Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο 

να ξυπνήσεις την ψυχή τους

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός εκπρόσωπος του λογοτεχνικού είδους του μαγικού ρεαλισμού, το οποίο σημάδεψε την έκρηξη της λογοτεχνικής άνθισης στη Λατινική Αμερική τις δεκαετίας του 1960 και του 1970. Ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το σπουδαίο του μυθιστόρημα "100 χρόνια μοναξιά", με αφορμή την επέτειο της γέννησής του στις 6 Μαρτίου του 1927. 

"Ο άνθρωπος μια μέρα των ημερών, πρέπει να μάθει να χτίζει όνειρα, εκεί που οι ελπίδες τελειώνουν.

Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους.

Αισθάνθηκε ξεχασμένος, όχι με την επανορθώσιμη λησμονιά της καρδιάς, αλλά με την σκληρή και αμετάκλητη λησμονιά του θανάτου.

Είχε πάει στον άλλο κόσμο, αλλά γύρισε γιατί δεν άντεξε την μοναξιά.

Έφτασε να υποκρίνεται με τόση αληθοφάνεια, ώστε κατέληξε να παρηγορείται με τα ίδια της τα ψέματα.

Στην πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή, και γι’ αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκε, όταν απήγγειλαν την καταδίκη (σε θάνατο), δεν ήταν φόβος αλλά νοσταλγία.

Το μυστικό για τα καλά γηρατειά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά.

Δεν πεθαίνει κανείς όταν πρέπει, αλλά όταν μπορεί.

Ο άλλος πόλεμος, ο αιματοκυλισμένος είκοσι χρόνια, δεν τους είχε στοιχίσει τόσο όσο ο διαβρωτικός πόλεμος των αιώνιων αναβολών.

Ο κόσμος θα’ χει χαθεί πέρα για πέρα τη μέρα που οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στην πρώτη θέση και η λογοτεχνία στο βαγόνι με τα εμπορεύματα.

Είχε φύγει μακριά της, προσπαθώντας να τη βγάλει από το μυαλό του, όχι μόνο με την απόσταση, αλλά και με μια απερίσκεπτη ορμή, που οι σύντροφοι του έπαιρναν για τόλμη.

Αλλά όσο περισσότερο βούταγε την εικόνα της στη λάσπη του πολέμου τόσο περισσότερο ο πόλεμος έμοιαζε με την Αμαράντα. Έτσι, είχε βασανιστεί στην εξορία, ψάχνοντας να βρεί τρόπο να τη σκοτώσει με τον ίδιο το θάνατο του.

Έσκαψε τόσο βαθιά στα αισθήματα του και αναζητώντας το συμφέρον, συνάντησε τον έρωτα, γιατί προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει, κατέληξε να την αγαπήσει αυτός.

Τη συνάντησε στην εικόνα που πλημμύριζε την ίδια την τρομερή του μοναξιά.

Μετά από τόσα χρόνια θάνατο, ήταν τόση η λαχτάρα για τους ζωντανούς, τόσο πιεστική η ανάγκη για συντροφιά, τόσο τρομακτική η προσέγγιση σ’ εκείνον τον άλλο θάνατο που υπάρχει μέσα στο θάνατο, που ο Προυδένσιο Αγκιλάρ είχε φτάσει ν’ αγαπήσει το χειρότερο εχθρό του".

πηγή : koutipandoras.gr

Μια νήσος Έλις στην Ελλάδα για την Ευρώπη

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η αυριανή Σύνοδος Κορυφής θα κρίνει πολλά. Κυρίως θα κρίνει αν η Ευρώπη μπορεί να αντέξει  και να επιβεβαιώσει στην πράξη το αξιακό της credo ή έχει εισέλθει σε ένα σπιράλ παρακμής και υποκρισίας που οδηγεί στη φασιστοποίηση των ούτως ή άλλως υποκριτικών και αναποτελεσματικών θεσμών της. Αυτά στο επίπεδο της διοίκησης, γιατί η ευρωπαϊκή ιδέα παραμένει ζωντανή και ισχυρή. Η «ευρωπαϊκή άνοιξη» θα έρθει. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι αν θα έρθει γλυκά και ομαλά ή θα έρθει ως αποτέλεσμα της βίας των πανικοβλημένων ελίτ. Εδώ δύο κομμάτια που δημοσιεύθηκαν τον Φεβρουάριο… αλλά παραμένουν  hot.

Φεβρουάριος β' 2016: Τώρα που το ΝΑΤΟ ανέλαβε υπό γερμανική διοίκηση την καταδίωξη των Τούρκων διακινητών μεταναστών και προσφύγων και μπορούμε να είμαστε κάπως ήσυχοι από την γκρίνια των τρελαμένων Ευρωπαίων εταίρων μας, μπορούμε να είμαστε πιο εποικοδομητικοί. Την ιδέα του ΝΑΤΟ την είχαμε προτείνει από καιρό από αυτή τη στήλη και τώρα μας ήρθε κουτί. Διότι, άσχετα εάν πρόκειται για το ΝΑΤΟ, είναι μια επιχείρηση ευρωπαϊκή προφύλαξης των ευρωπαϊκών συνόρων που είναι τα δικά μας. Αυτό δεν θέλαμε πάντοτε; Γι΄ αυτό δεν μπήκαμε στην ΕΟΚ; Για να διασφαλίσουμε τα σύνορά μας έναντι των Τούρκων!... κι έρχεται τώρα και το κάνει το ΝΑΤΟ.

Αφού λοιπόν πετύχαμε αυτό τον στρατηγικό στόχο που μεταφέρει την ευθύνη του ελέγχου της ροής των μεταναστών στο Αιγαίο στο ΝΑΤΟ και στην FRONTEX, μπορούμε να ανασάνουμε κάπως για το τουριστικό ρεύμα του 2016, καθώς οι Γερμανοί και οι Ρώσοι δεν πρόκειται να πατήσουν φέτος στην Τουρκία και θα έρθουν σε μας. Όμως, επειδή δεν μπορεί στην Κω να υπάρχει hot spot παρά μόνο εκτάκτως για να πληρωθεί το γράμμα της συμφωνίας με τους εταίρους, αλλά και επειδή η σπέκουλα των Γερμανών ιδιοκτητών των ξενοδοχείων της τουρκικής ακτής δεν θα τελειώσει, πρέπει να βρούμε μια μόνιμη ευρωπαϊκή λύση. Οι αξιωματούχοι των Βρυξελών είναι για τα μπάζα, μην περιμένουμε από αυτούς.

Αν σκεφτούμε επί της ουσίας, δηλαδή, την διαχείριση των ροών μεταναστών και των προσφύγων και με βάση την διεθνή εμπειρία, οι ροές κατευθύνονται εκεί που μπορούν να αποκτήσουν ένα status. Έχουμε λοιπόν το αμερικανικό παράδειγμα της νήσου Έλις (Ellis Island), στ' ανοιχτά του Μανχάταν, που υπήρξε ο κύριος σταθμός υποδοχής των μεταναστών που έφταναν στην Αμερική, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, από τα τέλη του 19ου αιώνα και κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ου. Ο σταθμός υποδοχής εγκαινιάστηκε την 1η Ιανουαρίου του 1892 και λειτούργησε μέχρι τις 12 Νοεμβρίου του 1954. Υποδέχθηκε πάνω από 20 εκατομμύρια μετανάστες απ' όλο τον κόσμο. «Εκεί, όπως λέει η Wikipedia, υποβάλλονταν σε ιατρικές εξετάσεις, προκειμένου να εγκριθεί η είσοδός τους στις ΗΠΑ. 

Οι περισσότεροι απ' αυτούς που έπαιρναν την πολυπόθητη άδεια. Κατά κάποιο τρόπο, το Έλις Άιλαντ λειτούργησε και ως μία κολυμπήθρα, καθώς πολλοί άνθρωποι απέκτησαν εκεί ένα νέο όνομα. Λέγεται πως αν κάποιος από τους υπαλλήλους δεν μπορούσε να εκφέρει το όνομα ενός μετανάστη, το άλλαζε κατά προσέγγιση σε κάτι πιο σύντομο και απλό. Ιδιαίτερα, αν ο νεοφερμένος δεν ήξερε να γράφει και να διαβάζει Αγγλικά. Σήμερα, λειτουργεί ως Μουσείο Μετανάστευσης και αρχείο».

Πού μπορούμε να κάνουμε λοιπόν την ευρωπαϊκή εκδοχή της νήσου Έλις; Επεκτείνω την ιδέα κάποιου πολιτικού προσώπου άκουσα στο ραδιόφωνο, αλλά μου διέφυγε το όνομά του. Πρότεινε το hot spot αντί να γίνει στην Κω, να γίνει στην γειτονική Ψέριμο. Εξαιρετική ιδέα, λοιπόν, αφού λοιπόν βγει η σεζόν, ας μεταφερθούν τον Οκτώβριο όλα τα hotspot εκεί. Η Ψέριμος με 80 κατοίκους έχει επιφάνεια 14,6 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μοιάζει ιδανική, καθώς είναι κοντά στα τουρκικά παράλια….

ΥΓ: Διοικητικά η νήσος Ψέριμος ανήκει στον δήμο Καλυμνίων. Η κύρια ασχολία των κατοίκων της Ψερίμου είναι η κτηνοτροφία. Ακτοπλοϊκή σύνδεση υπάρχει τόσο με το νησί της Καλύμνου όσο και με την Κω, η απόσταση από τον λιμένα της οποίας είναι 7,3 ναυτικά μίλια. Στην Ψέριμο υπάρχει δημοτική κατασκήνωση 5 στρεμμάτων, που φιλοξενεί εκεί ομάδες Προσκόπων από όλη την Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ λειτουργεί και δημοτικό σχολείο.

α΄Φεβρουάριος 2016: Τις πρώτες μέρες του περασμένου Δεκεμβρίου ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς με μια συνέντευξη εξέφρασε την αγωνία του για τα τεκταινόμενα στην Ευρωπαϊκή Ένωση τονίζοντας ότι κινδυνεύει να διαλυθεί και αυτοί που την υποστηρίζουν θα πρέπει να παλέψουν για τη διατήρησή της. Δεν ξέρω τι ακριβώς κατάλαβαν οι οπαδοί του «Ναι» από αυτό, αλλά τα κοινωνικά δίκτυα έχουν γεμίσει από σχόλια μορφωμένων, αλλά ίσως όχι καλλιεργημένων, ανθρώπων που δικαιολογούν τους Δανούς, των οποίων η Βουλή ψήφισε την κατάσχεση των τιμαλφών από τους μετανάστες…

Προσωπικά δεν πρόκειται να παλέψω για την διατήρηση  ενός Βασιλείου στο οποίο υπάρχει κάτι σάπιο, έστω κι αν εκεί βασιλεύει ένας Χριστιανός, αλλά δεν σκοπεύω και να παραδώσω την Ευρώπη μου στο μοτοσικλετιστή του Χίτλερ, όπως έκαναν οι Δανοί. Ούτε πάλι προσδοκώ σε μια βελούδινη υποταγή στο άρμα των συμφερόντων και των ιδεοληψιών του σημερινού φύρερ, όπως έκανε η Αυστρία με την Άνσλους (Anschluss - προσάρτηση) στο Γ’ Ράιχ.

Βεβαίως και η ΕΕ βρίσκεται σε κίνδυνο, καθώς υπάρχουν δυνάμεις που προσπαθούν να τη διαλύσουν και  να μας απομακρύνουν τους μεν από τους δε. Γι΄ αυτό και δεν δικαιολογώ αντιδράσεις τύπου Αυστρίας, Δανίας, Ουγγαρίας, Σλοβενίας ή του πανικόβλητου Βελγίου, ο υπουργός του οποίου ζήτησε στρατόπεδο 300-400.000 μεταναστών στην Αθήνα και είπε σε Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ να γυρίσουμε πίσω τους πρόσφυγες στην θάλασσα ουρλιάζοντας «Παρανομείστε! Φοβάμαι! Δεν με νοιάζει αν θα τους πνίξετε! Θέλω να τους διώξετε!».

 Όπως λέει ο Σουλτς, καμία χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της την πρόκληση του προσφυγικού και πρόσθεσε ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο από κοινού ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όπως εκπρόσωπος της FRONTEX δήλωσε, είναι πραγματικά αδύνατον να ελέγξεις τα θαλάσσια σύνορα αποτελεσματικά ή να τα «περιφράξεις», τηρώντας παράλληλα τις επιταγές του διεθνούς δικαίου περί μη επαναπροώθησης όσων ενδεχομένως χρήζουν διεθνούς προστασίας.

Ας μείνουμε σε αυτές τις αλήθειες και ας δούμε και μία άλλη ακόμη, εκείνη της ευρωβουλευτού Ελίζας Βόζενμπεργκ, για να κλείσουμε την ευρωσχιζοφρένεια στο κλουβί με τις τρελές. «Η Ένωση δια στόματος του αρμόδιου Επιτρόπου ξεκαθάρισε ότι ουδεμία νομική διαδικασία προβλέπεται στη συνθήκη Σένγκεν για την αποβολή κράτους μέλους, που παρουσιάζει αδυναμίες στον έλεγχο των εξωτερικών ευρωπαϊκών συνόρων. Αντ' αυτού ορίζεται στο άρθρο 26 της συνθήκης, σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου η συνολική λειτουργία του χώρου χωρίς ελέγχους τίθεται σε κίνδυνο, ως έσχατη λύση, η δυνατότητα διατύπωσης συστάσεων του Συμβουλίου προς ένα κράτος μέλος, για να επαναφέρει προσωρινά συνοριακούς ελέγχους στο σύνολο ή σε τμήματα των εσωτερικών συνόρων του». Από εκεί και πέρα, τα λάθη και οι παραλήψεις της ελληνικής πλευράς για το όλο ζήτημα, δεν αντισταθμίζουν την παταγώδη αποτυχία της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, ούτε τους βλακώδεις σχεδιασμούς για απομόνωση της Ελλάδας και για τοποθέτηση της FRONTEX στα σύνορα με την ΠΓΔΜ, η οποία έκλεισε τα σύνορά της παρακινούμενη από τους γνωστούς χριστιανικούς κύκλους του φασιστικού ευρωπαϊσμού.

Και για να τελειώνουμε. Ποιοι είναι Ευρώπη; Αυτοί που παραδόθηκαν χωρίς μια τουφεκιά στον Χίτλερ; Αυτοί θα υπαγορεύσουν τον ευρωπαϊσμό; …ή οι αφανείς ήρωες των νησιών μας, που δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς και ευρωπαϊκών αξιών και σίγουρα τους αξίζει το Νόμπελ Ειρήνης.