Η εμβληματική απολογία του Φιντέλ Κάστρο: 'Η ιστορία θα με δικαιώσει'

του Χρήστου Δεμέτη 

Η ιστορική απολογία του Κάστρο στις 6 Οκτώβρη του 1953, στο δικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας που ξεδίπλωσε το όραμα της επανάστασης για μια δίκαιη κοινωνία
H απολογία του Φιντέλ Κάστρο στη δίκη του μετά την αποτυχημένη εξέγερση κατά του καθεστώτος Μπατίστα, στις 26 Ιουλίου 1953, όταν ηγήθηκε 150 Κουβανών επαναστατών σε μια επίθεση στο στρατόπεδο Μονκάδα, ξεδιπλώνει το όραμα του Κουβανού ηγέτη .

Η επίθεση του 1953 απέτυχε, κάποιοι από τους αντάρτες σκοτώθηκαν και κάποιοι άλλοι, μεταξύ αυτών και ο Κάστρο, πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ο Κάστρο, ασκούμενος δικηγόρος εκείνη την εποχή, επέλεξε να υπερασπιστεί μόνος τον εαυτό του στη δίκη, η οποία ξεκίνησε στις 21 Σεπτεμβρίου 1953. Αργότερα δήλωσε ότι τα βασικά στοιχεία της ομιλίας του είχαν ήδη γραφεί για να χρησιμοποιηθούν ως ανακοίνωση και μανιφέστο των εξεγερμένων στην περίπτωση που η εξέγερση επιτύγχανε.

Ακολουθεί ολόκληρη η ιστορική απολογία του Φιντέλ Κάστρο που ξεδιπλώνει το όραμα του για την επανάσταση:

''Αξιότιμοι δικαστές, αν υπάρχει στην καρδιά σας ίχνος αγάπης προς την πατρίδα σας, αγάπης για την ανθρωπότητα, αγάπης για τη δικαιοσύνη, ακούστε προσεκτικά. Γνωρίζω ότι θα φιμωθώ για πολλά χρόνια. Γνωρίζω ότι το καθεστώς θα προσπαθήσει να αποσιωπήσει την αλήθεια με κάθε δυνατό μέσο. Γνωρίζω ότι θα μια συνωμοσία με σκοπό να με θάψει στη λήθη. Αλλά η φωνή μου δεν θα κατασιγασθεί - θα αναδύεται από τα στήθη μου ακόμη και όταν θα νιώθω ολομόναχος, και η καρδιά μου θα της δίνει όλη τη θέρμη που οι άσπλαχνοι δειλοί της αποστερούν.

Από μια καλύβα στα βουνά, τη Δευτέρα 27 Ιουλίου, άκουσα τη φωνή του δικτάτορα στον αέρα, ενόσω δεκαοκτώ ακόμη από τους άντρες μας βρίσκονταν σε ένοπλη σύρραξη με την κυβέρνηση. Εκείνοι που ποτέ δεν βίωσαν παρόμοιες στιγμές δεν θα νιώσουν ποτέ αυτό το είδος πικρίας και αγανάκτησης. Την ώρα που οι ελπίδες που επί μακρόν τρέφαμε για την απελευθέρωση του λαού μας κείτονταν σε ερείπια, ακούσαμε για εκείνες τις κατεστραμμένες ελπίδες να επιχαίρει ένας τύραννος πιο μοχθηρός, πιο αλαζών από ποτέ. Ο ατελείωτος χείμαρρος ψεμάτων και συκοφαντιών, που ξεχύθηκε με την άξεστη, απεχθή, αποκρουστική του γλώσσα, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον ατελείωτο χείμαρρο του αγνού νεανικού αίματος που έχει κυλήσει από την νύχτα που πέρασε - εν γνώσει του, με τη συγκατάθεσή του, με τη συνέργιά του και με την έγκρισή του - που χύνεται από την πιο απάνθρωπη συμμορία δολοφόνων που μπορεί κάποιος να φανταστεί.

Θα αρκούσε να τον πιστέψει ένας ενσυνείδητος άνθρωπος για μια στιγμή μόνο για να γεμίσει με τύψεις και ντροπή για την υπόλοιπη ζωή του. Εκείνη την ώρα δεν μπορούσα ούτε να ελπίζω να χαράξω στο άθλιο μέτωπο του το σήμα της αλήθειας, το οποίο θα τον καταδικάζει για την υπόλοιπη ζωή του και για όλες τις ημέρες που θα έρθουν. Ήδη ένας κλοιός από 1.000 και πάνω ανθρώπους, εξοπλισμένους με όπλα πιο ισχυρά από τα δικά μας και με αυστηρές εντολές να φέρουν πίσω τα πτώματά μας, έσφιγγε γύρω μας.

Τώρα που η αλήθεια βγαίνει στην επιφάνεια, τώρα που μιλώντας ενώπιον σας φέρω σε πέρας την αποστολή που όρισα για τον εαυτό μου, μπορώ να πεθάνω ήσυχα και ικανοποιημένος. Θα μιλήσω λοιπόν έξω από τα δόντια για αυτούς τους άγριους δολοφόνους.

Οι στρατιώτες Μονκάδα μετετράπησαν σε κολαστήριο μαρτυρίου και θανάτου. Κάποιοι επαίσχυντοι άνθρωποι μετέτρεψαν τις στολές τους σε ποδιές χασάπηδων. Οι τοίχοι ήταν πιτσιλισμένοι με αίμα. Οι σφαίρες που είχαν σφηνωθεί στους τοίχους ήταν επιστρωμένες με καψαλισμένα κομμάτια δέρματος, μυαλά και ανθρώπινες τρίχες, αποκρουστικά ενθύμια των κατά πρόσωπο πυροβολισμών από τουφέκια. Το γρασίδι γύρω από τους στρατώνες ήταν σκούρο και κολλούσε από το ανθρώπινο αίμα.

Τα εγληματικά χέρια που καθοδηγούν το πεπρωμένο της Κούβας είχαν τοποθετήσει για τους φυλακισμένους στην είσοδο εκείνου του άντρου του θανάτου την επιγραφή που μόνο στην Κόλαση θα μπορούσε να είχε αναρτηθεί :

''Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα''. Ούτε καν αποπειράθηκαν να κουκουλώσουν τα πράγματα. Δεν μπήκαν στον ελάχιστο κόπο να συγκαλύψουν ότι έκαναν. Πίστευαν ότι είχαν εξαπατήσει τους ανθρώπους με τα ψεματά τους και κατέληξαν να εξαπατούν τους εαυτούς τους. Θεωρούσαν τους εαυτους τους αφέντες και άρχοντες του σύμπαντος, με εξουσία επί ζωής και θανάτου.

Ο φόβος που βίωσαν λοιπόν άμα τη επιθέσει μας την αυγή εξανεμίστηκε μέσα σε ένα χορό πτωμάτων, μέσα σε ένα μεθυσμένο όργιο αίματος. Ο Δάντης χώρισε την Κόλαση του σε εννέα κύκλους. Τοποθέτησε τους εγκληματίες στον έβδομο, τους κλέφτες στον όγδοο και τους προδότες στον ένατο. Δύσκολο δίλημμα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν οι δαίμονες, όταν θα προσπαθήσουν να βρουν ένα κατάλληλο σημείο για την ψυχή αυτού του ανθρώπου - αν αυτός ο άνθρωπος διαθέτει ψυχή. Ο άνθρωπος που υποκίνησε τις βάρβαρες ενέργειες στο Σαντιάγκο της Κούβας δεν έχει καν καρδιά.

Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι με ποταπά ένστικτα. Οι σαδιστές, οι κτηνάνθρωποι, ατέρμονοι μεταφορείς όλων των προπατορικών αταβισμών κυκλοφορούν με την αμφίεση ανθρώπινων πλασμάτων, είναι όμως τέρατα, χαλιναγωγούμενα μόνο λίγο πολύ από την πειθαρχία και την κοινωνική έξη. Αν τους προσφερθεί ένα ποτό από ένα ποταμό αίματος, δεν θα είναι ικανοποιημένοι ώσπου να στραγγίσουν τον ποταμό.

Ότι χρειάζονταν αυτοί οι άνθρωποι ήταν η διαταγή. Στα χέρια αφανίστηκαν οι καλύτεροι και οι ευγενέστεροι Κουβανοί : οι πιο γενναίοι, οι πιο ειλικρινείς, οι πιο ιδεαλιστές. Ο τύραννος τους αποκάλεσε ιεραποστόλους. Πέθαιναν ως ήρωες στα χέρια ανθρώπων που εισέπρατταν το μισθό τους από τη Δημοκρατία για να την υπερασπίσουν, υπηρετούν τα συμφέροντα μιας κλίκας και δολοφονούν τους καλύτερους πολίτες της.

Στη διάρκεια των βασανιστηρίων των συντρόφων μας, ο στρατός τους προσέφερε την ευκαιρία να σώσουν τις ζωές τους προδίδοντας την ιδεολογία τους και δηλώνοντας ψευδώς ότι ο Πρίο τους είχε δώσει χρήματα. Όταν με αγανάκτηση απέρριπταν αυτή την πρόταση, ο στρατός συνέχιζε με τα φρικτά βασανιστηρία του. Συνέθλιβαν τους όρχεις τους και ξερίζωναν τα μάτια τους. Αλλά κανείς δεν υπέκυψε. Δεν ακούστηκε κανένα παράπονο, ούτε ζητήθκε καμία χάρη. Ακόμη και όταν είχαν στερηθεί τα όργανα του ανδρισμού τους, οι άνδρες μας ήταν ωστόσο χίλιες φορές περισσότερο άνδρες από όλους τους βασανιστές μαζί. Φωτογραφίες οι οποίες δεν λένε ψέματα, δείχνουν τα πτώματα κομματιασμένα. Χρησιμοποιήθηκαν και άλλες μέθοδοι.

Απογοητευμένοι από τη γενναιότητα των ανδρών, προσπάθησαν να τσακίσουν το πνεύμα των γυναικών μας. Με ένα ματωμένο ανθρώπινο μάτι στα χέρια τους, ένας λοχίας και διάφοροι άλλοι πήγαν στο κελί όπου κρατούνταν οι συντρόφισσές μας, Μέλμπα Χερνάντες και Χαιντέ Σανταμαρία. Απευθυνόμενοι στην τελευταία και δείχνοντας της το μάτι, είπαν ''Αυτό το μάτι άνηκε στον αδελφό σου. Αν δεν μας πεις όσα αυτός αρνήθηκε να πει, θα του ξεριζώσουμε και το άλλο''. Εκείνη, που αγαπούσε το γενναίο αδελφό της περισσότερο από καθετί, αποκρίθηκε γεμάτη μεγαλείο : ''Αν του ξεριζώσατε το ένα μάτι και δεν μίλησε, πολύ λιγότερο θα το πράξω εγώ''.

Αργότερα επέστρεψαν και έκαψαν τα χέρια τους με αναμμένα τσιγάρα ώσπου, τελικά, γεμάτοι μνησικακία, είπαν στη νεαρή Χαιντέ Σανταμαρία : ''Δεν έχεις πια αρραβωνιαστικό, γιατί τον σκοτώσαμε και αυτόν''. Παραμένοντας όμως ατάραχη, εκείνη απάντησε :  ''Δεν είναι νεκρός, γιατί το να πεθαίνεις για την πατρίδα σου σημαίνει να ζεις παντοτινά''. Ποτέ ο ηρωισμός και η αξιοπρέπεια των γυναικών της Κούβας δεν είχε αγγίξει τέτοια ύψη.

Είμαστε Κουβανοί και το να είναι κανείς Κουβανός συνεπάγεται ένα καθήκον, η μη εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος είναι έγκλημα, είναι εθνική προδοσία. Είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία της πατρίδας μας, τη διδαχθήκαμε στο σχολείο και μεγαλώσαμε ακούγοντας για ελευθερία, δικαιοσύνη και ανθρώπινα δικαιώματα. Διδαχθήκαμε να τρέφουμε σεβασμό στο λαμπρό παράδειγμα των ηρώων και των μαρτύρων μας. Σεσπεδες, Αγκραμόντε, Μακέο, Γκόμες και Μάρτι ήταν τα πρώτα ονόματα που χαράκτηκαν στο μυαλό μας.

Διδαχθήκαμε ότι για την καθοδήγηση των ελεύθερων πολιτών της Κούβας, ο Απόστολος (ο Μαρτί, συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου) έγραψε στο βιβλίο του "Ο χρυσούς αιών": ''O άνθρωπος που συμμορφώνεται με άδικους νόμους και επιτρέπει σε οποιονδήποτε άνθρωπο να κακομεταχειρίζεται την πατρίδα στην οποία γεννήθηκε δεν είναι έντιμος άνθρωπος...Στον κόσμο πρέπει να υπάρχει ένας ορισμένος βαθμός εντιμότητας όπως πρέπει να υπάρχει μια ορισμένη ποσότητα φωτός. Όταν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι χωρίς εντιμότητα πολλών ανθρώπων. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που επαναστατούν με μεγάλο σθένος ενάντια σε εκείνους που κλέβουν την ίδια την ανθρώπινη εντιμότητα. Μέσω εκείνων των ανθρώπων χιλιάδες ακόμη περιορίζονται, ένας ολόκληρος λαός περιορίζεται, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια περιορίζεται...''.

Διδαχθήκαμε ότι η 10η Οκτωβρίου και η 24η Φεβρουαρίου είναι ένδοξες επέτειοι εθνικής αφύπνισης διότι σηματοδοτούν ημέρες στις οποίες οι Κουβανοί επαναστάτησαν ενάντια στο ζυγό της απάνθρωπης τυραννίας.

Διδαχθήκαμε να αγαπούμε και να υπερασπιζόμαστε τη σημαία με το μοναχικό της άστρο και κάθε απόγευμα να τραγουδούμε τους στίχους του Εθνικού μας Ύμνου : ''Το να ζεις αλυσοδεμένος σημαίνει να ζεις στην ατίμωση'' και ''Το να πεθαίνεις για την πατρίδα σου σημαίνει να ζεις παντοτινά!''.

Όλα αυτά τα μάθαμε και δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ, ακόμη και αν σήμερα στη γη μας επιβάλλεται θάνατος και φυλάκιση στους ανθρώπους που εφαρμόζουν στην πράξη τις ιδέες που διδάχτηκαν από τα γεννοφάσκια τους. Γεννηθήκαμε σε μια ελεύθερη χώρα που μας κληροδότησαν οι γονείς μας και καλύτερα να βυθιστεί το νησί στη θάλασσα παρά να συναινέσουμε να είμαστε σκλάβοι οποιουδήποτε.

Φαινόταν ότι ο Απόστολος θα πέθαινε στη διάρκεια της εκατονταετηρίδας του. Φαινόταν ότι η μνήμη του θα έσβηνε για πάντα. Τόσο μεγάλη ήταν η προσβολή! Εν τούτοις, είναι ζωντανός δεν πέθανε. Ο λαός του είναι ανυπότακτος. Ο λαός του είναι άξιος. Ο λαός του είναι πιστός στη μνήμη του. Υπάρχουν Κουβανοί που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τις πεποιθήσεις του. Υπάρχουν νέοι άνδρες που με μεγαλόπρεπη ανιδιοτέλεια ήρθαν να πεθάνουν πλάι στον τάφο του, δίνοντας το αίμα τους και τις ζωές τους ούτως ώστε να εξακολουθήσει να ζει στην καρδιά του έθνους. Κούβα, τι θα είχες απογίνει αν άφηνες τον Αποστολό σου να πεθάνει;

Φτάνω στο τέλος της υπερασπιτικής μου έκκλησης, δεν θα την τελειώσω όμως όπως κάνουν οι δικηγόροι, ζητώντας την απελευθέρωση του κατηγορουμένου. Δεν μπορώ να ζητήσω ελευθερία για τον εαυτό μου τη στιγμή που οι σύντροφοί μου ήδη υποφέρουν στην επονείδιστη φυλακή στο Πευκονήσι. Στείλτε με εκεί να σμίξω μαζί τους και να μοιραστώ το πεπρωμένο τους. Είναι κατανοητό ότι οι ειλικρινείς άνθρωποι θα έπρεπε να είναι νεκροί ή φυλακισμένοι σε μια δημοκρατία όπου ο πρόεδρος είναι εγκληματίας και κλέφτης...

Γνωρίζω ότι ο εγκλεισμός θα είναι για εμένα πιο δύσκολος από ότι για οποιονδήποτε, γεμάτος άνανδρες απειλές και απαίσια απανθρωπιά. Δεν φοβάμαι όμως τη φυλακή, όπως δεν φοβάμαι το μένος του τιποτένιου τυράννου που πήρε τις ζωές εβδομήντα συντρόφων μου.

Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία. Η Ιστορία θα με δικαιώσει''.

Η εποχή τρελάθηκε

του Λάκη Λαζόπουλου

Η Δημοκρατία δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της. Μαζεύει τα πράγματα της και μετακομίζει όλο και σε πιο σκοτεινά δωμάτια. Κατεβαίνει συνέχεια σκαλιά για να βρει υπόγεια. Ο φόβος γίνεται ο μέγας οδηγός.

Η Αμερική κατέρρευσε μαζί με τους δίδυμους πύργους της, εκείνη την Ημέρα. Την 11η Σεπτεμβρίου. Προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της στο χρόνο, αλλά ο φόβος είχε ήδη αρχίσει να κάνει καριέρα, στο συλλογικό της υποσυνείδητο. Οι Αμερικάνοι κάνανε πολέμους παντού στον κόσμο, αλλά τα σκάγια των πολέμων δεν φτάνανε ποτέ σε αυτήν.

Και ξαφνικά οι φανατικοί μουσουλμάνοι, έγιναν οι ίδιοι σκάγια, μετατρέποντας τα σώματα τους σε πολεμικές μηχανές, και αυτό έκανε τους Αμερικάνους να νιώθουν ακόμα πιο αδύναμοι. 

Διότι τώρα όλοι αυτοί οι μουσουλμάνοι που κυκλοφορούν ανάμεσα τους; Πώς να ξεχωρίσει κανείς τους φανατικούς από τους φιλήσυχους; Η παρανοϊκή άποψη ότι οι μουσουλμάνοι τις ελεύθερες ώρες τους, ζώνονται με εκρηκτικά γύρω τους και πάνε και σκάνε σε διάφορα σημεία του κόσμου, έτσι χωρίς λόγο και ανεξήγητα, έχει επικρατήσει σαν άποψη στο μυαλό του μέσου βλάκα. Διότι ο βλάκας τρομάζει όταν η βόμβα σκάει μπροστά του, αλλά θεωρεί πολύ φυσιολογικό να πετάς από ψηλά από τον ουρανό μία βόμβα, σε ένα σχολείο που δεν βλέπεις. 

Ο Τραμπ μίλησε μελετημένα στο συλλογικό υποσυνείδητο, το τραυματισμένο από τη βλακεία τον καιρών. Μίλησε σε ένα άρρωστο πια υποσυνείδητο. Ο Τραμπ άφησε την Χίλαρι να είναι αυτή η συστημική. Όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να υμνούν αυτήν και να υβρίζουν εκείνον. Όλοι οι δημοσιογράφοι σχεδόν με το μέρος της. Όλες οι δημοσκοπήσεις δικές της. Ούτε μια φορά δεν κατάφερε να την περάσει ο Τραμπ. Και βέβαια η Χίλαρι έχασε τις εκλογές. 

Υπήρχε όμως περίπτωση ένας λαός που φοβάται να αφήσει την Αμερική, της οποίας τρέμουν τα πόδια της, σε μία γυναίκα που τρέμουν τα δικά της και καταρρέει μπροστά στις κάμερες; Ότι καταρρέει τους θυμίζει τους δίδυμους πύργους. Οι δημοσκοπικές εταιρείες είναι υποκινούμενες και εντεταλμένες παντού. Δεν κάνανε λάθος. Σκοπίμως δημιουργούνε ψευδές περιβάλλον. Επιπροσθέτως όταν υπάρχουν 1.000 δημοσιογράφοι,οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί για να μεταφέρουν την συγκεκριμένη πολιτική γραμμή, αυτοί για να μπορούν να κάνουν την προπαγάνδα τους, πρέπει να πατάνε κάπου. Μία δημοσκόπηση είναι ένα καλό πάτημα ώστε να έρχεται ο εντεταλμένος δημοσιογράφος και πάνω στο ψεύτικο γκάλοπ να κάνει ερωτήσεις του δικαιολογημένα, χωρίς να φαίνεται ότι είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία. Μια καινούργια γκεμπελική δημοκρατία στημένη με όρους τηλε-Δημοκρατίας, έχει ανθίσει στον 21ο αιώνα.

Η Χίλαρι έπεσε θύμα των μηχανισμών της. Αγνόησε τον κόσμο. Επιπλέον αν διαβάσει κανείς καλά αυτά τα οποία δήλωσε ο Μπέρνι Σάντερς υποψήφιος των δημοκρατικών, θα καταλάβει πολύ καλά ποιος είναι ο λόγος για τον οποίον καταποντίστηκε η Χίλαρι. Ο κόσμος θέλει αληθινή Δημοκρατία, Όχι ΨευδοΔημοκρατία.

Η Δημοκρατία ταΐζει όλο και λιγότερους πια. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό γίνεται στην Αμερική, αυτό γίνεται στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη ο Σόιμπλε που είναι ο δικός μας Τραμπ ή Τραμπλ (Trouble) αν θέλετε, οδηγεί με σύστημα εδώ και καιρό την Ευρώπη στην διάλυση της. Είναι όραμα του. Βρισκόμαστε στο τέλος της παγκοσμιοποίησης, η οποία απέτυχε και στην επαναφορά των εθνικών κυρίαρχων κρατών. Μια τέτοιου είδους κατεύθυνση θα είναι αυτή που θα ξυπνήσει παλιές ακροδεξιές μνήμες. Η Λεπέν θα έχει το λόγο στη Γαλλία. Ο Σόιμπλε όμως τώρα έχει ένα πραγματικό σύμμαχο. Τον Τραμπ.Επιθυμεί και αυτός στην διάλυση της Ευρώπης. Τράμπ και Σόιμπλε έχουν το ίδιο όραμα για την Ευρώπη. Τι θα κάνουν λοιπόν; Θα αρχίζουν να γκρεμίζουν και οι δυο τους μαζί, ή θα του δώσει ένα γκασμά ο Σόιμπλε να βοηθήσει να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα;

Θα οδηγήσουν την Ελλάδα οριστικά στην έξοδο, εκεί όπου μας σέρνει με πείσμα οΤραμποΣόιμπλε;

Η Ελλάδα θα επιστρέψει στην κανονική της ζωή; Στην ανθρώπινη ζωή; Καθοδηγούμαστε από άρρωστους ανθρώπους που η εξυπνάδα του μυαλού τους, τους έφτασε σε ψηλές θέσεις. Πώς να γλιτώσει ο άνθρωπος από το Χίτλερ τότε, πώς να γλιτώσει ο άνθρωπος από τους Σόιμπλε τώρα;

Προετοιμάζουν μια νέα ασφυξία, ώστε να μας οδηγήσουν σε Τέταρτο μνημόνιο, σε Πέμπτο, σε Έκτο. Σε διαρκές μνημόνιο. Η Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα στην ιστορία. Αν η Ελλάδα δε βγει στις αγορές κι αν δε σβηστεί το χρέος τότε θα ακολουθήσει ο Κυριάκος, με δώρο ένα Τέταρτο μνημόνιο από τους Γερμανούς για να κάνει κι αυτός τη βόλτα του πάνω από τα πτώματα της Ελλάδας. Όμως ως πότε θα κόβουν όλοι βόλτες πάνω μας; Ως πότε οι κυβέρνησεις θα καίγονται σαν κούτσουρα στο τζάκι ενός μη βιώσιμου χρέους. 

Η εποχή τρελάθηκε.

Ο Τραμπ, είναι περισσότερο ακροδεξιός και απρόβλεπτος πολιτικά.

Έχει το βλέμμα της ελεγχόμενης έπαρσης. Οι υπηρεσίες οι οποίες κινούνε την ξανθιά αυτή μαριονέτα με το πυκνό μπουκλωτό μαλλί, ίδιο με το μαλλί της γριάς που τρώγαμε στα παζάρια, οι υπηρεσίες που βρίσκονται πίσω του λοιπόν, σίγουρα θα έχουν πολλά βίντεο για να τον ρίξουν όταν θελήσουν. Όπως είχανε και τα e-mail της Χίλαρι. Δεν τα βρήκανε φυσικά δυο βδομάδες πριν τις εκλογές.

Μαζεύεις τα βλέμματα των αρχηγών του κόσμου και βλέπεις για το που οδηγούμαστε.

O Ερντογάν έχει το βλέμμα της εκδίκησης. Ο Σόιμπλε έχει το βλέμμα της εμμονής. Η Μέρκελ έχει το βλέμμα της Ανατολικογερμανίδας, που δεν είναι σίγουρη αν ορθά γκρεμίστηκε το τείχος του Βερολίνου. Ο Πούτιν έχει αυτό το παγωμένο βλέμμα του αγρότη, που περνάει φίδι από πάνω του και οι δικοί μας εδώ, αριστερόθεν και δεξιόθεν, έχουν το βλέμμα μιας ανεξήγητης και ασίγαστης χαράς που προέρχεται από τις μακρές συζητήσεις για το ποιος είναι αυτός που απέτυχε περισσότερο. Εδώ εμείς έχουμε φεστιβάλ Αποτυχόντων.

Ποιος απέτυχε περισσότερο; Οι πριν; Οι τώρα;

Και ποιους αποτυχόντες να διαλέξουμε για να συνεχίσουμε; Τους παλιούς ή τους καινούργιους;

Έχει ο κόσμος διλήμματα, έχουμε κι εμείς κάτι διλήμματα δικά μας άλλο πράγμα! Η εποχή τρελάθηκε. Επικρατεί το ψέμα, μια υστερία πρωτόγνωρη και μια βλακεία βαθιά. Τενεκέδες ξεγάνωτοι μπροστά στις τηλεοράσεις. Τα τίποτα μιλάνε χωρίς να μπορούνε να συντάξουμε κάτι.

Και ο κόσμος έχει νεύρα. Γενικώς. Αλλά οι μαλακίες γίνονται πάνω στα νεύρα μας. Και το ξέρουμε. Όμως η απόγνωση των καιρών δεν βοηθάει στο να ξεκαθαρίσει το μυαλό κανενός μας.

Μια ασφυξία. Να τελειώνουμε με το χρέος. Αλλιώς θα την τελειώσουν τη χώρα μας. Δεν ξέρω πιο από όλα τα βλέμματα θα δώσει τη χαριστική βολή. Ξέρω ότι μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη ένα από αυτά τα βλέμματα να φέρει στην χώρα μας ανεπανόρθωτο κακό. Και το δικό μας το βλέμμα;

Α, σας έχω άσχημα νέα. Το βλέμμα του Έλληνα χάθηκε. 

Αυτό το δυνατό, καθαρό, ανυπότακτο βλέμμα, χάθηκε.

Έχουμε το βλέμμα ενός ανθρώπου που έχει κλειστεί έξι χρόνια σε ενα ασανσέρ,  χτυπάει τις πόρτες του να ανοίξουνε και ο αέρας λιγοστεύει.

Αέρααα…

Βενιζέλος και Θεοδωράκης οι λογικοί και είμαστε εμείς οι παράλογοι

του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Χθες στο αμφιθέατρο του 9.84 συγκεντρώθηκε το «μέτωπο της λογικής». Οπως αυτοαποκαλείται δηλαδή. Βαπτίστηκαν από μόνοι τους. Αυτοί είναι οι λογικοί κι εμείς, οι υπόλοιποι, είμαστε οι παράλογοι. Ωραία λογική. Του παραλόγου.

Μαζεύτηκαν χθες για την παρουσίαση του βιβλίου «Το Νησί που φεύγει», μία ανθολογία άρθρων του Γιώργου Παγουλάτου που δημοσιεύθηκαν στην «Καθημερινή»τα τελευταία χρόνια. 

Και ήταν όλοι τους εκεί, όπως τότε που γέμισαν ασφυκτικά το Ακροπόλ για την«Κεντροαριστερά των 58» και πανηγύριζαν για το καινούργιο που κόμιζαν στηνπολιτική και την ανταπόκριση που έβρισκε στον κόσμο. 

Στο πάντοτε έγκυρο στις περιπτώσεις αυτές Protagon μπορείτε να δείτε όλους τους παρευρισκομένους. Τους δίνει με μία φράση ο Κώστας Γιαννακίδης:«Κεντρώοι της Νέας Δημοκρατίας, Πασόκοι του ΓΑΠ και του Βενιζέλου, ορφανά της ΔΗΜΑΡ και Ποταμίσιοι σε αναζήτηση, συν καμιά δεκαριά που κοίταζαν προς την πόρτα με την ελπίδα να μπει ο Σημίτης». 

Δυστυχώς ο Σημίτης δεν μπήκε. Αλλά μπήκαν οι (πάρτε ανάσα): Κικίλιας, Κεραμέως, Χατζηδάκης από τη ΝΔ. Μιλένα Αποστολάκη και Χάρης Θεοχάρης. Ο Κύρκος, οΜαυρωτάς και ο Ψαριανός, τα απομεινάρια του Ρυακιού. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Φίλιππος Σαχινίδης, «Μέτωπο λογικής με "εξημερωμένους" δεξιούς» όπως γράφει χαρακτηριστικά.

Στο πάνελ Κυριάκος Μητσοτάκης, Βαγγέλης Βενιζέλος και Σταύρος Θεοδωράκης, η«τρόικα του εσωτερικού» όπως σημειώνουμε εύστοχα σήμερα στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας μας.

Νέος ενθουσιασμός μετά τη συγκέντρωση, κλίμα Ακροπόλ επαναλαμβάνω και της«Κεντροαριστεράς των 58». Τόσο που ο Χρήστος Χωμενίδης, έμπλεος ενθουσιασμού και αυτός, είπε πως αν μετά το δημοψήφισμα σχημάτιζαν μία παράταξη του «Ναι»,τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κέρδιζε τις εκλογές. Τι αγωνίες που έχουν μερικοί άνθρωποι.

Λαοπρόβλητοι πάντως αρχηγοί οι Βαγγέλης Βενιζέλος και Σταύρος Θεοδωράκης. Ο ένας έφτασε το ΠΑΣΟΚ στο 4% και ο άλλος εξαφανίζει το Ποτάμι. Η Νέα Δημοκρατίααποτελεί το καταφύγιό τους.