DATE

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα: Γιατί να πιστέψουμε τους Ελληνες πολιτικούς;



Του Τάσου Παπαδόπουλου

Είναι ν’ απορεί κανείς, πως ένας άνθρωπος που θέλει να γίνει ηγέτης μιας χώρας, όταν αναλαμβάνει τα ηνία της επιλέγει στην πλειοψηφία τους κατώτερους των περιστάσεων, προκειμένου να στελεχώσουν τους κρίσιμους τομείς των υπουργείων. 

Ότι χειρότερο σε σχέση με το μέσο Έλληνα εμφανίζεται στο οβάλ γραφείο του υπουργικού συμβουλίου. Και ο τελευταίος μάνατζερ μιας επιχείρησης, γνωρίζει ότι για να πετύχει στην επιχείρηση που διευθύνει, πρέπει να επιλέξει τους καλύτερους να αναλάβουν τους κρίσιμους τομείς των τομέων δράσης. 

Παράλληλα, παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις του, μόλις αναλάβει την εξουσία ακολουθεί την πεπατημένη και φτιάχνει έναν υπερμεγέθη λόχο Υπουργικού Συμβουλίου, με σχεδόν 50 ανθρώπους, αριθμός που δεν ελέγχεται με καμιά δύναμη από τον επικεφαλής της κυβέρνησης. 

Στη λογική να βολέψουμε όσο περισσότερους γίνεται σε υπουργικές καρέκλες, θυσιάζουν την λειτουργικότητα και την αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού σχήματος. 

Φτάνουν στο σημείο να δημιουργούν υπουργικές θέσεις κενές περιεχομένου, προκειμένου να βολέψουν κάθε παρατρεχάμενο της εξουσίας. 

Από το άνευ αντικειμένου υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης μέχρι τους υφυπουργούς-συντονιστές των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης. 

Τι ρόλο άραγε θα μπορούσε να έχει σε μια χρεοκοπημένη χώρα, ένα υπουργείο μιας περιοχής, όταν με τις αλλαγές του «Καλλικράτη» Δήμοι και Περιφέρειες έχουν αναλάβει όλες τις αρμοδιότητες που αφορούν την Τοπική και την Περιφερειακή  Αυτοδιοίκηση ?

Οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν την εξουσία βρίσκονται σε πλήρη αντιδιαστολή με το έργο που τους ανατίθεται, μια και καταλαμβάνουν κυριολεκτικά το κράτος, εκτοπίζοντας τους υπηρεσιακούς δημόσιους λειτουργούς. 

Με αυτή τη νοοτροπία η χώρα βολοδέρνει σαν ακυβέρνητο καράβι στα φουρτουνιασμένα κύματα, μια και η κρατική μηχανή βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης,  με τους αετονύχηδες να εκμεταλλεύονται καταστάσεις με σκοπό να κερδίζουν σε βάρος των πολλών. 

Ταυτόχρονα μας πουλάνε ιδεολογίες με το κιλό που δεν πιστεύουν. Τα κόμματα αποτελούν ένα συνονθύλευμα, μια και σ αυτά κατοικοεδρεύει κάθε καρυδιάς καρύδι. 

Στο ΣΥΡΙΖΑ μιλάνε για αριστερά, την ώρα που μια κρίσιμη μάζα τους προέρχεται από το εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών ΠΑΣΟΚ, μια άλλη από τους διαγραφέντες του ΚΚΕ και οι υπόλοιποι από διάφορα μέχρι χθες εξωκοινοβουλευτικά γκρουπούσκουλα της ακροαριστεράς. 

Αλλά και η ΝΔ βολοδέρνει ιδεολογικά, μια και ξεκίνησε από τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό του Κωνσταντίνου  Καραμανλή, στη συνέχεια ανακάλυψε τον Μεσαίο χώρο στην περίοδο Κώστα Καραμανλή, για να περάσει στην δεξιά την εποχή Σαμαρά και τώρα την κεντρώα του Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Η ιδεολογική αυτή σύγχυση, δείχνει ότι τα σχήματα αυτά χρησιμοποιούνται ως οχήματα με προφανή σκοπό να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη, μια δυστυχώς οι πολίτες παρασύρονται από τις σειρήνες, που τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια. 

Από πού να αρχίσει κανείς. Από τον Γ. Παπανδρέου που το 2009 έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν, τον Α. Σαμαρά με τις υποσχέσεις, που έδινε στα Ζάππεια ή τέλος στον Α. Τσίπρα που τα έδωσε όλα προκειμένου να καταλάβει την εξουσία; 

Να θυμίσουμε για όσους έχουν αδύνατη μνήμη, τότε κατάργησε τον ΕΝΦΙΑ, διέγραψε το χρέος, εισέπραξε το κατοχικό δάνειο, απέδωσε το δώρο των Χριστουγέννων, περιόρισε την λαίλαπα των φόρων σε αγρότες και επαγγελματίες, δεν μείωσε κύριες συντάξεις και επικουρικά, θεσμοθέτησε νέα σεισάχθεια  για τα «κόκκινα» δάνεια, επανέφερε το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, επανέφερε τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ και την εργασιακή νομοθεσία που ίσχυε προ των μνημονίων, οργάνωσε ένα αποκεντρωμένο κράτος, έδωσε κομμάτια της δημόσιας περιουσίας στα Ασφαλιστικά Ταμεία και τέλος φρόνησε τα ληξιπρόθεσμα από 70 δις να γίνουν 90 δις. 

Αλήθεια ποια δικαιολογία έχουν να δώσουν στους πολίτες όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες,  όταν η χώρα πήρε στην πλάτη της ένα 4ο Μνημόνιο 3,6 δις την ώρα που Ιρλανδία,  Πορτογαλία και πρόσφατα η Κύπρος ξεμπέρδεψαν με ένα και μοναδικό μνημόνιο που υπέγραψαν ; 

Τι έχουν να πουν για το πραγματικό ξεπούλημα της χώρας που φτάνει μέχρι το νερό που αποτελεί το σημαντικότερο αγαθό για κάθε άνθρωπο; 

Οι 153 που θα ψηφίσουν τα δύο μνημόνια σε συσκευασία ενός, τι έχουν να πουν στους ψηφοφόρους τους, για τα όσα υποσχέθηκε ο αρχηγός τους στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη του 2014; Για πια ελπίδα που έρχεται θα μιλήσουν; 

Βεβαίως δεν μπορεί να περιμένει κανείς από το πολιτικό προσωπικό που εισπράττει πάνω από 6.000 ευρώ μηνιαίως, να αφουγκρασθεί τον πόνο του άνεργου, του χαμηλόμισθου και του συνταξιούχου. 

Όμως όταν τους βλέπει στα παράθυρα των καναλιών, στους σικέ διαξιφισμούς, μπορεί να καταλάβει το πώς και το γιατί το παιχνίδι είναι στημένο, μια και ποσώς τους ενδιαφέρουν οι πολίτες που υποφέρουν. 

Βεβαίως για να πούμε και του στραβού το δίκιο, την βασική ευθύνη δεν την έχουν αυτοί που στρογγυλοκάθονται στο θώκο της εξουσίας, αλλά οι πολίτες που τους ψήφισαν. 

Αν η μετριότητα συνεχίσει να μας κυβερνά, γιατί έχει στήσει ένα άθλιο πελατειακό κράτος , τότε είμαστε κι εμείς άξιοι της τύχης μας.

 Όσοι αφελείς πίστεψαν το Αλέξη είδαν τα αποτελέσματα. Τώρα ο νέος αρχηγός της ΝΔ, ο Κυριάκος, μας υποσχέθηκε από το βήμα του 10ου Συνεδρίου του κόμματος Ανάπτυξη, Αξιοκρατία, Αλληλεγγύη, Αριστεία, Αξιοπιστία … Γιατί να τον πιστέψουμε;

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Ο «λαός ζόμπι», οι απελπισμένοι και οι βολεμένοι της εξουσίας


του Γιώργου Πετράκη 
Χάσαμε τους Αγανακτισμένους Στοπ… Το 2010 ζήσαμε τις ιστορικές στιγμές που χιλιάδες λαού διαμαρτυρηθήκαν για την παράδοση της χώρας στους ξένους δανειστές και τοκογλύφους, οι οποίοι όπως αποδείχτηκε με λανθασμένο και αλμπάνικο τρόπο προσπαθούσαν να σώσουν τα παλιά δανειακά προσφέροντας όλο και πιο μεγάλα δάνεια, τα οποία ήταν δεδομένο ότι μια χρεωκοπημένη από καιρό χώρα δεν μπορούσε να ξεχρεώσει και ο φαύλος κύκλος θα συνεχιζόταν για καιρό. 

Οι Πλατείες γέμισαν, βόλευε και ο καιρός, βόλευε ότι και τότε είχαμε ακόμη κάποια λεφτά στην τσέπη, κάποιους λογαριασμούς στην τράπεζα, τα παιδιά στο εξωτερικό για σπουδές, η σύνταξη έπεφτε από τα 50 το εφάπαξ μετριόταν ακόμη σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ. 

Υπήρχε μια άνεση. Που μας επέτρεπε να ξαναβρεθούμε στις πλατείες εκεί που είχαν μπει τα θεμέλια της δικής μας ευημερίας και εκεί που τα νιάτα μας, έβαζαν τα θεμέλια της σημερινής καταστροφής. 

Έτσι στις πλατείες βρεθήκαμε όλοι. Είχαμε χρόνο και χρήμα για να κάνουμε μια άσκηση επαναστατικής γυμναστικής. Μαζί μας βρέθηκαν και τα φρικιά, βρέθηκαν και οι μπαχαλάκηδες, βρέθηκαν και οι ναζιστές . 

Αλλά ήταν ωραία στις πλατείες θυμηθήκαμε τα νιάτα μας και η συγκίνηση ήταν τόση που κάναμε τα στραβά μάτια στους τοξοβόλους της Πλατείας, τους εμπρηστές της Μαρφίν, στα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια με τους χρυσούς μαιάνδρους στην πλάτη και τις ελληνικές σημαίες που τους ξαμόλαγε ο Μιχαλολιάκος στο Σύνταγμα. 

Και οι μέρες πέρασαν, οι εβδομάδες οι μήνες τα χρόνια. Οι αγανακτισμένοι ξέφτισαν σιγά σιγά. Στις τελευταίες κινητοποιήσεις πριν την έλευση της εθνικιστικοσοσιαλστικής κυβέρνησης δεν μαζεύονταν περισσότεροι από πέντε έξι χιλιάδες πιστοί… 

Και ξαφνικά όλοι χάθηκαν. Έμειναν μόνο οι μπαχαλάκηδες να σπάνε κανένα αυτοκίνητο και να βάζουν φωτιά στις κλούβες των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, εκ του ασφαλούς φυσικά καθώς ξέρουν ότι οι πρώην σύντροφοι που κυβερνάνε σήμερα δεν θα τους ακουμπήσουν… 

Και χάθηκαν όλοι οι άλλοι… Αν είχαμε περάσει τα Μνημόνια, αν είχαμε μπει στις φωτεινές λεωφόρους της ανάπτυξης θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο. Αλλά το 2010 σπάγαμε το μάρμαρο στην Πλατεία Συντάγματος επειδή θα άνοιγε το επάγγελμα του βοθρατζή και έξι χρόνια μετά, με τον βοθρατζή να είναι ακόμη μονοπώλιο, εμείς στεγνοί από ψιλά, με την επίτευξη του στόχου, κάθε οικογένεια να έχει στην καλύτερη περίπτωση έναν εργαζόμενο, με τα ταμεία να βουλιάζουν, τα capital controls, τους εργοδότες να μην πληρώνουν, τα νοσοκομεία να μην λειτουργούν, το κράτος να μην πληρώνει, την νέα φοροεπιδρομή να έρχεται, τέτοια που καμία χώρα στο δυτικό ημισφαίριο δεν έχει ξανανιώσει. 

Κοιτάς στην Πλατεία… Και που είναι τώρα οι αγανακτισμένοι; Να σας πω κάτι; Αγανακτισμένοι ποτέ δεν υπήρξαν… Υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν την επαναστατική γυμναστική, να θυμηθούν τα νιάτα τους, με την τσέπη γεμάτη, εναντίον εκείνου του πολιτικού συστήματος που είχε γεμίσει συνήθως άδικα και αδικαιολόγητα τις τσέπες αυτές. Φθάσαμε έτσι στην πρώτη φόρα αριστερό-δεξιά κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Και τότε άρχισε το Δόγμα του Σοκ. Από την ανάποδη. Με τα όσα κάνουν εδώ και ένα χρόνο μετατρέπουν αυτόν τον λαό σε Ζόμπι. Σε κινούμενους νεκρούς. 

Που το βλέμμα τους κοιτάζει αδιάφορα μπροστά, δεν διακρίνει πρόσωπα, δεν ακούει δηλώσεις και υποσχέσεις… Οι υπόλοιποι; Οι πέντε έξι χιλιάδες που έμεναν στις πλατείες πριν πάνε για ουζάκι και για κους-κους για το μέλλον του Σοσιαλισμού; 

Μη νομίσετε ότι χάθηκαν αυτοί… Απλώς άλλαξαν ρόλο και τώρα πια μας κυβερνούν. Υπουργοί, βουλευτές, μετακλητοί, διορισμένοι σε κρατικούς οργανισμούς… Χάθηκαν οι Αγανακτισμένοι. Είναι πια ικανοποιημένοι… Με μισθό γραφείο γραμματέα και κούρσα κρατική… Αλλά πλέον ο φόβος δεν είναι οι αγανακτισμένοι του 2010. Είναι οι πραγματικοί αγανακτισμένοι του 2016. Που έκτος από αγανακτισμένοι, είναι και πραγματικά απελπισμένοι… Και είναι πολλοί.