Βάστα Αλέξη

του Κώστα Βαξεβάνη 

Οι κάτοικοι αυτής της χώρας πρέπει κάποια στιγμή να ισορροπήσουν ανάμεσα στην απαίτηση αυτών που θέλουν και στην αναίρεση που δημιουργούν όσα κάνουν. Τα θέλουμε όλα ακόμα και αν δεν κάνουμε τίποτα. Ακούω αυτές τις μέρες τις βαθυστόχαστες αναλύσεις στα καφενεία, τις σφιγμένες κουβέντες στις παρέες και τις προφητείες στα τηλεπαράθυρα. Όλοι κάτι θέλουν και καλά κάνουν. Ανησυχούν για τις αγορές, φοβούνται για τη συμφωνία, ασκούν κριτική απ’ τα Αριστερά για την υποχωρητικότητα της κυβέρνησης. Όταν τα αθροίσεις όλα, βγαίνει ένας κόσμος που για πρώτη φορά έρχεται αντιμέτωπος με την ευθύνη, την επικαλείται αλλά τη φοβάται κιόλας.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν η κυβέρνηση πάρει την απόφαση να προχωρήσει σε ρήξη, ποιός θα ακολουθήσει; Όσοι καταναλώνουν τον νεο-lifestyle που κρέμεται στα περίπτερα; Αυτοί που αγοράζουν εφημερίδα για τα DVD; Όσοι παρακολουθούν τα κανάλια διακατεχόμενοι από το σύνδρομο της Στοκχόλμης;

Αυτοί που παίρνουν συμβουλές ζωής από ξασμένες ξανθές; Αυτοί που ανησυχούν μήπως κλείσουν τα ΑΤΜ αν και στην Τράπεζα δεν έχουν ούτε σεντς; Ποιοί λοιπόν; Μήπως οι άλλοι; Οι συνειδητοποιημένοι που θέλουν η αλλαγή να έχει τα δικά τους μέτρα, τη δική τους ιδεολογική καθαρότητα και τη δική τους έγκριση; Όσοι αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατία ως τη δική τους πλευρά η οποία έχει πιστοποίηση αλάθητου; Οι επαναστάτες του αντιβιοτικού που κάνουν επανάσταση τρεις φορές ημερησίως μετά το φαγητό, σα να παίρνουν αντιβιοτικό; Ποιοί αλήθεια;

Δεν είμαι των μέσων όρων, ούτε των μέσων δρόμων. Αλλά κοιτάξτε γύρω. Είμαστε μια χώρα που μαθαίνει ξαφνικά σε μια άλλη στάση και μια άλλη ευθύνη. Που μαθαίνει να ψελίζει «όχι» και προσπαθεί να το πιστέψει. Δεν αναφέρομαι στους προσκυνημένους, σε αυτούς που ανοιχτά παρακαλάνε να αποτύχει η κυβέρνηση γιατί διαφορετικά θα αποδειχθεί πόσο ψεύτες και απατεώνες ήταν. Αναφέρομαι στην πλειοψηφία του κόσμου που βγαίνει από τη βρώμα τόσων χρόνων και πασχίζει να αλλάξει κάτι με τέτοια αγωνία που θέλει όλα να αλλάξουν σχεδόν αυτόματα.

Πρέπει να βρεθεί ισορροπία και αυτή την ισορροπία δεν θα την φέρουν οι συμψηφισμοί ούτε οι εφορμήσεις σε θερινά ανάκτορα αλλά η ευθύνη. Η Αριστερά επί δεκαετίες κάνει ένα μεγάλο λάθος. Δίνει στη λέξη «ευθύνη» ένα αόριστο κοινωνικό νόημα με αυτοματισμούς και λαϊκές ομοβροντίες. Αυτή η ευθύνη είναι πολλές φορές εύκολη και συγκαλυπτική. Κανένας δεν απαιτεί, κανένας δεν απολογείται. Οι κοινωνικές μάζες κινούνται ευθύγραμμα προς την ευθύνη με ρομαντικό και μαγικό τρόπο. Αυτός ο αχταρμάς της ευθύνης, κατάλοιπο του υπαρκτού σοσιαλισμού και της στρέβλωσης της διαλεκτικής, δεν έχει χρησιμότητα σήμερα, γιατί πολλύ απλά η Αριστερά έχει την ευθύνη για όσα συμβαίνουν.

Το δάχτυλο λοιπόν πρέπει να στραφεί προς τα μέσα και να δείχνει συγκεκριμένα πράγματα. Δεν χρειάζονται αγκιτάτορες, ινστρούχτορες και τακτικές. Χρειάζεται όσοι διοικούν να σταθούν απέναντι στη δική τους ευθύνη. Και όσοι διοικούνται να επαναπροσδιορίσουν την ευθύνη τους απέναντι στα πράγματα.

Τι θέλουν κάποιον να τους σώσει; Ακόμη και αν έχει τις ικανότητες, αυτές αναιρούνται όταν ο πολίτης στερεί την δική του προωθητική δύναμη.

Ο Τσίπρας έχει ένα στοίχημα όχι μόνο απέναντι στη χώρα αλλά την Ευρώπη. Να αλλάξει αυτή η Ευρώπη με τα δομικά λάθη και τους οικονομικούς καταναγκασμούς. Το στοίχημα αυτό δεν σχετίζεται με την διαπραγμάτευση, αλλά είναι πολιτικό. Έχει τις αντικειμενικές δυνατότητες να το πετύχει, αλλά θα αποτύχει αν δεν υπάρξει συλλογική ευθύνη. Όσο αποδυναμώνεται απ αυτή, τόσο θα χάνει. Είναι εύκολο ίσως να εκθέτεις όσους χαιρέκακα εύχονται να αποτύχει λέγοντας πως αυτοπροσδιορίζονται ως η τρόικα του εσωτερικού. Το δύσκολο είναι να αποτελέσεις την έκφραση όλων των υπόλοιπων. Και των φοβισμένων, και των άπειρων, και όσων ανακαλύπτουν τη δύναμή τους και εκείνων που στον ύπνο τους φοράνε όλα τα φωτοστέφανα των χαμένων μαχών ακόμη και αν δεν τα δικαιούνται. Δύσκολη υπόθεση.   Βάστα Αλέξη.

Κάτι τέτοιες ημέρες ξεχωρίζουν τους άνδρες από τα αγόρια...

Υπάρχει ένα εύλογο ερώτημα το οποίο, όλως τυχαίως βεβαίως, δεν τέθηκε ποτέ από καμία δημοσκόπηση: "ανάμεσα στην αποπληρωμή δόσης τού ΔΝΤ και την καταβολή μισθών και συντάξεων τί θα επιλέγατε"; Ο καθένας μπορεί να κάνει τις δικές του εκτιμήσεις για το ποιά θα ήταν η απάντηση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού, αλλά οι κατευθυνόμενοι δημοσκόποι κάτι παραπάνω θα ξέρουν για να μην θέτουν καν την ερώτηση. Πάνω σε αυτήν την απάντηση οφείλει να δομηθεί και η αντίδραση της κυβέρνησης αυτές τις ώρες κι αυτές τις ημέρες που οι διεθνείς τοκογλύφοι κατέρχονται τις πιο μαφιόζικες των τακτικών τους για να καταρρεύσει το Αριστερό γαλατικό χωριό...

Μέχρι στιγμής ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης έχουν κατορθώσει να σταθούν όρθιοι σε έναν ανηλεή και πρωτοφανή πόλεμο συκοφάντησης από την εγχώρια και παγκόσμια ελίτ διαμέσου και των μιντιακών φερέφωνών της. Δεν διστάζω να το γράψω πως η μάχη που δίνουν, αν δεν είναι ηρωική είναι σχεδόν ηρωική. Κι αυτό γιατί δεν πολεμούν για το δικό τους ατομικό συμφέρον ή κάποιων ποικιλώνυμων συμφερόντων, όπως συνέβαινε με τους προηγούμενους, αλλά γι' αυτό ενός λαού που εξακολουθεί να διακατέχεται από εμμονές ραγιαδισμού προτιμώντας να δολοφονηθεί αρκεί να βρουν το πτώμα του με ευρώ στις τσέπες. Αυτούς τους τέσσερις μήνες η Ελλάδα ύψωσε το ανάστημά της, συγκρούστηκε με αντιλήψεις και ιδεοληψίες που οδήγησαν στην οικονομική γενοκτονία για πρώτη φορά μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μιας αναπτυγμένης χώρας κι απόδειξε ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος πέρα από το "ναι σε όλα". Θα είναι κρίμα, επομένως, για την κυβέρνηση να γκρεμίσει ό,τι με πολύ κόπο έχει χτίσει αποδεχόμενη ένα τελεσίγραφο που αποτελεί βόμβα πρώτα από όλους για εκείνους που το βάζουν στο τραπέζι...

Οσο κι αν γαβγίζει ο Β. Σόιμπλε, όσο κι αν απειλεί η Κρ. Λαγκάρντ, όσο κι αν εκβιάζει ο Μ. Ντράγκι κανένας τους δεν είναι έτοιμος να αποδεχθεί τις συνέπειες μιας ελληνικής χρεοκοπίας για τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό τους. Το εργαλείο που δημιούργησαν για να κορέσουν την απληστία τους αυξάνοντας τα υπερκέρδη τού μεγάλου κεφαλαίου, φτωχοποιώντας παραλλήλως τους λαούς, έφτασε η ώρα που τους γυρίζει μπούμερανγκ. Η αυτού εξοχότης, η παγκόσμια υπερδύναμη των ΗΠΑ τηλεφωνεί απεγνωσμένα δεξιά κι αριστερά για να αποτρέψει τη σύγκρουση της Ελλαδίτσας με τους δανειστές της κι όμως υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν ακόμα ότι αν την ερχόμενη Παρασκευή δεν πληρώσουμε το ΔΝΤ και προκύψει πιστωτικό γεγονός έρχεται το τέλος τού κόσμου μόνο για τους έλληνες, πλασάροντας καταστροφολογικά σενάρια δήθεν για εμάς, τα οποία στην ουσία αφορούν τους θεσμούς. Υπενθυμίζω σε όσους το έχουν ξεχάσει πως η Γερμανία έχει το ίδιο νόμισμα με την Ελλάδα. Μην ρωτάτε τον γράφοντα, αλλά ρωτήστε οικονομολόγους τί σημαίνει για το Βερολίνο αν καταρρεύσει, για παράδειγμα, η Βρέμη, το μικρότερο σε πληθυσμό γερμανικό κρατίδιο...

Οι οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες, επομένως, μιας ελληνικής απομόνωσης είναι τόσο μεγάλες που μια συντηρητική πολιτικός όπως η Ανγκ. Μέρκελ κι ένα πιόνι όπως η Κρ. Λαγκάρντ δεν έχουν το σθένος να τις σηκώσουν στους ώμους τους. Αν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν εκβιαστής, θα είχε εμμείνει στην απαίτησή του από τους εταίρους να εφαρμόσει άμεσα όλο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, επιδιώκει έναν έντιμο συμβιβασμό σεβόμενος την επιθυμία τού ελληνικού λαού αλλά και την τήρηση των διεθνών ισορροπιών. Η χώρα μας έχει ήδη κάνει το άλμα μακριά από το γκρεμό. Απομένει στους διεθνείς τοκογλύφους να μην αυτογκρεμιστούν...

Οπως κι αν έχει, κάτι τέτοιες ώρες και ημέρες είναι που ξεχωρίζουν τους άνδρες από τα αγόρια. Επιτρέψτε μου την πρόβλεψη πως ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλουν την υπογραφή τους σε ένα τρίτο μνημόνιο. Τα προσχέδια συμφωνίας που έχουν κυκλοφορήσει είναι κάτι παραπάνω από έντιμος συμβιβασμός, αποτελούν νίκη για την Ελλάδα. Ενδεχομένως κάποιοι να έχουν την απαίτηση να κερδίσουμε τη "Μπαρτσελόνα" με 4-0 και να είναι δυσαρεστημένοι με το 1-0. Κι εγώ τάσσομαι στο πλευρό των ονειροπόλων που τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα. Δεν θα φτάσω, ωστόσο, και στο σημείο να πετάξω πέτρες σε εκείνους που θα μου φέρουν σήμερα τα μισά κι αύριο τα υπόλοιπα...

Εφόσον επιτευχθεί μια καλή συμφωνία, άλλωστε, η κυβέρνηση θα έχει κερδίσει άπλετο πολιτικό χρόνο, με τους ποταμίσιους σαμαροβενιζέλους να σπαράσσονται από εμφύλιες διαμάχες, και θα έχει ενδυναμώσει τόσο πολύ η λαϊκή υποστήριξη σε αυτή ώστε να μπορέσει να περάσει πανίσχυρη στη δεύτερη φάση τής σύγκρουσης με το κατεστημένο, αρχής γενομένης με την προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες εντός τού Ιουνίου. Θα διαπιστώσετε λίαν συντόμως ότι η λάσπη που έχουν πετάξει μέχρι τώρα τα μιντιακά παπαγαλάκια θα μοιάζει με γαλλικό άρωμα μπροστά σε αυτή που θα ακολουθήσει. Το ευτύχημα είναι, πάντως, πως λίγοι τους παίρνουν σήμερα στα σοβαρά κι ελάχιστοι θα συνεχίσουν να το κάνουν μετά από τη συμφωνία...

Πηγή: tripioevro.blogspot.gr