Ο θάνατος σου , ζωή μου
του Ίωνα Παπαδάκη
Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι…
Κάνω πάρα πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά με πολύ αγάπη, πολύ πάθος και πολύ σεβασμό (στον εαυτό μου, στον εκάστοτε διευθυντή μου και σε αυτόν που με διαβάζει). Και ενώ μέχρι τώρα αυτό το σύνθημα με ενοχλούσε, σήμερα, σκύβω το κεφάλι, θυμώνω, λυπάμαι και το αποδέχομαι!
Και αυτό είναι ότι χειρότερο μπορείς να μου κάνεις, συνάδελφε! Να με βάλεις σε έναν κουβά με όλους τους άλλους, αυτούς που μέχρι σήμερα δεν αποδεχόμασταν ή δεν σεβόμασταν…
Γιατί ήταν τσιράκια της εργοδοσίας, διαπλεκόμενοι, ρουφιάνοι, κίτρινοι, γιατί πατούσαν επί πτωμάτων, γιατί… γιατί… γιατί…
Και σήμερα μία βόλτα στο Facebook και το Twitter, αρκεί για να σκύψεις το κεφάλι, να θυμώσεις να λυπηθείς και να αποδεχθείς το «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι»!
Ας πούμε αλήθειες λοιπόν….
Η δουλειά του δημοσιογράφου περνάει ίσως την μεγαλύτερη κρίση σε όλα τα επίπεδα… Κάτι η ιδιαιτερότητά του επαγγέλματος, κάτι ότι πάψαμε να διαβάζουμε, κάτι η άθλια ενημέρωση που προσφέραμε για χρόνια, (είπαμε… λέμε αλήθειες, όσο και αν πονάνε), κάτι η εικονική πραγματικότητα και η παρακμή που παρουσιάσαμε, που συντηρήσαμε, που επιβάλαμε, κάτι όλα τα παραπάνω που ήρθαν και έδεσαν με μία πρωτόγνωρη κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, σαν χώρα…
Και μιλάω σε πρώτο πληθυντικό γιατί δεν έχω σκοπό (τουλάχιστον σε αυτή τη φάση) να ευλογήσω τα γένια μου και να ρίξω στην πυρά τους υπόλοιπους…
Άλλωστε ποιος είμαι εγώ, για να το κάνω!
Τα τελευταία χρόνια, έζησα ιστορικά συγκροτήματα να κλείνουν, κάποια άλλα να περνάνε στα χέρι πλουσίων που νόμιζαν ότι θα ζήσουν το δικό τους όνειρο στην «κονόμα», ή την αναγνωρισιμότητα… Είδα συναδέλφους να μένουν απλήρωτοι (δεν αποτελώ εξαίρεση), αλλά έζησα και συγκροτήματα να γεννιούνται και κάποιοι να γίνονται εκδότες (άγνωστο το πώς).
Και μετά ήρθε ο πόλεμος… Σημεία των καιρών, θα μου πεις!
Εκδότες να χτυπάνε «κάτω από τη μέση» άλλους εκδότες, πολιτικούς να περιθωριοποιούν συγκροτήματα, ανάλογα με το «παιχνίδι».
Περίεργοι τύποι «από το πουθενά» να δημοσιοποιούν στοιχεία από τη ζωή εκδοτών, συγκροτημάτων και μεγαλοδημοσιογράφων, μόνο και μόνο για να «εξυπηρετήσουν» τα συμφέροντα του… χρηματοδότη (πολιτικού ή επιχειρηματία, ελάχιστη σημασία έχει)!
Ο πόλεμος αυτός, ήταν «υψηλού επιπέδου»… Πολεμούσαν οι στρατηγοί και οι στρατιώτες αμέτοχοι! Άλλωστε το παιχνίδι ήταν για πολύ δυνατούς παίκτες και όχι για μας, τα στρατιωτάκια!
Εννοείται πως δεν ήμασταν πάντα αμέτοχοι… μισθοφόροι ήμασταν, πληρωμένοι δολοφόνοι για το μέσο που δουλεύαμε!
Στη δημόσια ζωή μας όμως, ο πόλεμος δεν μας αφορούσε! Και αν μας αφορούσε κατά κάποιο τρόπο, πάντα παρακαλούσαμε να μην έχει παράπλευρες απώλειες, να μην κλείσουν «μαγαζιά» και να μην μείνει ούτε ένας συνάδελφος στο δρόμο!
Το 2016 έφυγε, αφήνοντας μας βαριά «πληγωμένους» και το 2017 μπήκε πρόστυχα και βρώμικα…
Με ιστορικές εφημερίδες και κανάλια να κλείνουν, με συγκροτήματα να τρίζουν και με λάσπη ικανή να σκεπάσει πολλούς… ανεμιστήρες!
Ναι! Ο πόλεμος μεταξύ εκδοτών ή εκδοτικών συγκροτημάτων δε είναι φαινόμενο της κρίσης… Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει! Γιατί, είπαμε, ήταν παιχνίδι για μεγάλους παίκτες… Βέβαια παλιότερα, υπήρχε αυτό που λέμε «πολιτικός πολιτισμός», κάτι που σήμερα έχει χαθεί!
Σήμερα όμως, με θλίψη και ντροπή βλέπω συναδέλφους να παίζουν αυτό το «παιχνίδι» για λογαριασμό τους και να τους αφορά ακόμα και στη δημόσια ζωή τους!
Και ο πόλεμος των εκδοτών, έγινε πόλεμος δημοσιογράφων…
Να καταλάβω ότι ο καθένας από εμάς, φοβάται για τη δουλειά του. Να καταλάβω ότι ο καθένας από εμάς, τιμά το «μαγαζί» που τον πληρώνει. Να καταλάβω ότι κάπου, κάπως ο καθένας από εμάς, έχει άποψη για την πιάτσα και τα πρόσωπα στο χώρο του επαγγέλματός μας!
Αλλά όχι ρε συνάδελφε να τα «ποστάρεις» αβίαστα και να υποστηρίζεις με αυτόν τον τρόπο το «ο θάνατός σου, ζωή μου»…
Δεν μπορώ να καταπιώ, ότι στους λογαριασμούς σου στο Facebook και το Twitter, βγάζεις τόση κακία, λες και «δεν υπάρχει αύριο». Δεν μπορώ να καταπιώ, ότι βγάζεις τόση χολή για συναδέλφους σου που μέχρι χθες μοιραζόσουν το ίδιο γραφείο ή το ίδιο ρεπορτάζ…
Δεν μπορώ να καταπιώ, ότι δεν έχεις καταλάβει ανεγκέφαλε, ότι έτσι δεν «χτυπάς» την διαπλοκή και τους διαπλεκόμενους (εκδότες, χρηματοδότες, πολιτικούς)!
Χτυπάς το συνάδελφο σου, χτυπάς αξιοπιστία σου και την αξιοπιστία του «πρωτοσέλιδου», χτυπάς όλα αυτά που, θες να λες, ότι πιστεύεις…
Γιατί, τι είναι η εφημερίδα, το ραδιόφωνο, το κανάλι; Συνάδελφοι είναι… εμείς είμαστε που ματώνουμε κάθε μέρα, για το πρωτοσέλιδο και όχι για έναν εκδότη, που πιθανότατα δεν θα δούμε ποτέ!
Και αν θες το συναίσθημά μου, θα σου πω ότι ντρέπομαι για λογαριασμό, όλων μας!
Γιατί βρεθήκαμε με τεράστια ευκολία στην απέναντι όχθη, όπου η καθημερινότητά μας έγινε «ο θάνατος σου ζωή μου» συμμετέχοντας (χωρίς να μας το έχουν ζητήσει) σε έναν πόλεμο για στρατηγούς, ξεχνώντας ότι είμαστε στρατιωτάκια!
Ντροπή μας!
πηγή : https://ionistis.wordpress.com
