DATE

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015


του Μάκη Ανδρονόπουλου

Οι 48 ώρες που χρειάστηκε ο Αλέξης Τσίπρας για να συγκροτήσει την κυβέρνησή του καταδεικνύουν 
είτε ότι δεν την είχε φτιάξει στο μυαλό του, είτε ότι είναι έρμαιο των κομματικών και προσωπικών ισορροπιών. 

Το πρόσχημα ότι η άρνηση του Γιάνννη Δραγασάκη να αναλάβει πρόεδρος της Βουλής και η θεωρία με τις καραμπόλες που λένε τα κανάλια είναι αστεία. Υπήρξε τρικυμία που δείχνει την ομιχλώδη αντίληψη της πραγματικότητας και την σύγχυσή της με ιδεολογικά ζητήματα και με εμβληματικά (;) πρόσωπα.
Αυτά δεν είναι ενθαρρυντικά για τους πολίτες και την οικονομία (ούτε για τις αγορές που θα χρειαστεί να βάλουν σύντομα λεφτά στις τράπεζες), καθώς το στίγμα της κυβέρνησης μοιάζει συντηρητικό και αυτονόητο, όχι ριζοσπαστικό και επιθετικό.

Η 3η κυβέρνηση Τσίπρα των 14 υπουργείων με τα 46 μέλη (7 γυναίκες, 5 ΑΝΕΛ) χαρακτηρίστηκε από την κατάργηση του υπουργείου για την Πάταξη της Διαφθοράς  (Παναγιώτης Νικολούδης) και την άρνηση της συμμετοχής του Γαβριήλ Σακκελαρίδη στην κυβέρνηση (ΣΣ: ελπίζουμε πως ο κατά τα άλλα χαριτωμένος νεαρός πολιτικός δεν φιλοδοξεί να γίνει ο νέος Λαφαζάνης).

Επί της ουσίας, το κύριο χαρακτηριστικό της νέας κυβερνητικής δομής είναι το σπάσιμο των υπερυπουργείων που είχαν «κατασκευαστεί» κυρίως επί Γιώργου Παπανδρέου σε μια προσπάθεια δήθεν νεωτερισμού. Οι συγχωνεύσεις υπουργείων δεν πέτυχαν ποτέ στα χρόνια της μεταπολίτευσης, επειδή είχαν ευκαιριακό και καιροσκοπικό χαρακτήρα. Σπάνια έγιναν οργανικές συγχωνεύσεις, εξ αιτίας της αδυναμίας των υπουργών απέναντι στους συνδικαλιστές και στις υπηρεσιακές ισορροπίες. Έτσι, ακολουθούν οι διασπάσεις, καθώς οι συγχωνεύσεις αποτυγχάνουν στην παραγωγή θετικών αποτελεσμάτων. Οι διασπάσεις που έγιναν τώρα είναι αμυντικές και όχι δημιουργικές. Ξαναγυρίζουμε στα παλιά. Καμία νέα ιδέα (αυτό για το ΕΣΠΑ υπήρχε στο ΥΠΕΘΟ πολύ πριν την εποχή Πάχτα), καμιά διοικητική, οργανική και λειτουργική καινοτομία. Και αυτό αντανακλάται και στην περιβόητη διοικητική μεταρρύθμιση.  

Επιπλέον είναι και το «σύνδρομο των αναπληρωτών υπουργών». Στην πρώτη κυβέρνηση οι υφυπουργοί ήταν ελάχιστοι, σε αντίθεση με την πληθώρα των αναπληρωτών, που καταδείκνυε δύο πράγματα: πρώτον, ότι έπρεπε όλοι οι σύντροφοι να είναι κατά κάποιο τρόπο ίσοι και δεύτερον, οι συγχωνεύσεις ήταν για το θεαθήναι και απέτυχαν. Τώρα έχουμε περισσότερους υφυπουργούς, αλλά οι αναπληρωτές παραμένουν ουσιαστικά.

Η δομή μιας κυβέρνησης, δηλαδή τα υπουργικά χαρτοφυλάκεια και οι αρμοδιότητες που τα συνοδεύουν, αντανακλά αφ΄ ενός την αντίληψη του πρωθυπουργού για τις λειτουργικές ανάγκες της κυβέρνησής του και ως εκ τούτου τις πραγματικές ανάγκες του κράτους και της οικονομίας και αφ΄ ετέρου τον συντηρητισμό ή την ριζοσπαστικότητα με την οποία κυβερνά. Αντανακλά επίσης προτεραιότητες και εξαρτήσεις από το κόμμα και τα πρόσωπα (ΣΣ: ο σεβασμός Τσίπρα προς τους Φλαμπουράρη και Μπαλτά, ελπίζαμε πως είχε εκφραστεί επαρκώς).

Βεβαίως, υπάρχει η θεωρία πως διατηρώντας ουσιαστικά τα ίδια πρόσωπα και πράγματα τρέχεις πιο γρήγορα προς την επικείμενη αξιολόγηση και στην πολυπόθητη διαπραγμάτευση του χρέους. ΟΚ, αλλά τα Χριστούγεννα, μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να χτίζουμε την «άλλη Ελλάδα».


ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΟΥΛΕΙΑ 


της Κατερίνας Ακριβοπούλου 

Και τώρα δουλειά…
Η κυβέρνηση ορκίστηκε, οι υπουργοί ανέλαβαν και η «επανάσταση» αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας…
Αν η πρώτη φάση της διακυβέρνησης χαρακτηρίστηκε από έναν πρωτόγνωρο, ίσως και πρωτόλειο στα σημεία ριζοσπαστισμό,για άλλους εμπνευστικός και για άλλους μικρομέγαλος, η δεύτερη είναι «καταδικασμένη» να κινηθεί σε αποκλειστικά διαχειριστική τροχιά…
Το στοίχημα και το επίδικο είναι το προοδευτικό πρόσημο με κοινωνική ευαισθησία και αντινεοφιλελεύθερη λογική…
Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών κατέστησε μέν τον
Αλ.Τσίπρα, κυρίαρχο της πολιτικής σκηνής, με χαοτική απόσταση τόσο από εσωκομματικούς, όσο και από τους εξωκομματικούς αντιπάλους, αλλά πίστωση χρόνου δεν δίνει ούτε κατ’ ελάχιστον …
Δεν θα ανεχτεί μία απο τα ίδια σε ο,τι αφορά παιχνίδια εξουσίας και μικροηγεμονισμών στο εσωτερικό του κόμματος…
Δεν θέλει άλλες αβελτηρίες στην κυβερνητική δράση …
Δεν θα συμφιλιωθεί με προσχήματα και πολιτικαντισμούς που θα επιχειρούν να βαφτίσουν το κρέας- ψάρι και το Μαυρογιαλούρο ιδανικό πολιτευτή…
Δεν θα συμβιβαστεί με υποχωρήσεις στο θέμα της διαπλοκής και της διαφθοράς…
Η σύνθεση της κυβέρνησης με τις ισρροπίες, τις καραμπόλες, τους συγκερασμούς και τις αμοιβαίες υποχωρήσεις, αντανακλά αυτό που ορίζεται ως κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ…
Ο Τσίπρας εκτινάχθηκε στα ύψη επειδή από την πρώτη στιγμή έχτισε μια αδιαμεσολάβητη σχέση με τον κόσμο, χωρίς ενδιάμεσο ιμάντα το κόμμα και τους «ιδιοκτήτες» του…
Αντί να κάνει εσωκομματικό δημοψήφισμα για τους χειρισμούς στη διαπραγμάτευση , προσέφυγε στο λαό, αντί να κάνει συνέδριο μετά τη διάσπαση, προκήρυξε εκλογές, βάζοντας έτσι στο προσκήνιο απευθείας την κοινωνία η οποία και τον νομιμοποίησε με τρόπο που θα μνημονεύται για χρόνια στην πολιτική ιστορία…
Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ με όρους «τσιφλικιού», ηττήθηκε την Κυριακή και θα ηττηθεί οποτεδήποτε επιχειρήσει να ποδηγετήσει σαν «επιτροπή σοφών» τις εξελίξεις και το φρόνημα του κόσμου…
Τα πρώτα κρούσματα – πρίν καλά καλά ορκιστεί η κυβέρνηση- με «αντάρτικα», φραξιούλες και εσωκομματικές ίντριγκες από στρατηγούς και λογαχούς που επιδιώκουν να κερδίσουν πόντους ενόψει του επικείμενου συνεδρίου, δεν είναι καλά δείγματα…
Το τοπίο είναι ναρκοθετημένο από τους δανειστές με τρόπο αριστοτεχνικό και οι προκλήσεις το επόμενο τρίμηνο διαμορφώνουν μια ισορροπία τρόμου για τη χώρα…
Οποιαδήποτε απόπειρα από «μικρομαγαζάτορες» και εμμονικούς διεκδικητές μιας κλειστής εξουσίας εντός των τειχών της Κουμουνδούρου,να προτάξουν στενά συμφέροντα και προσωπικές στρατηγικές, που δεν έχουν καμία αντιστοίχηση στην κοινωνία, θα είναι μοιραία …
Για όλους αυτή τη φορά …

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015


Τρίτη και φαρμακερή…


της Κατερίνας Ακριβοπούλου 

Τελικώς  η μόνη παρένθεση ήταν η σύντομη απομάκρυνση του Αλέξη Τσίπρα από το Μαξίμου …
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας πανταχόθεν βαλλόμενος πρωθυπουργός κερδίζει εκλογές, ενώ έχει απέναντί του σύσσωμο το κατεστημένο και τον Τύπο που το υπηρετεί …
Ο Ανδρέας  Παπανδρέου  κέρδισε τις εκλογές το 1993, λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση της δίκης του τον Ιανουάριο του 1992 στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά . Είχαν προηγηθεί το διαβόητο  «βρώμικο 89», η οικουμενική  και η νίκη Μητσοτάκη το 90. Τότε οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούσαν το ΠΑΣΟΚ τελειωμένο δια παντός…
Το 2007  ο Κ.Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, με 65 νεκρούς στις φωτιές που έκαναν στάχτη ζωές, σπίτια και χιλιάδες στρέμματα σχεδόν σε ολόκληρη την Πελοπόννησο ! Παραμονές των εκλογών η γενικευμένη «αίσθηση» προεξοφλούσε συντριβή Καραμανλή…
Ο Αλέξης Τσίπρας μόνος του, χωρίς μηχανισμό , με το κλίμα ηττοπάθειας να διαπερνά ακόμη και τους δικούς του, έχοντας υπογράψει τρίτο μνημόνιο, με το κόμμα του διασπασμένο, το γερμανοκρατούμενο διευθυντήριο της Ευρώπης σε μάχη μέχρι θανάτου εναντίον του και το εγχώριο κατεστημένο να δίνει τα ρέστα του,προκειμένου να τον αποτελειώσει δια της ενσωμάτωσης, θριάμβευσε  αφήνοντας άφωνους εχθρούς και φίλους …
Και οι τρεις περιπτώσεις έχουν ένα κοινό τόπο: Την προσπάθεια διαφόρων συμφερόντων να επιβάλλουν βιαίως  πολιτική μεταβολή. Χωρίς προσχήματα, με θηριώδη αλαζονεία αλλά με ολοκληρωτική άγνοια του λαϊκού ενστίκτου, τα συμφέροντα  συνήθως επιβάλλονται, αλλά όταν την πατάνε, ή ήττα είναι συντριπτική και δομική…
Το εκλογικό αποτέλεσμα- νικηφόρο για τρίτη συνεχόμενη φορά, δεν αποτελεί μόνον προσωπικό θρίαμβο του Αλ.Τσίπρα και σπουδαία νίκη του Π.Καμένου. Συνιστά το τελειωτικό χτύπημα στην, υποκοσμιακού τύπου εγχώρια διαπλοκή και τη χαριστική βολή στο γερμανικό σύστημα πολιτικής και εξουσίας στην Ευρώπη. Διασύρεται και πάλι από τη στάση ενός λαού που ξέρει να διακρίνει προθέσεις και να κρίνει συμπεριφορές.Τρίτη και φαρμακερή όντως αυτή η εκλογική αναμέτρηση…
Η Ν.Δ. μπορεί να κράτησε τα ποσοστά της αλλά  πολιτικά είναι ήδη ακυρωμένη, το ΠΑΣΟΚ απλώς έδιωξε τον Βενιζέλο ,αλλά παραπέρα δεν πάει, το ΠΟΤΑΜΙ τελείωσε οριστικά, όπως όλα τα προϊόντα μιας χρήσεως και η Λαϊκή Ενότητα δικαίωσε τη λαϊκή θυμοσοφία για την  προδοσία  που πολλοί αγάπησαν,αλλά τον προδότη ουδείς…Ακόμη και αν δεν είναι ,στη συνείδηση του κόσμου καταχωρίσθηκαν προδοτικά, έτσι όπως πολιτεύτηκαν…
Οι διαπλεκόμενοι χειραγωγοί ηττήθηκαν κατά κράτος, η μικροψυχία σπάει τα προσωπικά της ρεκόρ το ένα μετά το άλλο και η αφέλεια επιμένει ότι ο κόσμος ψήφισε μνημονιακά!
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά βεβαίως πανηγυρίζει, καθώς αντιλαμβάνεται ότι η νίκη Τσίπρα – Καμένου είναι η αρχή του τέλους των μνημονίων και η απαρχή του ντόμινο που ακολουθεί …
Κάτι περισσότερο έχει υπόψη του ο Κρούγκμαν όταν δηλώνει ότι «το νέο μνημόνιο δεν πρόκειται να λειτουργήσει στην Ελλάδα»…


Ο διαμελισμός της Συρίας και η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης



Του Μάκη Ανδρονόπουλου


Ενώ εμείς παθαίνουμε κράμπα στο λαιμό όταν βλέπουμε τον Σύρο πατέρα μέσα στα αίματα να απομακρύνει το αγοράκι του από το χαμό, ενώ εμείς γυρίζουμε το κεφάλι επειδή δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε τη φωτογραφία με τα ξεβρασμένα άψυχα παιδάκια στην αμμουδιά, ο πολύς Ζακ Ατταλί μας προειδοποιεί πως «δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη», πως «μερικές φορές ο πόλεμος είναι αναγκαίος» και ότι εν τέλει, «οι πρόσφυγες θα κάνουν την Ευρώπη πρώτη δύναμη»…

1. Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, καθυστερημένος όπως πάντα στα ραντεβού του με την ιστορία, ανακοίνωσε ότι τις «επόμενες εβδομάδες» θα γίνουν αεροπορικές επιδρομές στη Συρία με στόχο να σταματήσει η εξάπλωση του ISIS και οι επιθέσεις τρομοκρατών στη Γαλλία. Σημειωτέον ότι πρόκειται για επιχειρήσεις ανεξάρτητες από τους αμερικανικούς σχεδιασμούς και τη συμμαχία Δυτικών και Αράβων, αλλά και αγνώστου διεθνούς νομιμοποιθητικού πλαισίου.
Ο Γάλλος υπουργός Άμυνας Ζαν-Υβ Λε Ντριάν, μεταξύ των επιχειρημάτων για τις αεροπορικές επιδρομές ανέφερε ότι ο ISIS εκπαιδεύει μαχητές για να χτυπήσουν τη Γαλλία, η οποία έχει υποστεί τρομοκρατικές επιθέσεις με πιο οδυνηρή αυτή του Charlie Hebdo. Είναι γνωστό ότι η συμμετοχή της Γαλλίας στη συμμαχία κατά του ISIS χαρακτηρίστηκε από την άρνησή της για επιχειρήσεις στο έδαφος της Συρίας, θέση που εγκατέλειψε ο Ολάντ στις 7 Σεπτεμβρίου.
Τι μυρίστηκε ο Γάλλος και κάνει ξαφνικά προβολή ισχύος; Βλέπει όπως εμείς, επικείμενη μοιρασιά της Συρίας και πάει να βάλει πόδι ή απλώς οι επιδρομές είναι και για εσωτερική κατανάλωση, με στόχο την αναστύλωση του κύρους του, το οποίο μετά την εντολή της Ουάσιγκτον να αποτρέψει το Grexit έχει πάρει τα πάνω του.
Με δυό λόγια, ο Ολάντ με άλλοθι το προσφυγικό κύμα και το στρες της τρομοκρατίας έτοιμάζεται κι αυτός να οργώσει με βόμβες τη χώρα, όπου εκατομμύρια άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε καταυλισμούς, για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους.

2. Δύο πρόσφατες ενδείξεις επιβεβαιώνουν πως οι Αμερικανοί τα έχουν βρει με τους Ρώσους και έχουν επαναριοθετήσει τον γεωπολιτικό χάρτη ελέγχου και επιρροής, όπως υποστηρίζουμε από την αρχή του Ιουνίου*. Η πρώτη ένδειξη έχει να κάνει με το ρωσοαμερικανικό φλερτ στη Συρία που προμηνύει τον διαμελισμό της και η δεύτερη αφορά στο νέο αφορισμό του Τζόρτζ Σόρος, σύμφωνα με τον οποίο «η διάσωση της Νέα Ουκρανίας πρέπει να είναι η κορυφαία προτεραιότητα της ΕΕ» (ΣΣ: το Νέας Ουκρανίας, σημαίνει όχι την παλιά, δηλαδή «αποδέχεται» πως η Ουκρανία έχει de facto διαμελισθεί). Οι ενδείξεις αυτές, όπως άλλωστε οι πυκνές συστηματικές επαφές Κέρι-Λαβρόφ, καταδεικνύουν πως μια νέα γεωπολιτική γεωγραφία έχει συμφωνηθεί.

3. Οι Ρώσοι  κατασκευάζουν νέο αεροδιάδρομο στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Λατάκιας, ώστε να είναι κατάλληλος για μεγάλα οχηματαγωγά αεροσκάφη. Επισήμως δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν να παρέχουν στρατιωτικό υλικό στη Συρία και ότι η συνδρομή τους στον συριακό στρατό είναι σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο.
Εκτιμάται ότι θα υπάρξει σύντομα άμεση εμπλοκή ρωσικών δυνάμεων στη μάχη κατά του ISIS, γι΄ αυτό και η Μόσχα που φιλοδοξεί να ηγηθεί στη μάχη εναντίον του, κάλεσε σε στρατιωτική συνεργασία τις ΗΠΑ για να αποφευχθούν «ανεπιθύμητα ατυχήματα».

4. Η αναβαθμισμένη σε άνδρες, συμβούλους και εξελιγμένα οπλικά συστήματα της Ρωσίας στη Συρία προκαλεί αμηχανία στους δυτικούς κύκλους. Οι Αμερικανοί σχολιάζουν πως η ρωσική εμπλοκή θα μπορούσε να οδηγήσει σε περισσότερη βία και αστάθεια. Οι Ρώσοι ισχυρίζονται πως θα μπορούσε να συμβάλλει στο τέλος του εμφυλίου πολέμου, αν και η εδαφική ακεραιότητα της Συρίας μπορεί να διασωθεί.
Σύμφωνα με τους Financial Times, η Χεζμπολά θεωρεί πιθανή τη διάσπαση και απαιτούν Ρωσία, Ιράν και Άσαντ να ελέγχουν και η οποία περιλαμβάνει μια το χώρο από το Χαλέπι και κατά μήκος της ακτής δια της Χομς, έως τη Δαμασκό και τα περίχωρά της που επεκτείνεται έως τα σύνορα με το Ισραήλ, αφήνοντας εκτός τις πλούσιες σε πετρέλαιο ανατολικές περιοχές.
Η Ουάσιγκτον προτιμά βέβαια τη Ρωσία να συμμετέχει στη συμμαχία, ενώ η Μόσχα κάνει λόγο για τη συγκρότηση ενός ενωμένου μετώπου ενάντια στις τρομοκρατικές ομάδες στη Συρία, καθώς η συμμαχία κατά του ISIS «οικοδομήθηκε σε λαθεμένες αρχές, οι οποίες αντίκεινται στο διεθνές δίκαιο», καθώς δεν έχει την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

5. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε πρόσφατα ότι «Τουρκία και Ρωσία εγγυητές της σταθερότητας» και ότι επιδιώκουν από κοινού την έναρξη ενός συγκεκριμένου διαλόγου, προσανατολισμένου στα αποτελέσματα πολιτικής διαδικασίας, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Σημειώνεται ότι Ρώσοι και Τούρκοι, ο καθένας για δικούς του λόγους, δεν θέλει ανεξάρτητες κουρδικές περιοχές που εξελίσσονται σε κρατικό μόρφωμα.

6. Το συμπέρασμα είναι πως θα έχουμε νέα κύματα προσφύγων και μετά την πάροδο της καλοκαιρινής περιόδου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Η επικείμενη την προσεχή Τετάρτη Σύνοδος Κορυφής των 28, θα νομιμοποιήσει στο πλαίσιο του θεωρήματος της «ανθρωπιστικής κρίσης», την εμπλοκή του στρατού. Η ακύρωση του Αβραμόπουλου από τον Γιούνκερ, μπορεί να έχει πιο βαθιά σημασία από την ανικανότητα του πρώτου.

7. Ο ευτελισμός της Συμφωνίας Σένγκεν, το κλείσιμο των συνόρων από Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Τσεχία θα εγκλωβίσει στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, προσφύγων. Σημειωτέον ότι μετά την αποκάληψη των 5.000 όπλων στο πλοίο Haddad 1, πυκνώνουν οι εκτιμήσεις ότι ο ISIS περνάει όπλα στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Η εδραίωση αυτής της φήμης θα οδηγήσει στην στρατιωτικοποίηση των θαλασσίων συνόρων της χώρας (ευρωπαϊκά στρατεύματα, ΝΑΤΟ ή ότι άλλο) με ότι αυτό συνεπάγεται. Εννοείται πως εάν ήθελαν οι Δυτικοί, θα μπορούσαν με ειδικές επιχειρήσεις αστραπή στη φίλη και σύμμαχο νατοϊκή Τουρκία να «κλείσουν» τα 500 ταξιδιωτικά γραφεία-μαϊμού που διακινούν πρόσφυγες, μετανάστες και κρυπτοτζιχαντιστές.  


Η ισχυροποίηση τουΤσίπρα στο πολιτικό σκηνικό και η τιμωρία του λαού στον Λαφαζάνη



του Θ . Κολοκοτρώνη

Προσωπικός θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα. Αυτός είναι ο ξεκάθαρος τίτλος των εκλογών όπως εξελίχθηκαν κι αυτό που πλέον περιμένει ο κόσμος είναι να δει μια σταθερή κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας.
Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ είναι εντυπωσιακά κι αυτό οφείλεται στον Τσίπρα, ο οποίος παραμένει δημοφιλής και πήρε μια δεύτερη ευκαιρία που προσωπικά την ερμηνεύω ως ψήφο ανοχής και όχι εμπιστοσύνης.
Ο Τσίπρας έχει κάθε λόγο να είναι πολύ χαρούμενος. Έλεγε ότι θα σκίσει το μνημόνιο και υπέγραψε το τρίτο και πιο επαχθές.
Του έφυγε ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, έκλεισαν οι τράπεζες, ήρθαν τα capital control, δημιουργήθηκε ασφυξία στην αγορά και ουσιαστικά η χώρα δεν κυβερνήθηκε.
Κι όμως ο νεαρός πολιτικός όχι μόνο έμεινε όρθιος, αλλά τώρα πια είναι πολύ πιο δυνατός.
Ξέρετε γιατί; Διότι δεν θα έχει τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου, τον Βαρουφάκη και τους άλλους πρώην συντρόφους που καθημερινά τον πυροβολούσαν.
Ο Τσίπρας, δηλαδή, στην αρχή θα κινηθεί πιο ευέλικτα και από αυτόν θα εξαρτηθεί η μελλοντική στάση των "53" που για πολλούς θα είναι η δεύτερη αντιπολίτευση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ομάδα Λαφαζάνη.
Θέλει δεν θέλει, το πιστεύει δεν το πιστεύει είναι υποχρεωμένος να υπηρετήσει το τρίτο μνημόνιο.
 Πρέπει να είναι συνεπής απέναντι στους δανειστές και να είναι έτοιμος να συγκρουστεί με ένα αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας που θα αντιδράσει από τα νέα μέτρα.
Ο χειμώνας θα είναι τρομερά δύσκολος για τον ελληνικό λαό και τότε θα φανούν τα αντανακλαστικά του Τσίπρα και του κόμματός του. 
Από εκεί και πέρα η Νέα Δημοκρατία γνώρισε ακόμα μία ήττα και τα ποσοστά της δεν ήταν καλά ανάλογα με τη δυναμική που είχε αναπτύξει τις τελευταίες ημέρες με τον Μεϊμαράκη.
Κι όπως πολύ σωστά επεσήμανε η Ντόρα Μπακογιάννη ο λαός επέλεξε τη Νέα Δημοκρατία ως αξιωματική αντιπολίτευση και έτσι πρέπει να κινηθεί με ό,τι αυτό σημαίνει για τις ψηφοφορίες στη βουλή και όχι μόνο.
Η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύεται τη ψήφο διαμαρτυρίας, ενώ πολύ καλά πήγε το ΠΑΣΟΚ με την Φώφη ( ήταν κτύπημα για τον Βενιζέλο) και το ΚΚΕ.
Ο θεοδωράκης είχε βάλει ψηλά τον πήχη, συν ότι ακόμα δεν έχει δώσει ολοκάθαρο πολιτικό στίγμα, ενώ ο Καμμένος τα κατάφερε ξανά και θα τον δούμε στη κυβέρνηση δίπλα στον Τσίπρα.
Ο Λεβέντης εισέπραξε ψήφους "χαλαρότητας" και έστω και αργά αισθάνεται δικαιωμένος.
Ο Λαφαζάνης δεν τα κατάφερε να μπει στη βουλή και σαφώς πρόκεται για μεγάλη αποτυχία. Ο λαός τον τιμώρησε.
Φοβήθηκε από τα τηλεοπτικά σποτ της δραχμής, ενώ ο τρόπος που έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την ομάδα του ουσιαστικά συσπείρωσε περισσότερο τους ψηφοφόρους της Αριστεράς και ενδεχομένως άλλων κομμάτων υπέρ του Τσίπρα.
Κι αυτό προκύπτει από την σύγκριση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Μικρή η διαφορά του Σεπτεμβρίου από τον περασμένο Ιανουάριο. Γι' αυτό γράφω για θρίαμβο.
Τέλος, η τεράστια αποχή είναι το μεγάλο πολιτικό μήνυμα των εκλογών προς πάσα κατεύθυνση του πολιτικού συστήματος.
Ένας στους δύο Έλληνες είναι αηδιασμένος και δεν έχει άδικο...


Όχι συγνώμες. Εισαγγελέας!


Του Κώστα Βαξεβάνη

Εφτά ποσοστιαίες μονάδες διαφορά δεν συνιστούν ντέρμπι. Δεν είναι μικρή διαφορά, αδιόρατη, μη υπολογίσιμη ή μη ανιχνεύσιμη. Εντοπίζεται ακόμη και στις κουβέντες στα καφενεία. Ω του θαύματος όμως οι εταιρείες δημοσκόπησης (με εξαίρεση την Prorata με την οποία συνεργαστήκαμε) δεν βρήκαν σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου καμιά υπολογίσιμη διαφορά.
Συστηματικά από το 2012, που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε υπολογίσιμη δύναμη και δύναμη εξουσίας, οι εταιρείες δημοσκόπησης όλο κάνουν λάθος. Δεν βρίσκουν διαφορές, πολλές φορές βλέπουν την πραγματικότητα στατιστικά αντεστραμένη, αλλά ταυτόχρονα δεν ανακοινώνουν πως ήρθε η ώρα να κλείσουν γιατί οι καφετζούδες τα καταφέρνουν καλύτερα από αυτές.
Το επιχείρημα κάθε φορά είναι πως η δημσοκόπηση που έκαναν «ήταν μια φωτογραφία της στιγμής», πως «έτσι ήταν τα πράγματα αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξαν», ή πως τα λάθη τους ήταν μέσα στα στατιστικά όρια.
Το 2012 «έβλεπαν» το ΣΥΡΙΖΑ κόμμα του 4% ενώ ήταν στο 17%, στις επόμενες εκλογές έβλεπαν το ΠΑΣΟΚ να θριαμβεύει με το ΣΥΡΙΖΑ και πάλι να είναι ο πολιτικά χαμένος. Τον Ιανουάριο πάλι είδαν ντερμπι ενώ η διαφορά ήταν 8 μονάδες. Στο δημοψήφισμα το ΝΑΙ θριάμβευσε στις δημοσκοπήσεις αλλά δυστυχώς βγήκε το πραγματικό αποτέλεσμα. Σε αυτές τις εκλογές οι δημοσκόποι έβλεπαν ισοπαλία ή και προβάδισμα της ΝΔ. Ακόμη και στα exit polls έβλεπαν αλληλοκαλυπτόμενα ποσοστά και καθόλου ξεκάθαρη νίκη ΣΥΡΙΖΑ για να καλύψουν με το «μπέρδεμα έως και της τελευταίας στιγμής» τις προβλέψεις τους.
Σε όλες αυτές τις δημοσκοπήσεις, το κόμμα του Πάνου Καμμένου εμφανίζεται ισοπεδωμένο, εκτός Βουλής, χωρίς καμία τύχη. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με δύο ενδεχόμενα. Ή δεν έχουν τα εργαλεία, την τεχνογνωσία και τις ικανότητες να κάνουν δημοσκοπήσεις, ή λειτουργούν με δόλο. Σε κάθε περίπτωση, χειραγωγούν την κοινή γνώμη, δημιουργούν μέσω της φήμης που κατασκευάζουν στατιστικά αποτέλεσμα. Πρέπει δηλαδή να τους αφαιρεθεί η άδεια.
Δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που πιστεύουν πως κάποιος, πιθανόν το δείγμα, εξαπατά τους δημοσκόπους. Το ίδιο πιστεύω και για όλες τις εταιρείες που κάνουν μετρήσης τηλεθέασης και ακροαματικότητας. Θεωρώ πως αποτελούν ένα σύστημα που αλληλοτροφοδοτείται με κατασκευασμένες πραγματικότητες της οποίες χρησιμοποιεί στη συνέχεια ως επιβεβαίωση. Αφού για παράδειγμα όλοι βγάζουν το ίδιο (ψέμα) άρα οφείλεις να πιστέψεις πως είναι η αλήθεια. Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, απολογούμασταν για τη δημοσκόπηση της Prorata η οποία ήταν η μοναδική που επιβεβαιώθηκε επειδή όλοι οι άλλοι έβγαζαν ψευδώς το ίδιο.
Αν αμφιβάλετε πως οι δημοσκοπήσεις λειτουργούν πάνω σε σκοπιμότητες που θέλουν να εξυπηρετήσουν, παρατηρείστε τι έβγαζαν σε αυτή την προκελογική μάχη. Δεν έβλεπαν μόνο ντέρμπι ή προβάδισμα της ΝΔ, αλλά έβλεπαν και λάθος όλους τους παράγοντες που σχετίζονταν με το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι έβλεπαν τους ΑΝΕΛ εκτός Βουλής (άρα και πιθανό μετεκλογικό κλίμα αστάθειας), τη ΛΑΕ του Λαφαζάνη σε ποσοστά έως και 8%, το ΠΟΤΑΜΙ επίσης να μένει σταθερό και άρα να λειτουργεί ως καθοριστικός παράγοντας. Ό,τι σχετιζόταν με την αστάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και την επικινδυνότητα, ήταν διαμορφωμένο έτσι ώστε να είναι εμφανές.
Στις 3 Ιουλίου, πριν το δημοψήφισμα, το koutipandoras.gr είχε αποκαλύψει το σημείωμα της επικοινωνιακής ομάδας της ΝΔ, το οποίο απροκάλυπτα περιέγραφε πως μέρος της επικοινωνιακής τακτικής του κόμματος θα ήταν να εμφανίζουν σταδιακά τις δημοσκοπήσεις ότι ευνοούν το ΝΑΙ.  Δηλαδή παραδέχονταν πως είχαν τη δυνατότητα να πειράζουν τις δημοσκοπήσεις .
Τα πράγματα μάλλον είναι ξεκάθαρα. Ένα σύστημα εταιρειών που ανδρώθηκε μαζί με το πολιτικό σύστημα και  αλληλοδιαπλέκεται μαζί του, χρησιμοποιεί τα επιστημονικά δεδομένα ή τα παραβλέπει προκειμένου να εξυπηρετεί συγκεκριμένες επιλογές. Ως σήμερα επιβιώνει γιατί οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες ώστε να απειληθούν και έτσι εμφανίζουν πως έτσι ήταν τα πράγματα όπως τα κατέγραψαν. Δηλαδή το ψέμα τους έχει την ισχύ αλήθειας επειδή έχει καθολικότητα. Ο δεύτερος λόγος που επιβιώνουν είναι γιατί δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί. Οι δημοσκοπικές εταιρείες χωρίς να το θέλουν έπαιξαν το ρόλο που έπαιξαν τα ΜΜΕ πριν το δημοψήφισμα. Εκνεύρισαν τον κόσμο και ίσως να καθόρισαν το αποτέλεσμα με αντίστροφο τρόπο απ ό,τι επιχείρησαν.
Οι δημοσκοπικές εταιρείες είναι πλέον ένα κομμάτι της παθογενούς και διαπλεκόμενης πραγματικότητας. Πρέπει να εξαφανιστούν μαζί με τη διαπλοκή. Η κυβέρνηση οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες για να απελευθερώσει τις δημοκρατικές λειτουργίες από αυτή τη μάστιγα της χειραγώγησης. Δεν χρειάζεται συγνώμη από τη μεριά τους. Χρειάζεται απλώς εισαγγελέας.


Ο ΛΑΟΣ  ΜΙΛΗΣΕ

του Μπάμπη Βρώτσου


Τελικά ο λαός  μίλησε :

To   45% σιώπησε τελείως (κακώς)

Το  35,5% προφανώς επέλεξε να περάσει μαζί με τον Τσίπρα στην μετά Τσίπρα εποχή

Το  28,5% παρέμεινε στην εποχή της ρεμούλας και του ρουσφετιού

Το   7%   ψήφισε την επίσημη χούντα

Το   6.3%  επέλεξε να παραμείνει πιστό στον δύοντα ήλιο του ΠΑΣΟΚ

Το  5.5%  πιστό και αμετανόητο στις γραμμές του κόμματος

Το  3.9%  το πήρε το ρέμα του ποταμιού

Το 3.7%  προτιμά τη συγκυβέρνηση

Τελευταίο και καταϊδρωμένο το  3.4%  είπε άντε να δούμε και το Λεβέντη στη βουλή



Και από αύριο καλά ξεμπερδέματα !!!!!!

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015


Μην αφήνεις άλλους να αποφασίζουν για σένα


του Μάνου Χωριανόπουλου

Πληθυσμός ή λαός; Ποιο σε εκφράζει περισσότερο; Πού τοποθετείς τον εαυτό σου σε μια έστω παρηκμασμένη κοινωνία και σε ένα πολιτικό σύστημα που σε έχει απογοητεύσει, σε έχει προδώσει, αλλά εξαρτάται από σένα να παραδεχθείς αν έχεις ηττηθεί ή αν έχεις ακόμα ένα γύρο μπροστά σου για να παλέψεις και να αλλάξεις τα δεδομένα;
Ανήκουμε στον πληθυσμό μιας χώρας, αλλά είναι καλύτερο να αποτελούμε κομμάτι του λαού της συμμετέχοντας στα κοινά, ελέγχοντας την εξουσία ή δίνοντάς της εντολή, να είμαστε δηλαδή πέρα από κάτοικοι και ενεργοί πολίτες και μέρος της ιστορίας που γράφεται.
Η απογοήτευση και από τη διάψευση των προσδοκιών της 25ης Ιανουαρίου και από τη διαστρέβλωση της εκπεφρασμένης άποψης του λαού στο δημοψήφισμα, είναι μεγάλη.
Είναι γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά αναγκάστηκε από τη ζωή να πολιτικοποιηθεί, να παλέψει, να βγει στους δρόμους, να συζητήσει για την πολιτική και την οικονομία και να συμμετέχει στα κοινά. Έγινε απότομα, έγινε άγαρμπα, έγινε με πίκρα και πόνο στην εποχή των μνημονίων, αλλά σημασία έχει ότι η πολιτικοποίηση έγινε.
Και αν μέσα στα μνημόνια, οι έχοντες ενδιαφέρον για την πολιτική αυξήθηκαν, ο τρόμος του Ιουλίου, τα Capital Controls, ο πνιγμός της Δημοκρατίας εντός της ΕΕ και η αλλαγή στάσης της ελληνικής κυβέρνησης, έκαναν πολλούς να νομίσουν ότι δεν έχει σημασία να ψηφίζεις και να συμμετέχεις. Ότι η ψήφος του ελληνικού λαού δεν σήμαινε τίποτα.
Δεν είναι έτσι όμως. Μπορεί τώρα να κυριαρχεί η απογοήτευση, αλλά χρόνια μετά θα μνημονεύουμε και τη συμμετοχή και την εμπειρία και την έστω και (βίαιη) ωρίμανση πολλών, που άρχισαν να σκέφτονται πολιτικά.
Οι νέοι άνθρωποι, που ενθουσιάζονται και απογοητεύονται εύκολα, δεν πρέπει να αφήσουν στην άκρη την διάθεσή τους να συμμετέχουν. Δεν πρέπει να αφήσουν σε άλλους να καθορίσουν την επόμενη μέρα χωρίς αυτούς.
Η αποχή, βολεύει κομματικούς στρατούς, που ψηφίζουν οργανωμένα κυνηγώντας στόχους και εξυπηρετώντας συμφέροντα. Βολεύει τους ναζί, που μοιάζουν μεγάλο ψάρι, όσο μικραίνει η λίμνη της συμμετοχής, ενώ στην πραγματικότητα, είναι μια θλιβερή μειοψηφία σε μια κοινωνία, που παρά τις συνθήκες ακραίας λιτότητας, δεν έχασε την ψυχή της.
Ο ενεργός πολίτης, πρέπει να είναι ενεργός καθημερινά. Να μάχεται, να ενημερώνεται, να προσπαθεί να υπερασπίζεται τα λόγια του με τα έργα του και να ψηφίζει όταν καλείται να αποφασίσει για το πού πρέπει να πάει η χώρα. Δεν είναι μόνο δικαίωμά μας η συμμετοχή, είναι υποχρέωσή μας.
Η ιστορία μας, που τόσο συχνά την επικαλούμαστε, είναι γεμάτη από ήττες και απογοητεύσεις. Κάθε φορά συνεχίσαμε και σταθήκαμε όρθιοι. Η εκλογική αναμέτρηση που έρχεται είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για να μην ανταποκριθούμε στην υποχρέωση μας να συμμετέχουμε, λόγω κάποιου είδους "εθνικής μελαγχολίας".
Το να κατέβεις σε έναν αγώνα, δεν σημαίνει ότι θα τον κερδίσεις, αλλά σίγουρα θα κερδίσεις περισσότερα από το να μην συμμετείχες καθόλου.