Aλέξη επιτέλους μόνοι
Το νέο μνημόνιο, ή πρόγραμμα, ή συμφωνία με τους θεσμούς, ή αναγκαίο κακό , ή η πολιτική μας κατάθλιψη είναι γεγονός. Η συμφωνία που υπογράφει η κυβέρνηση συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της πολιτικής αντίφασης που πριν από μερικούς μήνες φάνταζαν αδιανόητα. Ένα υφεσιακό πρόγραμμα, από αυτά που ο Τσίπρας επιμένει πως πρέπει να καταργηθούν στην Ευρώπη, είναι κομμάτι της δικής του πολιτικής αν και από ανάγκη. Πρέπει ταυτόχρονα να διαψεύσει τον εαυτό του (ανάπτυξη δεν γίνεται με λιτότητα) αλλά και να τον επιβεβαιώσει ( μπορεί να βρεθεί δρόμος ανάπτυξης μέσα από αυτό το πρόγραμμα). Ο Τσίπρας δεν θα επιχειρήσει να επιλύσει αυτή την αντίφαση, αλλά μάλΤλον θα περιμένει να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη ή να επιβληθούν, - εξαιτίας των διαφορετικών συμφερόντων και των εσωτερικών αντιπαραθέσεων , πιο ελαστικές πολιτικές και αποφάσεις σε σχέση με το χρέος.
Είτε ζει μια αυταπάτη, είτε μια πολιτική ενόραση, είτε απλώς μια αυτοδικαιολόγηση, ο Αλέξης Τσίπρας είναι μόνος με τη χώρα του. Προφανώς το πλαίσιο του μνημονίου καθορίζει πολλά από τα βασικά που αφορούν τη χώρα, με πρώτο και κύριο την οικονομία, δημιουργεί οικονομική ασφυξία και θυμίζει πόσο σκληρή υπόθεση είναι η Δημοκρατία σε μια Ευρωπαική Ένωση που βαφτίζει πολιτικά ορθό τον ανορθολογισμό να πεθαίνουν άνθρωποι προς χάρη των αριθμών και των σχεδιαγραμμάτων.
Ο Τσίπρας και φυσικά η Ελλάδα, περπατά σε ναρκοθετημένο έδαφος. Πρέπει να αποδείξει πως το ρίσκο αυτό δεν πάρθηκε για να παίξει με τις πιθανότητες επιβίωσης, αλλά έχοντας στο νου τη νίκη. Αν υπάρχει μια πιθανότητα να περάσει με επιτυχία το ναρκοπέδιο, τότε αυτή βασίζεται στην απόφαση να λειτουργήσει με ανταποδοτικότητα και σεβασμό στην κοινωνία που αδικεί. Να κάνει δηλαδή ό,τι δεν έκανε τους πέντε μήνες διακυβέρνησης. Η κοινωνία αυτή θα τον πιστώσει, θα τον δικαιολογήσει, θα είναι μαζί του, αν τη μεταρρυθμίσει, την αποκαταστήσει, τη δικαιώσει στις προσμονές της ακόμη και αν έχει απέναντι θυσίες. Ο Τσίπρας έκανε το λάθος να περιμένει να τελειώσει με το εξωτερικό μέτωπο για να ασχοληθεί με το εσωτερικό. Αυτός ο διαχωρισμός ήταν τραγικός, αφού πήγε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων γυμνός από το ριζοσπαστισμό και τη δύναμη που θα είχε η αποτελεσματική διακυβέρνηση απέναντι στη διαπλοκή και τα καρκινώματα της χώρας. Μετέτρεψε τον εαυτό του από ισχυρό αντίπαλο που την ισχύ του φανερώνει η διακυβέρνησή του, σε διαπραγματευτή χωρίς υπαρκτή απειλή. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έπρεπε να πάει με τα κεφάλια της βρώμικης ολιγαρχίας για ορεκτικό και με τους διαπλεκόμενους για κύριο πιάτο. Αυτό θα φανέρωνε την εικόνα ενός ηγέτη στο εξωτερικό και θα αποδυνάμωνε τα στηρίγματα της αθλιότητας στο εσωτερικό.
Σήμερα ο Τσίπρας κινδυνεύει να κλειστεί σε μια άλλη διαπραγμάτευση, την εσωκομματική και να ξεχάσει και πάλι το ρόλο του ηγέτη της κάθαρσης. Τα Μέσα Ενημέρωσης τις τελευταίες μέρες αναπαράγουν δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν ναι στα μέτρα αλλά ντράπηκαν όπως τότε που είχαν κατουρήσει, όπως χαρακτηριστικά είπαν, πάνω τους στη Γ΄Δημοτικού ή άλλων που ψήφισαν όχι για να υποστηρίξουν την κυβέρνηση δημιουργώντας ταυτόχρονα την αμφισβήτησή της. Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και είναι ο πυρήνας της κυβέρνησης, αλλά υπάρχει ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ. Διόλου δεν αφορά την κοινωνία αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν κακά πάνω τους ή σκέφτονται να εφορμήσουν στο νομισματοτοκπείο ελλείψη θερινών ανακτόρων και του θωρηκτου Ποτέμκιν. Ουδόλως απασχολούν την κοινωνία τα ιδεολογικά σχήματα που παράγονται και αναπαράγονται με αυταρέσκεια και πολιτικό βερμπαλισμό. Σίγουρα δεν ενδιαφέρει την κοινωνία, να τις βγάλουν για να τις μετρήσουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις ιδεολογικές τους καθαρότητες . Και προφανώς ο κόσμος σιχαίνεται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βγαίνουν στα κανάλια για να υπερασπίσουν την μεγάλη ιδέα και την κυβερνητική πολιτική αλλά δεν έχουν να επιδείξουν ένα νομοσχέδιο ή μια παρέμβαση - τομή στην κοινωνία.
Ο κόσμος βαρέθηκε τους υπουργούς που απειλούν με λίστες που έχουν αλλά ποτέ δεν αξιοποιούν, τα στελέχη που υπόσχονται τα ουρί του παραδείσου για τον εργαζόμενο αλλά τον έχουν να στέκεται στις ουρές του Δημοσίου που δεν μεταρρυθμίζουν, τους ιδεοληπτικούς που στο όνομα των ιδεών επωάζουν τα αυγά της γραφειοκρατίας μακριά από την καθημερινότητα στην οποία ποτέ δεν συμμετείχαν.
Ο νέος κίνδυνος για τον Τσίπρα είναι να κλειστεί στις εσωκομματικές διαδικασίες και να εγκλωβιστεί αφήνοντας τις μεταρρυθμίσεις για τον καιρό της ηρεμίας. Εμείς είμαστε που δημιουργούμε την ηρεμία ή την αναστάτωση, το καλό ή το κακό με τις αποφάσεις μας. Το καλό είναι οι ανάγκες της κοινωνίας όχι της εσωκομματικής αντιπαλότητας. Η λύση είναι εκεί έξω, πέρα από τους τοίχους όπου ανακλώνται τα κομματικά λεκτικά σχήματα και φυλακίζονται τα μυαλά. Υπάρχει ο κίνδυνος ο Τσίπρας να τεμαχιστεί στην προκρούστια κλίνη του εσωκομματικού κανιβαλισμού για να μπορέσει να δώσει ένα κομμάτι του στον καθένα. Δεν είναι υπόλογος στο καταστατικό του κόμματος ούτε στις κομματικές ιδιορυθμίες που παράγουν ψευτοσπουδαιότητες. Είναι υπόλογος στο Σύνταγμα της χώρας και την μεγάλη υποχρέωση που γεννούν οι ιδέες και οι υποσχέσεις του. Πρέπει τώρα να φύγει προς τα μπρος για να μεταρυθμίσει την Ελλάδα και να αφήσει πίσω του ηθικοκομματικές δεσμεύσεις που εξελίσσονται σε ομηρίες. Πρέπει να προχωρήσει σε ανασχηματισμό τοποθετώντας σε υπουργεία υπουργούς και διοικητικό προσωπικό που θέλει να δουλέψει, όχι να βγαίνει στα κανάλια. Υπουργούς που να είναι απαραίτητοι στο λαό όχι στον ίδιο. Ο ανασχηματισμός πρέπει επιπλέον να έχει σαν αποτέλεσμα και ένα άνοιγμα στον κόσμο. Όχι στα σαλονάκια αναμονής των καναλιών αλλά στα δρόμους, τα λεωφορεία, τις υπηρεσίες του Δημοσίου. Δεν χρειάζονται θεωρίες για την διακυβέρνηση αλλά διακυβέρνηση. Δεν χρειάζονται ως σύμβουλοι αμαρτωλοί μεγαλοδικηγόροι ή δήθεν αποϊδελογικοποιημένοι τεχνοκράτες. Δεν χρειάζονται γνωστοί γνωστών ή φίλοι φίλων, αλλά άνθρωποι με τσαγανό και ψυχή.
Ο Τσίπρας είναι μόνος του με την κοινωνία στην οποία πρέπει να ανταποδώσει με κάθε τρόπο αυτά που της αφαίρεσε. Μπορεί να δημιουργήσει τους συσχετισμούς σε ολόκληρη την Ε.Ε για να την αλλάξει. Αυτός ο ρόλος του πάει καλύτερα από τον πρωθυπουργό ενός ακόμη μνημονίου ή της αφελούς κοκκινοσκουφίτσας που πίστεψε πως μπορεί να περπατάει στο δάσος με τους λύκους οι οποίοι για κάποιον λόγο δεν θα την πείραζαν λόγω του καλού της χαρακτήρα.
του Κώστα Βαξεβάνη
«Η πολιτική χρειάζεται ανθρώπους που δεν χρειάζονται την πολιτική»
Paul Carvel, 1964-, Βέλγος συγγραφέας
Paul Carvel, 1964-, Βέλγος συγγραφέας
Το νέο μνημόνιο, ή πρόγραμμα, ή συμφωνία με τους θεσμούς, ή αναγκαίο κακό , ή η πολιτική μας κατάθλιψη είναι γεγονός. Η συμφωνία που υπογράφει η κυβέρνηση συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της πολιτικής αντίφασης που πριν από μερικούς μήνες φάνταζαν αδιανόητα. Ένα υφεσιακό πρόγραμμα, από αυτά που ο Τσίπρας επιμένει πως πρέπει να καταργηθούν στην Ευρώπη, είναι κομμάτι της δικής του πολιτικής αν και από ανάγκη. Πρέπει ταυτόχρονα να διαψεύσει τον εαυτό του (ανάπτυξη δεν γίνεται με λιτότητα) αλλά και να τον επιβεβαιώσει ( μπορεί να βρεθεί δρόμος ανάπτυξης μέσα από αυτό το πρόγραμμα). Ο Τσίπρας δεν θα επιχειρήσει να επιλύσει αυτή την αντίφαση, αλλά μάλΤλον θα περιμένει να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη ή να επιβληθούν, - εξαιτίας των διαφορετικών συμφερόντων και των εσωτερικών αντιπαραθέσεων , πιο ελαστικές πολιτικές και αποφάσεις σε σχέση με το χρέος.
Είτε ζει μια αυταπάτη, είτε μια πολιτική ενόραση, είτε απλώς μια αυτοδικαιολόγηση, ο Αλέξης Τσίπρας είναι μόνος με τη χώρα του. Προφανώς το πλαίσιο του μνημονίου καθορίζει πολλά από τα βασικά που αφορούν τη χώρα, με πρώτο και κύριο την οικονομία, δημιουργεί οικονομική ασφυξία και θυμίζει πόσο σκληρή υπόθεση είναι η Δημοκρατία σε μια Ευρωπαική Ένωση που βαφτίζει πολιτικά ορθό τον ανορθολογισμό να πεθαίνουν άνθρωποι προς χάρη των αριθμών και των σχεδιαγραμμάτων.
Ο Τσίπρας και φυσικά η Ελλάδα, περπατά σε ναρκοθετημένο έδαφος. Πρέπει να αποδείξει πως το ρίσκο αυτό δεν πάρθηκε για να παίξει με τις πιθανότητες επιβίωσης, αλλά έχοντας στο νου τη νίκη. Αν υπάρχει μια πιθανότητα να περάσει με επιτυχία το ναρκοπέδιο, τότε αυτή βασίζεται στην απόφαση να λειτουργήσει με ανταποδοτικότητα και σεβασμό στην κοινωνία που αδικεί. Να κάνει δηλαδή ό,τι δεν έκανε τους πέντε μήνες διακυβέρνησης. Η κοινωνία αυτή θα τον πιστώσει, θα τον δικαιολογήσει, θα είναι μαζί του, αν τη μεταρρυθμίσει, την αποκαταστήσει, τη δικαιώσει στις προσμονές της ακόμη και αν έχει απέναντι θυσίες. Ο Τσίπρας έκανε το λάθος να περιμένει να τελειώσει με το εξωτερικό μέτωπο για να ασχοληθεί με το εσωτερικό. Αυτός ο διαχωρισμός ήταν τραγικός, αφού πήγε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων γυμνός από το ριζοσπαστισμό και τη δύναμη που θα είχε η αποτελεσματική διακυβέρνηση απέναντι στη διαπλοκή και τα καρκινώματα της χώρας. Μετέτρεψε τον εαυτό του από ισχυρό αντίπαλο που την ισχύ του φανερώνει η διακυβέρνησή του, σε διαπραγματευτή χωρίς υπαρκτή απειλή. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έπρεπε να πάει με τα κεφάλια της βρώμικης ολιγαρχίας για ορεκτικό και με τους διαπλεκόμενους για κύριο πιάτο. Αυτό θα φανέρωνε την εικόνα ενός ηγέτη στο εξωτερικό και θα αποδυνάμωνε τα στηρίγματα της αθλιότητας στο εσωτερικό.
Σήμερα ο Τσίπρας κινδυνεύει να κλειστεί σε μια άλλη διαπραγμάτευση, την εσωκομματική και να ξεχάσει και πάλι το ρόλο του ηγέτη της κάθαρσης. Τα Μέσα Ενημέρωσης τις τελευταίες μέρες αναπαράγουν δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν ναι στα μέτρα αλλά ντράπηκαν όπως τότε που είχαν κατουρήσει, όπως χαρακτηριστικά είπαν, πάνω τους στη Γ΄Δημοτικού ή άλλων που ψήφισαν όχι για να υποστηρίξουν την κυβέρνηση δημιουργώντας ταυτόχρονα την αμφισβήτησή της. Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και είναι ο πυρήνας της κυβέρνησης, αλλά υπάρχει ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ. Διόλου δεν αφορά την κοινωνία αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν κακά πάνω τους ή σκέφτονται να εφορμήσουν στο νομισματοτοκπείο ελλείψη θερινών ανακτόρων και του θωρηκτου Ποτέμκιν. Ουδόλως απασχολούν την κοινωνία τα ιδεολογικά σχήματα που παράγονται και αναπαράγονται με αυταρέσκεια και πολιτικό βερμπαλισμό. Σίγουρα δεν ενδιαφέρει την κοινωνία, να τις βγάλουν για να τις μετρήσουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις ιδεολογικές τους καθαρότητες . Και προφανώς ο κόσμος σιχαίνεται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βγαίνουν στα κανάλια για να υπερασπίσουν την μεγάλη ιδέα και την κυβερνητική πολιτική αλλά δεν έχουν να επιδείξουν ένα νομοσχέδιο ή μια παρέμβαση - τομή στην κοινωνία.
Ο κόσμος βαρέθηκε τους υπουργούς που απειλούν με λίστες που έχουν αλλά ποτέ δεν αξιοποιούν, τα στελέχη που υπόσχονται τα ουρί του παραδείσου για τον εργαζόμενο αλλά τον έχουν να στέκεται στις ουρές του Δημοσίου που δεν μεταρρυθμίζουν, τους ιδεοληπτικούς που στο όνομα των ιδεών επωάζουν τα αυγά της γραφειοκρατίας μακριά από την καθημερινότητα στην οποία ποτέ δεν συμμετείχαν.
Ο νέος κίνδυνος για τον Τσίπρα είναι να κλειστεί στις εσωκομματικές διαδικασίες και να εγκλωβιστεί αφήνοντας τις μεταρρυθμίσεις για τον καιρό της ηρεμίας. Εμείς είμαστε που δημιουργούμε την ηρεμία ή την αναστάτωση, το καλό ή το κακό με τις αποφάσεις μας. Το καλό είναι οι ανάγκες της κοινωνίας όχι της εσωκομματικής αντιπαλότητας. Η λύση είναι εκεί έξω, πέρα από τους τοίχους όπου ανακλώνται τα κομματικά λεκτικά σχήματα και φυλακίζονται τα μυαλά. Υπάρχει ο κίνδυνος ο Τσίπρας να τεμαχιστεί στην προκρούστια κλίνη του εσωκομματικού κανιβαλισμού για να μπορέσει να δώσει ένα κομμάτι του στον καθένα. Δεν είναι υπόλογος στο καταστατικό του κόμματος ούτε στις κομματικές ιδιορυθμίες που παράγουν ψευτοσπουδαιότητες. Είναι υπόλογος στο Σύνταγμα της χώρας και την μεγάλη υποχρέωση που γεννούν οι ιδέες και οι υποσχέσεις του. Πρέπει τώρα να φύγει προς τα μπρος για να μεταρυθμίσει την Ελλάδα και να αφήσει πίσω του ηθικοκομματικές δεσμεύσεις που εξελίσσονται σε ομηρίες. Πρέπει να προχωρήσει σε ανασχηματισμό τοποθετώντας σε υπουργεία υπουργούς και διοικητικό προσωπικό που θέλει να δουλέψει, όχι να βγαίνει στα κανάλια. Υπουργούς που να είναι απαραίτητοι στο λαό όχι στον ίδιο. Ο ανασχηματισμός πρέπει επιπλέον να έχει σαν αποτέλεσμα και ένα άνοιγμα στον κόσμο. Όχι στα σαλονάκια αναμονής των καναλιών αλλά στα δρόμους, τα λεωφορεία, τις υπηρεσίες του Δημοσίου. Δεν χρειάζονται θεωρίες για την διακυβέρνηση αλλά διακυβέρνηση. Δεν χρειάζονται ως σύμβουλοι αμαρτωλοί μεγαλοδικηγόροι ή δήθεν αποϊδελογικοποιημένοι τεχνοκράτες. Δεν χρειάζονται γνωστοί γνωστών ή φίλοι φίλων, αλλά άνθρωποι με τσαγανό και ψυχή.
Ο Τσίπρας είναι μόνος του με την κοινωνία στην οποία πρέπει να ανταποδώσει με κάθε τρόπο αυτά που της αφαίρεσε. Μπορεί να δημιουργήσει τους συσχετισμούς σε ολόκληρη την Ε.Ε για να την αλλάξει. Αυτός ο ρόλος του πάει καλύτερα από τον πρωθυπουργό ενός ακόμη μνημονίου ή της αφελούς κοκκινοσκουφίτσας που πίστεψε πως μπορεί να περπατάει στο δάσος με τους λύκους οι οποίοι για κάποιον λόγο δεν θα την πείραζαν λόγω του καλού της χαρακτήρα.
