Να κλαίνε σαν τις χήρες πάνω από το μνήμα
του Γιώργου Κολοκοτρώνη
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ότι η μοναδική λύση σωτηρίας του Παναθηναϊκού είναι ο κόσμος του.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτά είναι τρίχες κατσαρές και απορώ πώς είναι δυνατόν να γράφονται τέτοια πράγματα.
θα βρεθούν, λέει, 300.000 παναθηναϊκοί που θα δώσουν από 50 ευρώ ο καθένας και όλα θα τακτοποιηθούν.
Κούνια που τους κούναγε, λέω εγώ. Ούτε μία στο εκατομμύριο να γίνει κάτι τέτοιο.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι γίνεται. Και τι θα συμβεί; Το πρόβλημα θα σκεπαστεί για λίγους μήνες.
Μετά από καιρό πάλι τα ίδια. Και τι θα γίνει τότε; Θα τους ζητήσουν άλλο ένα 50άρι;
Σε ποιον, άραγε, απευθύνονται; Για χαζό τον έχουν τον κόσμο;
Και δεν το λέω μόνο λόγω κρίσης που ο άλλος σκέφτεται ακόμα και το 10άρικο πού θα ξοδέψει.
Αλλά κι επειδή από αυτή την ομάδα έχουν περάσει απίστευτα λεφτά και χάθηκαν δεξιά κι αριστερά.
Κανένας δεν έχει εμπιστοσύνη και καλά κάνει. Ποιος θα του εγγυηθεί ότι το 50άρικο θα πιάσει τόπο; Ουδείς διαθέτει τέτοια δύναμη να το κάνει.
Ξεχάστε την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ που έχουν δομηθεί διαφορετικά εδώ και δεκαετίες. Μην τις συγκρίνουμε με το ελληνικό ποδόσφαιρο και τις δικές μας ομάδες.
Δυστυχώς, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε στον δικό μας κόσμο. Έχουμε την δική μας πραγματικότητα που δεν σηκώνει εταιρίες λαϊκής βάσης.
Αυτό ίσως να πάρει σάρκα και οστά μόνο αν οι ΠΑΕ κλείσουν και ανοίξουν ξανά για να λειτουργήσουν από το μηδέν.
Με τη φιλοσοφία ότι ξοδεύουμε όσα βάζουμε κι όσα έχουμε. Κι όχι βέβαια από την Σούπερ Λίγκα και τον πρωταθλητισμό, αλλά από τα χαμηλά.
Άρα, η μοναδική λύση είναι να βρεθούν δυνατά πορτοφόλια. Είτε ένας μόνος του, είτε αρκετοί μαζί. Ελληνες η, ξένοι.
Το θέμα είναι να γίνει οργανωμένη δουλειά, σοβαρή, μεθοδική και κυρίως αθόρυβη.
Να "κτυπηθούν" οι κατάλληλες πόρτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και ειδικά σε ΗΠΑ, Αυστραλία που υπάρχουν πανίσχυροι ομογενείς επιχειρηματίες.
Ο Παναθηναϊκός είναι Παναθηναϊκός. Δεν έχει πεθάνει. Ακόμα είναι ζωντανός και το όνομά του εξακολουθεί να περνάει ακόμα κι εκτός συνόρων.
Πρέπει να εξαντληθεί και η κάθε πιθανότητα να βρεθεί άκρη κι όχι κάποιοι να κλαίνε σαν τις χήρες πάνω από το μνήμα....
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ότι η μοναδική λύση σωτηρίας του Παναθηναϊκού είναι ο κόσμος του.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτά είναι τρίχες κατσαρές και απορώ πώς είναι δυνατόν να γράφονται τέτοια πράγματα.
θα βρεθούν, λέει, 300.000 παναθηναϊκοί που θα δώσουν από 50 ευρώ ο καθένας και όλα θα τακτοποιηθούν.
Κούνια που τους κούναγε, λέω εγώ. Ούτε μία στο εκατομμύριο να γίνει κάτι τέτοιο.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι γίνεται. Και τι θα συμβεί; Το πρόβλημα θα σκεπαστεί για λίγους μήνες.
Μετά από καιρό πάλι τα ίδια. Και τι θα γίνει τότε; Θα τους ζητήσουν άλλο ένα 50άρι;
Σε ποιον, άραγε, απευθύνονται; Για χαζό τον έχουν τον κόσμο;
Και δεν το λέω μόνο λόγω κρίσης που ο άλλος σκέφτεται ακόμα και το 10άρικο πού θα ξοδέψει.
Αλλά κι επειδή από αυτή την ομάδα έχουν περάσει απίστευτα λεφτά και χάθηκαν δεξιά κι αριστερά.
Κανένας δεν έχει εμπιστοσύνη και καλά κάνει. Ποιος θα του εγγυηθεί ότι το 50άρικο θα πιάσει τόπο; Ουδείς διαθέτει τέτοια δύναμη να το κάνει.
Ξεχάστε την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ που έχουν δομηθεί διαφορετικά εδώ και δεκαετίες. Μην τις συγκρίνουμε με το ελληνικό ποδόσφαιρο και τις δικές μας ομάδες.
Δυστυχώς, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε στον δικό μας κόσμο. Έχουμε την δική μας πραγματικότητα που δεν σηκώνει εταιρίες λαϊκής βάσης.
Αυτό ίσως να πάρει σάρκα και οστά μόνο αν οι ΠΑΕ κλείσουν και ανοίξουν ξανά για να λειτουργήσουν από το μηδέν.
Με τη φιλοσοφία ότι ξοδεύουμε όσα βάζουμε κι όσα έχουμε. Κι όχι βέβαια από την Σούπερ Λίγκα και τον πρωταθλητισμό, αλλά από τα χαμηλά.
Άρα, η μοναδική λύση είναι να βρεθούν δυνατά πορτοφόλια. Είτε ένας μόνος του, είτε αρκετοί μαζί. Ελληνες η, ξένοι.
Το θέμα είναι να γίνει οργανωμένη δουλειά, σοβαρή, μεθοδική και κυρίως αθόρυβη.
Να "κτυπηθούν" οι κατάλληλες πόρτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και ειδικά σε ΗΠΑ, Αυστραλία που υπάρχουν πανίσχυροι ομογενείς επιχειρηματίες.
Ο Παναθηναϊκός είναι Παναθηναϊκός. Δεν έχει πεθάνει. Ακόμα είναι ζωντανός και το όνομά του εξακολουθεί να περνάει ακόμα κι εκτός συνόρων.
Πρέπει να εξαντληθεί και η κάθε πιθανότητα να βρεθεί άκρη κι όχι κάποιοι να κλαίνε σαν τις χήρες πάνω από το μνήμα....
