Μπορεί να γεμίσει το αδειανό πουκάμισο της νέας Κεντρο-αριστεράς-δεξιάς;

του Νίκου Μορόπουλου*


Πολύς ο θόρυβος αυτές τις ημέρες – και τις επόμενες υποθέτω – για το ενεργό φαινόμενο της (ανα)συγκροτήσεως της Κεντροαριστεράς, του Κέντρου, της Κεντροδεξιάς, σε μια νέα πολιτική (συμ)παράταξη Κεντρο-αριστεράς-δεξιάς με ηγεσία που θα εκλεγεί πριν το τέλος του 2017.

Καθώς γράφω αυτό το άρθρο, το πουκάμισο της νέας παράταξης είναι αδειανό. Είναι μια περιθωριακή συνεύρεση, που δεν επηρεάζει την πολιτική πορεία της χώρας. Το μόνο σίγουρο για την νέα παράταξη είναι ότι θα έχει ηγεσία, και μάλιστα με πολλούς αναπληρωματικούς. Το μέγα ερώτημα είναι κατά πόσον η παράταξη αυτή θα έχει μέλη, οπαδούς, αλλά – κυρίως – ψηφοφόρους προκειμένου να μπορέσει να βγει από το περιθώριο στο οποίο είχε καταδικαστεί το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, και άλλοι, και να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή.

Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο έχει κινηθεί με μία σταθερά. Τα πολιτικά κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία είναι δύο. Μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι αυτή η σταθερά δεν θα αλλάξει στο εγγύς μέλλον, οπότε η νέα παράταξη εύλογα θα πρέπει να αναδειχθεί σε μία από τις δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, αλλιώς θα παραμείνει στο πολιτικό περιθώριο, παίζοντας – στην καλύτερη περίπτωση – τον ρόλο της ουράς σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αυτό τονίζει και ο Κώστας Λαλιώτης σε πρόσφατες δηλώσεις και αρθρογραφία του, ότι η νέα παράταξη δεν πρέπει να γίνει ουρά. Άρα πρέπει να είναι ένας από τους δύο μεγάλους.

Με δεδομένη την δυναμική της σημερινής συγκυρίας, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία (ΝΔ) θα είναι μία από τις δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις. Έχει νέο αρχηγό, έχει αξιοπρεπές πρόγραμμα, έχει ένα σκληρό πυρήνα που είναι γύρω στο 20% του εκλογικού σώματος, και ένα αριθμό ικανών στελεχών για να ασκήσουν διοίκηση. Η πρώτη μεγάλη αδυναμία της ΝΔ είναι η ταύτισή της με την καθεστηκυία τάξη που στα μάτια πολλών ψηφοφόρων ευθύνεται για την οικονομική καταστροφή της χώρας. Αυτήν την αδυναμία σε μεγάλο βαθμό την έχει διαχειριστεί με επιτυχία ο Κ. Μητσοτάκης, προβάλλοντας ένα νέο μεταρρυθμιστικό πρόσωπο που ελκύει τους νέους και τους επιχειρηματίες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι παραμένουν ένα μεγάλο ερωτηματικό. Η δεύτερη αδυναμία της ΝΔ είναι οργανωτική. Το κόμμα δεν έχει αποκτήσει ακόμη την οργανωτική δομή που απαιτείται να έχει ένα κόμμα εξουσίας. Αυτή εξάλλου ήταν και η Αχίλλειος πτέρνα στην δεκαετία του 1980, όταν το ΠΑΣΟΚ του Α.Γ. Παπανδρέου κυριάρχησε.

Επομένως η νέα παράταξη θα πρέπει να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να λάβει την θέση του σαν μία από τις δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Και θα πρέπει να το πράξει στη διενέργεια των επομένων γενικών εκλογών, και όχι στα αλώνια των δημοσκοπήσεων που δεν λένε και πολλά ούτως ή άλλως.

Το ερώτημα λοιπόν που θα πρέπει να απαντήσουμε είναι: «Μπορεί η νέα παράταξη στις επόμενες γενικές να πάρει ένα μεγάλο μέρος από την εκλογική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αναδειχθεί σε δεύτερη δύναμη εκτοπίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στην τρίτη θέση ή παρακάτω;»

Αρχικά θα πρέπει να επισημάνω ότι δεν είναι τυχαίο ότι η νέα παράταξη πρώτα θα εκλέξει ηγεσία και μετά θα αποκτήσει πολιτικό πρόσωπο. Αυτό είναι συνέπεια του ότι το όλο «κίνημα» για τη νέα παράταξη ξεκίνησε «εκ των άνω», και όχι από την πολιτική βάση της κοινωνίας. Εδώ ισχύει αυτό που λέμε «Στρατηγούς έχουμε, καιρός να βρούμε στρατιώτες».

Επομένως η νέα παράταξη δεν αντανακλά ένα πραγματικό κίνημα πολιτών, αλλά μια αναδιάταξη πολιτικών στελεχών, που επιδιώκουν να συμπαρασύρουν μια μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος. Αυτή είναι μια μεγάλη ορατή αδυναμία της νέας παράταξης. Ως εκ τούτου η νέα παράταξη δεν διαθέτει μια ιδεολογική πλατφόρμα ούτε καν ένα πολιτικό πρόγραμμα. Πώς λοιπόν θα μπορέσει να πείσει μια μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος να φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ και έλθει σε αυτήν;

Με δεδομένο ότι ο θετικός τρόπος – πολιτικό πρόγραμμα, θέσεις, ιδεολογική πλατφόρμα – απουσιάζει, η νέα παράταξη είναι αναγκασμένη να καταφύγει στον αρνητικό τρόπο, δηλαδή την αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μαζέψει τα συντρίμμια. Πόσο πιθανό όμως είναι κάτι τέτοιο; Πώς θα μπορούσε να αποδομηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ενισχυθεί η νέα παράταξη και να γίνει μία από τις δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στη χώρα;

Το παρελθόν αποτελεί οδηγό για μια απάντηση. Ακριβώς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ λεηλάτησε τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε η νέα παράταξη να προσελκύσει τις «χαμένες» της δυνάμεις, αν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε έτσι. Απλό ακούγεται, είναι όμως έτσι;

Σε περιπτώσεις που ερευνούμε την εφικτότητα επανάληψης ή αντιστροφής ενός φαινομένου, θα πρέπει να προσδιορίσουμε με ακρίβεια τις συνθήκες, το πλαίσιο μέσα στο οποίο παρατηρήθηκε το αρχικό φαινόμενο. Η επανάληψη του, έστω και με αντίστροφη φορά απαιτεί την ύπαρξη παρόμοιων συνθηκών.

Κάτω από ποιες συνθήκες συντελέστηκε η μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ; Κάτω από συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης και με την προσδοκία ότι η κατάσταση δεν μπορεί να γίνει ακόμη χειρότερη. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των μετακινηθέντων ψηφοφόρων;

Ο μεγάλος όγκος των μετακινηθέντων ψηφοφόρων είναι Δημόσιοι Υπάλληλοι και λοιποί εξαρτώμενοι από το Δημόσιο Τομέα της Οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων των συνταξιούχων. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια τους αποτελούσε το καταφύγιο στο οποίο αν καταφέρουν να φτάσουν θα σωθούν από την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της. Ο κρατικισμός που χαρακτηρίζει ορισμένες πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από την ανάγκη διατήρησης αυτής της μερίδας του εκλογικού σώματος.

Οι ψηφοφόροι του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας είναι διασκορπισμένοι, με ένα μεγάλο κομμάτι τους να είναι προσανατολισμένο στη ΝΔ. Εδώ δεν φαίνεται να είχαμε φαινόμενα μαζικών μετακινήσεων από το ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνον στα πλαίσια της ορμής και της δυναμικής ενός σχηματισμού νίκης, που παρασέρνει ψηφοφόρους από παντού. Αξίζει να αναφέρουμε την ιδιαίτερη ευαισθησία των αγροτών, που τους οδηγεί σε συχνές αλλαγές πολιτικού προσανατολισμού, και την δυσμενή επίπτωση των νέων διατάξεων για την ασφάλιση στους ελεύθερους επαγγελματίες.

Οι πραγματικοί φτωχοί της χώρας, οι άνθρωποι που βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, αν όχι σε οριακή, είτε δεν ψηφίζουν, είτε είναι διασκορπισμένοι σε διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς. Ορισμένοι από αυτούς βέβαια ακολουθούν τα κόμματα εξουσίας, δεν αποτελούν όμως παράγοντα διαφοροποίησης του πολιτικού σκηνικού. Είναι σχετικά περιθωριοποιημένοι, ευμετάβλητοι, και στερούνται χαρακτηριστικών συσπείρωσης.

Απομένουν οι νέοι και οι νέες που περισσότεροι από τους μισούς δεν έχουν ακόμη ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία επειδή δεν υπάρχουν δουλειές. Και σε αυτό το κομμάτι του εκλογικού σώματος παρατηρούνται φαινόμενα περιθωριοποίησης και πολιτικής αδράνειας, που το καθιστούν ευάλωτο και αβέβαιο σε ό,τι αφορά την εκλογική του προτίμηση.

Από την σύντομη ανάλυση του εκλογικού σώματος, προκύπτει ότι το περισσότερο κρίσιμο για τη νέα παράταξη κομμάτι του εκλογικού σώματος είναι οι ψηφοφόροι που εργάζονται στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα. Ακολουθούν οι αγρότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες.

Τι θα μπορούσε να κάνει τους ψηφοφόρους του Δημόσιου τομέα να αλλάξουν γνώμη και να υποστηρίξουν τη νέα παράταξη; Μόνο αν κρίνουν ότι απειλούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. Η επικείμενη αξιολόγηση είναι σημείο σύγκρουσης και πιθανής ρήξης των ψηφοφόρων του Δημόσιου Τομέα. Ένα άλλο σημείο καθοριστικής σημασίας είναι η εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών. Οποιαδήποτε δυσμενής εξέλιξη για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους του Δημόσιου Τομέα από εδώ και πέρα θα είναι αρνητική για τον ΣΥΡΙΖΑ και θετική για τη νέα παράταξη.

Το θέμα είναι κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να διαχειριστεί την αξιολόγηση στο Δημόσιο και τις δαπάνες του Δημοσίου Τομέα, αλλά και τη γενικότερη πορεία της οικονομίας της χώρας, που θα επηρεάσει όλα τα κομμάτια του εκλογικού σώματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρουσιάσει ένα καινούργιο πρόσωπο μετά το καλοκαίρι του 2016, και συνεχίζει να εξελίσσεται προς την κατεύθυνση μιας σοσιαλδημοκρατικής παράταξης με πινελιές ριζοσπαστισμού που είναι κατά κύριο λόγο οπορτουνιστικός. Το νέο αυτό πρόσωπο συνδυάζεται με εμφανή βελτίωση της διακυβέρνησης της χώρας σε σχέση με το πρώτο 18μηνο
της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (Ιανουάριος 2015 -Ιούλιος 2016).

Αν μάλιστα αληθεύει αυτό που ψιθυρίζουν διάφοροι κύκλοι της αγοράς, ότι δηλαδή έχει αρχίσει να αλλάζει το κλίμα, και τα πράγματα πάνε καλύτερα στην πιάτσα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα απέναντι στη νέα παράταξη. Αν μάλιστα μετά την λήξη του μνημονίου τον Αύγουστο 2018 ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει να δώσει κάποιες ελαφρύνσεις στα χαμηλά και χαμηλο-μεσαία εισοδήματα, θα έχει σοβαρό λόγο να πιστεύει ότι θα διατηρήσει την υποστήριξη των ψηφοφόρων που εντάσσονται στον Δημόσιο Τομέα.

Το πολιτικό στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι αυτό. Να παραμείνει μία από τις δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Μία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές δεν είναι πολύ πιθανή, αλλά αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό για τον ΣΥΡΙΖΑ στην σημερινή συγκυρία. Το σημαντικό είναι να μην πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην τρίτη θέση, οπότε και θα κινδυνεύει να εκφυλισθεί και να επαληθεύσει την προφητεία της αριστερής παρένθεσης. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αναδειχθεί στην πολιτική παράταξη που θα αντιπαλέψει τη ΝΔ στα επόμενα 20 χρόνια. Ο κ. Τσίπρας είναι νεότατος και σφριγηλότατος και μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτήν την πρόκληση. Αρκεί να μην πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην τρίτη θέση.

Η πολιτική ζωή της Ελλάδος μετά τον εμφύλιο πόλεμο έχει δείξει ότι το άλμα από την Τρίτη στην δεύτερη θέση του πολιτικού φάσματος είναι σπάνια. Η μοναδική περίπτωση που αυτό έγινε ήτανε από το ΠΑΣΟΚ που ήτανε τρίτο στις εκλογές του 1974 και δεύτερο το 1977, για να κατακτήσει την εξουσία το 1981. Σε αντίθεση, η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου του Γεωργίου Μαύρου ήτανε δεύτερο κόμμα το 1974 και τρίτο το 1977. Το 1981 η ΕΔΗΚ συγκέντρωσε το 0.46% των ψήφων και μετά εξαφανίστηκε.

Το Κόμμα Φιλελευθέρων του Γ. Παπανδρέου ήτανε τρίτο στις εκλογές του 1958. Στις εκλογές του 1961 ο Γ. Παπανδρέου ηγήθηκε της Ένωσης Κέντρου και ήρθε δεύτερος. Το 1963 η Ένωση Κέντρου ανέλαβε την εξουσία.

Το ΠΑΣΟΚ σήμερα επιχειρεί το άλμα από την δεύτερη στην πρώτη κατηγορία της πολιτικής, ενδυόμενο τον μανδύα μιας κεντρώας συμπαράταξης δυνάμεων, και ποντάροντας στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο όμως οι επιθυμίες και άλλο η πραγματικότητα.

Όπως προκύπτει από την σύντομη ανάλυση αυτού του σημειώματος, η επιτυχία του εγχειρήματος της κεντρώας παράταξης προϋποθέτει την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι δεδομένη με κανένα τρόπο. Το αντίθετο, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ότι έχει προσαρμοστικότητα και ευελιξία και πρόκειται να δώσει μεγάλη μάχη για να αποφύγει τον πολιτικό υποβιβασμό που είναι και προϋπόθεση για την επιτυχία της νέας παράταξης.

Το κρίσιμο κομμάτι του εκλογικού σώματος, οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι του Δημόσιου Τομέα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα προσχωρήσουν στη νέα παράταξη εγκαταλείποντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν τα πράγματα εξελιχθούν προς αυτή την κατεύθυνση, το πουκάμισο της νέας παράταξης θα παραμείνει αδειανό.

*Ο Νίκος Μορόπουλος είναι Σύμβουλος Εταιρικών Μετασχηματισμών (MSc)

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ: ΣΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

του Peter Koenig

Αγαπητέ και σεβαστέ ελληνικέ λαέ,

Σας σκοτώνουν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και ουδείς λέει κουβέντα, πόσω μάλλον η ελληνική ελίτ ή η κυβέρνηση.

Ελάχιστοι αντέδρασαν.

Άφησαν να εκτυλίσσεται η σφαγή, διότι προφανώς δεν τους αφορά.

Είναι τυφλωμένοι από την ψεύτικη λάμψη του ευρώ και ανήκουν στην ελίτ μιας τάξης Ευρωπαίων ευγενών.

Η τρόικα είναι μια εγκληματική συμμορία που αποτελείται από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν.

​Προφανώς, περνούν καλά, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ που καταναλώνουν χαβιάρι (μεταξύ άλλων).

Δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν το αιματοκύλισμα του ελληνικού έθνους, σε ηθικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο.

Η πρόσβαση στο σύστημα υγείας είναι απαγορευτική, καθώς (ο τομέας) έχει ιδιωτικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κοστίζει πολύ ακριβά.

Στις συντάξεις έχει πέσει «ψαλίδι» για πέμπτη διαδοχική φορά. Πλέον, μοιάζουν σαν ένα πενιχρό βαλιτσάκι επιβίωσης.

Μέχρι σήμερα έχουν μειωθεί έως και 50%.

Χιλιάδες άνθρωποι επιβιώνουν χάρη στα συσσίτια.

Η πλειονότητα των κοινωνικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένου και ενός σημαντικού μέρους της εκπαίδευσης, έχει ιδιωτικοποιηθεί και ξεπουληθεί.

Δεν υπάρχει τίποτα.

Εξαφανίστηκαν κατόπιν εντολών του Βερολίνου και διά στόματος των εκπροσώπων της τρόικας – της εγκληματικής συμμορίας που αποτελείται από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν.

Ο τελευταίος θεσμός είναι ένα συνονθύλευμα από διεφθαρμένες μαριονέτες, που αποφασίζει για την τύχη και το μέλλον 800 εκατ. Ευρωπαίων.

Και εσείς Έλληνες δεχτήκατε τους ξυλοδαρμούς που προέκυψαν από τις αποφάσεις τους.

Τον Σεπτέμβριο του 2016, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έστειλε ένα νομοσχέδιο άνω των 2.000 σελίδων που συντάχτηκε στις Βρυξέλλες, γραμμένο στα αγγλικά, το οποίο το ελληνικό Κοινοβούλιο θα έπρεπε να ψηφίσει μέσα σε λίγες ημέρες αλλιώς…

Το ζήτημα, όμως, είναι ότι ουδείς βρέθηκε να ζητήσει απάντηση στην ερώτηση: «Αλλιώς τι θα γίνει;»
Οι συγγραφείς του συγκεκριμένου νομοσχεδίου δεν μπήκαν καν στον κόπο να μεταφράσουν στα ελληνικά ένα «βουνό» από νομικούς τεχνικούς όρους και λεπτομέρειες, και φυσικά δεν έδωσαν επαρκή χρόνο στους Έλληνες βουλευτές να συζητήσουν για τη νέα φορολογική νομοθεσία.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι περισσότεροι βουλευτές δεν μπόρεσαν, λόγω γλώσσας και περιορισμένου χρόνου, να διαβάσουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

Παρ’ όλα αυτά, το κείμενο «πέρασε» από τη Βουλή και έγινε νόμος του κράτους.

Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, η Ελλάδα εκχώρησε άνευ όρων για 99 χρόνια όλα τα περιουσιακά της στοιχεία (υποδομές, αεροδρόμια, λιμάνια ακόμα και δημόσιες παραλίες και φυσικές πηγές ενέργειες) στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), ο οποίος θα μπορεί ελεύθερα μέσω του Υπερταμείου να βάζει πωλητήριο (ουσιαστικά να ιδιωτικοποιεί), με απώτερο σκοπό την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους.

Αρχικά, υπολόγιζε σε 50 δις ευρώ έσοδα -εκτίμηση που αποδείχθηκε λανθασμένη πολύ γρήγορα.

Εν τω μεταξύ, η αξία των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων υποτιμήθηκε περαιτέρω από την τρόικα σ’ ένα ποσοστό που μεταφράζεται σε 5-15 δις ευρώ, σε σύγκριση μ’ ένα δημόσιο χρέος που ξεπερνά πλέον τα 350 δις ευρώ.

Αυτό το Υπερταμείο, λοιπόν, είναι ένας αντιδημοκρατικός, υπερεθνικός μηχανισμός, ο οποίος δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Με αυτό το μνημόνιο, λοιπόν, αγαπητοί Έλληνες, η ελληνική Βουλή, η δική σας Βουλή, παύει να έχει οποιαδήποτε ισχύ.

Πρακτικά, έχει ακυρωθεί η ύπαρξή της.

Δεν μπορεί να νομοθετεί σε θέματα προϋπολογισμού ή φορολογίας.

Τα πάντα έχουν αποφασιστεί στις Βρυξέλλες, με τη συνενοχή του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.

Την τελευταία φορά που συνέβη κάτι παρόμοιο ήταν το 1933, όταν το Ράιχσταγκ (Νομοθετικό Σώμα της Γερμανίας κατά την περίοδο 1867-1945) μετέφερε όλες τις εξουσίες του στον καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ.

Αυτό, αγαπητοί μου Έλληνες, είναι ένας ξεκάθαρος οικονομικός φασισμός μπροστά στα μάτια τα δικά σας και όλου του πλανήτη.

Όμως, ουδείς θέλει να δει κατάματα την αλήθεια.

Να παραδεχτεί αυτό που συμβαίνει.

Και αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα.

Αυτή η (ξεκάθαρη) αρπαγή των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου επιβεβαιώθηκε, καθώς η τελευταία ελπίδα για μείωση του χρέους έσβησε στα τέλη του Φεβρουαρίου.

Μέχρι και το ΔΝΤ συνέστησε -και σε ιδιωτικές συζητήσεις συνεχίζει να το κάνει- μείωση του χρέους.
Ωστόσο, η Γερμανία ανακοίνωσε χωρίς ίχνος οίκτου την τελική λεηλασία της Ελλάδας, απαιτώντας τη μεταφορά στο Υπερταμείο – το οποίο ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το Βερολίνο – του χρυσού, των κρατικών υπηρεσιών και των ακινήτων του Δημοσίου.

Το αντίτιμο για αυτήν τη «διάσωση», εφόσον η Ελλάδα γονατίσει και τα δώσει όλα, ανέρχεται σε 86 δις ευρώ.

Και αυτά τα λεφτά θα είναι ΝΕΟ ΧΡΕΟΣ.

Σε αντάλλαγμα για τι;

Άλλοι τόκοι, υψηλότερη αναλογία στην εξυπηρέτηση του χρέους και ακόμα χειρότερες προοπτικές σε σχέση με το παρελθόν για το αν όλα αυτά θα έχουν αίσιο τέλος τελικά.

Και φυσικά, επαναλαμβάνω, χωρίς ποτέ η χώρα να βγει απ’ όλη αυτήν την ευρω – αμερικανική διαδικασία με τις φασιστικές δολοφονικές επιθέσεις.

Πριν από λίγες ημέρες η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ φέρεται να είπε μετά το τετ α τετ με την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ πως «η θέση του Βερολίνου για το δανειακό πρόγραμμα της Ελλάδας παραμένει ίδια».

Ορίστε ορισμένα δεδομένα για το ελληνικό χρέος, όπως αυτά καταγράφτηκαν στις 9 Μαρτίου 2017:

Πληθυσμός: 10,8 εκατ.
Χρέος: 352 δις ευρώ
Τόκοι ανά έτος: 19,5 δις ευρώ.

Από το 2010 έως τα τέλη του 2016 το σύνολο των δανείων προς την Ελλάδα ξεπέρασε τα 250 δις ευρώ – ούτε ένα λεπτό από αυτά δεν διατέθηκε προς όφελος του ελληνικού λαού, παρά μόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους και για την πληρωμή γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

Η σχέση χρέους προς το ετήσιο ΑΕΠ: 181%. Το 2008 ήταν 109%.

Στις ΗΠΑ η σχέση χρέους προς το ΑΕΠ αυτήν τη στιγμή είναι 109,63%.

Το ελληνικό ΑΕΠ υπολείπεται κατά 2 μονάδων του ευρωπαϊκού.

Από το 2008 συρρικνώθηκε κατά 25%.

Η ανεργία βρίσκεται στα ύψη, άνω του 26%, και πλησιάζει το 50% στους νέους (18-35 ετών).

Το 2008, που ξεκίνησαν όλα, το ελληνικό χρέος θα ήταν πλήρως διαχειρίσιμο εσωτερικά, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις και «bail-outs» – τα οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση διάσωση αλλά … συσσώρευση επιβληθέντων χρεών.

Το ελληνικό χρέος δεν ήταν ποτέ απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως μας άφησαν να πιστέψουμε οι τραπεζίτες της Fed, της ΕΚΤ και της Wall Street.

Η ελληνική κρίση και κατ’ επέκταση η ευρωπαϊκή χτίστηκε από αυτά τα «αρπακτικά» προς όφελός τους και εις βάρος της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Δεν είχε να κάνει ποτέ με το ελληνικό ή το ευρωπαϊκό χρέος. Όμως, ουδείς κάνει ερωτήσεις.

Η πλειονότητα των Ευρωπαίων και των διεθνών οικονομολόγων και πολιτικών, που φυσικά γνωρίζουν, δεν τολμά να αρθρώσει λέξη.

Παράλληλα, η φωνή όσων θέλουν να μιλήσουν έχει «φιμωθεί», την ώρα που τα εκδιδόμενα ΜΜΕ λένε ψέματα σε Ευρωπαίους και Έλληνες πολίτες.

Τον Σεπτέμβριο του 2011, χωρίς καμία προειδοποίηση, η Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας (SNB) προχώρησε σε υποτίμηση του φράγκου κατά 12% έναντι του ευρώ, προκειμένου να προστατεύσει την οικονομία της.

Ήταν μια κίνηση τουλάχιστον άδικη, καθώς καμία χώρα της Ευρωζώνης δεν έχει την ελευθερία να ανατιμήσει ή να υποτιμήσει το νόμισμά της, σύμφωνα με τις ανάγκες της οικονομίας της.

Παρά το γεγονός ότι η Ελβετία δεν είναι μέλος της Ε.Ε., έχει υπογράψει μαζί της περισσότερες από 120 διμερείς συμφωνίες, οι οποίες την καθιστούν -επί της ουσίας- σχεδόν ισοδύναμη μ’ ένα κράτος – μέλος.

Σε χρονικό διάστημα 3 ετών και 3 μηνών από την αλλαγή της συναλλαγματικής ισοτιμίας σε 1,20 ελβετικά φράγκα ανά ευρώ, η SNB έχει συγκεντρώσει μία αξία πάνω από 500 δισεκατομμύρια φράγκα σε ξένο νόμισμα, κυρίως σε ευρώ. Χρήματα που αντιστοιχούν στο 150% του ελληνικού χρέους.

Έλληνες πολίτες ξυπνήστε!

Πάρτε τον έλεγχο της κατάστασης!

Μην πιστέψετε πολιτικούς και μίντια! Βγείτε από αυτόν τον εγκληματικό οργανισμό που ονομάζεται Ε.Ε., από αυτό το δυτικό απατηλό νομισματικό σύστημα, πνίγεστε μέχρι θανάτου.

Πάρτε μακριά από αυτούς την κυριαρχία σας και το νόμισμά σας.

Δηλώστε αδυναμία να αποπληρώσετε το δημόσιο χρέος σας -ακόμη και σύσσωμη η Δύση δεν μπορεί να σας σταματήσει.

​ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΕΣΤΕ ό,τι η κυβέρνησή σας, οι Βρυξέλλες και η τρόικα κάνουν σε εσάς και τη χώρα σας.

Εάν διοικήσετε τη χώρα σας με τις δημόσιες τράπεζές σας, με τα χρήματά σας, σταδιακά αλλά σίγουρα θα μπορέσετε να ξαναχτίσετε την κατεστραμμένη σας οικονομία.

H επιστροφή του χρέους είναι διαπραγματεύσιμη. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις ανά τον κόσμο.

Η Αργεντινή είναι μία από τις τελευταίες αυτές περιπτώσεις.

Ακόμη και η Γερμανία είχε επαναδιαπραγματευθεί το χρέος της το 1952 (δείτε τη Συμφωνία του Λονδίνου για το ξένο χρέος της Γερμανίας).

H Γερμανία, η χώρα που ηγήθηκε της οικονομικής δολοφονίας της Ελλάδας, οφείλει ακόμη να επιστρέψει τεράστιες αποζημιώσεις για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις 8 Φεβρουαρίου του 2015 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ζήτησε από τη Γερμανία να επιστρέψει ένα συνολικό ποσόν ύψους 279 δις ευρώ ως αποζημίωση.

Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, η Γερμανία απάντησε πως το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων διευθετήθηκε το 1990 – κάτι που φυσικά δεν ισχύει.

Δεν είναι αποκύημα φαντασίας το γεγονός ότι η ασφυκτική πίεση που ασκεί η Γερμανία στην Ελλάδα σήμερα στοχεύει στο να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και να στρέψει το ενδιαφέρον μακριά από το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων.

Οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει.

ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΕΣΤΕ ό,τι η κυβέρνησή σας, οι Βρυξέλλες και η τρόικα κάνουν σε εσάς και τη χώρα σας.

Σε αντίθεση, απαιτήστε πλήρη καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων…

Αντιθέτως, αξιώστε γερμανικές αποζημιώσεις, αξιώστε το Grexit, ως τη μόνη νόμιμη συνέπεια που προέκυψε από το «Όχι» του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015 κατά των μέτρων λιτότητας που ζητεί η τρόικα, σε αντάλλαγμα για ένα πακέτο «διάσωσης».

Εάν το πράξετε, θα δείτε σύντομα ένα φως στο τέλος του τούνελ – ένα φως που έχει σβήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα εξαιτίας της Γερμανίας και των γκάνγκστερ της τρόικας, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησής σας.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προσπαθεί ακόμη να μπλοφάρει και να εντυπωσιάσει τον κόσμο απειλώντας την Ελλάδα με έξοδο από το ευρώ.

Οποιαδήποτε υγιής κυβέρνηση θα έκανε αυτήν την απειλή σύμμαχό της εγκαταλείποντας αυτό το σάπιο τέρας που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί και το λαθεμένο και απατηλό νόμισμα που ονομάζεται ευρώ.

Ωστόσο, το πρόβλημα είναι αυτό: η Ελλάδα κυβερνάται από την τρέλα.

Ως εκ τούτου, η ελληνική κυβέρνηση απαντά στην τρέλα (τρόικα) με λαϊκή υποταγή, με ήπια παράδοση εξουσίας – εις βάρος των εκατομμυρίων ήδη αδικημένων Ελλήνων συμπατριωτών που υποδουλώνονται.

Πέραν αυτών, υπάρχει ένας πρώην Έλληνας υπουργός Οικονομικών που ασκεί ακόμη επιρροή, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο θρυλικός, γοητευτικός και «ριζοσπαστικός» υπουργός με τη μοτοσικλέτα.

​Οι κατηγορίες μου στοχεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα, όλους αυτούς που ανήκουν στην ελληνική ελίτ, στα μίντια (έχουν στην κυριολεξία όλα πουληθεί όπως και στη Γερμανία από τη CIA;) και στους βουλευτές που κοιτούν με δέος (σ.σ.: τους δανειστές) και φροντίζουν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Παρόλο που έχει παραιτηθεί σε μία προφανή πράξη διαμαρτυρίας κατά της υποδούλωσης του ΣΥΡΙΖΑ, των απαιτήσεων της τρόικας μετά το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, ο Βαρουφάκης σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας κομφορμιστής που ζητεί κάποια μεταρρύθμιση στις Βρυξέλλες, οι οποίες δεν θέλουν να φανταστούν το κόστος ενός Grexit, για να μη συμπεριλάβουμε και την κατάρρευση της Ε.Ε. – κατάρρευση η οποία, ωστόσο, βρίσκεται κοντά.

Ως υπουργός Οικονομικών δεν έθεσε ποτέ το Grexit ως Plan B.

Δεν υπάρχει κανείς που να φωνάζει, να διαμαρτύρεται, να βγαίνει στους δρόμους, στα μπλόκα, να σταματήσει το ξεπούλημα των γεφυρών, των σιδηροδρόμων, ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων ως δημόσιο αγαθό.

Κανείς.

Δεν θέλω να κατηγορήσω για αυτό τους Έλληνες, οι οποίοι καθημερινά πρέπει να παλέψουν για την προσωπική τους επιβίωση, να βρουν τρόπους για να ταΐσουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Οι κατηγορίες μου στοχεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα, όλους αυτούς που ανήκουν στην ελληνική ελίτ, στα μίντια (έχουν στην κυριολεξία όλα πουληθεί όπως και στη Γερμανία από τη CIA;) και στους βουλευτές που κοιτούν με δέος (σ.σ.: τους δανειστές) και φροντίζουν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Καμία δράση.

Παρακολουθήστε την Ελλάδα – τη χώρα σας, Έλληνες πολίτες, ενώ αιμορραγεί!

Να είστε προσεκτικοί, διότι όλο αυτό δεν έχει να κάνει με χρέος και διάσωση.

Εάν σας πουν ότι η ευθύνη για την κρίση στην Ευρώπη είναι της Ελλάδας και του χρέους της, και ότι η ομαλοποίηση της κατάστασης εξαρτάται από το πόσο η Ελλάδα θα συμμορφωθεί με τους κανόνες του νέου πακέτου διάσωσης, αυτό είναι ένα εξωφρενικό ψέμα.

Αυτή η κρίση δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους Ευρωπαίους, από την ελίτ της Ευρώπης, από την Goldman Sachs – η οποία παρεμπιπτόντως διαφεντεύει την ευρωπαϊκή οικονομία.

Διότι θέλουν να συντρίψουν την Ελλάδα να την πετάξουν στον γκρεμό. Αυτοί, τα αποβράσματα των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον, επιδιώκουν μια Ελλάδα υποταγμένη.

Γιατί η Ελλάδα διαθέτει μία υψηλά στρατηγική θέση στο σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Η Ελλάδα είναι μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ.

Ίσως η δεύτερη στη σειρά πιο σημαντική χώρα του ΝΑΤΟ (μετά την Τουρκία) λόγω της στρατηγικής της θέσης. Δεν θέλουν αυτή η Ελλάδα να διοικείται από ένα αριστερό κόμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από Αριστερά.

Είστε νεοφιλελεύθεροι ακριβώς όπως αυτοί.

Τα αφεντικά της υφηλίου επιθυμούν «καθεστωτική αλλαγή» – εκείνο το παλιό καλό καθεστώς που απειλεί οτιδήποτε αντίκειται στους νόμους της Δύσης.

Αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σκύβει το κεφάλι και υποκλίνεται στα αφεντικά του χρήματος επιτρέποντας την ταπείνωση και την καταστροφή των ίδιων της των πολιτών.

Εάν η Ελλάδα διεξήγαγε τώρα εκλογές και κέρδιζε ένα δεξιό κόμμα, τύπου Νέα Δημοκρατία ή ακόμη και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, ή μία συμμαχία των δύο, το πρόβλημα του χρέους θα εξανεμιζόταν εν μία νυκτί.

Αυτό που επιθυμεί η Ουάσινγκτον μαζί με το σκυλάκι της τις Βρυξέλλες, είναι μια Ελλάδα υποταγμένη που δεν θα ζητεί να μάθει τον ακριβή ρόλο του ΝΑΤΟ, που δεν θα διαπραγματεύεται με την Ε.Ε., που δεν θα ζητεί να απαλλαγεί από τα ευρωπαϊκά δεσμά, που δεν θα έχει πρόσβαση στις συζητήσεις με τις ΗΠΑ για τη Μεσόγειο – για τον υποθαλάσσιο πλούτο σε υδρογονάνθρακες και ορυκτά.

Το παράδειγμα, φυσικά, επεκτείνεται και για την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, χώρες που έχουν τις ακτές τους στη Μεσόγειο.

Οι κυβερνήσεις τους έχουν ήδη αλλάξει με εξωτερική παρέμβαση (ΗΠΑ/Ε.Ε.) προκειμένου να επιβληθούν υπάκουα κουτάβια της νεοφιλελεύθερης δεξιάς.

​Είμαι σίγουρος ότι η Ελλάδα έχει ακόμη τη δυνατότητα και τη σοφία να ξαναχτίσει τη ΔημοκρατίαΗ αδρανής ελίτ και η ελληνική κυβέρνηση δεν έχουν καμία δικαιολογία.

Είναι το λιγότερο η χειρότερη μορφή του Συνδρόμου της Στοκχόλμης: παραμένουν υποταγμένοι στον βασανιστή τους «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος».

Και ο θάνατος, με όρους απόλυτης καταστροφής, λεηλάτησης και απόλυτης δουλείας, βρίσκεται κοντά.

Εσείς, Έλληνες πολίτες, εσείς θέλετε να συνεχίσετε σε αυτό το μονοπάτι της υποδούλωσης που σας έχει επιβάλει η αυτοκρατορία των αρπακτικών, η οποία στην τελική θα σας ελέγχει σε κάθε βήμα που θα κάνετε;

Ή θα προτιμούσατε να ανακαταλάβετε την κυριαρχία σας, το νόμισμά σας – απαγκιστρωμένοι από τη δικτατορία των Βρυξελλών – και να αρχίσετε από την αρχή – όπως οι ευγενείς και σοφοί Έλληνες έπραξαν 2.500 χρόνια πριν, φέρνοντας τη Δημοκρατία;

Είμαι σίγουρος ότι η Ελλάδα έχει ακόμη τη δυνατότητα και τη σοφία να ξαναχτίσει τη Δημοκρατία.

Θυμηθείτε πως, παρόλο που δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη γεωγραφική μας θέση, το μέλλον μπορεί αναμφίβολα να διαφοροποιηθεί.

Αυτή η Ελλάδα είναι ακόμη ζωντανή !

The original source of this article is Global Research
Copyright © Peter Koenig, Global Research, 2017