DATE

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015


Το Πολυτεχνείο ενοχλεί .  Είναι επικίνδυνο


Του Δημήτρη Παπαχρήστου
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει ξεπεράσει την ιστορικότητα του, έγινε σύμβολο, έγινε μύθος, έγινε σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους που θέλουν να συνεχίσουν τον αγώνα από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς. Ως ιστορικό γεγονός έμεινε ανολοκλήρωτο γι' αυτό, ως ζώσα μνήμη, μπορεί να λειτουργεί καταλυτικά στο σήμερα και να φωνάζουν οι νέοι "το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το '73, Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία".
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να προέκυψε αυθόρμητα, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξε προεργασία, των φοιτητών αρκετά χρόνια πριν. Οι φοιτητικές παρέες, στις διάφορες σχολές, μέσα από το σκοτάδι, αναζητούσαν το φως της Ελευθερίας.
Η Δικτατορία μας βοήθησε να καταλάβουμε πως η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η πίστη μας πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους και ελεύθερους σκεπτόμενους ανθρώπους, είναι εφικτά. Η δικτατορία, με τη βία, τα βασανιστήρια, τις εξορίες, μα βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε πως η Ελευθερία είναι κάτι πιο πολύ από το ψωμί.
Σε όλο τον κόσμο, μέχρι την μακρινή Ταΐλάνδη, οι νέοι ξεσηκώνονταν, ενάντια στους δικτάτορες και ενάντια στον πόλεμο. Τότε συνεχιζόταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Στην Αμερική, είχαν ξεσηκωθεί οι φοιτητές. Στη Γαλλία ο Μάης του '68 τα έβαλε με την καταναλωτική καπιταλιστική κοινωνία αλλά δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να τα βάλει και να ανατρέψει την κοινωνία του θεάματος για την οποία μιλούσε ο Γκυ Ντεμπόρ και σήμερα καθορίζει την ζωή των τηλεθεατών μέσα σε μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας.
Σε παγκόσμιο επίπεδο συντελούνταν ανακατατάξεις, αναδιαρθρώσεις του συστήματος, σε πρόσωπα και σχήματα πάντα μέσα στα πλαίσια που καθορίζονταν από την πολυεθνική οικονομική βάση της εκμετάλλευσης και του κέρδους που είχαν και έχουν υψωθεί πάνω από την ανθρώπινη αξία, καθιστώντας τον άνθρωπο αριθμό, στατιστικό στοιχείο, ον καταναλωτικό, στους λογαριασμούς τους που σημαίνει και αναλώσιμο που εμπίπτει στις παράπλευρες απώλειες και αυτό σημειολογήθηκε στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, πάνω ακριβώς από το κεφάλι μας.
Στην Σοβιετική Ένωση αλλά και στη μακρινή επικυριαρχία της, συντελούνταν κομμουνιστικές ανακατατάξεις που οδηγούσαν στον κρατικό στρατιωτικού τύπου κομμουνισμό, όπου η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη , πέρασε στα χέρια, δηλαδή στην εξουσία, της μεγάλης νομεκλατούρας που σήμερα είναι μικρό κομμάτι μετά την κατάρρευση του 1980. Κυβερνάει, σαν να μην έγινε η επανάσταση του '17, σα να μην υπήρξαν τα σοβιέτ κι άντε να βρούμε που κρύβεται ο Γκορμπατσόφ και ο Γέλτσιν...
Θα μπορούσαμε μετά από τόσα χρόνια να κάνουμε την προσωπική και πολιτική αποτίμηση και όλοι μαζί να αναστοχαστούμε και να δούμε πιο ξεκάθαρα γιατί φτάσαμε έως εδώ και τι γίνεται ή μπορεί να γίνει σήμερα, δηλαδή στο δια ταύτα, τι κάνουμε.
Το Πολυτεχνείο μας βοηθάει να πιστέψουμε πως ακόμα και η ουτοπία μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Λειτούργησε το φοιτητικό κίνημα αυτόνομα, δεν είχε καθοδηγητές, υπήρξε αντιαυταρχικό, αντιεραρχικό και έκανε πραγματικότητα την άμεση δημοκρατία και για τρεις μέρες, λειτούργησε ως μια μεγάλη κομμούνα.
Η πολυμορφία του, έγινε ο πλούτος και η ομορφιά του και στους κόλπους του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος δρούσαν όλες αριστερές δυνάμεις, ακόμα και η σύγκρουση με την ΚΝΕ, ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ δεν έφερε τη διάσπαση αλλά μέσα στον κοινό αγώνα και στην εξέγερση σφυρηλάτησε την ενότητα κι έμειναν μέσα - κι ας ήταν η απόφαση του πολιτικού γραφείου να βγούμε έξω, να κάνουμε διαδήλωση στο Σύνταγμα.
Σε όλες τις δραστηριότητες, στις σχολές, στους τοπικούς συλλόγους, στη σύγκρουση με τους εγκάθετους της Χούντας στις σχολές, υπήρξε αλληλεγγύη που εκφράστηκε με τις καταλήψεις της Νομικής με το σύνθημα "φέρτε μας τα αδέρφια μας πίσω", όταν με τον νόμο 1347 τον Φλεβάρη του 1973,  η Χούντα στράτευσε βιαίως διακόπτοντας τις σπουδές, πάνω από εκατό φοιτητές από όλες τις σχολές.
Η Δικτατορία περιόρισε το εύρος των αιτημάτων μας. Έγινε πρωταρχική η ανάγκη να πέσει. Έξι χρόνια είναι πολλά, δε θα γίνουνε επτά. Συνεπώς το "κάτω η Χούντα, Ελευθερία, Δημοκρατία", έφερε από δίπλα το "εργάτες, αγρότες, φοιτητές", το "κάτω το κράτος, λαοκρατία", "έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ", "κάτω ο ιμπεριαλισμός".
Εν σπέρματι, υπήρχαν όλα αυτά τα αιτήματα και το όνειρο του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και η ρήξη και η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που φτιάχνει χούντες...
Το κυρίαρχο όμως ήταν να πέσει η Χούντα και φυσικά όχι στην αγκαλιά αυτών που την εξέθρεψαν, που παρουσιάστηκαν μετά την τραγωδία της Κύπρου ως κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ορκίστηκαν. Είναι χαρακτηριστική η φωτογραφία του Γκιζίκη, πρόεδρου της Χούντας, να ορκίζει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Είχε προηγηθεί η γέφυρα του Αβέρωφ και η πρωθυπουργία του Μαρκεζίνη.
Η εξέλιξη αυτή δεν έφερε την δικαίωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και πολύ περισσότερο των νεκρών αυτών που έδωσαν το αίμα τους και τη ζωή τους. Η κατάσταση αυτή καθόρισε την πορεία της μεταπολίτευσης και φτάσαμε στη σημερινή κρίση που δεν είναι μονάχα οικονομική.
Το Πολυτεχνείο ενοχλεί, είναι επικίνδυνο, εξακολουθεί να είναι αγκάθι στα μαλακά της υπνώττουσας κοινωνίας. Το αγκάλιασαν μέχρι ασφυξίας, αν ήταν δυνατόν να το πνίξουν. Τη μικρή μειοψηφία την έκαναν γενιά, τους ελάχιστους που έκαναν διαφορετική επιλογή και μπήκαν στα κόμματα ή πήραν κάποιες θέσεις, αποσυνάγωγους και τους παρουσίασαν ως προδότες και γενικεύοντας επί σκοπόυ κατηγόρησαν όλους και όλες που εξεγέρθηκαν, πως ευθύνονται ακόμα και για τη σημερινή κρίση.
Όλοι αυτοί υπηρέτες του συστήματος, τώρα κρίνουν και καταδικάζουν καθώς περνούν τα χρόνια. Αν υπήρχαν τότε θα ήταν ενάντια στην εξέγερση, γι' αυτό και σήμερα πάνε να συκοφαντήσουν τους συντρόφους μας που έβαλαν το κεφάλι τους στον ντουρβά.
Οι επιλογές τους πολιτικές και κομματικές, σεβαστές. Απ' τη στιγμή που γίνανε δημόσια πρόσωπα η κριτική είναι το δικαίωμα της ελευθερίας και της έκφρασης, όχι όμως η συκοφαντία, η συνωμοσιολογία, η παραπληροφόρηση  και διαστρέβλωση των γεγονότων...
Το Πολυτεχνείο είναι η ζώσα μνήμη. Έρχεται από τον Μαραθώνα, βγαίνει από τα κόκαλα τα ιερά του '21, είναι το ΟΧΙ του '41, είναι το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος κόντρα στους δανειστές μας και στην Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας, είναι το πολιτικό υποκείμενο της κοινωνίας και η αρχή των νέων αγώνων.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015


Ο Ελέφαντας με τη Βίβλο και το Κοράνι




του Βασίλη Παπανδρέου 

Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για τον Ελέφαντα στο δωμάτιο. Ο Ελέφαντας είναι 
μεγάλος, καθόλου φιλικός και είναι ο ίδιος εδώ και χιλιάδες χρόνια...
Άλλοτε ο Ελέφαντας κρατούσε σταυρό, άλλοτε Κοράνι, άλλοτε Βίβλο ή Ταλμούδ. Άλλοτε 
φορούσε ράσα, άλλοτε άλλοτε σαρίκι κι άλλοτε τουρμπάνι ή ροζάριο. Ο Ελέφαντας δεν αλλάζει! 
Αλλάζει μόνο ο «τρόπος» με οποίο θα επιλέξει να αφιονίσει τα πλήθη.
Γιατί είναι δύσκολο να πείσεις τους λαούς να ξεκινήσουν σταυροφορίες, ιεραποστολές, τζιχάντ 
και ιερά εξέταση στο όνομα του πετρελαίου, του πλούτου και της εξουσίας.

Στο όνομα του Ελέφαντα όμως; Χιλιάδες χρόνια η ίδια ιστορία, πάντα στο όνομα του ενός, του 
μοναδικού, του απόλυτου και παντοδύναμου Ελέφαντα!
Απλώς, ο δυτικός Ελέφαντας, μετά από 2,000 χρόνια, βαρέθηκε να ζητάει αίμα και αρκείται 
στους ομοφυλόφιλους, στις αμβλώσεις και ενίοτε σε κορμάκια παιδιών.

Ο ανατολικός ελέφαντας όμως, αφού παρακολούθησε για χρόνια τον δυτικό να ρημάζει το 
σύμπαν (υπήρχε κάποτε και 12θεος Ελέφαντας, αλλά δεν «έπιανε μία» μπροστά στον 
Ελέφαντα με τη Βίβλο), έχει έρθει αποφασισμένος να δείξει στον πλανήτη πόσο καλά έχει μάθει 
το «μάθημά» του.

Το θεμελιώδες ζήτημα ήταν είναι και θα είναι... με ποια «λογική» δισεκατομμύρια άνθρωποι ανά 
τους αιώνες συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο δικός τους «φανταστικός Ελέφαντας» τους δίνει το 
δικαίωμα να σκοτώνουν «αληθινούς ανθρώπους».

Βοήθειά μας και ο Ελέφαντας να μας φυλάει! Ο δικός μας. Όχι των άλλων... 



Κάτι σκληρό, που πρέπει να ειπωθεί



Η χθεσινή νύχτα τρόμου στο Παρίσι είναι κάτι πρωτόγνωρο επειδή εισάγει το Δυτικό κόσμο και κατά βάση τη γηραιά Ήπειρο σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ολοσχερώς και αδιακρίτως. Δυστυχώς δε βιώνουμε τη δική μας – γεωγραφικά- 11η Σεπτεμβρίου μα ένα κατακόρυφο εκφυλισμό της. Οι δίδυμοι πύργοι ως στόχος αφήναν ερμηνευτικά περιθώρια για αναλύσεις με βάση τη συμβολοποίηση. Τα εξηγητικά εργαλεία της 'παραδοσιακής' τρομοκρατίας μπορούσαν ακόμα να λειτουργήσουν, έστω και ως συμπλήρωμα στο καινούργιο ουαχαμπι-ισλαμιστογενή τρόμο στη βάση του αιτίου-αιτιατού, του μέσου-σκοπού. Ακόμη, εντελώς σχηματικά και η περίπτωση του Charlie Hebdo.   Άλλωστε οι επιθέσεις σε Μαδρίτη(2004) και Λονδίνο(2005), αντιμετωπίστηκαν περισσότερο ως μεμονωμένα περιστατικά με αναλύσεις που ενέπλεκαν μέχρι και μικροπολιτικές των εσωτερικών του κράτους. Όταν όλοι οι ευρωπαίοι δηλώσαμε πως «είμαστε αμερικανοί», στη πραγματικότητα συμπαρασταθήκαμε στο πένθος ως μακρινοί συγγενείς. 

Σαν αυτούς που λυπούνται μεν, μα μειδιάζουν κιόλας όταν φέρνουν στο μυαλό στιγμές από τον έκλυτο βίο του εκλιπόντος. Υπήρξε σωρεία κριτικών στοχασμών πάνω στις έννοιες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του «αλαζονικού» δυτικού πολιτισμού. Όμως φτάνει. Ήρθε η ώρα να πάρουμε μια σημαντική απόφαση. Επειδή η δυνατότητα «βαθυστόχαστων» κριτικών ή και αιρετικών απόψεων προκύπτει από τη καταστατική αξία που τους δίνει η φιλελεύθερη δημοκρατία. Επειδή η ελευθερία και η ανοχή στη διαφορετικότητα ως αξιώματα είναι κατάκτηση της Δύσης.

Επειδή δεχθήκαμε ένα τυφλό χτύπημα που επισήμως πια εγκαινιάζει τη τρομοκρατία του ξερού μηδενισμού που μας καθιστά εν δυνάμει θύματα ακόμα και στη πιο πεζή έκφραση της καθημερινότητας μας. Πίνοντας ένα καφέ, παρακολουθώντας μια συναυλία. Η Ευρώπη δε θέλησε να υποκύψει στον εκβιασμό του πλήρους σκότους με την 11η Σεπτεμβρίου, εκτός των άλλων, από εμμονικό σεβασμό στη φιλοσοφική της παράδοση. Και έφτασε στα όρια της. Είμαστε σε πόλεμο και πρέπει να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα της δυτικής ζωής. 

Και κάτι τελευταίο που όσο σκληρό, πρέπει να ειπωθεί. Προς όλους όσους είτε από ημιμάθεια είτε από ασχετοσύνη, είτε από μνησικακία μπαίνουν στη λογική των συμψηφισμών των νεκρών της υφηλίου, ήρθε η ώρα να το πούμε ξεκάθαρα πως η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι ντε φάκτο αδιαπραγμάτευτη. Υπάρχουν καθεστώτα που τη ξεπουλάνε, εννοιολογικοί μανδύες που τη θυσιάζουν, ολοκληρωτικά σχήματα που τη μαζικοποιούν και τη συνθλίβουν. Θρηνούμε με καταφανή τρόπο για τους νεκρούς του Παρισιού, όχι επειδή οι νεκροί της δύσης αξίζουν περισσότερο. Η ζωή όμως και η βίωση της ως αξία είναι ακόμα μια κατάκτηση του πολιτισμού μας.   

Πηγή: www.lifo.gr