους γνωστούς τρόπους, και μάλιστα για ένα τρίμηνο! Αυτό είναι μια ακόμη ένδειξη μειωμένων φιλοδοξιών και προσδοκιών.

   Θα ήταν  χρήσιμο να υπενθυμίσω ότι την περίοδο 1994-1996, σε συνθήκες βαθειάς κρίσης χρέους και μηδενικής ανάπτυξης, χωρίς περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων, αλλά κυρίως με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, επετεύχθη για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα 4,2%, 3% και 4% του ΑΕΠ αντίστοιχα. Η επιτυχία αυτή δεν προβλήθηκε συνειδητά, ούτε η τότε κυβέρνηση πανηγύρισε, έχοντας επίγνωση ότι αυτό δεν ήταν «λεία» προς διανομή από τον τότε λαϊκισμό, αλλά προοριζόταν αποκλειστικά για τη μείωση και του τότε υπέρογκου χρέους. Τα πρωτογενή πλεονάσματα διατηρήθηκαν μέχρι το 2001.

   Στη χώρα επίσης επικρατούν συγχύσεις από τη συνεχή αντιφατικότητα και την πολλαπλότητα των διαβρωτικών μηνυμάτων του παραπλανητικού λαϊκισμού. Αναπτύσσονται επικίνδυνες και ανεύθυνες απόψεις, όπως εκείνες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ότι η σωτηρία της χώρας "περνά" δήθεν μέσα από μία απλή κατάργηση του "αντιλαϊκού μνημονίου", κάτι που όμως θα μας οδηγούσε σε περαιτέρω ακραία επιδείνωση της σημερινής κατάστασης. Οι απόψεις αυτές είναι το ίδιο καταστροφικές και επικίνδυνες με εκείνες που καλλιεργούν στο λαό την "αισιόδοξη παραμυθία" ότι δήθεν η κρίση είναι πλέον πίσω μας και σύντομα θα επανέλθουμε στην “προ αυτής κατάσταση”. Αυτό είναι το νέο ψεύδος της περιόδου.

   Είναι ταυτόχρονα επίσης αναξιοπρεπές για κάθε λαό να εναποθέτει μοιρολατρικά την τύχη των επόμενων γενεών του στα εκλογικά αποτελέσματα άλλων χωρών (πχ. Γαλλία, Γερμανία). Είναιεθνική δειλία και έλλειψη εθνικής ζωτικότητας να μην παράγει μια χώρα τα δικά της γεγονότα (πολιτικά, οικονομικά, θεσμικά, κλπ) και να αφήνεται στις διαθέσεις τρίτων που δυστυχώς πολλές φορές συνοδεύονται και από μη δημοσιοποιημένα προσβλητικά σχόλια του τύπου «άσε να τελειώσουν οι εκλογές και θα δούμε τι θα κάνουμε με δαύτους». Είναι επίσης εξίσου αναξιοπρεπές να πανηγυρίζουμε με τα πλαστά πιστοποιητικά που μας χορηγεί απλόχερα την περίοδο αυτή ο Διεθνής Παράγων περί δήθεν “βιωσιμότητας” της ελληνικής οικονομίας και του δημόσιου χρέους. Είναι προφανές ότι λόγω της άγνωστης ακόμη κατάληξης της ευρωπαϊκής κρίσης δεν επιθυμούν, εταίροι και μη, η Ελλάδα να λειτουργήσει αυτή την περίοδο ως η ανεξέλεγκτη “παράφρων μεταβλητή” του Ευρωσυστήματος.

   Πολλές χώρες βρέθηκαν στην ανάγκη καταφυγής σε διεθνή αρωγή. Οι διαφορετικοί χειρισμοί ήταν ανάλογοι με την ποιότητα και την βαρύτητα των αποφάσεων των χωρών αυτών να διαπραγματευτούν σωστά, να εφαρμόσουν τις συμφωνίες αποτελεσματικά και να εξέλθουν σύντομα από την κρίση. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα δύο (2) χωρών, οι οποίες υπέγραψαν “μνημόνια”, αλλά πολύ σύντομα αποφάσισαν να κινηθούν και πέραν αυτών έως ότου διασφαλίσουν μια παραγωγική, ανταγωνιστική και διατηρήσιμη οικονομία. Ανασυγκρότησαν την οικονομία τους πάνω σε δικό τους σχέδιο οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής ανάπτυξης, που οι ίδιοι κατέστρωσαν και υπεράσπισαν ως κοινωνίες που τις διακρίνει η ζωτικότητα και η ευθύνη.

   Οι αναδυόμενες πλέον ως σημαντικές οικονομικές υπερδυνάμεις της Βραζιλίας και της Τουρκίας αυτό τον δρόμο ακολούθησαν. Τα θαυμαστά αποτελέσματα που πέτυχαν οι χώρες αυτές μέσα σε λίγα χρόνια δεν ήταν έργο μόνο κάποιων πεφωτισμένων προσώπων. Προικισμένοι άνθρωποι προέκυψαν, αλλά δεν θα έφταναν από μόνοι τους, όπως πολλοί ίσως να πιστεύουν. Η ταχύτατη, στέρεη και διατηρήσιμη συνολική ανάπτυξη των χωρών αυτών, βεβαίως με τις ιδιαιτερότητές τους, είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων. Δεν αρκέστηκαν οι κοινωνίες τους μόνο στις υπερσυντηρητικές και εν πολλοίς διαβρωμένες και βολεμένες ηγέτιδες τάξεις τους. Συνειδητοποίησαν και οι δύο λαοί ότι έχουν συλλογική ευθύνη στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους και διαισθάνθηκαν ότι έχουν χρέος να υποστηρίξουν το αντικειμενικό συμφέρον της χώρας τους.

Οι «ηγέτιδες» τάξεις της χώρας μας

   Κάθε κοινωνία συνήθως, σε περιόδους κρίσης, καθοδηγείται από ένα κυρίαρχο πνεύμα, που είναι η συνισταμένη της συλλογικής αντίληψης και του τρόπου με τον οποίο “κοιτάει τον εαυτό της” και χαράζει την προοπτική της. Στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί το πνεύμα “του ακαταμάχητου λαϊκισμού”, που σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του “ατομισμού” και ενός εγκαθιδρυμένου καταναλωτισμού, την έφερε, και δυστυχώς φοβάμαι ότι θα τη διατηρήσει για πολλά χρόνια ακόμη, σε καθεστώς “Διεθνούς Ζητείας”. Να εκλιπαρεί δηλαδή η χώρα νέες περικοπές χρέους, νέες παρατάσεις αποπληρωμής του καθώς και νέα δάνεια. Και όλα αυτά να προβάλλονται ως οι νέες μέλλουσες “επιτυχίες” της χώρας. Αλλοίμονο! Υπεύθυνες γι’ αυτό είναι όλες ανεξαιρέτως οι σημερινές ηγέτιδες τάξεις της χώρας και κατά σειρά ευθύνης:

(α) Η πολιτική ελίτ, από όπου προέρχομαι - και με τις δικές μου ευθύνες να με βαρύνουν - κυριαρχείται από το πνεύμα του βαθέως λαϊκισμού, το οποίο διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Γι’ αυτό ο πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα διεξάγεται ανάμεσα στις διάφορες αποχρώσεις του λαϊκισμού και μάλιστα με αρκετή δόση οπορτουνισμού ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες. Δυστυχώς δεν διακρίνεις πλέον, όπως άλλοτε, πτυχές είτε πεφωτισμένης Αριστεράς (αυτή χάθηκε με το θάνατο του Γληνού), είτε πεφωτισμένης Δεξιάς, είτε του αστικού Κέντρου. Εξαιρέσεις υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά ήταν και εξακολουθούν να είναι αποδυναμωμένες και ως εκ τούτου "αργούσες". Ο λαϊκισμός στη χώρα μας δεν λειτουργεί απλά και μόνο σαν δημαγωγικό εμπόριο ελπίδων προς τις ασθενέστερες τάξεις και τους «κυνηγούς» της εύκολης ευμάρειας. Δυστυχώς, κατέληξε με την πάροδο του χρόνου σε πολιτισμικό μόρφωμα που λειτουργεί σαν φιλοσοφία, νοοτροπία, αντίληψη ζωής, με συγκεκριμένες πρακτικές και συμπεριφορές, οι οποίες τελικά αποθεσμοποίησαν και διέλυσαν τη χώρα.

(β) Η οικονομική ελίτ, που συγκροτήθηκε μεταπολεμικά, πορεύτηκε αλληλοεξαρτώμενη με τις άλλες ηγέτιδες τάξεις και κυρίως με την πολιτική. Λειτούργησε χωρίς ανεπτυγμένη συνείδηση εθνικής ευθύνης, εκτός από κάποιες και εδώ εξαιρέσεις. Ιθύνουσα Εθνική Αστική Τάξη δεν θέλησαν να γίνουν ποτέ, υποδύθηκαν μόνο «ρόλους» που δεν πίστεψαν και παρέμειναν απλά ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Δεν ανέλαβαν ποτέ ευθύνες εγγύησης και πρωτοβουλίες υπεράσπισης της χώρας. Ανέχθηκαν, αν δεν υποδαύλισαν, τον λαϊκισμό για τα δικά τους συμφέροντα και συνέβαλαν αποφασιστικά στη θεσμική και οικονομική αποδυνάμωση της χώρας.

(γ) Η πνευματική ελίτ, έπαψε από καιρό να διαδραματίζει ρόλο πνευματικής καθοδήγησης. Δεν απέχει από την αλήθεια το γεγονός ότι η χώρα μας αντλεί ακόμη κυρίως από τα αποθέματα της πνευματικής παραγωγής που ανακόπηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Η όαση, και εδώ, των ελάχιστων εξαιρέσεων δεν συνιστά συγκροτημένη καθοδηγούσα πνευματική τάξη. Το γεγονός αυτό εξηγεί μελαγχολικά γιατί η Ελληνική κοινωνία δεν ολοκληρώθηκε πολιτισμικά και εν τέλει γιατί δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και θεσμικά.

(δ) Η ακαδημαϊκή ελίτ, βαρύνεται για την κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και ιδιαίτερα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Δεν λειτούργησαν ως πρωτοπορία και ασπίδα της Ελληνικής κοινωνίας.

(ε) Τα ίδια περίπου ισχύουν και για τις άλλες κοινωνικές ελίτ, όπως η Εκκλησία, με τον διαχρονικό εθνοφυλετισμό, ο συνδικαλισμός, με τον τυφλό διεκδικητισμό, τα media, με την υιοθέτηση επί σειράν ετών ακραίων συντεχνιακών διεκδικήσεων και με την υπερπροβολή καταναλωτικών προτύπων και πολιτισμικών υποπροϊόντων,  ο αγροτικός συνδικαλισμός, που καλλιέργησε για πολλά χρόνια την αντίληψη του αγρότη – εισοδηματία του Δημοσίου και της ΕΕ, κ.λ.π.

   Το αποκορύφωμα του «θριάμβου» όλων αυτών των ελίτ της χώρας ήταν την περίοδο 2008-2010, κατά την οποία, αντί, ως όφειλαν, να συλλάβουν τα ηχηρά σήματα της επερχόμενης κατάρρευσης της χώρας, προκειμένου να απαιτήσουν να ληφθούν τα ελάχιστα αναγκαία τότε μέτρα, σε σχέση με τα σημερινά, για τη διάσωση της χώρας, επέδειξαν δόλια άγνοια, ιδιοτελή “τύφλωση και κώφευση”.

   Αυτές είναι περίπου οι ηγέτιδες τάξεις που διαθέτει σήμερα η χώρα. Εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες και να ορίζουν τις εξελίξεις. Αυτές καλούνται να διατηρήσουν τη χώρα εντός της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα να προσελκύσουν επενδύσεις και να αναλάβουν πρωτοβουλίες με τις οποίες θα οικοδομηθεί μια νέα, βιώσιμη παραγωγική οικονομία και όχι μια οικονομία της υπερκατανάλωσης.

Η Ευθύνη και η Σωτηρία “εις ημάς αυτούς”

   Μπορούν οι ηγέτιδες τάξεις της χώρας να σηκώσουν ένα τέτοιο βάρος; Μπορούν να μεταμορφωθούν σε οδηγούς της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να παραμείνει η Ελλάδα στο κοινό νόμισμα και να υπηρετήσει το ένα και πραγματικό εθνικό συμφέρον;

   Φοβάμαι ότι η μέχρι σήμερα εμπεδωμένη σ’ αυτές κυρίαρχη κουλτούρα δεν μπορεί να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για μια σκληρή διαπίστωση, αλλά για να διασφαλιστεί Εθνικά αξιοπρεπής συμμετοχή στην Ευρωζώνη απαιτείται να συναντηθούν και να δράσουν και άλλες Κοινωνικές και Πνευματικές Δυνάμεις. Υπάρχουν. Είναι ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας που είναι απαλλαγμένος από ιδεολογήματα και είναι προικισμένος με τον ορθολογισμό των πραγμάτων και πιστεύει ότι η χώρα έχει συμφέρον να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Δεν υποκύπτει στις "ψυχρές αφαιρέσεις" της πολιτικής, αλλά υιοθετεί το γνήσιο "συναισθηματικό κριτήριο" στις επιλογές του.

   Είναι οι δυνάμεις που κατανοούν την ανάγκη να ληφθούν Αποφάσεις Εθνικών Διαστάσεων. Αποφάσεις μεγάλης υπέρβασης του σημερινού μνημονίου. Δυνάμεις ικανές να απαιτήσουν και να συμβάλουν στο να συγκροτηθεί ένα άλλο νέο, ρεαλιστικό, αυστηρά πειθαρχημένο, χρονοστοχευμένο, θαρραλέο και ριζοσπαστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με τη δημιουργία διατηρήσιμων προϋποθέσεων θεσμικής και οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Να ενσωματώνει βεβαίως όλες τις συμφωνίες που δεσμεύουν τη χώρα, αλλά και να προχωρά πέρα από αυτές. Να περιλαμβάνει καθολικές μεταρρυθμίσεις που θα εξαφανίσουν κάθε μορφή κοινωνικού και κρατικού συντεχνιασμού και κάθε κακόηθες παραθεσμικό μόρφωμα σε όλα τα πεδία, της Διοίκησης, της Οικονομίας, της Παιδείας, των Επενδύσεων, του Κοινωνικού Κράτους, των Συνταγματικών και Πολιτικών Θεσμών κ.λ.π.

   Βασική επιδίωξη θα πρέπει να είναι η ριζική αναθέσμιση της χώρας που θα περιλαμβάνει 3 πυλώνες: α) το πολιτικό σύστημα β) το Κράτος γ) την οικονομία. Συγκεκριμένες και ριζοσπαστικές προτάσεις μου, από κοινού με άλλους, έχουν ήδη δημοσιευθεί πρόσφατα στον Τύπο και είναι ανηρτημένες σε αυτή την ιστοσελίδα. Στο χώρο δε ιδιαίτερα της οικονομίας, κύρια επιδίωξη θα είναι η δημιουργία σταθερών Δημοσιονομικών και Μακροοικονομικών Πεδίων, με την οικοδόμηση νέων μηχανισμών άσκησης και ελέγχου της δημοσιονομικής πολιτικής επί των δαπανών, με αποτελεσματική εφαρμογή της φορολογικής νομοθεσίας σε διευρυμένη φορολογική βάση, όχι μόνο επί των ισχνών πλέον εισοδημάτων (αυτό δεν θα είναι απλώς ακραία αδικία, αλλά θα συνιστούσε και αντιοικονομική πολιτική) αλλά επί του συνόλου του ιδιωτικού πλούτου. Οι νέοι οικονομικοί θεσμοί θα κατατείνουν στην μετατροπή του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου σε παραγωγικό, με την οργάνωση και κατεύθυνση των διαθέσιμων ανθρωπίνων και οικονομικών πόρων στη δημιουργία παραγωγικών μονάδων και υγιών θέσεων εργασίας.

   Με το νέο αυτό πρόγραμμα θα προκύψουν και νέα επώδυνα μέτρα. Η κατάργηση π.χ. αθέμιτων προνομίων που ακόμα διατηρούνται θα προκαλούσε εμμέσως μειώσεις εισοδημάτων σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.

   Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, για να διεκδικήσει και την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών προκειμένου να στεριώσει μια νέα υγιή παραγωγική οικονομία. Το πνεύμα του υπερκαταναλωτισμού που κυριάρχησε στη χώρα παραμένει ακόμα και καλλιεργείται δυστυχώς και σήμερα σαν δήθεν “κεκτημένος” τρόπος ζωής και συμπεριφοράς σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Πρέπει σύντομα ν’ αντικατασταθεί από την αντίληψη του “λιτού βίου” ως αξιακής επιλογής. Διαφέρει εννοιολογικά και ουσιαστικά από τηνλιτότητα, που είναι ο κάθε φορά επιλεγόμενος “εχθρός” του δημαγωγικού λαϊκισμού και του πνεύματος του άκρατου καταναλωτισμού.

   Αυτός, κατά την άποψή μου, είναι ο ρεαλιστικός δρόμος ευθύνης για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την παραμονή της στο ευρώ. Όσο όμως και αν θεωρώ ότι αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, άλλο τόσο δεν φαίνεται ακόμη ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς ότι οι σημερινές κατεστημένες ελίτ της χώρας, διαβρωμένες από αυταρέσκεια και αυτισμό, και με τα χαρακτηριστικά “ποιότητας” που περιγράφηκαν παραπάνω, θα αφυπνίζονταν ξαφνικά και θα συναινούσαν σε ένα αυτόχθον και ολιστικό πρόγραμμα οικονομικής, θεσμικής και λειτουργικής ανασυγκρότησης στη θέση του σημερινού μνημονίου, ώστε η χώρα να παραμείνει στο Ευρώ.

   Για αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να συντρέξουν και να κινητοποιηθούν και άλλες υπαρκτές, αλλά σχολάζουσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις, προκειμένου να καταστεί η χώρα ικανή να προστατεύσει τα συμφέροντά της σε βάθος χρόνου.

Επίλογος ή εισαγωγή;

   Η Ελλάδα ή θα αποφασίσει τώρα την οριστική διάσωσή της και την αξιοπρεπή παραμονή της στο ευρώ ή θα οδηγηθεί μέσα στην επόμενη τριετία έξω από αυτό. Ο χρόνος όμως που έχει στη διάθεσή της για να το αποφασίσει εξαντλείται. Η «Μεγάλη Απόφαση» πρέπει να ληφθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα, χωρίς βραδύτητα, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη. Η χώρα δεν μπορεί να “σταφιδιάζει” άπραγη και επί ματαίω μέσα σε αδιέξοδες προοπτικές. Ούτε να “σαπίζει” από την ανημπόρια για εθνικές πρωτοβουλίες. Το δίλημμα είναι βαρύ, οι ευθύνες γιγάντιες και το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της απραξίας απαιτεί να διατρέξουν την κοινωνία ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις.

   Η ιστορία θα είναι ανελέητη για όσους θα έχουν τελικά την ευθύνη της διολίσθησης της χώρας εκτός ευρώ. Θα είναι όμως περισσότερο ανελέητη με την ολιγωρία και την έλλειψη διορατικότητας εκείνων που θα  την οδηγήσουν σε μια καταστροφική άτακτη έξοδο από την Ευρωζώνη.

   Αν “ο μη γένοιτο” η χώρα οδηγηθεί εκτός ευρώ, ελπίζω οι τότε εκπρόσωποί της να διαθέτουν τις πολιτικές ικανότητες να το αντιληφθούν τουλάχιστον έγκαιρα. Εκείνες τις στιγμές, με ενότητα και νηφαλιότητα, να επιδιώξουν μια λιγότερο καταστροφική λύση από εκείνη της άτακτης φυγής, αλλά όμως καταστροφική και αυτή, προς άρση κάθε παρεξήγησης: να υιοθετήσουν σχεδιασμένες πολιτικές νομισματικής μετάπτωσης. Αυτό, δε, σημαίνει κυρίως συνεννοημένες με τους εταίρους μορφές εγγυήσεων και διευκολύνσεων στο χρηματοπιστωτικό, στο συναλλαγματικό, στο δημοσιονομικό και στο λειτουργικό πεδίο.

   Οι τεχνικές λεπτομέρειες υλοποίησης αυτής της μετάπτωσης δεν αφορούν αυτό το άρθρο. Η αγωνία αυτών των σκέψεων σχετίζεται μόνο με το πώς θα αποφύγουμε, αν μπορούμε, την κατάληξη αυτή. Και πιστεύω ότι με τις προϋποθέσεις που περιγράφω θα μπορούσε να αποφευχθεί το να γίνουμε το «ανάπηρο καθυστέρημα» της Ευρώπης.

Αλέκος Παπαδόπουλος

Αθήνα, 24 / 5 / 2013