Δεν θέλω να βλέπω την τραγική φωτογραφία του Aylan στο timeline μου

της Μαριέτας Χριστοπούλου  

Τριών χρονών. Ένα παιδί που μπαίνοντας σε μια βάρκα από τα παράλια της Τουρκίας, το μόνο που περίμενε ήταν "διασκέδαση" και έλεγε "θα περάσουμε ωραία". Ένα παιδί που ρωτώντας τον μπαμπά του, για που ξεκίνησαν να πάνε στις 3 τα ξημερώματα, πήρε την απάντηση "Ευρώπη". Και ήταν χαρούμενο. 

Λίγο αργότερα, μόλις 20 λεπτά μετά, θα έβλεπε τεράστια κύματα να το ρίχνουν στη θάλασσα. Δεν είχε σωσίβιο και τρεις ώρες στο νερό, δε θα άντεχε. Ούτε εκείνο, ούτε άλλα 7 παιδιά που είχαν μπει στην ίδια βάρκα μαζί με τους γονείς τους, με προορισμό την Κω και προσδοκίες για καλύτερη ζωή.

Εκείνος, βέβαια, έγινε γνωστός. Όπως βρέθηκε νεκρός πια, μπρούμυτα στην αμμουδιά, με το κόκκινο μπλουζάκι και το μπλε παντελονάκι του, αποτυπώθηκε από την φωτογράφο Nilufer Demir και έγινε σύμβολο. Έγινε η θλιβερή προσωποποίηση της τραγωδίας των Σύρων που εκτοπίζονται λόγω του εμφυλίου της χώρας τους, που μετρά πάνω από 4 χρόνια.

Η εικόνα του έκανε το γύρω του κόσμου. Πολλά ΜΜΕ τον έβαλαν στην πρώτη σελίδα. Και πολλοί χρήστες των κοινωνικών δικτύων στους τοίχους τους. Τον γνώρισα λοιπόν και εγώ. Όχι από κάποιο Μέσο αλλά από το Facebook. Εκεί που χάζευα αναρτήσεις, ερχόμουν συνέχεια αντιμέτωπη με την εικόνα του. Και με έπιανε η καρδιά μου και γρήγορα προχωρούσα πιο κάτω.

Και όλο τον έβλεπα τον Aylan, λες και δεν έφτανε μια φορά για να με διαλύσει. Λες και χρειαζόμουν επανάληψη για να θυμηθώ ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι τέλειος και ότι εγώ πρέπει κάθε μέρα να αποδεικνύω ότι είμαι άνθρωπος.

Όλο διάβαζα σχόλια για τη δημοσίευση της φωτογραφίας του. "Αυτή είναι η αλήθεια" λέγαν οι μεν για να υποστηρίξουν την απόφαση τους να κοινοποιούν την τραγική εικόνα. "Σταματήστε αυτή τη χυδαία αναπαραγωγή" έλεγαν οι άλλοι. Εγώ κάπου στη μέση, να προσπαθώ να μην την ξαναδώ, εξοργισμένη.

Δεν ήθελα άλλο. Δε θέλω άλλο να βλέπω τον Aylan νεκρό. Δεν μπορώ να τον ξεχάσω έτσι και αλλιώς . 

Πως να ξεχάσεις, άλλωστε, ότι ένα παιδί πέρασε από αυτό τον κόσμο και είδε την πολύ άσχημη πλευρά του, χωρίς να έχει ευκαιρίες για δημιουργήσει όνειρα, να απολαύσει στιγμές, αγκαλιές.

Πως να ξεχάσεις ότι εσύ από τύχη βρίσκεσαι σε μια μεριά του πλανήτη που δεν παλεύει για να έχει τα αυτονόητα. Πως να μην θυμάσαι ότι είσαι μια μικρή κουκίδα σε έναν χάρτη γεμάτο από αδικίες.

Hell is The Reality We Living In. Έτσι περιέγραψε ένας χρήστης του Τwitter το σκίτσο που επέλεξα για φωτογραφία σε αυτό το κείμενο που διαβάζεις. Φιλοτεχνήθηκε από τον Islam Gawish και πηγή έμπνευσης του ήταν φυσικά ο Aylan.

Ένα άλλο σκίτσο, δείχνει παιδάκια να κοιμούνται με πάπλωμα τη θάλασσα. Νιώθω ότι αναπαραγωγή αυτών των εικόνων, θα ήταν πιο αποτελεσματική, από τη διαρκής κοινοποίηση του νεκρού Aylan. Ξέρω τι έγινε, ξέρω τι γίνεται τι στιγμή που μιλάμε. Αλλά όχι άλλες κοινοποιήσεις.

Με ενοχλεί η επιφανειακή διάδοση. Ήταν αυτή που άλλωστε παραβίασε την επιθυμία μου να μάθω για αυτή την αβάσταχτη ιστορία του Aylan, μέσω ενός Μέσου Ενημέρωσης, το οποίο αν μη τι άλλο θα με προειδοποιούσε ότι "περιέχονται σκληρές εικόνες".

Σε όσους λένε ότι αν δεν υπήρχαν τόσες κοινοποιήσεις δε θα είχε υπάρξει τέτοια κινητοποίηση, απαντώ ότι υποτιμούν τα γεγονότα και τη συγκεκριμένη τραγική φωτογραφία. Η δύναμη της, ξεπερνάει τα όρια των social media. Δε θα γινόταν να μη φτάσει στα μάτια όλων, αλλά με τρόπο τέτοιο που να γίνεται το παιδί σεβαστό αλλά και τα γεγονότα.

Ρώτα έναν, δύο ή τρεις ανθρώπους που ανέβασαν τη φωτογραφία του και θα δεις ότι είναι λιγότερο ενημερωμένοι από όσο δείχνουν. Ρώτησε τους αν ξέρουν τι γίνεται στη Συρία, αν είναι σίγουροι για το ποιος φταίει. Δε θα ξέρουν να σου πουν με σαφήνεια.

Άλλωστε, το δείχνουν. Πάνω από μια τέτοια τραγική εικόνα, βλέπεις λεζάντες του τύπου "η Ευρώπη φταίει για όλα" ή σχόλια όπως "δε χωράνε άλλοι, ας το καταλάβουμε".

Πες τους, αν θέλεις και το πιστεύεις και εσύ ότι δε φταίει ένας. Μπορεί να φταίει ο Assad, μπορεί να φταίνε οι ισλαμιστές επαναστάτες, μπορεί να φταίει η Αμερική, μπορεί η Βρετανία, μπορεί η Ρωσία και η Ευρώπη όλη. Όποια "ομάδα" και αν πάρει την ευθύνη στην ιστορία, από άνθρωπους αποτελείται.

Άρα, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν την αλλαγή. Και επειδή ανήκουμε σε αυτούς, ας ξεκινήσουμε από σήμερα με την υπόσχεση να μην κάνουμε περισσότερες κοινοποιήσεις από ότι πράξεις ανθρωπιάς και ουσίας.

Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο τέλειο. Πιστεύω όμως ότι μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο.  Μια καλή αρχή είναι να ασχοληθούμε με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις που βοηθούν τους πρόσφυγες.

Κλείνω με κάτι που έγραψε ο δημοσιογράφος Piers Morgan στην Daily Mail, αναφερόμενος μάλλον στη Βρετανική κυβέρνηση όμως νομίζω ότι στο πρώτο πληθυντικό μπορούμε να βάλουμε τους εαυτούς μας.

"Το οφείλουμε στον Aylan να σταματήσουμε αυτή τη βίαιη τρέλα και να το κάνουμε γρήγορα. Γιατί αν δεν το κάνουμε, πολλά περισσότερα παιδιά θα ξεβραστούν στα κύματα. Και το αίμα τους θα είναι στα χέρια όλων μας '' .

Ο Έλληνας θέλει το παραμύθι του !!

Ίσως κάτι αλλάξει τώρα που ήρθε το τέλος και των αριστερών και δεξιών παραισθήσεων..

Γιατί ο Τσίπρας έχει υψηλή δημοφιλία;
Γιατί η Ζωή, ο Λαφαζάνης και ο κάθε τρελαμένος αριστερός της πλάκας έχουν… φαν;
Γιατί ο τσαρλατάνος της οικονομικής επιστήμης που διέλυσε τη χώρα έχει ακόμη οπαδούς που πιστεύουν ότι πρέπει να πάρει το Νόμπελ;
Γιατί ο Καμμένος είναι ακόμη στη Βουλή ενώ θα έπρεπε να είναι σε κανένα κοτέτσι να μαζεύει τα αβγά;
Γιατί υπάρχουν ακόμη πολίτες που σκέφτονται σοβαρά να ψηφίσουν τον Άδωνη, τον Κυριάκο, την Ντόρα ή ακόμη και την "φευγάτη" Ραχήλ ;
Γιατί τα τρελαμένα φασιστόμουτρα της Χρυσής Αυγής κυκλοφορούν ακόμα ελεύθερα ανάμεσά μας, υποσχόμενα ότι το επόμενο καλοκαίρι θα πάρουμε πίσω την Αγιά Σοφιά;

Γιατί άραγε ο λαϊκισμός επιβραβεύεται και ενισχύεται;

Είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν τις επόμενες ημέρες στην πορεία προς τις εκλογές, ωστόσο, η απάντηση είναι μία και μοναδική:
Ο ελληνικός λαός είναι εθισμένος στο ψέμα, στην εύκολη ατάκα, στην υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα.

Ο Έλληνας θέλει το παραμύθι του, επιδιώκει να βρει τον λαϊκιστή που θα του περιγράψει μια εύκολη ζωή, με όσο το δυνατόν λιγότερη εργασία, όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, όσο το δυνατόν υψηλότερες συντάξεις κι αν είναι και από τα 40 ακόμη καλύτερα.

Ο Έλληνας έχει μάθει να παίρνει τηλέφωνο τον βουλευτή να του βρει δουλειά, ακόμη και σε σούπερ μάρκετ. Έχει μάθει να σβήνει τα πρόστιμα στην τροχαία και να μην πληρώνει τους φόρους στην εφορία αφού έτσι κι αλλιώς μένει ατιμώρητος.

Ο Έλληνας έχει μάθει να ακούει ευχολόγια, όμορφα λόγια, ακόμη κι αν αυτά καίγονται εύκολα.
Για σκεφτείτε τι του υποσχέθηκε ο Αλέξης πέρυσι για να γίνει πρωθυπουργός;
Για σκεφτείτε τι του λέει τώρα ο Λαφαζάνης και ο Βαρουφάκης:
Θα βγούμε από το ευρώ, θα τυπώσουμε δραχμές χωρίς αντίκρυσμα, θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις όπως γουστάρουμε, θα φάμε και πατάτες με μακαρόνια για μερικούς μήνες και στη συνέχεια θα ζήσουμε… ζωή και κότα. Ασχέτως αν η κότα έρχεται από άλλη χώρα.

Τι του λέει η Ζωή στο παραλήρημά της; Ότι θα διαγραφεί το χρέος γιατί είναι παράνομο. Πόσο παράνομο είναι όμως αφού τα… φάγαμε όλα αυτά τα χρόνια;

Εδώ υπάρχει ακόμη ένα 30% και πλέον του ελληνικού λαού που πιστεύει ότι μας ψεκάζουν με αλουμινόσκονη κι ας μην το έχουν αποδείξει ποτέ.
Η μόνη… ρίψη που ξέρω μέχρι τώρα είναι αυτή των αβγών στην Κω.

Ο ελληνικός λαός έχει γίνει οπαδός του ψέματος, του λαϊκισμού που δεν έχει όρια. Δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια.

Για παράδειγμα, αν βγει κάποιος και του πει τη μαύρη αλήθεια ότι η χώρα είναι χρεοκοπημένη και πρέπει να κάνει τεράστιες θυσίες, το πιο πιθανό είναι να τον πάρουν με τις πέτρες.
Ας βγει κάποιος και να πει: «Κύριοι και κυρίες, το πάρτι τέλειωσε. Είμαστε μια Βουλγαρία που όμως δεν παράγει τίποτε. Είμαστε απλά γκαρσόνια των ξένων και καλά θα κάνουμε να γίνουμε καλοί σ’ αυτό γιατί δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε».
Ας βγει να πει ότι τα τελευταία 30 χρόνια μια τεράστια φούσκα μας… φούσκωσε τα μυαλά και νομίσαμε ότι είμαστε κάτοικοι του Μανχάταν.
Ας βγει κάποιος να πει ότι οι μεγάλοι μισθοί και οι συντάξεις δεν υπάρχουν πια, ότι το παραγωγικό μοντέλο της χώρας πρέπει να αλλάξει και δε μπορεί να στηριζόμαστε σε επιχορηγήσεις, δανεικά και άλλα κόλπα.

Αν όμως βγει αυτός ο κάποιος αμέσως θα χαρακτηριστεί με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό του… τεχνοκράτη ή όργανο του διεθνούς κεφαλαίου ή του κατεστημένου.

Ο κόσμος έχει μάθει στην αρλούμπα, στην παρλαπίπα, σιγά μην ακούσει καμιά σοβαρή φωνή.
Είναι δύσκολο ο… Γκρέκο μασκαρά να αλλάξει, όμως, είναι δύσκολο να ζούμε μια ζωή με όλους αυτούς τους Πινόκιο της πολιτικής σκηνής που επιβιώνουν χάρη στο ψέμα και την εξαπάτηση.

Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά στο δρόμο προς τις κάλπες.
Ίσως κάτι αλλάξει τώρα που ήρθε το τέλος και των αριστερών & δεξιών παραισθήσεων...

Το καλαμπούρι της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η φάση είναι εξουθενωτική. Επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια, ίδια και απαράλλαχτη. Ο κεντρικός παρουσιαστής του «δελτίου ειδήσεων» περνάει στο επόμενο θέμα και κάνει την εισαγωγή λέγοντας την «είδηση». Πχ. έκτακτη συνάντηση του οικονομικού επιτελείου στο Μαξίμου για την αποτίμηση των διαπραγματεύσεων με το κουαρτέτο μπλαμπλά μπλαμπλά… Θα μιλήσουμε τώρα με τον πολιτικό μας συντάκτη που είναι στο Μαξίμου… Καλησπέρα (λέει το όνομα) και ο παρουσιαστής επαναλαμβάνει όσα είχε πει πριν μισό λεπτό και ρωτάει, τι νέα έχεις από το «μέτωπο» του Μαξίμου. Οπότε, ο «ρεπόρτερ» απαντά εκνευρισμένος, πώς πράγματι πολύ σωστά τα είπες (λέει το όνομα του παρουσιαστή) και επαναλαμβάνει για τρίτη φορά το «ρεπορτάζ» που στην ουσία είναι η περιγραφή του τίποτα. Το μόνο που κάνει «είδηση» την όλη αφήγηση είναι το «έκτακτο» της συνάντησης του οικονομικού επιτελείου στο Μαξίμου. Τώρα, γιατί η αυτονόητη συνάντηση του οικονομικού επιτελείου με τον πρωθυπουργό αποτελεί έκτακτο γεγονός είναι ένα ζήτημα για το οποίο είναι μάλλον δύσκολο να γνωμοδοτήσουν ακόμη και τα Πειθαρχικά Συμβούλια της ΕΣΗΕΑ…  Σε αμηχανία ο παρουσιαστής, καθώς δεν κατάφερε να δημιουργήσει σασπένς με το «ρεπορτάζ» του πολιτικού συντάκτη, του «επιτίθεται» (ΣΣ: προφανώς από εκδικητικότητα) και τον ρωτάει το καταπληκτικό: «Με ποια σειρά προσήλθαν τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου;»… οπότε ο δύστυχος ρεπόρτερ εκστομίζει την «είδηση»: «προς το παρόν έχει έλθει μόνο ο κ. Δραγασάκης!...». Ο παρουσιαστής εκπλήσσεται, και ρωτάει «δεν μου λες ….(όνομα) … και τι λέει το ρεπορτάζ γι΄ αυτό;» …

Η επίκληση του «ρεπορτάζ» είναι ένα σχετικά πρόσφατο εύρημα για να αποδοθεί κύρος και κάματος στην εκστόμιση των «ειδήσεων» …

Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο ένας από τους δύο βεβαιωμένα υπαρκτούς θεούς, ο θεός της δημοσιογραφίας (ο άλλος είναι της Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει)… καθώς στο κουλουάρ του Μαξίμου εισέρχεται ένα αυτοκίνητο με μαύρα τζάμια. «Να ένας υπουργός που φθάνει» αναγγέλλει περιχαρής, διότι ως πολιτικός ρεπόρτερ ιδίοις όμασι περιγράφει λάιβ την είδηση της άφιξης ενός υπουργού… Ο ρεπόρτερ βρίσκεται μπροστά στο κουβούκλιο των αστυνομικών και δεν βλέπει ποιος είναι. Έτσι, ο παρουσιαστής που βλέπει την σκάλα του Μαξίμου, δικαιώνει το ρόλο του ως ανώτερος λειτουργός της «κατασκευής του πολιτικού θεάματος» και ταυτόχρονα ταπώνει τον άμοιρο ρεπόρτερ, αφού πια ξέρει πιο πολλά από αυτόν, λέγοντας «είναι ο κ. Τσακαλώτος …όνομα ρεπόρτερ… αν κρίνω από τον σάκο που έχει στον ώμο του!...»…

Εκεί αρχίζει και τελειώνει η τελετουργία της τηλεοπτικής μας δημοσιογραφίας. Το απόγειο της διεισδυτικότητάς της  στην καυτή επικαιρότητα είναι όταν ο/η παρουσιαστής του δελτίου ζητά από το ρεπόρτερ να πει «τι λέει το ρεπορτάζ»… Όπου ρεπορτάζ είναι τα αμφιλεγόμενα  μισόλογα βουλευτών στο καφενείο της Βουλής οφ δι ρέκορντ, που ενίοτε συνδυάζονται με επίσημες ατάκες (δοκιμασμένες μπροστά στον καθρέπτη – θυμάστε τον περίφημο μάστερ ΛΒ του ΠΑΣΟΚ που είχε αναγάγει σε επιστήμη το σόου των 10-15 δευτερολέπτων) άλλων συναδέλφων τους στο περιστύλιο. Εννοείται ότι ρεπορτάζ είναι και οι διαρροές του Μαξίμου ή των υπουργείων ή τα νον πέιπερ… τα οποία καλούνται να ερμηνεύσουν οι πρυτάνεις της δημοσιογραφίας με την τεράστια πολιτική εμπειρία που έχουν.

Όλα αυτά αποκτούν κύρος, κατά τους  επαρχιώτες έλληνες κατασκευαστές που πολιτικού θεάματος, με την επίκληση της εγκυρότητας του ρεπορτάζ των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων όπως το Ρόιτερς και το Μπλούμπεργκ ή των εφημερίδων όπως η Ουάσιγκτον Ποστ, οι Νιου Γιορκ Τάιμς, η Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε κ.ο.κ. που συνήθως έχουν όλες τις ειδήσεις και διαρροές που αφορούν την Ελλάδα. Έτσι, οι δύστυχοι Έλληνες ανταποκριτές στις Βρυξέλλες ή όπου αλλού, είναι υποχρεωμένοι, αφού συνήθως δεν έχουν οι ίδιοι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων εκτός τηλεόρασης) τις αντίστοιχες πληροφορίες, να επαναλάβουν αυτά που λένε τα ξένα μέσα. Εννοείται ότι «αποκαλυπτικά ρεπορτάζ» για τους Έλληνες ολιγάρχες κλπ είτε θάβονται, είτε διασκεδάζονται, είτε … σχολιάζονται εξ αρχής χωρίς να παρουσιαστεί το περιεχόμενό τους.

Έτσι, τα δεκάλεπτα κυλούν μαζοχιστικά για να γεμίσει η ώρα του Δελτίου που στην ουσία του είναι ζήτημα αν πιάνει 5 λεπτά τραβηγμένα από τα μαλλιά. Έτσι, το καλαμπούρι της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας (με εξαίρεση κάποιες αξιοπρεπείς εκπομπές) έχει πάψει να αφορά το παραδοσιακό της κοινό και φυσικά τους νεώτερους που προτιμούν την ενημέρωση από το ίντερνετ. Η εναλλαγή παρουσιαστών και σκηνικών, η εκφώνηση των «ειδήσεων» από όρθιους παρουσιαστές, έστω και με γόβα στιλέτο, δεν φαίνεται να σώζει την κατάσταση.

Το «τίποτε» είναι «τίποτε» και δεν μπορεί να γίνει «κάτι» εκτός κι αν πρόκειται για κάποια είδηση από το εξωτερικό… πχ η συμφωνία ΗΠΑ-Ιράν για τα πυρηνικά. Αλλά ποιος νοιάζεται γι΄ αυτήν; Οι «κατασκευαστές» ξέρουν ότι μόνο ο ΕΝΦΙΑ και ο ΦΠΑ γράφουν νούμερα. Εδώ δεν έγραφε το Κυπριακό… (ΣΣ: πώς να γράψει άλλωστε, αφού η μητρόπολη τους πρόδωσε τόσες φορές… με αποτέλεσμα να μην αντέχονται ειδήσεις από την Κύπρο).

΄Ετσι, το μέγα ερώτημα είναι αν ο κ. Μπαλτάς και ο κ. Ξυδάκης μπορούν να αναμορφώσουν την χώρα.