DATE

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016


Μήπως έπρεπε, τελικά, «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή»;


του Γιώργου Κασιμέρη 
Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Wolverhampton της Αγγλίας με ειδίκευση σε θέματα Πολιτικής Βίας και Τρομοκρατίας

Έξι χρόνια πριν, στις αρχές Μαΐου του 2010 μια από τις εμβληματικές εφημερίδες του ελληνικού τύπου που δυστυχώς δεν υπάρχει πια, η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, δημοσίευσε με αφορμή την επικίνδυνη περίοδο που διένυε τότε η χώρα μια έρευνα με τον τίτλο «Να καεί ή να μην καεί το "μπουρδέλο" η Βουλή;».
Η εφημερίδα ήθελε να μάθει πως ένα σύνθημα που μέχρι πρότινος ακουγόταν -χρόνια τώρα - από κάθε αναρχική πορεία όταν έφτανε στη πλατείας Συντάγματος και πρωτοαντίκρυζε το κτίριο της Βουλής έφτασε να αποτελεί το κεντρικό σύνθημα χιλιάδων απλών ανθρώπων κάθε ηλικίας και πολιτικής τοποθέτησης που διαδήλωναν με οργή και αποστροφή. 
Η εφημερίδα απηύθηνε το ερώτημα «Έχει δίκιο ο κόσμος; Να καεί η Βουλή;» σε γνωστά πρόσωπα της ελληνικής δημόσιας ζωής όπως ακαδημαϊκούς, συνθέτες, συνδικαλιστές και, φυσικά, βουλευτές για να δώσουν τις δικές τους ερμηνείες. Απ'ολες τις συνεντεύξεις-εξηγήσεις εκείνη που μου έκανε τότε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν του τραγουδιστή Στάθη Δρογώση, δημοτικού σύμβουλου στο δήμο Αθηναίων εκλεγμένου το 2014 με την παράταξη «Ανοιχτή Πόλη» που είχε τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ απ' τον οποίο, παρεμπιπτόντως, απεχώρησε μάλλον γεμάτος απογοήτευση πέρσι το καλοκαίρι.
Στο ερώτημα, λοιπόν, της εφημερίδας αν «Έχει δίκιο ο κόσμος; Να καεί η Βουλή;» ο κύριος Δρογώσης έδωσε μια απάντηση-κόλαφο που αξίζει πιστεύω να παρατεθεί αυτούσια: «Πραγματικά η Βουλή δεν νομίζω ότι κυβερνά αυτό τον τόπο. Θλιβερός θίασος κομπάρσων στο θέατρο που λέγεται ελληνική δημοκρατία. "Σοσιαλιστές" που παίρνουν θατσερικά μέτρα και ακροδεξιοί που φωνάζουν τάχα υπέρ της δημοκρατίας. Προοδευτικοί δήθεν αριστεροί με ξύλινο συντηρητικό λόγο. Είναι προκλητικοί, αλλά ποιος νεόπλουτος νεοέλληνας δεν είναι; Η σαπίλα ξεκινά από κάτω. Από τους πρασινοφρουρούς και τους γαλάζιους νεοέλληνες με την κοιλίτσα και την αμορφωσιά. Οι περισσότεροι βουλευτές μας είναι σαν κι αυτούς. Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι της σάπιας Ελλάδας. Μαγκιά, βλαχιά και αρχαίοι πρόγονοι. Ούτε το κάψιμο δεν αξίζουν. Δικαιολογημένη η οργή του κόσμου. Αλλά με μια φωτιά δε θα λυθεί τίποτα. Αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια. Για τα παιδιά μας.»
Δεν με απασχολεί, στην προκειμένη περίπτωση, αν ο κ. Δρογώσης είναι καλός ή κακός τραγουδιστής ή αν ήταν μέχρι πρότινος φανατικός υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ ή άν είναι Ολυμπιακός ή Παναθηναικός. Ή, αν συνεχίζει να πιστεύει αυτά που είπε τότε. Είπε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Υπάρχει κάποιος που δεν συμφωνεί; Υπάρχει κάποιος που δε συμφωνεί ότι οι λέξεις- κλειδιά στην περιγραφή Δρογώση το 2010 «θίασος», «δήθεν», «νεοέλληνας», «αμορφωσιά», «μαγκιά», «σαπίλα», παραμένουν προβληματικά και ντροπιαστικά ίδιες και απαρράλαχτες έξι χρόνια αργότερα.
Βρισιές, χυδαίες φράσεις, αγριεμένες φωνές, ελεεινές αντεγκλήσεις και τραμπουκισμοί που δεν αρμόζουν σε εικοστού πρώτου αιώνα σύγχρονη δημοκρατική χώρα συνόδευσαν την υποτιθέμενη κρίσιμη συζήτηση. Καμία αυτοσυγκράτηση. Μηδέν αξιοπρέπεια.
Ωστόσο, αν η Βουλή της κάθε χώρας αποτελεί την μικρογραφία της κοινωνίας που αντιπροσωπεύει τότε πρέπει πλέον να μιλάμε για μια χώρα που δεν είναι μόνο οικονομικά χρεοκοπημένη. Η ελληνική κοινωνία - και με πονάει πολύ που το γράφω - δεν βιώνει μια βαθιά οικονομική κρίση αλλά και ένα ζοφερό συλλογικό ψυχόδραμα. Με αφορμή, δικαιολογία και πρόσχημα την κρίση, όλες οι συλλογικές ανεπάρκειες κι όλα τα προσωπικά κόμπλεξ έχουν βγει στην επιφάνεια.
Αναρωτήθηκα χθες στιγμιαία, βλέποντας το θλιβερό σόου των Άδωνη Γεωργιάδη, Τσακαλώτου, Μπαλαούρα, Κασιδιάρη &Co, αν το 2010 είχε χαθεί ο έλεγχος και το οργισμένο πλήθος των διαδηλωτών στην κινούμενη άμμο της απόστροφής τους έμπαινε τελικά στο κτίριο της Βουλής, μήπως το σοκ, η ακρότητα της πράξης αυτής καθεαυτής και η ντροπή που θα ακολουθούσε μας ξυπνούσε, μας λύτρωνε;



* Τα γράφω αυτά γιατί χθες στη συζήτηση στην Επιτροπή της Βουλής που συζητούσε το εθνικά κρίσιμο πολυνομοσχέδιο με τα φορολογικά και τον κόφτη γίναμε για πολλόστή φορά όλοι μάρτυρες της ντροπιαστικής εκδοχής του ελληνικού μνημονιακού κοινοβουλευτισμού.

Δεν χρωστάω τίποτα – δεν πληρώνω τίποτα!Δ


Του Νίκου Μπογιόπουλου
Παρατήρηση 1η: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αφέλεια από το να νομίζει κανείς ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ μαλώνουν γύρω από τη ρύθμιση για το ελληνικό χρέος με γνώμονα το ποιος από τους δυο θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του… ελληνικού λαού.
    Παρατήρηση 2η: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική απάτη από το να διακινείται στο εσωτερικό της χώρας η προπαγάνδα του «καλού – κακού μπάτσου» με το ΔΝΤ και την ΕΕ σε εναλλασσόμενους κάθε φορά ρόλους, ανάλογα με τις επιδιώξεις του εγχώριου «αριστεροδέξιου» πολιτικού διπολισμού.
    Παρατήρηση 3η: Η αντιπαράθεση ΔΝΤ – ΕΕ για το ελληνικό χρέος είναι ενδοιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, κανείς τους δεν διαφωνεί ότι αυτό το χρέος «πρέπει» να πληρωθεί από τον ελληνικό λαό, μαλώνουν μόνο για τους τρόπους αποπληρωμής αφού αυτοί σχετίζονται με το ποιος κερδίζει – ποιός χάνει (ΗΠΑ/Γερμανία) από την καπιταλιστική κρίση, γενικώς, και από την εκδήλωσή της στην Ελλάδα, ειδικότερα.          
    Παρατήρηση 4η: Όποια ρύθμιση του ελληνικού χρέους επιλεγεί, αν και όταν επιλεγεί, δεν θα την συμφωνήσουν με στόχο την αύξηση των μισθών ή των συντάξεων (αυτοί θα μείνουν μνημονιακά ακρωτηριασμένοι), αλλά για την τροφοδότηση του κεφαλαίου με ζεστό χρήμα και για την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας πάνω στο έδαφος του νεκροταφείου των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
    Πίσω, λοιπόν από τις θέσεις του ΔΝΤ για επιμήκυνση της αποπληρωμής των ελληνικών ομολόγων έως το 2080 και τη χορήγηση περιόδου «χάριτος» για τις πληρωμές έως το 2040, πίσω από τις θέσεις της Γερμανίας για εφαρμογή του νυν προγράμματος με νέο ενδεχομένως μείγμα αλλά εντός του υφιστάμενου χρονικού πλαισίου, πίσω δηλαδή από τον τσακωμό των «βουβαλιών», θα πρέπει να δούμε την ουσία του πράγματος που αφορά το «βατράχι», αξιολογώντας τα ακόλουθα στοιχεία:  
    α) Η Ελλάδα– «βατράχι» μπήκε στην γκιλοτίνα των Μνημονίων με τον λαό της να θυσιάζεται. Στόχος των Μνημονίων ήταν να δοθεί χρόνος στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ομόλογα επί ενός δημόσιου χρέους που πέρασε σε οργανισμούς και κράτη μέλη της ΕΕ.
    Ο λαός εν τω μεταξύ πληρώνει αυτό το χρέος με το αίμα του. Το πληρώνει παρότι το προκάλεσε η ολιγαρχία. Το πληρώνει χωρίς να το οφείλει καθώς μόνο από το 1993 και μετά στους ελληνικούς προϋπολογισμούς έχουν εγγραφεί ποσά πάνω από 1 τρισ. ευρώ (!) σε τόκους και χρεολύσια για την αποπληρωμή του.
    β) Η συνέχιση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, αυτή η περίφημη «βιωσιμότητα του χρέους», σημαίνει ότι η Ελλάδα θα παραμένει «φόρου υποτελής» σε «φίλους» και «εταίρους» δανειστές, αλλά και σε εγχώριους «νταβατζήδες» χωρίς ημερομηνία λήξης. Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς η λιτότητα να ακολουθεί κατά πόδας τα λαϊκά στρώματα σε ένα διαρκή βίο - αβίωτο.
    Είτε υπό την εκδοχή του ΔΝΤ, είτε υπό την εκδοχή της ΕΕ, σύμφωνα με τονΚανονισμό 472/2013 της ΕΕ, ρητά προβλέπεται πως τα κράτη – μέλη της ΕΕ που έχουν τύχει «χρηματοδοτικής συνδρομής» τίθενται υπό καθεστώς«εποπτείας» και «ενισχυμένης επιτήρησης» έως ότου αποπληρώσουν τουλάχιστον το 75% του χρέους τους.Με τα σημερινά δεδομένα αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα τελεί υπό καθεστώς «επιτήρησης» και υπό καθεστώς «κόφτη» για τα επόμενα... 50 – 80 χρόνια!
    γ) Σήμερα πάνω από το 70% του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας δεν είναι παρά το χρέος που προκύπτει από τα λεγόμενα «δάνεια» της τρόικας. Και λέμε λεγόμενα «δάνεια» καθώς πάνω από το 95% αυτών των «δανείων» και των περίφημων δόσεων δεν ήρθαν ποτέ στον ελληνικό λαό. Επέστρεψαν ξανά στους δανειστές ή κατέληξαν στα ταμεία των τραπεζιτών, τα βάρη των οποίων πληρώνει ο ελληνικός λαός.
    Η ουσία επομένως είναι ότι:
  • Αυτό το χρέος δεν ήταν ποτέ και δεν είναι του λαού. Αυτό το χρέος είναι δημιούργημα ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών. Είναι δημιούργημα τωνθαλασσοδανείων τους, των φοροαπαλλαγών τους, των φοροαποφυγώντους, των λεόντειων συμβάσεων με το κράτος μέσω των οποίων άρμεγαν το δημόσιο ταμείο, των εξοπλισμών (και ενίοτε των μιζών) που επιδιδόταν το πολιτικό τους σύστημα, της τραπεζοκρατίας, της Ζημενσοκρατίας, τηςπαραγωγικής αποσάθρωσης ένεκα ΕΕ, της λεηλασίας του κράτους – φέουδο της εκάστοτε κυβερνητικής νομεκλατούρας κοκ.
  • Για να υπάρξει προοπτική σε αυτό τον τόπο, η Ελλάδα δεν έχει άλλο δρόμο από την άρνηση πληρωμής αυτού του χρέους. Ειδάλλως θα βρίσκεται σε ένα διαρκές καθεστώς κοινωνικής χρεοκοπίας. Για να έχει προοπτική ο λαός μας δεν έχει άλλο δρόμο από το να αποφασίσει να διεκδικήσει και να επιβάλλει την απόφασή του να αρνηθεί να πληρώνει στο διηνεκές ένα χρέος που άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το απομύζησαν. Ειδάλλως θα βρίσκεται διαρκώς υπό την σπάθη της «επιτήρησης», της «εποπτείας» και του… «κόφτη».
    Όσον αφορά την διαγραφή αυτού του ληστρικού και παράνομου χρέους:
1)   Η απαλλαγή του λαού από το επαχθέςκαι επονείδιστο βάρος του, είναι πολιτικό και όχι νομικό ζήτημα. Τον «δεν χρωστάω τίποτα – δεν πληρώνω τίποτα» προϋποθέτει, προφανώς, την απαλλαγή του λαού από όσους κερδίζουν από το χρέος εντός και εκτός χώρας και από όσους «διαπραγματεύονται» τους όρους σφαγής του λαού για την αποπληρωμή του.
2)   Η πλήρης διαγραφή (μονομερώς – πώς αλλιώς;) του χρέους δεν συνιστά από μόνη της ικανή συνθήκη για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ανακούφιση του λαού από τα βάσανα. Αποτελεί όμως την αναγκαία προϋπόθεση για την έναρξη αυτής της διαδικασίας.
    Συνεπώς, οτιδήποτε λιγότερο από αυτό, οτιδήποτε λιγότερο από την  πραγματική διαγραφή του παράνομου χρέους, κάθε διαστροφή της έννοιας «διαγραφή του χρέους», όποιες κι αν είναι οι λέξεις που προβάρονται («επιμήκυνση», «αναδιάρθρωση», «κούρεμα» κοκ) για να «χρυσώσουν» τη διατήρηση της Ελλάδας σε σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με τους τοκογλύφους, συνιστά - με «αριστερούς» ευφημισμούς πλέον – τη συνέχιση του ίδιου ΠΑΣΟΚοΝεοδημοκρατικού εγκλήματος. 

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016


Το ΔΝΤ, ο «Κεράνης» και... το κακό το 

ριζικό μας!


του Θάνου Οικονομόπουλου 
Δεν ξέρω αν θα εισακουσθεί, αν θα τεθεί καν προς συζήτηση στο eurogroup της 24ης Μαΐου , η πρόταση  του ΔΝΤ  προς τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης  για το ελληνικό χρέος (την οποία αποκάλυψε η WSJ), αλλά σαν καλή μου ακούγεται.
Το Ταμείο προτείνει: η Ελλάδα να μην πληρώνει τόκους ή κεφάλαιο προς την ευρωζώνη, μέχρι το 2040, τα ελληνικά δάνεια προς την ευρωζώνη να “ωριμάζουν” στο διάστημα από το 2040 μέχρι το 2080, και το επιτόκιο αυτών των δανείων να μην υπερβεί το 1,5% για τα επόμενα 30 ή 40 χρόνια. Έτσι, απαλλαγμένοι από την υποχρέωση καταβολής τοκοχρεολυσίων για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα μπορέσουμε να χρηματοδοτήσουμε την ανάπτυξη της χώρας, ώστε να μπει στον ενάρετο κύκλο, και ν' αρχίσουμε να εξοφλούμε τις υποχρεώσεις μας από τα πλεονάσματα που θα έχουμε... Κάτι σαν “εξόφληση με ρήτρα ανάπτυξης”.
Για να μην παραμυθιαζόμαστε, η πρόταση παραείναι καλή και συμφέρουσα για την Ελλάδα, για να την δεχθεί ο Σόϊμπλε και οι άλλες “ξινισμένες” κεντροευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Όσο κι' αν είναι ρεαλιστική. Αλλά, ας πούμε ότι ο Θεός (της Ελλάδος, μην ξεχνάμε...) βάζει το χεράκι του, και οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης την αποδέχονται. Και μετά, τι φαντάζεσθε ότι πρόκειται να γίνει;
Ανακουφισμένες από το γεγονός ότι η καυτή ανάσα των δανειστών-επιτηρητών μας έπαψε να φυσά στον σβέρκο μας, πολιτική τάξη αλλά και κοινωνία θα πάρουν ενθουσιασμένες τον δρόμο της... επιστροφής και του “πάμε σαν άλλοτε”! Ο Δρίτσας και ο Σκουρλέτης, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά που βδελύσσονται μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις, περιορισμό του κράτους, ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (μεταξύ αυτών και ο “κομμουνιστής” Κατρούγκαλος που... κλαίει γιατί οι άτιμες οι συνθήκες τον ανάγκασαν να βάλει χέρι στο ασφαλιστικό,ο Σπίρτζης που υπέγραψε την εκχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων “με πόνο και δάκρυα...”, ο Τσακαλώτος και οι “53+” που ονειρεύονται να... πέσουν παρά να μην είναι αριστεροί και τινες άλλοι...), απλώς θα... πάψουν να είναι δυσάρεστοι!
Θα αρχίσουν να ξαναδίνονται συντάξεις στα...45, επιδόματα “έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία”, πέτσινες επιδοτήσεις, θα προσλαμβάνουν αφειδώς...Καρανίκες και άλλους επαναστατικούς “διανοητές” που θεωρούν “χολέρα την καριέρα”, οι συνδικαλιστές θα ξαναγίνουν η κινητήρια δύναμη (αδράνειας, αλλά πάντως δύναμη!) της δημόσιας διοίκησης! Δίχως την δαμόκλεια σπάθη της χρεωκοπίας και του άμεσου εξωπετάγματός μας από την ΕΕ θα... γλυκοχάραζε η νέα εποχή των “παλιών, καλών ημερών” της επίπλαστης ευμάρειας, της κατανάλωσης μέσω δανεικών, ενός βιοτικού επιπέδου παντελώς αναντίστοιχου με την παραγωγική δυνατότητα και ικανότητα της χώρας... Και για να μην τα ρίχνουμε... μονόπαντα στον ΣΥΡΙΖΑ, κατά πάσα πιθανότητα παρόμοιο κλίμα θα επικρατούσε με όποια κυβέρνηση κι' αν βρισκόταν στην εξουσία...
Γιατί, για να γίνουν τα πράγματα αλλιώς (με βαρετή και μη αρεστή... κανονικότητα, δηλαδή), ο Θεός θα έπρεπε να... ξαναβάλει το χέρι του, να μοιράσει υπευθυνότητα, σοβαρότητα και επαγγελματισμό στην πολιτική μας τάξη, να τους στρώσει στο ίδιο τραπέζι μέχρι να εκπονήσουν ένα εθνικό σχέδιο εκσυγχρονισμού και παραγωγικής ανασυγκρότησης, να σβήσει από τον “σκληρό” του εγκεφάλου των ταγών μας την λέξη “πολιτικό κόστος”. Να κάνει κάτι για να εμφυσήσει στο μυαλό των Ελλήνων ότι χωρίς σκληρή δουλειά, θυσίες και υπομονή,φορολογική συνείδηση (με δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα), το πράγμα εδώ που έχει φτάσει δεν σώζεται. Ότι απαιτείται επανεκκίνηση από χαμηλότερο, πιο ρεαλιστικό -δεδομένων των συνθηκών- επίπεδο...
Πιστεύετε με τα σωστά σας ότι η ελληνική κοινωνία, πολιτική ηγεσία και κοινωνία, είναι έτοιμη και πρόθυμη για μια τέτοια “βουτιά” στα φουρτουνιασμένα νερά της πραγματικότητας; Ότι τα σωρευμένα παθήματα, μας έγιναν μαθήματα και είμαστε έτοιμοι, όλοι μαζί, για ένα γενναίο και αποφασιστικό “ποτέ πια!”;
Μα, φίλτατοι, δεν σας λέει τίποτε η “μαχητική” αντίσταση των υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών να... ξενιτευτούν στα νέα υπερσύγχρονα (και χωρίς κόστος ενοικίασης...) γραφεία στον “Κεράνη” στο Φάληρο; Την ώρα που τα παιδιά τους... ξενιτεύονται στην πραγματικότητα στα πέρατα της γης για να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο; Και καλά οι παρακινούμενοι (από τον μονίμως...εγκατεστημένο στην λίθινη εποχή, συνδικαλισμό του συντεχνιακού πνεύματος και των βολεμένων εργατοπατέρων) υπάλληλοι. Αμ, ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων (“αριστερός”, κυβερνητικό στέλεχος καλά αμειβόμενο, ταγμένος υποτίθεται να υλοποιεί την κεντρική κυβερνητική πολιτική-ή να... παραιτείται αν διαφωνεί!), που έχει πάρει το μέρος των... αμετακίνητων υπαλλήλων, που θεωρούν το Φάληρο... ζούγκλα στην Σουαζιλάνδη και... διαδηλώνει μαζί τους, με ποια συναισθήματα γεμίζει την καρδιά σας;