Γιάννης Τσαρούχης: Στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι....

της Μανταλένας Μαρίας Διαμαντή

Ο χαρισματικός δημιουργός με το ασύγκριτο πάθος και την αγάπη για τα έργα του, γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 13 Ιανουαρίου του 1910 στον Πειραιά. Η οικογένεια του καταγόταν από τα Ψαρά. Το 1927 μετακομίζουν από τον Πειραιά στην Αθήνα, ο Γιάννης Τσαρούχης όμως, είχε ήδη αρκετές επιρροές από  το θέατρο Σκιών του Καραγκιόζη και τα νεοκλασικά κτίρια της περιοχής που μεγάλωσε.

Ως το 1933 φοιτά στην Ανώτατη Σχολή Καλών έχοντας κορυφαίους καθηγητές, ανάμεσά τους οι Κωνσταντίνος Παρθένης, Δημήτρης Μπισκίνης , Θωμάς Θωμόπουλος, Γιώργος Ιακωβίδης.

Παράλληλα με την σχολή Καλών Τεχνών, ο Γιάννης Τσαρούχης παρακολουθεί σημαντικά μαθήματα για τη ζωή και την τέχνη, καθώς είναι και βοηθός του Φώτη Κόντογλου.  Μαζί του, μάλιστα, γνωρίζει  την τέχνη της βυζαντινής αγιογραφίας....

Αργότερα,συνεχίζει τις σπουδές του στο Παρίσι και στο Λονδίνο.

Το 1956, είναι  υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ. Πραγματοποιεί πολλές εκθέσεις, ανάμεσά τους και στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1958.

Το 1981 ιδρύει το Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη και το 1982 εγκαινιάζεται το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, με σκοπό την  προβολή και τη μελέτη του έργου του.

Φεύγει από τη ζωή στις 20 Ιουλίου του 1989, στα 79 του χρόνια αφήνοντας πίσω του σπουδαίο έργο που μένει στην ιστορία. Είναι ο σύγχρονος Έλληνας καλλιτέχνης που κατάφερε να κάνει γνωστή τη λαϊκή παράδοση και τη βυζαντινή τέχνη πέρα από τα σύνορα της χώρας μας. Αξίζει να αναφερθώ στη βοήθεια του Ιόλα που τον ενέπνευσε να ζωγραφίσει νεοκλασικά κτίρια και ναύτες. Ο Γιάννης Τσαρούχης ήταν ο κορυφαίος ζωγράφος που με κάθε πινελιά του ζωοποιούσε την το έργο του.‘Ενας λάτρης της τέχνης που έκανε τους Έλληνες υπερήφανους με τις δημιουργίες του…

Συγκέντρωσα 12  σπουδαία λόγια του και σας τα παραθέτω:

"Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις."

(το πρωτοείπε ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος, αλλά το διέδωσε ο Τσαρούχης)

"Τόσα πολλά αγράμματα τσογλάνια. Τι φρίκη, Θεέ μου..."

"Τα έργα τέχνης που δείχνουν μη ολοκληρωμένα, τελειώνουν μόνα τους με τον καιρό."

"Αρετές μας είναι τα ελαττώματά μας που τα παραδεχτήκαμε."

"Για μένα, ο πόλεμος του ‘40 έμοιαζε με κακοργανωμένη εκδρομή."

"Δεν ζητώ ανθρώπους να σκέφτονται σαν εμένα. Αλλά να κάνουν σκέψεις συμπληρωματικές των δικών μου."

"Φιλία είναι η συμφωνία δύο ανθρώπων να μην προχωρήσουν η σχέση τους σε βάθος, αλλά να μείνουν στην επιφάνεια."

"Στην Ελλάδα ζούμε πολυτελέστερα απ’ όσο μας επιτρέπουν τα μέσα μας, πέρα από τις οικονομικές μας δυνατότητες και τις ψυχικές μας ικανότητες. Αυτό ήδη μας δημιουργεί προβλήματα και θα μας προξενήσει μεγάλο κακό."

"Οι Έλληνες [ζωγράφοι] αγάπησαν τη Γερμανία γιατί ήταν ευπρόσιτη, επαρχιακή, και δι’ αυτής απολάμβαναν την Ευρώπη όπως τα παιδιά τη θάλασσα στα ρηχά."

"Μόνο με παραμύθια κατακτώνται οι άνθρωποι."

"Να μην χωρίζεται η παιδική ζωή μου από τη ζωή του ενήλικου."

"Είναι οδυνηρό για να σε εκτιμήσουν να προσπαθείς να κάνεις πράγματα που να αρέσουν σε ανθρώπους που δεν εκτιμάς."

Πόθεν αίσχος ....

του Βαγγέλη Ντάλη 

Θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο με τίτλο «Διαφάνεια περί τα οικονομικά του πολιτικού προσωπικού»,

ή επί το γνωστότερον «Δημοσιοποίηση δηλώσεων πόθεν έσχες από τη Βουλή».

Το τελευταίο ανέκδοτο της χρονιάς, προσφορά της Βουλής των Ελλήνων. Αλλά με τόσο προκλητική κοροϊδία,

πώς να γελάσουμε ?                                                                                             

Ξέρουμε ότι οι περισσότεροι των βουλευτών …έχουν. Και κατέχουν. Ξέρουμε και πόσα χρήματα είναι

η βουλευτική αποζημίωση. Ξέρουμε και ότι ενώ κάποιοι από αυτούς δεν είχαν, στην πορεία απέκτησαν.

Ξέρουμε επίσης ότι τα «πολλά» από αυτά που «έχουν» δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Είναι επιμελώς κρυμμένα.

Ας πούμε, ένα κάποιο εκατομμύριο καταθέσεις του υπουργού Σταθάκη, ακόμα ψάχνουν πού ήταν,

πώς το «ξέχασε», γιατί δεν το δήλωσε, πώς εμφανίστηκε μετά κλπ.

Μεγαλύτερη κοροϊδία κι από το τί δηλώνουν όμως είναι και το από πού τα βρήκες, ή αλλιώς «πόθεν έσχες».

Εκεί η κοροϊδία είναι γραπτώς δηλωμένη. Δείχνουν να «προτιμούν» τρεις βολικές εκδοχές:

ή «εισοδήματα προηγούμενων ετών», ή «συνδυασμός περισσοτέρων» (εισοδήματα έτους

και προηγουμένων ετών, πώληση περιουσιακού στοιχείου, δωρεά, δανεισμός, γονική παροχή),

ή «άλλες περιπτώσεις»!

Αυτό που εκνευρίζει είναι η υποκρισία της δήθεν διαφάνειας. Σε ποιάς χρονιάς «πόθεν έσχες» ας πούμε,

εμφανίζονται οι μίζες τις οποίες έπαιρνε ο Άκης Τσοχατζόπουλος ; Μίζες που αποδείχτηκαν δικαστικά

και για τις οποίες είναι τώρα στη φυλακή ; Ή, ας πούμε, πού είχε δηλώσει τα έξοδα του τελευταίου

του γάμου στο γαλλικό υπερπολυτελές “Four Seasons” στο Παρίσι ; Γάμος για τον οποίο είχαν ξοδευτεί περισσότερα από ότι είχε δηλώσει σε «πόθεν έσχες» χρόνων !

Το 2012, λίγο πριν τις εκλογές μέσα σε τυμπανοκρουσίες η Βουλή ψήφισε έναν «εκσυγχρονιστικό» νόμο

ο οποίος προέβλεπε αυστηρό έλεγχο του πόθεν έσχες των βουλευτών, αναδρομικό έλεγχο απ’ το 1974...

Και ότι βρεθεί να μην έχει δηλωθεί στο πόθεν έσχες κατάσχεται υπέρ του δημοσίου…

Μάλιστα ο νόμος προέβλεπε ότι αν οι εμπλεκόμενοι συμμετέχουν σε off shore εταιρείες»:

«Θα απειλούνται με φυλάκιση 2 έως 5 ετών, χρηματική ποινή 10.000 - 500.000 ευρώ, στέρηση

πολιτικών δικαιωμάτων, δήμευση του μεριδίου συμμετοχής στις εταιρείες. Οι ποινές εφαρμόζονται

και όταν η συμμετοχή γίνεται από συζύγους και στενά συγγενικά πρόσωπα.

Αν προκύπτει και παράνομος πλουτισμός, απόκρυψη περιουσίας κ.λπ., ενεργοποιούνται οι

κακουργηματικές διατάξεις»…

Πληρώσαμε λοιπόν 800.000 (!) ευρώ σε μια εταιρεία ορκωτών λογιστών η οποία έκανε έλεγχο και

φυσικά όλοι οι βουλευτές βγήκαν «πεντακάθαροι». Τέτοιο αίσχος. Τέτοιο «ξέπλυμα» ηθικής!

Αν ήθελαν έστω να κρατούν τα προσχήματα, προκειμένου να ληφθούν στοιχειώδη μέτρα ελέγχου

και διαφάνειας της οικονομικής δραστηριότητας των βουλευτών θα είχαν δεχθεί την πρόταση

που είχε καταθέσει το 2012 η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ: «Να γίνουν ονομαστικές

οι ανώνυμες μετοχές των εταιρειών, οι τίτλοι του Δημοσίου και τα άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα.

Σε διαφορετική περίπτωση, όσο οι τίτλοι αυτοί παραμένουν ανώνυμοι, κανένας πραγματικός έλεγχος

περιουσιακών στοιχείων δεν μπορεί να υπάρξει. Να γίνεται έλεγχος στην εξαγωγή κεφαλαίων από τη χώρα.

Να καταργηθούν το φορολογικό, τραπεζικό, εμπορικό και επιχειρηματικό απόρρητο ώστε να μπορεί

να γίνεται έστω και στοιχειωδώς έλεγχος των επιχειρήσεων και κατά συνέπεια της διαπλοκής».

Πραγματικό έλεγχο όμως δεν θέλουν. Θέλουν να ακολουθούν το παράδειγμα πολλών άλλων,

πρώτιστα επιχειρηματιών.

Κάποιος μπορεί να μένει σε πολυτελή βίλα, η οποία ανήκει σε off-shore εταιρεία και

της οποίας (εταιρείας) ιδιοκτήτης είναι ο ίδιος αλλά χωρίς αυτό να φαίνεται.

Έτσι και περιουσιακά στοιχεία αποκρύπτει και δηλώνει και ενοικιαστής, έχοντας έκπτωση στο φορολογητέο

εισόδημά του !

Υπάρχουν όμως και βουλευτές που δεν το κρύβουν ότι είναι πλούσιοι. Ο Πάγκαλος και ο Καρατζαφέρης παλιότερα, ο Μητσοτάκης, ο Λεβέντης, ο Μιχαλολιάκος και ο νυν υπουργός Οικονομίας Δ. Παπαδημητρίου, ο τελευταίος με εκατομμύρια ευρώ και δολάρια σε ξένες τράπεζες,

 προϊόν εργασίας του στο εξωτερικό. Για όλους αυτούς θα μπορούσαν να γραφούν διάφορα, στα πλαίσια ενός «εύκολου» λαϊκισμού.

Στόχος όμως δεν έγιναν οι προηγούμενοι αλλά η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Για όσους δεν γνωρίζουν,

να πούμε ότι η Κούνεβα ήταν η καθαρίστρια – συνδικαλίστρια η οποία παραμονές Χριστουγέννων

του 2008 δέχτηκε μαφιόζικη επίθεση με βιτριόλι. Ως τώρα δεν έχει εξιχνιαστεί ποιος ήταν ο αυτουργός της επίθεσης (…), αλλά τότε θεωρήθηκε ότι ήταν απάντηση στους έντονους συνδικαλιστικούς αγώνες που έκανε για τα εργατικά δικαιώματα των καθαριστριών.

Στη βάση αυτή αναπτύχθηκε ένα μεγάλο κίνημα συμπαράστασής της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Οι δυό δράστες την περιέλουσαν με βιτριόλι και την ανάγκασαν να το πιεί.

Η ζωή της κινδύνεψε και χρειάστηκαν πάρα πολλές ιατρικές επεμβάσεις γι’ αυτό.

Έγιναν επικλήσεις για οικονομική βοήθεια και μαζεύτηκε ένα σεβαστό ποσό χάρη στη δημοσιότητα

που απέκτησε το θέμα. Η ίδια είναι ακόμα παραμορφωμένη και καταπίνει με σωληνάκια.

Πρέπει επίσης να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί.

Αυτή τη γυναίκα επέλεξαν για να κάνουν διαδικτυακό bullying όλοι οι μικρόψυχοι πολιτικοί της αντίπαλοι.

Όχι το Σταθάκη ή τον πλούσιο ευρωβουλευτή Παπαδημούλη αλλά την Κούνεβα !

Γιατί στις τελευταίες Ευρωεκλογές εκλέχθηκε ως υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν μεν της γίνονταν

πολιτική κριτική, θα λέγαμε ότι είναι δικαίωμα του καθενός. Αν κάποιος έκρινε ότι δεν μπορεί αυτή, μια συνδικαλίστρια, αγωνίστρια με κίνδυνο της ζωής της, να στηρίζει κυβερνήσεις και νόμους που περιορίζουν δικαιώματα, θα λέγαμε ότι, εξίσου δικαιωματικά, κρίνεται.

Δεν την κατηγόρησαν όμως για τις πολιτικές της επιλογές αλλά για τις καταθέσεις που δήλωσε

στο «πόθεν έσχες» της. 340.000 ευρώ σε τράπεζες του εξωτερικού τα οποία είχαν

κατατεθεί πριν την εκλογή της.

Γιατί τα έχει, ενώ είναι ευρωβουλευτής πλέον. Λες και θα είναι για πάντα ευρωβουλευτής

ή ότι με την εκλογή της απέκτησε και την υγεία της. Λες και δεν θα χρειαστούν όλα αυτά τα χρήματα

αφού θα περάσει όλη τη ζωή της μπαινοβγαίνοντας σε νοσοκομεία.

Να τιμήσουμε ονομαστικά το Γιάννη Λοβέρδο, μια ζωή κρατικοδίαιτο δημοσιογράφο αλλά και έμμισθο του Αλαφούζου, του Βαρδινογιάννη και του ΔΟΛ ο οποίος έριξε πρώτος τη λάσπη.

Σίγουρα ο μικρόψυχος της χρονιάς. Αλλά και όσους πολιτικούς της αντιπάλους συνέχισαν το γαϊτανάκι της μικροψυχίας.

Όλοι αυτοί δεν μπορούν να «δεχτούν» ότι δίπλα σε ανθρώπους που αγωνίζονται ή υποφέρουν

υπάρχουν άνθρωποι, αφανείς, που τους συμπαραστέκονται και ηθικά και υλικά. Και είναι χιλιάδες.

Κι από τα «λίγα» όλων αυτών μαζεύονται «πολλά». Δακτυλοδείχνοντας την Κούνεβα

και τις μετέπειτα πολιτικές της επιλογές, για τις οποίες θα κριθεί στην ώρα της, θα ήθελαν

να βγει το συμπέρασμα ότι να, «ίδιοι είναι όλοι», όλοι «πουλιούνται».

Κούνεβα που τους κούναγε !

Αυτοι οι χαρισματικοί ηγέτες .....ή αλλιώς Obama out !

του Ίωνα Παπαδάκη 

Κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αλλά είναι κάποιοι χαρισματικοί άνθρωποι…

Όχι! Δεν θα μιλήσω για φίλους ή συγγενείς… Αυτούς τους διαλέγεις, τους ζεις, τους μαθαίνεις, τους αγαπάς, τους ερωτεύεσαι!

Μιλάω για τους άλλους, για αυτούς που παρακολουθείς από μακριά, που δεν έτυχε ποτέ να τους μιλήσεις… Απλά τους παρακολουθείς, ακολουθείς τη ζωή τους, ακούς από άλλους που -ίσως- τους γνώρισαν.

Είναι αυτοί οι χαρισματικοί άνθρωποι που θα ήθελες -έστω και για λίγο- να τους συναντήσεις και να μιλήσεις μαζί τους!

Ναι, είναι επώνυμοι, δεν έχει σημασία από ποιο χώρο… Μπορεί να είναι καλλιτέχνες, πολιτικοί, άνθρωποι του πνεύματος (όπως μας αρέσει να λέμε)…

Αν είναι καλλιτέχνες, δεν θα τους δεις μέσα από έναν ρόλο! Θα τους «δεις» έξω από το ρόλο, έξω από τον αγαπημένο σου χαρακτήρα σε εκείνη την ερμηνεία της ζωής τους! Θα «κλέψεις» εκείνες τις στιγμές που η… Αχίλλειος πτέρνα θα βγεί μπροστά για να εξαφανίσει τον καλλιτέχνη!

Αν είναι πολιτικός, το πράγμα γίνεται πιο δύσκολο… Ίσως θα τον κρίνεις για τις αποφάσεις του, την πορεία του, το πόσο καλό ή κακό έκανε και σίγουρα ανάλογα με τις πεποιθήσεις σου, τα πιστεύω σου και το θυμικό σου!

Και δεν θα έχεις άδικο… Οι ηγέτες-πολιτικοί κρίνονται εκ του αποτελέσματος! Και αν βγούμε από τον μικρόκοσμό μας και σκεφτούμε αποστασιοποιημένοι τις αποφάσεις και τις επιλογές, ίσως η κρίση μας να είναι ορθότερη.

Ο χαρισματικός άνθρωπος δεν είναι «random» περιστατικά… Δεν είναι τυχαίες στιγμές. Είναι πορεία, είναι μαραθώνιος και κρίνεται όταν «κόψει το νήμα»!

Γιατί τότε και μόνο τότε, έχεις την μεγάλη εικόνα, γιατί τότε και μόνο τότε -ίσως- μάθεις αυτά τα μικρά μυστικά, που κάποιος είχε την τύχη να παρακολουθήσει τη στιγμή που γινόντουσαν και που κάνουν ένα δημόσιο πρόσωπο «χαρισματικό»!

Ποιος σου είπε ότι ο χαρισματικός άνθρωπος δεν κάνει λάθη;

Μη μου βάζεις στο στόμα λόγια που δεν είπα… Ναι! και λάθη κάνει και τα παραδέχεται και τα διορθώνει και κάνει και άλλα. Δεν παίζει την παράσταση της ζωής του… Παίζει τη ζωή του και τη δική σου γι’ αυτό ακόμα και τα λάθη του, τον κάνουν ξεχωριστό και χαρισματικό…

Μη μου ζητήσεις να σου πω τι σημαίνει χαρισματικός… Δεν ξέρω!

Αυτό που ξέρω είναι ότι αν μπει σε ένα χώρο που θα βρίσκομαι και εγώ θα σηκωθώ. 
Αυτό που ξέρω είναι ότι στην υπόκλιση πριν την αυλαία, δεν θα τον χειροκροτήσω καθιστός, αλλά θα σηκωθώ όρθιος. 
Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν ανέβει στο pontium για την ομιλία του θα νιώσω ότι μιλάει σε μένα με τον σεβασμό που μου αξίζει και θα με προτρέψει -δεν θα μου επιβάλλει το αξίωμά του, ή, η επωνυμία του- να τον σεβαστώ!
Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θα μου δώσει κανένα δικαίωμα να ψάξω μέσα από την κλειδαρότρυπα τη ζωή του, με μοναδικό στόχο να κουτσομπολέψω τα «άπλυτά του»!

Οκτώ χρόνια τον παρακολούθησα πολύ στενά (και λόγω επαγγέλματος)… Τον είδα να μεγαλώνει, να γερνάει, να κάνει σαχλαμάρες, να κλαίει, να γελάει, να περνάει τα όρια, να ζητάει συγγνώμη, να παίρνει δύσκολες αλλά και απολύτως λάθος αποφάσεις!

Με θύμωσε, με συγκίνησε, με άφησε άφωνο, κέρδισε τον θαυμασμό μου και τον σεβασμό μου, αλλά και την απόρριψή μου κάποιες στιγμές!

Και όλα αυτά τον έκαναν έναν χαρισματικό ηγέτη!

Νέος, έγχρωμος (τη σιχαίνομαι αυτήν την έκφραση) διαφορετικός. Έτοιμος να αλλάξει το τοπίο και όλα αυτά που ζήσαμε από την εποχή του Κένεντι… Τον παρακολούθησε όλος ο πλανήτης, τον έψαξε μέσα από την κλειδαρότρυπα και τον «πυροβόλησε» σε κάθε ευκαιρία!

Ξέρεις ο άνθρωπος την αλλαγή τη φοβάται, γιατί δεν τολμά να την καταλάβει… Με τον καιρό, η κλειδαρότρυπα έδωσε τη θέση της στα εξώφυλλα των περιοδικών γιατί απλά, ο ισχυρότερος άνθρωπος στον πλανήτη, δεν είχε τίποτα να κρύψει…

Δεν είχε κανένα πρόβλημα να «τσαλακώσει» την εικόνα του, να κυκλοφορήσει με τα μανίκια από το λευκό –άψογο- πουκάμισο σηκωμένα, να κρυφτεί πίσω από έναν καναπέ για να παίξει με ένα παιδάκι, ή να κάνει πλάκα στην Μισέλ (και να γίνει πρώτη είδηση), να τολμήσει και να συγκρουστεί για το Obama Care, αλλά και να σταθεί μπροστά σε ηγέτες άλλων χωρών (των οποίων την ιστορία γνώριζε καλύτερα από τον καθένα) με απέραντο σεβασμό που δεν του ανταπέδωσαν και δεν τους άξιζε!

Όχι, βλάκα μου! Δεν κάνω καταγραφή μιας ζωής γεμάτης lifestyle! Απλά παρακολούθησα μια «αλλαγή»!

Αυτή του ισχυρότερου ηγέτη του πλανήτη και του πλέον συντηρητικού λαού στον κόσμο… Ενός λαού, που έγινε γνωστός μέσα από ένα Βιετνάμ και αμέτρητους βρώμικους πολέμους, από τον Μακαρθισμό αλλά και τον εμφύλιο μιας χώρας με 200 -μόλις- χρόνια ιστορία!

Αλλά κακά τα ψέματα, αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος, έγινε «μανιέρα» για να δημιουργηθούν αποτυχημένα αντίγραφα, νέων «ηγετών» που μπέρδεψαν την απλότητα και την αμεσότητα, με την άνεση της καφρίλας, την άγνοια της ιστορικής υποχρέωσης και της ηγετικής ευθύνης που θα κουβαλούσαν στην πλάτη τους…

Ναι! Αν ήμουν Αμερικανός πολίτης θα τον ψήφιζα και θα ήμουν περήφανος που θα είχα εκλέξει αυτόν τον χαρισματικό άνδρα για να είναι η φωνή μου όποτε θα το χρειαζόμουν!

Δυστυχώς «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν» και εγώ ζω στην Ελλάδα…

Ο Ερντογάν καραδοκεί: Στη Γενεύη δεν παίζεται μόνο η τύχη της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ 

Διαβάζω στους τίτλους όλων των ελληνικών ΜΜΕ το «τραγικό μήνυμα» ότι στη Γενεύη παίζεται η τύχη της Κύπρου και εξανίσταμαι… Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο εκτός πραγματικότητας είναι οι τίτλοι αυτοί, και τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι που ασχολούνται με το Κυπριακό στην Ελλάδα, το γνωρίζουν επιδερμικά και απασχολούνται με το θέμα όταν ανακοινωθούν διασκέψεις όπως της Γενεύης ή όταν υπάρχουν κρίσεις, όπως οι δολοφονίες του Ισαάκ και του Σολωμού. 

Δεν αναμένω ότι θα έχουν διαβάσει τα χιλιάδες έγγραφα που συγκροτούν τον «Φάκελο Κυπριακό» ούτε τα δεκάδες ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών. Ούτε εγώ, που θεωρούμαι λόγω καταγωγής και μόνο ως ειδικός στα του Κυπριακού το έχω κάνει. Μιλούσα τις προάλλες με ανώτερο πολιτικό στέλεχος, που έχει καθημερινά στην ατζέντα του το Κυπριακό, και συμφωνήσαμε ότι λόγω ηλικίας, ούτε ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει τις κατάλληλες γνώσεις, χωρίς αυτό να υπονοείται ως κατηγορία.

 Όσοι γεννήθηκαν το 1974 και μετά, δεν έζησαν τα δραματικά γεγονότα της Κύπρου διότι απλά δεν είχαν …γεννηθεί. Αλλά και όσοι ήταν δέκα ετών και κάτω ελάχιστα θυμούνται. Άρα, το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού, δεν έχει θύμισες από την κυπριακή τραγωδία, την εισβολή και την κατοχή. Το γεγονός αυτό, είναι μία καλή, θα έλεγα, δικαιολογία, για την άγνοια που επικρατεί και για τα λάθη που συχνά εμφανίζονται στα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να παραπληροφορείται ο λαός για τα σημερινά δεδομένα στο νησί και το Κυπριακό αυτό καθ’ αυτό. Συναντώ συναδέλφους, που θα έπρεπε να γνωρίζουν τους βασικούς όρους του Κυπριακού, να ομιλούν για «Τουρκοκύπριο Πρόεδρο» όταν αναφέρονται στον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί. Ή να γράφουν τις κατεχόμενες περιοχές ως «Βόρεια Κύπρο».

 Έχω συναντήσει Έλληνες πολίτες να μην γνωρίζουν ότι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, και κανένα κράτος στον κόσμο -εκτός των ισλαμο-εθνικιστών της Τουρκίας- δεν αναγνωρίζουν το παράνομο κατοχικό καθεστώς. Η έλλειψη των βασικών γνώσεων για το Κυπριακό οφείλεται σε όλα τα παραπάνω. Θα προσθέσω και το γεγονός ότι ούτε τα στελέχη των ελληνικών κομμάτων αντιλαμβάνονται τους κανόνες του Κυπριακού. Πολύ λίγοι καταλαμβαίνουν τη ζημιά που θα προκαλέσει στην Ελλάδα η απώλεια της Κύπρου. Πολύ λίγοι αντιλαμβάνονται ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία θα οδηγήσει σε διάλυση του ελληνικού στοιχείου. Ούτε ξέρουν πως πρόκειται για άκρως φιλοτουρκική και ρατσιστική διευθέτηση, που δεν θα επανενώνει το νησί αλλά θα το οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμηση και την κατάρρευση. 

Στη Γενεύη, λοιπόν, δεν παίζεται η τύχη της Κύπρου, αλλά της Ελλάδας. Και για όσους θα ενοχληθούν πιθανά, ας προσθέσω και ένα και. Παίζεται και η τύχη της Ελλάδας. Και για το λόγο αυτό, ο Πρωθυπουργός και όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ που τηρεί συνειδητά και με συνέπεια τις διαχρονικές θέσεις του, πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους, για το γεγονός ότι δεν ασχολούνται όσο απαιτούν οι περιστάσεις και αφήνουν μόνο του τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να λαμβάνει αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα και τον ελληνικό χώρο. Τα τελευταία 42 χρόνια, αλλά και πριν όταν η χούντα, που πρόδωσε την Κύπρο, είχε καταλύσει τη Δημοκρατία στη χώρα που την γέννησε, η άμυνα της Ελλάδας είχε μεταφερθεί στο νησί. 

Οι Έλληνες πολιτικοί κρύβουν πολύ καλά το «μυστικό» ότι λόγω της Κύπρου οι Τούρκοι δεν ενοχλούν όσο θα ήθελαν την Ελλάδα. Είναι υποχρεωμένοι να αφιερώνουν τις δυνάμεις τους στο νησί, διότι η Κύπρος λόγω της στρατηγικής της σημασίας, τους ενοχλεί αλλά και τους ενδιαφέρει περισσότερο από την Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον. Αυτό δεν σημαίνει ότι το Κυπριακό πρέπει να παραμείνει άλυτο. Τα 42 χρόνια κατοχής είναι πάρα πολλά. Αυτή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο και σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι. Ταυτόχρονα, είναι παράλογη η θέση των υποστηρικτών της «όποιας λύσης», οι οποίοι δέχονται και πιέζουν τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να υποχωρήσει και πέραν των «κόκκινων γραμμών» του, που έτσι και αλλιώς είναι υπερβολικά ασθενείς. 

Ο στόχος πρέπει να είναι μία λύση που θα αντέξει στο χρόνο και για τον λόγο αυτό απαιτείται να τηρηθούν οι όροι και οι κανόνες της Δημοκρατίας. Οι συνεχείς υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς και το έξτρα βήμα που επέλεξε να διανύσει για να «συναντήσει» τον παραλογισμό των τουρκικών θέσεων, δεν ωφελεί την εθνική υπόθεση και δημιουργείται ένα «κράτος Φράνγκεσταϊν, το οποίο μοιραία θα καταρρεύσει. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ο κ. :Αναστασιάδης τρέμει αυτή την κατάρρευση, που θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και για την Ελλάδα. Εάν η διευθέτηση του Κυπριακού δεν είναι καθαρή και λειτουργική και η νίκη κερδηθεί από την Τουρκία, αμέσως μετά ο Ταγίπ Ερντογάν και η ισλαμο-εθνικιστική κυβέρνησή του θα στρέψουν τα βλέμματα τους προς τη Θράκη και τα νησιά του Αιγαίου. Η στόχευση των Οινούσσων και της Χίου δεν γίνεται τυχαία. Στη Θράκη οργανώνεται και εμείς τι κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την απειλή. Του χαρίσαμε την μουσουλμανική μειονότητα και οι Πομάκοι, που αφέθηκαν στο έλεος της φτώχειας τους, αναγκάζονται να στραφούν προς την Άγκυρα. 

Εάν η λύση του Κυπριακού αποτρέπει κάθε επιρροή της Τουρκίας στο νησί, ο Ταγίπ Ερντογάν θα χάσει και στην Ελλάδα. Αντίθετα, εάν υλοποιήσει τους σχεδιασμούς του και καταφέρει να νομιμοποιήσει με την υπογραφή της ελληνοκυπριακής ηγεσίας την επιρροή του στην Κύπρο, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τότε θα έχει το πάνω χέρι και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Θα μας σαρώσει και δεν κινδυνολογώ, απλά καταγράφω με ακρίβεια τους σχεδιασμούς του. Η επιδίωξη της λύσης πρέπει (και είναι) η προτεραιότητά μας. Αλλά όχι η «όποια λύση», που θα καταστήσει όμηρο της Τουρκίας και την Ελλάδα. Ο λαός της Κύπρου θα την απορρίψει, εάν η πολιτική ηγεσία του φορτώσει τις δικές της ευθύνες μέσω του δημοψηφίσματος. Η μάχη που πρέπει να δοθεί από την Λευκωσία και την Αθήνα είναι βασικά για την Δημοκρατία αυτή καθ’ αυτή. Η «όποια λύση» που συζητείται σήμερα καταργεί και τις δημοκρατικές διαδικασίες σε μία χώρα όπου οι κάτοικοί της, ακόμα και οι Τουρκοκύπριοι, την τιμούν και την προστατεύουν. Η διαπραγμάτευση διεξάγεται σε εντελώς λάθος βάση και από τη στιγμή που η διευθέτηση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας έχει χάσει το νόημά της, η Λευκωσία και η Αθήνα έπρεπε να την απορρίψουν. Και ως φιλοτουρκική, αλλά και ως άκρως ρατσιστική.

Ο πόλεμος της πληροφορίας μπορεί να γίνει κανονικός πόλεμος με όπλα ?

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Όταν οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών σκάρωσαν το ψέμα για τα παράνομα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ για να δικαιολογήσουν την εισβολή των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ, ο κόσμος προσχώρησε στην εκδοχή αυτή με την βοήθεια του χαρισματικού λόγου του πρόθυμου Τόνι Μπλερ. 

Η Επιτροπή Σίλκοτ όμως που διερεύνησε το κατά πόσο ήταν επαρκώς δικαιολογημένη η απόφαση  εμπλοκής της Βρετανίας σε αυτόν τον πόλεμο, τεκμηρίωσε ότι επρόκειτο περί ψευδών πληροφοριών και ως εκ τούτου λανθασμένης απόφασης. Αποτέλεσμα του ψέματος ήταν η καταστροφή της χώρας του Ιράκ από τους εισβολείς και η συγκρότηση τουISIS (ταυτόχρονα με την αποχώρηση των Αμερικάνων) με τα γνωστά επακόλουθα.

Το ερώτημα είναι εάν η «έκθεση» των αμερικάνικων  υπηρεσιών για το ρώσικο χάκινγκ των ηλεκτρονικών αρχείων της Χίλαρι Κλίντον και των Δημοκρατικών αποτελεί ένα αντίστοιχο ψέμα για να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας και σε τι αποσκοπεί ένας τέτοιος εφιάλτης; Οι Ευρωπαίοι ούτε που το διανοούνται και πιθανότατα ούτε η πλειοψηφία των Αμερικανών.  

Παρ΄ όλα αυτά, στο παραπέντε της παράδοσης της αμερικανικής προεδρίας στον εκλεγέντα Ντόναλντ Τραμπ, ο απερχόμενος πρόεδρος Ομπάμα κλιμάκωσε επικίνδυνα την αντιπαράθεση με την Ρωσία με την απέλαση 35 Ρώσων διπλωματών και κυρίως με την αποστολή 3600 τανκς στα νατοϊκορωσικά σύνορα. Πριν λίγες μέρες αποβιβάστηκαν στο Bremerhaven της Γερμανίας 2000 τάνκς, 4000 στρατιώτες και 2500 κοντέινερς στρατιωτικού υλικού που θα αναπτυχθούν στην Πολωνία και σε άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης.

Πρόκειται για «πολιτική παραφροσύνη» εκτιμά ο καθηγητής Michel Chossudovsky του Κέντρου για την Έρευνα της Παγκοσμιοποίησης Global Research και αναρωτιέται εάν είναι πρόθεση του Ομπάμα να διεξάγει στρατιωτική επιχείρηση στα σύνορα της Ρωσίας πριν από τη λήξη της προεδρικής θητείας του;

Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε επικίνδυνα τετελεσμένα που ξεπερνούν κατά πολύ την συστηματική υπονόμευση της προεδρίας Τραμπ και διαμορφώνουν σκηνικό ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Αν η διαμάχη γύρω από την λεγόμενη εμπλοκή της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές αποτελεί πράγματι, όπως ισχυρίστηκε ο διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Τζέιμς Κλάππερ, «υπαρξιακή απειλή» για την ασφάλεια των ΗΠΑ, την απάντηση πρέπει να την δώσει ο Τραμπ και όχι ο Ομπάμα, διότι η απάντηση μπορεί να προκαλέσει μέχρι και παγκόσμιο πόλεμο.  Με τις τελευταίες αφίξεις αμερικανικών μάχιμων δυνάμεων στην Ευρώπη που εντάσσονται στην «Επιχείρηση Ατλαντικής Επίλυσης» (‘Operation Atlantic Resolve’) η δύναμη των τανκς φθάνει τα 3600 και η όλη επιχείρηση υποστηρίζεται από τον γερμανικό στρατό που θα αναπτύξει δυνάμεις στις Βαλτικές χώρες 75 χρόνια μετά την συντριβή του Γ΄ Ράιχ. 

Στην Αμερική τα ψέματα πιάνουν πιο εύκολα, γιατί η τεχνική του πολιτικού θεάματος έχει φτάσει σε απίστευτα ύψη τελειότητας,  με βασική μέθοδο την απομάκρυνση από την ουσία του ζητήματος και την ανάπτυξη διαμάχης γνωμών (debate) σε θέματα εντός, αλλά εκτός. Με δυο λόγια κατέχουν την τέχνη να πατάνε τη μπάλα στην κερκίδα. Παράδειγμα: Ο αρθρογράφος των New York Times Ντέιβιντ Λέονχαρντ έγραψε μια γνώμη με τίτλο «Ψέματα, δημοσιογραφία και αντικειμενικότητα» όπου σχολιάζει τον διευθυντή ειδήσεων της Wall Street Journal  Τζέραρντ Μπέικερ, ο οποίος παραβιάζοντας τον άτυπο κανόνα που οι ειδησεογράφοι  δεν γράφουν «γνώμες», έγραψε πως οι εφημερίδες πρέπει να αποφεύγουν  να χρησιμοποιούν τη λέξη «ψέμα» για να περιγράψουν πράξεις των πολιτικών, συμπεριλαμβανομένου και του Ντόναλντ Τραμπ. Κατά τον Μπέικερ «ψέμα» σημαίνει κάτι παραπάνω από λάθος, σημαίνει εσκεμμένη πρόθεση παραπλάνησης. Ο Λέονχαρντ συμφωνεί με αυτό και προτείνει το «μη αληθινό» (untrouth), αλλά από την άλλη λέει πως δεν μπορείς να αναλύσεις κάτι παραβλέποντας το κίνητρο του άλλου...  ΟΚ! Είναι καταπληκτικοί. Έφτιαξαν ένα παρα-θέμα για να μην αναλύουν το θέμα.

Όλα αυτά την εποχή της ευμάρειας και πριν από τους τρελαμένους τρομοκράτες  ήταν ανεκτά. Τώρα όμως, δύο – τρία χρόνια μετά τη μόχλευση του εμφύλιου στην Ουκρανία, με τα γνωστά αποτελέσματα, να έρχονται στην Ευρώπη χιλιάδες αμερικάνικα τανκς, αυτό δεν είναι καλό παρά μόνο για τις πολεμικές βιομηχανίες.

Ο Ντάνιελ Εσπινόζα Γουίντερ, ένας εξειδικευμένος σε θέματα προπαγάνδας  δημοσιογράφος, μας θυμίζει σε ένα άρθρο του για την «Σάγκα των Ψεύτικων Ειδήσεων» κάτι που εμείς οι Ευρωπαίοι δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε, ότι δηλαδή στις 8 Δεκεμβρίου ο Ομπάμα πέρασε από το Κογκρέσο μια Πράξη για την Καταπολέμηση της Παραπληροφόρησης και της Προπαγάνδας (CDPA) με αφορμή τις «ψεύτικες ειδήσεις» που διαχέονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το facebook ήδη προανήγγειλε ότι θα δημιουργήσει σύστημα διαγραφής των ειδήσεων που θεωρεί ψευδείς!...

Ο Πόλεμος της Πληροφορίας και της ανάλυσής της  έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό. Όλες οι χώρες, αλλά και οργανωμένα συμφέροντα που έχουν φιλοδοξίες διεθνούς παίκτη έχουν κανάλια και ιστοσελίδες που εκπέμπουν στα αγγλικά. Το Al Jazeera και το Russia Today είναι χαρακτηριστικά και σπάνε το μονοπώλιο της δυτικής αφήγησης για τις παγκόσμιες εξελίξεις. Ο Πόλεμος της Πληροφορίας και η κατασκευή του πολιτικού θεάματος φαίνεται ότι εισέρχονται σε άλλη φάση. Οι τεχνικοί της χειραγώγησης της κοινής γνώμης θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν νέες μεθόδους. Δεν γνωρίζουμε εάν στις «σχολές» τους διδάσκονται τον μύθο του Αισώπου για τον «Ψεύτη βοσκό», αλλά στην εποχή τουWikileaks και του Σνόουντεν, θα είναι μάλλον δύσκολο να προκαλέσουν πραγματικό πόλεμο με ψέματα. Αν το επιχειρήσουν ξεδιάντροπα και αφελώς, μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ.