O Κλοπ, η Λίβερπουλ, ο σεβασμός στην ιστορία και ο... Παναθηναϊκός
του Αλέξανδρου Σόμογλου
Το ξέρω, θα σας ξενερώσω με το κείμενο που ακολουθεί και γι’ αυτό σας ζητώ προκαταβολικά συγνώμη. Πάνω που αγωνιάτε να μάθετε για το αν ο Κοτσώνης έχει περισσότερους «κολλητούς» στην οικογένεια Μαρινάκη ή στην οικογένεια Μελισσανίδη, λέω να γράψω για την… ξενέρωτη πλευρά του ποδοσφαίρου. Ποια Λίβερπουλ, ποιος Κλοπ, ποια… Άμστελ που λέει και η διαφήμιση. Ας είναι, θα το επιχειρήσω. Άλλωστε φαντάζομαι ότι η μπύρα θα ρέει άφθονη στις pub κοντά στο «Άνφιλντ», καθώς κάθε παρουσία της «κόκκινης αρμάδας» σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, πιστοποιεί απλά την πολύ βαριά κληρονομιά που κουβαλάει αυτή η θρυλική φανέλα και υπενθυμίζει στους νεότερους ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα στο νησί, τουλάχιστον σε ότι αφορά την εκπροσώπηση του αγγλικού ποδοσφαίρου στις διεθνείς διασυλλογικές διοργανώσεις.
Και κάπου εδώ ξεκινά η διαφορά της εποχής Κλοπ σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν της Λίβερπουλ και ιδιαίτερα με την εποχή Ρότζερς. Από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε η έναρξη της συνεργασίας των «κόκκινων» με τον Γερμανό τεχνικό, ο Κλοπ φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι η Ευρώπη (είτε το Champions, είτε το Europa League) αποτελεί προτεραιότητα για την ομάδα και ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα το αντιμετώπιζε ως πρόκληση δευτερευούσης σημασίας. «Όταν ήρθα στο Λίβερπουλ κανείς δεν έδινε μεγάλη σημασία στην παρουσία μας στο Europa League. Τώρα που κληρωθήκαμε με τη Γιουνάιτεντ, καταλαβαίνετε για πόσο σημαντική διοργάνωση μιλάμε», είχε δηλώσει αμέσως μετά την αναγγελία της συνύπαρξης με τους «κόκκινους διαβόλους» του Φαν Χάαλ στη φάση των «16». «Καρφί» για τον προκάτοχό του; Ίσως…
Αν ρίξει όμως κανείς μια ματιά στον τρόπο που αντιμετώπιζε τα ευρωπαϊκά παιχνίδια ο Ρότζερς, όχι καρφί του χρειαζόταν, αλλά ολόκληρη… ταβανόπροκα! Επί των ημερών του Βορειοϊρλανδού, η Λίβερπουλ διαχειριζόταν τους αγώνες στο Europa, με λογική… φιλικών αναμετρήσεων. Ρόσιτερ, Μπράναγκαν, Τσιριβέγια, και ποιον δεν έβλεπες να παρελαύνει στην ενδεκάδα στα δύο πρώτα παιχνίδια του ομίλων κόντρα σε Μπορντό και Σιόν. Ο Ρότζερς δεν έκανε τίποτα λιγότερο από το να προσβάλλει την ίδια την κληρονομιά του συλλόγου, υποτιμώντας προκλητικά τη σημασία μιας μεγάλης ευρωπαϊκής πορείας.
Με τον Κλοπ τα πάντα άλλαξαν. Το καταλάβαινε κανείς ακόμη και στην πρεμιέρα του με τη Ρούμπιν στο «Ανφιλντ», που μάλιστα δεν στέφθηκε από επιτυχία. Έβλεπες όμως το πάθος του, έβλεπες την πίστη του, ένιωθες την τρέλα του.
Και σήμερα, έξι μήνες μετά, η Λίβερπουλ καμαρώνει περήφανη σε έναν ακόμη ευρωπαϊκό τελικό. Ανεξαρτήτως τι θα συμβεί στη Βασιλεία κόντρα στη μόνιμη κάτοχο του τροπαίου, Σεβίλλη, η εποχή Κλοπ έχει πλέον ξημερώσει με τον πιο ελπιδοφόρο τρόπο για τα εκατομμύρια φίλων των «κόκκινων» σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και η μεγάλη επιστροφή ξεκινάει από το… φυσικό περιβάλλον των “reds”: Την Ευρώπη. Εκεί που καμιά αγγλική ομάδα δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία της.
Κάπου εδώ, ξεκινά και η σύγκριση με την ελληνική ομάδα που, τουλάχιστον, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, αποτελούσε τον αναμφισβήτητα κορυφαίο πρεσβευτή του ποδοσφαίρου μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις: Τον Παναθηναϊκό.
Αν κάποιος πρέπει να διδαχθεί από το σεβασμό που επέδειξε ο Κλοπ στην ευρωπαϊκή κληρονομιά της Λίβερπουλ, αυτός είναι ο Γιάννης Αλαφούζος και οι συνεργάτες του, οι οποίοι έχουν υποπέσει σε ένα ολέθριο σφάλμα όλα αυτά τα χρόνια. Αντιμετωπίζουν την παρουσία του Παναθηναϊκού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όπως ο… Μπρένταν Ρότζερς.
Για την πορεία των «πράσινων» εντός των συνόρων, μπορεί να βρει κανείς χίλιες δυο δικαιολογίες. Άλλες βάσιμες, άλλες όχι τόσο…
Για την εξαφάνιση του Ευρωπαίου Παναθηναϊκού, για την αγωνιστική σμίκρυνση μιας ομάδας που έκανε περήφανη τους φίλους της κάθε φορά που ταξίδευε εκτός συνόρων, ταπεινωτικοί αποκλεισμοί σαν αυτοί από την Καμπάλα, δεν συγχωρούνται.
Η Ευρώπη ήταν, είναι και θα παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι του «τριφυλλιού». Είναι η κληρονομιά του, η ίδια του η φύση. Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζεται ως μια… παράπλευρη ενασχόληση.
Όχι. Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να χτίσει το καλοκαίρι μια ομάδα που θα κατακτήσει το πρωτάθλημα. Επιβάλλεται πριν και πάνω απ’ όλα να ανακτήσει το ευρωπαϊκό του dna. Να αρχίσει με σταθερά βήματα να αποκτά τη χαμένη του αξιοπιστία στις διεθνείς διοργανώσεις, όποια κι αν είναι αυτή. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, μετά την ελεύθερη πτώση των τελευταίων ετών, η επούλωση των πληγών που έχουν ανοίξει μπορεί να γίνει πιο εύκολα στο Europa και όχι στο Champions League. Μικρή σημασία, όμως, έχει η διοργάνωση.
Το ζητούμενο, όμως, είναι να σεβαστεί ο Παναθηναϊκός την ίδια του την ιστορία. Να ακολουθήσει το παράδειγμα του Κλοπ, που θυσίασε αγώνες στην Premier League παρατάσσοντας ενδεκάδες με ρεζέρβες για να εμφανίζει την καλύτερη δυνατή σύνθεση στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Η Λίβερπουλ και η ανάκτηση της δικής της ευρωπαϊκής ταυτότητας, δείχνει το δρόμο στον Παναθηναϊκό. Απομένει να διαπιστώσουμε αν οι «πράσινοι» διδαχτούν από τη δική της αναγέννηση…
