Απειλές και ευκαιρίες για την Ελλάδα

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ αποτελεί ένα εύλογο ερωτηματικό στις διεθνείς σχέσεις, αλλά και για την ίδια τη χώρα του, καθώς πέρα από την προσωπική του ιδιοσυστασία, διαθέτει δύο αστάθμητα προς το παρόν χαρακτηριστικά. Πρώτον, δεν ανήκει στο πολιτικό σύστημα (όπως άλλωστε και ο Ρήγκαν), άσχετα εάν αποτελεί μέρος του οικονομικού κατεστημένου. Δεύτερον, ως επιχειρηματίας ανήκει κυρίως στον πραγματικό τομέα της οικονομίας, εξ ου και η επιφυλακτικότητά του απέναντι στις αγορές, τις εμπορικές συμφωνίες τύπου NAFTA, TTIP και γενικά απέναντι στην παγκοσμιοποίηση.

Για την Ευρώπη, χωρίς αμφιβολία, η εκλογή του φέρνει ανατροπές που επίσης δεν είναι δυνατόν ακόμη να σταθμιστούν. Θεωρεί το ΝΑΤΟ άχρηστο (obsolete), αφού δεν ισχύουν πλέον οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε και ουσιαστικά αδρανεί. Καλεί τα 28 μέλη της Συμμαχίας να βάζουν το 2% του ΑΕΠ τους στην άμυνα (όπως τους υποχρεώνει ο καταστατικός χάρτης του ΝΑΤΟ) και που μόνο οι ΗΠΑ, το ΗΒ, η Ελλάδα, η Πολωνία και η Εσθονία τηρούν. Τέλος, δεν έχει εχθρικές θέσεις έναντι της Ρωσίας. Η εκλογή Τραμπ  φαίνεται πως λειτουργεί σαν καταλύτης στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, τόσο στο πολιτικό επίπεδο, δηλαδή στο πως θα αντιδράσουν οι συστημικές δυνάμεις μετά την νίκη του «αντιπολιτικού» Τραμπ, αλλά κυρίως, στο πεδίο της ασφάλειας  και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η Ελλάδα βρίσκεται συνεπώς αντιμέτωπη με πολυδιάστατες και περίπλοκες διεθνείς εξελίξεις, οι οποίες εμπεριέχουν κρίσιμες απειλές, αλλά και μεγάλες ευκαιρίες, γεωπολιτικές και γεωοικονομικές. Ας επιχειρήσουμε μια αναψηλάφησή τους.

Η σύλληψη του Σελαχατίν Ντεμιρτάς και της Φιγκέν Γιουκσέκνταγ, καθώς και άλλων εννέα βουλευτών του σοσιαλιστικού φιλοκουρδικού κόμματος HDP της Τουρκίας από το ισλαμιστικό καθεστώς Ερντογάν μοιάζει με τραγικά μοιραίο λάθος, αφού είναι βέβαιο ότι προκαλεί ανεξέλεγκτες αντιδράσεις των Κούρδων στο τουρκικό έδαφος. Εκτός εάν αυτός ήταν εξ αρχής ο σκοπός του, να προκαλέσει δηλαδή μαζικές αντιδράσεις, «εμφυλιακού» επιπέδου, με διπλό στόχο: Πρώτον, να δημιουργηθεί άλλοθι εισβολής και στο Ιράκ και διεύρυνσης των κατακτητικών του επιχειρήσεων στη Συρία. Σημειωτέον ότι τις τελευταίες ημέρες η Τουρκία ανέπτυξε δυνάμεις στα τουρκο-ιρακινά σύνορα ενισχυμένες με τανκς, κίνηση που προκάλεσε την αντίδραση της Βαγδάτης που δήλωσε ότι αν εισβάλει, τότε η κίνησή της θα απαντηθεί. Η εισβολή φαίνεται πως άρχισε με εμπροσθοφυλακή 10.000 Σύρους Τουρκμάνους.  Ήδη ισχυρές κουρδικές και ιρακινές πολιτοφυλακές έχουν μετακινηθεί απέναντι στον τουρκικό στρατό. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Ερντογάν θα επιδιώξει να ενοποιήσει όλο το κουρδικό μέτωπο Συρίας-Ιράκ και να προβεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο με επεκτατικές διαθέσεις, αλλά και αμυντικές, να μπλοκάρει δηλαδή την διέξοδο των κουρδικών περιοχών στη Μεσόγειο.   

Δεύτερον, να εξαπολύσει ένα νέο κύμα προσφυγιάς προς την Ευρώπη μέσω της Ελλάδας με πρόσχημα τη μη χορήγηση της βίζας για Τούρκους υπηκόους (διάβαζε Κούρδους και κεμαλιστές που θα αυτοεξορίζονται για να γλυτώσουν τη ζωή τους). Ήδη, απειλεί για 3 εκατ. πρόσφυγες που θα εξαπολύσει στην Ευρώπη.

Οι κινήσεις του Ερντογάν φαίνεται πως είχαν γίνει εγκαίρως αντιληπτές από τους Αμερικανούς, αφού το Στέιτ Ντιπάρτμεντ διέταξε πολύ πρόσφατα την απομάκρυνση των οικογενειών του αμερικανικού προξενικού προσωπικού στην Κωνσταντινούπολη. Λίγες μέρες νωρίτερα, με άλλη ταξιδιωτική οδηγία προειδοποιούσε τους Αμερικανούς να «επανεξετάσουν προσεκτικά το εάν θα ταξιδέψουν στην Τουρκία με δεδομένες τις σημερινές περιστάσεις». Οι Αμερικανοί δεν θέλουν εκπλήξεις και όταν οι Τούρκοι κατέρριψαν  το ρωσικό μαχητικό αεροσκάφος, είχαν θορυβηθεί επειδή η Τουρκία ανήκει στο ΝΑΤΟ και τέτοιου τύπου ενέργειες εμπεριέχουν τον κίνδυνο εμπλοκής των ΗΠΑ και της συμμαχίας.

Αλλά και οι Ευρωπαίοι είχαν θορυβηθεί για τον ίδιο λόγο, αν και αυτό που τους απασχολεί κυρίως είναι το μεταναστευτικό. Πάντως, μετά τις απειλές  του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, πως εάν δεν υπάρξει πρόοδος στο ζήτημα κατάργησης της βίζας για τους Τούρκους που ταξιδεύουν στην Ευρώπη, η χώρα του θα αναστείλει τη συμφωνία με την ΕΕ, αλλά και μετά το αίτημα της Τουρκίας προς το ΝΑΤΟ για αποχώρηση των ΝΑΤΟϊκών πλοίων από το Αιγαίο, οι Ευρωπαίοι αρνήθηκαν να το ικανοποιήσουν και η αρμάδα παραμένει στην περιοχή. Παράλληλα, δόθηκε δια στόματος Γιουνκέρ μια πολιτική απάντηση στις τουρκικές απειλές.

Οι κινήσεις αυτές του Ερντογάν θυμίζουν στους παρατηρητές το περίφημο δόγμα των δυόµισι πολέµων, σύμφωνα με το οποίο η Τουρκία, ως περιφερειακή υπερδύναµη, µπορεί να αντεπεξέλθει ταυτόχρονα και επιτυχώς σε έναν πόλεµο µε τη Συρία, έναν µε την Ελλάδα και µισό µε τους Κούρδους.

Η στρατηγική του εκφοβισμού που ανέκαθεν ασκούσε προς πάσα κατεύθυνση η Τουρκία, πρόσφατα προσέλαβε ακραίες διαστάσεις με απειλές για

·         ακύρωση της Συνθήκης της Λωζάννης,

·         την προσάρτηση της βόρειας Κύπρου,

·         δημοψήφισμα στη Θράκη,

·         τουρκικά νησιά στο Αιγαίο, αλλά και

·         αρπαγή των αμερικανικών πυρηνικών του Ιντσιρλίκ,

·         και τέλος, η απειλή της διοχέτευσης εκατομμυρίων προσφύγων στην Ευρώπη.

Να προσθέσουμε επίσης την ανακοίνωση από την τουρκική κυβέρνηση του εξοπλιστικού προγράμματος προμήθειας 24 μαχητικών 5ης γενιάς F-35 έως το 2018 και στη συνέχεια αντικατάσταση του στόλου των F-16. Η πολιτική αυτή δεν θα έπρεπε πάντως να εκπλήσσει την Αθήνα αφού η Τουρκία είναι ενταγμένη στο πρόγραμμα Joint Strike Fighter από χρόνια πολλά.

Όλα αυτά δεν αποτελούν πλέον αστεία ενός αρχομανούς «σουλτάνου». Παρ΄ όλο που προς το παρόν παραμένουν μόνο απειλές, ευτυχώς, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι άρχισαν πλέον να αντιλαμβάνονται ότι ο δρόμος που έχει πάρει ο Ερντογάν δεν έχει επιστροφή. Το ζήτημα είναι πως αντιδρά η Αθήνα απέναντι σε όλα αυτά, η οποία από το 1995 ακολουθεί μια πολιτική του κατευνασμού, όταν δηλαδή η Τουρκική Βουλή ψήφισε το  casus belli αν Ελλάδα προχωρήσει σε επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, αναδεικνύονται πολύ σημαντικές ευκαιρίες για την Ελλάδα που υπό τον όρο της εθνικής ομοψυχίας και μιας εντατικής και αποφασιστικής διπλωματίας μπορεί να επωφεληθεί στρατηγικά και μακροπρόθεσμα από τις αβεβαιότητες και ανισορροπίες που προκαλεί ο Ερντογάν. Το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο. Η πολιτική του κατευνασμού πρέπει να τελειώσει (και με την εμπλοκή της ΕΕ), καθώς τώρα παρουσιάζεται μια γεωπολιτική συγκυρία που η Ελλάδα και η Κύπρος αναδεικνύονται στο προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης.

Τώρα εμφανίζεται η δυνατότητα ανακήρυξης της ελληνικής ΑΟΖ, που -σημειωτέον- δεν αποτελεί, τουλάχιστον μέχρι τώρα,casus belli. Πρόσφατα δημοσιεύθηκαν  οι νέοι παγκόσμιοι χάρτες οριοθέτησης της ΑΟΖ που δικαιώνουν την Ελλάδα από την οργάνωση Marine Regions (Οστάνδη, Βέλγιο) η οποία θεωρείται το παγκόσμιο κέντρο χαρτογράφησης θαλασσίων ζωνών. Οι χάρτες αυτοί, όπως έγραψε στο mignatiou.gr προ εβδομάδων ο  καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Μέρυλαντ και συγγραφέας Θεόδωρος Καρυώτης δικαιώνουν πλήρως τις ελληνικές θέσεις και επιπλέον, δείχνουν την Ελλάδα με χωρικά ύδατα 12 ν.μ., ενώ καταδεικνύουν πως η Τουρκία δεν έχει συνορεύουσα ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Ο ίδιος, σε άλλη ανάλυσή του επισημαίνει ότι από το 2013, οι συζητήσεις για μια Ευρωπαϊκή ΑΟΖ στη Μεσόγειο αναζωπυρώθηκαν με αφορμή το σχέδιο «Γαλάζια Ανάπτυξη», αλλά και υπό το πρίσμα των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που έχουν ανακαλυφθεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο Καρυώτης επισημαίνει ότι μέσα στις ΑΟΖ των 200 ν.μ. των κρατών-μελών της ΕΕ, το μεγαλύτερο ποσοστό της Μεσογείου σε αλιεία και σε υδρογονάνθρακες θα είναι ευρωπαϊκή ιδιοκτησία, καθώς και ότι χωρίς τις ΑΟΖ να έχουν συμφωνηθεί, να έχουν ανακηρυχθεί και οριοθετηθεί, η εκμετάλλευση του ότι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας  είναι αδύνατη. Πέραν τούτων, να υπενθυμίσουμε και την ύπαρξη ενός εναλλακτικού σχεδίου, ισραηλο-αμερικανικής έμπνευσης, περί ενοποίησης των ΑΟΖ Ελλάδας - Αιγύπτου - Ισραήλ - Κύπρου στη λογική μιας μεσογειακής NAFTA που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα νέο ενεργειακό και αναπτυξιακό πόλο και θα άλλαζε τα κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή

Υπό τις παρούσες συνθήκες διαφαίνεται άλλωστε πως η υπέρτερη τουρκική πολεμική ισχύς μοιάζει αδυνατισμένη, τόσο εξ αιτίας της αποπομπής Τούρκων πιλότων και άλλων στρατιωτικών ως δήθεν γκιουλενιστών, αλλά και λόγω της επικέντρωσης στο συριακό και ιρακινό μέτωπο και στην ένταση στις περιοχές του ΡΚΚ. Σε αυτό να προστεθεί και το γεγονός ότι η υποκριτική στάση των ίσων αποστάσεων των ΗΠΑ έχει πλέον κλονισθεί, κυρίως λόγω της εκστόμισης της απειλής για την αρπαγή των πυρηνικών του Ιντσιρλίκ. Εκεί πάλι υπάρχει η δυνατότητα προώθησης της Καρπάθου ως εναλλακτικής βάσης για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.

Μια τέτοια εξέλιξη θα είχε τεράστια επιχειρησιακά οφέλη και κυρίως θα έκοβε τη φόρα των Τούρκων στην προσπάθειά τους να ενθυλακώσουν τη θαλάσσια περιοχή του Καστελόριζου, αλλά κυρίως, θα ήταν και μια απάντηση στην απειλή για προσάρτηση της βόρειας Κύπρου από την Τουρκία. Αυτή η απειλή βέβαια πρέπει να απαντηθεί από την ΕΕ, καθώς η χώρα είναι μέλος της ΕΕ, ενώ πρέπει σε κάθε περίπτωση να τονίζει πως η λύση του Κυπριακού πρέπει να είναι συμβατή με το κοινοτικό κεκτημένο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Jean-Marc Ayrault, που επισκέφθηκε την Κύπρο σε συνέντευξή του στο «Φιλελεύθερο», τόνισε πως η λύση του Κυπριακού πρέπει «να συμφωνεί με τις παραμέτρους που έχει ορίσει ο ΟΗΕ, να σεβαστεί το κοινοτικό κεκτημένο και τις ευρωπαϊκές συνθήκες», αλλά και ότι «όταν το σύστημα εγγύησης και ασφάλειας εφαρμόστηκε στην Κύπρο το 1960, ο κόσμος ήταν διαφορετικός απ’ ότι είναι σήμερα». Επεσήμανε ότι τα κράτη της ανατολικής Μεσογείου αντιμετωπίζουν προκλήσεις σε θέματα ασφάλειας, εξ αιτίας της τρομοκρατίας, της παράνομης διακίνησης αλλά και του μεταναστευτικού και ότι μια αρχιτεκτονική ασφάλειας στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ πρέπει να λάβει υπόψη της όλα αυτά τα διακυβεύματα.

Τέλος να σημειώσουμε ότι η επιλογή του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα να πραγματοποιήσει το τελευταίο επίσημο ταξίδι του σε Αθήνα και Βερολίνο (χωρίς να πάει στην Τουρκία όπως πάντα συνηθιζόταν), χωρίς αμφιβολία, αφορά τηνγεωπολιτική σημασία που αποδίδουν οι ΗΠΑ στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική σταθεροποίηση της Ελλάδας, βάση της οποίας είναι η οριστική διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα πιέσει το Βερολίνο για την συγκεκριμενοποίηση των μέτρων για το χρέος πριν τις γερμανικές εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2017. Πέραν αυτού, τα κρίσιμα ζητήματα του Κυπριακού και του Μεταναστευτικού θα ζυμωθούν και πάλι.

Η διεθνής συγκυρία εμπεριέχει σημαντικές ευκαιρίες για μια καλά προετοιμασμένη Ελλάδα που θα αποπνέει προς πάσα κατεύθυνση εθνική ομοψυχία και αποφασιστικότητα. Ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι και η αποβολή αυτού που ο καθηγητής Γιάννης Μεταξάς αποκαλεί αδέσποτο σύνδρομο δραματοποίησης των γεγονότων, δηλαδή να υπερβούμε τη στάση της φοβίας απέναντι σε κάθε απειλή που εκστομίζεται. Πάντως, για καλό και για κακό, επειδή δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες, καλό είναι να δώσουμε βαρύτητα στη Συμμαχία των 4 (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος) με την προώθηση μιας κοινής συμφωνίας ασφάλειας, ως αντίβαρο στη ραθυμία των παραδοσιακών συμμάχων μας.

«Η λίστα της επόμενη μέρας» από τον Μάικλ Μουρ

Ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, που είχε προβλέψει επιτυχώς τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές, με πέντε σαφή επιχειρήματα, κατόρθωσε να γίνει viral για μια ακόμη φορά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αυτήν τη φορά ανεβάζοντας στη σελίδα του στο Facebook μια λίστα με 5 πράγματα που πρέπει να κάνουν στο εξής οι Αμερικανοί ώστε να μειώσουν όσο το δυνατόν τις αρνητικές συνέπειες της εκλογής του εκκεντρικού και προκλητικού μεγιστάνα στην προεδρία των ΗΠΑ.

Τίτλος της: «Η λίστα της επόμενης ημέρας».

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη οι Αμερικανοί πρέπει:

1) Να αναλάβουν την εξουσία του Δημοκρατικού Κόμματος και να το επιστρέψουν στον λαό. Η νυν ηγεσία του υπήρξε απογοητευτική.

2) Να απολύσουν όλους τους αστρολόγους, μέντιουμ, δημοσκόπους και οποιονδήποτε άλλο στα media που επέμεναν σε μια θεωρία και αρνούνταν να δουν και να ακούσουν και να αναγνωρίσουν τι γινόταν πραγματικά. Όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι θα έρθουν να μας πουν «να γιατρέψουμε τις πληγές της διαίρεσης» και «να ενωθούμε». Έχουμε να ακούσουμε πολλές τέτοιες ανοησίες το επόμενο διάστημα. Αποκλείστε τους.

3) Οποιοδήποτε στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος που δεν ξύπνησε σήμερα αποφασισμένο να αγωνιστεί, να αντισταθεί και να εμποδίσει τους Ρεπουμπλικάνους, όπως αυτοί εμπόδισαν το έργο του Ομπάμα στα οκτώ χρόνια της προεδρία του, να φύγουν από τη μέση και να αφήσουν αυτούς που έχουν την καρδιά να ηγηθούν στον αγώνα για να δοθεί τέλος στο κακό και την τρέλα που αναμένεται να ξεκινήσει.

4) Να πάψετε όλοι να λέτε πόσο «σοκαρισμένοι» και «άναυδοι» είτε. Αυτό που που εννοείται είναι ότι βρισκόσασταν σε σύγχυση και δεν προσέχατε τους συμπολίτες σας και την απόγνωσή τους. ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ είχαν παραμεληθεί και από τα δύο κόμματα, με αποτέλεσμα η οργή και η επιθυμία για εκδίκηση μόνο να αυξάνεται.

Και τότε εμφανίστηκε ένας τηλεοπτικός αστέρας που τους άρεσε και είχε σχέδιο να καταστρέψει και τα δύο κόμματα και να τους πει: «Απολύεστε!» Δεν είναι έκπληξη η νίκη του Τραμπ, ποτέ δεν ήταν πλάκα. Το να τον αντιμετωπίζουμε έτσι τον ενίσχυσε. Είναι ταυτόχρονα πλάσμα και δημιουργία των Media, και αυτά δεν το παραδεχθούν ποτέ.

5) Κάθε μέρα σε κάθε άνθρωπο που συναντάτε να λέτε: «Η ΧΙΛΑΡΙ ΚΛΙΝΤΟΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΨΗΦΟ». Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ των συμπολιτών μας προτίμησαν τη Χίλαρι Κλίντον από τον Ντόναλντ Τραμ. Τελεία και παύλα. Γεγονός. Η πλειοψηφία ήθελε τη Χίλαρι και όχι τον Τραμπ. Ο μόνος λόγοςπου είναι πρόεδρος είναι αυτή η παρανοϊκή ιδέα του 18ου αιώνα που φέρει το όνομα Κολέγιο των Εκλεκτόρων.

Μέχρι να το αλλάξουμε αυτό, θα συνεχίσουμε να έχουμε προέδρους που δεν ψηφίσαμε και δεν θέλαμε. Ζείτε σε μια χώρα όπου η πλειοψηφία πιστεύει ότι υπάρχει κλιματική αλλαγή, οι γυναίκες πρέπει να πληρώνονται το ίδιο με τους άνδρες, θέλουν οι σπουδαστές να αποφοιτούν χωρίς να χρωστούν στις τράπεζες, δεν θέλουν να εισβάλλουμε σε άλλες χώρες, θέλουν αύξηση του ελάχιστου μισθού και επιθυμούν ένα ενιαίο και πραγματικό δημόσιο σύστημα υγείας.

»Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει αλλάξει. Ζούμε σε μια χώρα όπου η πλειοψηφία συμφωνεί με προοδευτικές θέσεις. Απλώς δεν έχουμε την ηγεσία για να τις προωθήσει (βλ. #1 παραπάνω)

Ας προσπαθήσουμε να το πετύχουμε αυτό μέχρι το μεσημέρι, σήμερα - Μάικλ Μουρ

Πέντε λόγοι για τους οποίους θα κερδίσει 

ο Τραμπ

«Συγγνώμη φίλοι, αλλά αυτός ο άθλιος, ανίδεος, επικίνδυνος κλόουν θα κερδίσει τις εκλογές το Νοέμβρη». Με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει την ανάλυσή του ο γνωστός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, εκτιμώντας πως ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ.

«Ποτέ στην ζωή μου όσο σήμερα δεν ήθελα να κάνω λάθος» σημειώνει ο Μάικλ Μουρ και συνεχίζει «ζείτε σε μια φούσκα και πρέπει να βγείτε από αυτή τη φούσκα. Πρέπει να σταματήσετε να ζείτε μέσα στην άρνηση και να αντιμετωπίσετε την αλήθεια που ξέρετε βαθιά μέσα σας είναι πολύ πολύ πραγματική».

«Οι άνθρωποι πρέπει να βγουν από τα σπίτια τους και να πάνε να ψηφίσουν και αν ζουν σε μια φτωχή γειτονιά μαύρων ή ισπανόφωνων, γίνονται τα πάντα για να μην πάνε στην κάλπη. Ποιος έχει τους πιο “λυσσασμένους” ψηφοφόρους; Ποιοι θα στηθούν στις ουρές από τις 5 το πρωί και θα κάνουν τα πάντα για να ψηφίσει και ο τελευταίος ψηφοφόρος; Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε» υπογραμμίζει ο γνωστός σκηνοθέτης.

Προχωρώντας την ανάλυσή του αναφέρει πέντε συγκεκριμένους λόγους που θα δώσουν τη νίκη στον Ντόναλντ Τραμπ.

Αναλυτικά:

1) Τα μαθηματικά της περιφέρειας Midwest - Το δικό μας Brexit

Πιστεύω ότι ο Τραμπ θα επικεντρώσει την προσοχή του στις τέσσερις περιφέρειες (Μίσιγκαν, Οχάιο, Πενσιλβάνια και Γουισκόνσκιν). Τέσσερις παραδοσιακά δημοκρατικές πολιτείες, αλλά η κάθε μια από αυτές έχει εκλέξει Ρεπουμπλικανό κυβερνήτη από το 2010.

Ο Τραμπ θα χτυπήσει αλύπητα την Κλίντον πάνω στο θέμα της υποστήριξης στις εμπορικές συμφωνίες NAFTA και TPP που έχουν διαλύσει την εργατική τάξη αυτών των πολιτειών. 

Όταν ο Τραμπ απείλησε την Ford πως εάν κλείσει το εργοστάσιό της στο Μίσιγκαν και το μεταφέρει στο Μεξικό, εκείνος θα επιβάλει 35% αύξηση δασμών στα εισαγόμενα οχήματα αυτό ακούστηκε σαν μουσική στα αυτιά της εργατικής τάξης της περιοχής. Οι περιοχές αυτές είναι σαν την κεντρική Αγγλία, η οποία έδωσε τη νίκη στο Brexit.

Κι εδώ έρχονται τα μαθηματικά. Το 2012 ο Μιτ Ρόμνεϊ έχασε για 64 ψήφους εκλεκτόρων. Το μόνο που χρειάζεται ο Τραμπ είναι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο και να κερδίσει αυτές τις τέσσερις πολιτείες. Δεν χρειάζεται τη Φλόριντα, δεν χρειάζεται το Κολοράντο ή τη Βιρτζίνια. Μόνο το Μίσιγκαν, το Οχάιο, την Πενσιλβάνια και το Γουισκόνσκιν.

2) Η τελευταία «μάχη» του θυμωμένου λευκού άνδρα

Η κυριαρχία των ανδρών στις ΗΠΑ επί 240 χρόνια φθάνει στο τέλος της. Μια γυναίκα πρόκειται να αναλάβει την εξουσία. Πως έγινε αυτό; Υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια, αλλά τα αγνοήσαμε. Πρώτα ο Νίξον αποφάσισε ότι τα κορίτσια στο σχολείο μπορού να παίξουν αγωνιστούν στα αθλήματα, μετά τις αφήσαμε να πετάνε αεροπλάνα. Πριν το πάρουμε χαμπάρι η Μπιγιονσέ εισέβαλε στο φετινό Super Bowl με έναν στρατό από μαύρες γυναίκες με υψωμένες γροθιές δηλώνοντας ότι η κυριαρχία μας έφτασε στο τέλος της.

Αυτή είναι μια μικρή ματιά στο μυαλό του Λευκού Αρσενικού. Υπάρχει η αίσθηση ότι η εξουσία ξέφυγε από τα χέρια τους. Αυτό το τέρας το οποίο, όπως λέει ο Τράμπ, «ματώνει από τα μάτια της ή από όπου ματώνει», μας έχει κατακτήσει. 
Πρέπει να κάτσουμε και να δεχθούμε να μας κυβερνάει μια γυναίκα για οκτώ χρόνια; Μετά από αυτό θα έχουμε οκτώ χρόνια γκέι στον Λευκό Οίκο και μετά τρανσέξουαλ. Βλέπετε προς τα που πάει το πράγμα.

3) Το πρόβλημα Χίλαρι

Μπορούμε να μιλήσουμε ειλικρινά ανάμεσά μας; Δηλώνω ότι συμπαθώ τη Χίλαρι και νομίζω ότι έχει δεχθεί πολλή κριτική την οποία δεν αξίζει. Αλλά η ψήφος της για τον πόλεμο του Ιράκ με έκανε να υποσχεθώ ότι δεν θα την ψηφίσω ποτέ. Μέχρι στιγμής δεν έχω αθετήσει την υπόσχεσή μου. Από το να δω όμως έναν φασίστα να γίνεται επικεφαλής θα σπάσω την υπόσχεσή μου. Δυστυχώς πιστεύω ότι η Κλίντον θα βρει έναν τρόπο να μας βάλει ξανά σε στρατιωτική δράση. Είναι ένα γεράκι στα δεξιά του Ομπάμα. Αλλά σε αντίθετη περίπτωση το δάχτυλο του ψυχασθενούς Τραμπ θα είναι στο κουμπί με τα πυρηνικά.

Ας το δηλώσουμε: Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι ο Τραμπ, είναι η Χίλαρι. Είναι εξαιρετικά μη δημοφιλής. Σχεδόν το 70% όλων των ψηφοφόρων πιστεύουν ότι δεν είναι έμπιστη και είναι ανήθικη. Αντιπροσωπεύει την παλιά σχολή της πολιτικής χωρίς να πιστεύει σε τίποτε άλλο παρά μόνο σε όσα μπορούν να την κάνουν πρόεδρο. Για τον λόγο αυτό παλεύει ενάντια στους γάμους ομοφυλοφίλων τη μια μέρα και την άλλη πραγματοποιεί η ίδια γάμο μεταξύ γκέι.

Οι νεαρές γυναίκες είναι ανάμεσα στους μεγαλύτερους εχθρούς της κάτι που πρέπει να πονάει εάν αναλογιστεί κανείς τις θυσίες και μάχες που η Χίλαρι και άλλες γυναίκες της γενιάς της έδωσαν στο παρελθόν.

Αλλά ούτε τα παιδιά δεν τη συμπαθούν και δεν περνάει ούτε μια μέρα που ένας από εκείνους που γεννήθηκαν λίγο πριν τη νέα χιλιετία να μου λέει ότι θα την ψηφίσει.

Κανένας Δημοκρατικός και σίγουρα κανένας ανεξάρτητος δεν θα ξυπνήσει το πρωί της 8ης Νοέμβρη για να τρέξει να ψηφίσει την Χίλαρι, όπως έκαναν με τον Ομπάμα ή με τον Μπέρνι Σάντερ στους προκριματικούς.

Δεν υπάρχει ο ενθουσιαμός.

4) Οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του Σάντερς

Οι ψηφοφόροι του Μπέρνι Σάντερς θα ψηφίσουν για την Χίλαρι, αλλά θα είναι αυτό που αποκαλούμε «μελαγχολική ψήφος» που σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσουν να πείσουν άλλους πέντε για να έρθουν μαζί τους να ψηφίσουν την Χίλαρι.

Δεν θα ψηφίσουν τον Τραμπ. Κάποιοι θα ψηφίσουν άλλο κόμμα, αλλά κυρίως θα μείνουν σπίτι. Η Χίλαρι θα πρέπει να κάνει κάτι για να τους δώσει λόγο να την ψηφίσουν και με την επιλογή της να έχει έναν μετριοπαθή ηλικωμένο λευκό σαν υποψήφιο αντιπρόεδρό της δεν θα κερδίσει συμπάθειες στους νέους.

Το να υπήρχαν δύο γυναίκες υποψήφιες θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά η Χίλαρι φοβήθηκε και αποφάσισε να «παίξει» πιο συντηρητικά.

5) Το φαινόμενο Τζέσε Βεντούρα

Τέλος ας μην προεξοφλούμε την ικανότητα του εκλογικού σώματος να είναι «άτακτο» ή ας μην υποτιμούμε πόσα εκατομμύρια θεωρούν τους εαυτούς τους ως κρυφοαναρχικούς μόλις τραβήξουν την κουρτίνα και βρεθούν μόνοι τους πίσω από το παραβάν. 

Είναι ένα από τα λίγα σημεία που έχουν απομείνει στην κοινωνία που δεν έχουν κάμερες, συσκευές ακρόασης, συζύγους, παιδιά, αφεντικά, αστυνομικούς. Δεν υπάρχει καν χρονικό όριο. Μπορείς να κάτσεις εκεί όση ώρα θέλεις και δεν υπάρχει κανένας που να σε αναγκάσει να κάνεις οτιδήποτε. Μπορείς να πατήσεις το κουμπί και να ψηφίσεις με βάση την κομματική γραμμή. Μπορεί να γράψεις Μίκυ Μάους ή Ντόναλντ Ντακ. Δεν υπάρχουν κανόνες.

Και εξαιτίας αυτού και του θυμού που έχουν πολλοί απέναντι σε ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα, εκατομμύρια θα ψηφίσουν τον Τράμπ όχι επειδή συμφωνούν μαζί του, όχι επειδή τον συμπαθούν, αλλά απλά επειδή μπορούν. Απλά επειδή θα κάνει τη μαμά και τον μπαμπά να θυμώσουν. 

Και με τον ίδιο τρόπο που όταν στέκεσαι στους καταρράκτες του Νιαγάρα και το μυαλό σου προς στιγμή αναρωτιέται πως θα αισθανόσουν εάν πηδούσες, πολλοί άνθρωποι θα λατρέψουν την ιδέα να βρεθούν στη θέση εκείνου που κινεί τα νήματα και θα ψηφίσουν τον Τραμπ απλά για να δουν τι θα συμβεί.

Θυμάστε στη δεκαετία του '90 που οι πολίτες της Μινεσότα εξέλεξαν ένα επαγγελματία παλαιστή ως κυβερνήτη τους (σσ Τζέσε Βεντούρα); Δεν το έκαναν επειδή είναι ηλίθιοι ή πίστευαν ότι ο Τζέσε Βεντούρα ήταν πολιτική ιδιοφυΐα. Το έκαναν επειδή μπορούσαν. Η Μινεσότα είναι μια από τις πιο έξυπνες πολιτείες της χώρας. Έχει, επίσης, πολλούς ανθρώπους με περίεργη αίσθηση του χιούμοερ και ψηφίζοντας τον Βεντούρα ήταν η δικιά τους βερσιόν μιας καλή φάρσας απέναντι σε ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα.

Αυτό θα γίνει ξανά με τον Τραμπ.

Ένας άνδρας με σταμάτησε στον δρόμο και μου είπε «Μάικλ πρέπει να ψηφίσουμε τον Τράμπ. Πρέπει να ταρακουνήσουμε τα πράγματα». Αυτό του έφτανε, να «ταρακουνήσουμε τα πράγματα».

Ο πρόεδρος Τραμπ θα κάνει ακριβώς αυτό και ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θα ήθελε να κάτσει στα καθίσματα και να παρακολουθήσει σαν να είναι ένα ακόμη ριάλιτι...

πηγή : efsyn.gr

To  αμερικάνικο κλικ

του  Μάκη Ανδρονόπουλου

Δεν έχουν περάσει ούτε 48 ώρες από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και ήδη έχουν συμβεί πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις και έχουν εκδηλωθεί πρωτοφανείς δυναμικές.

Πρώτον, οι διαδηλώσεις κατά της εκλογής Τραμπ είναι κάτι πρωτόγνωρο, καθώς αποτελεί μια αμφισβήτηση στο ίδιο το εκλογικό σύστημα. Αν οι διαδηλώσεις αυτές δεν εκτονωθούν και δεν σβήσουν σύντομα, θα δώσουν μια νέα διάσταση στον ήδη διχασμένο από αυτή την εκλογική αναμέτρηση αμερικανικό λαό. Ο κίνδυνος  σε μια τέτοια εκδοχή είναι να εκτραπεί αυτή η αντιπαράθεση  σε ρατσιστική (λευκοί μη πτυχιούχοι εργάτες κατά μαύρων, ισπανόφωνων και γκέι για παράδειγμα), δεδομένου ότι τα δύο τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί πολλά κρούσματα ρατσιστικής βίας.

Δεύτερον, αν και δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί η τελική καταμέτρηση των ψήφων, και η διαφορά υπέρ της Χίλαρι από 300.000 μπορεί να φτάσει ή και να ξεπεράσει το εκατομμύριο σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, τόσο στις ίδιες της ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη αρχίζει να συνειδητοποιείται η προβληματικότητα του αμερικανικού εκλογικού συστήματος. Διότι η νέα γενιά αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχει ισοτιμία ψήφου και ότι μερικές Πολιτείες, μέσω του συστήματος των εκλεκτόρων, βγάζουν πρόεδρο. Οι ιστορικές καταβολές του περίπλοκου αμερικανικού συστήματος μπορεί να το δικαιολογούσαν όταν αυτό διαμορφώθηκε, αλλά σήμερα αρχίζει να μην είναι πλέον κατανοητό, ούτε αποδεκτό. Συνεπώς, αργά ή γρήγορα, η νέα αμερικανική γενιά θα απαιτήσει την άμεση εκλογή του προέδρου από το λαό και όχι δι΄  αντιπροσώπων.

Τρίτον, αν αυτό δεν συμβεί, ήδη γίνονται συζητήσεις για τη σύμπηξη ενός νέου τρίτου κόμματος που θα μπει σφήνα ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκράτες.

Τέταρτον, τα δύο κόμματα είναι πολύ εκτεθειμένα έναντι των οπαδών τους, αφ΄ ενός οι Ρεπουμπλικάνοι που υιοθέτησαν ένα μη πολιτικό και του έδωσαν το χρίσμα ενώ υπήρχαν μείζονες αντιδράσεις στο πρόσωπό του, αφ΄ ετέρου οι Δημοκρατικοί που δεν πήραν το μήνυμα της τοξικότητας της Χίλαρι και δεν έδωσαν το χρίσμα στον Σάντερς.

Πέμπτον, εντυπωσιακή είναι η αλλαγή ρητορικής από όλους τους «παίκτες» και από τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ. Η παρέμβαση του FBI και η μετά από λίγες μέρες υπαναχώρησή του στα θέματα των μέιλ της Χίλαρι «μυρίζουν»παρασκηνιακό συμβιβασμό. Η γρήγορη αποδοχή της ήττας από τη Χίλαρι και η πρόσκληση Ομπάμα προς τον Τραμπ, η συνομιλία τους στο Λευκό Οίκο που από δέκα προγραμματισμένα λεπτά έγινε μιάμιση ώρα και οι δηλώσεις Ομπάμα και Τραμπ υποδηλώνουν την πρόθεση της ομαλής διαδοχής και συνέχειας. Ο παρασκηνιακός συμβιβασμός προφανώς υπερβαίνει την όποια νομική έκθεση της Χίλαρι και μάλλον είναι ευρύτερου φάσματος μεταξύ των δύο κομμάτων.

Έκτον, η νευρικότητα με την οποία αντέδρασε το Βερολίνο και η Ευρώπη έναντι της εκλογής Τραμπ  δείχνει αμηχανία, αν δεν είναι ύποπτη. Η σπουδή να συγκληθεί εκτάκτως συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ την Κυριακή, ενώ συνεδρίαζε κανονικά τη Δευτέρα είναι επιθετική κίνηση. Και αν μεν εξυπηρετεί το γερμανικό imperiumείναι κατανοητή, εάν όχι είναι βλακεία του Στάινμάγιερ.

Η Ευρώπη απέναντι στη νέα αμερικανική πραγματικότητα

Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ είναι ολοκληρωτική, καθώς οι Ρεπουμπλικάνοι ελέγχουν και το Κογκρέσο, γεγονός που τον καθιστά το νέο πρόεδρο ίσως τον ισχυρότερο στην ιστορία  των ΗΠΑ. Το πώς θα χειριστεί αυτή τη δύναμη είναι το νέο μεγάλο ερώτημα και αυτό το «πώς» θα επηρεάσει αναμφίβολα το πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι και στην Ευρώπη. Δηλαδή, αν κατά τη διάρκεια του 2017 που έχουμε σημαντικές εκλογές στις χώρες μέλη της ΕΕ, ο 45^ος πρόεδρος των ΗΠΑ φοβίσει τους δυσαρεστημένους Ευρωπαίους ψηφοφόρους, τότε θα επωφεληθούν οι συστημικές δυνάμεις σε Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία. Αν όμως ο Τραμπ τα πάει καλά, τότε ο Μπέπε Γκρίλο, η Μαρί Λεπέν και το AfD μπορούν να τρίβουν τα χέρια τους.

Αν δηλαδή ο Τραμπ περιορίσει το μιντιακό σταριλίκι του και βάλει μπροστά το «εθνικό σχέδιο ανάπτυξης» (ΣΣ: οι ΗΠΑ έχουν τεράστιο έλλειμμα υποδομών γιατί είναι ασύμφορες οι επενδύσεις σε αυτό), μάλλον θα επηρεάσει το ευρωπαϊκό προλεταριάτο και τις ορδές των ανέργων που συνεχώς διαρρέουν προς τα αντισυστημικά κόμματα.

Οι εκλογές στις ΗΠΑ ήταν ταξικές εκλογές και το ίδιο συμβαίνει με αυξανόμενη την τάση και στην Ευρώπη. Υπάρχουν δύο κρίσιμες παρατηρήσεις για τις ΗΠΑ: 1) ο Τραμπ εκλέχτηκε από την λευκή χωρίς πανεπιστημιακό πτυχίο εργατική τάξη που ζει μέσα στη μιζέρια και τη βία και 2) οι λευκοί χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση Αμερικάνοι έχουν προσδόκιμο ζωής τα 67,5 χρόνια, ενώ οι πτυχιούχοι 80,4, δηλαδή, 13 χρόνια παραπάνω!...

Η «εκδίκηση της γυφτιάς» συνετελέσθη και «δίπλωσε» μετά το Brexit. Έτσι, το μέγα ερώτημα είναι τι κατάλαβαν οι συστημικές δυνάμεις στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι  και στην Ευρώπη γενικότερα και κυρίως τι θα κάνουνhic et nunc. Κατάλαβαν άραγε ότι ο υποκριτικός πολιτικός καθωσπρεπισμός (politically correct) και ο αφορισμός του λεγόμενου «λαϊκισμού» γίνεται μπούμερανγκ;  Κατάλαβαν άραγε ότι η χρήση των μίντια και των δημοσκοπήσεων δεν μπορεί πλέον να υποκαθιστούν την πολιτική; Κατάλαβαν άραγε το ρόλο της παιδείας και της υγείας στις πολιτικές εξελίξεις;

Αν το ευρωπαϊκό κατεστημένο αντιδράσει γρήγορα και ποσοτικά γενναία απέναντι στη φτωχοποίηση και την αποσάθρωση των μεσαίων στρωμάτων μπορεί να ελπίζει. Άλλωστε διαφαίνονται και τρεις μείζονες επερχόμενες εξελίξεις:

Πρώτον, η ομαλοποίηση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας που θα οδηγήσει στην άρση των κυρώσεων και θα ανοίξει μεγάλες οικονομικές ευκαιρίες.

Δεύτερον, η προαναγγελθείσα πίεση των ΗΠΑ προς την Ευρώπη να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν για την άμυνά τους, προοπτική που θα διευκολύνει την στρατιωτική χειραφέτηση της ΕΕ.

Τρίτον, η πιθανή απαλλαγή από την τραγική συμφωνία ΤΤΙΡ που θα βγάλει από την αμυντική θέση το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

Η νέα αμερικανική πραγματικότητα απαιτεί αποφασιστικότητα από το ευρωπαϊκό κατεστημένο και κατανόηση πως η αμερικανική αλλαγή είναι δομικής σημασίας.

Δυο λόγια για τη διακοπή

by me

Όλη μέρα σήμερα διάβαζα και άκουγα σχόλια για τον εμπρησμό στο σπίτι του Μπίκα και ειλικρινά έχω μπερδευτεί. Οι μεν (ΠΑΟ , ΠΑΟΚ , ΑΕΚ) φίλαθλοι ,δημοσιογράφοι   αλλά και οι ίδιες οι ΠΑΕ (έμμεσα) με ανακοινώσεις τους πιστεύουν ότι είναι έργο  της εγκληματικής οργάνωσης (βλ. Ολυμπιακός)  με πρόσχημα το διαφαινόμενο τέλος της βασιλείας  τους . Η δε άλλη πλευρά (Ολυμπιακός) φίλαθλοι , δημοσιογράφοι αλλά και   

η ΠΑΕ (έμμεσα) πιστεύουν  ότι είναι προβοκάτορες των τριών παραπάνω ομάδων επειδή μετά και τα αποτελέσματα της Κυριακής αρχίζει να γέρνει ο τίτλος για άλλη μια χρονιά  προς το λιμάνι . Ας θέσουμε ορισμένα ερωτήματα μήπως και κατανοήσουμε τα τυχόν συμφέροντα που μπορεί να έχει η κάθε πλευρά .

Οι πρώτοι δεν είναι αυτοί που υποτίθεται ότι θέλουν την εξυγίανση του χώρου και την νέα κατάσταση που πάει να διαμορφωθεί ?    

Ή μήπως ήθελαν την αποσταθεροποίηση της λειτουργίας του πρωταθλήματος επειδή ο Ολυμπιακός είναι ήδη μπροστά στη βαθμολογία ?

Η δε άλλη πλευρά επειδή όντως βλέπει ότι πλέον υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χάσει τα  ηνία του ποδοσφαιρικού άρματος  σε όλα τα επίπεδα ?

Εάν υποθέσουμε ότι καμία από τις παραπάνω πλευρές δεν είχε συμφέρον να το κάνει τότε ποιός ?

Από όποια πλευρά και αν έγινε και άσχετα με τα συμφέροντα της η κυβέρνηση έχει υποχρέωση και σύμφωνα με αυτά που έχει προαναγγείλει , ΤΩΡΑ να πάρει τις οριστικές αποφάσεις της ,και όχι μια ακόμα προσωρινή διακοπή , συνεπικουρούμενη από UEFA και FIFA , και να δώσει ένα τέλος σε αυτό το ούτως ή άλλως σάπιο οικοδόμημα , εκτός εάν και αυτοί για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους όπως έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις αφήσει να διαιωνίζεται η ίδια αρρωστημένη κατάσταση .

Ο Τραμπ δεν ήρθε μόνος του 

του Μάνου Χωριανόπουλου

Η νίκη του Τράμπ στις αμερικανικές εκλογές είναι  η αρχή μιας νέας εποχής σκοτεινής, παρά τον ενωτικό του λόγο μετά τον θρίαμβο . Το αποδεικνύουν οι προεκλογικές του δεσμεύσεις και οι πανηγυρισμοί των ακροδεξιών εντός και εκτός Ελλάδος .

Είναι λάθος όμως να σταθούμε στον Τραμπ .  Τα μηνύματα οργής των πολιτών σε όλες τις χώρες του κόσμου απέναντι σε όσους πολιτικούς θεωρούνται συστημικοί είναι πια ξεκάθαρα . Η οργή τους δεν ήρθε από το πουθενά.

Επι δεκαετίες οι πολιτικοί ασχολούνται με τακτικισμούς , αριθμούς και κάνουν συμβιβασμούς σε κάθε είδους συμφέροντα . Τα σχέδια για το μέλλον έχουν μπεί στην άκρη . Τα οράματα έχουν μπεί στην άκρη και το πολιτικό σύστημα ακολουθεί διαρκώς τα ίδια μονοπάτια , θεωρώντας ότι θα καταλήξει σε διαφορετικά αποτελέσματα .

Και όμως, κάθε φορά οι ψηφοφόροι κινούνται σε περισσότερο ακραίες επιλογές και οι πολιτικοί πέφτουν διαρκώς από τα σύννεφα . Αυτοί που θεωρούνται ‘’ αστείοι’’ γραφικοί και επικίνδυνοι (ασφαλώς και είναι) αναβαπτίζονται μέσα από την κριτική ενός συστήματος , που η πλειοψηφία σιχαίνεται .

Δεν έχει σημασία αν ο Τραμπ είναι επικίνδυνος .  Σημασία έχει για τους οργισμένους να εκδικηθούν αυτούς που κατέστρεψαν τη ζωή τους .Και όπως αποδεικνύεται θα υπερψηφίσουν οποιονδήποτε υπόσχεται εκδίκηση και αποκατάσταση των αδικιών, ακόμα και αν πρόκειται για τον χειρότερο λαϊκιστή , ακόμα και αν οι υποσχέσεις του δεν βασίζονται πουθενά .

Θα ψηφίσουν αντίθετα από αυτόν που παρουσιάζουν ως ‘’κατάλληλο ‘’ τα ΜΜΕ και ‘’καταλληλότερο ‘’ οι δημοσκόποι .

Μπορεί η κριτική προς το λαό που επιλέγει τα εύκολα λόγια να έχει μεγάλη βάση ,αλλά από την άλλη η εστέτ αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων , η αδιαφορία για την ανεργία , τη φτώχια, τις καθυστερήσεις στην απονομή Δικαιοσύνης την ανυπαρξία ίσων ευκαιριών, είναι βασικές αιτίες για την ανάδειξη πολιτικών όπως ο Τραμπ.

Ήταν οι πολιτικοί οι ‘’αξιοπρεπείς’’ και ‘’ψύχραιμοι’’ που μπέρδεψαν την αξιοπρέπεια με την υποκρισία και την ψυχραιμία με την απάθεια και για χρόνια θεωρούσαν ότι η οργή του λαού έχει όρια . Εκαναν λάθος και αν το Brexit και η νίκη Τραμπ δεν αρκεί να το κατανοήσουν , ακολουθεί και η Λεπέν .

Οι πανηγυρισμοί της ακροδεξιάς για το αποτέλεσμα στις ΗΠΑ , έρχονται από το μέλλον.

Ήττα του πολιτικού κόσμου η πολιτική "δολοφονία" Φίλη

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Το «συμβόλαιο πολιτικού θανάτου» του Νίκου Φίλη δεν εκθέτει μόνο τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα απέναντι στους ψηφοφόρους της αριστεράς, ούτε μόνο τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο απέναντι στους Έλληνες πολίτες για την ωμή παρέμβασή του στα κοσμικά ζητήματα του κράτους ή μόνο τον Σκάι που φιλοξένησε τον «εκτελεστή» ή τέλος, τον Πάνο Καμμένο και τον σκοτεινό του ρόλο. Εκθέτει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι που δεν κατανόησαν τη σημασία της απλής αναλογικής και την πολέμησαν, δηλαδή κλώτσησαν τη δυνατότητα εκσυγχρονισμού και αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τον πλήρη διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας.  

Τα πράγματα είναι απλά. Η απρόσμενη παρουσία του Καμμένου στην συνάντηση συμφιλίωσης κυβέρνησης – Ιερώνυμου στο Μαξίμου ήταν μάλλον στημένη. Είτε από τον αρχιεπίσκοπο, είτε από το Μαξίμου. Τότε ήταν που ο Καμμένος εμφανίστηκε ως προστάτης-εγγυητής της Εκκλησίας. Στη συνέχεια, ο Ιερώνυμος  έκανε λόγο στον Σκάι περί “πρόθυμων πολιτικών παραγόντων” να ρίξουν την κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι ο Καμμένος, το κόμμα του οποίου καταρρέει δημοσκοπικά και προσπαθεί να βρει στίγμα και ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, έκανε τον εκβιασμό του στον πρωθυπουργό και τα κατάφερε, όχι μόνο να φάει τον Φίλη και να εμφανιστεί ως σωτήρας της Εκκλησίας, αλλά και να αυξήσει τα χαρτοφυλάκια του κόμματός του στην κυβέρνηση. Βέβαια, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς το όλον σχέδιο να ήταν συριζαίϊκη επινόηση, αλλά γι΄ αυτό θα αποφανθεί η Ιστορία. Προφανώς, αν οι ΑΝΕΛ μπορούν να πάρουν ψήφους από τη ΝΔ με αυτή την εξέλιξη, θα ήταν ευχής έργον για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντως, πρέπει να πούμε ότι όλα αυτά ήταν αναμενόμενα από την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι δεν κατάλαβαν αυτό που κατάλαβε ο Βασ. Λεβέντης. Ότι δηλαδή, αν ψηφιζόταν η απλή αναλογική με 2/3 θα μπορούσε ο Τσίπρας με την πρώτη ευκαιρία να κάνει εκλογές και να φτιάξει μετά κυβέρνηση της κεντροαριστεράς μαζί τους, κάτι που τον εξυπηρετούσε στρατηγικά πολύ, χωρίς να υποκύψει στις ιδέες για οικουμενική κυβέρνηση. Έτσι, θα είχε μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων για την εκκοσμίκευση και τον εξευρωπαϊσμό του κράτους. Τώρα έχει μεν το μαξιλάρι του Λεβέντη, αλλά αυτό έχει ρίσκο (ειδικά για το εκκλησιαστικό) κι έτσι, υποτάχθηκε στον εκβιασμό του Καμμένου (εκδοχή Φίλη).

Από την πολιτική γκάφα της μη στήριξης της απλής αναλογικής, μπορεί να εξαιρεθεί η Νέα Δημοκρατία γιατί πάντα ήταν ιδεολογικά υπέρ της ενισχυμένης, όμως δεν μπορεί να νίπτει τας χείρας της για την συντήρηση του καθεστώτος επικυριαρχίας της Εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Για δε τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη, η ταύτιση με την επικυριαρχία της Εκκλησίας και η συμπόρευση με την παλαιοδεξιά του αφαιρεί τα όποια χαρακτηριστικά ιδεολογικού εκσυγχρονιστή της παράταξης. 

Η «πολιτική δολοφονία» του Νίκου Φίλη έχει τεράστιες επιπτώσεις στα αποθέματα αριστεροσύνης και ηθικού πλεονεκτήματος που έχουν  απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνηση Τσίπρα. Όχι μόνο γιατί η «αισιοδοξία της βούλησης» μπορεί να κακοφορμίσει, αλλά γιατί υπονομεύει ευθέως την προοπτική για ένα νέο δημοκρατικότερο και αποτελεσματικότερο σύνταγμα. Το ερώτημα τι αναθεώρηση θα γίνει σε καθεστώς μνημονίου και «παραθεσμικής συμπεριφοράς» του αρχιεπισκόπου υπάρχει στο μυαλό κάθε πολίτη.