DATE

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016


Τα χάλια μας, πέρα από Φίλη και Γεροβασίλη...

Καταδικασμένοι, βιώνουμε και αναπαράγουμε την μιζέρια και την απόγνωση της καθημερινότητας που μας έχει επιβληθεί.
Χαμένοι μέσα σε αισχρά και προκλητικά ψέμματα που εκτοξεύουν εναντίον μας, αποσβολωμένοι από τις απίστευτες (αλλά πάντα επικίνδυνες...) ανοησίες που εκστομίζουν πότε ο ανεκδιήγητος κ. Φίλης (υπουργός Παιδείας, τρομάρα μας!), πότε η... γιατρός-συνταγματολόγος κ. Γεροβασίλη, κάθε τόσο με δάκρυα στα μάτια και πόνο ψυχής ο κ. Σπίρτζης ή ο στρατάρχης Καμμένος που δεν μπορεί να χωνέψει πως κοτζάμ παλληκάρι αυτός έπεσε “στα τέσσερα”, πολύ φοβάμαι ότι χάσαμε τα αντανακλαστικά μας.
Δεν αντιδρούμε που “ανεπαισθήτως υψώνουν γύρω μας τείχη τα οποία υποβαθμίζουν, εξαθλιώνουν τα απολύτως απαραίτητα για να μπορεί ένας άνθρωπος να κινείται με ελευθερία, ασφάλεια και στοιχειώδη κανονικότητα στο περιβάλλον ενός άστεως που έχει χτίσει την ζωή του. Γιατί, δεν είναι μόνο η οικονομική υποβάθμιση του επιπέδου ζωής που αναγκάζει τον άνθρωπο να σκύψει τους ώμους. Είναι -πολύ περισσότερο, ίσως- η αίσθηση ( η αίσθηση, όχι κάποια... αυταπάτη) πως αφαιρέθηκε βίαια από το σκηνικό της καθημερινότητάς του η ευλογία της ρουτίνας, η βεβαιότητα πως τα ελάχιστα “αυτονόητα” παραμένουν όπως ήταν, οι εικόνες που θα βλέπει περπατώντας στο σύνηθες περιβάλλον του, δεν θα τον κάνουν ξένο στην ίδια του την πόλη...
Να σφίξουμε το ζωνάρι, ν' αναλάβουμε το κόστος της χρόνιας ανεμελιάς και επίπλαστης ευμάρειας, να ζήσουμε πολύ πιο μαζεμένα- ναι! Να δεχθούμε με δυσφορία τις ατέλειωτες λίστες αναμονής για να εισαχθούμε στα δημόσια νοσοκομεία, να υπομείνουμε ότι (όπως επί... δεξιάς, έτσι και επί προοδευτικής αριστερά) θα πρέπει και σήμερα να πληρώσουμε “αποκλειστική” να φροντίζει τα βράδια τον άρρωστο μας. Αλλά να πρέπει να αγοράσουμε εμείς οι ίδιοι γάζες, πάνες, φάρμακα, νοσηλευτικά και χειρουργικά υλικά, γιατί “δυστυχώς, το νοσοκομείο, έχει ξεμείνει και δεν υπάρχουν πιστώσεις...”;
Τα σαββατοκύριακα, με το που πέφτει η νύχτα, να μην ξέρουμε αν λειτουργούν και ποιες διαδρομές εξυπηρετούν τρόλεϊ και λεωφορεία, επειδή η πολιτεία ανίκανη να εξασφαλίσει την στοιχειώδη τάξη, έχει αφήσει τις δημόσιες συγκοινωνίες στα... γούστα και τις ασκήσεις “επαναστατικής” γυμναστικής μιας δράκας τσογλανιών που καίνε οχήματα και απειλούν επιβάτες στις “άβατες” περιοχές τις οποίες ελέγχουν; Αντί η οργανωμένη πολιτεία να είναι παρούσα και αποτελεσματική, να δώσει “μάχη” για να διασφαλίσει την κανονικότητα της πόλης, κρύβεται (και μαζί της και όλοι εμείς, οι κατατρεγμένοι...) και δειλιάζει...
Στο πιο... κέντρο του κέντρου της Αθήνας (την “διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι”...), μπροστά στην Ακαδημία και την Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο και το Μορφωτικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων, μέρα μεσημέρι βλέπεις ναρκομανείς να “χτυπούν” ενέσεις στα πεζοδρόμια και τα κηπάκια, ενώ γύρω τους ανθεί το “νταραβέρι” ναρκωτικών μπροστά στα μάτια του κόσμου-και της αστυνομίας! Οι έμποροι θανάτου, είναι... σαν στο σπίτι τους. Άλλωστε ας είναι καλά και το “άσυλο”, που τους επιτρέπει να μετατρέπουν αίθουσες και υπόγεια των γύρω πανεπιστημιακών σχολών σε εξυπηρετικές, βολικές αποθήκες...
Τα κλασσικά ιστορικά αγάλματα στην περιοχή, ταυτότητα της πόλης για πάνω από 200 χρόνια, βεβηλώνονται, μπογιατίζονται, αποκεφαλίζονται από... “αντιδραστικούς επαναστάτες”, γνωστούς στις “δυνάμεις Τάξεως” (!), οι οποίες όμως... σέβονται την ατομικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Τελικά, γιατί να φορτιζόμαστε περισσότερο με τις ανοησίες και τις ιδεοληπτικές υστερίες του κ. Φίλη ο οποίος... αποφάσισε ότι η συγκέντρωση των “Παραιτηθείτε!” οργανώνεται από.... ακροδεξιούς και είναι “στο όριο της συνταγματικής νομιμότητας” (ο ίδιος, ο Κατρούγκαλος, ο Τσακαλώτος, όμως, συνυπήρχαν με την “Χρυσή Αυγή” στις συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων”, που ζητούσαν “να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή!”, και απολάμβαναν τις μολότοφ και τους βανδαλισμούς των “δικών τους παιδιών”) και όχι με την (απολύτως δικαιολογημένη) απόφαση του Δημάρχου Αθηναίων να μεταφέρει αγάλματα και χάλκινες προτομές τις αποθήκες για να τα προστατέψει, αφού η οργανωμένη(!) πολιτεία έχει υψώσει λευκή σημαία;
Τέτοια προληπτικά μέτρα διαφύλαξης των πολιτισμικών θησαυρών, επιχειρήθηκαν τα τελευταία χρόνια στο Ιράκ και την Συρία, για να γλυτώσουν από τον ζωώδη φανατισμό των τζιχαντιστών και του ISIS. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, εκεί υπάρχει η φρίκη και ο όλεθρος του πολέμου. Ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία. Στην Ελλάδα της “πρώτη φορά Αριστερά”, στο χάραμα της... επελαύνουσας ανάπτυξης, τι υπάρχει;


Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016



Διηγήσεις και ντοκουμέντα από έναν απόγονο του καπετάνιου που ανακάλυψε το ναυάγιο των Αντικυθήρων



Κάποια θέματα πρέπει να παρουσιάζονται αυτούσια ειδικά όταν πρόκειται για ιστορικά ντοκουμέντα γιατί το ναυάγιο των Αντικυθήρων είναι ένα τέτοιο .......

http://www.huffingtonpost.gr/2014/12/27/nayagio-antiky8hrwn_n_6384166.html

«Ενώ εσύ μου φώναζες…» Ένα κείμενο γροθιά για όλους τους γονείς!


Πολλές φορές σαν γονείς, ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από εμάς. Τα οικονομικά προβλήματα, τα νεύρα της δουλειάς και το άγχος της επιβίωσης μας κάνει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.

Ποιο είναι αυτό; Ο τρόπος μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί μας. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο της Κατερίνας Μάλλιου.

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι…

Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις…

Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα…

Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου…

Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν…

Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω…

Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ…

Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου…

Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ” αγαπάς πια…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω…

Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…


πηγή : netakias.com

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016


Συμβολή στο αύριο : Μανιφέστο ανάτασης 


του Στέλιου Ελληνιάδη 

Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική.
Η Αριστερά πρέπει ή να κάνει επανάσταση και άμεσα σοσιαλισμό, που –για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους- το βλέπω πολύ χλομό, ή να παίξει δέκα ρόλους ταυτόχρονα για να ξαναστήσει τη χώρα στα πόδια της, που είναι πολύ δύσκολο, αλλά μονόδρομος. Δέκα ρόλους plus, γιατί πρέπει να καλύψει το κενό της αστικής τάξης, το κενό της σοσιαλδημοκρατίας, το κενό του κέντρου, το κενό που δημιουργεί η πολυδιάσπαση στην Αριστερά χωρίς ένα ενωμένο σύγχρονο επαναστατικό φορέα, να καλύψει το κενό της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων, το κενό του διαλυμένου κράτους, τα κενά ταμεία, το κενό της ανεργίας, το κενό της στραπατσαρισμένης κοινωνίας, το κενό της έλλειψης συμμάχων, το κενό του οράματος και το κενό από τις πάσης φύσεως ανεπάρκειες της υπαρκτής Αριστεράς.
Κάθε κοινωνία έχει και χρειάζεται τις εσωτερικές της δομές και παλάντζες. Αυτές οι δομές και οι παλάντζες, όποιες υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία, διαλύονται και καταστρέφονται, μερικές ολοσχερώς. Οι συνδετικοί κρίκοι θραύονται, τα θεμέλια υποσκάπτονται, το σκυρόδεμα κόβεται. Αυτός είναι ο στόχος των βιαστών της χώρας. Να χάσει η κοινωνία κάθε συνεκτικό ιστό, κάθε στήριγμα και αντιστήριγμα, κάθε παραγωγική δύναμη, κάθε αυτοδιάθεση, κάθε ενοποιητικό στοιχείο, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτισμικό και ψυχολογικό. Να ξεχαρβαλωθεί εντελώς, για να ελέγχεται εύκολα και να λεηλατείται χωρίς αντιστάσεις και εμπόδια. Να είναι ξέφραγη και ανοχύρωτη. Για να την ξεκοκαλίσουν ανενόχλητοι. Όπως γίνεται στο Ιράκ και τη Λιβύη, αλλά με πιο εκλεπτυσμένα μέσα. Με πλύση εγκεφάλου, πολιτικούς-μαριονέτες, μνημόνια, πολυνομοσχέδια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και τα συναφή.
Η Αριστερά, με ισχυρή την πιθανότητα να αναλάβει τη διακυβέρνηση της υπό διάλυσιν χώρας, θα βρεθεί μπροστά στο καθήκον να ανασυγκροτήσει όχι μόνο την παραγωγή αγροτικών, βιομηχανικών και λοιπών προϊόντων και υπηρεσιών που αποσαθρώνονται, αλλά και την πολιτεία ολόκληρη, σε επίπεδο νομικού πλαισίου, κοινωνικών αναγκών, θεσμών, φορέων, δικτύων κ.λπ.
Το έργο είναι πολυσχιδές και δύσκολο, αλλά ίσως είναι και μια σπάνια ευκαιρία για να γίνουν μερικά σημαντικά πράγματα σε άλλη βάση, εξ αρχής. Να ξαναστηθούν αλλιώς.
Η Αριστερά, με όποιες συμμαχίες προκύψουν, θα πρέπει να καταπιαστεί με όλα, ταυτόχρονα και κάτω από πολύ μεγάλη πίεση από το αντίπαλο στρατόπεδο εσωτερικού και εξωτερικού, αλλά και από τμήματα του λαού, ανυπόμονα, δύσπιστα, έως και εχθρικά. Γι’ αυτό, προϋπόθεση για όλα είναι η γνώση της κατάστασης, το σχέδιο δράσης και εξόδου και η συστράτευση ξεκινώντας από τη βάση, τον κορμό της κοινωνίας που παραμένει στην πλειονότητά της ακινητοποιημένη και απρόθυμη, μέχρι στιγμής, να ενταχθεί ενεργά στο μέτωπο του αγώνα, πλην της πιθανής ψήφου.
Δημοκρατία και ανισότητα
Κατ’ αρχήν, η Αριστερά θα πρέπει να προσπαθήσει σκληρά να ανασυστήσει τη δημοκρατία, εκκινώντας από τα αστικά δεδομένα που καταπατήθηκαν και αχρηστεύθηκαν, όπως το Κοινοβούλιο και η τοπική αυτοδιοίκηση, και προχωρώντας στη διεύρυνση των θεσμών και στην κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας.
Παράλληλα, πρέπει να ξεκινήσει σειρά μέτρων που θα περιορίσουν τα χάσματα των κοινωνικών ανισοτήτων. Στην Ελλάδα, συντελείται η πιο ακραία και βίαιη αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου στην ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης. Οι χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι υποβιβάστηκαν στο επίπεδο της φτώχειας, η μεσαία τάξη κατέβηκε στο επίπεδο που καταλάμβαναν στο παρελθόν οι μεροκαματιάρηδες, και μάλιστα φορτωμένη με χρέη στις τράπεζες, την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία και σε προμηθευτές, και ένα κομμάτι της ανώτερης τάξης κατέπεσε απότομα στο μεσαίο επίπεδο εγκαταλείποντας βίλες, σκάφη και ακριβά αυτοκίνητα. Μόνο ένα μικρό κομμάτι, μερικών χιλιάδων στελεχών και γραφειοκρατών πλαισιώνει ακόμα την ολιγομελή κάστα των «οικογενειών» που συγκεντρώνουν τη μερίδα του λέοντος λεηλατώντας το δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της χώρας. Ειδικά η μεσαία τάξη βλέπει τα διεθνή funds να της υφαρπάζουν τις περιουσίες και τα προνόμια, πετώντας την σαν στημένη λεμονόκουπα. Κλάδοι ολόκληροι, όπως φαρμακοποιοί, έμποροι, βιοτέχνες, δικηγόροι κ.ά. βλέπουν να εξανεμίζονται όχι μόνο οι δουλειές τους, αλλά και το κοινωνικό τους στάτους. Απαξιώνονται πλήρως.
Από την πρώτη στιγμή και κατά προτεραιότητα, πρέπει να ρίξουμε βάρος στη διασφάλιση εργασίας και στέγης σε εκατομμύρια άνεργους και άστεγους, με κίνητρα, προγράμματα και καινοτόμες δράσεις. Χρειάζεται να ιδρύσουμε νέες τράπεζες, λαϊκές και κρατικές, και νέους συνεταιρισμούς για ενίσχυση της δημιουργικότητας και αναθέρμανση της οικονομικής ζωής.
Να ανασυγκροτήσουμε τα δίκτυα κοινωνικής προστασίας, με έμφαση στην υγεία και την παιδεία. Με πληθυσμό που δεν έχει καλή υγεία και με νέους που δεν μορφώνονται σωστά, είμαστε τελειωμένοι.
Δικαιοσύνη και ασφάλεια
Για να λειτουργήσουν όλα σωστά πρέπει να ανασυγκροτήσουμε τη δικαιοσύνη, που την έχουν κάνει ρημαδιό. Και δεν είναι μόνο οι κοντά στο ένα εκατομμύριο υποθέσεις που εκκρεμούν στα πολιτικά, διοικητικά και φορολογικά δικαστήρια καθιστώντας την απονομή δικαιοσύνης ανέφικτη. Εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι οι παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης που αποτελούν καθεστώς. Ποιος θα διωχθεί, ποιος δεν θα διωχθεί, πώς θα φτιαχτούν οι συνθέσεις της έδρας σε σημαντικές υποθέσεις, πώς επιλέγονται και προάγονται οι δικαστές των ανωτάτων δικαστηρίων, εναντίον ποίων ασκούνται ή δεν ασκούνται διώξεις, ποιες υποθέσεις μπαίνουν στο αρχείο ή μένουν στο συρτάρι επί χρόνια κ.λπ. Ο Μπαλτάκος τα είπε με μια φράση στον Κασιδιάρη για τη στημένη δικαιοσύνη με εισαγγελείς από το χωριό του υπουργού. Και οι αθωώσεις σχεδόν όλων των αστυνομικών που βασανίζουν, τραυματίζουν ή δολοφονούν, είναι συντεταγμένες. Όλος ο τομέας θέλει αναμόρφωση, γιατί εάν ο πολίτης δεν μπορεί να βρει το δίκιο του, πέρα από την άμεση προσωπική βλάβη που υφίσταται, κλονίζεται και η εμπιστοσύνη του στην αστική δημοκρατία στρέφοντάς τον ευκολότερα στο φασισμό. Μ’ αυτό συνδέεται και η εξυγίανση των σωμάτων ασφαλείας. Αστυνομία με Χρυσαυγίτες και αστυνομία που ο ρόλος της είναι κατ’ εξοχήν κατασταλτικός των λαϊκών διεκδικήσεων, δεν παρέχει καμία ασφάλεια στους πολίτες, ενώ προστατεύει τους μεγαλόσχημους κακοποιούς. Επιστρέψαμε στην εποχή της χωροφυλακής, που η αστυνομία είχε πρώτιστο καθήκον να εντοπίζει, καταγράφει και παρακολουθεί τους κομμουνιστές και όσους αντιπολιτεύονταν το ξενόδουλο μετεμφυλιακό καθεστώς.
Οι δολοφόνοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι είναι μέρος του παρακράτους που στήνει και χρησιμοποιεί η εξουσία. Η στυγνή εξόντωση με βασανιστήρια του Αλβανού κακοποιού μέσα στο κελί του, σαν πράξη εκδίκησης, αποτελεί κορυφαία απόδειξη της φασιστικοποίησης του καθεστώτος, του ολοκληρωτικού ξεπεσμού του. Εικόνες από το Άμπου Γκράιμπ. Βασανιστήρια κρατούμενου μέχρι θανάτου! Ξυλοδαρμός, εγκαύματα, κατάγματα, εκτέλεση! Το είδαμε κι αυτό από το δημοκρατικό μας καθεστώς.
Η ανασφάλεια των πολιτών πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι με ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά με τη δημιουργία θεσμών και την παροχή διευκολύνσεων και κινήτρων για την ανάπτυξη των κοινωνικών σχέσεων και την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης. Οι επίορκοι πολιτικοί πρέπει να λογοδοτήσουν για όλα τα εγκλήματά τους.
Η διασφάλιση των πιο αδύναμων τμημάτων και ατόμων της κοινωνίας και το εύρος της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά αποτελεί μέτρο του πολιτισμού.
Συμμετοχή και συμμαχίες
Πρέπει να καθιερωθεί και να οργανωθεί η σταθερή συμμετοχή των εργαζομένων στα κοινά με νέες μορφές συμμετοχής, ξεπερνώντας τις κομματικές οργανώσεις, και με νέες μορφές συνδικαλισμού, στέλνοντας στο σπίτι τους όλους τους εργατοπατέρες. Ο συνδικαλισμός όπως τον ξέραμε, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, πέθανε. Δεν χρειάζεται να τον αναστήσει κανένας. Αλλά ο συνδικαλισμός είναι αναγκαίος. Είναι μία από τις σημαντικότερες κατακτήσεις της ανθρώπινης οργάνωσης στην εποχή της νεωτερικότητας. Όχι μόνο με κριτήρια εργασιακά. Και στις πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, όπως οι σκανδιναβικές, η οργάνωση των εργαζομένων σε συνδικάτα αποτελεί στοιχείο της εύρυθμης λειτουργίας του πολιτεύματος. Με ανοργάνωτους τους εργαζόμενους, ούτε τα δικαιώματά τους θα διασφαλιστούν, ούτε η πορεία προς τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη θα διασφαλιστεί. Τα συνδικάτα είναι η πρώτη και τελευταία βαθμίδα οργάνωσης της άμυνας της κοινωνίας. Κι αυτό θέλει πολύ τίναγμα, ξεκαθάρισμα, για να φύγουν όλα τα σκουπίδια και τα παράσιτα, για να ξαναστηθούν τα συνδικάτα σε υγιή βάση.
Η Αριστερά πρέπει να ασκήσει επιθετική πολιτική φιλίας στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη, τον κόσμο όλο, αναζητώντας συμμάχους, συνεργάτες και φίλους. Μόνοι μας δεν μπορούμε να πάμε μακριά, ούτε καν κοντά. Μερικοί λένε να βγούμε από την Ευρώπη, να φύγουμε από την Ευρωζώνη, να κάνουμε και να δείξουμε. Πώς; Μόνοι; Και ξυπόλητοι στ’ αγκάθια; Εάν δεν έχεις το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού στο πλευρό σου, να σε εμπιστεύεται, και εάν δεν έχεις ένα πλατύ συμμαχικό μέτωπο, στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο, στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο, μπορείς να τα βάλεις κατά μέτωπο με τις μητροπόλεις, που αδίστακτα μπορούν να μεταχειριστούν κάθε μέσο για να σε διαμελίσουν και να σε καταστρέψουν; Αλλά οι συμμαχίες δεν χτίζονται από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε είναι μόνο στο χέρι το δικό μας. Θέλει υπομονετική και συστηματική δουλειά προς κάθε κατεύθυνση. Εδώ, ακόμα και η πανίσχυρη Κίνα αναζητεί συμμαχίες και ακολουθεί ευέλικτη πολιτική. Πόσο μάλλον εμείς που είμαστε μικροί, και, ειδικά τώρα, αποδυναμωμένοι από κάθε άποψη.
Κινήματα και ποιότητα ζωής
Η Ελλάδα μπορεί να γίνει κέντρο των διεθνών κινημάτων, για τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία, την ειρήνη, την αλληλεγγύη των λαών. Εδώ να συναντιούνται όλοι, εδώ να συσφίγγονται οι σχέσεις, εδώ να επεξεργαζόμαστε λύσεις. Μ’ αυτό τον τρόπο θα είμαστε στο επίκεντρο της προσοχής των πιο δυναμικών κοινωνικών ομάδων ενός ευρύτερου ζωτικού χώρου.
Να κάνουμε την Ελλάδα διεθνές κέντρο πολιτισμού, με έμφαση στα γράμματα, τις επιστήμες και τις τέχνες. Πανεπιστήμια, σχολεία, ιδρύματα, φορείς πάσης φύσεως και άτομα, να συμμετέχουν σε μια προσπάθεια να γίνει η Ελλάδα κέντρο παιδείας και πολιτισμού. Με υπερεθνικές δράσεις, με εργαστήρια, συνέδρια, εκδόσεις, συναντήσεις, μελέτες, ανταλλαγές, συνεργασίες, απ’ άκρη σ’ άκρη. Να προσελκύσουμε στην Ελλάδα διάνοιες και ακτιβιστές.
Να κάνουμε την Ελλάδα κέντρο όλων των εναλλακτικών μέσων διαβίωσης, διατροφής, ενέργειας, επικοινωνίας και διαχείρισης του περιβάλλοντος. Έχουμε την ωραιότερη φύση, έχουμε σπουδαία παράδοση, έχουμε μορφωμένο κόσμο, έχουμε τις πρώτες ύλες. Η Ελλάδα να γίνει κέντρο ποιότητας ζωής. Αυτό δεν θέλει ούτε μεγάλα κεφάλαια, ούτε funds. Θέλει έμπνευση, βούληση και σχέδιο.
Αυτό θα δώσει άλλη διάσταση και στον τουρισμό, με έμφαση στην προστασία και ανάδειξη του φυσικού περιβάλλοντος, του πολιτισμού, αρχαίου και σύγχρονου, στην ποιότητα ζωής και στις διαπολιτισμικές σχέσεις. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διψάνε για ποιότητα ζωής, από τη διατροφή ως τις ανθρώπινες σχέσεις. Εμείς μπορούμε να πρωτοστατήσουμε. Έχουμε τις αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις.
Έτσι, θα αξιοποιήσουμε σωστά όλες τις νέες τεχνολογίες και θα ενθαρρύνουμε εμπράκτως τον επαναπατρισμό των Ελλήνων επιστημόνων που είναι στο εξωτερικό, κρατώντας και τα καλύτερα παιδιά μας στην πατρίδα.
Από την πρώτη στιγμή, να ρίξουμε μεγάλο βάρος στην αναβάθμιση της παιδείας. Να αποκτήσουμε τα καλύτερα σχολεία του κόσμου. Γιατί δεν μπορούμε; Ακόμα και οι ρουτινιασμένοι εκπαιδευτικοί θα αναζωογονηθούν και θα στηρίξουν την προσπάθεια εάν τους πείσουμε με έργα και όχι με διακηρύξεις. Και τα παιδιά, οι νέοι, θα απολαύσουν τη μόρφωση, που τώρα τους καταπιέζει και τους αλλοτριώνει.
Συλλογικότητα και εθελοντισμός
Θα υποστηρίξουμε κάθε δοκιμασμένη μορφή συλλογικής, συνεργατικής, κοινοπρακτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. 200 εκπρόσωποι από 82 συλλογικότητες μαζεύτηκαν προχτές στη Γεωπονική Σχολή. Άνθρωποι που έχουν πίσω τους, στο Βύρωνα ή την Αλεξανδρούπολη, κι άλλους ομοτράπεζους. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, πολίτες ήδη ψάχνονται εμπράκτως, γι’ αυτό που λέμε διαφορετικό δρόμο, νέα πορεία ή ανασυγκρότηση. Το ανθρώπινο δυναμικό είναι το πιο μεγάλο μας ατού. Η καθεστηκυία τάξη το καθυβρίζει και το εξουδετερώνει συστηματικά. Εμείς θα το αξιοποιήσουμε. Αυτό είναι το υπερόπλο μας! Η δύναμη, σωματική και πνευματική των νέων, και η σοφία των μεγαλύτερων, που δεν είναι καθόλου αμελητέα.
Η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί σ’ αυτό που στην πραγματικότητα είναι από τη φύση, την ιστορία και τον πολιτισμό της. Κέντρο-πρότυπο μιας νέας ζωής.
Και μ’ αυτό το σκεπτικό, θα δώσουμε προτεραιότητα και νέα πνοή στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Ο επαγγελματικός πνέει τα λοίσθια. Το βλέπουμε στο ποδόσφαιρο που είναι το πιο δημοφιλές άθλημα. Το σάπιο πολιτικό και οικονομικό καθεστώς έριξε το ποδόσφαιρο στους λαθρέμπορους και τους απατεώνες, δηλαδή, το έφερε στα μέτρα του. Ο υποβιβασμός της ΑΕΚ στη Γ’ κατηγορία και τώρα του Άρη Θεσσαλονίκης στη Β’ είναι μία από τις ενδείξεις της κατάντιάς του. Οι νεαροί φίλαθλοι σέρνονται πίσω από τους γκάνγκστερ. Ο αθλητισμός χρειάζεται επειγόντως… καθάρισμα του δίσκου και επανεκκίνηση.
Και μ’ αυτό, θα αποθαρρύνουμε και τον τζόγο που καταστρέφει οικογένειες και εξαχρειώνει τον άνθρωπο.
Ενημέρωση  και διαφάνεια
Κάθε τι που εξαπατά και εκβαρβαρίζει τον πολίτη πρέπει να αποδοκιμαστεί και να αντικατασταθεί.Η ενημέρωση και η επικοινωνία δεν μπορεί να είναι αποκλειστική υπόθεση των ολιγαρχών που λυμαίνονται τον τόπο. Χρειάζονται αυστηροί δημοκρατικοί κανόνες. Σήμερα, περιορισμοί υπάρχουν μόνο για να ανοίξει κάποιος φουκαράς ένα τοστάδικο, αλλά όχι για να κατέχει ένας ολιγάρχης έναν τηλεοπτικό σταθμό που μπαίνει μέσα στα σπίτια και τα παιδικά δωμάτια με κάθε είδους δηλητήρια. Είναι πολύ ζωτικό για τη δημοκρατία και τη γενική ανασυγκρότηση που χρειάζεται η χώρα μας, να δώσουμε ώθηση στην ελεύθερη και εναλλακτική μορφή επικοινωνίας και ενημέρωσης, κόντρα στα ολιγοπώλια της παραπληροφόρησης και της χειραγώγησης. Η αλήθεια κόντρα στο ψέμα.
Η Αριστερά πρέπει να επιβάλλει την απόλυτη διαφάνεια στο δημόσιο βίο και να ενθαρρύνει την αξιοκρατία καταπολεμώντας τις πελατειακές σχέσεις και τα λαδώματα. Να πολεμήσει μέχρις εσχάτων τη γραφειοκρατία στο κράτος, αλλά και στο εσωτερικό της. Να ανατρέψει τις βάσεις των δεινών που μαστίζουν την κοινωνία. Ο εκμαυλισμός από την καθεστηκυία τάξη, που μετατρέπει τον πολίτη σε εξαρτημένο όν και τον διαβρώνει ή τον εξουθενώνει, δεν ανακόπτεται με μπαλώματα, αλλά με ξερίζωμα της ρίζας του κακού, σε όλα τα επίπεδα. Όλα αυτά, και πολλά άλλα, πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα και παράλληλα, αλλιώς το ένα θα υπονομεύεται ή θα αναιρείται από το άλλο. Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε ικανούς μαέστρους και εξαίρετους μουσικούς για ένα τόσο δύσκολο, αλλά πανέμορφο έργο. Πολίτες που ξεχωρίζουν όταν στο επίκεντρο όλων των προσπαθειών είναι η κοινωνία και το μέσον είναι η δημοκρατία και η αξιοκρατία. Η κοινωνία. Απ’ αυτήν, μ’ αυτήν, γι’ αυτήν. Το 27% στον ΣΥΡΙΖΑ, έστω στην κάλπη, άνοιξε μια πόρτα και έδειξε το δρόμο στην Αριστερά. Από μας εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, αυτή η σχέση να γίνει ουσιαστική, να μεγαλώσει, να βαθύνει και να στεριώσει.
Με πίστη, σχέδιο, ανοιχτοσύνη, διαφάνεια και αποφασιστικότητα, με ένα μαζικό κίνημα που θα αποτελείται από πολλές χιλιάδες άτομα και συλλογικότητες που θα συντονίζονται και θα συναγωνίζονται, υπάρχει βάσιμη ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να βαδίσουμε και να χτίσουμε από κοινού μια κοινωνία διαφορετική, απ’ όλους για όλους.
Το «Μανιφέστο ανάτασης» είναι εμπειρικό και χειροποίητο, περιβαλλοντικά φιλικό, χωρίς συντηρητικά και χρωστικές ουσίες. Δεν είναι πλήρες. Επιδέχεται και επιζητάει προσθήκες, τροποποιήσεις, διορθώσεις και αλλαγές. Προσφέρεται σαν βάση διαλόγου, προβληματισμού και σχεδιασμού. Μπορεί να αξιοποιηθεί σαν κίνητρο συμμετοχής και δράσης. Είναι ανοιχτό και ζωντανό. Προσκαλεί και προκαλεί. Ρέει και διαπλάθεται. Και η τύχη του εξαρτάται από τη συνδρομή κάθε ενεργού πολίτη.


Το καθεστώς του βίαιου εξευρωπαισμού 


του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η υπογραφή  του Μνημονίου ΙΙΙ και η ψήφισή του από την ελληνική Βουλή, αρχίζει να εξειδικεύεται με τους εφαρμοστικούς νόμους (Ασφαλιστικό, Φορολογικό κ.ο.κ.) που επίσης ψηφίστηκαν. Το νέο θεσμικό πλαίσιο αλλάζει τα πάντα και θα επηρεάσει τα πάντα και όλους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για ένα "βίαιο εξευρωπαϊσμό" που έπρεπε να γίνει στην διάρκεια των μεταπολιτευτικών δεκαετιών, ώστε να είναι κοινωνικά αφομοιώσιμος και δημιουργικός. Οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν το κατάφεραν, μάλλον δεν το επιδίωξαν, ή τέλος πάντων απέτυχαν και τώρα, έχοντας χρεοκοπήσει τη χώρα, οι πολίτες θα υποστούν την προσαρμογή μέσα σε λίγους μήνες. Τη νέα κατάσταση επιχειρώ να αναλύσω σε τρία μεγάλα κομμάτια που δημοσιεύθηκαν ήδη στο protagon.gr και παρατίθενται εδώ μαζί. 

Η στρατηγική της απελευθέρωσης


Το τέλος της υποκρισίας και της αυταπάτης – Αγώνας ταχύτητας για την ανάπτυξη ώστε να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη – Τι αλλάζει στις δομές του ελληνικού συστήματος και πού θα παιχτεί το παιγνίδι της ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας

Ο κύβος ερρίφθη! Τίποτε δεν είναι όπως χθες… Δεν υπάρχει αμφιβολία πως την 23η Μαΐου 2016 ξημέρωσε μια «άλλη» μέρα για την Ελλάδα και την κοινωνία της. Είναι μια μέρα που φέρνει το τέλος της υποκρισίας των δύο μεγάλων κομμάτων, καθώς ο κυνισμός τους απέναντι στην κοινωνία δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Ο αριβισμός και ο οπορτουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξόφθαλμος, καθώς έχει απολέσει τόσο το «ηθικό» του πλεονέκτημα, όσο και το ιδεολογικό του στίγμα. Από την άλλη, ο τυχοδιωκτισμός της Νέας Δημοκρατίας  που συνίσταται σ την στρατηγική του «ώριμου φρούτου», καλλιεργεί συστηματικά την καταστροφολογία και βασίζεται στο οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο που προσδοκά να έλθει τον Απρίλιο του 2017…
Σε ότι αφορά την ελληνική κοινωνία, αυτή πλέον συνειδητοποιεί πως όλες οι δομές παραγωγής πλούτου του δημόσιου τομέα περνάνε στο νέο Ταμείο που «ελέγχουν» οι δανειστές, όπως και όλες οι δομές παραγωγής πλούτου του ιδιωτικού τομέα έχουν περάσει ήδη στις τράπεζες που επίσης ελέγχουν  ξένοι. Το «πείραμα» μοιάζει να τελειώνει -να δούμε τι θα γίνει και με το χρέος-  και το ζήτημα είναι τα αποτελέσματα που θα προκύψουν.  
Αν λοιπόν η κοινωνία αφεθεί στην καταστροφολογία, οι επιλογές που της απομένουν είναι μια θανατηφόρα κατάθλιψη, η υποταγή στη μοίρα δουλοπάροικου, η απόλυτη απάθεια, ή ίσως, μια τυφλή πανελλαδική εξέγερση μακράς διάρκειας με απρόβλεπτες συνέπειες και αστάθμητου αποτελέσματος. Συνεπώς, το μέγα ερώτημα είναι αν η κοινωνία μπορεί να τα υπερβεί όλα αυτά, να τα εκλογικεύσει και να διεκδικήσει συστηματικά με στρατηγική τη χώρα και την προοπτική της.
Πριν ψηλαφήσουμε τις προϋποθέσεις μιας τέτοιας στρατηγικής  είναι σκόπιμο να είναι σαφές πως κάθε μνημόνιο έχει δύο πλευρές. Αυτά που κάναμε ως χώρα και αυτά που δεν κάναμε. Ουσιαστικά τώρα με τα μέτρα του 3ου Μνημονίου καλύφθηκαν τα προαπαιτούμενα της 5ης αξιολόγησης που απέφυγε ο Σαμαράς, συν  την διασφάλιση των δανειστών έναντι της αναξιοπιστίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος, συν  το κόστος της ογκώδους άγνοιας του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεξάρτητα από την πρωτοφανή πυκνότητα και ένταση των μέτρων που εγκυμονεί τεράστιους κοινωνικούς κινδύνους, η εφαρμογή τους θα έχει τέσσερεις κρίσιμες δομικές επιπτώσεις:
1.       Επιφέρουν την ριζική αλλαγή στο μοντέλο παραγωγής, με την ουσιαστική απαγόρευση  της αυτοαπασχόλησης  και των μικρών επιχειρήσεων που κυριαρχούσαν στο καταρρέον σύστημα και οδηγούν στην ταχεία  μετάβαση σε ένα μοντέλο μεγάλης συγκέντρωσης κεφαλαίου, όπου ο κόσμος θα δουλεύει σε μεγάλους ομίλους και οργανισμούς με μνημονιακούς μισθούς.
2.       Περιορίζεται δραστικά το πελατειακό κράτος σε όλες του τις εκφάνσεις και οι προσλήψεις στο κράτος και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και στις ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ θα έχουν αξιοκρατικό χαρακτήρα.
3.       Το κλίμα στους πιστωτές και στις αγορές αλλάζει και αυτό καταγράφεται ήδη στα spread των ελληνικών ομολόγων που έχουν υποχωρήσει στο 7,5% από το 18% που ήταν πέρσι το καλοκαίρι. Μετά τη ρύθμιση του χρέους, η βελτίωση αναμένεται να είναι ραγδαία.
4.       Η γενικότερη οικονομική κατάσταση, αλλά κυρίως τα μέτρα του Ασφαλιστικού και του Φορολογικού, οδηγούν στην κατάρρευση του «οικογενειακού μοντέλου» αλληλεγγύης, τόσο λόγω της συρρίκνωσης του εισοδήματος, όσο και της φορολόγησης των ενδοοικογενειακών συναλλαγών. Επίσης, καταρρέει το μοντέλο «δουλειά στο δημόσιο-μαύρη εργασία το απόγευμα-ελιές και πορτοκάλια από το χωριό-προικώον διαμέρισμα) που αποτέλεσε τον πυλώνα του μεταπολεμικού μοντέλου ευημερίας.

Τι μπορεί να γίνει ?

Αν λοιπόν βασική επιδίωξη της κοινωνίας είναι να ανακτήσει την αυτοπεποίθηση, την προοπτική της και εν τέλει την ίδια τη χώρα, τα βήματα που πρέπει να γίνουν είναι απλά και καθαρά. Στην ουσία, τώρα ξεκινάει ένας αγώνας ταχύτητας: να αρχίσει η ανάπτυξη πριν ξεσπάσει η μια μείζονα κοινωνική κρίση.
Πρώτον, πρέπει να αποδείξουμε ως χώρα ότι διαθέτουμε Κράτος, στους πιστωτές, στους επενδυτές και κυρίως στις αγορές. Οι πάσης φύσεως καταλήψεις κρατικών γραφείων και κτιρίων, γραφείων κομμάτων, πανεπιστημιακών σχολών, ξενοδοχείων, ιδιωτικών γηπέδων κλπ. πρέπει να σταματήσει δεικτικά. Η εκκένωση της Ειδομένης και σύντομα του Ελληνικού δείχνει πως η κυβέρνηση αρχίζει να καταλαβαίνει πως πρέπει να κυβερνήσει και να εγκαταλείψει τις αντιεξουσιαστικές της υποκρισίες. Η διαχείριση του Προσφυγικού στο εσωτερικό της χώρας θα αποτελέσει βασικό κριτήριο για τη δυνατότητά της να κυβερνήσει. Και φυσικά, δεν εννοούμε, να στοιβάξει τους μετανάστες στα γκέτο όπου «κυβερνούν» οι διάφορες μαφίες, οι βιαστές και οι τρομοκράτες, αλλά να μπει μέσα και να επιβάλει την τάξη και να μαζέψει τα εγκληματικά στοιχεία άμεσα.
Δεύτερον, να δει τι θα κάνει με τα κόκκινα, τα πράσινα και τα γκρίζα δάνεια των ιδιωτών, ώστε να αποφευχθεί μια μείζονα κοινωνική κρίση. Σε ότι αφορά τα κόκκινα δάνεια των επιχειρήσεων, η διαδικασία που έχει ψηφιστεί είναι η σωστή και θα οδηγήσει στην εξυγίανση της αγοράς.  Οι ιδιοκτήτες  θα κληθούν να φέρουν τα αφορολόγητα απ΄ έξω και να στηρίξουν τις επιχειρήσεις τους, αλλιώς θα τις χάσουν και ότι αξίζει θα ξαναμπεί στην παραγωγή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξαναμπεί, με άλλους ιδιοκτήτες.
Τρίτον, η κυβέρνηση πρέπει να φροντίσει επιμελώς να μην ενεργοποιηθεί ο «κόφτης», κυρίως από αυτούς που έχουν μείνει μέχρι τώρα αλώβητοι  από τα μέτρα.
Τέταρτον, σε ότι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις υπάρχουν τρόποι να λειτουργήσουν υπέρ της κοινωνίας και της χώρας. Αυτό εξαρτάται από τους όρους και τις ρήτρες πώλησης, τους στρατηγικούς στόχους που κάθε ιδιωτικοποίηση εξυπηρετεί, αλλά και από την αποτελεσματικότητα των Ρυθμιστικών Αρχών, από την συστηματική παρακολούθηση των συμβάσεων κ.ο.κ. Οι ΔΕΚΟ ήταν το επίκεντρο της διαφθοράς και της διαπλοκής κι αυτό θα σταματήσει. Άλλωστε, για τους υπερευαίσθητους, ο μάλλον σοβαρός κύριος Τσακαλώτος εξήγησε πως τον τελευταίο λόγο στο Υπερταμείο θα έχει ο υπουργός και διαβεβαίωσε ότι υπάρχει η δυνατότητα να πουλάμε όταν αξίζει τον κόπο το τίμημα.
Πέμπτον, πρέπει να ξεκινήσει άμεσα η ανάπτυξη και να μπουν στην πραγματική οικονομία τα 9-12 δισ. ευρώ στο β΄εξάμηνο, όπως υποσχέθηκε ο κ. Δραγασάκης. Υποτίθεται ότι από την δόση των 10,7 δισ. ευρώ που θα πάρουμε, τα 5,7 θα πάνε για εξόφληση μνημονιακών δανείων και τα υπόλοιπα θα πάνε σε εξοφλήσεις υποχρεώσεων του κράτους προς τους ιδιώτες με ρυθμό 750 εκατ. ευρώ το μήνα.
Συνεπώς, η δικαιολογημένη οργή και κατάθλιψη είναι σκόπιμο και χρήσιμο να υποκατασταθούν από την ψυχραιμία και την ευφυΐα του απαιτητικού Ευρωπαίου πολίτη που αναζητά νέους τρόπους για τη δημιουργία πλούτου και μάλιστα από νέες πηγές που δεν ελέγχουν οι πιστωτές μας…

Αλλαγή καθεστώτος και 
το τέλος του «κοτζαμπασισμού»

Η ψήφιση του Μνημονίου ΙΙΙ από την ελληνική Βουλή πέρσι το καλοκαίρι αποτέλεσε μια μεγάλη αλλαγή πορείας για τη χώρα, αλλαγή η οποία άρχισε να συνειδητοποιείται με τα capital control και τώρα, με το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό Νομοσχέδιο, χωρίς όμως να γίνεται ακόμη αντιληπτό το εύρος και κυρίως το βάθος της, πόσο μάλλον η κατεύθυνσή της. Πρόκειται για ένα βίαιο εξευρωπαϊσμό μετά από διακόσια χρόνια παλινωδιών, ο οποίος δεν έγινε κατορθωτό να πραγματωθεί στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους  παρά τις όποιες θαυμαστές απόπειρες έγιναν.
Στην ουσία πρόκειται για αλλαγή καθεστώτος (regime change), καθώς το Μνημόνιο ΙΙΙ επιφέρει ταχύτατα και αυταρχικά το ξήλωμα του πελατειακού κράτους  με κύρια συνέπεια το τέλος του «κοτζαμπασιμού» υπέρ ενός κράτους  δικαίου και ίσων ευκαιριών. Αυτή είναι η γραμμική ερμηνεία των κειμένων που υπογράψαμε ως χώρα, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει πως και πάλι δεν μπορεί να υπάρξει εκτροπή  προς το «παλιό καθεστώς» ή το «νέο καθεστώς» να μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό από το απερχόμενο, έτσι ώστε να μεταλλαχθεί σε μια ακόμη πιο ακραία εκδοχή του παλιού. Όμως, οι εξουθενωτικές λεπτομέρειες των συμφωνιών και των προγραμμάτων που αποδεχθήκαμε και οι ασφαλιστικές δικλείδες που αυτά εμπεριέχουν, δείχνουν πως μόνο μία έξοδος υπάρχει κι αυτή είναι εμπρός.
Το ιστορικό παράδοξο είναι πως αυτή η εθνική δέσμευση στον βίαιο εξευρωπαϊσμό  δεν επιδιώχθηκε από ένα αστικό κόμμα με την καθοδήγηση μιας αστικής ελίτ, αλλά επιτυγχάνεται,  έστω εξ ατυχήματος, από την  τρέχουσα Αριστερά, τις διαχειριστικές δυνατότητες της οποίας άπαντες έχουν αντιληφθεί. Ο διανοούμενος ακτιβίστας Στέλιος Ελληνιάδης σε ένα προφητικό κείμενό του πριν δύο χρόνια υπό τον τίτλο «Συμβολή στο αύριο: Μανιφέστο ανάτασης» προέβλεψε πως η Αριστερά θα χρειαστεί «να καλύψει το κενό της αστικής τάξης, το κενό της σοσιαλδημοκρατίας, το κενό του κέντρου»…
Πριν ψηλαφήσουμε λοιπόν τις κρίσιμες αλλαγές που επιφέρει το μοιραίο Μνημόνιο ΙΙΙ στις εστίες της διαπλοκής, της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής  και της καταλήστευσης του δημοσίου πλούτου  είναι σκόπιμο να σημειώσουμε δύο ιστορικές παραμέτρους της ελληνικής κακοδαιμονίας για να κατανοήσουμε τι φεύγει και τι έρχεται.
Η πρώτη αφορά στον «κοτζαμπασισμό», δηλαδή στην επικυριαρχία μιας  κοινωνικής κάτσας με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που εκφράστηκε στον εμφύλιο σπαραγμό του 1823, στην δολοφονία του Καποδίστρια κ.ο.κ.  Σε μια έκθεσή του (1947) για την αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα ο Επικεφαλής της αρμόδιας επιτροπής Πωλ Πόρτερ διαπιστώνει ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος», καθώς και ότι «στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα». Η κάστα  αυτή με το Μνημόνιο ΙΙΙ θα υποχρεωθεί να λειτουργήσει πλέον με τους ευρωπαϊκούς κανόνες,  αλλιώς θα εκπέσει. Ήδη υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις προσαρμογής τέτοιου τύπου συμφερόντων.
Οι κοτζαμπάσηδες ήταν η βασική αιτία της «καχεξίας του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία», όπως την κατέγραψε και την εξήγησε ο μεγάλος στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης. Όμως, φαίνεται πως τώρα έρχεται η σειρά της να κυριαρχήσει στην ιστορική πορεία της χώρας. Ο Αμερικανός μαρξιστής φιλόσοφος JBurnham στο περίφημο βιβλίο τουThe Managerial Revolution διατυπώνει τη θεωρία πως στις επαναστατικές αλλαγές καθεστώτων, ανεξάρτητα από την εμπλοκή του λαϊκού στοιχείου στην διαδικασία της ανατροπής, την τάξη που εκπίπτει την διαδέχεται η αμέσως επόμενη. Έτσι, η επικείμενη έκπτωση της φεουδαρχίζουσας  τάξης των κοτζαμπάσηδων θα διαδεχθεί -κατά Burnham- η αμέσως επόμενη, δηλαδή, η αστική.
Ποιες λοιπόν είναι οι ανατροπές που επέρχονται στις εστίες της κακοδαιμονίας:
1.       Στις τράπεζες, καθιερώνονται και εφαρμόζονται οι κανόνες της Τραπεζικής. Όσοι επιχειρηματίες  μπορέσουν να στηρίξουν τις επιχειρήσεις τους  και να ρυθμίσουν τα χρέη τους , θα επιβιώσουν. Αλλιώς θα χάσουν τις επιχειρήσεις τους. Επίκειται και αλλαγή διοικητικών συμβουλίων στις τράπεζες με όρους  που ευνοούν ξένους μάνατζερ…
2.       Στις  κατασκευές, που αποτέλεσαν επί δεκαετίες «σούπερ νόβα» φόρων και υπερτιμολογήσεων, πρόσφατα η Επιτροπή Ανταγωνισμού αποκάλυψε καρτέλ εργολάβων που επί 27 χρόνια «άρμεγε» το Δημόσιο. Εκτός από τα βαριά πρόστιμα που θα πέσουν, απαιτείται και γραπτή Ομολογία για τις παρανομίες που διεπράχθησαν.  Στην ουσία πρόκειται για ένα συμβιβασμό μεταξύ Πολιτείας και εργολάβων, καθώς έτσι αφ΄ ενός αποφεύγονται χρονοβόρες δικαστικές διαμάχες και αφ΄ ετέρου αποφεύγεται η δυσλειτουργία, αν όχι καταστροφή, αυτών των εταιρειών, αλλά και οι δυσμενείς συνέπειες που κάτι τέτοιο συνεπάγεται  στα δημόσια έργα. Στην ουσία επιτυγχάνεται η συμμόρφωση ενός κρίσιμου παραγωγικού κλάδου και περιορίζεται δραστικά το καθεστώτος των ανεξέλεγκτων  υπερτιμολογήσεων. 
3.       Στις κρατικές προμήθειες αλλάζει το σύστημα υπό την επίβλεψη των δανειστών για να τερματισθεί το καθεστώς των στημένων διαγωνισμών, των εκβιασμών, των ενστάσεων κ.ο.κ.
4.       Στις ΔΕΚΟ που αποτέλεσαν κεντρικό μοχλό διαπλοκής και αρπαγής του δημοσίου χρήματος , με τις διοικήσεις νέου τύπου ή τις ιδιωτικοποιήσεις, ολικές ή μερικές, θα περιοριστεί δραστικά η εμπλοκή της διαπλοκής και των συμφερόντων.
5.       Στο Φορολογικό, αλλά και σε δεκάδες νέους νόμους που έρχονται τα επόμενα χρόνια ως εφαρμοστικοί νόμοι του Μνημονίου ΙΙΙ, με  διατάξεις και τις  διαδικασίες ελέγχου που υιοθετούν «κλείνουν όλα τα παράθυρα» φοροδιαφυγής και ατασθαλιών με τρόπο ερμητικό. Ο κατάλογος θα είναι ατέλειωτος…
Το μέγα ερώτημα που προκύπτει είναι, αφού δεν μπορέσαμε να τα κάνουμε όλα αυτά μόνοι μας σε διάρκεια δεκαετιών, ώστε οι αλλαγές να μην είναι επώδυνες για τα συνήθη υποζύγια, θα μπορέσουμε να τα εφαρμόσουμε τώρα, μόνοι μας; Και μπορεί άραγε να τα κάνει όλα αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και το υπαρκτό πολιτικό σύστημα;
Στην Ιστορία όλα είναι ανοιχτά, όπως άλλωστε και στη ζωή των ανθρώπων. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν, ενδεχομένως ούτε και κανόνες, πέραν εκείνου της ισχύος. Αυτό σημαίνει πως τα καλύτερα μπορούν να συμβούν, όπως και τα χειρότερα. Μπορεί να μην συμβεί και τίποτε και η χώρα να συνεχίσει να σέρνεται. Το Μνημόνιο ΙΙΙ, η σκληρότητα και η ανατρεπτικότητα του οποίου αρχίζει μόλις να γίνεται αντιληπτή, θα μας οδηγήσει εκεί που εμείς θα θελήσουμε να μας πάει.
Μια αισιόδοξη τοποθέτηση απέναντί του δεν είναι κατ΄ ανάγκη ούτε χαζοχαρούμενη, ούτε ταξικά μεροληπτική, ούτε φθηνός λαϊκισμός. Η αισιοδοξία στην Ελλάδα της κατάθλιψης και του brain drain μπορεί να αποτελεί στράτευση στην φωτεινή πλευρά της ζωής, ένας αγωνιστικός πραγματισμός. 

 Κόμματα αμήχανα, μεταλλαγμένα, χωρίς στρατηγική

Σε ποια ερωτήματα και πώς οφείλουν να απαντήσουν τα κόμματα για να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών - Ο «συστημικός πρωθυπουργός» και η ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας - Το «σύνδρομο της δεξιάς παρένθεσης» και η άλωση του κέντρου - Ο θαυμαστός κόσμος του Κέντρου και η οικολογία του - Το ΚΚΕ, ως πολιτικό ίδρυμα  παρηγορίας - Οι νέοι κανόνες του παιγνιδιού

Η συμφωνία του Eurogroup της 24ης Μαΐου επισφράγισε την «αλλαγή καθεστώτος» στη χώρα, γεγονός που παρά την υποκριτική στάση όλων των κομμάτων -τα οποία επιλέγουν να σφυρίζουν αδιάφορα-, τους προκαλεί σύγχυση και αστάθεια, αλλά και παραλυτική αμηχανία μπροστά στην βίαιη και ανεξέλεγκτη ιδεολογική τους μετάλλαξη. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ο εγκλωβισμός τους στην υποκρισία και το λαϊκισμό, παραμένοντας προσκολλημένα στις συνθήκες του «παλιού καθεστώτος».
Ο σωτηριολογικός τους λόγος, με δεδομένη και την εξουθενωτική αντιμετώπιση της χώρας από τους πιστωτές, μοιάζει κενός περιεχομένου. Πρόσωπα και μηχανισμοί έχουν στερηθεί οιουδήποτε κύρους και επιχειρησιακής δυνατότητας. Η κοινωνία προσπαθεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της με καύσιμο την αγανάκτηση και την δυσπιστία. Έτσι, όμως οι χώρες δεν προχωρούν, απλώς καταστρέφονται. Το υπαρκτό πολιτικό σύστημα συνειδητοποιεί κι αυτό έκπληκτο το αδιέξοδο και φαντασιώνεται…

Ο «συστημικός πρωθυπουργός» και η ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας
Όπως είναι και λογικό, η τρέχουσα κατάσταση έχει προκαλέσει κρίσεις συνειδήσεως στον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι σχιζοειδείς εκφάνσεις -παρά την αποκόλληση βασικών αιτίων της πρώτης περιόδου (Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης)- γίνονται όλο και πιο συχνές, όπως φάνηκε με την παραίτηση Κατριβάνου, την παράσταση Βαγενά, την αλληλογραφία κόμματος-Σακοράφα, τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς υπουργών που υπογράφουν πολιτικές που δεν πιστεύουν, τον ακραίο πολιτικαντισμό με τα πτυχία-μαϊμού, αλλά και με τις παλινωδίες  στο ΕΚΑΣ κ.ο.κ. Υπάρχει προς διαχείριση και η ισχυρή νεύρωση  των ΑΝΕΛ με τις αλλεπάλληλες θεατρικές παραιτήσεις του αρχηγού τους (Μουζάλας, μισθοί ένστολων, ΦΠΑ στα νησιά κλπ) που επίσης επιδεινώνει τις ψυχαναγκαστικές καταστάσεις και την επιθετικότητα των εμπλεκόμενων.
Η χρήση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα ως «συστημικού πρωθυπουργού» από έγκριτο αρθρογράφο μεγάλης συντηρητικής εφημερίδας, αλλά και η θετική υποδοχή των αποφάσεων του Eurogroup από ισχυρό κανάλι, ενεργοποιούν ένα κύμα σχιζοειδών κρίσεων στα στελέχη και στους παλιούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ (του 4%). Διεισδυτικός παρατηρητής εξηγούσε σε πολιτικό πηγαδάκι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πασοκοποιείται  όπως ισχυρίζονται πολλοί, αλλά εξελίσσεται σε συστημικό κόμμα. Η συνειδητοποίηση αυτής της μετάβασης, χωρίς αμφιβολία είναι ψυχαναλυτικά επώδυνη και αγνώστου έκβασεως, αν και έμπειροι παρατηρητές εκτιμούν πως η «τακτοποίηση» των στελεχών με την βοήθεια της «ανάπτυξης» θα οδηγήσει στην υπέρβαση αυτών των σχιζοειδών καταστάσεων με ταχύτητα που θα εκπλήξει και τους πιο δύστροπους πολιτικούς αναλυτές και κοινωνικούς ψυχολόγους.
Εκεί ελλοχεύει βέβαια ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα. Δεδομένου ότι η κομματικοποίηση εμποδίζεται σε σημαντικό βαθμό από τους μνημονιακούς νόμους και τους ξένους τεχνοκράτες που θα κατακλύσουν τις Διοικήσεις (ήδη δύο αλλοδαποί τραπεζίτες κοσμούν το ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας, ενώ για το Υπερταμείο ακούγεται ο Μπομπ Τραα και ο Κιμ), ενδέχεται να διαμορφωθεί κάτι χειρότερο: μια «καθεστωτική αντίληψη» ρεβανσιστικού χαρακτήρα , σε μια προσπάθεια διάσωσης της αριστερής λεοντής, όπως δείχνουν τα κρούσματα Κυρίτση, Φίλη και πολλών άλλων. Ο ρεβανσισμός αυτός δεν εδράζεται στην ταξική αντιπαλότητα, αλλά σε ένα οργισμένο μεταφυσικό μίσος  προς το πεπρωμένο που μετατρέπει τον αριστερό άνθρωπο σε νεοφιλελεύθερο εξουσιαστή. Η συνειδητοποίηση αυτής της μετάλλαξης, ως εσωτερική διεργασία ενέχει τεράστιους κινδύνους, καθώς απελευθερώνει μίσος. (ΣΣ: σε μια άλλη μορφή το ίδιο φαινόμενα συνέβη κατά την διαδοχή του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ το 2004).
Πέρα από τα πάθη του καθενός, στελέχους ή ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ, η στρατηγική επιδίωξη είναι να διασωθεί «ιστορικά» για την Αριστερά το μέγα άλλοθι ότι δηλαδή  «οι πολίτες ήξεραν τι ψήφιζαν (Μνημόνιο ΙΙΙ) τον Σεπτέμβριο του 2015 και επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να το τρέξει». Χωρίς αμφιβολία η «μετάθεση της ενοχής» από την ηγεσία και το κόμμα στους πολίτες είναι μεν ψυχαναλυτικά ανακουφιστική, όμως είναι αμφίβολο εάν το κόμμα συνειδητοποιεί πως οι πολίτες εκλαμβάνουν  το «άλλοθι» τουλάχιστον ως ειρωνεία, αν όχι ως κοροϊδία.
Επί της ουσίας, ο μεν πρωθυπουργός μπορεί να τρέφει μύχιες ελπίδες πως η Ιστορία θα τον στέψει «εθνικό μεταρρυθμιστή» (κατά Γκι Φέρχοφσταντ), το δε κόμμα έχει μπροστά του ένα συνέδριο ιδεολογικού προσανατολισμού για να αντιμετωπίσει την ιστορική πρόκληση της ανανέωσης της …ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας!

Το «σύνδρομο της δεξιάς παρένθεσης» και η άλωση του κέντρου
Οι δύο αλλεπάλληλες ήττες της Νέας Δημοκρατίας από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η δεύτερη του Σεπτεμβρίου του 2015, δηλαδή μετά την συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα και την ψήφιση του Μνημονίου ΙΙΙ, έχουν ενεργοποιήσει στην καρδιά της παράταξης το εφιαλτικό «σύνδρομο της δεξιάς παρένθεσης». Πρόκειται για μια προσφάτως ανακαλυφθείσα πολιτική παθογένεια, η οποία συνίσταται στην αίσθηση πως οι δεξιές μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις δεν μπορούν να ολοκληρώσουν προγραμματικά, χρονικά, ιδεολογικά  το έργο τους και ότι εν τέλει λειτουργούν ως «παρένθεση» στο σύστημα.
Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι αυτό δεν ισχύει για την θητεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του μόνου μεταπολιτευτικού ηγέτη με ολοκληρωμένο εθνικό πρόγραμμα (εξαίρεση ίσως ο Κώστας Σημίτης με την ΟΝΕ), αλλά κι αυτό όμως δεν ολοκληρώθηκε με τους αστικούς ιδεολογικούς όρους, αλλά από το ΠΑΣΟΚ των μικρομεσαίων. Ακολούθησε η βραχύβια διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, της οποίας το έργο ανατράπηκε εκ των έσω, για να επέλθει πολύ αργότερα η πενταετία του Κώστα Καραμανλή. Όμως, κι αυτή, για εύλογους ψυχαναλυτικούς λόγους, έχει απωθηθεί στη συνείδηση του δεξιού ψηφοφόρου ως «παρένθεση», δεδομένου ότι κατά την διάρκειά της προσάραξε ο «Τιτανικός» στο παγόβουνο της χρεοκοπίας. Το «σύνδρομο της δεξιάς παρένθεσης» εδραιώθηκε στο δεξιό θυμικό με την διετή θητεία του Αντώνη Σαμαρά. Ένα το κρατούμενο.
Μέσα στο αφόρητο υπαρξιακό άγχος (angst) της συγκυρίας, η παράταξη εξέλεξε αρχηγό τον Κυριάκο Μητσοτάκη ένα μοντέρνο πολιτικό που διαθέτει όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, ήτοι το κύρος  της μόρφωσης (γλώσσες, χρηματοοικονομικά κλπ) και το πρεστίζ μιας μεγαλοαστικής και εύπορης πολιτικής οικογένειας. Εννοείται ότι οι καφετιέρες ή οι ξεχωριστές φορολογικές δηλώσεις και ότι διαδίδει η φαιά προπαγάνδα των κρυπτοσταλινικών δεν τον αγγίζει. Εκείνο όμως που τον μεταλλάσσει από ένα ευγενή ευρω-εκσυγχρονιστή σε ένα νεολαϊκιστή πολιτικάντη, δεν είναι η έλλειψη ψυχραιμίας, αλλά κάτι βαθύτερο, προσωπικό. Αυτός που υπερέβη, μόνος του, τα κουσούρια της φαμίλιας, αυτός που από Μητσοτάκης έγινε Κυριάκος, αυτός που νίκησε τον «άνθρωπό μας (ολονών…ε) , τον Μεϊμαράκη» (ακόμη και κόντρα στη Ντόρα), αυτός που έφτιαξε πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης της χρεοκοπημένης ΝΔ, αυτός που επιβάλει αξιολόγηση των στελεχών, αυτός που κάνει το κόμμα ευρωπαϊκό, αυτός που θα μπορούσε να μεταρρυθμίσει και να ιδιωτικοποιήσει την Ελλάδα έχει απέναντί του τον Τσίπρα που σφετερίζεται  όλα όσα αυτός είχε φανταστεί, μελετήσει και σχεδιάσει από μικρό παιδί. Αυτό αναιρεί την ψυχραιμία, την στρατηγική  και τον στέλνει στην κα Μέρκελ για να παρουσιάσει το εναλλακτικό του σχέδιο. Δύο τα κρατούμενα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχει να διαχειριστεί τον «ιδιοκτήτη» της Ραφήνας, τη νεύρωση του σαμαρικού στρατοπέδου, τον ΕΝΦΙΑ των διαμερισμάτων που κατέχει ο πολιτικός κόσμος και κυρίως, το πιθανολογούμενο merger(συγχώνευση) της «Εθνικής Ενότητας» των Καρατζαφέρη-Μπαλτάκου με τη «Χρυσή Αυγή» η οποία μετασχηματίζεται σε ένα κυριλέ εθνικιστικό κόμμα ευρωπαϊκού τύπου. Και φυσικά ξέρει πως η «Νέα Δεξιά» του Φαϊλου Κρανιδιώτη μπορεί να τα καπελώσει όλα ως holding company, ως κόμμα συμμετοχών, με στόχο ένα 12% plus, δεδομένου ότι ο Φαϊλος έχει το χάρισμα(knak). Τρία τα κρατούμενα.
 Ο Κυριάκος αντιλαμβάνεται ότι με τους περιορισμούς που του βάζουν οι πρώην, τον εμποδίζουν συστηματικά να αλώσει το Κέντρο, γιατί γνωρίζουν ότι τα πολιτικά στελέχη «εισαγωγής» είναι καλύτερα από τα ντόπια και με το πλήρωμα του χρόνου θα τους φάνε τις θέσεις. Έτσι, επιχειρεί ένα τακτικό ελιγμό ολκής, να χρησιμοποιήσει τη «Δράση» του Σκυλακάκη ως πόλο έλξης ανεξάρτητων, πράσινων και ροζ μεταρρυθμιστών «μπας και γίνει τίποτες». Εκεί θα μπορούσε, ίσως, να χωρέσει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αν και ο Άδωνης θα ήθελε να είναι μαζί του, καθώς θεωρεί ότι οι δυο τους μπορούν να αλλάξουν τον ρουν της ιστορίας. Τέσσερα τα κρατούμενα.
Βέβαια, το δισυπόστατον  της ελληνικής Δεξιάς υπήρχε από ανέκαθεν, δηλαδή υπήρχε η βάση του «Λαϊκού Κόμματος» και οι φιλελεύθεροι εκσυγχρονιστές που πάντοτε ασφυκτιούσαν εντός του. Ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν πρόλαβε να εδραιωθεί, ως κεντροδεξιά γκωλικού τύπου, με αποτέλεσμα να τον κακομεταχειριστούν οι νεοφιλελεύθεροι και να χάσει την λαϊκότητά του (με εξαίρεση τη φάση Μπαϊρακτάρη που ήταν ατομική-επικοινωνιακή υπόθεση). Ως εκ τούτου, ο Κυριάκος είτε θα κάνει ρεσάλτο (αν προλαβαίνει τον Τσίπρα) στο μετριοπαθές φιλελεύθερο και σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο για να το κατακτήσει, εγκαταλείποντας την «πούρα» δεξιά (που ούτως ή άλλως τον αντιμετωπίζει καχύποπτα), είτε θα μεταλλαχθεί σε ισορροπιστή της δεξιάς φεντεραθιόν (πολυκατοικίας).

Ο θαυμαστός κόσμος του Κέντρου και η οικολογία του
Η άτυπη πρόσκληση στην ενεργό υπηρεσία του Κώστα Σημίτη, προκειμένου να αποτελέσει την συγκολλητική ουσία για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, χωρίς αμφιβολία καταγράφει το αδιέξοδο του Διαλόγου ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού. Και δεν φταίει γι΄ αυτό το αδιέξοδο ούτε η Επιτροπή, ούτε τα κείμενα. Φταίνε οι συμβολισμοί, τα οφίκια, οι πρωτοκαθεδρίες, οι εισοδισμοί, οι δεύτερες σκέψεις και τα αουτσάιντερ που εμποδίζουν την συγκρότηση μιας νέας Ένωσης Κέντρου. Σε ότι αφορά την ιδέα της δημιουργίας εξ αρχής ενός νέου κόμματος κατά τα πρότυπα του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (συνέδριο Επινέ 1971), οι παίκτες το τρέμουν, αν και ξέρουν ότι αυτό είναι το σωστό, γιατί φοβούνται  τι θα βγάλει η κάλπη, δεδομένων των ισχυρών  μηχανισμών του ΓΑΠ και του Βενιζέλου.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν δύο τακτικά, αν όχι στρατηγικά λάθη. Πρώτον, δεν εκλήθη στο πάρτι της Κεντροαριστεράς ο συμπαθής κύριος Λεβέντης (186.644 ψήφοι, ήτοι 3,44% και 9 έδρες), με αποτέλεσμα να τον χαρίζουν στον Τσίπρα ή στον Κυριάκο. Δεύτερον, η ρητορική που αναπτύσσουν δημοσίως τα πολιτικά στελέχη και οι περί το Κέντρο προσωπικότητες είναι too must αντιΣΥΡΙΖΑ, ρητορική που διαβάζεται από τους προσδοκώμενους να παλιννοστήσουν ψηφοφόρους ως εξής: «Εγκαταλείψατε το ΠΑΣΟΚ γιατί σας προδώσαμε και πήγατε στον άθλιο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν σας βγήκε. Τώρα, ελάτε πίσω γονατιστοί να σας συγχωρέσουμε». Αμ δε…
Συνεπώς, καλά κάνει ο κ. Θοδωράκης και δεν ενδίδει και κάνει «δομική αντιπολίτευση», δεν βρίζει, μιλάει σαν κανονικός άνθρωπος, χωρίς το τουπέ και τον πετροξύλινο λόγο της Φώφης, ή τον δακρύβρεχτο του Λεβέντη. Περιμένει όλους στη γωνία και με δεδομένο ότι ο χρόνος έχει ξεπλύνει τη ρετσινιά του διαπλεκόμενου (άλλωστε η διαπλοκή έχει λουφάξει), καταθέτει προτάσεις και ιδέες  χωρίς ιδεολογικό πρόσημο. Τι μπορεί να προσδοκά; Μάλλον αρκετά, καθώς η επανασυγκόλληση των πασοκιστών δεν φαίνεται να έχει δυναμική στην κοινωνία, ο Λεβέντης μοιάζει με βεγγαλικό (αλλά είναι;), και οι δυσαρεστημένοι του ΣΥΡΙΖΑ πού θα πάνε; Λίγη νεολαία χρειάζεται και δύο-τρία στελέχη θερτι-σαμθινγκ πρώτης γραμμής για την τηλεόραση …

Το ΚΚΕ, ως πολιτικό ίδρυμα  παρηγορίας
Το ΚΚΕ υπήρξε από ανέκαθεν το πιο μεταφυσικό κόμμα της σύγχρονης ιστορίας μας, για τις ιδέες του οποίου θυσιάστηκαν δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές. Παρά την ισχυρή πρόσδεσή του στον θρησκευτικό σταλινισμό, σήμερα βρίσκεται σε μια τριφασική μείζονα κρίση στρατηγικής, η οποία συνίσταται στα ακόλουθα: 1) Δεδομένου ότι το ΚΚΕ έπαιξε μεταπολιτευτικά το ρόλο του αμορτισέρ του συστήματος, εγκλωβίζοντας τις «επαναστατικές» εργατικές μάζες σε μεταφυσικού περιεχομένου προσδοκίες και προστατεύοντας το σύστημα με τα στήθη του μονολιθικού ΠΑΜΕ στα σκαλάκια του Κοινοβουλίου απέναντι στις αναρχοφασίζουσες μάζες των Αγανακτισμένων, σήμερα εάν συνεχίσει να το κάνει, θα λειτουργήσει υπέρ του Διαβόλου που δεν είναι άλλος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που υπερβαίνει κάθε έννοια μεταφυσικής. 2) Υπάρχει επίσης ένα βαθύ ψυχαναλυτικό πρόβλημα. Το μεταπολιτευτικό ΚΚΕ στηρίχθηκε στους οικοδόμους, οι οποίοι με τα πακέτα Ντελόρ και την εισβολή του αλβανικού λούμπεν προλεταριάτου μετεξελίχθηκαν σε στυγνά αφεντικά (εργολάβοι/εργοδηγοί) που εξ αιτίας της κρίσης του καπιταλισμού εξέπεσαν σε άνεργους. Το σοκ της μετάπτωσης ήταν ισχυρό και ακόμη δεν έχουν διαγνωσθεί οι εγκεφαλικές κακώσεις που έχει υποστεί το σώμα του κόμματος… 3) Ένας άλλος πυλώνας της διαχρονικής ισχύος του ΚΚΕ στη μεταπολίτευση ήταν, λέγεται,  η διαχείριση κάποιων asset (περιουσιακά στοιχεία) του εκπεσόντος ΚΚΣΕ. Η κρίση του καπιταλισμού και το αναποτελεσματικό assetmanagement οδήγησε στην εκποίηση μεγάλων επενδύσεων στην Ελλάδα (αποεπένδυση) και στην  κατασπατάληση  του κεφαλαίου κίνησης στον αγώνα. Έτσι, σήμερα τα άτυπα εμβάσματα του κόμματος σε χιλιάδες μέλη έχουν διακοπεί, γεγονός που κάποια στιγμή αναμένεται να καταγραφεί και στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Σύμφωνα με ορισμένους έγκυρους αναλυτές, το ΚΚΕ λειτούργησε συχνά για το ευρύτερο εκλογικό σώμα ως «κόμμα καταφύγιο», κυρίως για μια μερίδα της νεολαίας  που αντιλαμβανόταν τον χυδαίο τυχοδιωκτισμό των άλλων κομματικών νεολαιών, αλλά ενίοτε και για αριστερούς που δεν άντεχαν ή δεν προσχώρησαν εγκαίρως στο μεταπολιτευτικό  «πασοκισμό». Άλλοι αναλυτές θεωρούν ότι διατηρεί την αίγλη ιδρύματος στους κόλπους του οποίου εκκολάφθηκαν και ανδρώθηκαν κορυφαία στελέχη της δημοσιογραφίας και άλλων ειδικοτήτων αιχμής, αν και τώρα η παραγωγή στελεχών έχει συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Έτσι, σήμερα, με την εμμονική προσκόλληση στον σταλινισμό ως μοναδικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, το ΚΚΕ επικεντρώνοντας τη δυναμική του στο θρησκευτικό στοιχείο εξελίσσεται σε κόμμα «παρηγορίας» για κάθε απόχρωσης απογοητευμένου αριστερού.

Οι νέοι κανόνες του παιγνιδιού
Τα κόμματα είναι στα μάτια της κοινωνίας αναξιόπιστα και οι πολιτικοί επίσης. Πνευματική ηγεσία που να μπορεί να καθοδηγήσει και να ενθαρρύνει δεν υπάρχει. Το επικοινωνιακό παιγνίδι παίζεται από τους ίδιους παίκτες, με τα ίδια εργαλεία (πρόσωπα) με την ανακύκλωση των ίδιων φθαρμένων ιδεών..
Η πλειοψηφία των πολιτών είναι χωρίς ρευστότητα, καταχρεωμένη και υπερφορολογημένη, αλλά πλέον και αρκετά συνειδητοποιημένη. Η κατάσταση είναι καταθλιπτική, αν και τα 20-25 δισ. ευρώ των θυρίδων και των στρωμάτων φαίνεται ότι εξισορροπούν στην αγορά και στα δημόσια ταμεία ότι χάνεται από τους νεόπτωχους. Το ζήτημα είναι εάν η ανάπτυξη θα έλθει εγκαίρως, πριν ξεσπάσει κάποια τυφλή κοινωνική έκρηξη. Τα νούμερα της οικονομίας θα φτιάξουν, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι θα το αισθανθούν οι μικρομεσαίοι και οι φορολογούμενοι. Οπότε, η δυσφορία δεν θα καταλαγιάσει εύκολα.
Πάντως, η ψυχολογική ανθεκτικότητα που έχει επιδειχθεί από τον ελληνικό λαό στην δεκαετή λαίλαπα αρνητικών μηνυμάτων και συστηματικής λοιδορίας, είναι πρωτοφανής στα διεθνή χρονικά και χωρίς αμφιβολία θα αποτελέσει στο μέλλον αντικείμενο ακαδημαϊκής έρευνας. 
Έτσι, η αξιοπιστία του πολιτικού λόγου για να αποκατασταθεί θα χρειαστεί χρόνος, αλλαγή περιεχομένου και τεκμηρίωσή του και φυσικά, φερέγγυα πρόσωπα που θα τον εκφέρουν. Τα κύρια ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από το πολιτικό σύστημα είναι:
1.       Τι μπορεί να γίνει, πώς ακριβώς και πότε, για να αποφευχθεί η λουμπενοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και η εδραίωση της «βουλγαροποίησης» της χώρας.
2.       Πώς και πού (και πότε) ακριβώς μπορεί να γίνει η ανάπτυξη, πώς θα συμμετάσχουν οι πολλοί σε αυτή και πώς θα μοιραστούν τα οφέλη και τα κέρδη της.
3.       Με ποιο τρόπο και τι εγγυήσεις μπορεί να σχεδιαστεί η παλιννόστηση του ανθρώπινου κεφαλαίου που έχει μεταναστεύσει.
4.       Με ποιο τρόπο θα αποκατασταθεί ένα στιβαρό και αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος (υγεία, παιδεία, ασφάλεια και ασφάλιση). Βήματα, διάρκεια, κλπ.
5.       Με ποιο τρόπο θα υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή, πώς και πότε θα αποκατασταθεί η κοινωνική ισορροπία που έχει διασαλευθεί.
6.       Πότε και πώς (ακριβώς και με λεπτομέρειες οικονομικές και νομικές) θα αποκατασταθεί πλήρως, με όρους απόλυτης ισοτιμίας ευρωπαϊκού κεκτημένου, η εθνική κυριαρχία.


Αυτοί που θα απαντήσουν με στιβαρό σχεδιασμό, αναλυτικό, λεπτομερή και με ενσωματωμένη μια ισχυρή τεκμηρίωση (οικονομική και νομική) σε αυτά τα βασικά ερωτήματα, θα κερδίσουν το στοίχημα του «καινούργιου» και του αύριο.  

Τρίτη 7 Ιουνίου 2016


Μήπως να…



Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Γιατί δεν χαίρεται και δεν χαμογελά ο κόσμος πατέρα;
 Μήπως επειδή δεν βλέπει στην καθημερινότητά του την αποτύπωση των επιτυχιών που  απέφερε η συμφωνία της 24ης  Μαΐου στο Γιούρογκρουπ; Όταν η φορολογική μέγγενη σφίγγει με κλιμακούμενη ένταση και η τιμωρία έρχεται ανελέητη για τους πολίτες, οι οποίοι ήδη χειμάζονται εδώ και έξι χρόνια, τότε πρόκειται για μαζική εξόντωση… 
 Μήπως επειδή παρακολουθώντας  με αμηχανία την εξέγερση στη  Γαλλία, σκοντάφτει στη μελαγχολία που προκαλεί η συναίσθηση ότι η κοινωνική δυναμική ηττήθηκε στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο; Οι Γάλλοι εξεγείρονται  γι' αυτό που στην Ελλάδα έχει εφαρμοσθεί ήδη από το 2012-2013, αλλά εμείς, αποκαμωμένοι και βυθισμένοι στην ενοχική μας απάθεια, κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα…
 Μήπως λόγω της συνειδητοποίησης των αληθινών δεδομένων σε ο,τι αφορά τον έλεγχο της χώρας ; Οι αναγκαστικοί, λόγω συγκυρίας, συμβιβασμοί και τα «χατίρια» που μας έκαναν οι εταίροι αγοράζοντας  χρόνο μέχρι νεωτέρας, δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση και αυτονόμηση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας… Αντιθέτως η ιδιοκτησία  της οικονομίας ανήκει αποκλειστικά στους δανειστές και οι υπήκοοι απλώς στενάζουν… Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι εξακολουθούν να  μετράνε και το ένα ευρώ, η μικρομεσαία αγορά  παραμένει παράλυτη, η ανεργία κάνει πάρτι και η κοινωνική συνοχή κηδεία…
Ο Σαμαράς στην πρόσφατη συνέντευξή του στη Real News, περίπου ομολόγησε κυνικά  το σχέδιο που έστησαν με τον Βενιζέλο  για τον εγκλωβισμό του Αλ.Τσίπρα στο θανατηφόρο σπιράλ των τετελεσμένων…
Παρέδωσαν έναν πολυτραυματία ασθενή σε κωματώδη κατάσταση, με το σύστημα του βαθέως παρακράτους που ελέγχει ακόμη μηχανισμούς στη δημόσια διοίκηση, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, τη Δικαιοσύνη  και  φυσικά τα ΜΜΕ, έτοιμο να σαμποτάρει κάθε απόπειρα ίασης…
Μπορεί η διαχείριση αυτού του σχεδίου να πάσχει από την ανερμάτιστη, εθελόδουλη και διαρκώς γελοιοποιούμενη από την ίδια της την ανεπάρκεια Αντιπολίτευση  αλλά  ο πυρήνας του προβλήματος παραμένει αναλλοίωτος, εάν δεν επιδεινώνεται κιόλας…
Η χώρα παραμένει  μνημονιακή  αποικία χρέους με δεσμεύσεις και δεσμά που ναι μεν δεν λύνονται  αυτομάτως, αλλά αλίμονο μας αν παραδοθούμε στη λογική της νομοτέλειας…
Η μόνη εφικτή στρατηγική σ’ αυτή την ενδιάμεση φάση, δεν μπορεί να είναι άλλη από τη στρατηγική της ανάσχεσης των αδικιών, στην οποία οφείλει να επικεντρώσει η κυβέρνηση μετά και την εκταμίευση της πρώτης δόσης…
Ο κόσμος είναι ώριμος, δεν θέλει παροχές, θέλει όμως επιτακτικά να νοιώσει ότι δεν καταδιώκεται. Αυτό είναι το μείζον προαπαιτούμενο…
Είναι ο μόνος τρόπος για να ανακτηθεί η χαμένη σύνδεση με την κοινωνία, πριν επέλθει η πλήρης αποσύνδεση λαού και ηγεσίας …