Την αλήθεια και ας πονάει

Του Κώστα Βαξεβάνη

Οι θεσμοί είναι τρόικα, το μνημόνιο μνημόνιο και η αγκινάρα αναμφίβολα αγκινάρα. Δεν έχουν νόημα οι όροι, αλλά έχει η ουσία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μερικές μέρες μετά από μια δύσκολη μάχη στο δημοψήφισμα, που την έφερε στο απόγειο ίσως της λαϊκής αποδοχής παρά τις δύσκολες συνθήκες, αποδέχεται ένα πρόγραμμα που έχει όλα τα στοιχεία του μνημονίου.  Οι συγκρίσεις έχουν αρχίσει για το αν ένα μνημόνιο 8 δισ, είναι καλύτερο ή χειρότερο από ένα μνημόνιο 15 δις και όλα μαζί χειρότερα από τα μνημόνια των αλήστου μνήμης.

Ποιό είναι το νόημα, μετά από ένα τέτοιο δημοψήφισμα, να προχωρά ο Τσίπρας σε μια πρόταση συμφωνίας με τους δανειστές; (Εδώ πρέπει να σημειώσω τους φόβους μου για την πιθανότητα να μη δεχθούν ούτε αυτή την πρόταση οι δανειστές).

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και χωρίς συναισθηματισμούς. Η μάχη του δημοψηφίσματος απέδειξε πως το διακύβευμα για τους δανειστές δεν είναι καμιά συμφωνία αλλά ο ίδιος ο Τσίπρας. Θέλουν να αποδυναμώσουν τον Τσίπρα, να τον ανατρέψουν σε μια νέου τύπου επιχείρηση Αλιέντε με τις τράπεζες στη θέση των τανκς και της αεροπορίας της Χιλής και να παραδειγματίσουν όποιον σκέπτεται να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Είτε αυτός είναι στην Ισπανία, είτε στην Πορτογαλία είτε σε άλλη περιοχή του ανήσυχου Νότου. Πέντε μέρες πριν το δημοψήφισμα, οι δανειστές έκλεισαν τις τράπεζες οδηγώντας τα πράγματα σε ανοιχτό εκβιασμό, ενώ οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί παράγοντες προχώρησαν σε ανοιχτές παρεμβάσεις υπέρ της “κατάργησης” του Τσίπρα.

Αν τελικώς τα πράγματα οδηγηθούν σε μη συμφωνία, τότε η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει ένα άλλο δρόμο που δεν θα είναι ούτε εύκολος, ούτε σύντομος ακόμη και αν είναι σωτήριος. Πόσοι θα συνταχθούν σε αυτή την πορεία ακόμη και από αυτούς που πήραν την απόφαση να εξουσιοδοτήσουν τον Τσίπρα με το γνωστό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;
Αν επιλεγεί ο δρόμος της συμφωνίας, τότε αυτός αναγκαστικά θα περάσει από τη στενωπό μιας Ευρώπης που οι δομές της είναι περισσότερο συνδεδεμένες με τις τράπεζες παρά με τους θεσμούς. Περισσότερο με τις ελίτ και τα λόμπι παρά με τη Δημοκρατία.

Η υλοποίηση οποιουδήποτε προγράμματος από τον Τσίπρα δεν μπορεί να συγκρίνεται με τα μνημόνια, όχι γιατί δεν είναι μνημόνιο αλλά γιατί ο διαχειριστής είναι διαφορετικός. Δηλαδή πρόθεσή του δεν είναι η ικανοποίηση των δανειστών χωρίς όρους, αλλά η δημιουργία των συσχετισμών εν καιρώ, προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό σίγουρα εμπεριέχει μια επικίνδυνη ισορροπία πάνω σε μια πραγματικότητα στην οποία ο Τσίπρας οφείλει να ισορροπεί άλλοτε ως μάγος των εσωκομματικών συσχετισμών και άλλοτε ως ακροβάτης του ψευδοευρωπαϊκού τοπίου χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δύο επιλογές. Ή να παραιτηθεί δηλώνοντας πως σε αυτή την Ευρώπη υπάρχει ένα αδιέξοδο που δομήθηκε χρόνια και του οποίου δεν θέλει να είναι δομικό στοιχείο ή να μην τους κάνει την χάρη να πέσει όπως πολύ θα ήθελαν.

Αν το διακύβευμα λοιπόν είναι πραγματικά ο Τσίπρας, τότε τα σχέδια ανατρέπονται ίσως, αν δεν τους το προσφέρει. Σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει να είναι ξεκάθαρος και ευθύς στον κόσμο που τον υποστήριξε στο δημοψήφισμα αναγνωρίζοντάς του τη στόφα και τη συμπεριφορά ενός άλλου ηγέτη. Πρέπει να μην καταναλωθεί σε υποκριτικούς ευρωπαϊσμούς και να ομολογήσει και τους εκβιασμούς αλλά και τη φύση του μορφώματος που εμφανίζεται ως  ευρωπαϊκό αξίωμα. Δεν έχει νόημα να απολογείται όπως οι προηγούμενοι στην αναγκαιότητα του ευρώ ή την ευρωζώνη αλλά να εξηγήσει όλα τα δομικά λάθη που κρατάνε την Ελλάδα εγκλωβισμένη σε μια Ευρώπη δίχως μέλλον.

Στη συνέχεια πρέπει να εγγυηθεί στον κόσμο πως η αναγκαία επιλογή όποιου προγράμματος γίνεται προκειμένου να υπάρξει στο εσωτερικό της χώρας η μεγάλη ανατροπή. Πρέπει δηλαδή να προσφέρει ισχυρά ανταλλάγματα σε αυτούς που καλεί να προσφέρουν για μια ακόμη φορά. Αυτά τα κοινωνικά ισοδύναμα πρέπει να είναι η πλήρης αποκατάσταση της χώρας. Για να συναινέσουν οι πολίτες σε σκληρό πρόγραμμα, πρέπει να εφαρμόσει στο εσωτερικό της χώρας ένα πρόγραμμα που απελευθερώνει και αποκαθιστά την κοινωνία. Δηλαδή πρέπει να αναμορφώσει τους νόμους της χώρας όχι με βάση τις αριστερές προτιμήσεις και ευαισθησίες, αλλά με βάση την απαίτηση να πληρώσουν αυτοί που φταίνε. Δέχομαι να πληρώσω 100 ευρώ αν επιτέλους πληρώσουν όσοι διακινούν μαύρο χρήμα και χρήμα χωρίς φορολόγηση. Δέχομαι τη θυσία ενός χρόνου αν με πείσει πως οικοδομεί το μέλλον των παιδιών μου.

Αν εφαρμόσει Δικαιοσύνη, αν αναδημιουργήσει το κοινωνικό κράτος, αν δεν δείξει κανένα έλεος σε όσους κατάκλεψαν τη χώρα. Όσους μήνες κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά εξουσία πάνω στο παλιό σύστημα. Οι τράπεζες συνεχίζουν να αυθαιρετούν παρότι λειτουργούν με δημόσιο χρήμα, τα δικαστήρια να βγάζουν άδικες αποφάσεις, οι μεγάλοι να έχουν ασυλία και οι “παντός καιρού” να κάνουν δημόσιες σχέσεις με την κυβέρνηση όπως έκαναν με κάθε κυβέρνηση. Ακόμη και τα λεφτά των ΔΕΚΟ μοιράζονται με μορφή διαφήμισης στα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης για να καταλήξουν ως όπλο ενάντια στην κυβέρνηση.

Αν ο Αλέξης  Τσίπρας προσφέρει στην κοινωνία τη μορφή και το όραμα μιας άλλης Ελλάδας, τότε αυτή η Ελλάδα μπορεί να κάνει μια θυσία για να κερδίσει. Αν σε αυτή την Ελλάδα απευθυνθεί με ειλικρίνεια τότε θα τον πιστώσει όχι με χρήμα αλλά με υπομονή για να καταφέρει όσα μπορεί να καταφέρει.

Δεν χρειάζονται δικαιολογίες για την υπαναχώρηση και την αλλαγή στάσης, παρά μόνο η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως σε αυτή την Ευρώπη αν δεν επιλεγεί ο δρόμος της ρήξης, τότε χρειάζεται χρόνος για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να πάψει η Ελλάδα να είναι μόνη. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει κανένα πρόγραμμα, αν αυτό δεν συνοδευτεί με ένα δόγμα του σοκ απέναντι στους ολιγάρχες, τους μιντιάρχες τη διαφθορά. Κανένας δεν θα πιστώσει καμιά κυβέρνηση που θέλει απλώς να κερδίσει χρόνο για να συνεχίσει να κυβερνά. Ο Τσίπρας δεν είναι ούτε Σαμαράς ούτε Βενιζέλος, το καταλαβαίνουν όλοι αυτό. Το κακό όμως είναι πως πρέπει να αποδείξει ότι είναι αυτός από τον οποίο περιμένουν όλοι να δώσει λύση. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρέπει να παραδώσει την εξουσία. Αλλά πρέπει να έχει καταλήξει τι ακριβώς θέλει να την κάνει.

Μην ταράζεσαι, ένας αριθμός είναι ακόμη...

του Μιχάλη Τσόχου

Είχαμε φτάσει λέει στην Κυριακή το απόγευμα, λίγη ώρα πριν την έναρξη της Συνόδου Κορυφής των 28 Πρωθυπουργών της Ευρώπης. Το κλίμα ήταν διαμορφωμένο.

Πηγαίναμε με μαθηματική ακρίβεια σε GREXIT διότι δεν είχε καταστεί δυνατό να βρεθεί συμφωνία. Οι δανειστές πίεζαν αφόρητα όλη την εβδομάδα για περισσότερα μέτρα. Σε κάθε πρόταση που κατέθετε η ελληνική Κυβέρνηση, πρόσθεταν ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Για τους συνταξιούχους, για την φορολογία, για τον βασικό μισθό, για τον ΦΠΑ. Απίστευτος στραγγαλισμός του Ελληνα πολίτη. 

Η ελληνική Κυβέρνηση κάθε φορά έκανε και από μία υποχώρηση, αλλά κάθε φορά οι δανειστές έβαζαν κι ένα επιπλέον όρο και μία επιπλέον φορολογία και ένα επιπλέον μέτρο. Ωσπου φτάσαμε στο Σάββατο το απόγευμα, που η ελληνική Κυβέρνηση αποχώρησε μη αντέχοντας άλλο τις πιέσεις. Τα media όλου του κόσμου μετέδιδαν με μανία την είδηση του οριστικού ναυαγίου των διαπραγματεύσεων και του GREXIT που έρχονταν με μαθηματική ακρίβεια.

Την Κυριακή στη σύνοδο κορυφής θα επιβεβαιώνονταν και με την βούλα το GREXIT. Το συμβούλιο ήταν προγραμματισμένο για τις 19.00. Οι Πρωθυπουργοί όλων των κρατών έφτασαν αλλά έλειπε μόνο ένας. Ο Ελληνας Πρωθυπουργός. Η ώρα είχε πάει 19.20 και ο Ελληνας Πρωθυπουργός δεν είχε φανεί.

Ξαφνικά το breaking news γέμισε τις οθόνες των τηλεοράσεων, των υπολογιστών και των κινητών τηλεφώνων σε όλο τον πλανήτη.
«ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ».

Η παγκόσμια κοινή γνώμη πάγωσε. Στην Ελλάδα κόπηκε η ανάσα σε 10 εκατομμύρια Ελληνες. Οι 27 Ευρωπαίοι Πρωθυπουργοί έφυγαν σοκαρισμένοι και βιαστικά, χωρίς να πουν ούτε λέξη στους δεκάδες δημοσιογράφους που ζητούσαν ένα σχόλιο. Τα πάντα και οι πάντες είχαν μουδιάσει. Το απόλυτο, παγκόσμιο, σοκ!

Λίγη ώρα αργότερα η αστυνομία των Βρυξελλών έδινε στην δημοσιότητα ένα ιδιόχειρο σημείωμα που βρέθηκε δίπλα στο αυτόχειρα Πρωθυπουργό της Ελλάδας.

«Αυτό που επέλεξα να κάνω δεν είναι μία πράξη θάρρους. Δεν είναι μία αυτοθυσία. Δεν είναι μία πράξη απελπισίας. Είναι αυτό που επέλεξαν να κάνουν χιλιάδες Ελληνες πολίτες τα τελευταία πέντε χρόνια στη χώρα μου κι’ εσείς δεν τους ακούσατε και εσείς δεν διαβάσατε το σημείωμα που άφησαν…»

Μέσα στην επόμενη ώρα, οι πλατείες όλης της Ευρώπης, όλου του κόσμου, γέμισαν από εκατομμύρια διαδηλωτές. Ένα τεράστιο πλήθος σε όλο τον κόσμο, σοκαρισμένο και οργισμένο, διαδήλωνε κατά της οικονομικής πολιτικής των Ευρωπαίων ηγετών. Σε αρκετές περιπτώσεις ξεσπούσαν βίαια επεισόδια.

Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου. Χρειάστηκαν ορισμένα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο. Τι όνειρο, εφιάλτης. Χρειάστηκαν μερικά ακόμη δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήταν καν εφιάλτης, αλλά η πραγματικότητα.

Είναι πραγματικότητα αυτής της χώρας, οι χιλιάδες αυτοκτονίες Ελλήνων την τελευταία πενταετία και ακόμη χειρότερα οι χιλιάδες αυτοκτονίες που πρόκειται να ακολουθήσουν μετά την Κυριακή.

Πάγωσα, ο ιδρώτας έγινε κρύος. Δεν ξέρω, αλλά μήπως αντί να τους στείλουμε μία πρόταση, να τους στείλουμε όλα αυτά τα χιλιάδες ιδιόχειρα σημειώματα που άφησαν πίσω τους όσοι αυτοκτόνησαν στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια; Η ζωή τους είχε την ίδια αξία με την ζωή οποιουδήποτε Πρωθυπουργού.

Κι’ όμως η δική τους απόφαση για αυτοχειρία και η δική τους απώλεια δεν έγινε γνωστή με το ονοματεπώνυμό τους, αλλά με έναν αριθμό. Μέσα στους τόσους και τόσους αριθμούς, υπάρχει ένας ακόμη. Επτά χιλιάδες αυτοκτονίες σε πέντε χρόνια! Και αυτός ο αριθμός δεν συγκίνησε κανέναν, όχι στην Ευρώπη, όχι στον κόσμο όλο, αλλά ούτε καν στην Ελλάδα…

Υ.Γ. Ακόμη κι' αν είσαι υπέρ της συμφωνίας όπως εγώ, πρέπει να κοιτάς καμιά φορά και τις ειδήσεις στα ψιλά γράμματα. Σε μία τέτοια θα βρίσκατε σήμερα ότι στην επαρχία ένας άντρας 47 ετών, άνεργος αυτοκτόνησε, επειδή εδώ και αρκετά χρόνια δεν έβρισκε δουλειά. Ενα ακόμη ανώνυμο θύμα που ουδείς ασχολήθηκε μαζί του...

Βιάζονται και βιάζουν…

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου 

Βιάζονται όλοι…

Οι μεν θέλουν να κατασπαράξουν τον Τσίπρα ,επειδή δεν υπογράφει τα μνημόνια που οι ίδιοι υπέγραψαν, υπερασπίστηκαν και εφάρμοσαν, οι δε επειδή προτίθεται να υπογράψει τρίτο μνημόνιο κατά πως λένε στις τηλεδίκες προθέσεων, ξεπλένοντας ανενδοίαστα την υποτέλεια των προηγούμενων…

Βιάζονται να τελειώσουν την εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση και βιάζουν την πραγματικότητα, τη νοημοσύνη μας και το συλλογικό φρόνημα, επειδή δεν κάθεται φρόνιμα, παρά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στα πρωτοσέλιδα και τις υστερικές κραυγές των εντεταλμένων κανίβαλων…

Βιάζονται να ξεπλυθούν οι παίκτες ενός βρώμικου παιχνιδιού και φτάνουν στο σημείο να μιλούν για προδοσία, αυτοί που έκαναν καριέρα ως δήμιοι και ρουφιάνοι…

Βιάζονται να ακυρώσουν τη δύναμη του 61%  και τη δυναμική που απελευθερώνει το πρώτο μάθημα άμεσης Δημοκρατίας στη σύγχρονη Ευρώπη … Απειλούν με ανατροπή και απεργάζονται μεταμοντέρνα πραξικοπήματα, επενδύοντας στα πιο  σάπια υλικά…»Η Ελλάδα χρειάζεται ένα δικτάτορα σαν τον Πινοσέτ» ξεστόμισε στο Ευρωκοινοβούλιο,ενώπιον του Τσίπρα, ο Πολωνός ευρωβουλευτής Janusz Korwin-Mikke και δεν αντέδρασε κανένας Γιούνκερ… “Αλλωστε δεν πάνε λίγες μέρες που το ιερατείο των δανειστών, είχε έτοιμο και το διάδοχο σχήμα, αλλά ήρθε το δημοψήφισμα και ματαίωσε τα σχέδια. Γι” αυτό λύσσαξαν…

Βιάζονται να συνδράμουν – με το αζημίωτο- τις απεγνωσμένες προσπάθειες του γερμανικού κατεστημένου να κρατηθεί στα πόδια του, τα οποία έχουν παραλύσει από τα εγκληματικά αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιούργησαν…

Βιάζονται να εξολοθρεύσουν το φάντασμα της χειραφέτησης που πλανάται ήδη πάνω από την Ευρώπη και απειλεί να στείλει στον αγύριστο της Ιστορίας τους βιαστές της…

Βιάζονται να πνίξουν από τα γεννοφάσκια της τη νέα γενιά πολιτικών, επειδή  έχει ξεπηδήσει από την κοινωνία και όχι από τα αραχνιασμένα τζάκια του νεποτισμού και της κληρονομικής Κλεπτοκρατίας…

Βιάζονται να μικρύνουν το άλμα της Ιστορίας, επειδή τρέμουν οι αγοραίοι τύποι, την επαναφορά της πολιτικής που εξοστράκισε η λογική των corporations .

Τυφλωμένοι από τον πανικό και το μίσος για την ανυπακοή, ξεχνούν όμως ότι η Ιστορία βιάζεται πιο πολύ και επιταχύνει…

Το ηχηρό μήνυμα του ελληνικού 

δημοψηφίσματος

του Αντώνη Λιάκου

Η συντριπτική νίκη του ΟΧΙ στο ελληνικό δημοψήφισμα έχει πολλαπλή σημασία, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη. Σε μια εποχή που θα την χαρακτηρίζαμε αντι- ηρωϊκή, κανείς δεν περίμενε ότι με κλειστές τις τράπεζες, εξαιτίας της προκήρυξης του δημοψηφίσματος και με ευθείες απειλές από τους ηγέτες των ευρωπαϊκών θεσμών  για έξωση από την ευρωζώνη και την ΕΕ, οι πολίτες της Ελλάδας θα έδιναν αυτή την ευρεία νίκη στο ΟΧΙ.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι μια σαφής πρόκληση προς το καθεστώς που έχει δημιουργηθεί στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες κορυφής, στις οποίες τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου έχουν αποκτήσει σαφή προτεραιότητα σε σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας.  

Η απάντηση του ελληνικού δημοψηφίσματος θέτει με δύναμη  το ερώτημα: Ποια Ευρώπη θέλουμε; Ποια προοπτική για τις κοινωνίες μας; Το ελληνικό δημοψήφισμα δεν απάντησε μόνο στην ταπείνωση και στον εκφοβισμό που δέχτηκε ένας ολόκληρος λαός. Θέτει επίσης τα ερωτήματα: Έχει λόγο η δημοκρατία στον τρόπο με τον οποίο ασκείται η οικονομική πολιτική; Πώς ορίζεται η κυριαρχία; Μέσω της έκφρασης της βούλησης του λαού ή μέσω της εμπιστοσύνης των αγορών και  των κλειστών κύκλων των τραπεζιτών; Αυτά τα βασικά ερωτήματα αφορούν όλους τους λαούς της Ευρώπης, αφορούν το μέλλον της Ευρώπης.

Ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Από την αρχή της κρίσης,  υπάρχει στα διεθνή μέσα μια εσφαλμένη εικόνα του τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών πιστεύουν ότι οι Έλληνες δανείστηκαν και δανείζονται γιατί ζουν πλουσιοπάροχα και δεν παράγουν. Η αλήθεια είναι ότι έως τώρα, τα δάνεια σε ποσοστό 90% δόθηκαν για να στηρίξουν τις τράπεζες και κυρίως για να δημιουργήσουν μια ζώνη ώστε να μην μολυνθεί η ευρωπαϊκή οικονομία από την ελληνική.

Δάνεια επί δανείων δημιούργησαν έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να εξέλθει. Τώρα, θα τεθεί το δίλημμα: Να δημιουργηθεί μια  υγειονομική  ζώνη γύρω από την Ελλάδα, ώστε να μην επεκταθεί η αμφισβήτηση και στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ή να τεθούν οι βάσεις μιας βιώσιμης αντιμετώπισης της κρίσης; «Καλύτερα η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, παρά ο κίνδυνος μετάδοσης της πολιτικής ενάντια στις μεταρρυθμίσεις» γράφει το  κύριο άρθρο της Wall Street Journal, ενώ οι New York Times υποστηρίζουν πως «αν οι Ευρωπαίοι ανεχτούν τα αιτήματα της ελληνικής κυβέρνησης, θα θέσουν ένα κακό παράδειγμα για οποιαδήποτε άλλη χώρα θελήσει να αμφισβητήσει τις δομές της ΕΕ. Αν αρνηθούν, θα καταρρεύσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και η χώρα θα βγει από το ευρώ, στέλνοντας το μήνυμα ότι η ευρωζώνη είναι εύθραυστη.» [Now Europe Must Decide Whether to Make an Example of Greece].

Είναι σίγουρο, ότι η πρώτη επιλογή δεν θα στοιχίσει λιγότερο από τη δεύτερη. Ίσα-ίσα το αντίθετο, όπως έδειξε η πεντάχρονη ιστορία της κρίσης.  Η δεύτερη όμως, ανταποκρίνεται περισσότερο στα συμφέροντα του γερμανικού κατεστημένου, και της  ευρωγραφειοκρατίας. Ωστόσο, το «ελληνικό κακό» (mal grec) δεν πρόκειται να περιοριστεί στα ελληνικά σύνορα. Το μήνυμα του δημοψηφίσματος είναι υπερβολικά ηχηρό, για να αποσιωπηθεί.

Ναι

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ναι λοιπόν. Είναι η πρώτη φορά μετά τη συστράτευση αυτής της χώρας στην Εθνική Αντίσταση που παρουσιάζει τέτοια ομοθυμία σε μια πολιτική υπόθεση. Δεν είναι μόνο το 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Είναι μεγάλο ακόμα το ποσοστό ανθρώπων που παρά τη θέλησή του δεν κατάφερε να ξεπεράσει το φόβο και την τρομοκρατία με την οποία συστηματικά τον περιέβαλαν αν και συμφωνεί πως κάτι άλλο πρέπει να γίνει. Δηλαδή πολύ απλά, το 62% που διαμορφώθηκε παρά τον καταιγισμό  βίας των απευθείας μεταδόσεων της διαπλοκής, παρά τις κλειστές τράπεζες, παρά τις απειλές, είναι πολύ μεγαλύτερο. Όσο και αν είναι, είναι πάντως μια ισχυρή βάση για μια άλλη πορεία της χώρας.

Ξημέρωσε με τον κόσμο περήφανο και περισσότερο υπεύθυνο από ποτέ. Με τους πολίτες να έχουν ξεπεράσει εκείνο το ψυχολογικό όριο μετά το οποίο δεν περνάει ο φόβος και δεν λειτουργούν τα αντανακλαστικά της υποταγής. Δεν ήταν μια πολιτική αντιπαράθεση. Ήταν πόλεμος. Χρησιμοποιήθηκαν όροι πολεμικών ψυχολογικών επιχειρήσεων για πρώτη φορά σε καιρό ειρήνης. Επικοινωνιολόγοι έγραφαν μηνύματα «Ναι στον έρωτα, ναι στην αγάπη» προσπαθώντας να αποφορτίσουν το ΝΑΙ από την πολιτική του έννοια και να δώσουν ένα περίγραμμα θετικής στάσης. Εταιρείες κινητής τηλεφωνίας θυμήθηκαν να προσφέρουν δωρεάν χρόνο ομιλίας μέσα στο δημοψήφισμα παίζοντας με το «Ναι» ως λέξη αποδοχής. Δεκάδες σποτ που χρηματοδοτήθηκαν άγνωστο από ποιόν, χωρίς υπογραφή και πάτρωνα εμφανίστηκαν στην τηλεόραση και κατέκλυσαν το youtube ως διαφημιστικά πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε θέαση. Ξεπεσμένοι σελεμπριτάδες βγήκαν στην τηλεόραση για να απαντήσουν για πρώτη φορά δίλημμα άλλο από το «πάμε Μύκονο ή Πάρο;». Ακόμη και ο Σάκης πήρε θέση ξεπληρώνοντας κάποιες από τις υποχρεώσεις στο σύστημα που τον έφτιαξε και δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι μιλάει κιόλας. Στο koutipandoras.gr δημοσιεύτηκαν ομιλίες επιχειρηματιών προς το προσωπικό τους που απειλούσαν με απολύσεις και κατάργηση θέσεων εργασίας αν επικρατήσει το ΟΧΙ. Σύσσωμη η διαπλοκή αλλά και η υποκουλτούρα του lifestyle έδωσε το παρόν στον υπέρ πάντων αγώνα.

Το πιο σοβαρό όμως ήταν πως όλα αυτά δεν έγιναν σε συνθήκες πιθανού φόβου αλλά σε πραγματικές συνθήκες. Με τράπεζες κλειστές, με ουρές στα βενζινάδικα που δημιούργησαν τα ρεπορτάζ τρόμου στην τηλεόραση, με εφόδους στα super market. Κι όμως το ΟΧΙ, δηλαδή το ΝΑΙ σε μια άλλη πορεία της χώρας έφτασε 62%. Μπορεί ο καθένας λοιπόν να αξιολογήσει το μέγεθός του. 

Πάνω απ όλα είναι μια μεγάλη νίκη του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν φοβήθηκε να βάλει το πραγματικό δίλημμα στην κοινωνία. Από το βράδυ της 5ης Ιουλίου, η Ελλάδα είναι ένα σύμβολο για την Ευρώπη. Οι προσπάθειες για να εμφανιστεί το θέμα της Ελλάδας ως ένα λογιστικό πρόβλημα έμειναν ανεκπλήρωτες. Το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα, παίρνει την πολιτική του διάσταση, αφού γονιμοποίησε με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είμαστε πλέον σε γραφεία διαπραγματεύσεων, δεν μιλάμε για ομάδα διαπραγματεύσεων αλλά για το μεγάλο τερέν όπου παίκτης είναι ο λαός. Και κυρίως ο λαός αυτός έχει δηλώσει πως δεν μπορεί να φοβηθεί αφού πέρασε με επιτυχία το crash test, με τους κατασκευασμένους εφιάλτες.

Παράγοντας όμως της νίκης είναι και η ίδια η διαπλοκή. Ήταν τέτοιο το μένος της να τελειώσει με τον Τσίπρα, να κλείσει την παρένθεση της Αριστεράς στην Ελλάδα, που ξεχύθηκε με πρωτοφανή ένταση σε όλα τα μέτωπα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί ποιοί είναι το ΝΑΙ. Από το Σάκη Ρουβά ως το Γιάννο Παπαντωνίου και από τον «ημιέτοιμο» να κυβερνήσει Θεοδωράκη ως τον νεκραναστημένο Βαρβιτσιώτη όλοι με μια φωνή φώναζαν ΝΑΙ. Δήλωναν δηλαδή καθημερινά στον κόσμο πως το ΝΑΙ είναι η διαπλοκή και όσοι έφεραν τη χώρα εδώ που είναι.

Ρόλο για μια ακόμη φορά έπαιξε και η μανία και βιασύνη των δανειστών. Η αδυναμία τους να τηρήσουν τους δημοκρατικούς έστω τύπους, η συνεχή προσπάθεια να παρεμβαίνουν στη χώρα  δηλώνοντας πως θέλουν να καθορίσουν τα πράγματα, ενεργοποίησε τα πατριωτικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά του κόσμου που δεν ανεχόταν άλλο να του υποδεικνύουν τί θα κάνει. Η προσπάθεια να ρίξουν τον Τσίπρα, έκανε σύμμαχό του το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Το ποιός μας αρέσει στην Ελλάδα και ποιός όχι είναι δική μας υπόθεση. Δεν πρόκειται για εθνικιστική έξαρση αλλά για υποστήριξη των αρχών δημοκρατίας στην Ευρώπη. 

Το αποτέλεσμα είναι πως ο Τσίπρας πάει στις Βρυξέλλες με μια απειλή που είναι ο λαός. Δηλώνει πιστός στα ευρωπαϊκά ιδεώδη αλλά ταυτόχρονα και έτοιμος να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του και την ομαλότητα. Ακροατής πλέον είναι όλη η Ευρώπη και όχι ο Σόιμπλε. Η νίκη Τσίπρα είναι ήττα για την αδιαλλαξία της Μέρκελ. Μπορεί στη Σύνοδο Κορυφής να ρίξουν για μια ακόμη φορά τις Δημοκρατίες της Βαλτικής και τη Μάλτα να βρίζουν την Ελλάδα, αλλά δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν όπως παλιά. Γνωρίζουν πως τα πράγματα είναι οριακά. Έχουν να σταθμίσουν την αποφασισμένη Ελλάδα και τις απαιτήσεις της και από την άλλη την καταστροφική εμμονή τους. Δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Ελλάδας είναι πλέον στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως φάνηκε πριν το δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει στα χέρια του όλα τα όπλα για μια καλή συμφωνία, αλλά κυρίως τη δυνατότητα να πολιτικοποιήσει στην Ευρώπη το θέμα της κρίσης. Να αναζητήσει τους πολιτικούς συμμάχους για να αναδείξει την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης Ευρώπης. Το 62% όμως είναι μια εξαιρετικά σημαντική συναίνεση του λαού προς τον Τσίπρα και για όλα τα θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Η διαπραγμάτευση πρέπει να μείνει στο γήπεδο της κοινωνίας και όχι να κλειστεί πάλι σε γραφεία. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη όχι μόνο για διαπραγμάτευση και την επίλυση του οικονομικού θέματος αλλά για την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας. Οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί παράγοντες επί πέντε μήνες κρύφτηκαν πίσω από την διαπραγμάτευση. Δεν έκαναν τη θεσμική και κοινωνική ανατροπή που όλοι περίμεναν. Περιορίστηκαν να ρητορεύουν στα κανάλια που δεν έπαψαν φυσικά να είναι οι ντουντούκες της προπαγάνδας που οι ίδιοι είχαν νομιμοποιήσει με την παρουσία τους. Η σύγκρουση πριν το δημοψήφισμα, αποκάλυψε πως η κυβέρνηση είχε αφήσει ακέραιες όλες τις δομές και τις συμπεριφορές της διαπλοκής και της πολιτικής παθογένειας. Αυτό το κατάλαβε κυρίως ο κόσμος  και το ακύρωσε όντας προσβεβλημένος από όσα εξελίσσονταν. 

Όσο διαρκεί η νέα διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση πρέπει να επεξεργαστεί σχέδιο εξυγίανσης της κοινωνίας. Νόμους για τα κανάλια, πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από τους διεφθαρμένους κι όχι από την κοινωνία, παρεμβάσεις στο Δημόσιο για να το μετατρέψει σε φιλικό προς τον πολίτη. Χρειάζεται τώρα, η κυβέρνηση να αποφασίσει ένα δόγμα του σοκ ενάντια στη διαπλοκή, όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για την αποκατάσταση της κοινωνίας και της οικονομίας. Πρέπει να φτιαχτεί νομικό πλαίσιο που θα καταργεί τώρα το προηγούμενο αθωωτικό που δημιούργησαν για τη διαπλοκή Βενιζέλος και Αθανασίου. Το ΣΔΟΕ πρέπει να γίνει εργαλείο εσόδων και όχι αμνήστευσης επωνύμων. Εν ολίγοις η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργήσει αντί να φιλολογεί για τη διαπραγμάτευση η οποία είναι σε καλά χέρια με ισχυρές εγγυήσεις. Πρέπει επίσης ο Τσίπρας να πετάξει τώρα από τον κυβερνητικό κορμό τα άτομα εκείνα, που υπήρξαν παντός καιρού και με το άλλοθι του τεχνοκράτη υπηρέτησαν το σύστημα και μεγένθυναν τους φόβους και την αστάθεια. Έχει στα χέρια του ένα μεγάλο ΟΧΙ που δεν αφορά μόνο τη διαπραγμάτευση αλλά και τη λειτουργία της χώρας , το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάφαση , το μεγαλύτερο ΝΑΙ για να την αλλάξει. Χωρίς έλεος. 

Άκου Ευρωπαίε…

Μπήκε στη μεγάλη αίθουσα, ξέροντας ότι η καταδίκη του ήταν προαποφασισμένη . Φαινόταν εξ άλλου στο βλοσυρό βλέμμα των δικαστών του. Είχε λοιπόν δύο επιλογές Ή θα έπρεπε να δηλώσει ένοχος για να τον χώσουν ισόβια σε ένα μπουντρούμι ή θα επέμενε στις αιρετικές απόψεις του αντιμετωπίζοντας έναν αργό θάνατο.

 Είχε να διαλέξει δηλαδή ανάμεσα στην οικονομική φυλακή και την οικονομική ασφυξία. Κι είναι αλήθεια πως όλοι περίμεναν την ομολογία που θα καθάριζε την ψυχή του αμαρτωλού: «Πιστεύω στην Ευρώπη πάση θυσία»!

Καλού κακού πάντως, σε μια γωνιά είχαν στηθεί ήδη ο δήμιος με τα σύνεργα του: Την δαμόκλειο σπάθη του ελέγχου των κεφαλαίων και την αγχόνη της χρεοκοπίας.
Γύρω του κρέμονταν αλυσίδες Ιστορίας... Ιερά Εξέταση, Ιερά Συμμαχία, Ιερά Ευρώπη του 21ου αιώνα.

Ο Έλληνας του χαμογέλασε, ψιθυρίζοντάς του «δεν θα σε απογοητεύσω» κι ύστερα στάθηκε μπροστά στην έδρα κι απευθύνθηκε στον Ευρωπαίο, τον Μεγάλο Δικαστή:

Άκου Ευρωπαίε 
Γνωριζόμαστε από πολύ παλιά, από τότε που μωρό στα χέρια μου βύζαινες το πρώτο σου γάλα. Ξέρω ότι νοιώθεις άβολα με αυτό, τούτη τη στιγμή. Ίσως και να δυσανασχετείς επειδή εγώ σε βάφτισα. Μπορείς όμως να αλλάξεις το όνομα σου από Ευρωπαίος σε κάτι άλλο, αν αυτό σε ανακουφίζει.
Ωστόσο, στο όνομα αυτής της γνωριμίας, παίρνω το θάρρος -όχι να απολογηθώ για τα κρίματα που μου καταλογίζεις- μα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

Άκου λοιπόν Ευρωπαίε
Με καταδιώκεις γιατί σε καταδιώκει η ανικανότητα σου να με φτάσεις.

Περηφανεύεσαι για τα μουσεία σου , που είναι γεμάτα με τα έργα μου . Για τους καλούς σου τρόπους, που όμως έμαθες από Βυζαντινή πριγκίπισσα.
Περηφανεύεσαι για τον Διαφωτισμό σου, που έκτισες πάνω στη δική μου κληρονομιά. Για τις Επιστήμες σου και την Δημοκρατία σου, για τον Αθλητισμό σου, που όλα τα πήρες από μένα και τα ξεπούλησες. Έκανες τον κότινο εμπορικό συμβόλαιο και τον Ιπποκράτη μεγαλομέτοχο φαρμακευτικών εταιρειών.

Μα δεν θα σου μιλήσω άλλο για το αρχαίο κλέος μου. Δεν είναι στις προθέσεις μου να σε φέρω σε δύσκολη θέση θυμίζοντας σου σε τι χάλι ήσουνα.

Θα το κάνω μιλώντας για την τωρινή σου ασημαντότητα

Δεν έχεις τίποτα δικό σου που να αξίζει Ευρωπαίε. Το ξέρεις. Ότι έχεις και αξίζει είναι κλεμμένο. Μέχρι και την διαφθορά μου αντέγραψες βρε αθεόφοβε και την έκανες επιστήμη!

Κι αυτό είναι το σύμπλεγμα σου, το παιδικό σου τραύμα που ποτέ δεν θεραπεύτηκε.

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησες πολύ γι' αυτό, σαν παιδί που προσπαθεί να ξεπεράσει τους γονείς του. Μα τα έργα σου σε έφεραν σε ακόμη πιο δεινή θέση. Απέδειξες και συνεχίζεις να το κάνεις, ότι η ψυχή σου είναι πολύ ρηχή. Και το χειρότερο είναι ότι βάφτισες αυτήν την ρηχότητα, εξυπνάδα.

Όταν οι κύκλοι του ουρανού σε οδήγησαν σε νέους κόσμους, τυφλωμένος από την απληστία σου, έσφαξες κι αφάνισες για το χρυσό. Πρώτα τον γνήσιο κι ύστερα τον «μαύρο». Έφτιαξες και μεγάλες εταιρείες για να λυμαίνεσαι το βιός των ανθρώπων και να τροφοδοτείς τους πολέμους σου. Γι' αυτό θα είσαι πάντα μισητός Ευρωπαίε, ακόμη και σε αυτούς που σου απλώνουν το χέρι για βοήθεια. Να σε δαγκώσουν θέλουν, μήπως και πάρουν πίσω λίγο από το αίμα τους.

Ο ''ανθρωπισμός σου είναι αλα καρτ

Θυμάσαι τότε στην Σμύρνη, που τα καράβια σου χάζευαν την σφαγή των απελπισμένων;
Θυμάσαι την Κερύνεια και την Αμμόχωστο;
Θυμάσαι τις στρατιωτικές επεμβάσεις σου στις αποικίες σου;
Θυμάσαι τους πνιγμένους πρόσφυγες στις θάλασσες σου;
Και να 'ταν μόνον αυτά...

Έκανες τα ανθρώπινα δικαιώματα λάστιχο για να δέσεις τις δεσμίδες των χρημάτων σου.
Έγινες μεγάλος και τρανός με το αίμα των σκλάβων και των λαών που εξόρισες από τις εστίες τους. Γέννησες τον Φασισμό και τον Ρατσισμό, που σήμερα αποκηρύσσεις στα λόγια, μα εφαρμόζεις στην πράξη, γιατί είναι βαθιά ριζωμένοι στην ψυχή σου. Βίασες, σκότωσες, πλάνεψες για να κυριαρχήσεις και -λυπάμαι που στο λέω- αλλά δεν βλέπω κανένα ίχνος μεταμέλειας. Μόνο κούφια λόγια ξέρεις να λες, αναμασώντας κατά το δοκούν τις αξίες που σου δίδαξα.

Φυσικά ολοφύρεσαι για την τρομοκρατία που ασκείται σε βάρος σου αλλά την ίδια στιγμή εσύ την ασκείς με μένος προς τους πολίτες σου.

Οι τράπεζες σου έπνιξαν την ανθρωπιά σου . Για μένα ξέρεις, την εποχή της δόξας μου οι τραπεζικές εργασίες ήταν μια απασχόληση που ταίριαζε μόνον σε δούλους. Είχα προφητεύσει βλέπεις την εξέλιξη σου, γιατί τι άλλο είσαι από δούλος της κατώτερης φύσης σου;

Σου έδειξα πολλές φορές τον τρόπο για να πετάξεις ψηλά, εκεί που δεν λερώνεσαι, σου έδωσα όραμα, σου έδειξα το φεγγάρι μα εσύ έβλεπες το δάκτυλο. Ότι κάνεις και τώρα δηλαδή... Αυτή είναι η αντίληψη σου κι όσα σχολεία κι αν χτίσεις φοβάμαι πώς τίποτα δεν θα αλλάξει. Έμαθες βέβαια να ξορκίζεις το χάος με νόμους και αυστηρούς κανόνες, μα ποτέ δεν θα μάθεις να δημιουργείς από το χάος. Να μια ακόμη ελληνική λέξη που σε κατατρέχει...

Λές οτι τα πόδια σου πατάνε στη γή  μα βρίσκεσαι πια σε κινούμενη άμμο . 
Βουλιάζεις στην σήψη σου.
Κι επειδή τελικά είσαι τόσο ασήμαντος και φτηνός θέλεις να με κρατήσεις και μένα χαμηλά. Με υποτιμάς και μου κουνάς συνέχεια το δάχτυλο Ευρωπαίε. Με αποκαλείς περιφρονητικά Βαλκάνιο, μα αυτήν την περιφρόνηση στην επιστρέφω. Θα σου πω μάλιστα ότι από αυτήν την δαφνοστεφανωμένη γωνιά εκπέμπει και σήμερα το φως της λύτρωσης σου αλλά δεν το βλέπεις γιατί είσαι τυφλός.

Δεν θέλω το κακό σου αλλά εσύ το επιζητάς.

Με τύλιξες σε ένα βαρύ χρέος για να με έχεις στο χέρι .Έβαλες λυτούς και δεμένους για να το πετύχεις, έξω από κάθε έννοια δικαίου. Πήγες μάλιστα να με πείσεις ότι εγώ είμαι ο αποκλειστικός υπεύθυνος γι' αυτό, ενώ ξέρεις τις μεθοδεύσεις σου.
Κι ήρθες τώρα να με απειλήσεις με φτώχια κι εξαθλίωση γιατί είναι αυτά που εσύ φοβάσαι περισσότερο. Φοβάσαι μην ξαναγυρίσεις στην εποχή των σπηλαίων, όμως θα σου το πω, εκεί ανήκεις στην πραγματικότητα Ευρωπαίε. Οι παγετώνες σου δεν έλιωσαν ποτέ και η ψυχή σου παρέμεινε σκληρή, χωρίς αγάπη.

Όσο για μένα, πέθανα κι αναστήθηκα πολλές φορές , κι άλλη μια δε θα με χαλάσει . Από τα μέρη μου πέρασαν κατά καιρούς και τα δικά σου βαρβαρικά στίφη, μα τα χνάρια τους σβήστηκαν από το φως που πάντα θα λάμπει σε αυτόν τον τόπο.
Το έγραψε κι ο ποιητής: Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει...

Σε παρακολουθούσα όλα αυτά τα χρόνια Ευρωπαίε. Έκανες τα πάντα για να υπηρετήσεις το συμφέρον σου και τα άγρια ένστικτα σου .
Όλα τα μέτρησες με το χρυσό κι αυτό κάνεις μέχρι σήμερα γιατί είσαι σκλάβος της απληστίας σου. Με αυτήν γεννήθηκες και με αυτήν θα πεθάνεις. Με ένα ευρώ στο στόμα...

Κάποια στιγμή σου ζήτησα βοήθεια για να απελευθερωθώ από τον Τούρκο κι είναι αλήθεια ότι πολλά απο τα παιδιά σου έδωσαν το αίμα τους για την δική μου πατρίδα . Μα κι αυτό το εκμεταλλεύτηκες. Έβαλες την σφραγίδα σου στην σύγχρονη Ελλάδα κι έφτιαξες ένα κράτος προτεκτοράτο, μια μπανανία των συμφερόντων σου. Έστειλες και δικούς σου για να κυβερνήσουν, βασιλιάδες και πολιτικάντηδες, με έβαλες να σκοτώνομαι με τον αδελφό μου, με εξαγόρασες, με εξευτέλισες μα τι κατάφερες; Απλά καθυστέρησες το πλήρωμα του χρόνου.
Και τώρα που οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν με την ελευθερία μου και βλέπεις ότι οι ραγιάδες σήκωσαν πάλι κεφάλι  αγριεύεις σαν Σουλτάνος του παλιού καιρού.

Αφού δεν έγινα γενίτσαρος ή κοτζαμπάσης θέλεις να τιμωρηθώ παραδειγματικά για την ανυπακοή μου. Θέλεις να μου πάρεις το κεφάλι, να με σουβλίσεις και να έρθεις μετά να κλάψεις υποκριτικά πάνω στο μνήμα μου, ως «πολιτισμένος» Ευρωπαίος.
Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω!

Κι άκου Ευρωπαίε τούτο το τελευταίο: Σου αρέσει-δεν σου αρέσει, η Ελλάδα είναι η πυξίδα σου Μπορείς να την αγνοήσεις, να την υποτιμήσεις κι ακόμη να την μαστιγώσεις αλλά αν την χάσεις χάθηκες... Α, και βάλε το χρέος μου εκεί που ξέρεις!

Και με αυτά τα λόγια, υποκλινόμενος ελαφρά, στράφηκε προς την έξοδο.

Συλλάβατε αυτον τον αχρείο ούρλιαξε ο Ευρωπαίος . Βασανίστε τον μέχρι να πεθάνει !

Μα την ίδια στιγμή μια γυναίκα βγαλμένη από πίνακα του Ντελακρουά εισέβαλε στην αίθουσα διασπώντας τον κλοιό των φρουρών, που χτύπαγαν και ξαναχτύπαγαν, εις μάτην. Γιατί η Ελευθερία  φορούσε άτρωτη πανοπλία φτιαγμένη από τον πόνο και τα δάκρυα των αδικημένων. Ήταν καιρός τώρα που περίμενε την ευκαιρία της, μια αφορμή, ένα νεύμα για να ζητήσει το δίκιο της και τούτος ο Έλληνας τα είχε καταφέρει μια χαρά να την ξεσηκώσει.
Ήταν πια θέμα χρόνου να φτάσει στην έδρα, μόνο που αυτήν την φορά δεν κρατούσε κομφετί αλλά την πύρινη ρομφαία της κάθαρσης .

Πηγή: http://www.astrology.gr

Αλίμονο στους Νέους. Το μεγαλύτερο Ελληνικό case study διαφήμισης & παραπλάνησης: η Χρεοκοπία μας

Θα θέλαμε να σας ετοιμάσουμε μία ενδιαφέρουσα έρευνα, μια ιστορία, ένα case study από τα Social Media. Δεν μπορούμε όμως, σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει η χώρα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή αγωνιζόμαστε να εξυπηρετήσουμε απρόσκοπτα τους πελάτες μας γιατί, για όσους δεν γνωρίζουν, η διαφήμιση σε ηλεκτρονικά μέσα αυτή τη στιγμή με τα λεγόμενα Capital Controls έχει στην κυριολεξία κοπεί ή γίνεται με τρομακτικές δυσκολίες.

Κι όμως, μέσα σε όλα τα πρακτικά προβλήματα, γεννήθηκε αυθόρμητα η ιδέα να δούμε αυτό που συμβαίνει στη χώρα από την οπτική της… διαφήμισης.

Θυμήθηκα παλιές σκέψεις που έκανα για τις διαφημίσεις, που με ενδιαφέρον παρακολουθούσα από μικρός. Ένιωθα την παραπλάνηση, την απάτη από διαφημιστές της πλάκας που απευθυνόταν σε αποδέκτες μηδενικού IQ. Έβλεπα μαζί με πολλούς άλλους να γεννιέται και σταδιακά να κυριαρχεί ένα δήθεν lifestyle, να δημιουργείται ένας καινούργιος, “υπέροχος” ελληνικός κόσμος.
Καταλήξαμε μετά από δεκαετίες καλά μελετημένων δημιουργικών ιδεών και καλά σχεδιασμένων αξόνων επικοινωνίας, να χτίσουμε ένα τείχος διαφήμισης, αυτό του εαυτού μας, του lifestyle μας, του ψέματος, του βολέματος, της λαμογιάς. Το τείχος βέβαια αυτό μας κλείδωσε μέσα του, καθώς ήταν κυκλικό, αλλά την ώρα που το χτίζαμε, δεν βλέπαμε το τελικό του σχήμα… Είχαμε δημιουργήσει όμως το Social Context.

Στη συνέχεια γίναμε όλοι διαφημιστές και content creators στο δικό μας Εθνικό Social network. Μεγαλουργήσαμε διαφημίζοντας άπειρα ψέματα στους εαυτούς μας, τους γονείς, τους φίλους, τους συνεργάτες. Κάναμε τόσο καλή διαφήμιση του ψέματος, που το πιστέψαμε ως αλήθεια. Και αυτό διογκωνόταν σαν καρκίνωμα. Έκανε μετάσταση παντού, σε κάθε ζωντανό ελληνικό κύτταρο σε κάθε μικρό και μεγάλο Έλληνα.
Είχαμε γίνει οι καλύτεροι διαφημιστές, με διεθνή βραβεία. Και είχαμε και χρήμα να ρίξουμε και συνεχώς αυξάναμε το budget και τελικά το spending…

Δημιουργήσαμε μια νέα γενιά, η οποία πιστεύει ότι ο ιδεατός κόσμος που δημιούργησε η προηγούμενη είναι ο αληθινός. Και φτάνουμε στο σήμερα. Όπου τίποτε δεν κάνει ‘κλικ’ στη νέα γενιά διότι έχει εκλάβει τον κόσμο της διαφήμισής μας ως πραγματικό. Αγνοεί ότι ζει σε μία πλάνη. Πιστεύει ότι δεν χρειάζεται να εργαστεί, να προσπαθήσει, να δημιουργήσει και να προσφέρει κάτι καλό. Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι, που απεχθάνονται τον κόσμο που τους φτιάξαμε και νομίζουν ότι μπορούν να πατήσουν έναν Ad blocker και να αποδράσουν, να αποστασιοποιηθούν, να επαναστατήσουν. Όμως δεν υπάρχει εύκολη απόδραση από το τείχος…

Και τώρα που τελείωσαν τα χρήματα, σταματάει το Spending. Και αρχίζει να διακρίνεται ένας άλλος κόσμος πίσω απο το θολό τζάμι. Ένας κόσμος σκληρός, μία αρένα όπου πρέπει να τρέξεις, να πιστέψεις, να γίνεις ΟΜΑΔΑ για να σωθείς. Πρέπει να συνεργαστείς, όταν τόσες δεκαετίες έμαθες να τα κάνεις όλα μόνος σου, για τον εαυτούλη σου.

Δεν ξέρω πώς φτάσαμε σε αυτό το επίτευγμα, δηλαδή να κλειστούμε στο λαβύρινθο μιας διαφήμισης που εμείς δημιουργήσαμε. Ίσως πρόκειται για το μεγαλύτερο case study που έφτιαξαν όλοι οι πολίτες μίας χώρας για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ένα case study στο οποίο εξαπατήσαμε τους εαυτούς μας και πουλήσαμε την ψυχή μας. Όπως ακριβώς έκανε ο Χορν στην επική ταινία “Αλίμονο στους Νέους”. Και τελικά εδώ κάπου η ταινία έφτασε στο τέλος της.
Ξυπνήσαμε χρεοκοπημένοι και μουδιασμένοι. Και μιας και το διαφημιστικό παραμύθι τέλειωσε, ήρθε η ώρα να εξετάσουμε τα metrics σαν καλοί marketeers, για να δούμε πώς τα πήγαμε.
Ανακαλύπτουμε ότι τόσο καιρό δεν δημιουργούσαμε ούτε καν content. Μερικά banner-άκια φτιάξαμε τα οποία… guess what: μόλις κατέβηκαν γιατί τελείωσε ο χρόνος προβολής στη συμφωνία που κάναμε με το διάβολο. Και πλέον δεν έχουμε views, ουτε reach, ούτε καν likes αυτο-επιβράβευσης! Δεν έχουμε αφήσει τίποτα στο λατρευτό Web γιατί η φούσκα που δημιουργήσαμε, έσκασε. Ήταν ένα όνειρο και η αληθινή μας ζωή τώρα ξεκινάει. Δεν έχουμε τίποτα, αυτή είναι η αλήθεια.

Και τώρα τι κάνουμε; Θα πρέπει να αγωνιστούμε και να συνεργαστούμε. Θα πρέπει να αποδείξουμε πολλά από εδώ και στο εξής. Ισως και να τα καταφέρουμε.

Καλή μας τυχη. Αλίμονο στους Νέους…

Παναγιώτης Καζάνης