Κομματάρχες η Ελλάδα έχει πολλούς, έχει και για …εξαγωγή: Ηγέτες είναι που δεν διαθέτει…

του Μιχάλη Ιγνατίου

Προβληματίστηκαν πολλοί αναλυτές και παρατηρητές των οικονομικών πραγμάτων στην Ουάσιγκτον, με τη στάση της διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ έναντι του «ελληνικού προβλήματος» και των εταίρων της στους θεσμούς. Τους εντυπωσίασε κυρίως ο τρόπος με τον οποίο απαξίωσε το ευρωπαϊκό πρόγραμμα για την Ελλάδα, που με πανηγυρικό τρόπο αποδέχθηκε το περασμένο καλοκαίρι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Aπαξίωσε το (τρίτο) Μνημόνιο επειδή είναι καλύτερο από τα δικά της, διέρρευσε κυβερνητικός παράγοντας, αλλά -με όλο τον σεβασμό- θα έλεγα πως δεν γνωρίζει τι λέει. Διότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το παρόν πρόγραμμα «δεν βγαίνει», όπως έχουν υποστηρίξει πολλές φορές σοβαροί οικονομολόγοι, και είναι συνέχεια των προηγούμενων, που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή. Καμία απολύτως διαφορά, διότι δεν υπάρχουν καλά και κακά Μνημόνια. Το ίδιο διαλύουν τις ζωές των ανθρώπων… Επειδή πάντα προσπαθώ να είμαι δίκαιος, πρέπει να τονίσω ότι την κρίση δεν τη δημιούργησαν οι ξένοι, αλλά οι ανίκανοι και διεφθαρμένοι Ελληνες πολιτικοί, οι οποίοι και στη συνέχεια οδήγησαν τη χώρα στον μηχανισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ ακριβώς για να κρύψουν τις βαρύτατες ευθύνες τους. Θεωρώ ότι αυτή η πτυχή πρέπει να βρεθεί τρόπος να εξεταστεί, τουλάχιστον από την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ επί Κώστα Σημίτη μέχρι και τον Μάιο του 2010. Και οι τρεις πρωθυπουργοί, που κυβέρνησαν τη χώρα το διάστημα αυτό, θα έπρεπε να ελεγχθούν για οικονομικά εγκλήματα εναντίον της χώρας. Τα μνημόνια, λοιπόν, για να συνεχίσουμε με το θέμα μας, συναγωνίζονται το ένα το άλλο ως «μαθήματα» για την καταστροφή μιας χώρας. Είναι τεράστιο το πρόβλημα και γίνεται χειρότερο διότι οι δανειστές εντόπισαν δύο «σχολές» μέσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, μία κατάσταση που εκμεταλλεύονται. Εάν οι δανειστές συζητούν με τους συνομιλητές τους τέτοια θέματα, φανταστείτε τον βαθμό της ενημέρωσης που έχουν. Εντόπισαν λοιπόν μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο τους «γνήσιους υποστηρικτές» του μνημονίου και τους «εχθρούς». Είναι ενδιαφέρον ότι στους δεύτερους συγκαταλέγουν και τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος -είναι η αλήθεια- διακατέχεται από μαρξιστικές ιδέες. Και θα μπορούσε να αναρωτηθεί ένας καλόπιστος άνθρωπος: τι κάνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο υπουργείο Οικονομικών, αφού δεν πιστεύει τίποτε απ’ όσα αναγκάζεται να υπογράψει; Και αφού δεν τα πιστεύει, πώς θα υλοποιήσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε; Εχω ακούσει και σοβαρούς ανθρώπους να ειρωνεύονται κάθε φορά που ο κ. Λεβέντης, ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων, υποστηρίζει τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης. Σωστά τα λέει ο άνθρωπος, απλώς δεν γνωρίζει ότι είναι η μοναδική λύση για τη χώρα. Δεν είναι θέμα Τσίπρα ή Μητσοτάκη ή οποιουδήποτε άλλου πολιτικού. Δεν αφορά την ικανότητά τους ή όχι. Το πρόβλημα των πολιτικών είναι ότι σκέφτονται και χάνουν το χρόνο τους φαιά ουσία (που δεν έχουν) για να διασώσουν τα κόμματά τους, άρα άλλα συμφωνούν με τους δανειστές και άλλα πράττουν στην πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη τους κομματάρχες. Χρειάζεται επειγόντως ανθρώπους αποφασισμένους να θυσιαστούν για να τελειώνει μια και καλή αυτό το παρατεταμένο δράμα. Πέρασαν έξι χρόνια και φως δεν φαίνεται ούτε στην άκρη του τούνελ… Τα πράγματα έχουν οδηγηθεί στο απροχώρητο -γιατί δεν το καταλαβαίνουν. Τα κομματικά προγράμματα δεν προσφέρουν λύσεις για το λαό που υποφέρει. Οι δανειστές γίνονται ολοένα και πιο βάναυσοι. Ο Σόιμπλε που είδαμε στην Ουάσιγκτον είναι ταύρος σε υαλοπωλείο. Ασυγκράτητος και έντονα εκβιαστικός, έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό του υπουργού Οικονομικών της Ελλάδας. Η τραγωδία που ζει η Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο. Οι ξένοι την θεωρούν μία “αποτυχημένη χώρα”. Είναι μία βάρβαρη φράση που δείχνει πάνω απ’ όλα την αποτυχία των Ελλήνων πολιτικών.

Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει το δίκιο του κι' εκεί 

που το έχει !

του Θάνου Οικονομόπουλου 

Έχει κανείς σοβαρός και στοιχειωδώς αντικειμενικός άνθρωπος σε τούτη την χώρα, την παραμικρή αμφιβολία ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια της δικομματικής κυριαρχίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στρώθηκε ένα απίστευτα πλούσιο τραπέζι διαπλοκής και διαφθοράς, που παρακάθονταν “νταβατζήδες” και... βολικά κόμματα και πολιτικοί;

Αμφισβητεί κανείς για απίστευτη διακίνηση μαύρου πολιτικού χρήματος που γινόταν μεταξύ οικονομικής και πολιτικής εξουσίας (γιατί... χρειάζονται δύο για να “χορευτεί” η αδιαφάνεια, η διαπλοκή!), ένα πολύ μικρό μόνο μέρος της οποίας ομολογήθηκε με τις υποθέσεις Τσουκάτου και Μαντέλη; Ξέχασε κανείς τις γελοιότητες και τα καραγκιοζλίκια των λογιστηρίων των κομμάτων, τα οποία αντί να διατηρούν νόμιμα παραστατικά εσόδων και εξόδων, εμφάνιζαν, αν και όταν τους εζητούντο, πρόχειρα... μπακαλόχαρτα και χειρόγραφες αποδείξεις, χωρίς την παραμικρή νομιμότητα;

Ή ξέχασε τις επώνυμες καταγγελίες εκδότη ότι είχε “προσφέρει” ένα εκατομμύριο δολάρια ως “προεκλογική δωρεά” στην ΝΔ, και ως “απόδειξη κατάθεσης” του έδωσαν... κουπόνια από την δημαρχιακή προεκλογική εκστρατεία του Τζανετάκη, πριν κάμποσα χρόνια; Ή μήπως δεν ξέραμε ότι τα πολιτικά κόμματα (κυρίως τα μεγάλα του διπολισμού στην εναλλαγή στην εξουσία...), με τις απίθανες πελατειακές σπατάλες τους, τις υπερβολικές προεκλογικές δαπάνες τους, τα αλλεπάλληλα και ανεξόφλητα χρέη τους στην κρατική “Ολυμπιακή”, τα τρένα και τα βαπόρια για μεταφορά ετεροδημοτών ψηφοφόρων, δανειοδοτήθηκαν(κατόπιν πολιτικής επιβολής...) από τις τράπεζες, με μόνη “εγγύηση” ότι θα τα εξοφλούσαν... σταδιακά, με τμηματική παρακράτηση τμήματος της επίσημης κρατικής χρηματοδότησής τους: Για να φθάσουν σήμερα να χρωστούν... 400 εκατομμύρια, (όσα δηλαδή ελπίζεται να εισπραχθούν από την δολοφονική αύξηση του ΦΠΑ από το 23 στο 24%...), για την εξόφληση των οποία θα χρειαστούν... καμιά 200αριά χρόνια; (Βέβαια, τις ίδιες χαριστικές “ρυθμίσεις”, ζήτησε και απήλαυσε και ο “μικρός” ΣΥΡΙΖΑ, πριν κάμποσα χρόνια, αλλά για σημαντικά μικρότερα ποσά).

Είναι, μήπως, μυστικό ότι κανάλια, ραδιόφωνα, επιχειρήσεις τύπου, έπαιρναν επί πολλά χρόνια τραπεζικά δάνεια (με πρώτη και καλύτερη την εν πολλές αμαρτίαις περιπεσούσα “Αγροτική” επί ημερών ΠΑΣΟΚ...), με την... συναλλακτική τακτική των “δανεικών και αγύριστων”; Και ότι τα μέσα αυτά ενημέρωσης, πολλά από τα οποία κατείχαν και προνομιακοί προμηθευτές του δημοσίου και μεγαλοεργολάβοι, (αργότερα και “αποκαλυπτικοί” εκβιαστές...), έφθασαν να οφείλουν σωρευτικά στις τράπεζες περίπου 1 δισεκατομμύριο ευρώ, τα οποία δεν εξοφλούντο ποτέ, και όταν γίνονταν ληξιπρόθεσμα και (αν...) εζητείτο η εξόφλησής τους, ανανεώνονταν με... επαναδανειοδότηση, με ανύπαρκτες εγγυήσεις;

Για όλα αυτά τα κοστοβόρα, αντιδημοκρατικά και παράνομα αλισβερίσια, το πάρτι αδιαφάνειας και διαπλοκής και διακίνησης μαύρου πολιτικού χρήματος για το οποίο κατηγορεί ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ τα πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα-πρωταγωνιστές του δικομματισμού, έχει απόλυτο δίκιο! Και άριστα πράττει που θέλει να βάλει ένα οριστικό τέλος σε όλα αυτά -και για τα κόμματα και για τα μέσα ενημέρωσης-, να γυρίσει σελίδα η χώρα και το πολιτικό σύστημα. Το ζήτημα, άπτεται της λειτουργίας της δημοκρατίας στην χώρα...

Αλλά, δεν μπορεί παρά ν' αναρωτηθεί κανείς, γιατί το πρόβλημα... σερνόταν με επικοινωνιακές εξαγγελίες και... απειλές ότι θα ριχτεί πλήρες φως στην αδιαφάνεια και την διαπλοκή, επί 16 μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αντί ν' αποτελέσει την πρώτη νομοθετική-εκσυγχρονιστική παρέμβασή του, αφού αφορούσε την δημοκρατική ευταξία και διαφάνεια; Γιατί σ' αυτούς τους 16 μήνες, ανέσυρε από την φαρέτρα του το πρόβλημα, μόνο κάθε φορά που αισθανόταν στριμωγμένος επικοινωνιακά; Από την ατέλειωτη και καταστροφική “διαπραγμάτευση” Βαρουφάκη, από τις κωλοτούμπες, από την διαστροφική εκμετάλλευση του δημοψηφίσματος, από το τρίτο μνημόνιο, από το... νέο δραματικό τρενάρισμα της αξιολόγησης που φορτώνει πρόσθετο κόστος στην κοινωνία, το εν εξελίξει νέο αδιέξοδο στις σχέσεις με τους δανειστές, που πιθανότατα μας οδηγεί στο... “ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι”, κ.λ.π.;

Κι' ακόμη, γιατί αντί να πρωτοπορήσει γενναία και αποφασιστικά στο ξεκαθάρισμα του τοπίου στην ενημέρωση (αποκατάσταση της νομιμότητας στις ραδιοτηλεοπτικές άδειες) με τους περίεργους τακτικισμούς της η κυβέρνηση άφησε άπλετο χώρο να εμφιλοχωρήσει η καχυποψία ότι... διαπνέεται από τον ίδιο ωφελιμισμό των προκατόχων της; Ότι επιχειρεί να διαλύσει την αδιαφάνεια και την διαπλοκή των “άλλων”, για να στήσει την... δική της; Πως και γιατί καταφέρνει να... χάνει το δίκιο της, ακόμη κι' εκεί που το έχει ;