Η ιστορία δεν ξεχνά, εκδικείται την «αριστερά»!

του Θάνου Οικονομόπουλου

Έχει τους τρόπους της η ιστορία για να εκδικείται, να διαλύει μύθους, να εξευτελίζει υπερφίαλους και αλαζόνες, να επιβάλλει τον ρεαλισμό της στις διάφορες «αυταπάτες».

Αυθεντικές και ερζάτς....

Ποιος να το' λεγε στον κ. Σκουρλέτη, ας πούμε, ο οποίος πριν δυο χρόνια κορόιδευε δημοσίως ( και με το δίκιο του...) την υποδοχή του Αγίου Φωτός με... τιμές αρχηγού κράτους, ότι η κυβέρνηση στην οποία μετέχει όχι μόνο θα συνέχιζε το πανηγυράκι αλλά θα διέθετε και το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για την μεταφορά του από τα Ιεροσόλυμα! Και πως να αισθάνεται ο παιδιόθεν καταληψίας και λάτρης των διαδηλώσεων κ. Τσίπρας, πρώτη ενέργεια του οποίου ως πρωθυπουργού ήταν να... βγάλει τα κάγκελα από τον χώρο του Αγνώστου Στρατιώτη, τώρα που έχει μετατρέψει, όχι μόνο το Μέγαρο Μαξίμου αλλά και όλη την Ηρώδου Αττικού σε... “μπούνκερ” και από πάνω... αλυσόδεσε όλες τις εισόδους του Εθνικού Κήπου;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικός χορηγός και ενορχηστρωτής του κινήματος “δεν πληρώνω”, τι έχει να πει σήμερα που όχι μόνο παγιοποίησε και αύξησε τα “χαράτσια”, αλλά νομοθέτησε και την δυνατότητα κατάσχεσης τραπεζικών λογαριασμών όσων πιστών στις κείνων ρήμασι... δεν πληρώνουν όχι από ιδεολογία, αλλά απλώς επειδή δεν έχουν;

Και το επιστέγασμα: κάνει η δεν κάνει πλάκα η ιστορία στην... πρώτο- δεύτερη φορά αριστερά, που την υποχρεώνει να επιχειρήσει να κάνει (όπως τις κάνει...) αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, τις οποίες όσο ήταν αντιπολίτευση, τόσο του 4% όσο και του 17%, τις πολεμούσε και τις απέτρεπε με αμφίβολης νομιμότητας “δυναμισμό”; Και μάλιστα, την υποχρεώνει να τις κάνει από απείρως δυσμενέστερη θέση, με εξωφρενικά μεγαλύτερο κόστος και... σαν τα μούτρα της, αλλά η “πλάκα” είναι ότι τις επιδιώκει, γλύφοντας εκεί που μέχρι χθες έφτυνε με επαναστατικούς θούριους!

Εντάξει, τα μνημόνια δεν σκίστηκαν δια μιας,το χρέος δεν διεγράφη μονομερώς, η Μέρκελ δεν παραδόθηκε αμαχητί στον Αλέξη, οι αγορές, πεισματάρες, δεν χόρεψαν με τους ζουρνάδες και τα νταούλια που τους βάραγε το γκουβέρνο. Αλλά, ας πούμε ότι αυτές ήταν οι “αυταπάτες”, που λέει και ο Τσίπρας, το τίμημα της ανικανότητας, της έλλειψης γνώσεων και σχεδιασμού, του ερασιτεχνισμού της κυβέρνησης. Αλλά το... παραμύθι της “σκληρής διαπραγμάτευσης”, εξακολουθεί να το πλασάρει ως “επίτευγμα” ο κ. Πρωθυπουργός μας, παρά τα καταστροφικά στραπάτσα του πρώτου 7μήνου του 2015, παρά την κατακόρυφη αύξηση του λογαριασμού από την “διαπραγμάτευση” που επαίρεται ότι έκανε και κάνει από τον περασμένο Οκτώβριο μέχρι σήμερα. Και τι κατάφερε με δαύτη την τελευταία “διαπραγμάτευση”;

Πέραν των κάμποσων δεκάδων δισ που μας φόρτωσε στο χρέος, στην πραγματικότητα... σκότωσε και την όποια δυνατότητα πραγματικής,ουσιαστικής, ρεαλιστικής και σχεδιασμένης διαπραγμάτευσης, από κάποια σοβαρή (και πάντως σοβαρότερη...) κυβέρνηση στο προβλεπτό μέλλον! Με την θεσμοθέτηση του αυτόματου “κόφτη”( μην ακούτε τις ανοησίες που ψελλίζει η κυβέρνηση ότι δεν... τον αποδέχθηκε) τι κατάφερε; Αντί για αξιολογήσεις και χρονοβόρες (και κοστοβόρες...) διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, θα υπάρχει ένας προσυμφωνημένος μηχανισμός που θα επιβάλει αυτόματες δημοσιονομικές προσαρμογές! Για να ξεμπερδεύουν από τα άνευ ουσίας τρεναρίσματα της κυβέρνησης οι δανειστές .

Η μεγαλύτερη φάρσα της ιστορίας και το πανάκριβο τίμημα της δειλίας

Ακόμη ένα ίδρυμα, η ευρωπαϊκή σχολή διοίκησης και τεχνολογίας (ESMT) τεκμηρίωσε ότι, η δήθεν διάσωση της Ελλάδας αποτελεί τη μεγαλύτερη φάρσα της ιστορίας – αφού από τα 216 δις € των δύο πρώτων πακέτων, τα 139,2 δις € οδηγήθηκαν στην πληρωμή υφισταμένων χρεών, τα 37,3 δις € στης τράπεζες που στη συνέχεια δόθηκαν ως δώρο στους ξένους, περίπου 30 δις € στους επενδυτές (PSI), ενώ μόλις τα 9,7 δις € κατέληξαν στον προϋπολογισμό.  

Λογικά λοιπόν ο πρόεδρος του ιδρύματος, το οποίο κατά ειρωνικό τρόπο είναι ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο που έχει ιδρυθεί από δύο γερμανικές τράπεζες (Deutsche Bank, HVB), καθώς επίσης από το μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο της χώρας (Springer), επιβεβαίωσε με τη σειρά του αυτό που αναφέραμε από το 2010 – το ότι με τα πακέτα διασώθηκαν κυρίως οι τράπεζες, αφού οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι εξαγόρασαν τις απαιτήσεις τους.

Η επόμενη ειρωνεία είναι το γεγονός ότι, στον εκδοτικό οίκο Springer ανήκει η γνωστή πλέον στους Έλληνες κίτρινη εφημερίδα, η Bild – η οποία δεν έπαψε ποτέ να κατηγορεί και να εξευτελίζει την πατρίδα μας, προσβάλλοντας την όσο περισσότερο μπορούσε, γράφοντας μεταξύ άλλων πως πρέπει να πουλήσουμε τα νησιά μας, καθώς επίσης την Ακρόπολη για να εξοφλήσουμε τους Γερμανούς. Αυτούς δηλαδή που αρνούνται να μας καταβάλλουν τις πολεμικές επανορθώσεις, ύψους τουλάχιστον 300 δις € – ενώ δεν αποδέχονται τη διαγραφή μέρους του χρέους μας, παρά το ότι οι ίδιοι το απαίτησαν το 1953.

Περαιτέρω, αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνήσεις μας, κυρίως η παρούσα που τοποθετεί την ταφόπλακα στο ασφαλιστικό μας σύστημα, αφού προωθεί μειώσεις που φτάνουν στα 8,224 δις € έως το 2019 σύμφωνα με γερμανικά ΜΜΕ , είναι το ότι, με τα μέτρα που λαμβάνονται δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα εξόδου από την κρίση – γεγονός που έχουν αντιληφθεί πλέον ακόμη και οι μπράβοι των τοκογλύφων, το ΔΝΤ, το οποίο απαιτεί διαγραφή του χρέους για να συμμετέχει.   

Βέβαια, το ΔΝΤ επιμένει στη λήψη περισσότερων μέτρων, οπότε αυτοαναιρείται – ενώ αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση είναι η στάση των δύο κεντρικών τραπεζιτών της χώρας μας, οι οποίοι πλέον κατηγορούν για συντηρητισμό και για εμμονές το ΔΝΤ, παρά το ότι ήταν ανέκαθεν ένθερμοι υποστηρικτές του!

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση τάσσεται επίσης εκ των υστέρων εναντίον του ΔΝΤ, ενώ παραδόξως συνηγορεί υπέρ του νέου ασφαλιστικού και φορολογικού νομοσχεδίου – ευελπιστώντας προφανώς πως η ευρωπαϊκή Τρόικα θα λυπηθεί τελικά την Ελλάδα, συνηγορώντας στη διαγραφή μέρους των χρεών της ως αντάλλαγμα της πλήρους υποταγής και της κατοχής της. Την ίδια στιγμή η αξιωματική αντιπολίτευση δεν φέρνει καμία αντίρρηση ούτε στο ΔΝΤ, ούτε στην Τρόικα – προκρίνοντας απλά ένα άλλο μείγμα μέτρων, με το ίδιο όμως οικονομικό αποτέλεσμα!

Παράλληλα, τα ΜΜΕ έχουν φιμωθεί μόνα τους μέσω της απεργίας τους, ισχυριζόμενα πως δήθεν διαμαρτύρονται για τα νέα μέτρα, ενώ στην πραγματικότητα συμβάλλουν με τη στάση τους στην «αναίμακτη» υπογραφή τους – αφού είναι φανερό πως βοηθούν την κυβέρνηση, κρύβοντας έμμεσα τις λεπτομέρειες των μέτρων από τους Πολίτες και μη ενημερώνοντας τους.   

Οι Έλληνες πάντως δεν έχουν αποπροσανατολισθεί από τα συνεχή «πραξικοπήματα» που διενεργούνται, συνειδητοποιούν ακριβώς τι συμβαίνει, γνωρίζουν πως έχει καταλυθεί το σύνταγμα τους και η Δημοκρατία, αλλά ισχυρίζονται ότι δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν – κυρίως επειδή δεν βλέπουν καμία εναλλακτική λύση, όσον αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας τους! Στο σημείο αυτό εμείς απλά υπενθυμίζουμε τον επίλογο ενός κειμένου μας από το 2011 – όταν η κατάσταση της πατρίδας μας ήταν πολύ καλύτερη από τη σημερινή :

“Άλλος ένας ανασχετικός παράγοντας στην ελεύθερη σκέψη και στην όποια ανατρεπτική δράση, είναι η θυματοποίηση και η προσωπολατρία – πιθανότατα σαν αποτέλεσμα της 400ετούς υποδούλωσης μας από τους Τούρκους. Η συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτών» αναμένουν και λατρεύουν όποιον «ηγέτη» θα τους υποδείξει το σωστό – όντας ανίκανοι ή αρκετά βολεμένοι για να σκεφτούν από μόνοι τους.

Την ίδια στιγμή που οι «χαρισματικοί ηγέτες» απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και «αποκαλύπτονται» καθημερινά, το «ηρωικό Ελληνικό έθνος» προτιμά έναν «αρχηγό», ο οποίος τον εξαθλιώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα – αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά (επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του).

Δυστυχώς, εάν η κατάσταση αυτή συνεχίσει, ο ξεσηκωμός (για τον οποίο μιλάμε πολύ και κάνουμε ελάχιστα) θα παραμείνει «όνειρο θερινής νυκτός». Ακόμα χειρότερα, εάν όντως συμβεί, αυτό θα γίνει μόνο όταν θα είμαστε τόσο εξαθλιωμένοι, ώστε να αποτελέσουμε «έρμαιο» της όποιας ηγετικής ομάδας εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Κατά την άποψη μου, με πιθανότητες 99%, αυτή η ομάδα των πεφωτισμένων θα αποτελείται από τους χειρότερους δικτάτορες-καπιταλιστές στην ανθρώπινη Ιστορία.

Ολοκληρώνοντας, μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες. Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας.

Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει – αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.

Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» – εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Ίσως πρέπει λοιπόν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας – όχι όμως για να την παραδώσουμε ξανά σε κάποιον άλλον…….“


analyst.gr

Από την «αυταπάτη» και το ψέμα, τι να διαλέξω;

του Θάνου Οικονομόπουλου

«Δεν υπάρχουν πια περιθώρια. Ούτε για αυταπάτες, ούτε για κομματικούς εγωισμούς...» έγραφε ο Αλέξης Τσίπρας στο twitter μετά τις ευρωεκλογές του 2014, και την καλπάζουσα άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία.

Που πάει να πει, ότι ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναγνώριζε αυτοκριτικά ότι ο ίδιος και το κόμμα του είχαν υποπέσει, μέχρι τότε, στο αμάρτημα της αυταπάτης. “Αμάρτημα” για πολιτικούς, όχι ερωτευμένους έφηβους που πίστεψαν στην αιωνιότητα του έρωτά τους, εθισμένους τζογαδόρους που είναι βέβαιοι ότι “παίζουν για τελευταία φορά...”, ή μανιώδεις καπνιστές που είναι σίγουροι πως δεν θα τους σκοτώσει το πάθος τους, επειδή “και ο παππούς τους κάπνιζε σαν φουγάρο, και πέθανε στα 95 του...”!

Ένας πολιτικός, που καλείται να δίνει καθημερινές μάχες για πολύ συγκεκριμένα, μετρήσιμα και προβλέψιμα προβλήματα της... πραγματικής πραγματικότητας, δεν έχει την πολυτέλεια αλλά ούτε το δικαίωμα ν' αφήνεται να γοητεύεται από αυταπάτες. Και αν υποπέσει στο αμάρτημα (που στην περίπτωση της πολιτικής ισούται με “έγκλημα”) μια φορά και το παραδεχθεί, στην υποτροπή, οφείλει να παραιτηθεί. Κι' αυτό όχι λόγω... παθογενούς έλλειψης ρεαλισμού και αντίληψης της πραγματικότητας, αλλά επειδή δεν είναι απλό ανώριμο, αθώο, θύμα αυταπάτης, αλλά ένας κατ' επάγγελμα ψεύτης, ένας επικίνδυνος συνειδητός λαοπλάνος...

Είναι η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Περί τα μέσα του 2014, διαβεβαίωνε ότι “δεν υπάρχουν πια περιθώρια για αυταπάτες και κομματικούς εγωισμούς.” Μια επικοινωνιακής στόχευσης προεκλογική “αυτοκριτική”, για να προσελκύσει ψήφους και μη αριστερών. Να τους πείσει ότι οι ακρότητες του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ, η άρνηση σε κάθε μεταρρύθμιση,η υπονόμευση και η μαχητική “αντίδραση” (ακόμη και με “αγανακτισμένους” και κουκουλοφόρους με μολότοφ...) σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού ενός κράτους υπό σταδιακή κατάρρευση επί πολλά χρόνια, δεν πρόκειται να έχουν θέση στην επερχόμενη κυβερνητική περίοδο της “πρώτης φορά αριστεράς”. Και το κατάφερε...

Αλλά οι “αυταπάτες”, όχι μόνο συνεχίσθηκαν (και μάλιστα κατά ριπάς...), αλλά θεμελίωσαν και το οικοδόμημα της κυβερνητικής “πολιτικής” του ΣΥΡΙΖΑ. Τα μνημόνια που δεν σκίστηκαν, το χρέος που δεν διαγράφηκε μονομερώς,η Μέρκελ που δεν υποχώρησε ...πανικόβλητη προ της αριστερής αποφασιστικότητας του Αλέξη, οι αγορές που δεν χόρεψαν με τους αριστερούς ζουρνάδες, οι δανειστές που δεν τσίμπησαν από τις γεμάτες οίηση βεβαιότητες περί καταλυτικής επίδρασης της “δημιουργικής ασάφειας” του θεοπάλαβου Βαρουφάκη...

Φτάσαμε στο αμήν με τις “αυταπάτες” και τους κομματικούς εγωισμούς, στο τσακ να χρεοκοπήσουμε και να γίνουμε “συντρόφια” με τον Μαδούρο της Βενεζουέλας, Ο Τσίπρας (υποτίθεται...) ότι σοκαρίστηκε με τις “αυταπάτες” του καταστροφικού 7μήνου, κάλεσε τον λαό σε δημοψήφισμα, πέτυχε αυτό που ήθελε και... μετά με μιαν ακόμη “αυταπάτη” διάβασε το “όχι” σαν βροντερό “ναι”! Η συνέχεια γνωστή. Δυστυχώς, επώδυνα γνωστή...

Ο πρωθυπουργός, είπε την Κυριακή στην Βουλή στους πολιτικούς του αντιπάλους (στην ουσία και στην φθίνουσα εκλογική του πελατεία...) ότι “μπορούν να τον κατηγορήσουν για αυταπάτες, αλλά όχι για ψέμματα!” Καταφεύγοντας πάλι σε ψέμματα για τις... “αυταπάτες” του! Παρουσίασε ως “περιφανή νίκη-για την οποία όμως δεν πανηγυρίζει...” το χθεσινό νεφελώδες Eurogroup. Κι' έστησε το σκηνικό της “επιτυχίας”, με θεατρικές σκηνοθεσίες νυκτερινής ενημέρωσης των πολιτικών αρχηγών, μετάβασή του “για τα καλά νέα” στο προεδρικό Μέγαρο, σύγκληση του υπουργικού συμβουλίου. Ένα σκηνικό απολύτως ηθελημένης, συγγνωστής... αυταπάτης.

Γιατί, η αλήθεια είναι ότι το μόνο που συμφωνήθηκε στο χθεσινό έκτακτο eurogroup, είναι ότι οι οριστικές αποφάσεις για την αξιολόγηση και την εκταμίευση της δόσης, θα παρθούν στις 24 Μαΐου, στο τακτικό eurogroup. Η δέσμευση για “ρύθμιση” του χρέους (το φετίχ του ΣΥΡΙΖΑ) για την οποία από χθες επαίρεται ο κ. Τσίπρας,κι' αυτή υπό αίρεση, ΑΦΟΥ ληφθούν όλα τα μέτρα, ολοκληρωθεί επιτυχώς το τρέχον πρόγραμμα και επιτευχθούν οι στόχοι του...το 2018, και ακόμη και τότε (σε δυόμιση χρόνια, δηλαδή) οι δανειστές θα κρίνουν εάν το χρέος χρήζει ρύθμισης.

Και “καπάκι” στην προσυμφωνία της προσδοκώμενης συμφωνίας στις 24 Μαΐου ( με αδιευκρίνιστη, επί του παρόντος, την στάση που θα κρατήσει το ΔΝΤ εκείνη την ημέρα...), η ρητώς προβλεπόμενη παράταση της επιτήρησης (και η ισχύς του αυτόματου “κόφτη” στις δημόσιες δαπάνες, μισθών και συντάξεων μη εξαιρουμένων, αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι...) για απροσδιόριστο διάστημα ΜΕΤΑ το 2018! Ας μην το πούμε “τέταρτο μνημόνιο” και διαταράξουμε τις αυταπάτες του πρωθυπουργού, ας το ονομάσουμε “άτυπη και διαρκή παράταση του τρίτου”...

Αλλά, ίσως να μην χρειάζεται ν' ανησυχούμε για διάψευση των νέων αυταπατών (λέγονται και ψευδαισθήσεις, έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα...) του κ. Τσίπρα. Ο ίδιος, άλλωστε διαβεβαίωσε χθες το υπουργικό του συμβούλιο αλλά και όλους εμάς, ότι “οι στόχοι θα επιτευχθούν στο ακέραιο, χωρίς άλλα πρόσθετα μέτρα!) δεδομένου μάλιστα ότι “η ανάπτυξη θα έρθει μέσα στις επόμενες μέρες!”

Κάπως περισσότερο ρεαλιστής, ο ντιλετάντε κ. Κατρούγκαλος, επιμένει ότι “δεν υπάρχει περίπτωση τα μέτρα να μην αποδώσουν-αλλά και στην απίθανη περίπτωση που πέσουμε έξω, ο κόσμος δεν πρέπει ν' ανησυχεί. Με τον “κόφτη”, δεν πρόκειται να υπάρξουν μειώσεις μισθών και συντάξεων. Απλώς, θα επιβληθούν... νέοι φόροι!” Και τότε, θα έρθει το τέλος. ΄Όχι των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών, το... τέλος γενικά .

Η ελπίδα δεν ειναι στρατηγική (1)

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Δεδομένου ότι ζούμε σε ένα απολύτως ανορθολογικό περιβάλλον και επειδή ο κόμπος φαίνεται ότι έφτασε στο χτένι, με αποτέλεσμα να μπαίνουμε σε αχαρτογράφητα νερά ως κοινωνία και ως χώρα, και επειδή ο καθένας και η καθεμιά θα χρειαστεί να λάβουμε προσωπικές καθοριστικές αποφάσεις σε στιγμές που δεν θα τις ορίσουμε εμείς, καλό είναι τώρα να προσπαθήσουμε, κόμματα, πολιτικοί, πολίτες και δημοσιολογούντες να δούμε τη μεγάλη εικόνα της κατάστασής μας  χωρίς ιδεολογικούς ή συναισθηματικούς παραμορφωτικούς καθρέπτες.

Είναι μάλλον σαφές ότι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, υπό την παρούσα συγκυρία (δημοψήφισμα στη Βρετανία, εκλογές στην Ισπανία, κρίση σε Γαλλία και Ιταλία, προσφυγικό κ.ο.κ.) δεν μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα σε αδιέξοδο και σε Grexit, ούτε να επαναλάβουν το πραξικόπημα που έριξε τον Γ. Παπανδρέου, και να τοποθετήσουν μια πιο βολική κυβέρνηση. Το οικονομικό και το πολιτικό κόστος θα ήταν αβάστακτο και για το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες που επιπλέον έχουν να διαχειριστούν την συμφωνία ΤΤΙΡ με την Ουάσιγκτον, η οποία δεν είναι αποδεκτή από την πλειοψηφία των Ευρωπαίων.

Σε αυτό το πλαίσιο ας ξαναδούμε πού στεκόμαστε:

1.       Οι Έλληνες (και οι επιχειρήσεις) καταψήφισαν τον Ιανουάριο του 2015 την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου γιατί δεν άντεχαν περισσότερη λιτότητα και φόρους, θέση που επανέλαβαν στο δημοψήφισμα του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, υπογραμμίζοντας προς τους πιστωτές ότι ένα νέο κύμα λιτότητας και φόρων θα δημιουργήσει μεγάλους τριγμούς στην κοινωνία και μπορεί να απελευθερώσει τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της Ιστορίας. Την κραυγή αυτή οι πιστωτές κάνουν πως δεν την ακούν. 

2.       Είχε προηγηθεί η καταψήφιση το 2012 του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που έχει μεγάλη ψυχαναλυτική και πολιτική σημασία, γιατί η πολιτεία του αποτιμήθηκε ως απάτη και κοινωνική προδοσία, παρ΄ ότι  το εκλογικό σώμα γνωρίζει και το αναδιανεμητικό του έργο και ότι την χώρα την έριξε στα βράχια η κυβέρνηση της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή.

3.       Η καταψήφιση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ οφείλεται κυρίως στην τιμωρία αμφοτέρων  για τις λαϊκιστικές πολιτικές που εφάρμοσαν  και κυρίως για την διευκόλυνση και  την προστασία που παρείχαν στα συστήματα που καταλήστευσαν την χώρα και έβγαλαν ένα τεράστιο πλούτο στο εξωτερικό. Η τιμωρία αυτή θα έχει μεγάλη χρονική διάρκεια, ανεξάρτητα από τα επιφαινόμενα.

4.       Οι Έλληνες δεν υπερψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ (όπως έκαναν με τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου) και έκτοτε δεν πρόκειται να ξαναδώσουν απόλυτη πλειοψηφία σε κανένα πολιτικό ηγέτη ή κόμμα, ως ελάχιστη αντίδραση στην ανυποληψία του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Σημειωτέον ότι παγιώνεται η αποχή του 40% περίπου των εκλογέων από τις εκλογικές αναμετρήσεις.

5.       Η ανάδειξη στην διακυβέρνηση της χώρας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έγινε επειδή ήταν το μόνο διαθέσιμο πολιτικό όχημα. Ο κόσμος  ήλπιζε πως θα έπιαναν το μήνυμα οι Βρυξέλλες  και πως θα λειτουργούσαν πλέον όχι σαν τράπεζες, αλλά σαν ενωμένη Ευρώπη που αντιμετωπίζει ένα συστημικό πρόβλημα.

6.       Η διαπραγματευτική και διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης Τσίπρα αποτέλεσε και αποτελεί τεκμήριο της απόστασης της Αριστεράς από την πραγματικότητα. Απόσταση που εν πολλοίς διατηρείται, καθώς η Αριστερά παραμένει εγκλωβισμένη (με πολλά ερωτηματικά) στο «ηρωικό πεδίο» που στις ημέρες μας αποτιμάται ως λαϊκισμός.

7.       Αν η Αριστερά ήξερε τι μέλλει γενέσθαι, θα έπρεπε να φροντίσει να μην εμπλακεί στη διακυβέρνηση, ώστε να διασώσει τον μύθο και την ιστορία της. Από την στιγμή που ενεπλάκη και δεν νίκησε, ο μύθος κατέρρευσε και η διαχείριση των συμβόλων της πολιτικής της ιστορίας  μοιάζει με καρικατούρα.

8.       Αν και η κυβερνώσα Αριστερά υποχρεώνεται σε βίαιες συναντήσεις  με την πραγματικότητα, οι ιδεοληψίες της, τόσο στην οικονομία όσο και στην παιδεία (και όχι μόνο), την καθιστούν αναποτελεσματική στις διαχειριστικές της προσπάθειες και ενίοτε, καταστροφική.

9.       Βεβαίως, ο πραγματισμός στην πολιτική δεν σχετίζεται ούτε με τις ιδέες, ούτε με την ηθική, αλλά με την σωστή εκτίμηση της ισχύος, αντιπάλων και μη, καθώς και των συσχετισμών. Αυτό, η κυβερνώσα Αριστερά άργησε να το αντιληφθεί με ολέθριες συνέπειες για τη χώρα και με αποτέλεσμα να απολέσει την οποία ιστορική υπεραξία διαχειριζόταν.

10.   Έτσι, η τρέχουσα διακυβέρνηση ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ με το παλιό καθεστώς, καθώς: α) εφαρμόζουν πολιτικές που οι προηγούμενοι απέφυγαν να ολοκληρώσουν το πιο σκοτεινό κομμάτι τους, β) το επιχείρημα ότι υπερασπίζονται μέσα από την διαπραγμάτευση τα κοινωνικά συμφέροντα δεν πείθει, γ) η μάχη κατά της διαπλοκής, της μεγάλης φοροδιαφυγής και των αρπαχτικών του δημοσίου πλούτου δεν προσκομίζει αποτελέσματα που θα εξισορροπούσαν  τις απώλειες στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.

11.   Η απομυθοποίηση της κυβερνώσας Αριστεράς αφορά την απομυθοποίηση και την απαξίωση όλης της λεγόμενης ή υπαρκτής Αριστεράς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Αριστερά ως πολιτική έννοια  παύει να υπάρχει. Αντίθετα, δημιουργούνται οι συνθήκες για μια ριζική αναγέννησή της. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει τον κορμό, αλλά δεν φαίνεται να μπορεί να δημιουργήσει νέες ιδέες, οράματα και σχέδιο. Το συνέδριό του  είναι σε εκκρεμότητα, η επιτροπή Νίκου Κωνσταντόπουλου για το Σύνταγμα δεν υπάρχει και το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης ακόμη το περιμένουμε (από όλα τα κόμματα).

12.   Σε ότι αφορά τους Έλληνες πολίτες, αν και δεν τα έφαγαν όλοι μαζί, έδειχναν μέχρι τώρα διατεθειμένοι να σηκώσουν το βάρος μιας δημιουργικής αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας στην προοπτική της ανάπτυξης, της κοινωνικής δικαιοσύνης  και της λογικής, πρόθεση που έχει χάσει τη δυναμική της εξ αιτίας των ακραίων και ύποπτων θέσεων  του ΔΝΤ και του κ. Σόιμπλε. Συνεπώς, τα όποια μέτρα ή «μεταρρυθμίσεις» γίνονται προσλαμβάνονται από τον κόσμο  με καχυποψία, καθώς δεν οδηγούν στην αναδιάταξη και την ανάπτυξη του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, αλλά στην εκθεμελίωση  των πάντων, προς όφελος ξένων συμφερόντων.

Το μέγα ερώτημα είναι πώς θα πορευτεί η χώρα και η κοινωνία στο εξής, δηλαδή με την εφαρμογή των νέων μέτρων (φορολογικό, ασφαλιστικό, δάνεια κλπ). Το βέβαιο είναι ότι τα συνήθη υποζύγια δεν θα μπορούν να εξυπηρετήσουν ταυτόχρονα λογαριασμούς, δάνεια και φόρους και το πιθανότερο είναι αυτό να εκφραστεί σε μια δραματική μείωση των κρατικών εσόδων αρχικά. Να δούμε και πόσο θα κρατήσουν οι επιχειρήσεις. Κοινωνικές εντάσεις θα δούμε και δεν ξέρουμε ποτέ ποια στιγμή θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Πολιτικές λύσεις δεν υπάρχουν, καθώς η δυσφορία των πολιτών προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταφράζεται σε μετάπτωση στη ΝΔ, τόσο γιατί όλοι ξέρουν πως φέρει το κύριο βάρος της εκτροπής, όσο και γιατί είναι ταυτισμένη με τις νεοφιλελεύθερες ιδέες και τα σκάνδαλα. Η όποια δημοσκοπική ενίσχυση παρουσιάζει είναι ροές από το κέντρο, αλλά δεν μοιάζουν να είναι αρκετές για την ανατροπή. Άλλωστε, το εκλογικό σώμα δεν επιθυμεί εκλογές και όποιος τις προκαλέσει θα πληρώσει το λογαριασμό. Αν οι κυβερνώντες πάρουν την αξιολόγηση και αρχίσει η συζήτηση για το χρέος δεν θα έχουν κανένα λόγο να αποδράσουν.

Ο μόνος ανεξέλεγκτος παράγοντας στις πολιτικές εξελίξεις είναι ο κοινωνικός… που έχει πια συνειδητοποιήσει πως η ελπίδα δεν αποτελεί στρατηγική. Αυτή η συνειδητότητα θα αποτελέσει το νέο κριτήριο αξιολόγησης των πολιτικών προτάσεων και του πολιτικού στιλ. Η κοινωνία θα προσχωρήσει στην κυνισμό (ΣΣ: ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των ανεπτυγμένων δυτικών κοινωνιών)…