Ο ένοχος της χρεοκοπίας

του Βασίλη Βιλιάρδου

Ανάλυση

Η Ελλάδα είναι μία χώρα η οποία, λόγω της σημαντικής και ευαίσθητης γεωπολιτικής της θέσης, καθώς επίσης του φυσικού, πολιτιστικού και υπόγειου πλούτου της, δεν πρέπει ποτέ να υπερχρεώνεται – αφού τότε κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα, επειδή είναι αδύναμη να αντισταθεί απέναντι σε αυτούς που νομοτελειακά την επιβουλεύονται.

Ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η λιτή διαβίωση τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του – κατά το παράδειγμα της αρχαίας Σπάρτης, η οποία δεν είχε υιοθετήσει μόνο έναν λιτό τρόπο διαβίωσης αλλά, επίσης, ήταν πάντοτε ετοιμοπόλεμη. Στη σημερινή εποχή βέβαια η έννοια «ετοιμοπόλεμη» για μία χώρα δεν απαιτεί μόνο τη στρατιωτική της ετοιμότητα σε αμυντικό επίπεδο αλλά, κυρίως, την οικονομική της ανεξαρτησία – η οποία δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να τίθεται σε κίνδυνο.

Δυστυχώς όμως η Ελλάδα έκανε μεγάλα λάθη στο παρελθόν, κυρίως μετά το 1980, όπου άρχισε να ζει πάνω από τις δυνατότητες της – μη λιτά καλύτερα, με αποτέλεσμα να αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό το δημόσιο χρέος της. Στα πλαίσια αυτά, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει με τα υψηλά επιτόκια δανεισμού της, αναγκάσθηκε να υιοθετήσει το ευρώ – χωρίς όμως να είναι καθόλου προετοιμασμένη η οικονομία της.

Στη συνέχεια, αντί να μάθει από τα λάθη της, αφενός μεν επιστρέφοντας στη λιτότητα, αφετέρου προσαρμόζοντας την οικονομία της στα νέα δεδομένα, έκανε ακριβώς το αντίθετο – αυξάνοντας μεταξύ άλλων τους μισθούς των εργαζομένων πάνω από την παραγωγικότητα τους,καθώς επίσης περισσότερο από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης (γράφημα), με πρώτο αποτέλεσμα να χάσει την ανταγωνιστικότητα της.

Περαιτέρω, η μείωση της ανταγωνιστικότητας φάνηκε κυρίως στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας, τα ελλείμματα του οποίου έφτασαν στο ζενίθ το 2008, στο -14,9% του ΑΕΠ – ενώ δεν είχε τη δυνατότητα της υποτίμησης του νομίσματος της, όπως στο παρελθόν, έτσι ώστε να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητα της και να περιορίσει τα ελλείμματα.

Στον προϋπολογισμό της βέβαια δεν εμφανίσθηκαν εν πρώτοις μεγάλα ελλείμματα, οπότε δεν αυξήθηκε σημαντικά το χρέος, επειδή τα επιτόκια δανεισμού της ήταν χαμηλά, ενώ δεν είχαν ακόμη εκτοξευθεί στα ύψη οι δαπάνες του δημοσίου – κάτι που συνέβη μερικά χρόνια αργότερα. Ειδικότερα, από το 2005 έως το 2009 το κόστος των μισθών και των συντάξεων του δημοσίου αυξήθηκε κατά 38,6% στα 25 δις € το 2009 – άρα πολύ περισσότερο από το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας, καθώς επίσης από την παραγωγικότητα των εργαζομένων.

Έτσι έφτασε η Ελλάδα στην εποχή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης όπου, αντί να φροντίσει η τότε κυβέρνηση της να διατηρήσει τουλάχιστον την πολιτική σταθερότητα, η οποία ήταν απαραίτητη προϋπόθεση του βιώσιμου δανεισμού της από τις αγορές,διορθώνοντας σταδιακά τα μεγάλα λάθη του παρελθόντος (διόγκωση των δημοσίων δαπανών, εικονική αύξηση του ΑΕΠ με την πρόσθεση της παραοικονομίας, υπερβολικές εγγυήσεις του δημοσίου στις τράπεζες, δίδυμα ελλείμματα, μη έγκαιρη ανανέωση των ομολόγων που έληγαν μαζικά το 2010 κλπ.), προτίμησε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές – ότι χειρότερο δηλαδή για εκείνη την εποχή και για την Ελλάδα.

Στη συνέχεια ο υπουργός οικονομικών της νέας κυβέρνησης, αντί να προσπαθήσει να διατηρήσει χαμηλούς τόνους, ενδιαφέρθηκε μόνο να καλύψει τα νώτα του – αυξάνοντας τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, για να μπορέσει αργότερα να παρουσιάσει καλύτερα αποτελέσματα της θητείας του.

Ταυτόχρονα τόσο ό ίδιος, όσο και ο νέος πρωθυπουργός, διέσυραν διεθνώς τους Έλληνες, κατηγορώντας τους ως φοροφυγάδες – οπότε ο συνδυασμός των δύο «εγκλημάτων» θορύβησε τις αγορές σε μεγάλο βαθμό. Το εύλογο αποτέλεσμα ήταν να αυξηθούν γεωμετρικά τα επιτόκια δανεισμού της χώρας –  ακριβώς εκείνη την εποχή, όπου επρόκειτο να λήξουν πολλά μαζί ομόλογα του δημοσίου και έπρεπε να ανανεωθούν.

Εκτός αυτού είχαν προηγηθεί συζητήσεις με το ΔΝΤ, κυρίως επειδή ο πρωθυπουργός είχε την πεποίθηση ότι, μόνο με τη βοήθεια του θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα εγγενή προβλήματα της χώρας – όπως τον ανεύθυνο, «αχόρταγο» συνδικαλισμό του στενότερου και ευρύτερου δημοσίου τομέα, ο οποίος δεν επέτρεπε την εξυγίανση του κράτους και γενικότερα της οικονομίας.

Αντί δε να παγώσει τουλάχιστον τους μισθούς, οι οποίοι ήταν οι υψηλότεροι στην Ευρωζώνη με κριτήριο το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, όπως φαίνεται από το προηγούμενο γράφημα, θεώρησε πώς ήταν βασικότερο πρόβλημα η φοροδιαφυγή – την οποία όμως δεν αντιμετώπισε ως όφειλε με την αναδιάρθρωση του φορολογικού μηχανισμού, αλλά προτίμησε την αύξηση των φόρων ακριβώς την εποχή που η χώρα είχε βυθιστεί στην ύφεση, επιδεινώνοντας την.

Παράλληλα, δεν βοηθήθηκε καθόλου από την Ευρωζώνη (Γερμανία), παρά το ότι εάν χρηματοδοτούταν η χώρα μόλις με 20 δις €, δεν θα βίωνε την τραγωδία που ακολούθησε – ενώ δεν θα είχε ξεσπάσει η ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Βέβαια, η Γερμανία ωφελήθηκε τα μέγιστα από την κρίση, αφού έκτοτε αυξάνουν συνεχώς τα πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, ενώ μειώνονται οι τόκοι δανεισμού και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της – οπότε από τη δική της πλευρά ενήργησε σωστά.

Τέλος, το ΔΝΤ με το μανδύα της Τρόικα εκτέλεσε εν ψυχρώ την Ελλάδα – με την επιβολή των εγκληματικών μνημονίων, με τους εσφαλμένους συντελεστέ κοκ. Δυστυχώς δε τα ΜΜΕ της χώρας συνηγόρησαν στο έγκλημα, πείθοντας έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων πως επρόκειτο για ένα πικρό μεν αλλά απαραίτητο φάρμακο που θα βοηθούσε στην εξυγίανση της οικονομίας – κάτι που φυσικά διαψεύσθηκε παταγωδώς.

Εν τούτοις, όσες ευθύνες και αν προσάψει κανείς στον τότε πρωθυπουργό, οφείλει να αναγνωρίσει πως κάποια στιγμή κατάλαβε τα τεράστια λάθη του – κρίνοντας από την προσπάθεια του να τα διορθώσει, όταν ανακοίνωσε την πρόθεση του να διεξαχθεί ένα δημοψήφισμα, πριν την υπογραφή της θανατικής καταδίκης της Ελλάδας (PSI).

Δυστυχώς τότε είμαστε σχεδόν οι μόνοι που το υποστηρίξαμε, γνωρίζοντας πως τα ανταλλάγματα που θα απαιτούνταν έναντι της διαγραφής (άρα της χρεοκοπίας για τις αγορές), καθώς επίσης το κόστος της για την Ελλάδα (τράπεζες, δημόσιοι οργανισμοί, ομολογιούχοι κοκ.), θα ήταν τρομακτικό – όπως άλλωστε φάνηκε αργότερα.

Ακόμη χειρότερα, ο πρωθυπουργός ανατράπηκε μετά από τις πιέσεις που ασκήθηκαν εκ μέρους της γερμανίδας καγκελαρίου, καθώς επίσης του Γάλλου προέδρου – ενώ ο «Βρούτος» ήταν ο τότε υπουργός οικονομικών του, ο οποίος έβαλλε ουσιαστικά την ταφόπλακα στην Ελλάδα.

Εν προκειμένω ο άνθρωπος αυτός, χωρίς να γνωρίζουμε βέβαια γιατί έκανε το αποτρόπαιο έγκλημα, υπεξαίρεσε την εξουσία και συμμάχησε με τους δανειστές – υπογράφοντας την υπαγωγή των ομολόγων της χώρας στο αγγλικό δίκαιο, την απαγόρευση της μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας. Όλα αυτά σε μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της εθνικό νόμισμα.

Ειδικότερα, τότε θα μπορούσε η χώρα να προβεί σε αναβολή πληρωμών,να μετατρέψει όλο το εξωτερικό χρέος της σε δραχμές και στη συνέχεια να το πληρώνει στο δικό της νόμισμα – οπότε η υποτίμηση του δεν θα επιβάρυνε μόνο την ίδια αλλά, επίσης, τους δανειστές της, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος θα μειωνόταν πληθωριστικά.

Επομένως, αυτός που δολοφόνησε τελικά την Ελλάδα ή, καλύτερα, αυτός που της έδωσε τη χαριστική βολή, δεν ήταν ούτε ο κ. Παπανδρέου, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις – αλλά ο υπουργός που τον ανέτρεψε, για λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει (φυσικά πρόκειται για την υποκειμενική μας άποψη).

Έκτοτε η Ελλάδα ήταν και θα είναι έρμαιο των δανειστών, χάθηκε εντελώς η εθνική της κυριαρχία, η οικονομία της πηγαίνει και θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ μόνο τυχόν μαζική εξέγερση των Πολιτών της θα μπορούσε ίσως να αλλάξει τα δεδομένα – κάτι που όμως πολύ δύσκολα θα συμβεί, αφού πλέον οι Έλληνες ελέγχονται πλήρως από τις δυνάμεις κατοχής, έχοντας πια συμβιβαστεί και σκύψει το κεφάλι.

Η τελευταία ευκαιρία της πατρίδας μας πάντως χάθηκε το 2014, όπου ακόμη θα μπορούσε να σωθεί ρυθμίζοντας τα χρέη της, εάν υπήρχε πολιτική σταθερότητα – κάτι που δυστυχώς δεν σεβάσθηκε η κυβέρνηση που ανέτρεψε την προηγούμενη, υπεξαιρώντας με τη σειρά της την εξουσία, αναιρώντας όλες τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, αντιστρέφοντας το δημοψήφισμα και υπογράφοντας ένα ακόμη θανατηφόρο μνημόνιο.

Υστερόγραφο: Όπως συμπεραίνεται από το παραπάνω γράφημα, μετά το 2010 το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε μεν αισθητά από την πολιτική των μνημονίων, κάτω από αυτό της Ιταλίας, αλλά μόνο εις βάρος των μισθών των εργαζομένων – αφού έπαψαν να γίνονται εκείνες οι επενδύσεις που αυξάνουν επί πλέον την ανταγωνιστικότητα.

Εκτός αυτού, τα εισοδήματα των Ελλήνων εξαϋλώθηκαν από τις υπερβολικές αυξήσεις των φόρων – οπότε η εγχώρια κατανάλωση κατέρρευσε, η ύφεση βάθυνε και χάθηκαν εντελώς τα όποια πλεονεκτήματα του περιορισμού του εργατικού κόστους, όπως τεκμηριώνεται από τη συνεχή μείωση των εξαγωγών.

πηγή : analyst.gr

Στην εξώπορτα του αποθανόντος

Τέσσερις οι νεκροί του ελικοπτέρου. Τέσσερις οι εξώπορτες. Στασίδι έπιασαν οι ρεπόρτερ για... δήλωση. Τι κάνει κάποιον να πιστεύει ότι το να πιέζεις έτσι γονείς να σου μιλήσουν για τον θάνατο του παιδιού τους, είναι στο πλαίσιο του λειτουργήματος του δημοσιογράφου;

της Ρέας Βιτάλη

Η είδηση: «Στρατιωτικό ελικόπτερο συνετρίβη στο Σαραντάπορο με πέντε επιβαίνοντες. Οι τέσσερις νεκροί. Μια γυναίκα σώθηκε εκ θαύματος».

«Βρισκόμαστε στην εξώπορτα των γονιών του αποθανόντος. Βρισκόμαστε εδώ, πρώτον για να ενημερώσουμε τους γείτονες και στη συνέχεια, για να μάθουμε για τον άνθρωπο που μόλις χάθηκε». Η δημοσιογραφία της εξώπορτας ξαναχτυπά.

Η παρουσία του δημοσιογράφου στην εξώπορτα των γονιών του αποθανόντος, είναι σε τόσο σύντομη χρονική απόσταση από το τραγικό συμβάν, που παίζει να μην γνωρίζουν καν οι γονείς το συμβάν. Ωστόσο ο δημοσιογράφος συνεχίζει: «Να φανταστείτε, μόλις μιλήσαμε με μια γειτόνισσα που σοκαρίστηκε τόσο, όταν άκουσε από μας τα δυσάρεστα νέα, που δεν μπορούσε να μας μιλήσει». Αλλά όχι! Θα βρούμε άλλον να μιλήσει. Βρήκαμε! «Τι να πω; Μια εβδομάδα πριν τον είδα να φεύγει και ήταν μια χαρά». Σαν εκείνους τους επικήδειους βλαχοδημάρχων: «Πέντε λεπτά πριν πεθάνει ήταν ζωντανός!».

Πείτε μου, ποια διαστροφή μπορεί να οδηγήσει κάποιον, με δήθεν άλλοθι μιας δήθεν «δημοσιογραφίας», να λειτουργήσει με τόσο σοκαριστικά αγενή, ανέντιμο, φθηνό, απάνθρωπο τρόπο; Τι μπορεί να κάνει κάποιον να πιστεύει, ότι το να πιάσεις στασίδι για να «τσακώσεις» γονείς να σου μιλήσουν για τον θάνατο του παιδιού τους, πριν καν συνειδητοποιήσουν κι οι ίδιοι το τι συνέβη, είναι μέσα στα καθήκοντα του λειτουργήματος του δημοσιογράφου;

Θυμάμαι τα εγκαίνια αυτών των τακτικών. Οποτε το θυμάμαι με πονάει. Με κάνει να ντρέπομαι, με ντροπή που δεν μου ανήκει. Το έχει αυτό η ντροπή. Ηταν θυμάμαι, στον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι. Ενας άνθρωπος που ιερά διαφύλαξε την προσωπική του ζωή σε τέτοιο σημείο που είχε φροντίσει μέχρι και για μια κλειστή κηδεία, με «προσκλήσεις» καλεσμένων του. Κι ήρθε μια θρασύτατη κάμερα να ζουμάρει και να ξαναζουμάρει στο πρόσωπό του ενώ τον έβγαζαν από το σπίτι του. Πώς το άντεξε; Τι νόημα είχε; Τη θυμάμαι τη σκηνή. Την ντρέπομαι. Κι από τότε μέτρησα τόσες και τόσες!

«Βρισκόμαστε στην εξώπορτα των γονιών του αποθανόντος». Ετούτη τη φορά τέσσερις οι νεκροί. Τέσσερις οι εξώπορτες. Ας μείνουν στην εξώπορτα, όσοι… Κι ας ανοίξει κάποτε η πόρτα στο ήθος και μόνο στο ήθος. Για να έχουν νόημα και τα συλλυπητήρια. Το συν σε μια λύπη. Σε έναν πόνο. Που θέλει τον χρόνο του και τη σιωπή του. Κυρίως όμως θέλει τον σεβασμό μας.

πηγή : protagon.gr

Ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος ως '' ατύχημα''

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Το αν τα χημικά του Άσαντ ήταν μια εσωτερική προβοκάτσια στρατιωτικών του καθεστώτος για να προωθήσουν το τέλος του πολέμου ή για να δοθεί άλλοθι στην αμερικανική εμπλοκή, κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί, όπως έγινε και στο Ιράκ με τον Σαντάμ. Μπορεί να ήταν και προβοκάτσια των ισλαμιστών. Πάντως, ο Άσαντ που μόλις άρχισε να νικάει και να σταθεροποιείται δεν είχε κανένα λόγο να διαπράξει αυτή την βλακεία. Έτσι, ότι και να πει ο Τραμπ στο Κογκρέσο, όσο πιο πειστικά στοιχεία και να προσκομίσουν οι μυστικές υπηρεσίες, θα ισχύσει ο μύθος του Αισώπου για τον ψεύτη τον βοσκό που όταν επιτέθηκε ο λύκος στα πρόβατά του κανείς δεν τον πίστεψε, γιατί είχαν κουραστεί να τους λέει ψέματα και να τους κοροϊδεύει. 

Συνεπώς, το θέμα είναι εάν οι 59 Τόμαχοκ ήταν ένα αμερικάνικο εσωτερικό παιγνίδι αναστήλωσης του ποδοπατημένου κύρους του Τραμπ, οπότε δεν θα υπάρξει σοβαρή συνέχεια ή είναι μια σκόπιμη παρέμβαση μια να μπει η Αμερική στο παιγνίδι του διαμελισμού της Συρίας με δικούς της όρους; Κι αν είναι το δεύτερο, ποιες είναι άραγε οι φιλοδοξίες του Τραμπ; Τι έχει στο μυαλό του;

Η ψυχραιμία της σλάβας αλεπούς δείχνει πως κανείς δεν ξέρει. Το πιθανότερο είναι να μην ξέρει ούτε καν ο Τραμπ, να ήταν μια αυτοσχεδιαστική επίδειξη ισχύος, μια υπογράμμιση προς εχθρούς και φίλος ότι ο μεγάλος κάουμπόι γύρισε. Στην εξίσωση υπάρχουν βασικά δύο σίγουρα και ένας αστάθμητος παράγοντας (γιατί παίζουν κι αυτοί στην Ιστορία):

1    1)  Η αβάσταχτη δουλικότητα της Μέρκελ και του Ολαντ που εμπλέκουν πάλι την Ευρώπη στα καουμποϊλίκια. Τα καουμποϊλίκια που έφεραν την τρομοκρατία μέχρι την Στοκχόλμη. Ο Σίσσι και οι χριστιανοί Κόπτες πλήρωσαν μεγάλο φόρο αίματος πάλι σήμερα.

2     2)  Αν στόχος είναι να διώξουν τους Ρώσους από τη Συρία, τη μόνη βάση που έχουν στη Μεσόγειο, τότε τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται εξαιρετικά σοβαρά.

3    3)  Μέσα στον αυτοσχεδιασμό των επιτελών της Ουάσιγκτον μπορεί να συμβεί κάποιο ατύχημα. Δεν θέλει πολύ. Λίγο το απρόβλεπτον του χαρακτήρος του Αμερικανού προέδρου, λίγο η μεγαλομανία και ο διπολισμός του Ερντογάν, λίγο οι ακραίες εμμονές του Νετανιάχου και η λογική μπορεί να γίνει κουρέλι, ακόμη και να εξαερωθεί από ένα πυρηνικό πινγκ πονγκ…

Οι αναλυτές διεθνώς ξαναέβαλαν πάνω στο τραπέζι  τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως σοβαρή εκδοχή των εξελίξεων, αλλά έβαλαν και τα πυρηνικά που τα είχαμε ξεχάσει από πέρσι όταν θα τα έριχνε στους Ρώσους η Χίλαρι αν κέρδιζε. 

Μα γιατί να γίνει πόλεμος; Η αμερικάνικη οικονομία υποτίθεται ότι πάει καλά, η ευρωπαϊκή σκιρτάει που σημαίνει ότι δεν πέθανε ακόμη, η κινέζικη προσπαθεί με ελεγχόμενες εξαερώσεις να αδυνατίσει τη φούσκα της, η ινδική πήρε όλα τα μετρητά από τον κοσμάκη… δηλαδή, όλα πάνε καλά. Ποιος έχει όρεξη για πόλεμο; Οι λόγοι πάντως είναι πολλοί.

Πρώτον, αν εκείνοι οι ηλίθιοι οι Ευρωπαίοι έκαναν το καθήκον τους απέναντι στο ΝΑΤΟ και αγόραζαν κάθε χρόνο όπλα στο 2% του ΑΕΠ, οι πολεμικές βιομηχανίες θα δούλευαν στο φουλ και όλα θα ήταν ΟΚ. Αλλά με την άθλια ειρήνη τους κοντεύουν να κλείσουν ένα ρωμαλέο και εργατοβόρο τομέα. Με καλάσνικοφ στη μαύρη αγορά, δεν λύνονται τα μεγάλα ζητήματα απασχόλησης.

Δεύτερον, είναι και εκείνη η Αμερική που έτσι στα ξαφνικά διχάστηκε, μάλλον βαθιά, δομικά και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, έως αδιανόητα επικίνδυνο.

Τρίτον, είναι και εκείνο το Brexit που ξεκίνησε μια πολεμική απειλή για το βράχο του Γιβραλτάρ και έχει αφανείς ουρές, πολύ υψηλής στρατηγικής σημασίας.

Τέταρτον, είναι ο τρελός της Πιονγκγιανγκ, είναι η κατάληψη των βραχονησίδων της Θάλασσας της Νότιας Κίνας που κατέλαβε ο στρατός του Φιλιππινέζου προέδρου, είναι οι ενεργειακοί πόροι της ανατολικής Μεσογείου κ.ο.κ.

Πέμπτον, φυσικά, είναι και το τεράστιο χρέος που ούτε να αποπληρωθεί ποτέ μπορεί, αλλά μάλλον δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετείται. Ειδικά το αμερικάνικο, γι΄ αυτό θα γίνουν όλα. Διαγραφή θέλει ο Τράμπ, όχι επιμήκυνση….

Αυτά όμως υποτίθεται ότι είναι μικρές λογικές, για ένα μεγάλο πόλεμο. Είναι αιτίες για μικρούς πολέμους, ελεγχόμενους και προσοδοφόρους; Είναι για να δουλεύουν οι ιδιωτικοί στρατοί, να ανανεώνονται τα αναλώσιμα, να ξεφορτώνονται και μερικές παρτίδες Τόμαχοκ… Οι μεγάλοι πόλεμοι γίνονται για την απασχόληση, για κοινωνικούς λόγους, όχι για το κέρδος, αυτό είναι δευτερεύον, γίνονται για να μη γίνει επανάσταση, άσχετα εάν μετά μπορεί να σου βγει ένας Λένιν ή χειρότερα ένας Στάλιν, ένας Χίτλερ ή ένας Αλ Μπαγκντάτι.

Αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση της λογικής. Κι εδώ ανοίγει η πόρτα της φιλοσοφίας. Υπάρχει λογική στο σύστημα; Εννοείται πως όχι, μόνο προβολή ισχύος υπάρχει. Οι εξουσίες δεν είναι λογικές, είναι βουλιμικές και ανορθολογικές γιατί ασκούνται συνήθως από πρόσωπα σαν τους Μπους και τον Τραμπ, τον Σαρκοζί, τον Μπλερ και την Μέρκελ.  

Η λογική ενυπάρχει, ίσως, στον δεύτερο κύκλο και λειτουργεί στον τρίτο κύκλο εξουσίας. Αν αυτή είναι η γραμμική ανάγνωση των καταστάσεων, εκεί στον τρίτο κύκλο, ενδεχομένως και στον δεύτερο, ορισμένοι να σκέφτονται ως εξής:

Για ένα πόλεμο που θα ξέφευγε από το μέγεθος της Συρίας που ήδη έχει πάρει διαστάσεις, θα έπρεπε αυτός που θα τον αποφασίσει και θα τον πυροδοτήσει να σταθμίσει μια μεγάλη γκάμα ποιοτικών παραγόντων.  1) την αποτελεσματικότητα της συμβατικής ισχύος που δεν επιβεβαιώνεται πάντα (Αφγανιστάν, Βιετνάμ κλπ), 2) είναι άγνωστος ο πραγματικός ισολογισμός κόστους οφέλους (3 τρις. δολ. κόστισε ο πόλεμος στο Ιράκ), 3)  υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας των μουσουλμάνων που ζουν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, 4) το παίγνιο είναι πολυπαραγοντικό πια, 5) οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί έχουν χάσει το κύρος τους, 6) η Ευρώπη δεν αντέχει ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα και 7) τέλος, οι ομπρέλες είναι λιγότερες από τον αριθμό των πυρηνικών, χώρια που κανείς δεν ξέρει τι γίνεται σε κάποια υπόγεια.

Μπορούν αυτοί οι 7 αστάθμητοι παράγοντες να συνετίσουν τα σκυλιά του πολέμου; Ποιος ξέρει; Συνήθως όχι, γιατί όταν οι λύκοι βλέπουν αδυναμία επιτίθενται πρώτοι. Η λογική είναι για τον Καντ, όχι για τη Γουολ Στριτ, ούτε για το Σίτι. Εκεί κατοικούν αγέλες αρπαχτικών που δεν διέπονται από το χάρισμα της λογικής… Το «ατύχημα» ελλοχεύει σε κάθε γωνία.