DATE

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Μου λες να φοβηθώ …το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σκέφτομαι ότι κουράστηκα να μου προκαλείς φόβο

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού που δεν απαιτεί τη συνειδητή σκέψη. Η ψυχοφυσιολογική αντίδραση του φόβου είναι αποτέλεσμα διέγερσης ενός αμυντικού συστήματος με το οποίο ο άνθρωπος είναι προικισμένος ήδη από την εποχή που ο ίδιος, ή τα άλλα είδη από τα οποία εξελίχθηκε, εξασφάλιζε την επιβίωσή του απέναντι σε λιοντάρια, τίγρεις, καταιγίδες και άλλα δεινά.
Ακριβώς επειδή ο φόβος έχει τη μοναδική ιδιότητα να ξεγλυστράει της συνειδητής σκέψης, αποτελεί ένα άριστο μέσο ελέγχου του ενός ανθρώπου από τον άλλο, ή ακόμη και ολόκληρων κοινωνιών.
Ο φόβος λειτουργεί με τρόπο πολωτικό. Με το αρχέγονο δίπολο “fight or in-flight”, δημιουργούνται αυτόματα υπό το καθεστώς φόβου δύο, αποκλειστικά, επιλογές από τις οποίες μοιάζουν να εξαρτώνται τα πάντα. Εύκολα παραδείγματα είναι ο στρατός που χρησιμοποιεί αυτό το δίπολο στην εγκατάσταση πειθαρχίας “υπάκουσε στις εντολές χωρίς ερωτήσεις” (δηλαδή, χωρίς σκέψη), η θρησκευτική πίστη και ο προσηλυτισμός (παράδεισος ή κόλαση), κ.α.

O φόβος είναι το πιο αρχέγονο συναίσθημα..
Σέρνεται σαν ανάμνηση ενός γονέα που σου στέρησαν πολύ νωρίς… ή μπαίνει στην ψυχή σαν αμφισβήτηση του εαυτού.
Αλλά αυτό που όλοι φοβόμαστε περισσότερο είναι το άγνωστο.

Όμως, ο φόβος, όπως και κάθε άλλος «παραγωγικός» πόρος, υπόκειται στους νόμους της παραγωγής. Έτσι, δεν μπορεί να ξεφύγει από το νόμο της φθίνουσας οριακής παραγωγικότητας. Ακόμη και στην περίπτωση του φόβου ως μέσου ελέγχου της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος από κυβερνήσεις. Καθώς οι διαδοχικές δόσεις διασποράς του φόβου προστίθενται μέσω της διαδικασίας «παραγωγής» τους από μία κυβέρνηση, η δημόσια αποδοχή της φερόμενης κυβερνητικής προστασίας της κοινωνίας από το υποτιθέμενο αντικείμενο του φόβου μειώνεται. Έτσι, την πρώτη φορά που η κυβέρνηση αναφέρεται στην απειλή του “κακού λύκου”, το κοινό φοβάται. Τη δεύτερη φορά που θα το κάνει, το κοινό φοβάται σε μικρότερο βαθμό. Την τρίτη φορά, φοβάται ακόμη λιγότερο. Εάν η κυβέρνηση παίζει πολύ συχνά το χαρτί του φόβου, τότε το κοινό βαθμιαία απευαισθητοποιείται, και τελικά η δυναμική μιας κυβέρνησης να συντηρεί περαιτέρω το φοβικό δίπολο εξαντλείται.
Πράγματι, ο φόβος αποτελεί μια ποσότητα με αξία σε αναπόφευκτη, σταδιακή υποτίμηση, ανάλογη του βαθμού της εξοικείωσης του αποδέκτη. Ο Μακιαβέλλι παρατηρεί ότι η ψυχραιμία της μάζας είναι άστατη: «Ενώ είναι εύκολο να πείσεις τη μάζα για κάτι, είναι δύσκολο να συντηρήσεις την πίστη της». Όταν η απειλή αποτυγχάνει να κλιμακωθεί ή να παρουσιάσει κάποια δείγματα, τότε η κοινωνία αμφισβητεί την ουσία της. Για αυτό τον λόγο, μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί τον φόβο, τείνει να ανθίσταται στην υποτίμησή του επενδύοντας στη συντήρηση και στην επικαιροποίησή του με νέα …δεδομένα. Ένα καλό παράδειγμα αυτής της τακτικής αποτέλεσε ο φόβος της πυρηνικής απειλής στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Χρειάστηκαν κάμποσες περιοδικές κρίσεις όπως, ίσως, ο κόλπος των Χοίρων, οι συχνές διαρροές στα ΜΜΕ σχετικά με αλλαγές στην ισορροπία των συσχετισμών των αντίπαλων οπλοστασίων, και ούτω καθεξής, προκειμένου να διατηρείται το “ενδιαφέρον” του κοινού.
 Τα παραδείγματα της επιβολής του φόβου για τον έλεγχο των κοινωνιών σε πολιτικό επίπεδο είναι άπειρα στην ανθρώπινη ιστορία. Ανακαλεί κανείς στο πρόσφατο παρελθόν την εκστρατεία των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας υπέρ της υποστήριξης των πολεμικών επιλογών τους την περασμένη δεκαετία, κάτω από την απειλή των “όπλων μαζικής καταστροφής”. Οι κοινωνίες των χωρών τους πείστηκαν ότι το Ιράκ διέθετε τέτοια όπλα και ότι κρύβονταν πίσω από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο. Αργότερα αποδείχθηκε, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό ψέμα στη σύγχρονη ιστορία.
Είχε, εξάλλου, προηγηθεί η εκπαίδευση της κοινωνίας μέσω του ψυχρού πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση, όπως ανέφερα προηγούμενα και νωρίτερα οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, που συνέβαλαν στην εμπέδωση ενός μέτρου ρεαλιστικής εκτίμησης της πυρηνικής απειλής στην ανθρώπινη συνείδηση με συγκεκριμένο …δείγμα. Στην τελευταία, μάλιστα, περίπτωση, ο Πρόεδρος Τρούμαν φέρεται να είχε δεχθεί, κατά την προσπάθειά του να αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, τη συμβουλή ενός γερουσιαστή του κόμματός του, Άρθουρ Βάντενμπουργκ: “You’ve got to scare the hell out of them.” (πρέπει να τους τρομάξεις όσο περισσότερο γίνεται).
Είναι, ελπίζω, προφανές ότι η “πολιτική φόβου” δεν συνάδει ιδιαίτερα με τη δημοκρατική λειτουργία. Από την άλλη, είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει εξίσου προφανής η χρήση αυτής της τακτικής ενόσω ένα ευρύτερο σύνολο οδηγείται στο δίπολο, μέσα στο οποίο πρέπει να επιλέξει με αρκετό άγχος, μεταξύ ενός απόλυτου σωστού κι ενός απόλυτου λάθους. Ειδικά, μια κοινωνία σε χρέος καθίσταται ιδιαίτερα ευάλωτη σε πολιτικούς χειρισμούς, καθώς τα μέλη της είναι τόσο απασχολημένα στην αποπληρωμή των δανείων τους, των ενοικίων τους και με την επιβίωσή τους, που δεν διαθέτουν ούτε τον χρόνο, ούτε την ενέργεια, ούτε και την απαραίτητη διάθεση να αμφισβητήσουν το status quo. Ο μέσος άνθρωπος που απέχει ελάχιστα από την πτώχευση, εγκλωβίζεται ολότελα σε αυτό το δίπολο, που παρακάμπτει εύκολα τη συνειδητή σκέψη.
 Δικαίως ή αδίκως, μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις των μνημονιακών ετών έχουν χρησιμοποιήσει τον φόβο πολιτικά. Η απειλή του Grexit (της εξόδου μας από την Ευρωζώνη), οι απειλές για την απώλεια των καταθέσεων, τη χειροτέρευση των οικονομικών δεικτών και της ανεργίας, κ.τ.λ., με τη συνδρομή των ΜΜΕ, προβάλλονται ως τρομακτικό δίλημμα για τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, που επανέρχεται κάθε φορά όταν οι δημοσκοπήσεις δίνουν προβάδισμα στον αντίπαλο.
Στη ανατροφοδότηση αυτής της ατμόσφαιρας φόβου συμμετέχουν ακόμη και ξένοι θεσμικοί παραγόντες κάποιου κύρους, όπως ο Προέδρος της Γαλλίας στην απίστευτη πολιτική του παρέμβαση σε δελτίο ειδήσεων του MEGA Channel, στη δημοσιογράφο Όλγα Τρέμη, μια ανάσα πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ή ο Προέδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πιο πρόσφατα.
Ωστόσο και η ίδια η κυβέρνηση, με τη σειρά της, παίρνει αποφάσεις και συνάπτει δανειακές συμβάσεις με το καθεστώς του φόβου που καλλιεργούν οι δανειστές της, ή οι αγορές. Μπροστά στο ανάλογο, δικό της τρομακτικό δίλημμα, δείχνει να αποδέχεται όρους και μεταρρυθμιστικές οδηγίες με ελάχιστη διαπραγμάτευση.
 Δυσκολεύεται κανείς να ξεχωρίσει ποια είναι η αλήθεια, πίσω από ποιά συμφέροντα και ποιού κάθε φορά, ειδικά αν δεν διαθέτει γνώσεις στην οικονομική επιστήμη (πόσω μάλλον όταν οι απόψεις και των οικονομολόγων διίστανται), αλλά δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι αυτός ο φόβος, ανεξάρτητα αν είναι ή όχι τεκμηριωμένος, χρησιμοποιείται με τρόπο οπωσδήποτε συστηματικό.
Πλην όμως, η κοινή γνώμη δείχνει να απευαισθητοποιείται με τον καιρό. Όπως έγραψα παραπάνω, η κατάχρηση φέρνει αργά ή γρήγορα την εξοικείωση. Επιπλέον, οι πολίτες διαπιστώνουν ότι οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα θυμίζουν περισσότερο μεγαλόσχημη κυρία που εισέρχεται σε ακριβό κατάστημα και αγοράζει στην αναγραφόμενη τιμή χωρίς παζάρι, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι προσπαθούν με κόπο να ρυθμίζουν τις δόσεις των δικών τους δανείων, ή να αποφεύγουν τα τηλέφωνα των ενοχλητικών εισπρακτικών εταιριών.
Συμπερασματικά, η παρούσα κυβέρνηση και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τόσο την Ελληνική κοινωνία όσο και τους δανειστές της, ολοκληρώνει τον κύκλο της. Δικαίως ή αδίκως δεν πείθει και δεν έχει περιθώρια επιβίωσης. Σκεπτόμενος, δε, ως απλός πολίτης με την ενσυναίσθηση του οικονομικού βάρους πάνω στους υπόλοιπους συμπολιτές μου και αναλογιζόμενος την καθημερινή συμπίεσή τους, – ως συνωστισμένων και δικαιολογημένα αγανακτισμένων επιβατών μιας ανάπτυξης που δεν λέει να φανεί στον σταθμό των μνημονίων που παρατείνονται -, πιστεύω ότι θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να αλλάξουν οι όροι της εθνικής μας διαπραγμάτευσης το συντομότερο.
Αυτό πρέπει να ξεκινήσει από τα πρόσωπα. Πιστεύω, δηλαδή, ότι πρέπει να έχουν την ευκαιρία της διακυβέρνησης εκείνα τα πρόσωπα που δεν θα είναι, πράγματι. “γνώριμα”… στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Εκείνοι ακριβώς που μας υπαγορεύεται, συστηματικά, να φοβηθούμε. Υποψιάζομαι, ειλικρινά, ότι έχουμε να κερδίσουμε πολύ περισσότερα με την ανατροπή του status quo, εδώ και τώρα και μάλιστα χορηγώντας τους πλήρη ισχύ, με κοινοβουλευτική αυτοδυναμία.
Μήπως οφείλουμε να πάμε ενάντια στον φόβο μας αυτή τη φορά;

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014


 Ο ελληνικός λαός, τους χρωστάει ένα κέρασμα

 του Μάκη Χωριανόπουλου

Δράκοι ετοιμάζονται να κάψουν τις πόλεις της Ελλάδας, η κομμουνιστική αριστερά έρχεται για να μας πάρει τα σπίτια, οι αγορές θα μας εγκαταλείψουν χορεύοντας, τα ATM θα μείνουν χωρίς χρήματα και τα ευρώ θα χαθούν από τις τσέπες μας. Επειδή τώρα έχουμε δουλειές, ευρώ και δεν απειλούνται τα σπίτια μας.
Τελικά, αν υπάρχουν κάποιοι που έχουν πειστεί από τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για το σκίσιμο του μνημονίου, αυτοί είναι ο Αντώνης Σαμαράς, ο τρομαγμένος Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μοσκοβισί, ο Στουρνάρας και οι αγορές.
Το θέμα όμως δεν είναι το ποιος θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Το θέμα είναι ότι οι μάσκες έπεσαν και είμαστε ακόμα στην πρώτη ψηφοφορία. Τι θα δούμε μέχρι την τρίτη ψηφοφορία, είναι δύσκολο να το προβλέψεις. Όριο στην αθλιότητα, στο πάθος για εξουσία και χρήμα και στη λαιμαργία δεν μπαίνει.
Αφού ο πρωθυπουργός, που κόπτεται για σταθερότητα και ανάπτυξη, κίνησε τις διαδικασίες εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας μέσα στον Δεκέμβριο, νεκρώνοντας την αγορά, μπήκε σε εφαρμογή ένα οργανωμένο σχέδιο τρομοκρατίας σε βάρος του ελληνικού λαού, το οποίο γίνεται  με χυδαίο τρόπο, καθώς όταν έχεις απέναντί σου έναν ταλαιπωρημένο πολίτη, που τον χτυπούν από παντού επί 5 χρόνια, τα προσχήματα δεν χρειάζεται να τηρηθούν.
Παρεμβάσεις από το εξωτερικό, δημοσκοπήσεις που ξαφνικά κλείνουν την ψαλίδα, στημένα ερωτήματα για βουλευτές, που δεν θα ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα (προγραφές δηλαδή), δηλώσεις περί χρεοκοπίας από βουλευτές της κυβέρνησης, που μέχρι σήμερα ανησυχούσαν για τη σταθερότητα της χώρας, την οποία ταυτίζουν φυσικά με την καρέκλα τους, δημοσιεύματα που αναπαράγουν τις απόψεις των δανειστών-εκβιαστών και πολλές πολλές κυβιστήσεις.
Κάποιοι, μέχρι πριν λίγες εβδομάδες αντιμνημονιακοί και ξαφνικά ανανήψαντες, λυσσάνε σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις για την καταστροφική πιθανότητα, να εκφραστεί η βούληση του ελληνικού λαού και (θου, κύριε, φυλακήν τω στόματί μου), να αλλάξει η κυβέρνηση και να φύγει η εθνοσωτήριος συμμαχία Σαμαρά-Βενιζέλου. Είδαν το φως το αληθινό και κατάλαβαν τι εννοούσε ο Πάγκαλος όταν έλεγε ότι το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Η εθνοκτόνος πολιτική της λιτότητας, βαφτίζεται «σταθερότητα»
Η χυδαία παρέμβαση, βαφτίζεται «δραματικό μήνυμα»
Οι εκβιασμοί, βαφτίζονται εκκλήσεις για «υπεύθυνη στάση»
Οι εκλογές, βαφτίζονται «εθνική καταστροφή»
Οι δηλώσεις περί Bankrun, βαφτίζονται «ανησυχία» και όχι αυτό που είναι στην πραγματικότητα, δηλαδή ικεσία προς τις αγορές, να διατηρήσουν στην εξουσία, αυτούς που διασφαλίζουν την αποπληρωμή των τόκων, σε βάρος της ζωής του ελληνικού λαού.
Έχουν κινητοποιηθεί οι πάντες, υπουργοί, βουλευτές, επιχειρηματίες, ΜΜΕ, αξιωματούχοι και παρατρεχάμενοι για να δημιουργήσουν ένα σκηνικό χάους και τρόμου, ώστε αν δεν βρεθούν οι 180 και πάμε τελικά σε εκλογές, ο λαός να ψηφίσει… σωστά.
Η επιχείρηση του τρόμου, βασίζεται στην πεποίθηση, ότι παρά την 5ετια της λιτότητας, οι πολίτες θα φοβηθούν ξανά.
Όσοι σκέφτονται έτσι, δεν έχουν υπολογίσει σωστά αυτή τη φορά.
Στο ξεκίνημα της κρίσης, όταν κάθε μήνα έμπαινε στο στόχαστρο και μια άλλη ομάδα εργαζομένων, όταν τα εργασιακά δικαιώματα, χάνονταν με μια υπογραφή και όταν κάθε απεργός παρουσιαζόταν ως εχθρός της πατρίδας, ο αριθμός αυτών που δεν είχαν να χάσουν τίποτα, ήταν μικρότερος από αυτούς, που σκέφτονταν "άστους να φωνάζουν, εγώ καλά είμαι ακόμα".
Μετά από 5 χρόνια, λιτότητας, υπερφορολόγησης και διαρκούς αύξησης της ανεργίας και της φτώχειας, οι αριθμοί έχουν αλλάξει.
Αν η απειλή τώρα είναι ότι ή ψηφίζεις σταθερότητα ή έρχεται η καταστροφή, η πιθανή απάντηση μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού, είναι ότι αυτή η σταθερότητα δεν διαφέρει από οποιαδήποτε μελλοντική καταστροφή.
Επομένως, αυτοί που φοβούνται πραγματικά, είναι αυτοί που εφαρμόζουν το σχέδιο τρομοκράτησης του ελληνικού λαού. Έχουν δίκιο να φοβούνται. Μετά από 5 χρόνια εκβιασμών και τρόμου, ήρθε η ώρα να πιουν λίγο από το δηλητήριό τους, κερασμένο από τον ελληνικό λαό.
Το λυπηρό είναι ότι προκειμένου να κρατηθούν στην εξουσία, θα κάνουν όση ζημιά μπορούν στη χώρα και θα αποχωρήσουν συνεργαζόμενοι με αυτούς, που θέλουν να στείλουν το μήνυμα σε όλη την Ευρώπη ότι ένας λαός δεν μπορεί να επιλέγει ελεύθερα, ποιος θα τον κυβερνά.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014


Σύντομα , απέναντι στον εαυτό μας



  Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η ώρα της κρίσεως πλησιάζει και σκληρά -επιτέλους- ερωτήματα τίθενται στους εκπροσώπους της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και στους ίδιους τους πολίτες. Θα βρει ο Σαμαράς τους 180 με την βοήθεια του εκφοβισμού της Κομισιόν και των αγορών; Και τι μπορεί να συμβεί στις τρεις εκλογικές προσπάθειες για να βγει πρόεδρος της Δημοκρατίας; Μπορεί να ανατραπούν οι Σαμαράς-Βενιζέλος και να προταθεί άλλος πρωθυπουργός για να μην πάμε σε εκλογές; Και θα το φάει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν δεν βρεθούν οι 180 και πάμε τελικά σε εκλογές, πως θα είναι το πολιτικό σκηνικό μετά την κάλπη; Τα ATM θα βγάζουν άραγε λεφτά ή θα τα έχουν αδειάσει οι έντρομοι πολίτες; Θα βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση η κάλπη ή θα πάμε σε μια πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού; Θα κατεβάσει τις «Ρίζες» ο Μπαλτάκος; Θα κάνει κόμμα ο Τζορτζ; Θα μπουν στη Βουλή ΠΑΣΟΚ και Τζορτζ ή θα μείνουν απέξω και οι δύο; Ή θα συσπειρωθούν όλοι γύρω από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και όλοι οι μικροί θα εξαφανιστούν;
Το σίγουρο είναι ότι έχουμε μπει σε μια μεταβατική φάση, προφανώς κρίσιμη, στην οποία πολλά παίζονται. Οι ξένοι και εμείς. Εμείς και οι άλλοι. Εμείς και ο εαυτός μας. Κυρίως το τελευταίο… εμείς και ο εαυτός μας! Πώς τον θέλουμε; Συντηρητικό ή ανανεωτικό; Ξεδιάντροπο ρεαλιστή ή ρισκαδόρο οραματιστή; Φοβισμένο ή έτοιμο για όλα;
Ακολουθούν 4 κείμενα που δημοσιεύθηκαν στα τεύχη 62-65 του HOT DOC.
  
Πόση πολιτική αλήθεια αντέχουμε;

HOT DOC 63: Το πόση αλήθεια αντέχουμε ως άτομα και ως κοινωνίες είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Η ψυχανάλυση, η κοινωνική ψυχολογία, η ανθρωπολογία, η ιστορία έχουν επιχειρήσει απαντήσεις. Το θέμα όμως παραμένει ανοιχτό, γιατί το κρυφτό που παίζουμε με την πραγματικότητα καθημερινά είναι η ίδια μας η ζωή, με την αλήθεια του εαυτού μας και την αλήθεια των άλλων… και έτσι χτίζουμε ισορροπίες μέσα στις αυταπάτες και τις φαντασιώσεις μας, κι εμείς κι άλλοι… μέσα σε εικονικές πραγματικότητες.
«Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με το πόση αλήθεια μπορεί να σηκώσει...», έλεγε ο Φρειδερίκος Νίτσε και φαίνεται πως οι πολιτικοί το ξέρουν καλά αυτό, γι΄ αυτό και δεν ζορίζουν τα πράγματα, λένε όση αλήθεια νομίζουν ότι μπορεί να αντέξει το εκλογικό σώμα. Δηλαδή, λένε αποσπάσματα της αλήθειας, κρύβοντας την ουσία της, επειδή θεωρούν τους πολίτες χωρίς πολύ αξία. Ψήφοι είναι, τίποτε άλλο. Και από εκεί ξεκινάνε όλα τα κακά, με τις μισές αλήθειες. Ασκούν τον λαϊκισμό σε όλο του το μεγαλείο. Η πραγματικότητα όμως έρχεται να διαψεύσει ακόμη και τις μισές «αλήθειες» των πολιτικών, οι πολίτες αποστασιοποιούνται, αλλά έτσι το σύστημα, στα μουλωχτά, περνάει τη βούλησή του. Και ένα πρωί ξυπνάμε καταχρεωμένοι, με τη δημοκρατία κουτσή και μια εκρηκτική ανθρωπιστική κρίση που την κρύβει επιμελώς η κυβέρνηση.
Βέβαια, το πρόβλημα έχει δύο πλευρές. Δεν είναι μόνο πόση αλήθεια αντέχουν οι πολίτες, αλλά και πόση αλήθεια αντέχουν να πουν οι πολιτικοί. Συνεπώς, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από αυτή την επικίνδυνη κρίση είναι να κάνουμε αυτό που είπε ο Διονύσιος Σολωμός: «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθινό». Το ζήτημα είναι ποιος θα το διδάξει αυτό και μάλιστα στην πράξη.
Ποιος θα πει στον κόσμο ότι και να θέλει η γερμανική κυβέρνηση να προχωρήσει σε κούρεμα του ελληνικού χρέους, δεν μπορεί εξ αιτίας του συντάγματός της. Και νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και για την Ολλανδία. Αυτές είναι αλήθειες ακόμη πιο δύσκολες και από το να πείσεις 18 κοινοβούλια της ευρωζώνης να ψηφίσουν διαγραφή δανείων που έχουν δώσει. Ακόμη και μια ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος θα πέσει πάνω σε κάποια προνοητικά συντάγματα. Οι λύσεις είναι δύο: ή εξαγορά του αδιέξοδου χρέους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και παρκάρισμά του στα θησαυροφυλάκιά της (Βαρουφάκης) μέσω μιας ευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος, ή μια επιμήκυνση 70-100 χρόνων με μηδαμινό σταθερό επιτόκιο.  
Η ριζοσπαστική αριστερά είναι η μόνη πολιτική δύναμη που διαθέτει το ήθος να διαπραγματευτεί την αλήθεια. Και η αλήθεια χτίζεται, από χιλιάδες μικρά πράγματα. Η αποδοχή κάθε «αντιμνημονιακού» αιτήματος, δίνει τροφή στον κυβερνητικό λαϊκισμό, όπως άλλωστε και μερικές ιδεοληπτικές εμμονές που διαμορφώνουν ένα κρατικίστικο προφίλ, την ώρα που όλοι ξέρουν ότι το κράτος θα παραμείνει προβληματικό για μεγάλο διάστημα. Γι΄ αυτό και η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό της. Αυτή είναι η μεγάλη ιστορική πρόκληση που αντιμετωπίζει. Φαίνεται να προχωράει με γοργά βήματα μπροστά, αν και συχνά κάνει βήματα πίσω.
Όμως η αλήθεια πρέπει να πάψει να είναι απειλή για την αριστερά. Η Ελλάδα πάσχει από την άρνηση της πραγματικότητας. Οι αποσιωπήσεις και οι παραλείψεις ιστορικών γεγονότων που κατατρέχουν στην αφήγηση της ιστορίας μας, έχουν λειτουργήσει ως διαρθρωτικά εμπόδια. Φτάνει να σκεφτούμε πως αντιδρά ο κόσμος  όταν καταρρέουν τα ψευδή ιστορικά στερεότυπα, για να αντιληφθούμε πόσο ανασταλτικά δουλεύει το εδραιωμένο ψέμα. Αν η ψυχρολουσία της κρίσης δεν μας ξυπνήσει όλους, πολίτες και πολιτικούς, από την ονείρωξη του μεγαλείου μας, τότε θα είμαστε άξιοι της παρακμής μας…
Διαπλοκή VS Μεταρρυθμίσεις και η ριζοσπαστική αριστερά
HOT DOC 65: Οι ελληνικές εξαγωγές έκαναν νέα βουτιά 8,7% τον Σεπτέμβριο, την ώρα που οι εισαγωγές εκτινάσσονταν κατά 7,6%, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, με αποτέλεσμα το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου να αυξηθεί κατά 34,2%, στα 2,06 δισ. ευρώ. Η συνολική αξία των εξαγωγών στο 9μηνο του 2014 έπεσε στα 20.011,8 εκατ. ευρώ, έναντι 20.938,3 εκατ. ευρώ στο αντίστοιχο διάστημα του 2013, παρουσιάζοντας μείωση, 4,4%. Με αυτά τα δεδομένα, για να επιτευχθεί ο ρυθμός ανάπτυξης 2,9% το 2015 που θέλει ο προϋπολογισμός, πρέπει οι εξαγωγές να αυξηθούν κατά 5,2%;...
Γιατί λοιπόν μετά από τέσσερα χρόνια μνημόνιο και δραστικής συρρίκνωσης του εργατικού κόστους, αλλά και δραματικής πτώσης του κόστους των ακινήτων (ενοίκια, κλπ) οι εξαγωγές αντί να εκτιναχθούν στα ύψη, όπως στην Πορτογαλία, εδώ καταρρέουν; … Και μάλιστα σε συνθήκες μιας δεξιάς, υποτίθεται φιλοεπιχειρηματικής, κυβέρνησης.
Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτον, οι αρμόδιοι της κυβέρνησης που ασχολούνται με το «άθλημα» των εξαγωγών κινούνται μεταξύ ασχετοσύνης και ανικανότητας (ίδιον  όλων των κυβερνήσεων). Δεύτερον, η εμπλεκόμενη αρμόδια γραφειοκρατία έχει μείνει πίσω στη δεκαετία του ’80 στην καλύτερη των περιπτώσεων. Τρίτον, οι εμπορικοί ακόλουθοι είναι είτε χωρίς μέσα, είτε αδιάφοροι. Τέταρτον και σοβαρό, επικυριαρχεί ο κρατισμός, η κομματοκρατία και οι ατελέσφορες προσπάθειες να ξανανακαλυφθεί η Αμερική. Τέλος, πέμπτον και καταλυτικό, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είναι μια φιλοεπιχειρηματική κυβέρνηση, αλλά μια κυβέρνηση στην υπηρεσία της μεγάλης διαπλοκής.
Αυτό είναι ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα που κατάλαβαν, επιτέλους, πρώτα οι αγορές και στη συνέχεια άρχισαν να το αντιλαμβάνονται οι θεσμικοί φορείς των δανειστών. Γι΄ αυτό και η ταπείνωση της κυβέρνησης από την τρόικα. Καταλαβαίνουν πλέον ότι σύλληψη των φοροφυγάδων, όπως έκαναν οι Πορτογάλοι που μπουζουριάσανε τον φιλοσοφούντα εις Παρισίους Ζοζέ Σόκρατες σε διαμέρισμα 3 εκατ. ευρώ, εδώ δεν παίζει. Καταλαβαίνουν πλέον ότι άνοιγμα αγορών δεν πρόκειται να υπάρξει από αυτή την κυβέρνηση, ούτε φυσικά και καμία μεταρρύθμιση. Κι αυτό γιατί όλα αυτά χαλάνε το παιγνίδι της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους.
Υπό το καθεστώς ομηρείας της οικονομίας της χώρας από τις 10 οικογένειες  (παίζει και το 200) ούτε οι αγορές θα ρίξουνε τα spreads, ούτε οι επενδυτές θα έρθουν. Όπως έχουμε γράψει κατ΄ επανάληψη, μόνο οι κερδοσκόποι έρχονται και κάνουν αρπαχτές. Σύμφωνα μάλιστα με έγκυρες πληροφορίες, πολλές πολυεθνικές που είναι δεκαετίες εγκατεστημένες στην Ελλάδα, είναι με το ένα πόδι έξω και οι τοπικές διοικήσεις έχουν πάρει παράταση 12 μηνών για να δουν αν θα αλλάξει τίποτε και να μείνουν στη χώρα.
…Που σημαίνει ότι αν κάτσει του ΣΥΡΙΖΑ, πως πρέπει να έχει έτοιμο από χτες ένα πρόγραμμα φιλοεπιχειρηματικών μεταρρυθμίσεων που θα αλλάξει το κλίμα από την επομένη των προγραμματικών δηλώσεων. Το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο είναι μια καλή βάση. Δημιούργησε πολιτικό γεγονός, που όμως δεν έχει άλλη πολιτική δυναμική. Ένα συμπληρωματικό ΕΞΥΠΝΟ πρόγραμμα για την απελευθέρωση των αγορών από τον κρατισμό, τις επιχειρήσεις, τις εξαγωγές, τις επενδύσεις, την προσέλκυση του ξένου κεφαλαίου θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα στην σαπίλα. Παράδειγμα, και ενόψει του νέου ΕΣΠΑ, αντί τα λεφτά να τα διαχειρίζεται το άσχετο γραφειοκρατικό κράτος, να τα δώσουν απ΄ ευθείας στους πραγματικούς παραγωγικούς συνδέσμους (εκτός ΣΕΒ φυσικά, θα επανέλθουμε γιατί) με προγραμματικές συμφωνίες, όπως κάνουν οι Πορτογάλοι… Αυτά πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να έρθει η ανάπτυξη.
Οι «κανόνες απεμπλοκής» και ο … λικβινταρισμός
HOT DOC 64: Η κυνική πίεση που ασκούν οι δανειστές στην κυβέρνηση Σαμαρά έχει δύο στόχους. Πρώτον, να την χειραγωγήσουν ώστε να υλοποιήσει τα προαπαιτούμενα μέχρι το Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου, με καρότο την περιβόητη «προληπτική γραμμή πίστωσης».  Δεύτερον, στην ουσία κάνουν καραμπόλα για να χτυπήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι Βρυξέλλες επιδιώκουν να προκαλέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ είτε ωθώντας τον σε ακραίες θέσεις και να τον εκθέσουν στα μάτια του συντηρητικού και αμφιταλαντευόμενου εκλογικού σώματος, είτε να τον σύρουν στην αποδοχή του εκβιασμού τους. Έτσι, η «μονταζιέρα» θέτει πλαγίως το ερώτημα: αφού η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στο κούρεμα του χρέους κατά 50% και αυτό δεν συζητείται, τι θα κάνει αν συναντήσει τοίχο; …κ.ο.ν. (και ο νοών νοείτω). 
Στην ουσία διαμορφώνουν τέτοιους «κανόνες απεμπλοκής» από την «εξάρτηση» που η χώρα θα χρειαστεί πολλές δεκαετίες για να ξαναβρεί την ψυχή της, εάν αυτή εξακολουθεί να υπάρχει (και η ψυχή και η χώρα).
Στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να το έχουν καταλάβει και απαντούν στις Βρυξέλλες αντί της κυβέρνησης που σιωπά. Όταν ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) Κλάους Ρέγκλινγκ προειδοποίησε ότι για να επιστρέψει στην Αθήνα η τρόικα, θα πρέπει η κυβέρνηση να αναλάβει μεγαλύτερες δεσμεύσεις για πιο σκληρά μέτρα, διαφορετικά τα 11,5 δισ. ευρώ που απομένουν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα πρέπει να επιστραφούν, και ταυτόχρονα δεν θα εκταμιευτεί η δόση του 1,8 δισ. ευρώ από τον EFSF, ήταν ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός, που απάντησε το αυτονόητο: «όσο δεν θα δίνονται οι δόσεις, απλώς δεν θα αποπληρώνονται τα ομόλογα που λήγουν».
Υπό τις συνθήκες που διαμορφώνονται, δεν αρκεί απλά μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χρειάζεται μια μεγάλη στρατηγική νίκη. Όχι μόνο για να γίνουν τομές στη δικαιοσύνη, στην παιδεία, στην υγεία, στο σύστημα, αλλά για να είναι ισχυρή η διαπραγματευτική θέση της χώρας. Είναι τόσο «εκτεθειμένοι» οι εταίροι-δανειστές, πολιτικά, νομικά, κοινωνικά και ευρωπαϊκά που μια ελληνική κυβέρνηση με γερό στομάχι και καλή προετοιμασία μπορεί, χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες του κοινοτικού κεκτημένου, να πετύχει πολλά. Δηλαδή, όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του τζούντο, να μεταστρέψει την ισχύ τους εναντίον τους.
Άλλωστε, η Ευρώπη βράζει. Η ευρωζώνη θα αναπτυχθεί φέτος μόλις 0,8% (το 2015 κατά 1,1% και 1,7% το 2016), με διπλάσια ανεργία από τις ΗΠΑ και 4 μονάδες πάνω από τις χώρες-μέλη εκτός ευρώ. To Bloomberg ζητά την παραίτηση Γιούνκερ για τα χρηματο-οικονομικά προϊόντα της giga-φοροδιαφυγής, ο Munchau των FT λέει ότι το ευρώ κινδυνεύει σήμερα όσο ποτέ, οι δημοσκοπήσεις στην Πολωνία λένε όχι (64%) στο ευρώ, οι Καταλανοί στο άτυπο δημοψήφισμα ψήφισαν κατά 80% αποχώρηση από την Ισπανία και ο Κάμερον λέει πως η Βρετανία δεν πρέπει να μείνει στην ΕΕ…
Ως εκ τούτου, πολλά καλά μπορούν να συμβούν, φτάνει να μαζέψουν κάποιοι τους μαξιμαλισμούς τους και τις φαντασιώσεις τους. Το παιγνίδι με τους δανειστές και τις αγορές πρέπει να παιχτεί έξυπνα για να αποφύγουμε τον τοίχο. Επισημαίνεται αυτό διότι κάποιοι στις γωνίες μουρμουράνε για «λικβινταρίστικες απόψεις»* μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Ήμαρτον!
*Οι Λικβινταριστές ήταν μια φράξια των μενσεβίκων που διαμορφώθηκε μετά την επανάσταση του 1905 και οι οποίοι θεωρούσαν ότι υπό τις τότε συνθήκες ήταν αναγκαίο να λειτουργήσουν με τις νόμιμες μορφές αγώνα στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος, εγκαταλείποντας την επαναστατική τακτική.
Το σύνδρομο Ράλλη και η «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας»
HOT DOC 62: Το 1979 η Ελλάδα υπογράφει την συνθήκη προσχώρησης στην Ευρωπαική οικονομική Κοινότητα . Στα μέσα το 1980 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκλέγεται πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Γεώργιος Ράλλης. Η χώρα εντάσσεται οργανικά την 1η Ιανουαρίου του 1981 στην ΕΟΚ . Λίγο πριν τις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου, ο Ράλλης προκειμένου να αντιμετωπίσει την επέλαση του ΠΑΣΟΚ, μοίρασε στους αγρότες επιταγές με βαρβάτα ποσά. Το γεγονός ήταν πρωτόγνωρο και δημιουργήθηκε μεγάλος ντόρος. Οι επιταγές δεν άλλαξαν τον ρου των πραγμάτων και το ΠΑΣΟΚ κατίσχυσε με το 48,07% των ψήφων και 172 έδρες στη Βουλή…
Δεν μας ενδιαφέρει εδώ η χρόνια -αν όχι εγγενής- έξη της δεξιάς στην εξαγορά ψήφων και η πρωτιά του Ράλλη στην λαϊκίστικη χρήση των κοινοτικών πόρων, που άλλωστε το ΠΑΣΟΚ τελειοποίησε και την ανέβασε στα ύψη. Μας ενδιαφέρει το πολιτικο-κοινωνικό φαινόμενο της αγνόησης των «προσφορών» μιας κυβέρνησης από το εκλογικό σώμα. Υπάρχει βέβαια η κυνική άποψη που λέει πως ο λαός σκέφτεται πως «ότι ήταν να πάρουμε από αυτούς το πήραμε, πάμε τώρα να τα πάρουμε και από τους άλλους». Αυτό ενδέχεται να ίσχυσε για κάποιους ψηφοφόρους την περίοδο της ευμάρειας, όπου στην ουσία δεν υπήρχε διακύβευμα  και όλα ήταν σκέτη επικοινωνία. Σε περιόδους όμως που υπάρχει διακύβευμα και μάλιστα δραματικό, τότε οι επιταγές, καλυμμένες και μη, δεν μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, ούτε να την εκτρέψουν σε ποτάμια.
Το πολιτικό διακύβευμα στις επερχόμενες εκλογές δεν είναι αν το χρέος είναι βιώσιμο, όπως ισχυρίζεται ο Σαμαράς και ορισμένοι από τους δανειστές, ή όχι, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΔΝΤ! Ο Σαμαράς το λέει γιατί είναι εγκλωβισμένος στην επικοινωνιακή φούσκα του success story και γιατί αυτοί που τον υποστηρίζουν πληρώνουν τυπικά φόρους και έχουν τα λεφτά τους έξω. Οι δανειστές (Κομισιόν, ΕΚΤ) το λένε για λόγους πολιτικούς, για να μην παραδεχθούν την αποτυχία τους και γιατί κάποια στιγμή θα κληθούν να αποζημιώσουν  τα θύματα της καταστροφικής τους πολιτικής. Βιώσιμο κατ΄ αυτούς είναι να πληρώνονται τα τοκοχρεολύσια και όχι να είναι βιώσιμος ο πληθυσμός της χώρας. Το ΔΝΤ αντίθετα, επειδή δεν έχει πολιτικούς λόγους, λέει την αλήθεια. Πράγματι, το χρέος για να είναι βιώσιμο πρέπει να είναι στο 60% του ΑΕΠ, άντε για λίγο στο 80%. Συνεπώς δεν είναι, διότι αν ήταν δεν θα είχαμε την ανεργία, θα είχαμε σοβαρές ξένες επενδύσεις, θα είχαμε ελληνικές επενδύσεις, θα είχαμε ΦΠΑ 18% κλπ. Αντί γι΄ αυτά έχουμε μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση και διάλυση του κρατικού τομέα της υγείας. Συνεπώς, το διακύβευμα στις εκλογές είναι η διάσωση μιας κοινωνίας από τον αφανισμό της.
Και αυτό το συνειδητοποιούν πια όλο και περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες, ανεξάρτητα από ιδεολογικές καταβολές. Όπως συνειδητοποιούν ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου  εκτελούν ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο σχέδιο, με τραγικές βιοπολιτικές διαστάσεις και κύριο θύμα τα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και οι ακάλυπτες επιταγές των σαμαρικών υποσχέσεων όπως η μείωση φόρων, η μείωση της εισφοράς αλληλεγγύης 30% που έπρεπε να καταργηθεί, η αστεία μείωση του φόρου στο πετρέλαιο κ.ά. είναι εκφάνσεις της γνωστής έξης της δεξιάς ψηφοθηρίας.
Το κακό είναι πως δεν έχουν αντιληφθεί πως πάσχουν από το «σύνδρομο Ράλλη». Πρόκειται για την κυβέρνηση «εθνικής αυτοκτονίας» που θα αντικατασταθεί νομοτελειακά από την «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας», όπως την αποκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

ΕΙΣΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΑΚΟΜΑ ?

Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τις παρελάσεις, τα μέτρα ασφαλείας και τον ύμνο του ΕΑΜ στη μαθητική παρέλαση στο Χαλάνδρι, φούντωσε πάλι η συζήτηση για τους δεξιούς, τους αριστερούς και τον Εμφύλιο. Φυσικά, δεν κυριαρχεί η ψυχραιμία αλλά τα τσιτάτα. Από όλες τις πλευρές. Την Ελληνική Ιστορία δεν την έμαθα από τα βιβλία του σχολείου. Σχεδόν τίποτα δεν έμαθα από τα βιβλία του σχολείου. Όλα τα έμαθα από άλλα βιβλία.
Δεν μπορεί να γραφτεί η πραγματική Ελληνική Ιστορία στα σχολικά βιβλία. Αυτό θα ήταν πολύ επικίνδυνο για εκείνες τις οικογένειες που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, και συνεχίζουν να κυριαρχούν στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου. Τα σχολικά βιβλία σου πετάνε ένα «έπος του ’40» και καθάρισαν. Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως δεν πολέμησαν όλοι οι Έλληνες τους κατακτητές. Ενώ κάποιοι έχυναν το αίμα τους για την πατρίδα, κάποιοι έκαναν δουλειές με τους Γερμανούς και έγιναν ζάπλουτοι.
Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, δεν τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών αλλά επιβραβεύτηκαν για την προδοτική τους στάση με αξιώματα.                                   Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, οι αγωνιστές -και οι οικογένειές τους- κυνηγήθηκαν, εκτελέστηκαν και εξορίστηκαν από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών.               Το κυριότερο είναι πως στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, δεν αποδόθηκε Δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη. Αυτό που απουσιάζει ακόμα και σήμερα από την χώρα μας.                                         Αυτή είναι η ομοιότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας με την σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα: η πλήρης απουσία της Δικαιοσύνης. Στη μεταπολεμική Ελλάδα, οι προδότες δεν πλήρωσαν για την προδοσία τους. Πληρώθηκαν μάλιστα πολύ καλά για την προδοσία τους.                                           Στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα, οι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία της χώρας δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.                                                                    Αντιθέτως, βρίσκονται ακόμα στην εξουσία και συνεχίζουν το έγκλημα, ενώ συνεχίζεται και ο πλουτισμός τους.                                                                                                                            Φυσικά, τεράστια ευθύνη και τότε και τώρα έχουν οι Έλληνες πολίτες που δεν απαίτησαν Δικαιοσύνη και δεν την έκαναν κύριο αίτημά τους.                                                                                       Δυστυχώς, η πλειοψηφία των Ελλήνων, αποβλακωμένη συστηματικά επί δεκαετίες, δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Σε αντίθεση με άλλους λαούς που βρέθηκαν στην ίδια θέση -τους Ισπανούς για παράδειγμα-, πάρα πολλοί Έλληνες έφαγαν αμάσητη την καθεστωτική προπαγάνδα πως για όλα φταίνε οι μετανάστες και δεν ήταν λίγοι αυτοί που ψήφισαν τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, για να …αποδώσουν Δικαιοσύνη.                                                                                              Οι Έλληνες, δεξιοί, αριστεροί και λοιποί, για μια ακόμα φορά στράφηκαν σε αυτά που τους χωρίζουν, αντί να στραφούν σε αυτά που τους ενώνουν.                                                                               Δηλαδή, για μια ακόμα φορά, χειραγωγήθηκαν εντελώς από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.              Το κεντρικό σύνθημα του ΕΑΜ ήταν «εθνική ενότητα».                                                                    Αυτό θα έπρεπε να είναι και σήμερα το κυρίαρχο σύνθημα και αίτημα.                                                 Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς.                                                                       Η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας -από αριστερούς και δεξιούς- που θα εγγυηθεί την απόδοση Δικαιοσύνης.                                                                                                                  Μόνο μια κυβέρνηση από υγιείς αριστερούς και δεξιούς μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην επόμενη ημέρα, γιατί μόνο μια κυβέρνηση Αριστεράς και Δεξιάς θα έχει τη στήριξη των υγιών πολιτών να οδηγήσει τη χώρα σε μια πιο υγιή δημοκρατία.                                                                  Το θέμα είναι πού θα τους βρεις αυτούς.                                                                                                 Ο Εμφύλιος ήταν ένα τεράστιο και καταστροφικό λάθος που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν οι ηγέτες των δεξιών και των αριστερών κομμάτων είχαν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν Βρετανοί και Αμερικανοί δεν έπαιζαν το αδίστακτο παιχνίδι τους, και αν είχε αποδοθεί Δικαιοσύνη.    Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε μια αξιοπρεπή αστική δημοκρατία.                                                          Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε μια αξιοπρεπή αστική δικαιοσύνη.                                                           Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε έναν καπιταλισμό της προκοπής.                                                         Ποτέ δεν είναι αργά. Για τους ζωντανούς.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ

Είναι, λένε, θυμωμένη η νέα γενιά αυτή των 20-25-30 ετών, γιατί η δική μας η γενιά τους έκλεψε το μέλλον, το υποθήκευσε, το σκόρπισε!
Πολύ σωστά ως εδώ.
Έτσι είναι, κι έτσι έγινε, και το μέγεθος του λάθους της δικής μας γενιάς (του Πολυτεχνείου) είναι κολοσσιαίο.
Όμως και η δική μας η γενιά ήταν θυμωμένη με την γενιά των πατεράδων μας. Κι όλες οι γενιές λίγο-πολύ τάχουνε με τις προηγούμενες.
Αλλά ξεσηκωθήκαμε. Επαναστατήσαμε. Λιώσαμε παπούτσια σε πορείες και καταλήψεις, παίξαμε ξύλο σε 24ωρες συνελεύσεις. Κάτι κάναμε.
Και τί καταφέραμε θα πείτε;
Ίσως τίποτα, ίσως κάτι λίγα.
Καταφέραμε όμως να δικαιώσουμε τα νιάτα μας και την υποχρέωση κάθε νέας γενιάς: την επαναστατικότητα.
Η επανάσταση για την επανάσταση λοιπόν;
Ναι!
Για να δικαιώσει τα νιάτα και το αίμα που βράζει, και να διεκδικήσει το μέλλον όπως το ονειρεύεται και όχι όπως της το φτιάξανε.
Κι ας αποτύχει, ας πέσει κάτω!
Θα πει όμως ότι προσπάθησε, ότι απέτυχε, ή ότι προδόθηκε. Ας πει ό,τι θέλει.
Αρκεί να έχει σηκώσει ανάστημα προσπαθώντας να δει πέρα από αυτό που η παλιά γενιά τής περιγράφει!
Βγάζοντας το μένος της στα παγάκια, κοπανώντας τα με το καλαμάκι του φραπέ, δεν βγαίνει τίποτα!
Η δική μας η γενιά έκανε το λάθος μετά την επανάστασή της, ή την ψευτοεπανάσταση, ή όπως αλλοιώς σας αρέσει να την πείτε, να εμπιστευτεί την πολιτική και τους πολιτικούς, και ν' αφήσει σ' αυτούς την διαχείριση των όποιων κερδών του ξεσηκωμού της. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε.
Αντίθετα η σημερινή γενιά, στο εντελώς άλλο άκρο, δεν εμπιστεύεται ούτε πολιτική ούτε πολιτικούς.
Απέχει.
Και με την αποχή της αυτή, δίνει χώρο και δικαίωμα σ' αυτούς που δεν εμπιστεύεται να χορεύουν ελεύθερα και να κανονίζουν το μέλλον όλων μας κατά πώς τους βολεύει!
Η γενιά μας, η υπεύθυνη, είναι έτοιμη (όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι) να ζητήσει και έμπρακτα συγγνώμη: με νέους αγώνες και ξεσηκωμούς, αρκεί να κάνουν την αρχή οι νέοι, η νέα γενιά, αυτή που θίγεται περισσότερο, αλλά αντιδρά λιγότερο.
Θέλουμε να παραδώσουμε τα ηνία, αυτά που με τόση αναξιότητα κρατήσαμε, αλλά να βρεθεί κάποιος να τα πάρει!
Ας σηκωθεί η νέα γενιά απ' τις καφετέριες και τους φραπέδες, έστω και για να μας βρίσει:
''@αμώ το κερατό σας όπως μας καταντήσατε!''.
Αλλά ας σηκωθεί!...

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Οι τέσσερις γκάφες με την ψήφο εμπιστοσύνης και η καταψήφιση από το Χρηματιστήριο του 

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Οι δανειστές ξέρουν ότι το πρόγραμμά τους έχει αποτύχει παταγωδώς και τρέμουν, για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, μην τους «σκάσει» η Ελλάδα στα χέρια με τα 320 δισ. ευρώ χρέος. Ψάχνουν να βρουν τρόπο να τα μπαλώσουν πριν συμβεί κανένα «ατύχημα», εξ ου και οι εκτιμήσεις πως δεν πρέπει να βγείτε ξεβράκωτοι στις αγορές, πως το ΔΝΤ δεν μας εγκαταλείπει, πως η χώρα χρειάζεται ένα «προληπτικό πρόγραμμα στήριξης» κ.ο.κ.
Όμως, για να τα μπαλώσουν, οι δανειστές  χρειάζονται  και κάποια πολιτικά εχέγγυα, όπως η περιβόητη «πολιτική σταθερότητα» που μόνο οι 180 την εξασφαλίζουν ως το 2016. Επειδή όμως αυτό δεν υπάρχει, το δίδυμο Σαμαράς-Βενιζέλος που αντιμετώπιζαν την ανατροπή τους εκ των έσω (από Ντόρα και Χρυσοχοϊδη) σκέφτηκαν την ψήφο εμπιστοσύνης για να προλάβουν το διπλό πραξικόπημα, αλλά και να εκτονώσουν γενικά την πίεση, μπας και ο Γιούνκερ τους δώσει κάτι τις για να βγάλουν τον προϋπολογισμό του 2014 και του 2015 (οπότε και αναμένεται το ασφαλιστικό κραχ)… Δηλαδή, η ψήφος εμπιστοσύνης ήταν ένα πολιτικό κολπάκι  για να αποφύγουν την «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» που απεργάζονται οι μεγάλοι πάτρωνες και να κερδίσουν λίγους μήνες μήπως και έτσι μπορέσουν να αναστήσουν το εντελώς ψόφιο success story…
Το πρώτο το απέφυγαν, αλλά η νίκη ήταν πύρρειος! Διότι, πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε επί τρεις μέρες να ξεδιπλώσει το πρόγραμμά του (όταν στη ΔΕΘ έκοψαν την ομιλία του Αλ. Τσίπρα) και να το ακούσουν οι πάντες αναλυτικά. Δεύτερον, εξέθεσαν όλους τους τζάμπα μάγκες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που κάνουν θορυβώδη κριτική στην κυβέρνηση και υπερψηφίζουν σιωπηλά. Τρίτον, το φιλοθεάμον κοινό βλέποντας την Βούλτεψη να καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ για όσα κάνει η μονταζιέρα του Μαξίμου στο διαδίκτυο, αισθάνθηκε την χυδαιότητα του εμπαιγμού.  Τέταρτον και σημαντικότερο, την ώρα που ανέβαινε η παράσταση της ψήφου εμπιστοσύνης, κατέρρεε το χρηματιστήριο.
Την Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου, οι «επενδυτές» καταψήφιζαν το success story!... με δύο μακροβούτια του γενικού δείκτη κάτω από τις 1000 μονάδες, για να τον μαζέψουν τελικά στις 1005. Δηλαδή, βρέθηκε στα χαμηλά 13 μηνών με απώλειες 26% από τα υψηλά της 18ης Μαρτίου για το γενικό δείκτη και 36% για τις τράπεζες.
Οι εξηγήσεις που δίνουν οι αναλυτές είναι πολύ επιφανειακές και συγκυριακές. Μία φταίει η Τρόικα, μία ο ΕΝΦΙΑ, μία ο ΣΥΡΙΖΑ, μία ο Άδωνης, μία οι συνωμοσίες της Νέας Υόρκης και της Φρανκφούρτης υπέρ των short  παικτών, μία τα stress tests, τα «κόκκινα δάνεια»  ... ενώ είναι σαφές ότι το Ελληνικό Χρηματιστήριο είναι εντός του «σπιράλ του θανάτου» εδώ και μήνες εξ αιτίας της καταστροφής που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία και αποτελεί την αρένα για τα hedge funds που έρχονται και κάνουν αρπαχτές με όχημα τις τράπεζες. Τα όποια ανοδικά «ράλι» του δείκτη είναι για να βγάλουν λεφτά οι κερδοσκόποι. Η μετοχή της πάλαι ποτέ κραταιάς Eurobank κάνει κάτω από 3 δεκάρες του ευρώ, με κεφαλαιοποίηση 4,26 δισ. ευρώ. Αστεία νούμερα, η Εθνική με κεφαλαιοποίηση 7,7 δισ. ευρώ,  η Alpha Bank με 7,6 δισ.  και η Πειραιώς με 7,3 δισ….
Όλα αυτά δεν είναι συγκυριακά. Το χρηματιστήριο είναι ο καθρέπτης των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, που τα δύο μνημόνια δεν κατάφεραν να λύσουν, απεναντίας εκθεμελίωσαν τον όποιο παραγωγικό ιστό υπήρχε, σε σημείο μάλιστα που τα καθιστά ύποπτα. Δημιούργησαν διαρθρωτική ανεργία και κατέστρεψαν το κοινωνικό κράτος.
Γι΄ αυτό και ο προηγούμενος μήνας Σεπτέμβριος έκλεισε με απώλειες 8,63% για τον Γενικό Δείκτη και ανάλογες απώλειες στο 9μηνο. Το χρηματιστήριο δεν είναι «εγκλωβισμένο στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα του πολιτικού κινδύνου» όπως υποστηρίζουν έγκυροι αναλυτές, αλλά είναι εγκλωβισμένο στην ανικανότητα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου να κάνει οιαδήποτε ουσιαστική μεταρρύθμιση υπέρ της ανάπτυξης. Το χρηματιστήριο ξέρει πια καλά ότι αυτή η κυβέρνηση υπηρετεί μόνο τους χορηγούς της διαπλοκής, γι΄ αυτό και καταψηφίζει τη κυβέρνηση και τη φούσκα του success story.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014


Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΓΚΑΦΑ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η υφαρπαγή της εξουσίας από τον αντιμνημονιακό Αντώνη Σαμαρά που εν μία νυκτί μεταβλήθηκε σε σταυροφόρο των μνημονιακών πολιτικών που διέλυσαν τη χώρα, δεν έγινε για να σώσει την πατρίδα. Η κωλοτούμπα  έγινε ως αντεκδίκηση σε όσους εμπόδισαν τη γραμμική πολιτική εξέλιξη του «πρίγκιπα» και τον έστειλαν, ως αποστάτη, για πολλά χρόνια στην «εξορία». Έγινε από πλέγμα στους Μητσοτάκηδες, τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου.
Εμφορούμενος από τέτοια υποδόρια κίνητρα, ο Αντώνης Σαμαράς διέπραξε μια τραγική πολιτική γκάφα: δεν διαπραγματεύτηκε με τους εντολείς του μια «ανάσα», ένα μπόνους για την διεκπεραίωση του εξουθενωτικού πακέτου που ανέλαβε να διεκπεραιώσει, με αποτέλεσμα, σήμερα να είναι εγκλωβισμένος σε ένα θανατηφόρο αδιέξοδο. Η ανθρωπιστική κρίση έχει προσλάβει εκθετικές διαστάσεις και αυτός απλώς «το ξέρει». Δεν κάνει τίποτε. Πηγαίνει στη Μέρκελ και αυτή τον πετάει έξω, γιατί τον έστυψε σαν λεμονόκουπα και τώρα τον πετάει σαν άχρηστο…
Η ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσε στη χώρα μας η εφαρμογή ακραίων πολιτικών λιτότητας και ολοσχερούς απορρύθμισης του κράτους, αποτελεί μείζον πολιτικό επιχείρημα για τον τερματισμό της ύποπτης πλέον αυτής πολιτικής και την αλλαγή πορείας. Η μόνη πολιτική δύναμη που έχει ήδη θέσει ως πρώτη προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επίκλησή της έναντι των δανειστών θα είναι καταλυτικής σημασίας όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ.
Ο Σαμαράς, αν δεν συνέβαιναν μέσα του όλα τα παραπάνω, ως «αντιμνημονιακός» έπρεπε να πει στους εντολείς του: αναλαμβάνω για να σώσω τη χώρα, και φυσικά να διασφαλίσω τα συμφέροντά σας, αλλά πρέπει να ξέρετε ότι στη χώρα έχει ξεσπάσει ανθρωπιστική κρίση, η οποία θα σας γυρίσει μπούμερανγκ αν δεν την ελέγξουμε. Δεν το έκανε, γιατί ως «πριγκιπόπουλο» αγνοούσε  και αγνοεί τι γίνεται έξω από τη βίλα του. Δεν θέλει άλλωστε να ξέρει, δεν το αντέχει. Γι΄ αυτό κλείστηκε εξ αρχής στο Μαξίμου. Ούτε στη Βουλή πήγαινε, ούτε υπουργικά συμβούλια έκανε.  Όχι από πολιτικό στιλ που υπονοούσε εργασιομανία, αλλά από αδυναμία αντιμετώπισης της πραγματικότητας και του εαυτού του.
Η Μέρκελ τον τελείωσε. Τώρα του ζητούν να κόψει πάλι μισθούς και συντάξεις, να κάνει απολύσεις, να ενώσει ταμεία, κ.ο.κ. Ο Σαμαράς ξέρει ότι δεν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά. Και ο Χρύσανθος γνωρίζει πως ότι δεν έγινε έξι χρόνια κρίσης, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει αύριο. Ξέρει μάλιστα πως αν γίνει, θα είναι δέκα φορές ισχυρότερο από το αν γινόταν το 2011 ή το 2012…
Οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο γνωρίζουν την ενοχή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο του Χέρμαν Βαν Ρομπάι, «Η Ευρώπη στη Θύελλα: Υποσχέσεις και Προκαταλήψεις» που πρόσφατα κυκλοφόρησε, ξεκινάει με την αφήγησή του από την πρώτη του Σύνοδο Κορυφής ως προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις 11 Φεβρουαρίου του 2010, όπου οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είχαν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, καθώς «μία ευρωπαϊκή χώρα, η Ελλάδα, βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας». Ήδη τον Δεκέμβριο του 2009, γράφει, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε σοκάρει και εντυπωσιάσει τους εταίρους του, αποκαλύπτοντας με «ασυνήθιστα ειλικρινείς όρους την οικτρή κατάσταση των δημόσιων οικονομικών της χώρας του». Τι υποκρισία! Λες και δεν ξέρανε… Αλλά τώρα βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ να καλπάζει και να κρατεί τον απολογισμό της ανθρωπιστικής κρίσης, κάνουν τους έκπληκτους.
Ο Σαμαράς θα γραφτεί στην ιστορία, ελπίζουμε, ως ο τελευταίος πολιτικός του παλιού κόσμου, που έκανε ότι του ζητούσαν οι ξένοι εντολείς. Ο παλιός κόσμος των κοτζαμπάσηδων, των φονιάδων του Καποδίστρια, των μαυροφορεμένων ακροδεξιών, των δοσίλογων και της Κόκκινης Προβιάς, των προδοτών της Κύπρου, της μεταπολιτευτικής λαμογίας και διαπλοκής, των βαμπίρ του κράτους, καταρρέει. Ο γδούπος θα είναι εκκωφαντικός!

ΥΓ 1: Ως γνωστόν, ο Βενιζέλος διαπραγματεύεται με τους πασόκους την διάσωσή του. Γράφεται πως θα παραδώσει την προεδρία του κόμματος σε κάποιον άλλο ή ότι στο ιδρυτικό συνέδριο του αυθαίρετου της «Δημοκρατικής Παράταξης» θα αναδειχθεί άλλος αρχηγός μαϊμού (παίζει και ο Λυκούδης) και αυτός θα παραμείνει αρχηγός της στιβαρής συνιστώσας του ΠΑΣΟΚ. Γελάει και το παρδαλό κατσίκι …
ΥΓ 2: Η ατάκα του Άδωνη πως θα βγάλει τα λεφτά του έξω, δεν απευθυνόταν στους πλούσιους για να είναι σε εγρήγορση καθώς αυτοί, πλην ελαχίστων γιατί υπάρχουν και τέτοιοι, τα έχουν ήδη όλα έξω (80 δισ. ευρώ έστειλαν σε Ελβετία και Σιγκλαπούρη).  Ήταν μια δραματική έκκληση προς αυτούς για να φέρουν κάνα  φράγκο μέσα να πληρώσουν φόροος, μπας και σωθούνε…

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Γιατί ο Έλληνας αρνείται να αντιδράσει μαζικά στην κρίση; Τρεις και ένας λόγοι

 Ή μάλλον για να είμαστε ακριβείς, τρεις λόγοι για τους οποίους οι περισσότεροι εξ ημών "κοιμούνται". Ένα άρθρο για την αδράνεια και το "μούδιασμα" της κοινής γνώμης έναντι των χειρουργικών επεμβάσεων που έχει υποστεί και θα υποστεί η ελληνική κοινωνία και η μεσαία τάξη.

Γράφει ο Χρήστος Δεμέτης
Η τρόικα πάει κι έρχεται, βαρκούλες αρμενίζουν, η ελληνική προεδρία είναι γεγονός και τα μέτρα έγιναν ισοδύναμα. Ανάπτυξη θες; Περίμενε λίγο ακόμα, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Ναι, αλλά για να την κάνει κάποιος τη δουλειά, πρέπει και να εργάζεται. Κι αν όχι να δρα, να αντιδρά.

Η κρίση διανύει ακόμα ένα χρόνο ζωής, καλά να είμαστε να την χαιρόμαστε. Η κυβέρνηση μας, περιδιαβαίνει αγέρωχη στα σοκάκια της Ε.Ε. φέρνοντας αέρα "αλλαγής" στη χώρα και τάζει success story την ώρα που οι εταίροι της γελάνε πίσω από την πλάτη της. Από επιτυχίες χορτάσαμε. Σε λίγο καιρό θα έχουμε και τις πρώτες εκλογές μετά την κυβέρνηση συνεργασίας. Θα είναι αν μη τι άλλο ένα γερό τεστ για το που οδεύουμε ομαδικά.

Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει άλλη περίοδος μεταπολεμικά κατά την οποία τα κόμματα ήταν τόσο χαμένα σε ένα κυκεώνα πολιτικής αστάθειας. Όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως. Σαν να πάει να γίνει κάποια ζύμωση και να μη γίνεται. Και από την άλλη, τα συμφέροντα των λόμπι και της ελίτ πάντα βρίσκουν τον δρόμο τους να εξυπηρετηθούν μέσα από μικροχειρουργικές επεμβάσεις.

Ας μιλήσουμε λίγο ποδοσφαιρικά για μικροχειρουργική. Για να "στήσεις" έναν αγώνα, δεν χρειάζεται να το κάνεις πάντα απροκάλυπτα, δεν χρειάζεται να βάλεις τον διαιτητή να δώσει πέναλτι που εφηύρε μόνος του και να μπουν οι κερκίδες μέσα να σε φάνε. Αποβάλλεις τους καλύτερους παίκτες του "εχθρού" έναν αγώνα πριν το ντέρμπι και αποδεκατίζεις με "τακτ" το αντίπαλο δέος πριν την κρίσιμη μάχη. Ή αγοράζεις τα αστέρια του ανταγωνιστή σου για να τον αποδυναμώσεις.

Έτσι γίνεται και στην εν Ελλάδι πολιτική τον τελευταίο καιρό. Η επικοινωνιακή λειτουργία της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρη. Βάλλει κατά των αντιπάλων της, μιλώντας ακόμα και για συσχετισμούς με την τρομοκρατία και την ίδια ώρα περνάει "αθόρυβα" τα μέτρα της. Αφήνει τον κύριο κοινοβουλευτικό της αντίπαλο να αναλώνεται σε εσωκομματικές μάχες, υπερθεματίζει τη φαγωμάρα του αντιμαχόμενου στην αρένα της διακυβέρνησης της χώρας και ταυτόχρονα κάνει τη δουλειά της ανενόχλητη εξυπηρετώντας το συμφέρον της τρόικας και της κάθε τρόικας. Ωραία όλα αυτά. Μήπως εμείς ως πολίτες δεν τα καταλαβαίνουμε;

Ας μη γελιόμαστε. Όλα τα καταλαβαίνουμε. Γιατί όμως δεν αντιδρούμε; Οι μεγαλύτεροι κοινωνιολόγοι και πολιτικοί αναλυτές θα είχαν σκίσει τα ιμάτια τους για να εξηγήσουν το φαινόμενο. Προσωπικά, σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να το εξηγήσω απόλυτα, μπορώ όμως να καταθέσω δυο τρεις αυθόρμητες σκέψεις.

Γιατί λοιπόν δεν ξεσηκωνόμαστε μαζικά απέναντι στο κοινό καλό; Υπάρχει κοινό καλό; Τι κάνει η μεσαία τάξη;

Παράγοντας υπ' αριθμόν ένα: Η συνενοχή

Ποτέ δεν υποστήριξα το "μαζί τα φάγαμε". Πρόκειται για την πιο χυδαία πολιτική προσπάθεια συστράτευσης στη λαμογιά που έχει ειπωθεί τα τελευταία χρόνια. Όμως μία μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, πήρε μέρος στο φαγοπότι, έστω και ευκαιριακά. Κάπου κάποιον δικό του βόλεψε, κάπου κάπως βολεύτηκε, σε έναν δημόσιο οργανισμό, σε κάποια ΔΕΚΟ, σε κάποιον φορέα, κάπως έβγαλε μια μικρή μίζα, κάτι καρπώθηκε.

Το είδε να γίνεται παλιά, προσδοκά ότι θα το ξανακάνει τώρα. Και πατάει στη σίγουρη λύση των παλαιών κομμάτων του δικομματισμού. Ο μαθημένος έτσι, δεν θα βγει να αντιδράσει, δεν θα βγει στον δρόμο να συστρατευθεί με τον πολιτικό του αντίπαλο απέναντι σε μια κυβέρνηση που τον οδηγά στην εξαθλίωση, γιατί ακόμα και τώρα ψάχνει να βρει το παραθυράκι του "βολέματος". Περιμένει να κοπάσει η καταιγίδα για να βγει από το καβούκι του.

Σίγουρα δεν μιλάμε για την πλειοψηφία, είναι όμως αρκετοί εκεί έξω που δεν θα έβαζαν το κοινό καλό πάνω από τα λίγα κεκτημένα τους. Και μετά είναι και το παράδειγμα που παίρνουν σαν μικρά παιδάκια που αντιγράφουν τον μπαμπά τους. Αφού ο πολιτικός που με εκπροσωπεί κλέβει, γιατί να μην κλέψω κι εγώ; Ας γίνουμε όλοι Λιάπηδες λοιπόν.

Δεύτερος παράγοντας. Ο "παρτακισμός"

Μπορεί ο όρος να μην είναι δόκιμος, οφείλει όμως να συμπεριληφθεί στα επικαιροποιημένα λεξικά. Η κατηγορία του Έλληνα που κοιτάει την "πάρτη" του. Εγώ να είμαι καλά και οι δικοί μου και άσε τους άλλους να καίγονται. Γιατί δεν υπάρχει αλληλεγγύη στην Ελλάδα; Ή μάλλον για να μην είμαστε και μηδενιστές, υπάρχει μεν, αλλά γιατί μένει στο επίπεδο κάποιων ηρωικών ΜΚΟ που παλεύουν στον ωκεανό των κοινωνικών προβλημάτων και στο χάος των αστικών τοπίων που χαρακτηρίζονται από πόρτες κλειστές; Το αντεπιχείρημα είναι αστείο. "Αν είσαι εσύ τόσο μεγαλόψυχος, πάρε τους αλλοδαπούς και τους άστεγους στο σπίτι σου".

Σοβαρά τώρα. Ο έχων εργασία και ένα κομμάτι ψωμί, μπορεί να διαθέσει έστω μία κουβέρτα στον συνάνθρωπο του που στερείται των βασικών προς επιβίωση. Δεν το λέω σαν καλός Χριστιανός, δεν ήμουν άλλωστε ποτέ το παράδειγμα του καλού Χριστιανού. Το λέω σαν πολίτης που απογοητεύεται από την παγωμάρα των συμπολιτών του, από την έλλειψη ακόμα και της βασικής επικοινωνίας, από την άρνηση συνεργασίας. Προσπάθειες γίνονται κυρίως μεμονωμένα, σε ατομικό επίπεδο ή σε οργανωμένη μεν δράση, μικρής έκτασης δε, με περιορισμένο εν τέλει αποτέλεσμα.

Σε αυτή τη χώρα πρέπει εκ νέου να καλλιεργηθεί η κουλτούρα συνεργασίας και αλληλεγγύης. Τώρα που το σκέφτομαι, υπήρξε και ποτέ, ή στο DNA μας έρεε πάντα ο ιός του πολυτεμαχισμού;

Έστω τώρα ότι τα 10 εκατομμύρια Ελλήνων αντιστοιχούν σε 10 μονάδες ατόμων. Οι 4 εξ αυτών δεν αντιδρούν γιατί βολεύονται με την όλη κατάσταση ή επειδή φοβούνται ότι σε λίγο θα έρθουν τα χειρότερα. Οι 3 δεν εμπιστεύονται την αντιπολίτευση γιατί δεν τους έχει πείσει. Ο ένας είναι πολιτικά αδιάφορος, άρα και επικίνδυνος. Και οι 2 που μένουν να αντιδρούν, κατεβαίνουν στον δρόμο σε ξέχωρες παρατάξεις, κρατώντας ο καθένας το πανό του. Υπερβολή; Ρητορικό το ερώτημα. Το κάνω εικόνα σαν γελοιογραφία και το βρίσκω πάντως πολύ ρεαλιστικό.

Τρίτος παράγοντας. Ο ντόπιος, ο γηγενής, ο παραδοσιακός μας "ωχαδερφισμός"

Ο επαναστάτης του καναπέ. Ο μουτζαχεντίν των social media. Ο Άρης Βελουχιώτης του γραφείου. Ο αντιρρησίας συνείδησης του φραπέ. Και άλλα τέτοια. Έλα μωρέ, που να κατεβαίνουμε τώρα στον δρόμο, κούραση, δακρυγόνα, τρέξιμο, ε και να κατέβουμε, σάμπως και θα αλλάξει τίποτα; Ας επαναστατήσουμε μέσω Twitter απόψε για να κάνουμε και το χρέος μας και να κοιμηθούμε ήσυχοι. Ας κράξουμε το wi-fi του Σαμαρά και τον Άδωνι στο Facebook και μετά όλα καλά. Αποτέλεσμα; Μηδέν.

Γιατί είναι πλέον ουτοπικό το να βγουν 500.000 άνθρωποι στον δρόμο. Ταυτόχρονα, ενωμένοι, συμπαραταγμένοι. Αριστεροί, από όλο το φάσμα της αριστεράς, απογοητευμένοι πασόκοι, απογοητευμένοι νεοδημοκράτες, hipsters, νεολαίοι, συνταξιούχοι για να ζητήσουν περισσότερα μέτρα υπέρ της κοινωνικής πρόνοιας και λιγότερες περικοπές, λιγότερα "μαχαίρια" και να αρνηθούν τα νέα μέτρα με τη δύναμη της φωνής τους. Να περάσουν έστω έτσι το συμβολικό τους μήνυμα.

Ναι, ουτοπικό. Αντιθέτως το να μαζέψει κανείς 1.235 "likes" σε μια "πολιτική" ανάρτηση του στα κοινωνικά δίκτυα είναι πολύ πιο εφικτό, πολύ πιο εγωκεντρικό και σε κάθε περίπτωση, πολύ πιο ανούσιο. Χρήσιμο μόνο όταν συνδυάζεται με κοινωνικό αγώνα στο δρόμο. Μόνο έτσι προκύπτει νέα πολιτική, νέες ιδέες, νέες κοινωνικές διεργασίες. Από την συμπόρευση των κινημάτων στον δρόμο.

Και τέλος, ο ρόλος των media

Θα μου πεις, ποιος τα λογαριάζει; Θα μου πεις, ποιος δεν καταλαβαίνει τι συμφέροντα εξυπηρετούν; Και όμως, ακόμα η ατζέντα ορίζεται από την ολιγαρχία ορισμένων καναλαρχών και ιδιοκτητών εφημερίδων. Μπορεί να περνούν γραμμή χωρίς να μπορούν να κρυφτούν, η δημόσια γνώμη ωστόσο, ακόμα επηρεάζεται.

Η διασπορά φόβου και η κυριαρχία της θεωρίας των δύο άκρων, σχετίζεται άμεσα με τη λειτουργία των media τα τελευταία δύο χρόνια. Η περαιτέρω διείσδυση του κοινού στα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, θα μπορούσε να οδηγήσει σταδιακά στην κυριαρχία των εναλλακτικών μέσων. Αλλά υπάρχει δρόμος ακόμα να διανυθεί μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που ο πολίτης θα είναι πυλωρός και πηγή πληροφορίας, ή έστω "αυτόφωτο" και αυτόνομο φίλτρο πληροφορίας και όχι ένας δέκτης .


Τρίτη 27 Μαΐου 2014


ΤΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
 
 
του Μάκη Ανδρονόπουλου
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να μην βγάλει ευρωβουλευτή στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου. Αλλά και να καταφέρει να βγάλει έναν και πάλι η ήττα θα είναι στρατηγική και θα δρομολογήσει πολιτικές εξελίξεις εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ. 
Γιατί όμως το κόμμα που σφράγισε τη μεταπολίτευση και κυβέρνησε τη χώρα για δεκαετίες συγκεντρώνει τη μήνη του εκλογικού σώματος, δεδομένου μάλιστα ότι όλοι γνωρίζουν πως η θανατηφόρα εκτροπή των δημοσίων οικονομικών –δηλαδή η βασική αιτία που πήγαμε στα μνημόνια- έγινε από την κυβέρνηση της σπατάλης και των σκανδάλων του Κώστα Καραμανλή; 
Κατ΄ αρχήν να θυμηθούμε ότι στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009 το ΠΑΣΟΚ πήρε 36,65% και στις εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 πήρε 43,92% με τον Γιώργο Παπανδρέου.  Στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2012 με αρχηγό τον Βενιζέλο, το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε στο 12,28% και τώρα άλλοι δημοσκόποι το βγάζουν κάτω από 4% οπότε δεν εκλέγει ευρωβουλευτή και άλλοι στο 5,5% που εκλέγει έναν. Εννοείται ότι η ΕΛΙΑ δεν είναι παρά ένα φθηνό τρικ για την διάσωση του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ (ο Λοβέρδος και ο Μόσιαλος δεν εκπροσωπούν παρά τον εαυτό τους). Συνεπώς, ότι πάρει η ΕΛΙΑ θα είναι τα ποσοστά του Βενιζέλου.
Είναι σαφές ότι το ΠΑΣΟΚ έπεσε από το 44% στο 12% επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου είτε από ογκώδη άγνοια είτε από κρυφή σκοπιμότητα κορόιδεψε το εκλογικό σώμα λέγοντας ότι λεφτά υπάρχουν και κρύβοντας την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, την οποία όφειλε να γνωρίζει και να έχει εξηγήσει στον ελληνικό λαό. Δεν το έκανε, ψήφισε ένα γελοίο προϋπολογισμό για το 2010 που κατέρρευσε αμέσως και χωρίς πάλι να εξηγήσει και να ζητήσει τη γνώμη του λαού πήγε στο Καστελόριζο και είπε πως θα εκχωρήσει εθνική κυριαρχία. Ούτε τότε εξήγησε τι ήταν το μνημόνιο που υπέγραψε, παραβιάζοντας το σύνταγμα, δηλαδή την έγκρισή του από 180 βουλευτές. Το 12% που απέμεινε ήταν καλοβολεμένοι συντηρητικοί κομματικοί παράγοντες που έβγαλαν λεφτά και τα εναπομείναντα σημιτογενή νεοφιλελεύθερα στελέχη.
Τώρα γιατί το 12% θα γίνει 5,5-2,5% είναι πολύ απλό. Πρώτον, γιατί το PSI που κατέστρεψε ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες και μικροαποταμιευτές είναι έργο του Ευάγγελου, και τώρα αποκαλύφθηκε (από το Κουτί της Πανδώρας) ότι αυτός επέλεξε, χωρίς λόγο, το αγγλικό δίκαιο. Δεύτερον, γιατί προσέβαλε το πασοκικό credo συνεργαζόμενος με την δεξιά. Τρίτον, γιατί ότι και να πει ο Ευάγγελος, ακόμη και τα σωστά τα οποία ενίοτε του ξεφεύγουν, δεν τα πιστεύει κανείς, διότι τα λέει αυτός ο ίδιος. Τέταρτον, γιατί ο ακατάσχετος βερμπαλισμός του -έτσι όπως εκφέρεται από τον ίδιο- προκαλεί αισθητική αλλεργία στο κοινό του. Πέμπτον, επειδή υπάρχουν πολλά άλλα ερωτηματικά για τον ίδιο στο εκλογικό σώμα και στους πάλαι ποτέ πασόκους που δεν είναι του παρόντος. Τέλος, έκτον, οι παραληρηματικές δηλώσεις του τελευταία, οι οποίες οφείλονται στην καλπάζουσα παγκαλίτιδα που προκάλεσε η συνειδητοποίηση πως ο Σαμαράς δεν θα τον στείλει Επίτροπο στις Βρυξέλλες να σωθεί, γιατί τον συμφέρει περισσότερο να στείλει τη Ντόρα, τον έχουν απαξιώσει πλήρως ακόμη και μεταξύ των υποτιθέμενων φίλων του.
Συνεπώς, στις ευρωεκλογές το ΠΑΣΟΚ θα πληρώσει τον Βενιζέλο. Από το 12% οι περισσότεροι θα πάνε ΝΔ για να καλύψουν τις διαρροές της ΝΔ προς τα δεξιά της και προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Ο Γιώργος Παπανδρέου περιμένει, η Φώφη καραδοκεί ως outsider, ο Σκανδαλίδης φαντασιώνεται ότι μπορεί να γίνει king maker και οι κηπουροί να φτιάξουν το liberal pasok. Αν η ΝΔ χάσει ένα 5% από το 29,66% του Ιουνίου του 2012, η Ντόρα θα κινηθεί για να ρίξει τον Σαμαρά σε συνεννόηση με τον Παπανδρέου που θα ρίξει ταυτόχρονα τον Βενιζέλο. Η Ντόρα θα επιχειρήσει να γίνει πρωθυπουργός, με ΥΠΕΞ τον Γιώργο και τον Κουβέλη προτεινόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αν δε ο φίλος του Γιώργου Παπανδρέου, Ντορής Μαργέλλος, που ερευνάται από τη δικαιοσύνη για την εμπλοκή του με τα cds για το ΤΤ, είναι ο σπόνσορας του «Ποταμιού», ε!...τότε το όλον πράγμα έρχεται και δένει. Αυτό, όπως εδώ και εβδομάδες έχουμε γράψει, είναι το έσχατο χαρτί των μνημονιακών δυνάμεων για να μην γίνουν εθνικές εκλογές, σενάριο που στηρίζεται από τους τραπεζίτες… και τη διαπλοκή.  

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

  ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ???
 Του Μαρκ Μαζάουερ
Στις 29 Ιουνίου 2011, την εποχή που άρχιζε η άγρια λιτότητα για συνταξιούχους και μισθωτούς και το GREXIT, οι New York Times δημοσίευσαν άρθρο του Βρετανού ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ με τίτλο «Η Ελλάδα, το λίκνο τηςδημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη», στο οποίο επεσήμαινε ότι «τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης». Υπονοούσε σαφώς ότι οι Ευρωπαίοι περιμένουν να δουν τι θα πράξουν οι Έλληνες για να κινηθούν αναλόγως. Στο χθεσινό eurodebate, o Αλέξης Τσίπρας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και η οικολόγος Στα Κέλερ σκιαγράφησαν μια άλλη Ευρώπη, πέρα από την Ευρώπη των τραπεζιτών και της λιτότητας των εργαζομένων. Η ανατροπή των συσχετισμών είναι στο χέρι μας. Αξίζει να θυμηθούμε το  άρθρο του Μαζάουερ που έχει ως εξής:
«Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ίσως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης.
Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας. Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποίημα του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! " Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη.
Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο. Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.
Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα. Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας.
Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή. Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις.
Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη. Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή.
Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα. Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον».
............................................................
* Ο κ. Μαρκ Μαζάουερ είναι Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Απειλές κατα της δημοκρατίας στο δρόμο για τις ευρωεκλογές
  
Του Μάκη Ανδρονόπουλου
Η ευρωπαϊκή κρίση έχει πάψει να είναι απλά μια μεγάλη χρηματο-οικονομική κρίση, έχει υπερβεί τη φάση της κρίσης του χρέους και εξελίσσεται ταχύτατα σε μια βαθύτατα διαρθρωτική κρίση, κοινωνική, αξιακή, δημοκρατίας και ενδεχομένως και ασφάλειας. Η διοίκηση της ΕΕ από τις συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις απέτυχε σε όλα τα πεδία. Απέτυχε να χρησιμοποιήσει το ευρώ ως μείζον εργαλείο δημιουργίας  της ενιαίας ευρωπαϊκής συνείδησης, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην προχωρήσει η εμβάθυνση και η πολιτική ολοκλήρωση, αλλά αντίθετα χρησιμοποίησε το ευρώ ως εργαλείο μεγέθυνσης των ταξικών και εθνικών ανισοτήτων. Οι ευθύνες του γαλλογερμανικού άξονα είναι εγκληματικές, όπως άλλωστε και ο απομονωτισμό του Λονδίνου.

To blog EXTRAPOLATION προσκλήθηκε και συμμετείχε στις 30 Απριλίου σε συζήτηση που οργάνωσε η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Αθήνα με θέμα «Απειλές κατά της δημοκρατίας στο δρόμο προς τις ευρωεκλογές: Η αναζήτηση μιας νέας αφήγησης για την Ευρώπη». Στόχος της Αντιπροσωπείας είναι να αναδείξει το φλέγον ζήτημα της ανόδου ακραίων κι ευρωφοβικών πολιτικών σχημάτων ενόψει των Ευρωεκλογών του Μαΐου και να προτάξει ιδέες, ανησυχίες και πιθανές λύσεις, αναφορικά με τους τρόπους διαχείρισης του φαινομένου ώστε να μειωθούν οι απειλές κατά των δημοκρατικών αρχών στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Οι βασικές θέσεις που διετύπωσα ήταν οι ακόλουθες:
1.      Ξαφνικά οι κυρίαρχες δυνάμεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, νεοφιλελεύθερη δεξιά και σοσιαλδημοκράτες, αλλά και οι επικυρίαρχες χώρες όπως η Γερμανία, ανησυχούν για την επικείμενη άνοδο των «ακραίων και ευρωφοβικών πολιτικών σχημάτων» που ενδέχεται να φτάσουν το 30% στις ευρωεκλογές και να σχηματίσουν πολιτική ομάδα, εξέλιξη που μπορεί να διαταράξει το μονοδιάστατο των αποφάσεων. Έτσι βλέπουν «απειλές» κατά της δημοκρατίας και αναζητούν μια νέα αφήγηση για την Ευρώπη.
2.       Όλος αυτός ο προβληματισμός και οι δήθεν απειλές για τη δημοκρατία είναι το λιγότερο υποκριτική. Κι αυτό γιατί η πραγματική απειλή για το ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο και την ευρωπαϊκή προοπτική δεν είναι τα δηλωμένα ακροδεξιά κόμματα, αλλά οι προαναφερθείσες κυρίαρχες δυνάμεις, οι οποίες με τις πολιτικές που εφαρμόζουν από την επομένη της γέννησης του ευρώ μόχλευσαν τις ταξικές ανισότητες, ιδιωτικοποιούν τα δημόσια αγαθά και τις κρατικές λειτουργίες, καταργούν συστηματικά το κοινωνικό κράτος.
3.      Η χρηματοοικονομική κρίση και η κρίση χρέους της ευρωζώνης ήρθαν να αποκαλύψουν την καταστροφικότητα των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Οι κυρίαρχες δυνάμεις θεσμοθετούν και διοικούν σε καθεστώς εξαίρεσης (πχ δημοσιονομικό σύμφωνο).
4.      Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν επί το πλείστον θεσμική θωράκιση έναντι του δηλωμένου ναζισμού και φασισμού.
5.      Το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι η μετάλλαξη του φασιστικού ιού που ενδύεται τη λεοντή του politically correct για να εφαρμόσει ακραίες μορφές βιοπολιτικής εξουσίας  που αφαιρούν ανθρώπινα, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Η διαχείριση της ελληνική κρίσης προκάλεσε ανθρωπιστική κρίση (1,5 εκατ. άνεργοι, 3 εκατ. ανασφάλιστοι, 1 εκατ. απλήρωτοι εργαζόμενοι, 4000 αυτοκτονίες κ.ο.κ.) και εκθεμελίωσε μεγάλο μέρος του παραγωγικού ιστού της χώρας.
6.      Οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ  επιχειρούν να μοχλεύσουν φοβίες στους Ευρωπαίους ψηφοφόρους  για να καλύψουν την πολιτική τους χρεοκοπία. Ουδείς αποτολμά να μιλήσει επίσημα για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης και την επιβολή του οργανωτικο-οικονομικού μοντέλου της, με την ίδια βιαιότητα που το επέβαλε στην Ανατολική Γερμανία με τα γνωστά αποτελέσματα…
7.      Η Γαλλία δεν φοράει πια τα παντελόνια, ο γαλλογερμανικός άξονας έχει ξεπεραστεί και η Συνθήκη των Ιλισίων  είναι πλέον ένα cout de theater, που μπορούσε να το παίζει ο Σαρκοζί, αλλά όχι ο Φρανσουά Ολάντ. Και ο Κάμερον, αυτός που ήθελε να κατεβάσει το ίντερνετ και το στρατό όταν κάποιοι πιτσιρικάδες έκαψαν ένα κτίριο στο Λονδίνο, το μόνο που διεκδικεί είναι η διάσωση του City.
8.      Είπε ο Υβ Μπερτοντσίνι της Notre Europe πως αν οι ευρωσκεπτικιστές πιάσουν 30%, οι υπόλοιποι θα είμαστε 70%!... Ξεχνά πως ο Αδόλφος Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία με 33%.
9.      Την Ευρώπη θα την σώσουν οι Ευρωπαίοι πολίτες σταδιακά, με πολύ πόνο και ελπίζουμε χωρίς αίμα. Στη Γαλλική Επανάσταση πήρε 80 χρόνια για να ισορροπήσει στην Τρίτη Δημοκρατία…
10.   Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία δεν μπορεί να συγκροτηθεί με τον γερμανικό οικονομικό εθνικισμό σε έξαρση. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία θα υπάρξει όταν δεν θα υπάρχουν επικυρίαρχες δυνάμεις, δηλαδή όταν τα γερμανικά λάντερ θα πάψουν να είναι ομοσπονδία, η Ιταλία, η Βρετανία, η Ισπανία κ.ο.κ. θα διασπασθούν για να συνενωθούν  ξανά στην Ευρώπη των Κοινωνιών, όπου οι μικρές πατρίδες θα διασφαλίζουν την αρμονία και την ισορροπία.

Αναλυτικότερα θα ήθελα να επισημάνω και τα ακόλουθα για το πώς φτάσαμε έως εδώ και τι παίζεται στις ευρωεκλογές:
  • H ΕΚΑΧ έγινε να μοιραστούν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί την αγορά του πολεμικού μετάλλου του Χάλυβα. Η ΕΟΚ κατασκευάστηκε για να ενσωματωθεί η Γερμανία στην ευρωπαϊκή προοπτική. Η Συνθήκη των Ιλισίων 1963 Ντε Γκολ – Αντενάουερ έγινε για να τρέξουν μαζί την Ευρώπη, όπου η Γαλλία θα φορούσε τα παντελόνια. Αυτό ανατράπηκε με την απρόσμενη ενοποίηση της Γερμανίας…
  • Το ευρώ ανταλλάχθηκε με την ενοποίηση, αλλά οι Γερμανοί μπόρεσαν να το χτίσουν όπως ήθελαν…
  • Στο μεταξύ η διεύρυνση με Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία έγινε με κύριο κίνητρο την διασφάλιση της δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Το ίδιο συνέβη και αργότερα με τις 10 χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Το ζητούμενο ήταν η δημοκρατία και η Ευρώπη…
  •  Όλα αυτά έχουν καταρρεύσει. Η Κομισιόν προωθεί πολιτικές κατάλυσης του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων αγαθών. > 86 πόλεις πήραν πίσω τα νερά τους που ιδιωτικοποίησαν παράνομα οι κυβερνήσεις. > Επενδύσεις δεν γίνονται στην Ευρώπη (τις κάνουν έξω) > Η Γαλλία δεν βγαίνει > Η Γερμανία πλουτίζει (το πώς το ξέρουμε) αλλά, η Budensbank μας αποκάλυψε τη γερμανική φούσκα (2,7 τρισ. ευρώ το γερμανικό ΑΕΠ έναντι των 55,6 τρισ.ευρώ είναι τοποθετημένα σε παράγωγα).
  •  Η δημοκρατία και η δημοκρατικές διαδικασίες είναι για το θεαθήναι. Η ΕΕ προχωράει με διακρατικές συμφωνίες. Και η Ελλάδα με προεδρικά διατάγματα και αντισυνταγματικές διατάξεις στους νόμους της. Οι σχέσεις «ισότιμων εταίρων» μετατράπηκαν σε σχέσεις δανειστή και δανειζόμενου.
  • Οι Financial Times καλούν τις χώρες να βάλουν βέτο στην τραπεζική ενοποίηση, η οποία εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του Βερολίνου.
  • Η λέξη «ευρωομόλογο» είναι απαγορευμένη, κυριάρχησε η γερμανική γραμμή του «σκληρού ευρώ».
  • Είναι ορατό πλέον και στους πιο δύσπιστους πως οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτούργησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια για να μεταφέρουν, μέσω της κατανάλωσης, οικονομικά πλεονάσματα από το Νότο στο Βορρά. > Είναι τυχαία η κίνηση για την αυτονόμηση του Βένετο; (Καταλωνία, Σκωτία, Φλάνδρα …μεθαύριο η Βαυαρία).
  • Ζούμε την ραγδαία Γερμανοποίηση της Ευρώπης. Και το ερώτημα είναι για ποια Ευρώπη αξίζει ή δεν αξίζει να θυσιάζουμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας σήμερα ή και την εθνική μας υπόσταση αύριο;
  • Αυτή είναι άραγε η Ευρώπη που ονειρεύτηκαν σοφοί και μεγάλοι πολιτικοί, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στην έκφραση της Ευρωπαϊκής Ιδέας και έβαλαν τα θεμέλια για μια Ευρώπη της ειρήνης, της προόδου, της ανάπτυξης και της δημοκρατίας;
Οι συντηρητικοί δεξιοί και οι συντηρητικοί σοσιαλδημοκράτες που εφαρμόζουν τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού έχουν πληγώσει θανάσιμα το ευρωπαϊκό ιδεώδες και ποτίζουν τη γλάστρα του εθνικισμού. Η ανασυγκρότηση και η αναγέννηση της Ευρώπης δεν μπορεί να γίνει από αυτούς, ούτε μπορεί να γίνει υπό την κηδεμονία του Βερολίνου, ούτε με την υποταγή του Παρισιού. Αυτοί οδηγούν την Ευρώπη στον χαμό της… Οι πιο ουσιαστικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις βρίσκονται στο χώρο της ευρύτερης αριστεράς και της οικολογίας.