DATE

Τρίτη 12 Απριλίου 2016


Μία η υποκλοπή, πολλές οι ζημιές: Τι κέρδισε η Ελλάδα από την κόντρα με το ΔΝΤ; Τίποτα


Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Ουδείς γνωρίζει ποιος έκανε την υποκλοπή της συνομιλίας του διευθυντή της Ευρωπαϊκής Διεύθυνσης του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν με τις δύο κυρίες της αποστολής του ΔΝΤ στην Αθήνα, την Ντέλια Βελκουλέσκου και την Ιβα Πέτροβα. Και πώς μπορούμε να γνωρίζουμε όταν το ενδιαφέρον για την Ελλάδα είναι… παγκόσμιο. Οι άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών δεν αφήνουν ίχνη και, εάν ποτέ πληροφορηθούμε τους δράστες, αυτό θα οφείλεται σε κάποιον που θα πουλήσει «χοντρά» την πληροφορία. Βέβαια, εάν γνωρίζαμε τους δράστες, θα είχαμε λύσει σε ένα δευτερόλεπτο το μυστήριο. Αρα, ό,τι και να ισχυρίζονται τα γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης είναι έωλο, διότι, χρησιμοποιώντας τη δική τους λογική, θα μπορούσε να υποστηρίξει η ελληνική κυβέρνηση ότι η υποκλοπή έγινε από το Βερολίνο για να εκβιάσει τους υπόλοιπους της «παρέας», την οποία αποτελούν οι δανειστές-θεσμοί και η Ελλάδα. Ομως, στην Ουάσιγκτον έκανε μεγάλη αίσθηση αυτό που εντυπωσίασε και πολλούς από εμάς: τα γρήγορα… αντανακλαστικά του Μεγάρου Μαξίμου ως οι ένοικοί του να ήταν έτοιμοι από καιρό να αδράξουν όποια ευκαιρία τους δοθεί για να χτυπήσουν το ΔΝΤ και να εκβιάσουν την αποχώρησή του από το Ελληνικό Πρόγραμμα. Εκδόθηκαν ανακοινώσεις, έγιναν έκτακτες συσκέψεις του πρωθυπουργού με υπουργούς και εστάλη και μία επιστολή στη γενική διευθύντρια, Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία -κατά την προσωπική μου γνώμη- ήταν άτσαλη. Ηταν και ερασιτεχνική. Ηταν και πολύ προβληματική. Ναι μεν θύμωσε την κ. Λαγκάρντ το περιεχόμενο, αλλά έχω την αίσθηση πως διαβάζοντας το γράμμα του πρωθυπουργού άφησε να σχηματιστεί εκείνο το γνωστό της χαμόγελο που δείχνει περισσή ειρωνεία – αν με καταλάβατε. Δεν θα σταθώ άλλο στην υποκλοπή και τη διαρροή του απομαγνητοφωνημένου κειμένου της συνομιλίας των στελεχών του ΔΝΤ, διότι ψάχνουμε ψύλλους στ’ άχερα, αλλά στα αποτελέσματα της σύγκρουσης του κ. Τσίπρα με την Κριστίν Λαγκάρντ. Ποιο ήταν το κέρδος τελικά, κάποιος να μου πει και μένα του αφελή, διότι βλέπω μόνο ζημίες. Δεν ζήτησε ο πρωθυπουργός να φύγει ο Τόμσεν και κατ’ επέκταση η ομάδα του; Ζήτησε… Τι κατάφερε; Απολύτως τίποτα. Ο Τόμσεν είναι πιο ισχυρός παρά ποτέ. Εχει την εμπιστοσύνη της γενικής διευθύντριας, η οποία τον επέβαλε -και παρέστη παρακαλώ- στη συνάντησή της με την κ. Μέρκελ. Σημειώνω ότι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει την πλήρη στήριξη του κ. Σόιμπλε. Η κ. Λαγκάρντ, λοιπόν, απέρριψε το αίτημα του κ. Τσίπρα, ή- αν θέλετε- το αγνόησε με επιδεικτικό τρόπο. Ποια είναι η απάντηση του πρωθυπουργού; Αν δεν κάνω λάθος έδωσε εντολή στον κ. Τσακαλώτο να κλείσει άρον άρον την αξιολόγηση… Τρελά πράγματα, αλλά και την ίδια στιγμή απαράδεκτα. Ο ελληνικός λαός δεν έχει στον ήλιο μοίρα και οι ηγεσίες του (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) στοχεύουν σε μικροκομματικά οφέλη για το εγχώριο πολιτικό παιχνίδι, αντί να δώσουν τα χέρια για να σωθεί η έρμη αυτή χώρα… Ούτε ο κ. Τσίπρας μόνος του, ούτε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης που παρέλασε χθες στη Νέα Υόρκη, μπορούν να “βγάλουν” την Ελλάδα από την κρίση. Απαιτείται ενότητα και συλλογική δουλειά. Διαφορετικά, τον έκτο χρόνο κρίσης θα διαδεχθεί και ο …δέκατος και όλοι θα λέμε τα ίδια και απαράλλακτα: Ποιος φταίει; Μα τώρα πια, φταίνε όλοι οι πολιτικοί των κομμάτων που κυβέρνησαν. Δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά. Ακριβώς όπως τα σχεδίασε ο κ. Σόιμπλε έγιναν…

Κυριακή 10 Απριλίου 2016


Κυβέρνηση πιασμένη στην πένσα



Δεν χρειαζόταν να ακούσει κάποιος τη συνομιλία των στελεχών του ΔΝΤ, που διέρρευσε, για να αντιληφθεί ότι η χώρα παραμένει παγιδευμένη από δύο βραχίονες συμφερόντων. Ο ένας έχει να κάνει με το ΔΝΤ και καθοδηγείται από τις ΗΠΑ, ο άλλος έχει να κάνει με το πλέγμα του ευρωπαϊκού ελέγχου υπό την αιγίδα της Γερμανίας. Αν κάτι ίσως μας διαφεύγει ή λησμονούμε είναι πως οι δυο αυτοί μηχανισμοί (ΔΝΤ και Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί και Γερμανοί) παρά τα ιδιαίτερα και αντικρουόμενα συμφέροντά τους,  σε ότι έχει να κάνει με την ελληνική υπόθεση λειτουργούν συμπληρωματικά ασκώντας συντριπτική πίεση και συνθλίβοντας τη χώρα.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Γ. Παπανδρέου ήταν αυτός που αναζητώντας στήριγμα για να αντιμετωπίσει την πίεση των Ευρωπαίων στράφηκε για βοήθεια στο ΔΝΤ (Αμερικάνους) και τοποθέτησε, τελικά, τη χώρα στην πένσα. Έκτοτε η χώρα αντιμετωπίζει τις συντριπτικές δυνάμεις που ασκούν επάνω της οι δύο βραχίονες αυτής της πένσας και οι κυβερνήσεις της αμφιταλαντεύονται ποιον από τους δύο μοχλούς που τη σχηματίζουν να διαλέξουν.
Το ΔΝΤ που υπόσχεται ελάφρυνση του χρέους αλλά ζητά ακόμα πιο σκληρά και ακόμα πιο πολλά μέτρα; Ή τους Ευρωπαίους οι οποίοι κάνουν σκόντο στα μέτρα αλλά δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για μείωση του χρέους;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως  ακριβώς και η προηγούμενη κυβέρνηση δυσκολεύεται να αντιληφθεί τον συμπληρωματικό ρόλο των δύο μηχανισμών και να κατανοήσει ότι τελικά είναι παγιδευμένη στη δαγκάνα που σχηματίζουν.
Είδαμε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αμφιταλαντεύεται και να προσεγγίζει τη «λογική» του ΔΝΤ ελπίζοντας στη βοήθειά τους για  «κούρεμα» του χρέους. Η ευρωπαική (γερμανική) πίεση ωστόσο, υποχρεώνει την κυβέρνηση να το ξανασκεφτεί. Και όσο η κυβέρνηση το σκέφτεται ευθυγραμμιζόμενη με του Ευρωπαίους, τόσο αυξάνεται η πίεση του ΔΝΤ.
Σε αυτή τη φάση η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται ότι έχει  ακουμπήσει στην ευρωπαϊκή (γερμανική) πλευρά της πένσας: ξεχνά επί της ουσίας την συζήτηση για το χρέος με αντάλλαγμα λιγότερα μέτρα και κλείσιμο της αξιολόγησης.  Ωστόσο, η πραγματικότητα που συνθέτει το απίθανο ελληνικό χρέος και η αδυναμία αποπληρωμής του θα κρατήσει στο παιχνίδι και το ΔΝΤ που θα περιμένει την επόμενη ευκαιρία, μετά το καλοκαίρι και τη «δεύτερη αξιολόγηση» για να επαναλάβει τις απαιτήσεις του για ολοκληρωτικό ξεπούλημα και ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση των εισοδημάτων, προκειμένου να προχωρήσει το «κούρεμα» του χρέους.
Και κάπως έτσι - ακροβατώντας ανάμεσα στους βραχίονες της πένσας—περνά ο χρόνος και οι κυβερνήσεις, οι προηγούμενες και η σημερινή- απολαμβάνουν κάποιους μήνες ψευδαίσθησης εξουσίας. Μέχρι που κάποια στιγμή η πένσα κλείνει για να τις συνθλίψει…

πηγή : topontiki.gr