DATE

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017


Ο πόλεμος τελείωσε, το μαγαζί χαρίζεται


Του Θέμη Καίσαρη
Η εποχή Αλαφούζου βρίσκεται και επίσημα στην αρχή του τέλους της. Δεν είμαστε στο “φεύγω”, είμαστε στο “θα φύγω”. Και όποια κι αν είναι η πορεία μέχρι το “φεύγω”, όποια και αν θα είναι η επόμενη μέρα όταν αυτό θα ακουστεί, μπορούμε από σήμερα να κρίνουμε την εποχή Αλαφούζου στο τιμόνι του Παναθηναϊκού.
Ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Είτε θες να κρίνεις πολύ αυστηρά, είτε θες να στρογγυλέψεις πράγματα και καταστάσεις, υπάρχει μόνος ένας τρόπος να το δεις. Ο Αλαφούζος απέτυχε πλήρως.

ΑΦΗΝΕΙ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ο λόγος που δεν μπορεί κανείς να το δει αλλιώς είναι απλός. Ο Αλαφούζος, κανείς δεν το αρνείται, ανέβηκε στο καράβι όταν αυτό πήγαινε καρφί για τα βράχια, σαπισμένο. Δεν ανέβηκε σ’αυτό για να το οδηγήσει στις ανοιχτές θάλασσες και σε μέρη πρωτόγνωρα, δεν το ανέλαβε για να το μεγαλώσει και να το κάνει καλύτερο από ποτέ, τίποτα απ’όλα αυτά.
Το ανέλαβε λίγο πριν τα βράχια με έναν και μοναδικό στόχο: να το σώσει. Για να το γλιτώσει απ’τη σύγκρουση, για να κλείσει τα ρήγματα, να αντλήσει τα νερά, να το κρατήσει στην επιφάνεια. Αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός στόχος του Αλαφούζου.
Και κάθε λέξη της χθεσινής ανακοίνωσης περιγράφει τέλεια το πως απέτυχε σ’αυτήν την αποστολή. Το καράβι βρίσκεται πάνω-κάτω στην ίδια κατάσταση που ήταν όταν ο Αλαφούζος ανέβηκε σ’αυτό. Η πορεία του είναι ξανά προς τα βράχια, το καράβι βρίσκεται στην ίδια, ίσως και χειρότερη, κατάσταση που το βρήκε, σαπίζει και χρειάζεται ο,τι και πριν από πέντε χρόνια: κάποιον να το σώσει.
Με μια λέξη. Αποτυχία. Πλήρης, παταγώδης, αναμενόμενη, δικαιολογημένη, όπως κι αν την πεις, δεν αλλάζει κάτι. Αποτυχία.

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕ


Εκτός βέβαια κι αν αλλάξεις πρίσμα. Αν δεις τα πράγματα διαφορετικά. Μερικές φορές η αποτυχία και η επιτυχία αλλάζουν θέσεις, αν απλώς μεταφέρεις τον στόχο. Κάποιες άλλες φορές, η αποτυχία στα μάτια των πολλών φτάνει να είναι ακόμα και επιτυχία στα μάτια του ίδιου του πρωταγωνιστή.
Τι, δεν πιστεύετε πως ο Αλαφούζος μπορεί να πέτυχε; ΟΚ, θα σας πω μια ιστορία.

ΑΓΟΡΑΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ ΜΑΓΑΖΙ


Υπήρχε κάποτε ένα παρατημένο καλοκαιρινό κέντρο. Είχε γνωρίσει δόξες παλιά, αλλά βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, παρατημένο. Απ’το πουθενά, το απέκτησε ένας τύπος που δεν είχε καμία σχέση με τέτοια μαγαζιά.
Είχε ένα απλό και ταπεινό σχέδιο. Χαμηλό μπάτζετ κι ο,τι γίνει. Δεν προσέλαβε κανένα μεγάλο όνομα, δεν έκανε καμία φοβερή επένδυση. Πόνταρε σε ανθρώπους που με λίγα λεφτά θα έστηναν ένα σχήμα που θα μπορούσε να τραβήξει με λίγη τύχη. Θα άνοιγε μόνο Σάββατο κι ο,τι γίνει.

ΓΛΥΚΑΘΗΚΕ ΑΠ'ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ


Ο κόσμος αγάπησε τη νέα προσπάθεια, το μαγαζί απέκτησε υποστηρικτές. Και, ποιος θα το πίστευε, απ’το πουθενά, το μέρος όχι μόνο επέζησε, αλλά γνώρισε και μια επιτυχία που κανείς δεν περίμενε. Χαμός, δόξα, επιτυχία, το ηθικό στα ύψη.
Το αφεντικό γλυκάθηκε, το ίδιο κι ο κόσμος. Σιγά-σιγά, το σχέδιο του μαγαζιού άλλαξε. Επενδύσεις, χρήμα, πολυτέλεια σε σχέση με τα παλιά. Όχι πια “χαμηλό μπάτζετ-χαμηλές προσδοκίες”. Ο ουρανός είναι το όριο, πάμε, τα θέλουμε όλα, πάμε να γίνουμε το μεγαλύτερο μαγαζί. Καλύτερο προσωπικό, μεγαλύτεροι μισθοί, ονόματα, χαμός. Ανοιχτά και Πέμπτη και Παρασκευή και Σάββατο και Κυριακή.

ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ, ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΕΠΕΣΕ ΕΞΩ


Η επένδυση δεν βγήκε. Ο προϋπολογισμός ξέφυγε, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν, το μαγαζί άρχισε ξανά να πέφτει έξω. Το αφεντικό ήταν αναγκασμένο να βάζει διαρκώς το χέρι στην τσέπη, άρχισε κάθε τρεις και λίγο να αλλάζει πλάνο, πρόσωπα, υπευθύνους, κτλ. Χάος.
Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν, αντίθετα έγιναν χειρότερα. Το προσωπικό έμενε για μήνες απλήρωτο, αγωνιώντας για την τύχη του. Το αφεντικό ξαφνικά επαναδραστηριοποιήθηκε, τακτοποίησε κάποια απ’τα χρωστούμενα, έδωσε εντολή να γίνει ο,τι καλύτερο για τη νέα σεζόν.
Σύντομα όμως οι φόβοι επανήλθαν. Και το αφεντικό τελικά ανακοίνωσε πως κουράστηκε. Δεν αντέχει άλλο να ασχολείται και να πληρώνει, δηλώνει πως θέλει να δώσει το μαγαζί σε όποιον θέλει να το πάρει, μαζί με τα ανοίγματα και τα χρέη του.  Κάπου εκεί, ένας φίλος του αφεντικού, δεν άντεξε και του είπε τις σκέψεις του. “Ρε συ, τι τα ήθελες τα μεγαλεία; Μια χαρά δεν ήταν στην αρχή, που το πλάνο ήταν πιο ταπεινό; Έκανες το λάθος να κυνηγήσεις τα πολλά και έπεσες έξω. Πλήρης αποτυχία, κι εσύ λεφτά έχασες και το μαγαζί πήγε κατά διαόλου και τώρα να δούμε ποιος θα το πάρει έτσι όπως είναι”.
Το αφεντικό εκτίμησε την ειλικρίνεια του φίλου του κι έτσι του είπε την αλήθεια. “Μα νομίζεις πως με νοιάζει και τόσο πολύ πια το μαγαζί ή τα λεφτά; Ξέρεις γιατί το πήρα; Γιατί δίπλα μένει ένας εχθρός μου, κάποιος που παλιά ήμασταν συνέταιροι, αλλά τα σπάσαμε με άσχημο τρόπο. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον ενοχλεί η φασαρία, ειδικά το Σάββατο το βράδυ που κοιμάται νωρίς και το πρωί ξυπνάει να πάει στην εκκλησία”.
“Γι’αυτό το πήρα το μαγαζί και γι’αυτό το μεγάλωσα κιόλας, για να τον ενοχλώ όσο περισσότερο γίνεται. Δεν με νοιάζει που δεν πήγε και τόσο, ούτε με απασχολούν αυτά που έχασα. Θα ήθελα να έχει πάει καλύτερα, αλλά το βασικό δεν ήταν αυτό. Να τον ενοχλώ με τη φασαρία ήθελα και το πέτυχα”.      Ο φίλος αιφνιδιάστηκε, αλλά δεν του πήρε πολύ για να καταλάβει γιατί το αφεντικό μιλούσε για επιτυχία. Στο μυαλό του εξηγήθηκαν με μιας και οι ανεξήγητα κακές επιλογές των τελευταίων χρόνων και οι παλινωδίες, πλέον δεν απορούσε, κατάλαβε πως άλλος ήταν ο στόχος.
Είχε όμως μια τελευταία ερώτηση. “Καλά όλα αυτά, αλλά αφού ήθελες να τον ενοχλείς, γιατί σταματάς, γιατί αφήνεις το μαγαζί;” Το αφεντικό χαμογέλασε. “Πέρασε ο καιρός και τώρα τελευταία τά’χουμε βρει ξανά. Ξέρεις πως είναι αυτά, περασμένα-ξεχασμένα”.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΚΟΝΤΡΑ


Αυτή ήταν η ιστορία. Αληθινή ή όχι, ο καθένας σας ας το κρίνει μόνος του. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για τις σκέψεις μου, απλώς τις καταθέτω.
Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ποιος ήταν ο “γείτονας" που “ενοχλούσε” τόσα χρόνια το αφεντικό του μαγαζιού, ποιος ήταν ο εχθρός που πολεμούσε. Μπορεί επίσης να σκεφτεί που και πότε ξεκίνησε η κόντρα τους. Λίγο πριν το αφεντικό αποκτήσει το μαγαζί, όταν ήταν συνέταιροι σε άλλη, τελείως διαφορετική επιχείρηση.
Μπορεί επίσης, με αρκετά καλή μνήμη ή μια καλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, να θυμηθεί τη φορά που ο γείτονας μίλησε για την ενόχληση που δέχεται. Γραπτώς, με επίσημη ανακοίνωση που ξεκινούσε περιγράφοντας ακριβώς ποιος τον ενοχλεί, με ποιον τρόπο και, πάνω απ’όλα, από πότε. Από τότε που σταμάτησαν να είναι συνέταιροι.
Τέλος, ο καθένας μπορεί να έχει διαπιστώσει τελευταία πως όντως οι δυο τους, αφεντικό και γείτονας, δεν είχαν τις συνήθεις εντάσεις. Αντιθέτως, μια απλή παρατήρηση ήταν αρκετή για να καταλάβει κανείς πως δεν μοιάζουν εχθροί πια, αλλά περισσότερο σύμμαχοι, αν όχι φίλοι.

THE WAR IS OVER ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ


Ο πόλεμος τελείωσε. Το “αφεντικό” κι ο “γείτονας” τα βρήκαν, ξανά. Περασμένα-ξεχασμένα. Πως το λένε οι μπάτσοι στις αμερικανικές ταινίες στο πλήθος που μαζεύεται; “Δεν υπάρχει πια τίποτα να δείτε εδώ, προχωρήστε, απομακρυνθείτε”.
Α, ξέχασα. Εσάς δεν σας ενδιαφέρουν οι πρωταγωνιστές. Εσείς καίγεστε για το μαγαζί της ιστορίας, αυτό αγαπάτε και νοιάζεστε για τη δική του τύχη. Ε, για το μαγαζί τα είπαμε. Βρίσκεται στην ίδια άθλια κατάσταση που ήταν και στην αρχή της ιστορίας, όταν ξαφνικά το ανέλαβε κάποιος για να το σώσει.

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ


Το μαγαζί χαρίζεται και περιμένει τον επόμενο. Που είτε θα θέλει να το σώσει, είτε θα θέλει να ενοχλήσει κανέναν γείτονα. Ένα απ'τα δύο, μπορεί και τα δύο μαζί μπορεί και κάτι άλλο, θα το δούμε. Όχι όταν εμφανιστεί, αλλά όταν θα έρθει η ώρα να αποχωρήσει κι αυτός.
Οι σχέσεις κρίνονται στο φινάλε, όχι στην αρχή. Αυτό να θυμόμαστε μέχρι να δούμε την επόμενη μέρα.

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Τελικά , σημασία έχει << πόσα >> έχεις ...



του Ίωνα Παπαδάκη 

Δεν έχει σημασία «πόσο» είσαι… Σημασία έχει «πόσα» έχεις.
Για πόσα μετάνιωσες, πόσα έκανες, πόσα θα ήθελες να είχες κάνει, πόσα να μην είχες κάνει, πόσα να πεις και για πόσα να σωπάσεις!
Γιατί (σίγουρα) θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάξεις πάνω από τον ώμο σου και θα θυμηθείς, θα αναπολήσεις, θα μετανιώσεις για τους στόχους που ξέχασες και θα βάλεις νέους… Και αυτό θα το κάνεις όταν είσαι έτοιμος κάτι να αλλάξεις!
Δύσκολη η στιγμή που «κοιτάς» πάνω από τον ώμο σου! Αλλά παραγωγική και διδακτική… Ξέρεις λοιπόν τι έμαθα εγώ σε μία τέτοια «ματιά»;
Έμαθα (και κατάλαβα) ότι «χάνουμε» χρόνο, πολύ χρόνο! Και μάλιστα δεν τον «χάνουμε», ούτε τον «ξοδεύουμε»… τον σπαταλάμε άσκοπα!
Σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε, σε έγνοιες που δεν έχουν αξία, λύση και ουσία, σε σχέδια που έμειναν στρα χαρτιά, σε προσδοκία που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, σε συναισθήματα (καλά ή κακά δεν έχει σημασία) και υποσχέσεις που ακολούθησαν το νόμο της βαρύτητας και σε προσμονή που έγινε απογοήτευση!
Και ξέρει γιατί; Γιατί οι απαντήσεις και η ζωή είναι τώρα! Και αυτό ισχύει για όλους (και για όλα).
Και γιατί το παρελθόν μπορεί να ορίζει ποιος είσαι τώρα, όμως το παρελθόν είναι κατασκεύασμα του μυαλού! Και το μέλλον… κι’ αυτό κατασκεύασμα του μυαλού είναι…
Ένα είναι βέβαιο: Ότι και το παρελθόν και το μέλλον μπορεί να σε στοιχειώσει και να σπαταλήσεις χρόνο, αναλύοντας τα «πρίν» και κυνηγώντας τα «μετά» που δε διαφέρουν και πολύ από τους δαίμονές σου!
Και στο «τέλος της ημέρας» θα σε τυφλώνει αυτό το «κυνηγητό» (και αυτό είναι βέβαιο) και θα σε κάνει να το πιστέψεις! Και ξέρεις τι θα πάθεις βλάκα μου;
Θα σπαταλήσεις το «τώρα»! Γιατί αυτό το «τώρα» θα σου δώσει απαντήσεις, γιατί η καρδιά θέλει να ζει στο «τώρα», γιατί το «τώρα» είναι πιο δυνατό από το «πρίν» και γιατί απλά δεν μπήκες στη διαδικασία να το καταλάβεις…
Και δεν θα ζήσεις το «τώρα»! Γιατί σε αυτό το «τώρα» που έχτισες θα φέρεις παρέα και τους δαίμονές σου… (ξέρεις εσύ) τα «πρέπει», τα «δεν πρέπει», τα «και αν;»…
Και όλα αυτά χωρίς να σκεφτείς το βασικότερο:
Ότι, ότι και να κάνεις, δεν ξέρεις τι θα γίνει «μετά»…
Και προσπαθείς λυσσαλέα να το ελέγξεις… Αλλά θα χάσεις βλάκα μου!
Μην προσπαθήσεις λοιπόν, να το ελέγξεις! Και ξέρεις γιατί; γιατί από εδώ και πέρα αρχίζει η διασκέδαση. Άλλωστε δεν υπάρχει άλλος «πραγματικός» χρόνος πέρα από αυτό το διαβολικό «τώρα»!
Τι κι αν έχασες φίλους, έρωτες, δικούς σου ανθρώπους. Να τους βάλεις -με δόξα και τιμή- εκεί που τους αξίζει! Να τους τιμήσεις για το χρόνο που τους χάρισες και για το χρόνο που σου χάρισαν! Να τους θυμάσαι με αγάπη (και με κακία και θυμό και πίκρα καμιά φορά… ούτε αυτό είναι κακό!), γιατί σε έφεραν εδώ που είσαι!
Θύμωσες όταν έπρεπε, έκλαψες όταν έπρεπε, μέθυσες όταν έπρεπε, ξέσπασες όταν έπρεπε… Αν δεν τα είχες κάνει όλα αυτά τώρα δεν θα ήσουν εσύ εδώ και εκείνοι εκεί (όπου και αν είναι αυτό το «εκεί»)…
Οπότε μην σπαταλάς άλλο χρόνο βλάκα μου!
Μην μένεις χωρίς αυτοκίνητο σήμερα, γιατί ελπίζεις ότι θα αποκτήσεις μία Ferrari αύριο! Μην «θάβεις» κάτι πολύτιμο, για κάποτε σου έκλεψαν ένα ίδιο! Μην ζητάς να μάθεις το τέλος της ταινίας, γιατί δεν θα έχει καμία αξία η ταινία!
Μην αφήνεις τους δαίμονές σου να παίζουν με το «τώρα» σου και να κλέβουν το χρόνο σου… Γιατί κάποια στιγμή θα ανακαλύψεις ότι τα «πρίν» είναι πολύ περισσότερα από τα «μετά» και το «τώρα» περνάει και χάνεται (που λέει και το τραγούδι)!
Φρόντισε μόνο να μην είναι πολύ αργά και γίνουν οι δαίμονές σου, οι καλύτεροί σου φίλοι! Α! και κάτι τελευταίο… Αν αποφασίσεις να πας βόλτα στο δάσος, ένα είναι σίγουρο: Ο λύκος θα τριγυρίζει πάντα εκεί!
Τώρα, έχει καμία σημασία να πω αν αυτές
τις γραμμές τις «χρωστάω» 
σε άντρα ή γυναίκα;
Μπααααααα
Σημασία έχει οτι κάπου τις χρωστάω 
και κάπου τις χαρίζω…

https://ionistis.wordpress.com

Οι Λέσχες της Ανατροπής



του Μάκη Ανδρονόπουλου


Βαθιά κατάθλιψη κυριαρχεί στη χώρα παρά το ελληνικό καλοκαίρι κι αυτό είναι λογικό, όχι μόνο για τις καταστροφές από τις φωτιές, αλλά γιατί φαίνεται να έχει εδραιωθεί η απαισιοδοξία. Όλα δείχνουν να έχει καταστραφεί κάθε δυνατότητα διεξόδου και κυρίως, πως δεν υπάρχει ηγεσία που θα μπορούσε να οδηγήσει τον κόσμο στο ξέφωτο. Παρ΄ όλα αυτά, υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες που συντηρούν τη φλόγα της αισιοδοξίας, άλλοτε μέσα από την έκφραση του θυμού, άλλοτε στα όρια του -σύμφωνα με το σύστημα- γραφικού, ίσως και στα όρια του ανορθολογισμού και έτσι εκτίθενται με προσωπικό κόστος.

Δεν πρόκειται για βολεμένους ανθρώπους με κάβες εκατομμυρίων στο εξωτερικό. Είναι άνθρωποι των μεσαίων στρωμάτων με μόρφωση και εμπειρίες που δεν αποδέχονται το μοιραίο, το πεπρωμένο και άλλα ηττοπαθή ιδεολογήματα του συστήματος. Δεν αποδέχονται το αμετάκλητο της θανάτωσης της Ελλάδας και του ελληνισμού. Δεν αποδέχονται το καθεστώς της υποκρισίας και της μιζέριας και αντιδρούν ως δημοκρατικοί άνθρωποι πολιτικά και κοινωνικά. Αντιδρούν φτιάχνοντας κυκλώματα και παρέες που θα γράψουν ιστορία, όπως έγραψε το κύκλωμα της Φιλικής Εταιρείας, ανατρέποντας την πιο σκληρή διεθνή τάξη πραγμάτων, εκείνη της Ιεράς Συμμαχίας.

Σχετική παράδοση υπάρχει διεθνώς. Οι Γιρονδίνοι (Κοντορσέ, Βερνιώ, Γκυαντέ, Ζανσονέ) ήταν μια σημαντική πολιτική ομάδα, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη Γαλλική Επανάσταση, όπως άλλωστε και οι Ιακωβίνοι (ορεινοί – Δαντών, Ροβεσπιέρος και Μαρά) που επικυριάρχησαν (είχαν 2000 λέσχες σε όλη τη Γαλλία), άλλο εάν μετά σφάχτηκαν μεταξύ τους. Ήταν και η φιλοβασιλική Λέσχη Φεγιαντίνων που προέκυψε από διάσπαση των Ιακωβίνων, αλλά και η Λέσχη Κορδελιέρων που αυτοδιαλύθηκε το 1794 μετά το πέρας της Γαλλικής Επανάστασης. 

Στη Ρωσία, όλα τα ξεκίνησαν το 1825 από τους Δεκεμβριστές για να πάρουν τη σκυτάλη αργότερα οι Ναρόντνικοι και να φτάσουμε στους μενσεβίκους και τους μπολσεβίκους. Όλες αυτές οι λέσχες ξεκίνησαν από παρέες κοινού προβληματισμού .Στην εποχή μας, οι επαναστάσεις δεν συνηθίζονται. Εξεγέρσεις μικρής ή μεγαλύτερης κλίμακας συμβαίνουν, δεν είναι όμως ανατρεπτικές. Στην αραβική άνοιξη, με εξαίρεση την Τυνησία, τα αποτελέσματα των λαϊκών εξεγέρσεων οδήγησαν σε νέες δικτατορίες ή σε εμφύλιους. Οι ανατροπές, ειδικά στη Δύση, αν γίνονται, γίνονται μέσα από τη δημοκρατική διαδικασία και την κοινωνική πίεση. Ίσως πια οι επαναστάσεις να γίνονται μόνο στα εργαστήρια και στα γραφεία. Παρ΄ όλα αυτά, οι συνθήκες μοιάζουν επαναστατικές ή έστω, προεπαναστατικές.

Οι ΗΠΑ μοιάζουν να είναι σε μια τέτοια κατάσταση. Όταν γίνονται αυτά που έγιναν στο Σάρλοτσβιλ, όταν ο Αλ Γκορ προτείνει αλλαγή του τρόπου εκλογής προέδρου, όταν οι πιέσεις για τη δημιουργία «τρίτου κόμματος» είναι μεγάλες, όταν ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ λέει στο Χάρβαρντ ότι κάποιο λάθος υπάρχει στο σύστημα και το σκέπτεται να κατέβει για πρόεδρος, προφανώς οι καταστάσεις είναι πια οριακές και γι΄ αυτό εγκυμονούν «επαναστατικές» διεξόδους.

Ενδεχομένως και η Ελλάδα να είναι σε κάποια αντίστοιχη φάση. Οι ευαίσθητες ισορροπίες που έχει πετύχει στα χρόνια της χολέρας 2010-2017 ο ελληνικός λαός, είναι μεν αξιοθαύμαστες, αν και δυσκολοερμηνευτές, αλλά δεν είναι από πουθενά και καθόλου εγγυημένες ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όπως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι μεταρρυθμίσεις Μακρόν θα περάσουν στη Γαλλία. Φτάνει να θυμηθούμε το «κίνημα la nuit debout» που κράτησε τρεις μήνες, άσχετα αν το διέκοψε η τρομοκρατία και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. 

Η Ελλάδα λοιπόν έχει γεμίσει με Λέσχες προβληματισμού και Εταιρείες, Κινήσεις, Πρωτοβουλίες για το σύνταγμα, την κοινωνία, την αλλαγή, την οικονομία. Άλλες δήθεν, κρυπτοσυστημικές, άλλες είναι φορείς σκέψης για αλλαγή. Στοfacebook, όπου η Ελλάδα αναστενάζει, έχουν δημιουργηθεί εκατοντάδες, χιλιάδες παρέες, όχι μόνο γύρω από τη μουσική, τις ταινίες, την κουζίνα, αλλά και γύρω από την πολιτική, τα μνημόνια, τις τράπεζες, την οικονομία, την ανάπτυξη, τα επαγγέλματα. Είναι διαδικτυακές παρέες, φανερές ή κλειστές, που παράγουν ιδέες, μερικές σημαντικές μερικές όχι, αλλά με πάθος και αγωνία για το σήμερα και το αύριο της πατρίδας.  Αυτές οι παρέες αρχίζουν να επικοινωνούν μεταξύ τους, καθώς συνδέονται με κοινούς φίλους… Το αν θα γράψουν ιστορία θα το δείξει ο χρόνος. Το αισιόδοξο είναι ότι υπάρχουν .