DATE

Σάββατο 23 Ιουνίου 2018


Στη χώρα των «ούγκα-ούγκα», πώς να μην σπάει πλάκα ο Αλέξης με την γραβάτα;






του Βασ. Αναστασόπουλου

Δεν είναι κακή η συμφωνία για το ελληνικό χρέος, που επιτεύχθηκε στο Eurogroup της περασμένης Πέμπτης. Είναι κακή, γιατί την φέρνει η κυβέρνηση Τσίπρα. Δεν είναι κακή η συμφωνία για την αλλαγή του ονόματος της ΠΓΔΜ. Είναι κακή, γιατί την φέρνει η «προδοτική» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του «απατεώνα» Αλέξη Τσίπρα, που κορόιδεψε τους Έλληνες και πήρε με τα ψέματα την εξουσία.
 
Μπλα, μπλα, μπλα... Το «παραμύθι» είναι γνωστό, χιλιοειπωμένο και η «καραμέλα» έχει πια λιώσει από το πολύ αναμάσημα. Φτάσαμε αισίως στα περίπου 3,5 χρόνια της «πρώτης φοράς αριστερής» διακυβέρνησης, κι όμως ο αντιπολιτευτικός λόγος που διατυπώνεται, μοιάζει να έχει «κολλήσει» πίσω στο 2015. Είπε ο Τσίπρας ότι θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, δεν το έκανε. Είπε ο Τσίπρας ότι θα έβαζε τέλος στα Μνημόνια «με ένα νόμο και ένα άρθρο» -κι όμως έφερε ένα τρίτο. Πήρε το «όχι» της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 και το μετέτρεψε σε «ναι» -θα μου επιτρέψετε όμως να πούμε περισσότερα επ' αυτού την επόμενη εβδομάδα, που θα πλησιάζει και η επέτειος των τριών ετών από εκείνη την 5η Ιουλίου.

Ναι, όντως συνέβησαν όλα αυτά. Ναι, όντως ο Αλέξης Τσίπρας μας είπε ψέματα. Μπορούμε να το ξεπεράσουμε; Να πάμε παρακάτω; Ούτως ή άλλως, πάντοτε εκείνον που μας έλεγε το πιο «εύηχο» ψέμα επιλέγαμε, ως ψηφοφόροι, να μας κυβερνήσει. Τον γιο του Αντρέα Παπανδρέου τον κάναμε πρωθυπουργό, πιστεύοντας ότι «λεφτά υπάρχουν», τον Αντώνη Σαμαρά, επειδή τάχα «θα έσκιζε τα Μνημόνια». Τελικά, ούτε λεφτά υπήρχαν ούτε τα Μνημόνια σκίστηκαν. Αντιθέτως, όχι μόνο μας έφεραν άλλο ένα, αλλά αναλήφθηκαν και δεσμεύσεις-«μέγγενη» για την χώρα τουλάχιστον μέχρι το 2060.
«Ε, και;» θα επιμείνω. Ποιος θα μπορούσε να τα είχε κάνει διαφορετικά και πώς; Ποιος θα μπορούσε να τα είχε κάνει... αναίμακτα, όπως ο Αλέξης Τσίπρας; Μπορεί να του πήρε έξι μήνες και ένα Μνημόνιο, ύψους 86 δισεκατομμυρίων ευρώ, για να συνειδητοποιήσει ότι σε αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση και σε αυτήν την ευρωζώνη, οι χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος δεν μπορούν, παρά να γίνουν προτεκτοράτα της Γερμανίας και των Βρυξελλών, ωστόσο, όταν το κατάλαβε, άρχισε να κυβερνάει. Και αυτό είναι, που δεν μπορούν ακόμα να «χωνέψουν» με τίποτα οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Το «παιδαρέλι» της πολιτικής, που θα ήταν απλά μια «παρένθεση» στην... πατροπαράδοτη, οικογενειοκρατούμενη πολιτική ιστορία της χώρας, «ωρίμασε» και «αναγκάστηκε» να κυβερνήσει. Έκλεισε τη συμφωνία για το χρέος, βγάζει -τύποις- τη χώρα από τα Μνημόνια, «έλυσε» το Σκοπιανό και από «πολέμιος» των μεγάλων δυνάμεων, έγινε ο καλύτερος σύμμαχός τους. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να είχε κάνει διαφορετικά; Κάθε «ίχνος», κάθε «υποψία» διατήρησης της εθνικής κυριαρχίας είχε κάνει... φτερά από το πρώτο, κιόλας, Μνημόνιο. Προτεκτοράτο παρέλαβε, προτεκτοράτο θα έπρεπε να κυβερνήσει, όσο κι αν θα 'θελε να είναι ένας άλλος Αστερίξ σε ένα νέο γαλατικό χωριό. Αυτές οι ιστορίες είναι μόνο για τα κόμικς...

Είπα για κόμικς, όμως, και έφερα ξανά στο μυαλό την κωμικοτραγική φιέστας της Παρασκευής στο Ζάππειο Μέγαρο. Ακόμα και αυτό το σκηνικό της ιλαροτραγωδίας, ο κ. Τσίπρας κατάφερε να το μετατρέψει σε σόου: θα βάλει γραβάτα ή δεν θα βάλει; Την έβαλε και την έβγαλε μέσα σε μόλις 24 λεπτά. Ήταν κόκκινη η γραβάτα ή μήπως ήταν μπορντό; Ήταν εκείνη που του χάρισε ο Ζάεφ κατά την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, ή ήταν άλλη, «δανεική» από κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης; Την ώρα που οι αντίπαλοί του έψαχναν πάλι στη «δεξαμενή» της περιόδου προ του 2015, για να «αντλήσουν» από κει την επιχειρηματολογία τους για όσα έλεγε τότε για την επιμήκυνση του χρέους ο σημερινός πρωθυπουργός, εκείνος «έσπαγε πλάκα» μαζί τους, στήνοντας μια ολόκληρη επικοινωνιακή φιέστα πάνω σε μία... γραβάτα.
Όσο για το χρέος; Αυτό πέρασε σε... δεύτερη μοίρα. Αν και, επισήμως πλέον, έγινε βιώσιμο και θα παραμείνει τέτοιο για τα επόμενα δέκα χρόνια, στην ουσία οι εταίροι δεν «κούρεψαν» ούτε ένα ευρώ από το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος της χώρας. Φυσικά, σε δεύτερη μοίρα πέρασαν και τα δυσθεώρητα δημοσιονομικά πλεονάσματα που προβλέπονται: 3,5% μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060. Κάπως έτσι, η Ελλάδα θα μείνει στα παγκόσμια χρονικά ως η πρώτη και η μοναδική χώρα που θα καταγράφει συνεχή υψηλά δημοσιονομικά πλεονάσματα για... 42 συνεχόμενα χρόνια! Τουλάχιστον γι' αυτό, ναι, αξίζουμε οι νεοέλληνες να μείνουμε στην Ιστορία.

Γιατί, κατά τα άλλα, από την Ιστορία μας δεν μαθαίνουμε ποτέ. Ή δεν θέλουμε να μάθουμε, για παράδειγμα, ότι είναι άλλο πράγμα η Μακεδονική γλώσσα -διάλεκτος της Αιολικής- την εποχή του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και άλλο τα Μακεδονίτικα ή Σλαβομακεδόνικα που μιλούσε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας τον 18ο και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Σήμερα, που η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ αναγκάζεται να αλλάξει το όνομα και το Σύνταγμα της χώρας, οι νεοέλληνες αντιμετωπίζουν την υπογραφή της συμφωνίας με τα Σκόπια περίπου ως... εθνική καταστροφή. Και το κάνουν αυτό, καθώς δεν έχουν ιδέα για την ιστορία της γεωγραφικής Μακεδονίας τις δεκαετίες της Οθωμανικής κυριαρχίας και την εποχή που προηγήθηκε και ακολούθησε τους Βαλκανικούς πολέμους. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σκεφτούν ότι, χωρίς τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την επιμονή του να συμμαχήσει η Ελλάδα με τις Βαλκανικές χώρες στον Α' Βαλκανικό πόλεμο, δίνοντας εντολή στον βασιλιά Κωνσταντίνο να καταλάβει πριν τους Βούλγαρους την Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία σήμερα πιθανότατα δεν θα ήταν ελληνική.

Αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό, σε μια εποχή κοινωνικής κατάρρευσης, όπου οι ανόητοι εθνικιστές κάνουν «πάρτι». Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να σκεφτεί, να μιλήσει, να ακούσει. Το μόνο που ακούγεται, είναι άναρθρες κραυγές και «ουγκ, ουγκ». Και αυτή η αδιανόητη «αριστεροφοβία» που καλλιεργείται τεχνηέντως, αρχίζει να θυμίζει ημέρες Μακαρθισμού, με τους μισούς «νομιμόφρονες» να κατηγορούν και να «καρφώνουν» τους άλλους μισούς ως προδότες. Το «αβγό του φιδιού», όμως, δεν εκκολάπτεται μόνο με τους συνειδητούς φασίστες-ναζί. Χρειάζεται και την συμμετοχή της ανίκητης «φυλής των ηλιθίων»...

Ξέρετε, αυτών που τους κάνει πλάκα ο Τσίπρας με μια γραβάτα.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2018


Όλοι τους ήταν και είναι προδότες


του Δημήτρη Δανίκα

 Ωραία λοιπόν. Πάρε τώρα να χεις. Αν το καταλάβεις. Αν το επεξεργαστείς. Κι αν προσπαθήσεις το αυτονόητο να αντιληφθείς. Οτι μεγιστοτεράστιο το φρενοκομείο με την ονομασία Hellas. Εχουμε και λέμε:

Προδότες όλοι όσοι πολιτικοί και άλλες, επίσης, πολιτικές δυνάμεις, είχαν αναγνωρίσει την Ομοσπονδιακή, Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο!

Προδότες επειδή η (τότε) Γιουγκοσλαβία αποτελείτο από έξι ομόσπονδα κρατίδια. Κατά σειρά: Σερβία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μακεδονία

Προδότες γιατί ανάμεσα σ αυτά τα έξι ομόσπονδα κρατίδια υπήρχε και η «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αρα τους είχαμε αναγνωρίσει προ «αρχαιοτάτων» χρόνων!

Προδότες επειδή έτσι, με την αναγνώριση της Γιουγκοσλαβίας, αναγνωρίστηκε «αυτομάτως» και η «Δημοκρατία της Μακεδονίας»

Προδότες και όλες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις, κυρίως οι κυβερνητικές, που όλο αυτό το διάστημα, μέχρι την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δεν αναστάτωσαν το σύμπαν προκειμένου να αφαιρεθεί αυτή η «ταμπέλα» από την ονομασία αυτού του γειτονικού κρατιδίου. Και μιλάμε επί σειρά πολλών δεκαετιών

Προδότες και οι σύμβουλοι του Υπουργείου Παιδείας όλων αυτών των ελληνικών κυβερνήσεων. Που με την δική τους εποπτεία και την δική τους ευθύνη, ενέκριναν σχολικά βιβλία γεωγραφίας με τον χάρτη της Γιουγκοσλαβίας. Και φυσικά με τον χάρτη του κρατιδίου με την ονομασία «Μακεδονία» και την πρωτεύουσα Σκόπια. Μια «επίσκεψη» στα σχετικά σχολικά πονήματα Γεωγραφίας, δεκαετίας του εβδομήντα, θα σας πείσει

Προδότες και οι ένδοξοι υπερ-πατριώτες της 21ης Απριλίου 1967. Ανάμεσά τους ο Μητσάρας η Μιμίκος Ιωαννίδης αλλά και ο Γιωργάρας ο Παπαδόπουλος. Ολοι αυτοί οι «δαφνοστεφανωμένοι ήρωες» του μέχρι προ τινος «κρυπτόμενου» δειλολεβεντόπαιδου Κωνσταντίνου Μπαρμπαρούση. Γιατί όλοι αυτοί οι «μαχόμενοι» υπέρ πατρίδας, όχι μόνο παρέδωσαν την μισή, σχεδόν, Κύπρο στους Τουρκαλάδες. Αλλά από πάνω έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο σχετικά με τις αλυτρωτικές ορέξεις των Σκοπιανών της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»

Προδότες, ενδοτικοί και μειοδότες όλοι αυτοί οι κυβερνώντες που με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, έβαλαν την υπογραφή τους στην αναγνώριση και των έξι αυτόνομων κρατιδίων, ανάμεσά τους και της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»

Προδότες, ενδοτικοί και μειοδότες όλες οι μετέπειτα ελληνικές κυβερνήσεις που συμφώνησαν και στη συνέχεια πορεύτηκαν με την προσωρινή ονομασία «πΓΔΜ», δηλαδή το «Μ» ίσον Μακεδονία

Προδότες, ενδοτικοί και μειοδότες όλοι αυτοί οι πολιτικοί που διαρκώς διαπραγματεύονταν μια σύνθετη ονομασία και μάλιστα χωρίς το «έναντι όλων» (εσωτερικώς και εξωτερικώς). Τουτέστιν το «Μακεδονία» ήταν και είναι για όλους αυτούς ένα «ακούνητο» γεγονός

Προδότες, ενδοτικοί και μειοδότες επειδή δεν πίεσαν όσο θα έπρεπε, τις μεγάλες, δυτικές δυνάμεις. Δηλαδή δεν αντέγραψαν την θέση του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή που ως ύστατο όριο κόκκινης γραμμής αναγκάστηκε να αποσπάσει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Αφού η Μακεδονία είναι Ελληνική και αυτή η θέση είναι αδιαπραγμάτευτη, επιπέδου «μολών λαβέ», τότε γιατί δεν αποχωρούμε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ;

Προδότες, ενδοτικοί και μειοδότες φυσικά και οι σημερινοί. Αλλά και μεγάλος μέρος της κοινωνίας της Ελληνικής

Οσοι Ελληνες επιχειρηματίες κάνουν χρυσές δουλειές στην πΓΔΜ. Οσοι απλοί πολίτες μπαινοβγαίνουν προκειμένου να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ με φθηνότερα καύσιμα. Οσοι γεμίζουν τα πορτμπαγκάζ των οχημάτων τους με φθηνότερα τρόφιμα από τα μπακάλικα της πΓΔΜ. Οσοι παίζουν στο Καζίνο των Σκοπίων. Οσοι Ελληνες, κυρίως της Βορείου Ελλάδος, πορεύονται με δύο βάρκες. Δηλαδή και να ψωνίζουμε φτηνά απ αυτούς τους τάχα μου Μακεδονές. Αλλά και να κατεβαίνουμε στα συλλαλητήρια ωρυόμενοι «έξω οι προδότες»

Με απλά λόγια. Είτε φοράμε πανταλόνια είτε παριστάνουμε τους τζάμπα μάγκες. Επιδιδόμενοι στο γνωστό και τόσο δημοφιλές σπορ «φτήνω τον από κάτω και γλείφω τον από πάνω». Ρε συ Ελληνάρα είσαι να μπουκάρουμε και να τους αλλάξουμε τα φώτα; Να σου πάει. Μαγκιά, κλανιά και κώλο φινιστρίνι!

Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

Η μάχη για το «μακεδονικό» έθνος δεν δόθηκε ποτέ



 του Φίλιου Στάγκου

Να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Γλώσσα και ταυτότητα –δηλαδή συνείδηση– είναι έθνος. Δια της κυβέρνησής της, η Ελλάδα αναγνώρισε χθες το «μακεδονικό» έθνος. Για την ακρίβεια, αναγνώρισε στην κυρίαρχη πληθυσμιακά εθνοτική συνιστώσα της γείτονος, το «δικαίωμα» να αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» ομιλούντες τη «μακεδονική». Το «δικαίωμα» που είχαν πάρει από μόνοι τους πριν από 75 τουλάχιστον χρόνια. Το «δικαίωμα» που τους είχε ήδη αναγνωρίσει το 99,9% του πλανήτη…
Οπως εκδηλώθηκε από την επομένη της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η διαφορά Αθηνών-Σκοπίων –το περίφημο «ονοματολογικό»– συνιστά μία «ασύμμετρη» διένεξη. Σε ένα αιρετικό κείμενο μου το 2009 έγραφα ότι «ο χρόνος κυλά σε βάρος της Ελλάδας, η οποία αδυνατεί να ονοματοδοτήσει από μόνη της μία τρίτη χώρα, ενώ έχει σχεδόν αποδεχθεί πως στη διεθνή διπλωματική πρακτική δε νοείται διαπραγμάτευση για την ταυτότητα ενός άλλου λαού». Οι λέξεις εκείνες, 18 μήνες μετά το «θρίαμβο» του Βουκουρεστίου, περιείχαν ειλικρινή αγωνία απέναντι στο γεγονός ότι η ελληνική πλευρά είχε προ πολλού εγκαταλείψει τη μάχη για την περίφημη «ταυτότητα».


Μία μάχη που στην ουσία δεν δόθηκε ποτέ. Δεν δόθηκε στην «ενδιάμεση συμφωνία» (1995) που γέννησε το «FYROM-ΠΓΔΜ», φύλλο συκής της ελληνικής διπλωματίας απέναντι στην καθημερινή χρήση της συνταγματικής ονομασίας από φίλους και εταίρους διεθνώς. Δεν δόθηκε ούτε μετά, στην οκταετία Κ. Σημίτη ο οποίος συγκέντρωσε τις εθνικές προσπάθειες στην εξασφάλιση της Κύπρου μέσω της ένταξής της στην ΕΕ και της επίλυσης του Κυπριακού. Δεν δόθηκε ούτε από την επταετή διακυβέρνηση του (Μακεδόνα) Κ. Καραμανλή. Η θέση μας τότε ήταν ότι «όχημα του αλυτρωτισμού είναι το όνομα του κράτους» και ότι «αν αυτό αλλάξει erga omnes, είμαστε ικανοποιημένοι».
Ηταν η εποχή που οι ιδέες που παρήγαγε η ελληνική διπλωματία για το ζήτημα της ταυτότητας έφταναν μέχρι το αμετάφραστο (sic) «makedonski». Τονίζω ότι η Ελλάδα διένυε τότε έναν ιδιότυπο «μήνα μέλιτος», απαλλαγμένη από τις κάθε είδους πιέσεις του διεθνούς παράγοντα, χάρη στον ξεδιάντροπο «αρχαιομακεδονισμό» του εθνικο-λαϊκιστή Ν. Γκρούεφσκι. Η Ελλάδα είχε κάνει τον ιστορικό συμβιβασμό της, αποδεχόμενη μία σύνθετη (με τον όρο «Μακεδονία» μέσα) ονομασία για το κράτος, αρκεί αυτή να είναι έναντι όλων, erga omnes. Ήταν η κόκκινη γραμμή μας. Για τους παρεπιδημούντες το τρίγωνο Βουλή-Μαξίμου-ΥΠΕΞ ήταν γνωστό ότι τα περί ταυτότητας, γλώσσας κλπ αποτελούσαν «λεπτομέρειες». Ουδέποτε εξήγησαν ευθαρσώς στην ελληνική κοινωνία ότι ήταν η κόκκινη γραμμή της άλλης πλευράς.
Η μάχη για το «μακεδονικό» έθνος δεν δόθηκε ποτέ, ούτε από τις κυβερνήσεις της οικονομικής λαίλαπας, Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαρά και Αλ. Τσίπρα.
Σε έναν αγώνα που βιάζεσαι να λήξει ισόπαλος, γιατί ο χρόνος θα σου πάρει και τα αβγά και τα πασχάλια, δεν προσθέτεις κόκκινες γραμμές την τελευταία στιγμή.
Η διαπραγμάτευση αυτή δεν ξεκίνησε τον περασμένο χειμώνα. Είναι σε εξέλιξη από το 1995 και ο διαμεσολαβητής-ειδικός απεσταλμένος του Γ.Γ. του ΟΗΕ έχει αποτυπώσει προ πολλού τις εκατέρωθεν κόκκινες γραμμές. Είναι μια διαδικασία με μνήμη. Από τη στιγμή που έφυγε από τη μέση ο αληθινός «χρήσιμος ηλίθιος» Ν. Γκρούεφσκι, και με τα τύμπανα του πολέμου από την άλλη όχθη του Αιγαίου να ηχούν εκκωφαντικά, ο Αλ. Τσίπρας είχε λίγες επιλογές. Πήρε την εθνικά φρόνιμη απόφαση να κλείσει αυτό το μέτωπο. Αν ο πιο μεγάλος κίνδυνος έρχεται από την Αγκυρα, ο αμέσως επόμενος δεν είναι στα Σκόπια και ο νοών νοείτω.
Η μάχη για το «μακεδονικό» έθνος δεν δόθηκε ποτέ, μάλλον γιατί δεν μπορούσε να κερδηθεί. Εκτός ίσως από μία ιστορική στιγμή. Το 1991, με τη Σλοβενία και την Κροατία στα όπλα και τους Ιζετμπέκοβιτς (Βοσνία-Ερζεγοβίνη) και Γκλιγκόροφ να ασφυκτιούν στη «μικρή Γιουγκοσλαβία» του σέρβου εθνικιστή Μιλόσεβιτς, η Ελλάδα θα μπορούσε ενδεχομένως να ανταλλάξει αναγνώριση και στήριξη προς το ασταθές ομόσπονδο κρατίδιο με τη μετονομασία του σε «Νέα Μακεδονία» αλλά και του έθνους σε «Νεομακεδόνες».
Η ιστορία είναι γνωστή. Ο ιστορικός χρόνος χάθηκε, ο ολετήρας Σαμαράς τα έκανε μαντάρα με την Επιτροπή Μπαντεντέρ η οποία έκρινε ότι η ανεξαρτητοποίηση της γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν συνιστά απειλή για καμία τρίτη χώρα. Και για να καλύψει τα σπασμένα, έσυρε όλον τον ελληνισμό –του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό τον ΠτΔ Κωνσταντίνο Καραμανλή συμπεριλαμβανομένου– στη μαξιμαλιστική ουτοπία του «ούτε Μακεδονία, ούτε παράγωγα».
Η μάχη για το «μακεδονικό» έθνος δεν δόθηκε ποτέ. Η σημερινή κυβέρνηση έκλεισε το λιγότερο απειλητικό μέτωπο ικανοποιώντας, μέσα από τη συμφωνία, τις κόκκινες γραμμές που βρήκε διατυπωμένες από τις δύο πλευρές επί τουλάχιστον μία δεκαετία. Μπετόν-αρμέ και με συνταγματική βούλα η μετονομασία του κράτους σε «Βόρεια Μακεδονία», έναντι της αναγνώρισης του «μακεδονικού» έθνους και της ένταξής του στους ευρω-ατλαντικούς θεσμούς. Ο πρωθυπουργός που έφτασε τη χώρα στο παρά ένα της εξόδου από το ευρώ, βρήκε στην περίπτωση αυτή το θάρρος να κάνει «δική» του τη συμφωνία. Να της δώσει ευρωπαϊκό χρώμα και να την εμφανίσει ως την απαρχή μιας νέας στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ των δύο χωρών, ως την υπόσχεση μίας νέας φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Μακάρι…

Πού μας αφήνει όμως εμάς η υπόθεση αυτή; Στο ίδιο άρθρο του 2009 έγραφα ότι «…η Ελλάδα προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις με μία θέση ορθολογική, δίκαιη και βιώσιμη. Ορθολογική, γιατί είτε πρόκειται για ένα γεωγραφικό (“Βόρεια”), ιστορικό (“Νέα”) ή εθνοτικό (“Σλαβική”) προσδιορισμό, η Ελλάδα επιδιώκει μία περιγραφική προσέγγιση του ονόματός της γειτονικής χώρας. Με άλλα λόγια, η «Μακεδονία των Σκοπίων» είναι και βόρεια και νέα και σλαβική. Σκέτη “Μακεδονία”, όμως, δεν είναι. Δίκαιη, γιατί λαμβάνει υπόψη της το νόμιμο δικαίωμα των 2,5 εκατ. κατοίκων της Ελληνικής Μακεδονίας στη μακεδονική τους ταυτότητα. Ως Μακεδόνες, θα μπορέσουμε να ζήσουμε με την ταυτότητα του “Ελληνομακεδόνα”, του “Νοτιομακεδόνα” ή του “Παλαιομακεδόνα”, υπό την προϋπόθεση ότι οι γείτονές μας λέγονται “Σλαβομακεδόνες”, “Βορειομακεδόνες” ή “Νεομακεδόνες”. Αν όμως επιμείνουν να αποκαλούνται απλά “Μακεδόνες”, εμείς δεν είμαστε τίποτα…»

Η αλήθεια είναι αυτή. Ανεξαρτήτως του τι θα κάνουν οι γείτονές μας με το δημοψήφισμα, από την ελληνική πλευρά η συμφωνία δεν είναι εύκολα βιώσιμη. Εννοώ στην καθημερινότητά μας, στις συνειδήσεις και στις ψυχές μας. Οσο προσβλητικό και ανεδαφικό είναι από μέρους μας να αποκαλούμε έναν λαό «σκοπιανούς», άλλο τόσο αβάσταχτο, σχιζοφρενικό είναι να αποδεχόμαστε την ύπαρξη ενός «μακεδονικού» έθνους. Καλώς ή κακώς, θεωρώ και επιμένω ότι, ο μόνος τρόπος να βγούμε από το αδιέξοδο είναι να επενδύσουμε στα οφέλη της συμφωνίας (υπάρχουν και είναι σημαντικά) και να «χτίσουμε» μία νέα ταυτότητα για τους εαυτούς μας. Μία ταυτότητα που θα εκφράζει αυτό που είμαστε και νιώθουμε, θα εμπεριέχει όλα τα ερείσματά μας στο ιστορικό, πολιτιστικό και εμπορικό κεφάλαιο της Μακεδονίας, ενώ ταυτόχρονα θα αποτρέπει την αποκλειστική ταύτιση του όρου «Μακεδόνας» με τα εθνικά, γλωσσικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά της «Βόρειας Μακεδονίας». Είμαστε κάτοικοι της Παλαιάς Μακεδονίας κι αυτό προσδιορίζει με ακρίβεια –και ιστορικά και γεωγραφικά– τον χώρο και την καταγωγή μας. Στο χέρι μας (και κανενός άλλου) είναι να δημιουργήσουμε ένα διεθνές brand name και μία τοπική ταυτότητα που δεν θα δέχεται παρερμηνείες και θα αποκαθιστά την πληγωμένη υπερηφάνεια των Ελλήνων Μακεδόνων.

Μόνο έτσι θα μπορέσει το τραύμα να μετουσιωθεί σε νίκη.