H βιοπολιτική των μνημονίων

του Μάκη Ανδρονόπουλου  

Η χώρα έχει επιπλέον μείζονα εθνικά προβλήματα προς άμεση και μακροπρόθεσμη επίλυση. Το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, το Βορειοηπειρωτικό, το Σκοπιανό, το Κυπριακό και βεβαίως τις ακραίες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο. Οι υπαρκτές πολιτικές ηγεσίες και κόμματα δεν μπόρεσαν να εκπονήσουν ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης. Ούτε καν μπόρεσαν να συναινέσουν σε κάποιες πολιτικές. Είναι προφανές πως δεν μπορούν να δέσουν τα κορδόνια τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιλογή του ελληνικού λαού να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε τη μοναδική διέξοδο που είχε το 2015. Οι επί πέντε χρόνια πρωτοφανείς στα διεθνή χρονικά μνημονιακές πολιτικές, που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είχαν ρίξει τη χώρα στα βράχια. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο ΣΥΡΙΖΑ και απροετοίμαστος ήταν, και λάθος ανάλυση είχε και δραματική τεχνική ανεπάρκεια είχε και έχει.

Παρ’ όλα του τα μειονεκτήματα και τις προβοκάτσιες της Δεξιάς και της διαπλοκής (π.χ. ενθάρρυνση της διαφυγής 40 δισ. ευρώ καταθέσεων από τις τράπεζες στο εξωτερικό και στις θυρίδες κλπ), η κυβέρνηση Τσίπρα άντεξε και διόρθωσε πολλά από τα λάθη της, έστω με κόστος. Είναι σαφές ότι εφαρμόζει ακραίες πολιτικές που της επιβάλλονται και που οι άλλοι δεν είχαν την τόλμη να υλοποιήσουν. Όχι από ταξική ευαισθησία, αλλά γιατί ένα τμήμα από αυτές θίγει τα άνομα συμφέροντά τους.

Κοινωνίες του ελέγχου

Η κρίση έχει αλλάξει τα πάντα σε βάθος. Τα Μνημόνια, ως φορείς βιοπολιτικής, δηλαδή ως πολιτικές που αλλάζουν νοοτροπίες, έχουν παίξει σημαντικό ρόλο. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά που προκαλούν αλλαγές, δεδομένου ότι η εφαρμογή τους έχει ουσιαστικά αποτύχει. Είναι και η όποια κοινωνική αντίδραση στις μνημονιακές πολιτικές.

Η βιοπολιτική αποτελεί μια νεόκοπη μέθοδο της πολιτικής. Πέρα από ιδεολογίες και οράματα, αποβλέπει στη διαχείρισης της ζωής. Η βιο-εξουσία επιδιώκει τη συναίνεση του πλήθους στις επιλογές της ηγεσίας μέσα από πολιτικές εκφοβισμού. Η βιοπολιτική πήρε μεγάλες διαστάσεις στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού και αποτέλεσε το «επιστημονικό» εργαλείο επιβολής του.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι «κοινωνίες της πειθαρχίας» να μετατραπούν σε «κοινωνίες του ελέγχου». Ο έλεγχος μέσα από διάφορες μεθόδους νουθεσίας, αγωγής και επιστημονικής πρόληψης εισχωρεί σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, στις σχέσεις και στην ίδια τη συνείδηση του ατόμου.

Όπως με σαφήνεια έχει εξηγήσει η ομότιμη καθηγήτρια του Πάντειου Πανεπιστήμιου Ιωάννα Τσιβάκου από το 2010, στόχος είναι να εξαφανιστεί το «εμείς» και το υποκείμενο «να εσωτερικεύσει την ιδέα ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνο της μοίρας του και, επίσης, ότι η ευημερία του εξαρτάται από την πρόθυμη ευθυγράμμισή του με τα προαπαιτούμενα μιας παγκοσμίως απελευθερωμένης αγοράς. Σε μια τέτοια κοινωνία, οι ευπροσάρμοστοι και επιτήδειοι, οι ευφάνταστοι και δημιουργικοί ίσως αντέξουν. Οι αδύναμοι κοινωνικά, οι “αιθεροβάμονες”, οι στοχαστικοί και “ποιητικοί”, οι μειονεκτούντες, φυσικά ή πνευματικά, θα περιθωριοποιηθούν».

Κρίση και απομυθοποίηση

Το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου αυτό έκανε. Μετέφερε την ενοχή από τους λίγους στους πολλούς. Μόνο που αυτό στην ιδιόρρυθμη Ελλάδα δεν επιτεύχθηκε. Ακριβώς τα αντίθετα έχουν συμβεί και αυτό θα φανεί αργά ή γρήγορα στην πράξη. Η κρίση, πάντως, επανέφερε κάπως το μέτρο. Απομυθοποίησε πλήρως την γοητεία των πολιτικών προσώπων και της εξουσίας. Αποκάλυψε την ουσία του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Έχω υποστηρίξει και υποστηρίζω ότι «το ευρώ είναι έδαφος». Δεν έχω, όμως, τίποτε να αντιτάξω στον  ευρωπαϊστή κύριο δίπλα μου που ετοιμάζεται να χάσει τα δύο του σπίτια και σκέφτεται λογικά «μήπως εκτός ευρώ σώσω το ένα;» Οι εσωτερικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο μυαλό των πολιτών είναι τεράστιες και αφανείς, λόγω της αποσιώπησής τους από τα κόμματα και τα Μίντια.

Υπό αυτό το πρίσμα, στις επόμενες εκλογές θα χρειαστεί πολύ προσοχή από όλους, πολίτες και πολιτικούς. Η λαχτάρα απεμπλοκής από τα δεινά δεν είναι καλός σύμβουλος. Αν ο θυμός και ο λαϊκισμός της Δεξιάς δεν είχε ρίξει τον Ελευθέριο Βενιζέλο είναι πιθανό να είχαμε αποφύγει πολλά δράματα. Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο μόνος μεταπολιτευτικός ηγέτης που είχε σχέδιο για τη χώρα, είχε μείνει άλλη μία τετραετία και το έργο του είχε εδραιωθεί, τότε, και το επερχόμενο ΠΑΣΟΚ θα ήταν πιο έτοιμο να κυβερνήσει. Δεν θα είχαμε τα δραματικά πειράματα του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, των ΑΣΚΕ, τις δύο ΑΤΑ των 25% κ.ο.κ. Στην Ελλάδα οι εκτελεστικοί κύκλοι απαιτούν τουλάχιστον επταετία για να παραχθεί αποτέλεσμα.

Οι συστημικές λύσεις…

Είναι πλέον σαφές στους περισσότερους ότι η εφαρμογή των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί θα αποσαρθρώσει την ελληνική κοινωνία, με άγνωστες συνέπειες, δημοσιονομικές και πολιτικές. Είναι πλέον επίσης σαφές ότι με την γραμμική εφαρμογή των συμφωνηθέντων δεν μπορεί να συντελεστεί το ξερίζωμα της υποταγής και της βαθιάς εθνικής κατάθλιψης.

Και το σημαντικότερο: Οι συστημικές λύσεις και πολιτικές που επιβάλλονται δεν λύνουν κανένα δικό μας πρόβλημα. Είναι σαφές ότι χρειάζονται πλέον ρηξικέλευθες λύσεις, ολοκληρωμένες και στιβαρές. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με μια αποφασιστική διαπραγμάτευση με όρους που μπορεί να διαμορφώσει η εθνική ενότητα.

Η ιστορία παραμένει ανοιχτή και απρόβλεπτη. Με την υβριδική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,  η Μεταπολίτευση έκλεισε οριστικά. Αν η κυβέρνηση αυτή αποτελεί το τέλος του παλιού καθεστώτος ή την αρχή του καινούργιου θα παιχτεί τα επόμενα χρόνια, ίσως μέχρι το ψυχικό ορόσημο του 2021…

Ο soft εμφύλιος των μνημονίων 

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Ο φετινός Αύγουστος θα παρέλθει μέσα στη ραστώνη του ελληνικού καλοκαιριού, τους καύσωνες και τις φωτιές. Ο λαός θα απολαύσει τα μπάνια του όπως-όπως κι αν δεν συμβεί το μοιραίο μεταξύ Καστελόριζου και κυπριακής ΑΟΖ, μετά τις 20 του μηνός τα κομματικά επιτελεία θα αρχίσουν να ετοιμάζουν τις «παραστάσεις» που θα ανεβάσουν στην ΔΕΘ. Τότε θα εγκαινιαστεί μια δραματικά κρίσιμη πολιτική σαιζόν.

Κρίσιμη όχι μόνο γιατί πρέπει μέσα στο Σεπτέμβριο να ψηφιστεί ένα μεγάλο πακέτο από τα 115 προαπαιτούμενα, ούτε μόνο γιατί θα γίνουν εκλογές στη Γερμανία. Ούτε καν γιατί θα αρχίσει (;) τον Οκτώβριο η 3^η αξιολόγηση, ούτε βεβαίως γιατί θα τεθεί κάποια στιγμή θέμα ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Κρίσιμη και ίσως καθοριστική θα είναι η πολιτική σαιζόν που θα αρχίσει τον Σεπτέμβριο, γιατί από την προετοιμασία και τις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες που θα διαμορφωθούν μέχρι το τέλος της χρονιάς και στο πρώτο εξάμηνο του 2018, θα κριθεί εν πολλοίς το τι θα ακολουθήσει μετά. Θα κριθεί δηλαδή η έκβαση αυτού του ιδιόρρυθμου μεταμοντέρνου πολέμου στον οποίο έχει εμπλακεί η Ελλάδα μας. Υπενθυμίζουμε ότι το 3^ο Μνημόνιο λήγει το καλοκαίρι του 2018.

Οι πολίτες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με τρομοκρατικές οικονομικές ειδήσεις και ανούσιες πολιτικολογίες. Υφιστάμεθα μια οργανωμένη προσπάθεια διασποράς της σύγχυσης και του διχασμού. Όσο, λοιπόν, ο Αύγουστος το επιτρέπει, είναι σκόπιμο να βάλουμε μια τάξη στη σκέψη μας, να δούμε πού πραγματικά στεκόμαστε και να σκεφτούμε λύσεις για τα προσωπικά και τα εθνικά μας ζητήματα.

Ένας soft εμφύλιος

Η Ελλάδα τελεί από το 2010 σε καθεστώς μειωμένης κυριαρχίας. Παράλληλα βούλιαξε σε μια πρωτοφανή ύφεση, η οποία οδήγησε στη ραγδαία υπερδιόγκωση της ανεργίας και στην δραστική αποεπένδυση, με τραγικές κοινωνικές συνέπειες που έχουν το ισοδύναμο βάρος ενός σύγχρονου πολέμου.

Ταυτόχρονα, τελεί σε μια κατάσταση soft εμφυλίου πολέμου. Η κρίση επανέφερε με ένταση στο προσκήνιο όλες τις ταξικές και διανοητικές διαφορές της ελληνικής κοινωνίας που είχαν θαφτεί κάτω από το απρόσμενο πακτωλό χρήματος των ευρωπαϊκών πακέτων. Πρόκειται για ένα soft εμφύλιο, ο οποίος διεξάγεται σε πολλά μέτωπα, αλλά τώρα θα σταθούμε σε ένα μέτωπο διαρκείας και ένα συγκυριακό, αλλά δομικό:

·         Το πρώτο μέτωπο αφορά το γεγονός ότι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πληρώνουν τα σπασμένα που προέκυψαν από την καταλήστευση της χώρας από τα συμφέροντα που έχουν βγάλει τα λάφυρα στο εξωτερικό με την ανοχή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

·         Το δεύτερο μέτωπο του soft εμφύλιου που τις τελευταίες βδομάδες αναδύεται -και πάλι- δύσοσμο, έχει κέντρο την Δικαιοσύνη. Αφορά την συστηματική και ξεδιάντροπη κάλυψη ληστών του δημοσίου χρήματος, ναρκεμπόρων, εγκληματικών συμμοριών κ.ο.κ.

Πού στεκόμαστε τώρα

Επιτιθέμενοι είναι παράγοντες στη Δικαιοσύνη που καθυστερούν τη δικαστική διερεύνηση των καταλόγων μεγαλοφοροφυγάδων και εξαγωγέων παράνομου εισοδήματος, που καθυστερούν δίκες και που εξέδωσαν την αδιανόητη φιλοεργοδοτική απόφαση ότι η μη πληρωμή επί εξάμηνο εργαζόμενου δεν αποτελεί διατάραξη των εργασιακών σχέσεων!

Αυτός ο soft εμφύλιος δεν περιορίζεται σε αυτά τα δύο μέτωπα. Είναι πολυμέτωπος, αν και το κεντρικό του θέατρο είναι η προπαγάνδα των κυρίαρχων Μίντια που υπερασπίζονται υποκριτικά  τη δημοκρατία, την ιδιωτική οικονομία, τις αξίες που όλοι ξέρουμε ποιοι βίασαν και ποδοπάτησαν.

Παρά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και της επιτυχούς δοκιμαστικής εξόδου στις αγορές και βεβαίως, παρά την αισιόδοξη ρητορική της κυβέρνησης, τίποτε δεν προμηνύει ότι η κοινωνία θα εισέλθει σε κάποια κανονικότητα. Στο καλό σενάριο τα νούμερα θα είναι όλο και καλύτερα, όλο και πιο αισιόδοξα για τους δανειστές, τις αγορές και τους επενδυτές. Μπορεί και η ανεργία να μειωθεί κάπως, αλλά με όρους δουλείας, ήτοι 400 ευρώ καθαρά με 10-12 ώρες δουλειάς ή με μερική απασχόληση. Η κοινωνία, όμως, θα παραμένει εγκλωβισμένη στα χρέη, στην απειλή της έξωσης και στους φόρους.

Συνεπώς, σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορούν να υπάρξουν οι αναγκαίες κοινωνικές προϋποθέσεις για ουσιαστική ανάπτυξη. Ενδεχομένως ούτε για πολιτική σταθερότητα που αποτελεί επίσης βασική της προϋπόθεση. Οι αλλεπάλληλες αστοχίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σε συνδυασμό με την άγνοια των κανόνων του ευρωπαϊκού παιγνιδιού και την δραματική έλλειψη τεχνογνωσίας σε ότι αφορά τις τράπεζες και την ιδιωτική οικονομία, έχουν προκαλέσει την εξάτμιση του πολιτικού-εκλογικού της κεφαλαίου. Η ανάκτησή του είναι δύσκολη, αλλά όχι αδύνατη.

Τα Μνημόνια και το χρέος

Τα Μνημόνια όχι μόνο δεν έλυσαν το πρόβλημα του χρέους, αλλά το αύξησαν κατά 50 μονάδες του ΑΕΠ. Ούτε η ακραία εσωτερική υποτίμηση έλυσε το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, ενώ η αποεπένδυση τρέχει με ρυθμό 10 δισ. ευρώ το χρόνο.  Το χρέος παραμένει «εξαιρετικά μη βιώσιμο», όπως επαναβεβαίωσε το ΔΝΤ.

Η κα. Βελκουλέσκου τόνισε: «Μια στρατηγική μείωσης του χρέους που βασίζεται στη διατήρηση πρωτοφανών πρωτογενών πλεονασμάτων ή υψηλών ρυθμών αύξησης του ΑΕΠ για παρατεταμένες χρονικές περιόδους δεν είναι αξιόπιστη, ακόμη και με πλήρη εφαρμογή των προγραμματισμένων πολιτικών». Σημειωτέον ότι εάν το ΔΝΤ αποφανθεί οριστικά ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και αποχωρήσει από το πρόγραμμα, τότε η Ελλάδα –κανονικά– πάει στο Club των Παρισίων…

Άρα, το ζήτημα του χρέους παραμένει ουσιαστικό και δεν μπορεί να το παραβλέψει καμια πολιτική ηγεσία ή οικονομική θεωρία. Επηρεάζει, άλλωστε, και το κόστος δανεισμού από τις αγορές.

Μετά την επερχόμενη εκλογική νίκη της κας Μέρκελ, θα αρχίσει και πάλι η συζήτηση για ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Τότε, οι δανειστές  θα ζητήσουν –μεταξύ άλλων– κούρεμα καταθέσεων (και κάτω από τις 100.000 ευρώ) και κούρεμα των συντάξεων στα επίπεδα των 300 ευρώ μικτά.

Θα προβάλουν το επιχείρημα ότι δεν μπορούν να διευκολύνουν την Ελλάδα χώρες, όπως η Τσεχία και η Σλοβενία, και η Ελλάδα να δίνει μεγαλύτερη σύνταξη από αυτές. Οιαδήποτε ρύθμιση γίνει θα συνδυαστεί με υποχρεώσεις που θα καταδυναστεύουν την κοινωνία και την οικονομία για πολύ, άσχετα εάν τα νούμερα αρχίσουν να ευημερούν.

Tη σωτηρία της ψυχής τους στο πολιτικό 

''ξέπλυμα'' ψάχνουν οι βαρονέτοι του ΠΑΣΟΚ

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Ευτελίστηκε το εγχείρημα της περίφημης κεντροαριστεράς – Σε οριστικό διαζύγιο το σοσιαλιστικό και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ

Οι «κινήσεις σοσιαλδημοκρατών, μεταρρυθμιστών, ευρωπαϊστών…», σημιτικών, αντρεϊκών, βενιζελικών, γιωργακικών, δημαριτών και λοιπών αποχρώσεων, όπως άλλωστε και οι  παραγκωνισμοί, οι επικοινωνιακοί καυγάδες, οι ανακοινώσεις υποψηφιοτήτων για την ηγεσία της «μεγάλης» Δημοκρατικής Συμπαράταξης και οι αποσύρσεις και λοιπά event αποβλέπουν, όπως μου εξήγησε έμπειρος πολιτικός της γενιάς του Πολυτεχνείου, στο «ξέπλυμα» της ενοχής τους και στην αναζήτηση της σωτηρίας της ψυχής τουςδιά της υπουργοποίησής τους είτε σε μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, είτε του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ιστορία του, ούτε ο κόσμος του, μόνο η «σωτηρία» τους…   

Προφανώς η εκδοχή αυτή είναι ισχυρή, ίσως και η μόνη πραγματική. Κρατάμε όμως επιφυλάξεις για κάθε πρόσωπο ξεχωριστά. Είναι όμως σαφές ότι το πολιτικό ιδεολόγημα της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα έχει καταρρεύσει και ότι ο χώρος έχει μπαχαλοποιηθεί.

Πρώτον, γιατί η όλη διαδικασία ενοποίησης του χώρου ευτελίστηκε και έλαβε το ένα πλεγματικό μονοσήμαντο αντισυριζαίϊκο πρόσημο. Προφανώς, από περιφρόνηση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που το εγκατέλειψαν μετά τη συγκυβέρνηση με τη δεξιά. Εννοείται ότι οι ψηφοφόροι που λοιδορηθήκαναπό τη Διαμαντοπούλου και άλλους, αλλά και από τη Φώφη, δεν πρόκειται να δώσουν ψήφο στο εγχείρημα, όσο κι αν είναι απογοητευμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεύτερον, το εγχείρημα δεν έχει ιδεολογική δέσμευση (για να μην πω ταξική). Είναι μια μπουρδολογία περί μεταρρυθμίσεων, αυτών που δεν έκαναν όταν ήταν στην εξουσία. Μια μεταρρύθμιση που ιστορικά δικαιώθηκε και δεν έγινε ήταν του Γιαννίτση στο ασφαλιστικό. Άλλωστε δεν λένε ποιεςμεταρρυθμίσεις… για ποιόν, πόσο και γιατί;

Τρίτον, είναι ένα ζήτημα εάν υπάρχει πολιτικό κέντρο μετά τη χρεοκοπία, τα μνημόνια, την καταστροφή και την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Το πολιτικό κέντρο ηττήθηκε μεταπολιτευτικά από το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, άσχετα εάν ο Αντρέας έκανε τη στροφή του και ο Σημίτης το έκανε σοσιαλδημοκρατικό κυριλέ.

Τέταρτον, η ανεκδιήγητη υποψηφιότητα Καμίνη, η απαίτηση της Φώφης να παραιτηθεί για να είναι υποψήφιος, η απόδραση Ραγκούση από το ελπιδοφόρο (?) τρίο με Διαμαντοπούλου-Φλωρίδη, η αποστασιωποίηση του Σταύρου Θοδωράκη, η αιφνίδια απόσυρση Γερουλάνου και η υποψηφιότητα Ραγκούση, η σιγή Βενιζέλου αλλά και του Τζορτζ αποτελούν τεκμήρια του αλαλούμ που επικρατεί και κυρίως ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τους εναπομείναντες ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ούτε τους φευγάτους…

Πέμπτον, μέσα σε αυτό το αλαλούμ και γνωρίζοντας ότι οι εναπομείναντες γεροπασόκοι ψηφοφόροι είναι σκληρά αντρεϊκοί (οι σημιτικοί ψηφοφόροι έχουν μεταναστεύσει στη ΝΔ εδώ και χρόνια), βγήκε ο Λαλιώτης με το άρθρο-συνείδησης και τράβηξε μια κόκκινη γραμμή με τον εύλογο πολιτικό στόχο την αποτροπή της στήριξης μιας κυβέρνησης της ΝΔ από τη ΔΣ. Η γραμμή δεν τραβήχτηκε στον αέρα. Η ενδεχόμενη επιστροφή της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία όχι μόνο θα ξέπλενε ιστορικά την χρεοκοπία της χώρας από τη δεξιά και τον Κώστα Καραμανλή, αλλά θα εδραίωνε ες αεί τις ταξικές μνημονιακές πολιτικές και θα θεσμοθετούσε το καθεστώς τουπροτεκτοράτου της Siemens. Αξίζει να σημειωθεί μια ατάκα του Γερουλάνου, που μάλλον είναι σε γραμμή Λαλιώτη, κατά την δικαιολόγηση της απόσυρσής του: «το ΠΑΣΟΚ είναι ένα σοσιαλιστικό κόμμα και ότι ο κόσμος του γύρισε την πλάτη, επειδή σταμάτησε να υπηρετεί τις αρχές του». Φαίνεται ότι τη σκυτάλη του βεριτάμπλ ΠΑΣΟΚ την παίρνει ο Ραγκούσης ως πιο αυθεντικός και κλιν (αν και κάποιοι τον θεωρούν σημιτικό).

Συνεπώς, σε επίπεδο εκλογικού σώματος, μπορούμε να δούμε στον ευρύτερο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς, δύο παρατάξεις: το αντρεϊκό σοσιαλιστικό και το  σημιτικό, δημαρίτικο, ποταμίσιο, μεταρρυθμιστικό, αντισυριζεϊκό. Παρενθετικά, να σημειώσουμε ότι οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική.

Και κατά διαβολική σύμπτωση, εκείνες τις μέρες που γίνονταν όλα αυτά, μετά την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, η φερόμενη σοσιαλιστική τάση υπογράμμιζε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παραμείνει κλειστό σύστημα, ενώ υπήρξαν και κάποια δημοσιεύματα που ανέφεραν την προοπτική προσχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ στο PES(το σοσιαλιστικό κόμμα του Ευρωκοινοβουλίου).

Είναι σαφές ότι ο Λαλιώτης δεν πρόκειται ποτέ να φτιάξει μιαΟργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ, όπως υπήρχε κάποτε η περίφημη ΟΑΚΚΕ. Θα επιχειρήσει αλλιώς να διασώσει την πολιτική μπράντα του ΠΑΣΟΚ και την ιστορία του. Η Φώφη διεκπεραίωσε το ρόλο της, να διώξει δηλαδή τον Βενιζέλο από την αρχηγία, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο. Αυτά τα ξέρει ο kingmaker… αλλά και αυτοί που φτιάχνουν σκορδαλιά.

ΥΓ: Λέτε κερδισμένος από όλα αυτά να βγει ο Ποτάμης… Εκτός κι αν όλοι δουλεύουν για τον Τσίπρα. Το ζήτημα είναι εμείς τι κάνουμε;