Νόαμ Τσόμσκι: Αυτές είναι οι δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Νόαμ Τσόμσκι: Αυτές είναι οι δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναλύει τις δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν.Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.

1. Η τεχνική της διασκέδασης
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών....
Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.
Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2 . Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.
Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ' αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποίηση)
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ'όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα.
Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

5 . Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος.
Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

6 . Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα
Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή
Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους
Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, η κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθιά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.
Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ' όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ' όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.
Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το «κόκκινο χάπι» που έλεγε ο Μορφέας στον Νέο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά. Για όποιον θέλει περισσότερη αφύπνιση ας διαβάσει το «σπήλαιο του Πλάτωνα» και θα ξημερώσει ένας καινούριος κόσμος.

http://www.nextquotidiano.it/tutto-quello-che-ti-dicono-sulla-grecia-e-falso/#prettyPhoto

Ένα άρθρο που εξηγεί και επεξηγεί με πίνακες γιατί τα περισσότερα απο αυτά που ακούμε και διαβάζουμε όλα αυτα τα χρόνια είναι ψέμματα . 

IL SUICIDIO DELLA TROIKA

DI LUCIO GIORDANO

Come la vogliamo chiamare? Invasione di campo, entrata a gamba tesa da rosso diretto ed espulsione immediata? O più semplicemente ricatto, dei più biechi, dei più subdoli? Già, perché la decisione della Troika di scendere in campo mentre due squadre stanno giocando la loro partita non si era mai vista prima. Non ha precedenti. O meglio, non in maniera cosi diretta. Perché qualche anno fa, ad esempio, la troika si era stufata di Berlusconi, era il novembre del 2011, e lo aveva costretto alle dimissioni  con la minaccia dello spread. Ammiccava all’epoca. Ma non diceva, perché forse non ce n’era bisogno.

E già difendere per una  volta l’ex cavaliere è un macigno difficile da gestire. Ma accettare le dichiarazioni di tutta l’Europa di tecnocrati unita è una montagna che ti crolla addosso e ti porta a chiederti il perché. Il perché, in effetti, è chiarissimo. La Merkel, Schauble, Draghi, Renzi, Hollande, Schultz   e tutte le teste di ponte di questa troika senza  ritegno, hanno paura di Tsipras. Lo vogliono far fuori già dal prossimo 5 luglio.

Attraverso il tam tam di un’informazione  mai cosi schierata  e in cattiva fede come in questi giorni,  vuole far passare il messaggio che il referendum sia un referendum fuori o dentro l’euro.  Falso. E si chiama cattivissima fede. Il leader di Syriza è stato infatti  molto chiaro: con una scelta coraggiosa che entrerà nella storia della democrazia, al suo popolo chiede solo un si o un no. Un si o un no, se accettare o meno le richieste della troika, non se restare o meno nell’Euro, né tantomeno se uscire dall’Europa unita, anche perché nel trattato di Lisbona questo non è previsto.

Il terremoto Tsipras  ha però messo con le spalle al muro la Germania, la Francia e i loro piccoli alleati. Fateci caso. La cancelliera in questi giorni ha uno sguardo teso,  terreo, preoccupato. Spento. Sa che le hanno strappato la maschera. Ora è nuda. Con la sua realtà affatto lieta.

Il suo popolo, che almeno per metà è composto da brave persone, come delle vittime incolpevoli per questa ennesima  guerra, stavolta tutta economica,  osserva attonito.  Frau Angela non ha più difese. In un gesto disperato ieri ha blandito i greci, senza averne alcun diritto. Poi ha aggiunto che il referendum di Atene sarà un referendum sull’Euro. E senza euro non esisterà più l’Europa.

Facile però cosi. Fino a quando Francia e Germania hanno speculato sulle disgrazie greche, l’Euro era irreversibile. Ora che invece il gioco è stato scoperto da centinaia di milioni di abitanti della vecchia Europa, questo ingombrante arnese chiamato Europa non serve più.  La foglia di fico di un’unità mai realmente esistita,  la si può dunque strappare senza scrupoli,  se non è più possibile  far arricchire le banche, la finanza internazionale, l’oligarchia mondiale.

Il segreto di Pulcinella sta insomma costringendo la troika e la tecnocrazia del vecchio continente ad aumentare le dosi di arroganza. Ma in questo modo sia la troika che i tecnocrati europei si stanno suicidando. Forse non se ne rendono conto, ma è cosi. Perché più il ricatto si fa chiaro, e i contorni diventano definiti, più i greci voteranno no. Sarà la fine dell’Europa? Forse. E non solo quella dei popoli, mai nata, ma anche quella che in questi quindici anni ha succhiato sangue agli abitanti del vecchio continente.  E i responsabili di questa guerra spregevole, prossima alla fine,  hanno già nomi e cognomi. Volti e sigle. E sono ormai noti a tutti. Ecco i perché del ricatto.

La troika scoperta e spaventata, insomma,  si può difendere solo attaccando, minacciando, invece di fare l’unica cosa sensata che avrebbe salvato l’euro e l’Europa: una moratoria sul debito, un condono, come avvenne nel 1953 con i debiti di guerra della Germania.  E i motivi di questo gesto saggio sono facilmente intuibili. Non mi dilungherò a spiegarli ma va da sé che solo rilanciando l’occupazione, aumentando i salari,  investendo e liberando i Paesi dal debito pubblico e da quel nodo scorsoio che sono gli interessi da strozzino, l’economia tornerà a crescere. Altrimenti sarà depressione costante. prolungata. Non serve essere un premio nobel dell’economia , per capirlo.  Ma qui, purtroppo, non c’è in vista nessun piano Marshall, nessuna volontà di remare tutti dalla stessa parte. C’è solo il desiderio sadico di distruggere chi ha osato opporsi a questa oligarchia reazionaria, di spremere anche l’ultima goccia di sangue a questi schiavi del nuovo millennio.

Domenica dunque si decide non solo il destino di Atene ma anche quello di tutto l’occidente. Sarà la battaglia finale tra la dittatura della troika e la democrazia greca.  Solo se vince Tsipras, il mondo avrà un futuro. Per una volta è il caso di essere ottimisti.

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια αλλά κυρίως PIN

Του Κώστα Βαξεβάνη

Καλός είναι ο πατριωτισμός αλλά να μην χρειάζεται να τον αποδείξεις. Άντε να να παριστάνεις τον Κολοκοτρώνη, να φαντασιώνεσαι το χολιγουντιανό “this is Sparta”, να κουνάς και καμιά σημαία στις παρελάσεις βρίζοντας ως ανθέλληνες όσους λένε πως οι παρελάσεις δεν είναι απαραίτητα απόδειξη πατριωτισμού, αλλά ως εκεί. Να όμως που έρχεται η ώρα να αποδείξουμε και λίγο τον πατριωτισμό μας. Όχι τίποτα βαριά πράγματα. Να πούμε «έχουμε αξιοπρέπεια την οποία δεν θα εξαργυρώσουμε βρε αδερφέ στα ΑΤΜ». Δεν αναφέρομαι στον κόσμο που τρομοκρατημένος από τα κανάλια τρέχει να βγάλει κανέναν ευρώ για να έχει να φάει και να ταΐσει τα παιδιά του. Μιλάω για τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και κυρίως όλους αυτούς που τα χρόνια της διακυβέρνησης Σαμαρά, μοίραζαν πιστοποιήσεις πατριωτισμού, αναβιώνοντας τα ψυχροπολεμικά σχήματα του «πατρίς θρησκεία οικογένεια» προκειμένου να σε κρίνουν ως έλληνα και μάλιστα ως καλό έλληνα.

Καλό το τρίπτυχο αλλά πιο καλή η cashcard. Καλός ο πατριωτισμός αλλά να μην χρειάζεται αποδείξεις. Καλό το «ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η ΝΔ» αλλά πιο καλό το ευρώ. Όχι αυτό για να περάσεις τη μέρα, αυτό του μαυραγορίτη.

Θέλει pin για να ξεκλειδώσει ο πατριωτισμός της Σαμαρικής Δεξιάς. Όλα αυτά τα σχήματα με τα οποία ο Σαμαράς και η ομάδα του μετρούσαν την ελληνικότητα του καθενός μας και την εύρισκαν λειψή, όλες οι φανφάρες Σαμαρά πως με τη βοήθεια της Παναγίες οι έλληνες θα τα καταφέρουν ή πως το ελληνικό DNA θα κάνει το θαύμα του, αντικαταστάθηκε από τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς που θα μείνουν κλειστές οι τράπεζες πέντε μέρες. Οι Κολοκοτρώνηδες και οι Παπαφλέσσες του λογοδιαρροιακού πατριωτισμού, όχι μόνο πήραν αγκαλιά τα ΑΤΜ (τα πρώτα που άδειασαν ήταν αυτά της Βουλής) αλλά φροντίζουν να δηλώνουν σε όλους τους τόνους πως καταστρεφόμαστε.

Βέβαια δεν δηλώνουν πως οι ίδιοι έχουν υποτάξει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και τη ρευστότητα στην Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα, οι ίδιοι έχουν αναθέσει εξουσίες της Ελληνικής Δημοκρατίας στους Τραπεζίτες και οι ίδιοι βοήθησαν να αδειάσουν οι τράπεζες με την τραπεζοκλεπτοκρατία. Επίσης είναι οι ίδιοι που είπαν ψέματα πως ανακεφαλαιοποιώντας τις τράπεζες, πληρώνοντας δηλαδή το χρέος τους εμείς, θα γίνουν σταθερές και ακλόνητες.

Αλλά αυτά όλα είναι μια πιο σύνθετη συζήτηση. Ας μείνουμε σε αυτή που δημιουργεί η εικόνα τους. Ανταλλάσουν τα πάντα έναντι pin-ακίου φακής, κάνουν τον πατριωτισμό τους γαργάρα αφού τον έχουν κάνει τσίχλα με την οποία δημιούργησαν επί χρόνια χιλιάδες φούσκες. Δυό  μέρες κλείνουν οι τράπεζες και είναι έτοιμοι να γίνουν και μαυραγορίτες και κουκουλοφόροι και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανένας, αντί να πουν στον κόσμο πως η ελεύθερη βούλησή μας, το δικαίωμα να αποφασίσουμε τι θέλουμε είναι το πιο σοβαρό και πατριωτικό από οτιδήποτε άλλο.

Ποιό Μανιάκι και ποιές Θερμοπύλες να υποστηρίξουν οι υποκριτές του θεωρητικού πατριωτισμού; Το πολύ τη γωνία Πανεπιστημίου και Ομήρου που είναι συγκεντρωμένα πολλά ΑΤΜ. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια αλλά κυρίως pin.

The moral crusade against Greece must be opposed

 Zoe Williams

‘This is our political alternative to neoliberalism and to the neoliberal process of European integration: democracy, more democracy and even deeper democracy,” said Alexis Tsipras on 18 January 2014 in a debate organised by the Dutch Socialist party in Amersfoort. Now the moment of deepest democracy looms, as the Greek people go to the polls on Sunday to vote for or against the next round of austerity.

Unfortunately, Sunday’s choice will be between endless austerity and immediate chaos. As comfortable as it is to argue from the sidelines that maybe Grexit in the medium term won’t hurt as much as 30 years’ drag on GDP from swingeing repayments, no sane person wants either. The vision that Syriza swept to power on was that if you spoke truth to the troika plainly and in broad daylight, they would have to acknowledge that austerity was suffocating Greece.

They have acknowledged no such thing. Whatever else one could say about the handling of the crisis, and whatever becomes of the euro, Sunday will be the moment that unstoppable democracy meets immovable supra-democracy. The Eurogroup has already won: the Greek people can vote any way they like – but what they want, they cannot have.

On Saturday the Eurogroup broke with its tradition of unanimity,issuing a petulant statement “supported by all members except the Greek member”. Yanis Varoufakis, the Greek finance minister, sought legal advice on whether the group was allowed to exclude him, andreceived the extraordinary reply: “The Eurogroup is an informal group. Thus it is not bound by treaties or written regulations. While unanimity is conventionally adhered to, the Eurogroup president is not bound to explicit rules.” Or, to put it another way: “We never had any accountability in the first place, sucker.”

More striking still is this line of the statement: “The Eurogroup has been open until the very last moment to further support the Greek people through a continued growth-oriented programme.” The measures enforced by the troika have created an economic contraction akin to that caused by war. With unemployment at 25% and youth unemployment at nearly half, 40% of children now live below the poverty line. The latest offer to Greece promises more of the same. The idea that any of this is oriented towards growth is demonstrably false. The Eurogroup president,Jeroen Dijsselbloem, has started to assert that black is white.

And that brings us to the crux of the troika’s programme: what is the point of reducing this country to rubble? The stated intention at the start of the austerity package was to restore order: allow Greece to take a short hit to its GDP in the interests of building a stronger, more balanced economy in the long run. As it became clear that growth was not restored and that even on its own terms – the creditor must come first – the plan was failing, the line changed. It became a moral crusade, a collective punishment of the Greeks.

In 2012 the head of the IMF, Christine Lagarde, said in an interview with this newspaper, “Do you know what? As far as Athens is concerned, I also think about all those people who are trying to escape tax all the time. All these people in Greece who are trying to escape tax. And I think they should also help themselves collectively.” How? “By all paying their tax.” At the time, it sounded strange: how, in a country of cripplingly high unemployment, with whole families living off the depleted income of one pensioner, was the answer going to come from tax?

She was offering not a solution but a narrative: the Greeks were in this situation because they were bad people. They wanted a beneficent state, but they didn’t want to pool their resources to create one. The IMF was merely the instrument of a discipline they dearly needed. This line has broadly held – the debtors are presented as morally weaker than the creditors. To give them any concessions would be to reward their laziness and selfishness. The fact that debt is a two-way street – that the returns on debt exist because of the risk that the money might be lost, and creditors have their own moral duty to accept losses when they arise – is erased by this telling of the events.

Also airbrushed out of that story is what the late economist Wynne Godley called (in 1992!) the “lacuna in the Maastricht programme”: that while its single-currency proposal made provision for a central bank, it had nothing to say on the matter of what would replace the democratic institutions – the national governments whose power, once they had no control over their own currency, would be limited. Now we have our answer: the strongest takes control. At the moment, Germany knows best. How do we know they know best? Because they are the richest. The euro was founded on the idea that the control of currency was apolitical. It has destroyed that myth, and taken democracy down with it.

These talks did not fail by accident. The Greeks have to be humiliated, because the alternative – of treating them as equal parties or “adults”, as Lagarde wished them to be – would lead to a debate about the Eurogroup: what its foundations are, what accountability would look like, and what its democratic levers are – if indeed it has any. Solidarity with Greece means everyone, in and outside the single currency, forcing this conversation: the country is being sacrificed to maintain a set of delusions that enfeebles us all.

Zoe Williams is a Guardian columnist

Σαν έτοιμος από καιρό, αποχαιρέτα την, την…

Και τώρα τι θα απογίνουμε;

Αν δεν μας δώσουν τα λεφτά, τι θα κάνουμε;

Πως θα ζήσουμε;

Ανήμποροι. Μοιάζουμε σαν κάτι τεμπελχανάδες, που ζουν με το μπουρμπουάρ που τους δίνει ο πατέρας τους, ξαπλωμένοι όλη μέρα στις καφετέριες, πίνοντας καφέδες και βλέποντας τα γκομενάκια να περνούν.

Αυτό είμαστε οι Έλληνες;

Μας δίνουν λεφτά οι ξένοι, ζουμε. Δεν μας δίνουν, πεθαίνουμε;

Πως γίναμε έτσι;

Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, δεν ξέρουμε που πάμε.

Σα να είναι έρημος αυτός ο τόπος. Σα να μην παράγουμε τίποτα. Σα να στεγνώσανε τα χώματα, σα να ξεράθηκαν οι ελιές!

Σα να μην είμασταν ποτέ γεωργοί, κτηνοτρόφοι, χτίστες, επιστήμονες. Σα να μην υπήρξαμε ποτέ.

Σα να ήμασταν πάντα όλοι άνεργοι και περιμέναμε τους Γερμανούς να μας δώσουν κάτι τις, για να βγάλουμε τη γυναίκα μας μία βόλτα.

Μία φωνή ακούς από τους νέους ανθρώπους.. Τι να κάνουμε εδώ; Δεν βρίσκω τι να κάνω. Ψάχνομαι τόσο καιρό.

Όλες οι μικρές επιχειρήσεις βουλιάζουν. Ποιοι να αγοράσουν; Τα 3.000.000 φτωχοί;

Οι 1.500.000 άνεργοι; Οι 300.000 νέοι που μετανάστευσαν; Ποιοι; Αυτοί που απολύθυηκαν; Αυτοί που δεν έχουν σύνταξη;

Οι οικογένειες που ζουν με ένα μισθό; Ποιοι;

Γίναμε φαντάσματα των εαυτών μας. Γίναμε μικρότεροι του ίσκιου μας.

Και έρχονται πάλι να μας ξαναφοβίσουν.

Θα σας το κόψουμε το μπουρμπουάρ.

Ο φόβος είναι αιλουροειδές που σκαρφαλώνει στα γεράματα. Αν σκαρφαλώσει σε νεανικό σώμα, τότε αυτό γερνάει απότομα.

Αν δείτε νέους σαν γέρους να μιλούν, είναι που ο φόβος σκαρφάλωσε.

Αλλά τι να φοβηθείς, όταν έχεις τα χέρια σου, τα πόδια σου, και το μυαλό σου;

Η χώρα καταστράφηκε. Το μόνο που έχει μείνει όρθιο είναι οι ανοιχτές τηλεοράσεις. Είναι η πόρτα, από την οποία διαχέεται ο φόβος.

Ναι η χώρα συγκρούστηκε με τον 21ο αιώνα και βρέθηκε χωρίς όραμα στη νέα εποχή.

Ποιος θα μεταποιήσει και θα μεταμορφώσει το δημόσιο;

Παλιά χρειαζόταν 25 σφραγίδες για να επιβεβαιώσεις την ταυτότητα σου. Τώρα χρειάζεται μία.

Οι 24 σφραγίδες κρύβονται για να μην τις βρουν.

Φοβούνται μην τους πουν “Έλα εδώ εσύ, τι κάνεις τώρα που δεν έχεις να σφραγίζεις;

Δεν χρειάζεται να απολυθούν οι 24 σφραγίδες, χρειάζονται νέο προορισμό. Χρειάζονται να εξυπηρετήσουν την αναγκαιότητα της εποχής.

Οι πολιτικοί μας φοβήθηκαν να δουν το μέλλον. Βολεύτηκαν στο να δανείζονται.

Και φτάσαμε σήμερα να ζούμε χωρίς να έχουμε ζωή. Απαθείς. Ανίκανοι να κάνουμε κάτι για τη χώρα μας.

Εξαρτημένοι από το μπουρμπουάρ του Γερμανού φιλευσπλαχνου.

Βλέπετε να προχωράει τίποτα;

Γιατί έπεσε ο Παπανδρέου; Γιατί ψήφισε μνημόνιο!

Γιατί έπεσε ο Σαμαράς; Γιατί ψήφισε μνημόνιο!

Πως γίνεται λοιπόν σήμερα όλες οι εφημερίδες να έχουν γκάλοπ, που ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητούν από τον Τσίπρα να ψηφίσει και 3ο μνημόνιο;

Είναι βίτσιο του λαού αυτού να θυσιάζει έναν αρχηγό για κάθε μνημόνιο;

800 εκατομμύρια ευρώ ήταν τα μέτρα του Χαρδούβελη είπε ο Σαμαράς. Και υα έφτασε 8 δις ο Τσίπρας. Όχι οι ξένοι, ο Τσίπρας!

Πήγε δηλαδή στην Ευρώποι και είπε δεκαπλασιάστε μου αυτά που σας έδινε ο Σαμαράς.

Να υπενθυμίσω ότι το πρωτογενές πλεόνασμα που ήθελε να υπογράψει ο Σαμαράς, αντιστοιχεί σε 20 δις μέτρα. Για αυτό έπεσε.

Το λέω για να μη νομίζει ότι έπεσε για 800 ψωροεκατομμύρια.

Το χρέος αυτό είναι αβίωτο. Κανείς δεν επιθυμεί την δραχμή. Λάθος μπήκαμε στο Ευρώ, λάθος να βγούμε από το Ευρώ.

Αλλά ας μας αφήσουν να συνέλθουμε. Ας μας αφήσουν να ξαναπιάσουμε με τα χέρια μας τη ζωή μας και τη γη μας.

Δεν μπορούμε να πάμε μήνα-μήνα, μέρα-μέρα δίνοντας μας ρευστότητα με το σταγονόμετρο.

Άκουσα τον Θεοδωράκη, την Φώφη και τον Σαμαρά που ετοιμάζονται να κάνουν το Ευρωπαϊκό Λαϊκό μέτωπο μαζί.

Να λένε πως ο Τσίπρας είναι ο μοιραίος άνθρωπος. Αναποδογυρίσανε οι έννοιες στο μυαλό.

Έφτασε να είναι μοιραίος άνθρωπος αυτός που αντιστέκεται και ωραίος αυτός που υποκύπτει.

Ναι είναι αλήθεια. Όσοι αντιστάθηκαν στους Γερμανούς τότε στη κατοχή, τους εκτέλεσαν.

Τους δοσίλογους τους κράτησαν ζωντανούς.

Όμως κανένας στην ιστορία δεν θυμάμαι να κατέθεσε στεφάνι σε κάποιον δοσίλογο.

Γιατί οι δοσίλογοι δεν ήταν μοιραίοι, ήταν ωραίοι υποτελείς.

Ας σταματήσουμε τις υστερίες, να τρέχουμε για μακαρόνια και ρύζια.

Δεν είναι ντροπή να τρέχουμε στα ΑΤΜ ακούγοντας τις τηλεοράσεις να ουρλιάζουν μέσα στη νύχτα;

Τι να κάνει ο άνθρωπος, όταν ακούει πως η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα δεν μας στηρίζει πια, γιατί τολμήσαμε να κάνουμε δημοψήφισμα στη χώρα μας; Δεν θα πανικοβληθεί όταν έχει να ταΐσει το παιδί του, όταν έχει να πληρώσει τους γιατρούς, όταν έχει ν απληρώσει τα φάρμακα του;

Θέλουν να οδηγήσουν τον κόσμο έξω από το Μαξίμου. Ζούμε ένα νέο ιδιότυπο πραξικόπημα.

Ή πέφτει η κυβέρνηση και μας δίνουν λεφτά ή μας χρεωκοπούνε.

Η ντροπή για αυτό που ζούμε, είναι πιο μεγάλη για τους Γερμανούς.

Μετά από αυτά που μας κάνανε στον πόλεμο, μας κάνουν τα ίδια και τώρα, με τον Σόϊμπλε στον ρόλο του ευαίσθητου Χίτλερ;

Κανείς δεν έχει καταθέσει στεφάνι στον Χίτλερ. Κι όμως κάποτε όλοι σκύβανε το κεφάλι σε αυτόν.

Γιατί οποιος καταστρέφει λαούς, όποιος δεν υπολογίζει ανθρώπους, όποιος χασκογελάει στον πόνο του άλλου, στεφάνι τιμής ποτέ δεν του πρέπει.

Κλείστε τις τηλεοράσεις. Σαν έτοιμος από καιρό αποχαιρέτα την, την Τρέμη που ουρλιάζει.

Αποχαιρέτα τους ωραίους και υποτελείς.

Πηγή : altsantiri.gr

DO NOT BLINK, GREECE

by Alex Andreou

The international game of chicken, being played out for the last five years, is reaching its climax. Alexis Tsipras has played a very bad hand extremely well, despite what doomsayers suggest

Greek Prime Minister, Alexis Tsipras, seemed to take the world by surprise last night when he announced that he would move to give a referendum to the Greek people on the debt deal currently on offer by the EU/IMF, so that they could have their say. He made it clear that he was unhappy with the offer, which he described as "unbearable" and "humiliating", and minded to reject it.

Opposition parties in Greece have moved swiftly to condemn the move. These are largely the same people who have been, for weeks, criticising Tsipras for making too many concessions during negotiations and moving towards a deal that they said was terrible.

Some international commentators have, however, noted that Eurogroup discussions are in fact continuing today and that the "team Greece" has suddenly found itself in a position of pulling a rather large ace from its sleeve which nobody thought it had.

What is the truth?

As always, it is somewhere between those two positions. Earlier in the year, I wrote that the EU and especially the IMF had overreached. For shock doctrine to function, one has to leave a majority with something to lose. A tipping point can be reached and, I believe, has in Greece where the vast majority of people sneer at the threat of things like capital controls and savings being wiped out. Quite simply because they have no capital or savings. When that happens, a nation's reaction to humiliation can be unpredictable.

It is true that the referendum leaves Greek people with the choice of types of extreme misery. Will it be an externally imposed misery or a self-determined type? But it is utterly unfair to suggest that this is a position to which Syriza has brought us. It is a position to which forty years of corruption and incompetent government and five years of economically illiterate IMF hegemony have brought us. Faced with the choice of an ever-expanding abyss of austerity, of death by a thousand paper cuts, Tsipras has opted to act as a catalyst and bring things to a quick and decisive end.

There is no doubt in my mind that in twenty years Greece will still exist and most likely be thriving. I do not say this because of glories of the past and "cradle of democracy" arguments. I abhor romanticised nationalism. All that is in our distant past. I look instead at our present. I look at the solidarity grassroots movements, which have sprung up to provide medical care for people who can no longer afford it or shelter for the thousands of Syrian refugees coming through our borders. I look at the cooperative factories and restaurants which have been born to provide people with jobs. I look at how families have pulled together and at how relatively firm the fabric of our society has held in the face of five years of onslaught. These achievements are why I am hopeful about the future - not ancient history.

The real question is: Will the European Union survive? This depends on their handling of the situation over the next few days. Greeks are not alone among populations increasingly uncomfortable with micromanagement by unelected supranational bodies. The time has come for the Union to redefine itself as one which actively seeks to strike a balance between harmonisation and sovereignty or one which tries to bully its way to federalisation at the risk of perishing.

There has been much talk of this being an abdication of responsibility by the Greek government. I see it very differently. The brief which Tsipras was handed in January was a difficult one from the start. His mandate was clear: Greek people wanted a. an end to austerity; and b. to remain part of the Euro. There was always a chance, depending on how hard the stance of our partners was, that those two aims would be incompatible. Tsipras is a leader honestly saying: "It turns out that, despite our best efforts, we cannot deliver both a and b. So, we are coming back for further instructions."

It seems extraordinary how averse we have become to democracy. How alien an honest leader, who is unwilling to sell the country out in exchange for continuing power, appears. Take a breath. Allow your eyes to adjust. Tsipras is what all leaders should actually be like. We have simply become so accustomed to seeing things through the warped prism of political expedience, that democracy as it should be appears twisted.

I don't know what the people's answer to the referendum, if it goes ahead, will be. I marvel at the hysteria of opposition voices at even having a referendum. If you feel like that, vote "yes" and convince others to vote that way too. Tsipras has given you the power to do so. I do know that the question of whether we reclaim self-determination or are happy to be, in fact, governed by unelected, extraneous powers which feel they can dictate what the VAT rate on milk and bread should be, is a question which concerns all of us.