DATE

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016


Αμήχανος ο κόσμος μπροστα στο μοιραίο ;


του Μάκη Ανδρονόπουλου


Προλαβαίνει άραγε η Γαλλία και η Ευρώπη να κάνουν κάτι για να μην εκλεγεί η Λεπέν; Μάλλον όχι, καθώς τίποτε δεν μαρτυρά ότι η Κομισιόν και οι μεγάλοι παίκτες αντιλαμβάνονται την ανατρεπτικότητα των καιρών, αφού εμμένουν σε συμβατικές και χρονοβόρες λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που άλλωστε, μέχρι τώρα δεν κατάφεραν να τα λύσουν. Η τάση του κόσμου για ανατροπή της υποκριτικής «φιλελεύθερης τάξης» παίρνει διάφορες μορφές που χαρακτηρίζονται ως «λαϊκιστικές», αλλά ενσωματώνουν τις προσδοκίες των πολλών για απαλλαγή από τους καταστροφείς των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Στις ΗΠΑ διαφαίνεται πως   το Δημοκρατικό κόμμα αντιδρά στα μηνύματα των καιρών, ενώ οι κοσμοπολίτες αναζητούν λύσεις μέσα από νέου τύπου δραστηριότητες , όπως η παγκόσμια συνέλευση των 44 εκατ. μελών του Avaaz. Ο κόσμος μας είναι σε μετάβαση κι αυτό γίνεται όλο και πιο σαφές, χωρίς να ξέρουμε εάν θα προσαράξει σε μια μαγική ακτή ή στα βράχια της αλαζονείας των ολίγων πλουσίων.
Ακολουθούν τρία σχετικά κείμενα

Πού πάει ο κόσμος;

Την ώρα που η 26χρονη βουλευτής του Λαϊκού Μετώπου Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν, εγγονή του Ζαν Μαρί Λεπέν και ανιψιά της Μαρίν Λεπέν, δήλωνε στο πρακτορείο Sputnik ότι η Ρωσία έχει μεγάλο ρόλο να παίξει στην Ευρώπημαζί με τη Γαλλία, επειδή «είναι σύμμαχος με την πολιτισμική έννοια και έχουμε συμφέροντα που πρέπει να υπερασπιστούμε από κοινού», η μεγαλύτερη παγκόσμια διαδικτυακή οργάνωση, το Avaaz, καλούσε τα 44 εκατ. μέλη της να συμμετάσχουν επειγόντως σε μια Παγκόσμια Συνέλευση Πολιτών για να καθορίσουν το μέλλον της οργάνωσης και τη νέα στρατηγική της. Αν δίπλα σε αυτά τα δύο αμφιλεγόμενης σημασίας γεγονότα βάλουμε τα δύο μείζονα που προηγήθηκαν, το Brexit και την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, έχουμε μια καλή ιδέα  για τις δυναμικές που αναπτύσσονται τόσο στον μικρό, όσο και στο μεγάλο μας κόσμο.
Αν επίσης σκεφτούμε πως τα πολεμικά μέτωπα στη  Συρία και το Ιράκ μοιάζουν να ενοποιούνται ή ότι οι Φιλιππίνες άλλαξαν αιφνιδίως στρατόπεδο εγκαταλείποντας θορυβωδώς τις ΗΠΑ ή ότι το πρώτο κινέζικο αεροπλανοφόρο πλέει ήδη στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας ή ακόμη πως τα καραβάνια των μεταναστών συνεχίζουν να έρχονται και τέλος τις διαδηλώσεις των νέων στις ΗΠΑ, μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε ότι ο κόσμος αλλάζει!...
Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς αλλάζει και κυρίως πού πάει; Αν για λίγο αναστοχαστούμε την ομιλία του Μπάρακ Ομπάμα στην Αθήνα αντιλαμβανόμαστε ότι τα πάντα αλλάζουν μάλλον προς το χειρότερο. Αυτά που είπε ο χαρισματικός Αμερικανός πρόεδρος για τη δημοκρατία και το πώς πρέπει με τη συμμετοχή μας να την διεκδικούμε καθημερινά, δείχνουν ότι η δημοκρατία κινδυνεύει από τα μέσα. Όχι θεωρητικά, αλλά εδώ και τώρα. Δυστυχώς,  τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, οι δημοκρατικές ηγεσίες δεν αντέδρασαν εγκαίρως και δραστικά.Φτάνει να δει κανείς τις τελευταίες προτάσεις του eurogroup και της Κομισιόν για τη λιτότητα και την ανάπτυξη για να καταλάβει πόσο πίσω είναι από τα πραγματικά προβλήματα. Η Ευρώπη στέκεται στην κόψη του ξυραφιού και οι αντιδράσεις είναι πολύ ασθενικές, πολύ συμβατικές έναντι αυτού που έρχεται. Συνεπώς, ξέρουμε περίπου πού πάνε τα πράγματα και δικαιολογίες δεν έχουμε ούτε εμείς οι πολίτες, ούτε οι ηγεσίες.
Στο πεδίο της πολιτικής, έξι μήνες πριν τη κρίσιμη αναμέτρηση στη Γαλλία (που ενδέχεται να κρίνει οριστικά το μέλλον της Ευρώπης),  η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν από το βήμα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, δηλώνει ότι το κόμμα της δεν θέλει να «καταστρέψει την ευρωπαϊκή ιδέα, αλλά μάλλον να δημιουργήσει μια άλλη Ευρώπη βασισμένη στον σεβασμό των εθνών, της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ταυτότητας». Ποιος μπορεί να διαφωνεί με αυτό. Αλλά εκεί είναι και το πρόβλημα. Λένε τα αυτονόητα που οι άλλοι περιφρόνησαν και εκεί είναι η παγίδα. Είναι σαφές από την πρώτη στιγμή ότι τα κόμματα του τόξου που αντιτίθεται στο ευρωπαϊκό κατεστημένο  επιχειρούν να εκμεταλλευτούν το Brexit και τη νίκη του Τραμπ.
Ο κορυφαίος κοινωνιολόγος Zygmunt Bauman στο τελευταίο άρθρο του, όπου υποστηρίζει πως ο νεοφιλευθερισμός άνοιξε τον δρόμο για τον Τραμπ, επισημαίνει ότι ένας «αποφασιστικός» (decisionist) ηγέτης, τύπου Τραμπ, το μόνο που χρειάζεται για να δράσει είναι κάποια δημόσια νομιμοποίηση. Μετά, οι αποφάσεις του δεν έχουν κανένα άλλο περιορισμό, αρνείται συνήθως να τις εξηγήσει και λειτουργεί με τη θέληση του ηγέτη. Ο Bauman φοβάται ότι στη νέα εποχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας, τέτοιου τύπου ηγεσίες θα λειτουργούν αυταρχικά παραβιάζοντας την ανθρώπινη ελευθερία και τα δικαιώματα. Η προειδοποίηση του Bauman προς τους Ευρωπαίους είναι σαφής και τραγικά επίκαιρη.
Το κακό είναι ότι το σύστημα άφησε σε αυτούς που ορίζονται ως εναλλακτική δεξιά να λύσουν τα προβλήματα και τώρα εμφανίζεται τρομαγμένο. Χωρίς αμφιβολία, ο καπιταλισμός χρειάζεται μια νέα ρύθμιση, νέους κανόνες κι ένα νέο σπρώξιμο. Ο Τραμπ λέει πολύ αντίθετα πράγματα από αυτά που συμβαίνουν, δημιουργώντας ελπίδες σε αυτούς που υπέστησαν την αδιαφορία του συστήματος. Κι ο κόσμος τον άκουσε. Αυτό βέβαια δεν καθιστά αυτόματα λύσηόσα λέει ο Τραμπ. Αντιθέτως, έχουν μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό ρίσκο, ιδιαίτερα τώρα που η αμερικάνικη οικονομία μοιάζει να ισορροπεί.  Η δυσφορία όμως του κόσμου απέναντι στο παλιό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που δημιούργησε και μεγαλοποίησε τα προβλήματα παραμένει μεγάλη, γι΄ αυτό και προκλήθηκε αυτό το τσουνάμι της αντιπολιτικής με την στροφή του κόσμου σε μη πολιτικά πρόσωπα ή ακραίους πολιτικούς.

Η κοινωνία των πολιτών αλλάζει την πολιτική

Οι πολίτες στις δυτικές χώρες, και όχι μόνο, είναι τα τελευταία χρόνια ολοένα και πιο ανήσυχοι και προβληματισμένοι για τις πολιτικές που ακολουθούν οι κυβερνήσεις τους, με την ασυδοσία και την ανεξέλεγκτη δύναμη των αγορών, αλλά και με το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο. Τα 300.000 νέα μέλη που γράφτηκαν στους Εργατικούς της Βρετανίας για να διασφαλίσουν τον Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του κόμματος, η καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς  για το χρίσμα και ο κόσμος που τον ακολούθησε, ακόμη και τα χαρακτηριστικά των εκλογέων του Τραμπ δείχνουν ότι οι πολίτες στρατεύονται ξανά στα κόμματα για να τα αλλάξουν. Ταυτόχρονα, η κοινωνία των πολιτών, μετά την εκτόνωση των κοινωνικών κινημάτων που ανέδειξε η παγκοσμιοποίηση και η κρίση του 2008 (Σιάτλ, Γένοβα, Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Ταχρίρ, Αγανακτισμένοι, Occupy Wall Street), αναζητά νέους τρόπους οργάνωσης και παρέμβασης.
Το διαδικτυακό κίνημα  Avaaz.org έπειτα από δέκα χρόνια παρεμβάσεων σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα του πλανήτη, με 44 εκατ. μέλη σε 18 χώρες από διάφορα έθνη, θρησκείες, ηλικίες, βιώματα και κουλτούρες, με 301.820.217 δράσεις και 2.792 εκστρατείες εισέρχεται σε μια νέα φάση εξέλιξης. Με ένα e-mail - σε 17 γλώσσες που χρησιμοποιεί-  ζητά τη συμμετοχή των μελών του σε μια διαδικτυακή Παγκόσμια Συνέλευση Πολιτών με στόχο να καθοριστούν τα επόμενα βήματα και η οργανωτική του μορφή. Η βασική οργανωτική ομάδα του Avaaz τονίζει στην ανακοίνωσή της: «Είμαστε η αντανάκλαση της ανθρωπότητας. Και η ανθρωπότητα τώρα χρειάζεται ένα κίνημα περισσότερο από ποτέ. Ας το φτιάξουμε μαζί». Η Παγκόσμια Συνέλευση Πολιτών θέτει ένα απλό ερώτημα: «Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να προχωρήσουμε ως κίνημα;» και το αναλύει ως εξής: Πώς πρέπει να ανταποκριθούμε στην παγκόσμια άνοδο του εθνικισμού και του δογματισμού; Σε ποιες μάχες για κοινωνική αλλαγή πρέπει τώρα να επικεντρωθούμε;Τι μορφή πρέπει να πάρει το Avaaz; Τι αλλαγές πρέπει να γίνουν για να απαντήσουμε σε αυτές τις προκλήσεις;
Με μεγάλες σε διάρκεια και έκταση εκστρατείες, που συγκέντρωναν 1-3 εκατ. υπογραφές το λιγότερο, με διαδηλώσεις, με χιλιάδες τηλεφωνήματα σε βουλευτές, με τη συγκέντρωση χρημάτων το Avaaz συνέβαλε αποφασιστικά στησυμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, στην διάσωση της ελευθερίας στο ίντερνετ μπλοκάροντας δύο νόμους στις ΗΠΑ και την συμφωνία  ACTA στην Ευρώπη. Έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία και θεσμοθέτηση των μεγαλύτερων θαλασσίων πάρκων, εμπόδισε σε πολλές περιπτώσεις τη Monsanto να καταστρέψει κι άλλες περιοχές και να ανοίξει νέα χημικά εργοστάσια και μπλόκαρε τη συμφωνία του Ρούμπερτ Μέρντοχ να εξαγοράσει  το βρετανικό τηλεοπτικό κολοσσό BSkyB. Το Avaaz συγκέντρωσε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για σημαντικούς σκοπούς, με πάνω από τα μισά για να σωθούν ή να ξαναχτιστούν οι ζωές συνανθρώπων μας έπειτα από ανθρωπιστικές καταστροφές. Συγκέντρωσε εκατομμύρια ευρώ για αποστολές θαλάσσιας διάσωσης και προγράμματα προστασίας από το βαρύ χειμώνα χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να πεισθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να απαγορεύσει τα τοξικά νεονικοτινοειδή φυτοφάρμακα που ευθύνονται για τη μαζική μείωση του πληθυσμού των μελισσών σε όλο τον κόσμο. Ως γνωστόν, η μέλισσα κάνει κάτι μοναδικό, επικονιάζει το ένα τρίτο όλων των τροφών μας. Τέλος το κίνημα έχει συνεργαστεί επανειλημμένως με αυτόχθονες προστάτες των απειλούμενων δασών σε όλη την Αμερική και την Αφρική. Το 2009, το Avaaz πολέμησε ένα νομοσχέδιο που θα παρέδιδε ένα μεγάλο τμήμα του Αμαζονίου της Βραζιλίας σε γεωργικές επιχειρήσεις, κάνοντας 14.000 τηλεφωνήματα και στέλνοντας 30.000 μηνύματα μέσα σε μόλις δύο μέρες στο γραφείο του τότε προέδρου Λούλα ντα Σίλβα, με αποτέλεσμα να ασκήσει βέτο στις χειρότερες διατάξεις του νομοσχεδίου.
Επιστρέφοντας στην κομματικά οργανωμένη πολιτική, η εκλογή του αουτσάιντερ Φρανσουά Φιγίον για την διεκδίκηση της προεδρίας στη Γαλλία στο χώρο των συντηρητικών ήταν μια ακόμη επιλογή των πολιτών κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς και τους «βαρόνους». Είναι δηλαδή σαφές ότι ο κόσμος θέλει τα πρόσωπα να αλλάξουν, ώστε να αλλάξουν και τα κόμματα και ως εκ τούτων να αλλάξουν και τα προγράμματα. Τα κόμματα πρέπει να αναδιαρθρωθούν εκ βάθρων για να εκφράσουν τις καινούργιες αγωνίες και να διεκδικήσουν νέες άμεσες λύσεις.
Στις ΗΠΑ, το Δημοκρατικό Κόμμα μετά την ήττα της Χίλαρι Κλίντον, μοιάζει να έχει λάβει το μήνυμα. Δυο-τρεις μέρες μετά την ήττα, παρενέβη προς τα μέλη και τους φίλους με ένα εντυπωσιακό και στακάτο μέιλ: Το μήνυμα, με τίτλο «Γι΄ αυτό που έρχεται», δήλωνε πως «οι Δημοκράτες δεν υποχωρούν» και ρωτούσαν τον παραλήπτη  αν παραμένει στις γραμμές τους. Είναι αυτό που αποκαλούν οι τεχνικοί της πολιτικής rapidresponse, ταχεία αντίδραση. Λίγες ώρες νωρίτερα, οι NewYorkTimes, δημοσίευαν editorial με τίτλο «Δημοκράτες, αφήστε τους ηγέτες σας να αναδειχθούν».Ο αρθρογράφος David Leonhardt αφού επεσήμανε την στενοκεφαλιά του κόμματος στην επιλογή υποψηφίου, τόνιζε ότι το λάθος δεν μπορεί να επαναληφθεί και πρότεινε να αρχίσουν διεργασίες από κάτω, από τη βάση, τους φίλους και τα μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος, ώστε να αναδειχθούν οι νέες ιδέες και οι νέοι ηγέτες. Οι Αμερικανοί Δημοκρατικοί μάλλον πήραν το μήνυμα των ψηφοφόρων και παρ΄ όλο που έχουν τέσσερα χρόνια μπροστά τους, άρχισαν από τώρα να ψάχνονται.
Το ερώτημα είναι πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στην Ιταλία μετά το Όχι της 4ης Δεκεμβρίου. Αλλά και τι θα γίνει στη Γαλλία, μετά την απόσυρση Ολάντ και την υποψηφιότητα του «καμένου» πρωθυπουργού του Μανουέλ Βαλς. Παρά τις δημοσκοπήσεις, ο θετσεριστής Φιγιόν είναι αμφίβολο εάν  θα στηριχθεί στο β΄ γύρο, από τους σοσιαλιστές ψηφοφόρους που συμμετείχαν τις πολύμηνες και δυναμικές διαμαρτυρίες «Τη νύχτα, όρθιοι» (La nuit debout). Γι΄ αυτό και μόνο μια ανατρεπτική υποψηφιότητα από την πλευρά των σοσιαλιστών μπορεί να ανακόψει την πορεία την Μαρίν Λεπέν προς την προεδρία.
 Όλα πάντως δείχνουν πως έχουμε εισέλθει σε φάση ανατροπών, καθώς οι ψηφοφόροι είτε μέσα από τα κόμματα, είτε έξω από αυτά λειτουργούν εναντίων των μηχανισμών και των συστημάτων, διαμορφώνοντας τις συνθήκες για τη μετάβαση σε κάτι άλλο. Το αν θα βγει καλό ή κακό δεν μπορεί κανείς να το ξέρει, αλλά το παλιό σύστημα φεύγει. 


Εθνικισμός ή διόρθωση της παγκοσμιοποίησης ;


Η τρέχουσα παγκοσμιοποίηση προσέλαβε απίστευτες διαστάσεις εξ αιτίας της χρονικής σύμπτωσης τριών κρίσιμων αλλαγών τη δεκαετία του 1990, την  πτώση του Τείχους που ενοποίησε την παγκόσμια αγορά, την τεχνολογία της πληροφορίας που επέτρεψε την αποϋλοποίηση και την ταχεία κυκλοφορία των κεφαλαίων και την σχετική ενοποίηση των διεθνών κανόνων εμπορίου. Η παγκοσμιοποίηση μετατόπισε δραματικά την απασχόληση από τη Δύση προς την Ασία δημιουργώντας ένα απίστευτο αναπτυξιακό τσουνάμι που οδήγησε μέσα σε μια 25ετία στην εμφάνιση νέων παγκόσμιων γεωοικονομικών παικτών, με αποτέλεσμα ο κόσμος να λειτουργεί αρκετά πολυπολικάπαρά την υπεροχή των ΗΠΑ.
Η παγκοσμιοποίηση μετέφερε τερατώδους μεγέθους κεφάλαια στη Δύση, καθώς και ένα τεράστιο κύμα οικονομικών, οικολογικών μεταναστών (τώρα και πολιτικών προσφύγων), προκαλώντας αναλόγου μεγέθους στρεβλώσεις στην πραγματική οικονομία και στην απασχόληση, αλλά και στα δημοσιονομικά των χωρών, με κατάληξη στο αμερικανικό κραχ 2007-8 που ακόμη επηρεάζει την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Παράλληλα, εδραίωσε την επικυριαρχία των αγορών επί της πολιτικής (νεοφιλελευθερισμός) με την επιβολή της απορρύθμισης των πάντων, των ιδιωτικοποιήσεων, των αντιλαϊκών πολιτικών και την διάλυση του κοινωνικού κράτους.   Έτσι, η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις παγκοσμίως και συνεχίζει να δέχεται μια συνεχή αμφισβήτηση και κριτική  που δεν προέρχεται πια μόνο από τους εργαζόμενους και την αριστερά εν γένει, αλλά και από οικονομολόγους, επιστήμονες, στοχαστές που ανήκουν στη δεξιά και την κεντροδεξιά.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό τα τελευταία χρόνια αναδύονται στην Ευρώπη, αλλά και ευρύτερα στις χώρες της Δύσης, νέα πολιτικά φαινόμενα και μορφώματα, που άλλα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απολιτικά, άλλα λαϊκιστικά και άλλα ως εναλλακτική δεξιά. Η απλουστευτική και ειρωνική αντιμετώπισή τους από τους συστημικούς πολιτικούς και ταmedia οδήγησε την εναλλακτική δεξιά στην άκρα δεξιά (πχ. το AfD στη Γερμανία) και τα απολιτικά κινήματα στη ριζοσπαστικοποίηση (πχ οι Podemos στην Ισπανία). Το Brexit και η εκλογή Τραμπ αντιμετωπίστηκαν ως αποτέλεσμα ενός ακραίου λαϊκισμού ακροδεξιάς κατεύθυνσης. Τώρα, ο Τραμπ και το Brexit αντιμετωπίζονται ως νεοεθνικισμός και ως αντιπαγκοσμιοποίηση.  Ο πολιτικός φιλόσοφος Φράνσις Φουκουγιάμα βλέπει την έλευση μιας νέας εποχής «λαϊκιστικού εθνικισμού» που στηρίζεται στις «θυμωμένες και ενεργοποιημένες δημοκρατικές πλειοψηφίες» κόντρα στην κυρίαρχη φιλελεύθερη τάξη που κυριάρχησε μεταπολεμικά. Η νέα αυτή εποχή θα αναδιαμορφώσει την παγκόσμια τάξη. Διατυπώνει το φόβο ότι μπορεί ο κόσμος να διολισθήσει σε μια κατάσταση «ανταγωνιστικών και οργισμένων εθνικισμών». 
Πράγματι, το Brexit ενσωματώνει πολλά στοιχεία αντιπαγκοσμιοποίησης και νεοεθνικισμού, όπως άλλωστε και η γενική ρητορική του νεοεκλεγέντος Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Αν ο Τραμπ σηκώσει τον Τοίχο στο Μεξικό και κυνηγήσει τους μετανάστες, αν περιορίσει τη NAFTA, αν «παγώσει» την ΤΡΡ και την ΤΤΙΡ, αν φορολογήσει τα εισαγόμενα από την Κίνα (δηλ. κόντρα στον ΠΟΕ), αν αλλάξει νομισματική πολιτική και περιορίσει την ασυδοσία των αγορών σίγουρα οι επιπτώσεις στην παγκοσμιοποίηση θα είναι αισθητές.
Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Η παγκοσμιοποίηση είχε τρέξει πολύ γρήγορα και για πολύ και έκανε πολλές ζημιές στις δυτικές κοινωνίες και όχι μόνο. Τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Κίνα και προφανώς η Ευρώπη χρειάζονται στήριξη των εσωτερικών τους αγορών και της παραγωγής τους.  Το ζήτημα δεν είναι να σταματήσει η παγκοσμιοποίηση, ούτε να καταργηθεί, αλλά να εκλογικευθεί, να διορθωθεί, να αφομοιωθεί από τα κράτη.
Αυτά είναι ιστορικά φαινόμενα που δεν απαγορεύονται με νόμους, ούτε ελέγχονται με πολιτικές αποφάσεις. Ηδαιμονοποίηση από το κατεστημένο των πολιτικών εκλογίκευσης των φαινομένων της παγκοσμιοποίησης και της ασυδοσίας των αγορών με την καταγγελία τους ως λαϊκιστικό εθνικισμό δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα ρίχνει λάδι στη φωτιά. Η διόρθωση και η εκλογίκευση της παγκοσμιοποίησης δεν είναι απειλή, ούτε εθνικισμός, ούτε λαϊκισμός είναι μια φυσική αντίδραση σε ένα πολιτισμικό φαινόμενο που προσέλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αν η αντιπαράθεση οξυνθεί, τότε θα αναδειχθεί η ουσία των πραγμάτων που είναι η αντεπίθεση της πραγματικής οικονομίας στην «φούσκα» του μονεταρισμού των αγορών. 





Η συγκινητική αποχαιρετιστήρια επιστολή του Τζον Κίτμερ (απερχόμενος πρέσβης Ηνωμένου Βασιλείου)

Αγαπητοί μου φίλες και φίλοι,
Τα τελευταία 32 χρόνια ταξιδεύω στην πατρίδα σας. Το κάθε βήμα που έκανα, η κάθε κουβέντα που είχα με σας, ο καθένας από σάς που γνώρισα, το κάθε τι που έμαθα καθ’οδόν – ολ’ αυτά υπήρξαν για μένα μια απερίγραπτη χαρά και προνόμιο.
Αυτά τα τέσσερα τελευταία χρόνια, υπηρέτησα ως Πρέσβης της Αυτής Βρετανικής Μεγαλειότητας στην Ελληνική Δημοκρατία. Πρόκειται για έναν μεγαλοπρεπή τίτλο και δεν αισθανόμουν πάντα άξιος να τον φέρω. Αλλά ξέρω πλέον ότι η μεγαλοπρέπειά του κρύβει πολλά μικρά και απλά πράγματα. Και θα τον θυμάμαι με μεγάλη χαρά ως το τέλος της ζωής μου. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα να υπηρετώ τη Βασίλισσά μου και την πατρίδα μου σε μια χώρα που, από τα παιδικά μου χρόνια, αγαπάω και θαυμάζω.
Πολλοί από σας με έχετε αποκαλέσει «Φιλέλληνα» και κοκκινίζω πάντα από υπερηφάνεια κάθε φορά που μου το λέτε αυτό. Στο μυαλό μου λάμπουν οι μορφές όσων πράγματι αξίζουν τον χαρακτηρισμό αυτόν: ο Βύρωνας, ο Άστιγξ, ο Κόντρινγκτον, ο Τσώρτς, ο Κάνινγκ, ο Γλάδστων, ο Λη Φέρμορ – για να ονομάσω λίγους μόνο. Όπως κι αυτοί, βεβαίως, έτσι κι εγώ είμαι, πρώτ’ απ’ όλα, πατριώτης: στην περίπτωσή μου, Βρετανός, Άγγλος και Yorkshireman. Και το κύριό μου καθήκον εδώ ήταν να υπηρετήσω τα συμφέροντα των συμπατριωτών μου. Ελπίζω να το έπραξα. Αλλά για μένα, το να υπηρετώ στην Ελλάδα έμελλε να σημαίνει πάντοτε κάτι (ακόμα) περισσότερο από αυτό.
Η πατρίδα σας με γοήτευε από όταν ήμουν παιδί, όταν ο πατέρας μου μας έφερε αναμνηστικά από τα επαγγελματικά του ταξίδια στην Ελλάδα. Και βάλθηκα να μάθω τα αρχαία ελληνικά μόλις στάθηκε δυνατό. Ήξερα ότι αυτό θα μου άνοιγε τον δρόμο για τη γλώσσα της Καινής Διαθήκης και την γνώση αυτής που θεωρώ πάντα ιερή γλώσσα.
Έτσι , ερωτεύτηκα γρήγορα την γλώσσα των προγόνων σας: τόσο περίπλοκη, τόσο ευέλικτη, τόσο λεπτομερής, τόσο όμορφη. Και πίσω της, υπάρχει μια θαυμάσια λογοτεχνία. Οι καθηγητές μου με έμπνευσαν και ο καλύτερος από αυτούς μας έφερε, τους συμφοιτητές μου κι εμένα, εδώ το 1984. Περάσαμε ένα μηνα περίπου εδώ και για μένα ήταν αποκάλυψη. Ήταν άνοιξη, ήταν Πάσχα και η Ελλάδα ξυπνούσε. Ερωτεύτηκα και πάλι: αυτή τη φορά επρόκειτο για την πατρίδα σας. Το τοπίο της (γη και θάλασσα), τα μνημεία της, η κουζίνα της, το υπέροχα τέλειο κλίμα της, οι ιδιοσυγκρασίες της (τόσο διαφορετικές από τις αγγλικές ιδιοσυγκρασίες) – όλα με μάγεψαν. Κι ερωτεύτηκα το ίδιο έντονα κι εσάς τους Έλληνες.
Αυτά τα πρώτα χρόνια των ταξιδιών μου εδώ, ο κάθε Έλληνας που συναντούσα φαινόταν ότι ήταν ο κομιστής και η ενσωμάτωση κάποιου μυστηριώδους, κάποιου απόκρυφου και, όμως, απλού νοήματος, στο οποίο εσείς οι Έλληνες είχατε πρόσβαση και το οποίο εμείς οι δυτικοί είχαμε ξεχάσει. Καθώς μάθαινα να προσαρμόσω τα αρχαία μου στη σύγχρονη εποχή, κάθε βραδύγλωσση κουβέντα που είχα, ήταν σαν να τραβούσε μαλακά το νήμα της αρχαιότητας από τους αιώνες στον σύγχρονο κόσμο. Όσο περισσότερο μάθαινα για τη γλώσσα σας, τα έθιμά σας, τη θρησκεία σας, την ιστορία σας, τη λογοτεχνία σας και τον πολιτισμό σας, τόσο περισσότερο σας αγαπούσα.
Ίσως να υπερέβαλλα. Ίσως να είχα κιόλας μπλεχτεί στο ρομάντσο του φιλελληνισμού. Ίσως να έβλεπα μόνο αυτά που ήθελα να τα δω. Αλλά μένω πλέον στην πατρίδα σας εδώ και τέσσερα χρόνια και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αλλάξει γνώμη. Βιώσατε εφτά πολύ δύσκολα χρόνια. Το γνωρίζω και γνωρίζω και τον αντίκτυπό του - και με λυπεί βαθιά. Αλλά σας ζητούσα να μην απελπίζεστε. Ο δέκατος-ένατος αιώνας, παρά τις όποιες δυσκολίες , ήταν ένδοξος για σας. Το 1821, ανάψατε την φλόγα της λευτεριάς και αποδείξατε ότι, όσο δυνατά κι αν την χτυπούν οι άνεμοι, άπαξ και ανάψει, δεν σβήνει.
Αλλά ο εικοστός αιώνας, αν και ξεκίνησε καλά, αποδείχτηκε εν πολλοίς τραυματικός. Η ήττα στη Μικρασία, η ανταλλαγή πλυθυσμών, οι δικτατορίες, η Κατοχή, ο Εμφύλιος, ο Ψυχρός Πόλεμος, η χούντα. Κι όμως, εσείς παραμένατε απτόητοι ως λαός κατά τη διάρκεια όλων αυτών. Κάθε φορά, βγαίνατε από τις περιπέτειές σας με το κεφάλι ψηλά και ακόμα πιο αποφασισμένοι. Οι συμπατριώτες μου δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτά που κάνατε για την πατρίδα μου, την Ελλάδα την ίδια και την λευτεριά, κατά τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κάθε χρονιά της θητείας μου, στα στρατιωτικά κοιμητήρια της Κοινοπολιτείας στη Βόρεια Ελλάδα, την Κρήτη, τα μικρότερα νησιά και το Φάληρο, υπέβαλα τα σιωπηλά μου σέβη, σε όσους πλήρωσαν το έσχατο τίμημα για όλα αυτά τα θεμελιώδη ιδανικά στα οποία εσείς κι εμείς πιστεύουμε. Από τη δεκαετία του 1980 και πέρα, αρχίσατε να επουλώνετε τις ουλές του Εμφύλιου και να βρίσκετε ένα καινούργιο στήριγμα σε αυτό που έμελλε να γίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θυμάμαι κι εγώ τη δεκαετία ανάπτυξης από το 1995. Δεν ήταν χίμαιρα, αν και δεν ήταν όλα ιδεώδη. Απέδειξε σε όλους αυτό που ήδη ξέραμε από αυτούς τους συμπατριώτες σας που έρχονται συχνά στη Βρετανία και μένουν αναμεσά μας, δουλεύοντας και σπουδάζοντας: έχετε επιχειρηματικό πνεύμα και δημιουργικότητα, κάνετε λαμπρές σπουδές, και, όντως, δουλεύετε σκληρά. Οι αρετές αυτές, όταν τις συνενώσετε σε ένα πετυχημένο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα, θα σας βγάλουν από τις δυσκολίες και πάλι, και θα σας επιτρέψουν να να σταθείτε περήφανα.
Στα επόμενα χρόνια, η δική μου χώρα θα αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουμε πολλά να διαπραγματευτούμε πριν διευκρινιστεί η μορφή της τελικής συμφωνίας. Αλλά είμαστε αποφασισμένοι να εμβαθύνουμε και να ενισχύσουμε τις διμερείς μας σχέσεις με τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτά τα τέσσαρα τελευταία χρόνια, δούλεψα σκληρά, ώστε να καλλιεργήσω στενούς δεσμούς μεταξύ του ελληνικού και του βρετανικού λαού, καθώς και μεταξύ της βρετανικής και της ελληνικής κυβέρνησης. Ίσως να μην ακούγομαι μετριόφρων αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι η Πρεσβεία μου κι εγώ τα καταφέραμε καλά σ’ αυτό.
Από το τέλος της βδομάδας αυτής, δεν θα είμαι πλέον εγώ υπεύθυνος για το έργο αυτό . Αλλά για όλη την υπόλοιπή μου σταδιοδρομία αλλά και μετά, θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, ώστε να ενισχύσω και να δυναμώσω τους δεσμούς μας. Η συμμαχία μας και η φιλία μας είναι πιο σημαντικές από ο,τιδήποτε άλλο για μένα.
Το Σάββατο, θα ξεκινήσω ένα μακρύ, αργό ταξίδι μέσα από την Ευρώπη – επιστρέφω πίσω στο Λονδίνο, όπου θα αναλάβω τα καθήκοντά μου ως Διευθυντής του τμήματος των Υπερπόντιων Εδαφών στο Υπουργείο Εξωτερικών.
Ο σύντροφός μου, Ντέιβιντ, κι εγώ θα πάρουμε μαζί μας τις πιο δυνατές και χαρούμενες αναμνήσεις από την επαγγελματική μας σταδιοδρομία αλλά και την προσωπική μας ζωή στην Ελλάδα. Για όλες αυτές τις αναμνήσεις, χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε σας : τους Έλληνες φίλους μας. Εσείς κάνατε αυτά τα τέσσερα χρόνια, για εμάς τουλάχιστον, ανεκτίμητα. Στο βρετανικό διπλωματικό σώμα , οι πρέσβεις δεν διορίζονται δεύτερη φορά σε χώρα όπου ήδη έχουν υπηρετήσει. Οπότε, τελείωσε οριστικά η διπλωματική μου καριέρα στην Ελλάδα. Αλλά μην έχετε καμμία αμφιβολία θα ξανάρθουμε. Για διακοπές, για τις ακαδημαϊκές μου σπουδές, για να δούμε τους φίλους μας εδώ. Άρα, δεν πρόκειται για «αντίο» αλλά για «στο επανιδείν».
Εύχομαι σε όλους σας ειρήνη, χαρά και κάθε καλό για Χριστούγεννα, το Νέο Έτος και το μέλλον.
Πάντα φίλος σας,
Τζων Κίτμερ 6 Δεκεμβρίου 2016


Τα πάντα ΜΑΤΕΟτης


του Λάκη Λαζόπουλου
Η Ευρώπη πήρε το δρόμο της διάλυσης. Το ΟΧΙ της Ιταλίας γίνεται το καινούριο χαλί στο οποίο θα περπατήσουν τα πόδια της επόμενης αποχώρησης.  Δεν πρόκειται για ευρωζώνη, αλλά για σκλαβοζώνη.
Ο σώζων λαόν, σωθήτω!
Δέσμιοι ενός νομίσματος monster, το οποίο δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Είναι το μόνο νόμισμα παγκοσμίως που δεν μπορεί να επιζήσει παρά μόνο αν είναι υγιές.
Απαγορεύεται να αρρωστήσει.
Όποια χώρα λοιπόν αρρωστήσει, απομονώνεται για να μην μολυνθούν και οι άλλες χώρες, περιορίζεται και παραδίδει την εθνική της αξιοπρέπεια και κυριαρχία.Ναι, δεν παραδίδουμε πια τα όπλα. Παραδίδουμε τις τράπεζες, τις ζωές μας, τα σπίτια μας, όλα όσα με κόπο φτιάξαμε. 
Είμαστε αιχμάλωτοι των Γερμανών, οι οποίοι αυτοί κυρίως επωφελούνται από την κρίση, τόσο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η κρίση «εφευρέθηκε» για να επωφεληθούν.  
Πρέπει το ευρώ να κινείται περίπου στα όρια που κινείται και το δολάριο για να μπορούν να αυξάνουν οι εξαγωγές του. Η κρίση αυτή ευνοεί καθαρά τη Γερμανία. Εμείς έτσι κι αλλιώς, έχουμε πάψει πια να είμαστε μια παραγωγική χώρα. Ακόμα και τα χωράφια μας, τα χώματα μας, τα παραδώσαμε στις εντολές της Ευρωπαϊκής ένωσης και χάσκουν μόνο οι ελιές, που ακόμα δεν κάηκαν τα καλοκαίρια, να θυμίζουν τον ευλογημένο αυτόν τόπο. 
Ελιές, μαστιχόδεντρα, πορτοκαλιές.
Η Ιταλία πήρε τον δρόμο.
Ο Σόιμπλε τρίβει τα χέρια του. Πόσα χρόνια θα περάσουνε για να καταλάβουν οι μορφωμένοι και οι πολυδιαβασμένοι αυτού του τόπου ότι ο Σόιμπλε είναι ο νέος ευρωτύραννος, είναι ο καταστροφέας του ευρωπαϊκού οράματος. Δεν υπολογίζει κανέναν. Ό,τι θέλει κάνει. Μιλούν δεν μιλούν οι άλλοι, στο τέλος μιλάει αυτός και το βουλώνουν. Η Μέρκελ στα όρια της υπηρέτριας του. 
Αλλά ποιος να αντιμιλήσει σε ένα σύστημα που επί 40 έτη ταΐζει τα πιο πολλά πολιτικά στόματα της χώρας μας; Οι πιο καλές οικογένειες Γερμανούς χορηγούς έχουν. 
Παρακολουθήσεις καταγγέλλει το ΚΚΕ. Τίποτα ύποπτο, απαντά ο ΟΤΕ. Ο ΓερμανοΟΤΕ μας.
Κοίταξαν τα καλώδια, τίποτα το ύποπτο.
Όμως το ΚΚΕ δεν τρελάθηκε και συνήθως όταν λέει κάτι το ψάχνει πολύ. Είναι τρομακτικό αυτό που ζούμε. 
Είδα την ταινία «Σνόουντεν», του Όλιβερ Στόουν. Συγκλονιστική!
Τα σενάρια συνωμοσίας μοιάζουν ανέκδοτα μπροστά στην πραγματικότητα. Οι κοινωνίες έχουν αρρωστήσει από τον φόβο. Παρακολουθούνται όλοι. Κι εμείς εδώ, στην Ελλάδα, περιμένουμε την σειρά μας.
Έτσι όπως περιμένουμε στην αίθουσα να μας καλέσει ο γιατρός για την εξαγωγή.
Να δούμε τι θα αποφασίσει για μας ο θείος Σόιμπλε.
Θα μας πετάξει; Θα μας κρατήσει;
Θα μας βοηθήσει λίγο η καλή κυρία Μέρκελ, θα είναι κακός μαζί μας ο κ. Τραμπ, τι θέλουν από μας οι Αλβανοί, τι θέλουν οι Τούρκοι;
Μια Ελλάδα που φτωχοποιείται και βυθίζεται.
45 δισεκατομμύρια ελάφρυναν το χρέος στα βραχυπρόθεσμα μέτρα. Ακόμα κι αυτή η σταγόνα καλή είναι, όμως δεν είναι αρκετή, δεν είναι αποτρεπτική. Το χρέος αυτό δεν είναι βιώσιμο.
Όχι άλλα μέτρα, όχι τέταρτο μνημόνιο. Ως εδώ!
Όμως μας περικυκλώνουν από παντού. Δεν πηδάς όμως από το τρένο της Ευρώπης, όταν τρέχει με μεγάλη ταχύτητα, αν δεν σε βαστούν τα πόδια σου, διότι πέφτοντας θα βρεθείς με τα πόδια λυγισμένα μπροστά στους εχθρούς. Άλλοι θέλουν τα νησιά μας, άλλοι θέλουν τις τράπεζες κι εμείς αδύναμοι και φοβισμένοι τρέχουμε να βρούμε ένα ασφαλές υπόστεγο. Το μεγάλο λάθος της Ελλάδας και η ιστορία θα το πει, όταν το βουλώσουν οι τηλεοράσεις και οι εντεταλμένοι της, διότι ναι υπάρχει περίπτωση στη χώρα αυτή κάποτε να μιλήσει και η μουγγή μας ιστορία, η δεμένη χειροπόδαρα στα υπόγεια, από τους Μπογδάνους και τους Πορτοσάλτε, θα μιλήσει και θα πει πως ήταν ολέθριο λάθος που μπήκαμε στο ευρώ, στον χρόνο που μπήκαμε.
Είχα πει για τον Σημίτη, τότε, ότι αυτό που ζούμε είναι η υστερία του μέτριου να γράψει ιστορία. Ο Σημίτης αγόρασε την είσοδο στο ευρώ, χρεώνοντας τη χώρα με εξοπλισμούς και Ολυμπιακούς αγώνες, δηλαδή κάτι παραπάνω από 100 δισ. 
Αυτές τις μέρες οι Γερμανοί είναι χαρούμενοι και ας τους αφήσουμε να χαρούν.
<<Η δουλειά σε απελευθερώνει>>. Αυτό έγραφε η είσοδος στο Νταχάου.
Μέσα ξέραμε ακριβώς τι δουλειά γινότανε. Βασανιστήρια, βασανιστήρια, βασανιστήρια. Καίγανε ζωντανούς ανθρώπους στους φούρνους μέχρι που μπήκανε οι Αμερικανοί  και τέλειωσε η «εργασία» του Νταχάου. 
Οι Αμερικανοί στη συνέχεια υποχρέωσαν τους Γερμανούς να κρατήσουν ζωντανά στη μνήμη μας αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 
Όμως η ίδια ρήση του Χίτλερ κυνηγάει ακόμα τους Γερμανούς. Είμαστε στον 21ο αιώνα κι αυτοί μας λένε ακριβώς τα ίδια λόγια. Χρειάζεται δουλειά ακόμα, πολλή δουλειά.
Έχουν γίνει πολλά, αλλά χρειάζονται κι άλλα να γίνουν. Τώρα οι φούρνοι βαφτίστηκαν σε μεταρρυθμίσεις και διάλυση εργασιακών δικαιωμάτων. 
Η δουλειά απελευθερώνει ή η δουλεία;  
Ένας αιώνας περπάτημα για να βρεθεί στο ίδιο σημείο η ιστορία. 
Και ρωτώ: Η δουλειά απελευθερώνει; 
Αν ναι, τότε γιατί δεν αφήνουν τους Έλληνες να δουλέψουν; Γιατί συνεχίζουν αυτά τα φριχτά βασανιστήρια; 
Ω Ευρώπη, Ευρώπη!!
Τα πάντα ΜΑΤΕΟτης!!

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016



Ακούστε εφιάλτες

Ακούστε κυρία Γεννηματά, κύριε Παπανδρέου, κύριε Πάγκαλε ή όπως αλλιώς λέγεστε, σε όποιο κόμμα και αν είσαστε. Κυβερνήσατε αυτή τη χώρα με το χειρότερο τρόπο. Τη ρίξατε στα βράχια. Φτωχοποιήσατε τους κατοίκους της, ρημάξατε τη νεολαία της. Όχι όλη βέβαια. Τα δικά σας παιδιά είναι αλλού, σε ασφαλές μέρος με ασφαλή προοπτική.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Αφού αποτύχατε οικτρά, δεν είχατε το θάρρος να αναλάβετε καμιά ευθύνη. Να πείτε κάναμε λάθος. Σηκώσατε το χέρι και δείξατε προς τα κάτω αντί να δείξετε τους καθρέφτες σας γιατί εσείς κυβερνήσατε εξαργυρώνοντας την εμπιστοσύνη ή τις προσδοκίες του κόσμου. Φτάσατε στο σημείο να ενοχοποιήσετε ολόκληρο λαό, να φτύστε στη μούρη του πως “μαζί τα φάγαμε”, να κρύψετε τις εγκληματικές πράξεις σας με την ανήθικη μεταφορά της ευθύνης σε αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα επειδή εσείς του κρύψατε τον ήλιο.
Ο εκσυγχρονισμός σας, η δημοκρατία σας, η ευθύνη σας, γέννησαν κλέφτες και σκάνδαλα. Παθογένεια και βρωμιά. Άκηδες και υποβρυχιάκηδες που κολυμπάνε ακόμη στα πολιτικά σας νερά ως σωτήρες.
Χτίσατε την παντοδυναμία σας, περιτυχισμένη από το τρίγωνο της διαφθοράς. Πολιτικοί που στράφηκαν ενάντια στο λαό τους, οικονομικές ελίτ που εξυπηρετήθηκαν από τους πολιτικούς και στην κορυφή τα ΜΜΕ που δεν έλεγαν κουβέντα.
Κακομάθατε να είσαστε στο απυρόβλητο. Να σας χαιδεύουν αργυρώνητοι δημοσιογράφοι και να σας λιβανίζουν κρυφοί σας υπάλληλοι. Η αρρώστεια σας επεκτάθηκε στη δημοσιογραφία, την αρρώστησε και έτσι μπορούσατε να λειτουργείτε όπως σας συνέφερε.
Τα πράγματα άλλαξαν. Ο κόσμος καταλαβαίνει. Οι δημοσιογράφοι μετανιώνουν. Μόνο εσείς είσαστε αμετανόητοι. Περιμένετε κάθε πένα που υπάρχει να σας αγιογραφεί. Κάθε γλώσσα που κινείται να σας γλείφει. Κάθε λέξη που ακούγεται να σας επαινεί. Έτσι κάθε προσπάθεια των δημοσιογράφων να κάνουν τη δουλειά τους σας φαίνεται ποινικό αδίκημα. Έγκλημα καθοσίωσης και εκτροπή.
Η εφημερίδα Documento τόλμησε στο τρίτο της φύλλο να γράψει ένα πραγματικό ρεπορτάζ. Από αυτά που δεν θέλετε και δεν έχετε συνηθίσει. Σύμφωνα με αυτό το ρεπορτάζ, στη λίστα Μπόργιανς με έλληνες καταθέτες από το Λουξεμβούργο, υπάρχουν τρία πολιτικά ονόματα. Η Εισαγγελείς προσπαθούν να εξακριβώσουν αν αυτά τα πολιτικά ονόματα ταυτοποιούνται με τα πολιτικά πρόσωπα. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Πραγματικά γεγονότα όπως θα σας πουν οι δικηγόροι σας. Και εσείς τι κάνατε; Βρίσατε την εφημερίδα, απαξιώσατε τους δημοσιογράφους και τον εκδότη, αφήσατε υπονοούμενα, προαναγγείλατε αγωγές. Α, ενώ όλα αυτά τα έγραφε μια εφημερίδα, κάνατε επίθεση και στον έλληνα πρωθυπουργό. Ίσως γιατί έχετε συνηθίσει, πως τα δημοσιεύματα εκπορεύονται από πολιτικά γραφεία και όχι από έρευνα. Όλη σας η στάση είναι μια προσβολή για τον Τύπο και την πολιτική.
Και όλα αυτά τα ανακοινώσατε πριν κυκλοφορήσει η εφημερίδα. Τι μύγα είναι αυτή που σας μυγιάζει τόσο και με τέτοια βιασύνη; Πού ξέρετε αλήθεια τι έχει η λίστα και τι ψάχνει ο Εισαγγελέας; Ή μήπως ξέρετε;
Είπατε τα πάντα εκτός από το απλό και αυτό που περιμένει κάποιος «δεν έχουμε καμιά σχέση εμείς ή η οικογένειά μας με καταθέσεις στο Λουξεμβούργο.Μακάρι να ψάξει ο Εισαγγελέας». Γιατί δεν το λέτε;
Η Ευρωπαική Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, την οποία έχει κυρώσει η Ελλάδα, είναι σαφής, όπως και η απλή λογική: ο δημοσιογράφος έχει δικαίωμα να ασκεί ακόμη και άδικη και υπερβολική κριτική όταν πρόκειται για δημόσια πρόσωπα τα οποία (επειδή είναι δημόσια) έχουν τα ίδια θέσει τον εαυτό τους υπό καθεστώς διαφάνειας και ελέγχου. Εσείς δεν ανέχεστε καμία κριτική και έλεγχο. Έτσι έχετε μάθει. Έτσι έχετε βολικά διαμορφώσει. Είσαστε ευρωπαιστές και ευρωπαίοι μόνο όταν επιβάλετε μνημόνια, όχι όταν πρόκειται για δικαιώματα.
Ξέρετε πως οι αγωγές και οι μηνύσεις σας δεν έχουν τύχη. Το κάνετε μόνο για να φοβίσετε όποιον τολμά να στέκεται απέναντί σας. Και κυρίως για να μην απαντάτε στην ουσία. Καμιά εικοσαριά από εσάς έχουν κάνει 60 μηνύσεις και αγωγές έχοντας την ίδια τύχη.
Το πρόβλημά σας όμως δεν είναι με εμάς. Το πρόβλημά σας έχει να κάνει πια με την κοινωνία της οποίας αποτελείτε περιθώριο. Σπείρατε όνειρα για να καταλήξετε φριχτοί εφιάλτες. Δεν τολμάτε ούτε να κυκλοφορήσετε στο δρόμο χωρίς τη φρουρά σας. Κάνατε ένα ολόκληρο λαό εχθρό. Έχετε την αυταπάτη πως με μια δεκαριά δικηγόρους θα επαναφέρετε την σιωπή και τα κλειστά στόματα. Μην σπαταλάτε τις δυνάμεις σας και μην κουράζετε τους δικηγόρους γιατί ίσως τους χρειαστείτε. Η έρευνα μόλις ξεκινά.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Προδομένη Δημοκρατία 

του Μίκη Θεοδωράκη


Το πολίτευμά μας είναι Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Οι Πυλώνες-Θεσμοί, είναι οι εξής:

  • Βουλή (νομοθετική εξουσία)
  • Κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία)
  • Δικαστική εξουσία
  • Πρόεδρος Δημοκρατίας- Ρυθμιστής του Πολιτεύματος.

Το Σύνταγμα είναι η βάση. Από αυτό πηγάζουν τα Δικαιώματα και οι Υποχρεώσεις των Πολιτών.

Ο Πρόεδρος πρέπει να είναι η ασφαλιστική δικλείδα. Να ελέγχει εάν ισχύει η Συνταγματική Αρχή ότι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει.
Και έχει την υποχρέωση-δικαίωμα, σε περίπτωση που εκείνος θεωρεί ότι παραβιάζεται αυτός ο κανόνας, να διαλύει τη Βουλή και να προκηρύσσει εκλογές.

Όμως, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986, ο Ανδρέας Παπανδρέου αφαιρεί αυτό το κύριο και μοναδικό δικαίωμα από τον Πρόεδρο και το δίνει στον εαυτό του (στον Πρωθυπουργό).

Έτσι ο ελεγχόμενος ανακηρύσσεται σε ελέγχοντα. Το γεγονός αυτό παραμορφώνει το Σύνταγμα και από Προεδρευομένη Δημοκρατία την μεταβάλλει σε Παντοδυναμία της Εκτελεστικής Εξουσίας, δηλαδή του Πρωθυπουργού που αναδεικνύεται σε Απόλυτο Άρχοντα, εφ’ όσον ο μόνος που μπορεί να τον ελέγξει είναι ο εαυτός του. Δηλαδή ουσιαστικά έχει δικτατορικά δικαιώματα, γιατί η ουσιαστική Δημοκρατία έχει καταντήσει ένα άδειο πουκάμισο.

Το επιχείρημα, ότι η πλειοψηφία στη Βουλή είναι η βάση της ουσιαστικής δημοκρατικής νομιμότητας είναι σκέτη κοροϊδία! Μιας και αυτή η πλειοψηφία ταυτίζεται με τον πρωθυπουργό! Δηλαδή, είναι όργανο στα χέρια αυτού που μετά την συνταγματική αναθεώρηση του ’86, είναι όπως είπα ο απόλυτος Μονάρχης.

Από εκεί και πέρα, ο Τσίπρας με τις 153 έδρες και το 16% είναι ανεξέλεγκτος να κάνει ότι θέλει, έχοντας στο τσεπάκι την πλειοψηφία των εδρών, αδιαφορώντας αν έχει την Λαϊκή πλειοψηφία. Σχετικά, γράφει στα σημερινά ΝΕΑ, ο αρθρογράφος Ηλίας Κανέλλης (ΑΡΘΡΟ: Το τζάμπα πέθανε, στη στήλη Ενστάσεις)

Στην ίδια εφημερίδα, ο διαπρεπής δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστου αποστομώνει με ατράνταχτα στοιχεία το Γραφείο του πρωθυπουργού, που αναφέρει πως τάχα το ταξίδι στην Κούβα κόστισε μόνο 22,900 ευρώ!

Σαν απλός πολίτης, τους συγχαίρω και τους ευχαριστώ και τους δύο γι’ αυτό.

Σε αυτήν την ανοικτή πρόκληση, η Βουλή σιωπά, διότι μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης του ’86, είναι συνένοχη γι’ αυτή την παραμόρφωση της Αρχής της ουσιαστικής Λαϊκής Κυριαρχίας (σ.σ.: βλ. καταγγελίες Μίκη Θεοδωράκη, στο άρθρο Είμαστε θύματα μιας τραγικής φαρσοκωμωδίας/21.05.2016).

Άλλωστε, όλοι είναι ίδιοι: Εξουσιαστές, Σκληροί, Άπονοι. Ενώ ο λαός σέρνεται πάνω στη λάσπη της λιτότητας, αυτοί αγοράζουν πανάκριβα αεροπλάνα (βλέπε Σαμαράς 2013). Τι να κάνουν; Να τα πουλήσουν και να ταξιδέψουν όπως οι βλάκες ψηφοφόροι τους. Για 300.000 δολλάρια, μια οικογένεια με 1.000€ το μήνα θα έπρεπε να δουλεύει 300 μήνες, με 300€ το μήνα, 1000 μήνες… Πόσες ανθρώπινες κατοικίες για τους πρόσφυγες; Πόσα κρεβάτια νοσοκομείων;

Περικυκλωμένοι από εχθρούς. Σε κρίσιμη στιγμή. Απειλές. Κινδύνους. Γιατί το ταξίδι; Για να μιλήσει ένας προσκυνημένος, συμβιβασμένος από το βήμα ενός όρθιου, ασυμβίβαστου!

Ένας αληθινός Εθνικός Μάγκας. Γιατί, είναι μαγκιά να μπορείς να κοροϊδεύεις 10 εκατομμύρια υπηκόους για να κάνεις το κέφι σου. Πας και βρίζεις την Μέρκελ και μόλις ξαναγυρίσεις πίσω, της τηλεφωνείς και επαιτείς βοήθεια από τη Μέρκελ! Να ποια είναι η Μεγάλη, η Παγκόσμια Μαγκιά. Γιατί μπορείς και λες βλάκες τους έξυπνους Έλληνες κατάμουτρα, χωρίς ενδοιασμούς και ντροπές!

Τελειώνοντας, οφείλω να μιλήσω στον Αλέξη Τσίπρα στη γλώσσα που αποπνέουν οι πράξεις του. Δηλαδή στη γλώσσα του «μάγκα», για να με καταλάβουν όσοι φίλοι του απομείνανε, αλλά και όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι ορισμένοι -δεν φτάνει ότι μας σπρώχνουν προς την καταστροφή- αλλά μας κοροϊδεύουν κι από πάνω!

Λοιπόν…


Ανοιχτή Επιστολή προς τον κ. Τσίπρα

Σύντροφε Αλέξη, σε παραδέχομαι, γιατί είσαι μάγκας. Ο πιο μεγάλος μάγκας στην Ελλάδα από το 450 π.Χ. έως σήμερα. Γιατί κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να λογαριάσεις κανένα. Παίρνεις το προσωπικό σου αεροπλάνο, το γεμίζεις με φίλους και φίλες και πας στην Κούβα και αφήνεις τον λογαριασμό, 300.000 δολλάρια να τον πληρώσουν τα κορόιδα με τα 300 ευρώ το μήνα στην καλλίτερη περίπτωση. Κάνεις το κέφι σου. Μιλάς στην πλατεία της Επανάστασης όπου μιλούσε και ο Φιντέλ σαν ένας γνήσιος και σκληρός επαναστάτης. Υψώνεις το πελώριο ανάστημά σου ενάντια στον Καπιταλισμό-Ιμπεριαλισμό. Τρως τον αγλέορα (600 ευρώ για ένα γεύμα πληρωμένο από το Υπουργείο των Εξωτερικών, δηλαδή τα τσιράκια σου). Το διασκεδάζεις, το γλεντάς, την ώρα που τα κορόιδα οι Έλληνες κάθονται στις ουρές για σύνταξη, ΔΕΗ, τράπεζες, νοσοκομεία και προ παντός λιτότητα στη λιτότητα. Το παίζεις επαναστάτης κι όταν γυρίσεις, ξαναγίνεσαι αυτό που ήσουν, το παιδί που κάνει τα θελήματα της Μέρκελ, του Ομπάμα και του Γιούνγκερ που κατακεραύνωσες στην Αβάνα και πάλι σε βάρος του έξυπνου ελληνικού λαού, γιατί αυτός αποφάσισε να τον κυβερνούν άτομα χωρίς οπαδούς και φιλότιμο, που το παίζουν κυβέρνηση.

Καλή αντάμωση στα Γουναράδικα.

Μίκης
Δεκέμβρης του 2016