Τι έπαθαν με τον Βαρουφάκη;

Του Θανάση Καρτερού

Αχ τι κακό! Η Ν.Δ. τον εγκαλεί στην εξεταστική να δώσει λόγο για τις συνωμοσίες του. Η Σαββαΐδου διέταξε ΕΔΕ. Οι εισαγγελείς που τα συρτάρια τους είναι γεμάτα με υποθέσεις υπουργικών σκανδάλων, όπως για παράδειγμα η απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ από τον Βενιζέλο, σπεύδουν να στείλουν στη Βουλή αυθωρί, παραχρήμα και αμελλητί τη μήνυση του Γκλέτσου και κάποιου δικηγόρου. Και το κύριο άρθρο του έγκυρου "Βήματος" τον χαρακτηρίζει μεταξύ άλλων υπονομευτή και επικίνδυνο.

Για τον Βαρουφάκη, όπως καταλαβαίνετε, ο λόγος. Και ο ντόρος. Που δεν υπάρχει αυτές τις μέρες κανάλι της διαπλοκής, βαρονία της φυλακής, έντυπο της πλοκής, και παλληκάρι της φακής, που να μην τον έχει στο στόχαστρο. Πάρε να 'χεις. Δρυός πεσούσης η υπόθεση, μιας και οι χθεσινοί του συνεργάτες στην κυβέρνηση τηρούν ντροπαλές αποστάσεις. Τις ίδιες περίπου που κράτησαν και με την εκστρατεία συκοφάντησης της Βαλαβάνη. Διότι νομίζουν, προφανώς, ότι τα πυρά είναι προσωπικά.

Εμ δεν είναι. Διότι μπορεί ο Βαρουφάκης, με την ασυγκράτητη τάση του για δημοσιότητα, να τους διευκολύνει άθελά του. Μπορεί απειρία και κάποιες παλινωδίες να έφθειραν το αρχικό του πολιτικό κεφάλαιο. Η ίδια η επίθεση όμως, συντονισμένη και χωρίς κανένα φραγμό, δεν έχει στόχο μόνο το πρόσωπό του. Μόνο την ηθική εξόντωση ενός ανθρώπου, που, όπως και να το δεις, σήκωσε ανάστημα στους δανειστές. Συνέβαλε στη διεθνοποίηση του ελληνικού δράματος. Έφερε στο προσκήνιο το αβίωτο το χρέους.

Την κυβέρνηση και τον τρόπο που διαπραγματεύτηκε έχουν ως στόχο τα κογιότ. Τον Τσίπρα που τον διάλεξε και τον στήριξε. Την ελληνική αντίσταση απέναντι στους δανειστές. Ο Βαρουφάκης είναι ο ιδανικός στόχος για να δυσφημιστεί μια τεράστια προσπάθεια. Θυμάστε στις κρίσιμες στιγμές, όταν οι εκβιασμοί κορυφώνονταν, για ποιο πράγμα κατηγορούσαν όλοι αυτοί, παρέα με τους δανειστές, την κυβέρνηση; Για έλλειψη σοβαρότητας. Για έλλειψη επεξεργασμένων προτάσεων. Για ελαφρότητα.

Ε, ο Βαρουφάκης, φορτωμένος τις ίδιες ακριβώς κατηγορίες, γίνεται τώρα σαπούνι για το ξέπλυμά τους. Αν τον βγάλουν μάλιστα, εκτός από επιπόλαιο, και συνωμότη, και πραξικοπηματία, και πράκτορα της δραχμής, ακόμα καλύτερα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ας προσέξουν όμως, με τη μεγάλη εκτίμηση που τους έχει ο λαός, μήπως μαζί με τα μέσα αγιάζει κι ο Γιάνης...

Ο Βαρουφάκης με πέντε κεφάλια

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Βαρουφάκης θα μας πήγαινε στη δραχμή, ο Βαρουφάκης ίσως να μας πήγαινε και στην αρχαία μνα. Ο Βαρουφάκης κατέστρεψε τη χώρα φορτώνοντάς της δισεκατομμύρια χρέος , ο Βαρουφάκης σκοτώνει παιδάκια και πουλάει τα όργανά τους, ο Βαρουφάκης  είναι προδότης και δάχτυλος ξένων δυνάμεων. Ίσως ο Βαρουφάκης να είχε σκοτώσει και τον Κένεντυ αν δεν ήταν μόλις δύο χρόνων την ημέρα της δολοφονίας του.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης παρελαύνει με εφτά κεφάλια στις φυλλάδες της διαπλοκής. Περάστε κόσμε. Αυτή η δύσμοιρη χώρα καταστράφηκε γιατί τη θέση του Αλογοσκούφη, του Παπαθανασίου, του Παπακωνσταντίνου, του Βενιζέλου και του Στουρνάρα πήρε ο Βαρουφάκης. Γι αυτό καταστράφηκε.

Παρακολουθώ με πραγματική έκπληξη τη μετατροπή του Βαρουφάκη σε σάκο του μποξ. Τον κανιβαλισμό που ξεδιψά με την αναφορά στο όνομά του και συμπεριλαμβάνω τον συντροφικό κανιβαλισμό. Η Αριστερά στο όνομα πάντα του μεγάλου σκοπού και των ακόμη πιο μεγάλων ιδεών, συνηθίζει να καταναλώνει τις σάρκες της, να ονοματίζει με ευκολία προδότη έναν Καραγιώργη ή ένα Ηλία Ηλιού όταν δεν συμφωνεί μαζί του. Αυτός ο βαμπιρικός κομματικός ζήλος είναι πάντα ένα βολικό υποκατάστατο για την Αριστερά που προτιμά να βρει έναν προδότη της στιγμής, από το να στραφεί μέσα της.

Οι λέξεις αυτές δεν γράφονται για να υπερασπιστώ το Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος αποτελεί ένα ιστορικό πρόσωπο που θα κριθεί πιο σκληρά απ ό,τι ίσως υπολογίζει ο ίδιος, αλλά γιατί στη χώρα αυτή που πέρασαν προδότες και άθλιοι, διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι, για μια ακόμη φορά τον ταμπουρά τον χτυπάνε τα Μέσα της διαπλοκής και χορεύει η διάθεσή μας να βρούμε κάποιον να φταίει για όλα. Ο Βαρουφάκης δεν έκρυψε τη λίστα Λαγκάρντ, δεν νομιμοποίησε διεφθαρμένο χρήμα, δεν έκανε νόμους για να φάνε και να πιούνε οι εθνικοί εργολάβοι, δεν πείραξε τα στατιστικά στοιχεία, δεν αντάλλαξε την ολιγόμηνη θητεία του με εξυπηρετήσεις. Έφτασε στην Ελλάδα από το εξωτερικό όπου δίδασκε ως καθηγητής, έπαιξε ρόλο στην εκλαΐκευση του προβλήματος της λιτότητας για τη χώρα και διαπραγματεύτηκε ως υπουργός Οικονομικών με τον τρόπο που αντιλαμβανόταν. 

Έξι μήνες μετά, ο Βαρουφάκης μετατρέπεται από λαϊκό ήρωα σε σάκο του μποξ. Όσοι έκλαιγαν μπροστά στα κλειστά ΑΤΜ (ναι ακόμη και αυτά της Βουλής) σηκώνουν το δάχτυλο και δείχνουν το Βαρουφάκη. Άρα εκ των πραγμάτων φαντάζουν οι ίδιοι σωστοί. Ανοίγουν το στόμα τους και είναι έτοιμοι να συναινέσουν σε κάθε θεωρία συνωμοσίας που έχει στο επίκεντρο το Βαρουφάκη.Πολλές φορές οι ίδιοι οι σύντροφοί του, που επιστρέφουν χαιρέκακα τη δική τους αδυναμία με χολή.

Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που πιστεύουν πως ο Γιάνης και ο Δραγασάκης και ο Τσακαλώτος και πολλοί άλλοι δεν διαπραγματεύτηκαν  με τον καλύτερο τρόπο. Όχι γιατί ήταν προδότες, αλλά μόνοι σε ένα σκληρό τοπίο πρωτόγνωρο για όλους. Διαπραγματεύτηκαν όμως, δεν παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας. Τα λάθη τους ή οι αδυναμίες τους ήταν στην πολιτική δράση και όχι στην υποτελή απραξία.

Οι φυλλάδες ψάχνουν κάθε μέρα ένα θέμα Βαρουφάκη για να αποδομήσουν τον ίδιο αλλά κυρίως για να χρεώσουν σιωπηλά το ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε φορά που ονομάζουν τον Γιάνη προδότη ή ανάξιο ή καταστροφικό, παίρνουν τη γραμμή της ευθύνης από τις κυβερνήσεις δεκαετιών για να τη μεταφέρουν στο ΣΥΡΙΖΑ. Ξαναγράφουν την ιστορία με υπεύθυνο του εγκλήματος το Βαρουφάκη άρα τον Τσίπρα. Μόνο που τα βέλη στον Τσίπρα θα πέσουν όταν καθιερωθεί η άποψη πως φταίει ο Βαρουφάκης.

Σε αυτό το παιχνίδι συμμετέχουν από πολιτική ανωριμότητα και ίσως από ζήλια σύντροφοί του. Κατηγορούν, χαρακτηρίζουν , τεμαχίζουν το Βαρουφάκη παίρνοντας πίσω τη δόξα που έκλεψε από αυτούς τους οικοπεδούχους και ιδιοκτήτες του κόμματος ο ξένος εισβολέας με τα περίεργα πουκάμισα και τις αμερικανιές.

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω τα λάθη του Γιάνη Βαρουφάκη γιατί μου λείπει ένα μεγάλο κομμάτι του παζλ το οποίο κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων θα ενώσει η έρευνα.  Καταλαβαίνω όμως πως ο Βαρουφάκης είναι σε μεγάλο βαθμό ένα θύμα και του εαυτού του.  Ο Γιάνης μέτρησε τον εαυτό του και δικαίως τον βρήκε να υπερτερεί επιστημονικά και πολιτικά σε σχέση με τον κάθε πτυχιούχο γαλακτοκομίας Ντάιζελμπλουμ. Αυτό δημιούργησε την παγίδα πως μπορεί και να τον χειριστεί. Δεν ήταν όμως ένα παιχνίδι γνώσεων αλλά ισχύος. Ο Ντάιζελμπλουμ δεν εκπροσωπούσε τον μικρό εαυτό του αλλά την εκβιαστική ισχύ μηχανισμών που του είχαν κάνει ανάθεση έργου. Αυτή την πολιτική διάσταση ίσως να μην την είδε δίνοντας σημασία στις ακαδημαικές του δάφνες.

Το κύριο όμως λάθος του Γιάνη είναι πως υπερτίμησε και αγάπησε ίσως τον νέο του εαυτό σε βαθμό που να τον παραδώσει ναρκισσιστικά στα Μέσα Ενημέρωσης. Έγινε ο φτηνός (αναφέρομαι στο κόστος παραγωγής)  τηλεοπτικός ήρωας που στο τέλος τον σκοτώνουν on camera. Παραδόθηκε στους Αυτιάδες διάφορων διαβαθμίσεων και τα πρωινάδικα (συνεχίζει δυστυχώς να το κάνει) παραβλέποντας την ικανότητά τους να καθορίζουν την πολιτική ατζέντα με όσα από σκοπιμότητα ή άγνοια διαστρέβλωναν και λοιδωρούσαν. Ο Γιάνης έδειξε υπέρμετρη έκθεση στα ΜΜΕ. Δεν ξέρω αν το έκανε από την πίστη πως ήταν αρκετά έξυπνος για να τα κατατροπώσει ή από αυτοπαγίδευση στο ρόλο του και πολιτικό ναρκισσισμό. Μπόρεσαν έτσι να τον φθείρουν εύκολα και γρήγορα, εμφανίζοντάς τον να αυτοαναιρείται και να αυτοδιαψεύδεται. Δεν ξέρω αν αυτό έχει μια πολιτική βάση, αλλά να σε παρουσιάζει ο εσμός της διαπλοκής, μαζί και ο υδραυλικός-ηλεκτρολόγος της Καθημερινής, ως το σύγχρονο έλληνα Καραγκιόζη που έχει όλα τα ελαττώματα της φυλής, πάει πολύ.

Ο Γιάνης έχει την ευφυία ώστε να μπορεί να απαντήσει σε όλα αυτά. Πρέπει να ανακαλύψει και την υπομονή.

Μπορεί να κάνει ανάπτυξη η αριστερά;

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Το ερώτημα είναι επείγον, αφορά την κυβέρνηση Τσίπρα και είναι καίριας εθνικής σημασίας. Απασχολεί όλη την εγχώρια πραγματική οικονομία, τους ξένους επενδυτές που έβαλαν το 2013 πολλά δισ. ευρώ στις τράπεζες και τα έχασαν με τη φυγή των καταθέσεων, τους επίδοξους νέους επενδυτές και φυσικά, το 1,5 εκατ. ανέργους, τα εκατ. των αυτοαπασχολούμενων, τις χιλιάδες επιχειρήσεις που είναι σε διαδικασία μετανάστευσης και τους χιλιάδες συνταξιούχους που θεωρούν ότι ενδεχομένως θα μπορούν να επιβιώσουν στη Σόφια ή τα Σκόπια.

Το ερώτημα είναι επείγον και προς το παρόν εξακολουθεί να απαντιέται αρνητικά. Όχι μόνο γιατί τοποθετήθηκε ο κ. Χαϊκάλης στην ηλεκτρική καρέκλα του ασφαλιστικού, ή γιατί θα χρειαστούν ακόμα δέκα μέρες οι εξαγωγικές εταιρείες για να επανακτήσουν ομαλή λειτουργία, ούτε γιατί τίποτε δεν μαρτυρά ότι η κυβέρνηση έχει πραγματική αίσθηση των επιπτώσεων των κάπιταλ κοντρόλ στην οικονομία και στην κοινωνία. Το ότι άνοιξαν οι τράπεζες είναι μεν σημαντικό, αλλά απέχουμε πολύ από την ομαλοποίηση και αυτή δεν έχει να κάνει με τα 60 ευρώ…

Το ερώτημα επειδή είναι επείγον και δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα και πειστικά, πρέπει να αρχίσει να απαντιέται σταδιακά από …χθες! Τα εσωκομματικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σοβαρά, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες, οι διαδικασίες και το συνέδριο θα είναι σπατάλη δυνάμεων και κρίσιμου πολιτικού χρόνου, ακόμη κι αν αυτό γινόταν ένα «αναπτυξιακό συνέδριο».

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση της αριστεράς μέχρι να μας φέρει το «εθνικό σχέδιο ανάπτυξης», μπορεί να εκπέμπει συνεχώς «σήματα ανάπτυξης» και προς τα μέσα και προς τα έξω.

1.Το ξαναγράφουμε. Ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως πρέπει να βγει να διαφημίσει την τουριστική Ελλάδα τώρα, μπας και σωθεί η σεζόν από τους last minute τουρίστες. Να πει «ελάτε να γνωρίσετε τη νέα Ελλάδα, του πραγματισμού και του ονείρου, …ελάτε να γνωρίσετε πραγματικούς ανθρώπους…» ή ότι καλύτερο σκεφτούν.

2.Θα ήταν σκόπιμο, ο πρωθυπουργός να αναθέσει σε ένα υφυπουργό την εκπόνηση ενός σχεδίου για την ταχεία ανάκτηση των δεικτών ανταγωνιστικότητας (ΣΣ: σίγουρα ο ΣΕΒ, το ΕΒΕΑ, το ΙΟΒΕ θα έχουν έτοιμες σχετικές μελέτες) με νομοθετικές και άλλες ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στη χώρα την αναστροφή της διολίσθησης στον Τρίτο Κόσμο.

3.Οι ξένοι είναι πολύ επιφυλακτικοί. Περιμένουν μερικά δείγματα νέων ιδιωτικοποιήσεων για να πειστούν. Περιμένουν να δουν τι θα γίνει με τις τράπεζες, με τα στρες τεστ, με την ανακεφαλαιοποίηση, αλλά και με το ποιοι θα τις διοικήσουν. Φυσικά, περιμένουν και την διευθέτηση του χρέους, όπως και τα 35 δισ. της ανάπτυξης, ιδιαίτερα οι γερμανικές επιχειρήσεις…

4.Κυρίως όμως οι ξένοι επενδυτές περιμένουν να δουν την πολιτική σταθερότητα και πρόσωπα στην κυβέρνηση που έχουν αναπτυξιακό drive και δεν θα λειτουργούν ως χειρόφρενο για την ιδιωτική πρωτοβουλία. Η κυβέρνηση δεν έχει πείσει πως πιστεύει στον ιδιωτικό τομέα, ούτε πως αντιλαμβάνεται τα κριτήρια με τα οποία λειτουργεί.

5.Η απελευθέρωση όλων των αγορών άμεσα και χωρίς κρυφές παγίδες, μπορεί να δημιουργήσει ισχυρότατη δυναμική ανάπτυξης, δεδομένου ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν μπορούν να αποδώσουν τα προσδοκώμενα.

6.Άμεσα όμως πρέπει να αποτραπεί το νέο κύμα φυγής επιχειρήσεων. Και γι΄ αυτό χρειάζεται ένα στιβαρό σχέδιο (χθες). Η ΔΕΘ του Σεπτέμβρη, μπορεί να είναι πολύ αργά.

7.Επίσης, για να μην υπάρξει και φυγή συνταξιούχων, πρέπει επίσης να απελευθερωθεί η δυνατότητα εργασίας τους. Να παίρνουν κανονικά την κουτσουρεμένη σύνταξή τους, αλλά να μπορούν και να δουλεύουν με μισθό ή μπλοκάκι ή ως επιχειρηματίες πληρώνοντας μόνο ένα τυπικό τέλος στο ταμείο που συνταξιοδοτούνται (όχι στο ΤΕΒΕ).

Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα και να αναδεχθεί η σημασία τους για την οικονομία. Η αριστερά της πράξης είναι καταδικασμένη να κάνει ότι δεν μπόρεσαν οι υπηρέτες του πελατειακού κράτους. Γρήγορα, σωστά και με πειστικό τρόπο. Έτσι, χτίζεται η εμπιστοσύνη. Αν οι «ειδήσεις» παραμείνουν προσκολλημένες στον ΦΠΑ και στην Τρόικα, σε λίγο θα έχουμε μαζικές πτήσεις από τα μπαλκόνια. Η νέα αφήγηση πρέπει να ξεκινήσει άμεσα στην πράξη. Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης ξεκινάει από το τραπεζικό σύστημα και προφανώς, θα χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν και καρότο και μαστίγιο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η αναδυόμενη «νέα αριστερά» στην Ελλάδα έχει την ιστορική ευκαιρία να οδηγήσει τη χώρα σε μια πρωτόγνωρη, νέου τύπου, ανάπτυξη με σωστά κόστη, διαφάνεια και ανταγωνιστικότητα. Όμως, αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν δεν λυθεί το διανοητικό και ιδεοληπτικό χειρόφρενο. Το σύγχρονο κράτος δεν είναι παραγωγός, είναι ρυθμιστής και αναδιανεμητής. Εκεί βρίσκεται η αριστερά και ορίζεται ως αυστηρός ρυθμιστής υπέρ του γενικού συμφέροντος και ισχυρός αναδιανεμητής του πλούτου που παράγεται από το κεφάλαιο. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει να ανοίξει δρόμους στην επιχειρηματικότητα και στο διεθνές κεφάλαιο που είχε «σιδερώσει» η ντόπια διαπλοκή. Η αριστερά μπορεί, φτάνει να σκέφτεται ποιος μπορεί να δημιουργήσει 1,5 εκατ. θέσεις εργασίας, ακόμη και για 50άρηδες…