Μη λυπάστε, θυμηθείτε!


 της Ελευθερίας Κόλλια


Ηταν ψηλός, μελαχροινός ο άντρας που πέταξε τη μολότοφ στην τράπεζα Marfin της οδού Σταδίου. Κάποιος τον τράβηξε από τη μπλούζα, φάνηκε προς στιγμήν το σώμα του · σφριγηλό. Το τζάμι του ισογείου είχε ήδη σπάσει. Εκτοξεύθηκε ένα μπουκάλι με βενζίνη, πέτρες… Ομάδα ολόκληρη ήταν, κουκουλοφόροι. Με πολιτικό «θυμό». Τυφλή βία. Σκατοψυχιά. «Κάψτε τους!» ακούστηκε μέσα στην οχλοβοή.
Οσο οι φλόγες έζωναν το κτίριο, οι περισσότεροι από τους υπαλλήλους στοιβάχτηκαν στον μικρό φωταγωγό που επικοινωνούσε με την ταράτσα. Ο πιο δυνατός κατόρθωσε να σπάσει το πλέγμα της οροφής του, ένα κύμα αέρα τους χάρισε παράταση ζωής. Σκαρφάλωσαν στη στέγη, πήδηξαν σε κτίριο – κατάστημα, έσπασαν την τζαμαρία του με ένα καδρόνι, κατόρθωσαν να βγουν στη Σταδίου.

Αλλά όχι όλοι. Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, έγκυος τεσσάρων μηνών, η Παρασκευή Ζούλια, ο Επαμεινώνδας Τσακάλης άφησαν την τελευταία τους πνοή δηλητηριασμένοι, από την καπνίλα και τις αναθυμιάσεις. Στα τριάντα τους και κάτι.
«Τον Νώντα, τον βρήκαν στα σκαλιά , δεν τον έφτασε η ανάσα του. (…) Η Αγγελική ήταν κοντά του, στην αρχή, ήξερε για την κατάστασή της, σίγουρα θα προσπάθησε να τη βοηθήσει. (…) Μέρες μετά είδα το αποτύπωμα της, του σώματος της, των χεριών της, στο πάτωμα (…) Η Παρασκευή ήταν πεσμένη κοντά στα κιγκλιδώματα του  μπαλκονιού».
Τα εύφλεκτα υλικά σε συνδυασμό με τον τρόπο κατασκευής του κτιρίου, προκάλεσαν «το φαινόμενο της καμινάδας». Οι καπνοί που ανέβαιναν προς τα  πάνω δεν άφηναν εύκολα περιθώρια διαφυγής.
Οι μαρτυρίες στις δικαστικές αίθουσες ανέδειξαν το δράμα. Κορυφαίο.
Το αποτυπώνουν κι οι φωτογραφίες της εποχής, όλες κατάμαυρες. Με λουλούδια για τους αδικοχαμένους σε μαύρο φόντο, απ’ τον πολύ καπνό, μαυροφορεμένους ανθρώπους που βάζουν το χέρι μπροστά στο στόμα για να μην αποδράσει η ψυχή τους από τον πόνο, με αγκαλιές μαύρης απόγνωσης. Ποιος να το περίμενε, το πρωί που ξεκινούσαν για τη δουλειά…
Χιλιάδες άνθρωποι είχαν βγει στον δρόμο, στις 5 Μαΐου του 2010. Τα συνδικάτα και τοπικές οργανώσεις πρωτοβάθμιων σωματείων είχαν καλέσει σε γενική απεργία και διαδήλωση το κέντρο της Αθήνας. Εξελίχθηκε στη μαζικότερη συγκέντρωση κατά του (πρώτου) Μνημονίου.  Μέσα στις χιλιάδες που συνέρρευσαν χάθηκαν κι οι δράστες.
Οκτώ χρόνια μετά, και κανείς δεν ξέρει τα πρόσωπα τους. Το έγκλημα στη Marfin δεν έχει επισήμως δράστες. Οι δυο βασικοί κατηγορούμενοι (ένας εξ αυτών για την παράλληλη βομβιστική επίθεση στο βιβλιοπωλείο «Ιανός») αθωώθηκαν, τα στοιχεία απεδείχθησαν ισχνά, ανεπαρκή, αναξιόπιστα.
Τα διοικητικά δικαστήρια επιδίκασαν και αποζημιώσεις. Φθάνουν αλήθεια οι αποζημιώσεις, όταν έχεις χάσει στα 32 της την κόρη σου, τη γυναίκα που κυοφορεί το παιδί σου, την αδελφή σου;
Ευθύνες αποδόθηκαν μόνο στους «υπεύθυνους» της τράπεζας. Τον διευθύνοντα σύμβουλο, τη διευθύντρια του υποκαταστήματος, τον υπεύθυνο πυρασφάλειας. Πολλές οι παραλείψεις. Το πατάρι του κτιρίου δεν διέθετε καν έξοδο κινδύνου. Στο ισόγειο υπήρχε μόνο μία, κι αυτή άνοιγε με τηλεχειριστήριο που κρατούσε αποκλειστικά η διευθύντρια. Όταν είναι να έλθει η μαύρη ώρα…
Φέτος, ο Νώντας, που είχε χάσει νωρίς τον πατέρα του, θα ήταν 44 χρονών. Είναι θαμμένος κάπου στη Λευκάδα. Η Παρασκευή θα έκλεινε τα 43 της. Η μητέρα της ήταν χαρούμενη όταν γύρισε από τις σπουδές της στην Αγγλία, φοβόταν τις επιθέσεις στον υπόγειο του Λονδίνου και «μην της πάθει τίποτα η Βίβιαν». Κι η Αγγελική, το «γελαστό παιδί». Εκείνη τη μέρα ήθελε να φύγει νωρίς από την τράπεζα. Η αδελφή της, η Σίσσυ, είχε δει από την τηλεόραση την τράπεζα να καίγεται. Την έπαιρνε τηλέφωνο. Χτυπούσε κανονικά, αλλά κανείς δεν απαντούσε. Φέτος, θα γινόταν 40.


 πηγή : protagon.gr

 Γιώργος Κουρής: Ο πατριάρχης του λαϊκισμού παντός καιρού…

 

του Γιώργου Καρελιά

Υποστήριξε σχεδόν όλες τις κυβερνήσεις μετά τη δεκαετία του '80 και στράφηκε εναντίον τους, όταν δεν του έκαναν κάποια χάρη ή έβλεπε ότι θα έχαναν. Ο μιντιακός λαϊκισμός που καθιέρωσε διακρινόταν από τη συκοφαντία και την κολακεία. Κανείς δεν ξέρει ποιο από τα δύο ήταν τελικά χειρότερο...        

Ας αρχίσουμε με μια προσωπική μαρτυρία: τον Μάιο του 2000 δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον Γιώργο Κουρή. Δεν τον γνώριζα προσωπικά. Τον είχα δει, όπως και όλοι οι δημοσιογράφοι της εποχής, λίγες φορές σε συνεδριάσεις κυβερνητικών και κομματικών οργάνων του ΠΑΣΟΚ, όπου έφτανε πάντα οδηγώντας μια βέσπα: «Θέλω να τα πούμε».

Απορημένος τον ρώτησα «τι να πούμε;», αλλά δεν μου είπε.
«Θα σου πω από κοντά».
Το ραντεβού ορίστηκε σε ένα από τα κεντρικά ξενοδοχεία της πλατείας Συντάγματος, όπου έφτασε πάλι με τη βέσπα. Τον ρώτησα απορημένος: «Καλά, ολόκληρος μεγαλοεκδότης και κυκλοφορείς με μηχανάκι; Δεν φοβάσαι, είσαι και μεγάλος άνθρωπος…».
«Τι να φοβηθώ; Δεν έχω εχθρούς. Ολοι οι πολιτικοί, δεξιοί, ΠΑΣΟΚοι και αριστεροί με φοβούνται» μου απάντησε.
Συζητήσαμε κάμποση ώρα, δεν έχει σημασία τι μου πρότεινε. Από όσα μου είπε συγκράτησα κάτι που έχει σχέση με το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Κουρή. «Από μικρός έχω κάνει πολλές επιχειρηματικές δουλειές. Δεν έχω αποτύχει σε καμία. Είμαι ο μοναδικός που κατάφερα να “ρίξω” τον Μητσοτάκη! Στη δεκαετία του ’60 κάναμε μαζί μια δουλειά, τα χαλάσαμε και εκείνος βγήκε χαμένος»!
Οταν το ξανασκέφτηκα μετά από κάμποσα χρόνια, κατάλαβα πώς ο Κουρής, ένας επιχειρηματίας μακριά από την ελίτ της εποχής, είχε καταφέρει να κάνει μια αμύθητη περιουσία αγοράζοντας φθηνά και μετά πουλώντας πανάκριβα τηλεοπτικά κανάλια. Πέραν όσων είχε αποκομίσει από την «Αυριανή» τον καιρό της ακμής της, όταν σάρωνε τις κυκλοφορίες με πολύ μικρό κόστος, αφού συνήθως δεν ήταν συνεπής στις μισθολογικές και άλλες υποχρεώσεις του.
Τα τελευταία χρόνια, μετά το πλήγμα του καναλιού Alter, το κλείσιμο της «Αυριανής» και τη λυμφατική κυκλοφορία των νέων εντύπων του ήταν ένας ξεπεσμένος επιχειρηματικά εκδότης, ο οποίος προσπαθούσε να αποδείξει ότι διέθετε ακόμα πολιτική επιρροή.
Ομως, το αποτύπωμα που άφησε ο Κουρής τα τελευταία τριάντα χρόνια στον δημόσιο βίο και ειδικά στα μέσα ενημέρωσης έχει σχέση με το φαινόμενο του άκρατου και παντός καιρού λαϊκισμού, ο οποίος στην περίπτωσή του πολιτογραφήθηκε ως «αυριανισμός». Το «παντός καιρού» έχει ιδιαίτερη σημασία. Διότι η γενική εντύπωση που επικρατεί είναι ότι ο Κουρής ταυτίστηκε με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό ισχύσει εν μέρει και μόνο για την πρώτη κυβερνητική περίοδό του.
Οι πολιτικές και μιντιακές κωλοτούμπες του μακαρίτη είναι περισσότερες και εμβληματικότερες από τις αντίστοιχες των πολιτικών. Κατά καιρούς υποστήριξε σχεδόν όλες τις κυβερνήσεις και μετά, αν δεν του έκαναν κάποια χατίρια, στρεφόταν εναντίον τους. Ορισμένα παραδείγματα είναι απλώς ενδεικτικά:
– Στις εκλογές του 1981 πανηγύρισε σαν προσωπική του επιτυχία τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.
– Ομως, στην περίοδο του 1994 πρωτοστάτησε στην επίθεση εναντίον του, στρεφόμενος και προσωπικά εναντίον του Ανδρέα και της συζύγου του.
– Υποστήριξε στην αρχή τον Κώστα Σημίτη, αλλά αργότερα του επιτέθηκε με σφοδρότητα. Υπουργοί της εποχής μού είχαν πει ότι είχε ζητήσει από την κυβέρνηση κάτι «που δεν μπορούσε να γίνει».
– Παρασυρμένος από αυτό το (έκτοτε μόνιμο) «αντισημιτικό» μένος του, υποστήριξε και την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.
– Υποστήριξε τον Αντώνη Σαμαρά το 2012.
– Αμέσως μετά υποστήριξε με πάθος τον Αλέξη Τσίπρα. Μέχρι τα στερνά του
Ο λαϊκισμός αυτός, που καθιερώθηκε ως αυριανισμός, είχε μεγάλη επιρροή και στους πολιτικούς και στις λαϊκές μάζες. Ενδεικτική ήταν η σύγκρουση του Κουρή με τον Μάνο Χατζιδάκι, στη διάρκεια της οποίας ελάχιστοι πήραν το μέρος του συνθέτη. Ακόμη και πολιτικοί της Αριστεράς συντάχθηκαν με την «Αυριανή» .
Ο Γιώργος Κουρής για σχεδόν σαράντα χρόνια υπηρέτησε αυτό το είδος του μιντιακού λαϊκισμού που γνώριζε πολύ καλά. Πολιτικά ήταν παντός καιρού. Δεν ήταν δεξιός, κεντρώος ή αριστερός. Προσαρμοζόταν. Στην εποχή της ακμής του είχε και ανταγωνιστές, αλλά ήταν αναμφισβήτητα ο πατριάρχης του. Τα τελευταία χρόνια ο λαϊκισμός αυτού του είδους έχει υποχωρήσει. Εχει μεταφερθεί σε άλλα πεδία με άλλες μορφές.
Ο λαϊκισμός που καθιέρωσε ο μακαρίτης στον Τύπο είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά: τη συκοφαντία και την κολακεία, ανάλογα με την εποχή και τα πρόσωπα. Θα του ταίριαζε αυτή η ρήση του Διογένη του Κυνικού, όταν τον ρώτησαν ποιο από τα θηρία δαγκώνει περισσότερο: «Από τα άγρια ο συκοφάντης και από τα ήμερα ο κόλακας».