DATE

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016


Αφού το κατάφερες , μπορείς ξανά


του Ίωνα Παπαδάκη 
Χαμόγελο, αγάπη, αισιοδοξία, αυτοκριτική… «Επισκέπτες» των ημερών, σε ένα ταραγμένο μυαλό που αγωνίζεται να δει τα πράγματα «αλλιώς»!
Και κατά κάποιο τρόπο το καταφέρνει… Και ξέρεις γιατί; Γιατί το έχει ανάγκη και γιατί μπορεί!
Σαν μαθητής ήμουν από μέτριος έως κακός! Όχι γιατί ήμουν ανεπίδεκτος μαθήσεως, αλλά γιατί ήμουν αδιάφορος, ατίθασος, βαριόμουν εύκολα και επίσης πολύ έξυπνος (αυτό δεν το λέω εγώ… το είχε πει ένας καθηγητής μου στο πατέρα μου εξηγώντας του τα χάλια μου. Του είχε πει λοιπόν: «κύριε Παπαδάκη, ο γιός σας δεν θα γίνει ποτέ καλός μαθητής γιατί είναι πολύ έξυπνος», καλή τους ώρα εκεί που είναι)…
Σε κάποιες στιγμές λοιπόν, ντροπής, πείσματος, εγωισμού, στεναχώριας (για τη στεναχώρια που έπαιρνε ο πατέρας μου) εμφανιζόταν σε κάποιο διαγώνισμα ή σε κάποιο έλεγχο τριμήνου ένα πανέμορφο 18 και γεμάτος χαρά και αλαζονεία περίμενα το «μπράβο»!
Μαζί με το «μπράβο» όμως ερχόταν μία συγκεκριμένη φράση: «Αφού το κατάφερες μία φορά μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…»
Θύμωνα και αναρωτιόμουν «δε θα μπορούσα να ακούσω μόνο το μπράβο;»… Α, ρε πατέρα, πόσο άδικο είχα όταν θύμωνα και πόσο δίκιο είχες, όταν μου έλεγες αυτή τη φράση!
Τα χρόνια περνούσαν, τα Χριστούγεννα ερχόντουσαν και έφευγαν, και κάθε χρόνο αυτή η φράση με στοίχειωνε αλλά με έκανε να χαμογελάω με ευγνωμοσύνη…
Αναρωτιέμαι, λοιπόν τώρα -που μία ακόμη χρονιά φεύγει- εσύ το έχεις σκεφτεί αυτό; Ότι, αφού το κατάφερες μία φορά μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά!
Τι έμεινε; Τρεις μερούλες και τα «new year’s resolutions» είναι στο φόρτε τους! Τρέχεις να προλάβεις, να μιλήσεις, να διορθώσεις, να υποσχεθείς, να προετοιμαστείς… Να προετοιμαστείς γιατί; Για να πέσεις ξανά στον λήθαργο και να γίνεις ξανά το αντιπαθέστατο «εγώ» που ήσουν πριν τα Χριστούγεννα;
Μην το κάνεις… Και ξέρεις γιατί βλάκα μου;
  Γιατί αφού κατάφερες να ξεχάσεις για λίγο το «εγώ» σου και να ασχοληθείς με τους γύρω σου μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να παραδεχτείς το λάθος σου και να ζητήσεις συγγνώμη, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να κοιταχτείτε στα μάτια και να πεις αυτά που νιώθεις και αυτά που σε βασανίζουν μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να σεβαστείς τα «θέλω» και τις ανάγκες των ανθρώπων που σε νοιάζονται -αφήνοντας για λίγο κατά μέρος τον απέραντο εγωισμό σου-, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να ξεχωρίσεις αυτούς που σε νοιάζονται, από αυτούς που σε βολεύουν και επέλεξες τους πρώτους  γύρω σου, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να διεκδικήσεις ένα υπέροχο μυαλό, αντί για έναν εντυπωσιακό κώλο, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να ζητήσεις συγγνώμη, αντί να ψάχνεις για ηλίθιες δικαιολογίες, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να χαμογελάσεις και να ψάξεις για αισιοδοξία, αντί για μιζέρια (δεν έχεις μόνο εσύ προβλήματα βλάκα μου… άλλοι έχουν μεγαλύτερα) μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες οι αλήθειες σου (όσο σκληρές και αν είναι) να φέρουν κοντά σου έστω και έναν άνθρωπο για πάντα, αντί τα ψέματά σου, να σου φέρουν πολλούς για λίγο, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να χορεύεις με τους δαίμονές σου, αντί να τους φοβάσαι μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να πεις αυτό που εσύ πιστεύεις και όχι να πεις αυτό που θέλουν να ακούσουν οι άλλοι, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να θαυμάσεις, αντί να χλευάσεις,  μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να «ζήσεις» έστω και για λίγο αντί να επιβιώνεις, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να πεις «σ’ αγαπώ» επειδή αυτό νιώθεις και όχι επειδή σε βολεύει, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να είσαι αληθινός και τίμιος με τον εαυτό σου αλλά και με τους γύρω σου, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
Αφού λοιπόν, κατάφερες να γίνεις για λίγο «αληθινός άνθρωπος» (τις μέρες που κάνεις τον απολογισμό σου), σημαίνει ότι κάπου μέσα σου υπάρχει αυτό το καλύτερο «εγώ» σου, που το χρωστάς, σε σένα, σε αυτούς που σε αγαπάνε και σε αυτούς που αγαπάς!
Η ζωή είναι εδώ βλάκα μου! Και αν είσαι ένας «comme il faut» εγωιστής, σου εύχομαι, όχι να πεις «τα κατάφερα» αλλά, «μπορώ και καλύτερα»!


Nα υποκλιθείς ....... και να χαμογελάσεις ..........και να πείς << ευχαριστώ >>

του Ίωνα Παπαδάκη 
Είναι ο λίγος χρόνος που περισσεύουν για να περάσεις τη νοητή γραμμή, που χωρίζει το «παλιό» από το «καινούργιο»…
Εκεί, που καθισμένος αναπαυτικά, χαζεύεις τους ανθρώπους γύρω σου, χαμογελάς και σκέφτεσαι: «κοίτα να δεις, πόσο μεγάλωσαν», «κοίτα να δεις, πόσα άλλαξαν μέσα σε λίγα χρόνια», «πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ, ο… η… οι…» και σκέφτεσαι και θυμάσαι και νοσταλγείς!
Εκεί, που -εξουθενωμένος πια-, γυρίζεις προς τους θεατές, χαμογελάς, λέγοντας με τον τρόπο σου «ευχαριστώ», υποκλίνεσαι βαθιά και πας στο καμαρίνι σου για να βγάλεις τα λαμπερά ρούχα, έχοντας ολοκληρώσει μία ακόμα μοναδική παράσταση…
Την παράσταση της ζωής σου!
 Και καταλαβαίνεις ότι τα χρόνια περνάνε και οι «θεατές» αλλάζουν και πάντα θα γυρίζεις προς το μέρος τους, θα υποκλίνεσαι βαθιά χαμογελώντας λέγοντας με τον τρόπο σου «ευχαριστώ»…
Ναι! Οι θεατές θα αλλάζουν, η πλοκή του έργου λογικά, θα αλλάζει χρόνο με τον χρόνο, αλλά πάντα θα υπάρχουν οι «συντελεστές»! Που θα διαμορφώνουν μαζί σου την πλοκή, που θα πρωταγωνιστήσουν μαζί σου και θα φτιάχνετε «μαζί» αυτή τη μοναδική παράσταση!
Μοναδική, γιατί μέχρι να γυρίσεις εξουθενωμένος προς τους θεατές και να υποκλιθείς δεν ξέρεις το τέλος… δεν ξέρεις αν θα είναι «living happily ever after»! Το βέβαιο είναι ότι θα πιάσεις τους συμπρωταγωνιστές σου σφιχτά από το χέρι, θα σταθείς περήφανα στο κέντρο της σκηνής και θα υποκλιθείς…
Και ξέρεις; Εκείνη τη στιγμή δεν μετράνε οι θεατές… αυτοί έρχονται και παρέρχονται! Αυτό που μετράει είναι εσύ και οι συμπρωταγωνιστές σου
Αυτοί που επέλεξαν να βρίσκονται μαζί σου στη σκηνή, χωρίς να ξέρουν το τέλος, αυτοί που σε πίστεψαν και απόλαυσαν μαζί σου όλη τη διαδρομή μέχρι την υπόκλιση, όσες δυσκολίες και αν αντιμετώπισαν μαζί σου, αυτοί που είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν από την αρχή μαζί σου, όχι για τους θεατές ή το όποιο κέρδος, αλλά για την παράσταση που -για μία ακόμη φορά- το τέλος θα είναι απρόβλεπτο αλλά σίγουρα μεγαλειώδες!
Σε αυτούς χρωστάς την υπόκλιση… Γιατί και εκείνοι είναι εξουθενωμένοι όσο και εσύ, γιατί τους αξίζει το ίδιο -αν όχι περισσότερο- χειροκρότημα από αυτό που αξίζει σε σένα, αλλά πάνω απ’ όλα γιατί τους αξίζει το δικό σου χειροκρότημα, το δικό σου «ευχαριστώ» και όχι των θεατών!
Γύρνα λοιπόν προς το μέρος τους… Υποκλίσου χαμογελώντας, πες τους «ευχαριστώ» και χειροκρότησέ τους!
Γιατί όταν το χειροκρότημα των θεατών θα «σωπάσει» και τα φώτα θα σβήσουν, απέναντί σου θα έχεις άδεια καθίσματα, αλλά δίπλα σου αυτούς τους ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν μαζί σου και θα κοιταζόσαστε χαμογελώντας πονηρά, επειδή θα είστε έτοιμοι για μία ακόμα μοναδική «παράσταση»…
Και ξέρεις γιατί; Γιατί όταν οι θεατές θα έχουν πιστέψει ότι είδαν μία παράσταση, εσύ θα ξέρεις ότι έδωσες την «παράσταση της ζωής σου»!
Σε αυτόν λοιπόν το λίγο χρόνο που περισσεύει για να περάσω τη νοητή γραμμή, που χωρίζει το «παλιό» από το «καινούργιο», αυτό που θέλω να κάνω είναι να γυρίσω στους συμπρωταγωνιστές μου (ξέρετε εσείς…), να υποκλιθώ, να τους χειροκροτήσω και να τους πω «ευχαριστώ»…
Και θα σου πρότεινα να κάνεις το ίδιο!