Επιθυμώ να στείλω εις τον διάβολον, κάθε άνθρωπο που δεν με σέβεται

Ένα κείμενο προσωπικό, ιδιαίτερο, με έντονη στοιχεία κριτικής και πολεμικής, έρχεται στην επιφάνεια, 34 χρόνια μετά, δια χειρός Μάνου Χατζιδάκι. Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης το είχε γράψει στις 20 Μαΐου 1980 όταν και  βρισκόταν στη Μελβούρνη.

Τρεις δεκαετίες μετά και με αφορμή τη συμπλήρωση των 20 ετών από τον θάνατό του, η εφημερίδα Νέος Κόσμος το φέρνει στη δημοσιότητα. Ένα κείμενο που δείχνει το εύρος της σκέψης του Μάνου Χατζιδάκι και την αντίθεσή του σε κάθε μορφή ευτέλειας και ξεπεσμού.
Ο τίτλος του κειμένου -από τον ίδιο τον Μάνο Χατζιδάκι- είναι «Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό»

Ακολουθεί το κείμενο:

«Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό

Γεννήθηκα στις 23 Οκτώβρη του '25, στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους μεταπολεμικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη και ο πατέρας μου απ' την Κρήτη. Με φέραν το '31 στην Αθήνα απ' όπου έλαβα την Αττική παιδεία - όταν ακόμη υπήρχε στον τόπο μας και Αττική και Παιδεία.

Είμαι λοιπόν γέννημα δύο ανθρώπων που δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ' την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου όλες τις δυσκολίες του Θεού και όλες τις αντιθέσεις. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την Ευρωπαϊκή, φέραν έν' αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Εγινα τόσο ομαλός, έτσι που οι γύρω μου να φαίνονται ως ανώμαλοι.

Η κατοχική περίοδος μου συνειδητοποίησε πως δεν χρειαζόμουν τα μαθήματα της Μουσικής, γιατί με καθιστούσαν αισθηματικά ανάπηρο και ύπουλα μ' απομάκρυναν απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν: Να διοχετευθώ, να επικοινωνήσω και να εξαφανιστώ. Γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την κατοχή - σαν ήρθε η απελευθέρωση. Δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς δεν μοιάζω φυσιογνωμικά με μέλος του γνωστού Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.

Ταξίδεψα πολύ. Κι' αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν μόνο προϊόν του τόπου μας αποκλειστικό, όπως περήφανα αποδεικνύουν συνεχώς οι Έλληνες σωβινιστές και οι ντόπιοι εθνικιστές. Έτσι ενισχύθηκε η έμφυτη ελληνικότητά μου και μίκραινε κατά πολύ ο ενθουσιασμός μου για τους αλλοδαπούς.

Έγραψα μουσική για το Θέατρο, για τον Κινηματογράφο και τον Χορό. Παράλληλα έγραψα πολλά τραγούδια - δύο χιλιάδες μέχρι στιγμής, - μέσ' απ' τα οποία ξεχωρίζω όλα όσα περιέχει αυτή μου η συναυλία.

To 1966 βρέθηκα στην Αμερική, και επειδή χρωστούσα στην ελληνική εφορία κάπου τρισήμιση εκατομμύρια δραχμές, αναγκάστηκα να κατοικήσω εκεί ώσπου να τα εξοφλήσω.

Εξόφλησα τα χρέη μου το '72 κι' επέστρεψα στην Αθήνα, για να κατασκευάσω το καφενείο με το όνομα «Πολύτροπο». Ήρθε όμως ο τυφώνας που ονομάστηκε «Μεταπολίτευση» με τις σειρήνες των γηπέδων και των σφαιριστηρίων και τους χιλιάδες εκ των υστέρων αντιστασιακούς, που αγανακτισμένοι τραγουδούσαν τραγούδια ενάντια στη Δικτατορία, και που με αναγκάσανε να κλείσω το «Πολύτροπο», μ' ένα παθητικό περίπου πάλι των τρισήμιση εκατομμυρίων. Μοιραίος αριθμός.

Κι' έτσι απ' το '75 αρχίζει μια διάσημη «εποχή μου» που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε η υπαλληλική, και που με κατέστησε πάλι διάσιμο σ' όλους τους απληροφόρητους συμπατριώτες μου και σ' όσους πίστεψαν πως τοποθετήθηκα χαρακτηριστικά στις όποιες θέσεις της δημόσιας ζωής. Μέσα σ' αυτή που λέτε την περίοδο, προσπάθησα ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω «ακριβές καφενειακές ιδέες» πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και οι δύο ετούτοι οργανισμοί βαθύτατα διαβρωμένοι και σαθροί από τη γέννησή τους, κατάφεραν ν' αντισταθούν επιτυχώς ώσπου στο τέλος να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό, γεννήθηκε η φιλελεύθερη έννοια του ΤΡΙΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ και επιβλήθηκε σε ολόκληρο τον τόπο.
Και καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του βίου μου είναι:

Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι' όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει κι όχι σ' αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως αποκτηθείσας συνήθειές μας.

Ε π ι θ υ μ ώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» - πού λένε - κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου.

Aυτό το ρεσιτάλ είναι αποτέλεσμα πολύχρονης συνειδητής προσπάθειας και μελέτη «υψηλού πάθους». Γι' αυτό και το αφιερώνω στους φίλους μου.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
Μελβούρνη 20 Μαΐου 1980».

Πηγή: www.iefimerida.gr

Γιατί η υπόθεση Βατοπεδίου είναι σκάνδαλο και τι σημαίνει η απόφαση αθώωσης των εμπλεκόμενων

Η αθώωση των 14 κατηγορούμενων για την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου και των ανταλλαγών εκτάσεων με το Δημόσιο προκάλεσε ιδιαίτερη ευφορία στους άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενους, οι οποίοι προσπαθούν εναγωνίως να πείσουν ότι δεν υπήρχε σκάνδαλο. Τα πράγματα ωστόσο δεν είναι ακριβώς έτσι.

Αντιθέτως, εκείνο που κρίθηκε και αποφασίστηκε είναι πως οι κατηγορούμενοι δεν είχαν δόλο. Σύμφωνα δηλαδή με το δικαστήριο, δεν αποδείχθηκε απλώς η ηθική αυτουργία, ενώ προέκυψε -κατά το δικαστήριο- πως ό,τι έκαναν οι μοναχοί το έκαναν από την πεποίθησή τους πως η λίμνη ανήκει στη Μονή.

Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου που αποκαλύφθηκε το 2008 προκαλώντας πολιτικό σεισμό κρίθηκε ωστόσο με την απόφαση 197/2015 του τριμελούς Εφετείου Κομοτηνής, το οποίο έκρινε πως η λίμνη Βιστωνίδα και οι παραλίμνιες περιοχές ανήκουν στο Δημόσιο και επομένως κακώς ανταλλάχθηκαν.

Το εν λόγω δικαστήριο αποτελούμενο από τους Χρήστο Τζανέρικο, Μυρσίνη Παπαχίου και Μιχάλη Κακαμανούδη, απέρριψε συγκεκριμένα στο σύνολό της την αγωγή του Βατοπεδίου εναντίον του ελληνικού Δημοσίου. Η απόφαση εκείνη πέρα από το ότι αναγνώριζε στο Δημόσιο την κυριότητα της λίμνης καθιστούσε και όλες τις μεταβιβάσεις που είχαν γίνει άκυρες.

Έχει ενδιαφέρον ότι και η πρωτόδικη απόφαση του δικαστηρίου στην Κομοτηνή, δικαίωνε εν μέρει το Δημόσιο, ωστόσο αυτό είχε αποκρυφτεί. Μάλιστα η συγκεκριμένη απόφαση δεν καθαρογράφηκε ποτέ από την τότε πρόεδρο του Δικαστηρίου, Μαρία Ψάλτη και δημοσιεύθηκε με καθυστέρηση τεσσάρων ετών! Πριν λοιπόν γνωστοποιηθεί η απόφαση, η μονή Βατοπεδίου είχε μεθοδεύσει να πάρει τη λίμνη με παράνομες υπουργικές αποφάσεις.

Στην υπόθεση αυτή είχαν πρωταγωνιστήσει ο τότε υφυπουργός Οικονομικών, Πέτρος Δούκας, ο αποθανών πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Ευάγγελος Μπασιάκος και ο τότε υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Αλέξανδρος Κοντός, των οποίων τα πιθανά αδικήματα παραγράφηκαν με το εσπευσμένο κλείσιμο της Βουλής από την κυβέρνηση Καραμανλή τον Μάιο του 2009.

Με τις υπουργικές αποφάσεις αυτές, ο κ. Δούκας σταμάτησε τη νομική διαδικασία η οποία ήταν υπέρ του ελληνικού Δημοσίου και αναγνώρισε πως οι εκτάσεις ανήκαν στη Μονή Βατοπεδίου. Στη συνέχεια με νόμους των άλλων υπουργών, ξεκίνησαν οι γνωστές ανταλλαγές των εκτάσεων της λίμνης Βιστωνίδας με άλλα ακίνητα - φιλέτα του Δημοσίου σε ολόκληρη τη χώρα.

Εξαιτίας της παραγραφής των αδικημάτων των εμπλεκόμενων πολιτικών προσώπων, οι οποίοι καλύπτονταν από τον εκτρωματικό νόμο περί ευθύνης υπουργών παραπέμφθηκαν σε δίκη τα μη πολιτικά πρόσωπα μόνο, τα οποία σήμερα κρίθηκαν αθώα. Η απαλλαγή τους από τις κατηγορίες όμως δεν αφορά το σκανδαλώδη τρόπο ανταλλαγής των εκτάσεων, ο οποίος έχει πιστοποιηθεί από τη Δικαιοσύνη με την απόφαση 197/2015. Στηρίζεται αντιθέτως μόνο στην παραδοχή πως οι εμπλεκόμενοι δεν είχαν δόλο αλλά βαθιά πίστη πως η λίμνη ανήκε στο Δημόσιο. Στην παραδοχή δηλαδή, πως δεν γνώριζαν.

πηγή : koutipandoras.gr