Ηθικός αυτουργός το μνημόνιο, όχι ο Φίλης

Του Άγγελου Προβολισιάνου

 

Σε πεδίο πολιτικής εκμετάλλευσης μετατρέπεται ο ξυλοδαρμός του Γιώργου Κουμουτσάκου, αποπροσανατολίζοντας την κοινωνική σκέψη από τους υπαίτιους και τα αίτια του γεγονότος.

 

Το στίγμα έδωσε ο ίδιος ο Κουμουτσάκος, αποκαλώντας τον υπουργό Παιδείας ηθικό αυτουργό της επίθεσης. Ο βουλευτής της ΝΔ με τη δήλωση αυτή ανέφερε εμμέσως πλην σαφώς πως ο Φίλης «όπλισε» το χέρι των φασιστών και όχι τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης που έχουν μετατρέψει τη χειροδικία σε πολιτική τοποθέτηση. Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκε και το ΠΑΣΟΚ, με το Λοβέρδο να ωρύεται κατά του υπουργού, όταν ο τελευταίος βρισκόταν στο βήμα της βουλής.

 

Τα αίτια του αναβρασμού στις τάξεις της κοινωνίας σαφώς και δεν είναι οι ανούσιες δηλώσεις του Φίλη, αλλά η αφορμή. «Κόκκινα» δάνεια, πλειστηριασμοί, Ασφαλιστικό και 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι μερικά από τα προαπαιτούμενα που έχουν επανεκκινήσει τις κινηματικές διαδικασίες από διάφορες συλλογικότητες και κλάδους. Το τρίτο μνημόνιο, εν ολίγοις, συνεχίζει το καταστροφικό έργο από εκεί που το άφησαν τα δύο προηγούμενα.

 

Από την άλλη, ο Φίλης γνωρίζει πολύ καλά από επικοινωνιακούς ελιγμούς, αποφεύγοντας ερωτήσεις - παγίδες, όπως αυτή για τη Γενοκτονία των προσφύγων. Ωστόσο, προτίμησε να στρέψει το βλέμμα της κοινής γνώμης σε άκαιρες και περιττές διευκρινίσεις, με αποτέλεσμα μία διαδήλωση των Ποντίων, όπου στην πρώτη γραμμή βρίσκονταν ηγετικά μέλη της Χρυσής Αυγής, να καταλήξει στον προπηλακισμό του Κουμουτσάκου από τους γνήσιους τιμητές της αυτοδικίας.

 

Τείνουμε να ξεχάσουμε το ότι η είσοδος της ακροδεξιάς στο Κοινοβούλιο είναι απόρροια των μνημονίων, κινδυνεύοντας με τέτοια περιστατικά, αντί να περιχαρακώσουμε τη βίαιη πρακτική των φασιστών, να την εντάξουμε ως μοναδικό τρόπο έμπρακτης αντίδρασης κατά της υπερφορολόγησης και όσων την εφαρμόζουν.

 

Ηθικός αυτουργός λοιπόν δεν είναι ο Φίλης για τον τραμπουκισμό του Κουμουτσάκου στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, αλλά η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού και η απώλεια γνωστικού ελέγχου μεγάλου αριθμού πολιτών που πιστεύουν πως μόνη λύση πλέον αποτελεί η εθνικιστική βία κατά της φορολεησασίας.

Οι Έλληνες περνούν καλά 


Πόσο γελοίο ακούγεται… Υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι που μετράνε τη ζωή με το αν είναι γεμάτη μια καφετέρια . Υπάρχουν ακόμα ανόητοι που θεωρούν καλά το ότι είναι εντάξει με τις τράπεζες και την εφορία. Πως καλά είμαστε ακόμα γιατί ένα κομμάτι μπορεί ακόμα και τη βγάζει καθαρή μέσα στο μεγάλο σφαγείο. Επειδή δεν έχει έρθει η σειρά τους. Επειδή ο χασάπης τους έχει ακόμα στη κατάψυξη να σιτέψουν καλά . 

Οχι δεν περνάμε καλά. Γιατί πίσω από το γέλιο στη καφετέρεια και το χαβαλέ διακρίνεις τα άφτιαχτα δόντια που αρχίζουν και σαπίζουν ένα ένα κι έχει μπει ο οδοντίατρος στη λίστα των αχρείαστων ειδών. Οχι δεν περνάμε καλά γιατί τα στημένα αυτοκίνητα στο βενζινάδικο βάζουν 5 και 10 ευρώ βενζίνη. Γιατί βάφεσαι και φτιάχνεσαι για το ραντεβουδάκι αλλά στο σπίτι οι υπόλοιποι θα τη περάσουν με κουβέρτα δίπλα σε ένα αερόθερομο του κ@λου γιατί και το πετρέλαιο είναι στην ίδια λίστα με τον οδοντίατρο, εκείνες τις εξετάσεις που αναβάλεις, το φαί ποιότητας, το φρεσκάρισμα στο σπίτι που αρχίζει και βγάζει μούχλα, και σιγά σιγά τα υπόλοιπα είδη ενός «πολιτισμένου κόσμου» που θα μπουν στην ίδια λίστα σαν περιττές δαπάνες . 

Οχι δεν περνάμε καλά γιατί αυτό το νεαρό παιδί χώθηκε κάπου με τρία κατοστάρικα αλλά δεν έχει όνειρα. Πάει να πιεί το ποτάκι του μόλις καβατζώσει ένα μεροκάματο γιατί νιάτο είναι, αλλά μέχρι εκεί φτάνουν τα όνειρα του. Μερικά 24ωρα μπροστά και πολύ λέω. Οχι δεν περνάμε καλά γιατί στο παππού δώσανε κάτι κ@λογενόσημα αγνώστου προελεύσεως που δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους, τον τυλίξαμε και με μια κουβέρτα να μη ξεπαγιάζει και τελικά.. μας έμεινε… Οχι δεν είμαστε καλά γιατί όλη αυτή η κίνηση είναι ανθρώπων που δεν ελπίζουν σε τίποτα πια, δεν έχουν τίποτα αλλά δεν είναι κι ελεύθεροι. Ξυπνάνε και κοιμούνται με τη σκέψη τι θα είναι η έλειψη της επόμενης μέρας. Αν θα κάνουν αυτό αντί για εκείνο. Γιατί πλέον δεν έχουμε τη πολυτέλεια να τα κάνουμε και τα δυο ακόμα κι αν αυτά είναι βασικές ανάγκες .

Ναι έτσι γουστάρουν και γυρνάνε με το αυτοκίνητο τσάρκα. Μήπως θα μάθετε ποτέ πόσοι τσακωμοί προηγήθηκαν στο σπίτι? Πόσα γαμοσταυρίδια πέσανε πριν ξεμυτίσει η χαρούμενη οικογένεια για τη βόλτα της? Μήπως θα μάθετε πόσοι κοιμούνται χαπακωμένοι και πόσοι δεν κοιμούνται καθόλου πια? Μπορεί κανείς να συλάβει ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΩΣΤΕΙΑΣ? Οχι δεν μπορούμε να το συλάβουμε γιατί δεν στο λέω και δεν μου το λες. Γιατί ξυπνάμε και κοιμόμαστε σ΄ενα χώρο που έχει ξεχάσει πλέον τι είναι ζωή, δικαίωμα, πραγματική. 
Ανάγκη έχει γίνει να πληρώσεις, ανάγκη έχει γίνει να είσαι εντάξει απέναντι στους τοκογλύφους, να μην κινδυνέψεις για τα «μεγάλα» να σε ξεσπιτώσουν, να μην έχεις φαί, να μην έχεις που να κοιμηθείς. Οτιδήποτε πάνω από αυτό ονομάζεται «εντάξει είμαστε» Τόσο αθλίο, τόσο μίζερο το τοπίο της νεοφώτιστης μπανανίας της Ευρώπης . 

Είναι σαν να βλέπεις μια δύστυχη να κάνει πιάτσα για ένα δεκάρικο, κι επειδή θα γυρίσει σπίτι έχοντας αγοράσει δυο πιτόγυρα μετά το πήδημα, θα θεωρείται πως «εντάξει είναι μωρέ» δε τρέχει και τίποτα. Εκατοντάδες Χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή τρέμουν στην ιδέα πως θα κάνει βαρύ χειμώνα γιατί της θέρμανσης προηγούνται τα χαράτσια, δεν γίνεται να τα καλύψεις και τα δύο. Στρατιές από ανθρώπους που η υγεία τους πάει κατά διαόλου για χίλια δυο λόγους, όπως συμβαίνει στον άνθρωπο την αφήνουν στην άκρη γιατί προηγούνται οι φόροι, οι τράπεζες, οι ΔΕΚΟ, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε . 

Οι έλληνες περνάνε καλά. Φυσικά όταν το καλά το υποβιβάσεις στο επιβιώνω, κι επίσης αν σ΄αυτό συνυπολογίσεις μια χούφτα καραγκιόζηδες που ούτε τους νοιάζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει αρκεί ο κ@λος τους να είναι καλά, το σώνεις το πράγμα. Ομως πόσο θα το σώσεις ακόμα λέγοντας αηδίες και ψευτιές. Πόσο θα κρατήσει η βιτρίνα πριν να φανεί η βρώμα που κρύβεται από πίσω? Και δεν εννοώ πως θα γίνει κάποιος ξεσηκωμός. Δεν είναι πανάκεια, πλέον, πως τη φτώχεια και τη δυστυχία θα την ακολουθήσει η Νέμεση  . Μπορεί απλά να δεις γύρω σου τη χώρα των ζόμπι. Των ζωντανών νεκρών. The walking dead της Μεσογείου . 

Ανθρωποι ήδη σέρνονται άσκοπα χωρίς να ξέρουν ούτε τι κάνουν σ΄αυτή τη ζωή , ούτε που πάνε. Ξυπνάνε κοιμούνται σαν ρομποτάκια, χωρίς καν να έχουν ιδέα πως είναι κάτι τέτοιο.. Αυτό είναι το χειρότερο αλλά το αναπόφευκτο στα ζόμπι. Δεν.. Κάποιο θόρυβο ακούν κι ακολουθούν, αν τους σφυρίξεις από την άλλη θα πάνε από εκεί. Μόλις μυρίσουν φαί θα ρθουν.. Ναι οι έλληνες περνάνε καλά στο κολαστήριο. Εχει καπαρώσει ο καθένας τη τιμωρία του και αυτομαστιγώνεται. Εκατό φορές τη μέρα «θα είμαι καλό παιδί» Δεν θα ξανακάνω ζαβολιές. Μαζί τα φάγαμε και τώρα αναδρομικά θα ξεράσουμε και το γάλα της μάνας μας. Ετσι γιατί οι κύριοι καθηγητές επιβάλλουν συμόρφωση και τάξη. Κι όπως λέει κι ο ποιητής οταν ακούς τάξη ανθρώπινο κρέας μυρίζει. 

Βλέπετε καφετέριες γεμάτες? Τα μπαράκια? Τις ταβέρνες? Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο με το Χότζα και τον αφέντη του. Του λέει ο αφέντης του τρέχα βάλε φόρους κι έλα να μου πεις. Πράγματι βάζει και την άλλη μέρα του δίνει αναφορά. Εχουν αναστατωθεί όλοι αγά μου τι θα κάνουμε? Βάλε κι άλλους φόρους του λέει κι έλα πάλι. Αγά μου γίνεται χαμός, φωνάζουν, βρίζουν τι κάνουμε? Ρίξε κι άλλους φόρους κι έλα να μου πεις. Αγά μου τώρα έχουν βγάλει κάτι μαχαίρια και τ΄ακονίζουν θα μας σφάξουν. Τώρα του λέει ρίξε και τα χειρότερα χαράτσια αυτά που ξεπερνάνε κάθε όριο κι έλα να μου πεις. Γυρνάει ο Χότζας πίσω και του λέει, αγά μου συμβαίνει κάτι πρωτοφανές. Εχουν ησυχάσει όλοι, έχουν γεμίσει τις ταβέρνες, τα μαγαζιά, γελάνε, πίνουν, τραγουδάνε… Αυτό είναι το χειρότερο λέει ο αγάς.. Κατάλαβαν που το πάμε και θα τα φάνε όλα, θα τα κάψουν αλλά εμείς δεν θα πάρουμε άλλο φράγκο. Τώρα αρχίζει ο κίνδυνος. 

Ο έλληνας τη πάτησε με το χρηματηστήριο, οι πρώτες κασέλες αδειάσανε, τώρα αδειάζουν και τα ρέστα.. Οσοι κρατιούνται καλά φεύγουν, όσοι μείνουν, σε λίγο καιρό, θα νοιώθουν αυτό ακριβώς που τους θεωρεί το σύστημα. Τίποτα. Ο κανένας. Ολη αυτή η κίνηση, όλη αυτή η υποταγή ακόμα είναι γιατί ο άλλος θυμάται ακόμα το ονομά του… Στο στάδιο «ο κανένας» τη πατήσατε. 

Μια σπίθα ν΄ανάψει στο μυαλό της ζόμπιλαντ και θα γίνει ένα γενικευμένο χασάπικο… Κι όποιος επιβιώσει. Το να γυρίζεις ένα λαό στο μεσαίωνα και να νομίζεις πως όλα θα πάνε καλά είναι γελοίο. Ο άνθρωπος ήταν και θα είναι πάντα το πιο άγριο θηρίο. Η ταμπέλα του πολιτισμένου κρέμεται επάνω του όσο του δίνεις την ευκαιρία να ονειρεύεται πως είναι κάτι άλλο. Οσο του δίνεις τα εφόδια να γίνει κάτι άλλο. Με τη μόρφωση, με την υγεία, με τη τέχνη, με την αίσθηση πως είναι ΑΣΦΑΛΗΣ στη φωλίτσα του. Αν του τα πάρεις όλα αυτά και τον βάλεις να παίξει σε επίπεδο επιβίωσης ίσως ανακαλύψεις πως ο πολιτισμός δεν πέρασε από πάνω του ούτε μια μέρα .

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν καίγεται το πορτοφόλι απλά, δεν καίγονται τα παλιόχαρτα.. καίγονται νευρώνες αλύπητα, καίγονται συναισθήματα, όνειρα, ελπίδες, καίγονται όλες οι ασφάλειες… Κι αργά ή γρήγορα θα έρθει το βραχυκύκλωμα που θα κατεβάσει το γενικό. Και τότε, πραγματικά θα περάσουμε καλά. 

Ονειρεμένα…... 



πηγή : Λόγιος Ερμής

Κυβέρνηση... 

«ελληνοκάθαρσης» ή «ελληνοκτονίας», κ. Φίλη;

του Θάνου Οικονομόπουλου

Ομολογώ πως δεν είμαι ειδικός επιστήμων-μελετητής για να έχω θεμελιωμένη άποψη αν η σφαγή των Ποντίων ήταν εθνοκάθαρση ή γενοκτονία. Όπως (υποθέτω, δηλαδή...) δεν είναι ούτε ο Νίκος Φίλης. Εκτός κι' αν παράτησε στην μέση τις σπουδές του στην Νομική χωρίς να πάρει πτυχίο, για να μεταπηδήσει στον χώρο της ιστορικό-κοινωνικής έρευνας, πλην από σεμνότητα δεν το έχει αναφέρει ποτέ...

Παρά τις ανύπαρκτες ειδικές επιστημονικές γνώσεις, ωστόσο, δεν έχω τον παραμικρό δισταγμό να ισχυρίζομαι ότι αυτό που υπέστησαν συστηματικά, μεθοδευμένα και με κεντρική κρατική καθοδήγηση οι Πόντιοι, ήταν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, για το οποίο η Τουρκία έχει καταδικασθεί στην  συνείδηση της παγκόσμιας κοινότητας, και έχει προκαλέσει και πάμπολλες επίσημες καταδίκες με θεσμικές αποφάσεις διεθνών οργανισμών αλλά και εθνικών Κοινοβουλίων. Μεταξύ των οποίων και του ελληνικού. Το οποίο “τιμά” με την παρουσία του και ο κ. Φίλης. Που ταυτόχρονα τυγχάνει (κυριολεκτικά, όμως!) και υπουργός Παιδείας....

Αλλά εμένα αυτό που με εξοργίζει είναι άλλο: ο κ. Φίλης, προσκλήθηκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή για να μιλήσει για τα φλέγοντα και εκρηκτικά προβλήματα (πολλά από τα οποία δημιουργήθηκαν και με δικές του απερίσκεπτες “παρεμβάσεις”...) στον τομέα ευθύνης του. Στην οποία... δεν είπε απολύτως τίποτε για την “ταμπακιέρα”! Συμφωνούσε με όλους και... για όλα, και την άλλη στιγμή και για τα ακριβώς αντίθετά τους! Αναγνώριζε την εξόχως προβληματική κατάσταση στην παιδεία (λες και τον είχαν καλέσει ως... παρατηρητή!) και μοίραζε “δεσμεύσεις” και υποσχέσεις ότι “κάτι (πρέπει να και...) ΘΑ γίνει”. Δεν είναι τυχαίο πως από όλη αυτή την... παράσταση, το μόνο που έμεινε και αναπαράχθηκε σ' όλα τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και προκάλεσε σάλο, ήταν η... διατριβή του για το εάν οι Πόντιοι υπέστησαν γενοκτονία ή εθνοκάθαρση!

 Γιατί, αν -ας πούμε- είχε παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο, κοστολογημένο και στοχοπροσηλωμένο σχέδιό του για να καλυφθούν τα χιλιάδες κενά σε καθηγητές και δασκάλους στα σχολεία, αν εξηγούσε πως τα πανεπιστήμια,τα οποία μετά βίας ανταποκρίνονται στις στοιχειώδεις ανάγκες τους  από το 2010 οπότε είδαν τους προϋπολογισμούς τους να περικόπτονται έως και 40%,  “μπορούν να λειτουργήσουν, αν ρίξουν το βάρος τους στην έρευνα...” -όπως επέμεινε με σιγουριά... χιλίων καρδιναλίων- και φέτος που υπέστησαν μια ακόμη μείωση κατά 10%, έ να είστε σίγουροι πως κάτι θα αναφέρονταν στην ειδησεογραφία...

Αλλά ας γυρίσουμε στην...εθνοκάθαρση. Ως τι ομίλησε ο κ. Φίλης -και πού; Ως ειδικός δόκτωρ, σε παγκόσμιο (άντε, έστω ελληνικό...) συνέδριο για την σφαγή των Ποντίων; Και ποιος τον ρώτησε, τέλος πάντων, για να επιμείνει στην ... “επιστημονική” διευκρίνηση των παλαιόθεν απόψεών του; Δεν συνεκτίμησε το γεγονός ότι είναι υπουργός της κυβέρνησης και τα λεγόμενά του θα δημιουργούσαν αντίκτυπο εξ' αυτής του της ιδιότητας, και όχι λόγω.... επιστημοσύνης του; Δεν συγκρατήθηκε καν από το (βεβαιότατο!) ενδεχόμενο οι απόψεις του να προκαλέσουν θύελλα αντιδράσεων αλλά και θυμό στους πάμπολλους Ελληνοπόντιους; Δεδομένου ότι μίλησε ο “υπουργός”, όχι ο... νομπελίστας κοινωνικό-ιστορικός ερευνητής...

Θα πείτε: “εδώ έχουμε τόσα και τέτοια προβλήματα ν' αντιμετωπίσουμε, με τις ιστορικές... “πενταροδεκάρες” του Φίλη ασχολείσαι;” Ναι! Γιατί με τέτοιους υπουργούς μιας τέτοιας... αλλού γι' άλλου ερασιτεχνικής ιδεοληπτικής κυβέρνησης, πολύ φοβάμαι ότι σύντομα την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θ' απασχολεί το ερώτημα αν αυτό που γίνεται επί “δεύτερη φορά αριστεράς” διακυβέρνηση στην Ελλάδα είναι...”ελληνοκάθαρση” ή “ελληνοκτονία”!!!

"Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου 

και να βρίσκεται"

Το μεσημέρι της 24ης Οκτωβρίου του 1963 έφθασε στην Αθήνα η χαρμόσυνη είδηση της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη. Ήταν η πρώτη φορά που ένας Έλληνας τιμάται με Νόμπελ. Αμέσως μετά, ο ποιητής δήλωσε τα ακόλουθα:

Διαλέγοντας έναν Έλληνα ποιητή για το βραβείο Νομπέλ, νομίζω πως η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της με τη ζωντανή πνευματική Ελλάδα. Εννοώ: αυτή την Ελλάδα για την οποία τόσες γενεές αγωνίστηκαν, προσπαθώντας να κρατήσουν ό,τι ζωντανό από τη μακριά παράδοση της. Νομίζω, ακόμη, ότι η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να δείξει πως η σημερινή ανθρωπότητα χρειάζεται και την ποίηση - κάθε λαού - και το ελληνικό πνεύμα.

Στις 10 Δεκεμβρίου το 1963 έγινε στη Στοκχόλμη η τελετή απονομής των βραβείων Νόμπελ. Ανάμεσα στους τιμηθέντες και ο Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος το βράδυ της ίδιας ημέρας εκφώνησε την παρακάτω ομιλία στο δείπνο που παρατέθηκε στους νομπελίστες στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης. Στην ομιλία του, ο Έλληνας ποιητής συνοψίζει τις πεποιθήσεις του, αφενός για την άμεση και αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας (και ευρύτερα της ελληνικής ηθικής συνείδησης) από την αρχαιότητα ως τη σημερινή εποχή και αφετέρου για την αναγκαιότητα και τη λειτουργία της ποίησης στο σύγχρονο κόσμο.

Η Ομιλία

Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να – εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα*. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα- πρώτα από τον εαυτό μου.

 Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. O ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμη πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα» λέει ο Ηράκλειτος· «ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν».

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου, των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: «…θα χαθούμε, γιατί αδικήσαμε…». Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος· είχε μάθει να γράφει στα τριάντα πέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ' ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης – κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο, γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία· παρατήρησαν πως ανάμεσα σ' ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν' ακούει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να 'βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους.

Γι' αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν' αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία, που ένιωσε αυτά τα πράγματα· που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες, όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς· που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός: να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής, για να θυμηθώ το Σέλλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νομπέλ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

Σ' αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν' αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται. Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα.

Πηγή: sansimera.gr