Οι προδότες, οι ήρωες και η δραχμή

του Παναγιώτη Ξυδώνα 

Μια φορά κ έναν καιρό, κάποιοι προδότες υπέγραφαν μνημόνια, τρομοκρατώντας τον κόσμο για τη ζωή εκτός ευρώ. Μια μέρα κάποιοι ήρωες τους ανέτρεψαν. Υπέγραψαν ένα νέο μνημόνιο και σώσαν τον τόπο από την καταστροφή εκτός ευρώ. Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, η συμφωνία που πέτυχε η ελληνική κυβέρνηση, όντας διαπραγματευόμενη για έξι ολόκληρους μήνες, αποτιμάται τελικώς ως πολύ χειρότερη εκείνης που θα εδύνατο να αποσπάσει, αν δεν διαπραγματευόταν καν. Το τελικό εξαγόμενο; Aντί κατάργησης του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο, ζητήσαμε εσχάτως ένα νέο μνημόνιο, ίσως το χείριστο όλων των προηγούμενων.

Ζούμε δυστυχώς στη χώρα όπου, κόβονται οι συντάξεις για να χρηματοδοτούνται οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Ζούμε στη χώρα όπου, με τους νέους συντελεστές φορολογίας, σε μια επιχείρηση με 4 εταίρους και ετήσια κερδοφορία 500 χιλιάδων ευρώ, η τελική πρόσοδος για κάθε έναν από αυτούς είναι μόλις 12,5 χιλιάδες ευρώ, δηλαδή ένα έσοδο ενδεχομένως πιο χαμηλό και από τις ετήσιες αποδοχές ενός δημοσίου υπαλλήλου. Έτσι, αντί να προάγεται η ιδιωτική πρωτοβουλία και να επιβραβεύεται η ανάληψη επιχειρηματικού κινδύνου, καλλιεργείται η ιδέα της φοροαποφυγής και της με κάθε τόπο ενσωμάτωσης στο άρμα του δημοσίου. Ζούμε στη χώρα όπου ο δημόσιος τομέας είναι η ύψιστη ιερή αγελάδα. Στη χώρα όπου 1,5 εκατομμύριο Έλληνες είναι άνεργοι και 250 χιλιάδες έχουν μεταναστεύσει. Άραγε, πόσοι εξ' αυτών ήταν δημόσιοι υπάλληλοι;

Ζούμε στη χώρα όπου από το 1981 έχει δεχθεί 650 δισ. ευρώ δάνεια, 300 δισ. ευρώ καθαρές επιδοτήσεις και 25 δισ. ευρώ άτοκες επενδυτικές χορηγήσεις. Αλλά που παρόλα αυτά, μια μερίδα κόσμου επιζητά διακαώς την επιστροφή στη δραχμή. Το επιχείρημα τους είναι ότι μια τέτοια επιλογή θα βελτιώσει την εγχώρια ανταγωνιστικότητα. Ένας ακόμα μεγάλος μύθος. Το 1980 η ισοτιμία δραχμής δολαρίου προσδιοριζόταν στο 1 δολάριο προς 43 δραχμές. Το 2000 η ίδια ισοτιμία έκλεινε στο 1 δολάριο προς 309 δραχμές. Ήτοι, εντός μιας εικοσαετίας η δραχμή απώλεσε κρίσιμη αξία σε σχεσιακή δολαριακή βάση. Από την άλλη πλευρά, στην εικοσαετία αυτή, το ύψος των εξαγωγών διπλασιάστηκε οριακά, δηλαδή από τα 5 δισ. δολάρια στα 10 δισ. δολάρια. Επιπλέον, το εμπορικό έλλειμμα, από τα 6 δισ. δολάρια το 1980, προσέγγισε τα 19 δισ. το 2000. Τεκμαίρεται καταφανώς με τον τρόπο αυτό, ότι η απαξίωση της δραχμής, σε καμία περίπτωση, δεν κατέστη εφικτό να μεγεθύνει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

«Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μιας και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα λέγαν», έγραψε κάποτε ο Μενέλαος Λουντέμης. Και η ρήση αυτή έγινε δυστυχώς κανόνας για κάποιους, στα χρόνια που πέρασαν. Και από την άλλη, οι ένθερμοι υποστηρικτές της δραχμής, χωρίς να έχουν να παρουσιάσουν καν ένα ενδελεχές εναλλακτικό σχέδιο, εστιάζουν μόνον στο αδιέξοδο της εξόδου από το ευρώ. Δεν μας είπαν ποτέ, ποια παιδεία θέλουν, ποια δικαιοσύνη και ποιο κράτος. Στο τέλος της ημέρας, η λύση για τον τόπο είναι μόνον μια: Αρραγής εθνικός συνασπισμός, σύνθεση δημιουργικών δυνάμεων, απομόνωση των άκρων.

Σε ηλίθιους απευθύνονται ;

Του Τάσου Παππά

Να επικρίνουν την κυβέρνηση το ΚΚΕ και η Λαική Ενότητα για τις δυσμενείς εξελίξεις στο ασφαλιστικό, την αύξηση του Φ.Π.Α σε ορισμένα νησιά, το 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση και την φορολογική επιβάρυνση των αγροτών είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο.

Και τα δύο κόμματα ήταν κατά του μνημονίου και αποδοκίμασαν τον Αλέξη Τσίπρα όταν υπέγραψε τη συμφωνία που έφερε το τρίτο πρόγραμμα λιτότητας.

Θυμηδία όμως προκαλούν η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι που ψήφισαν το μνημόνιο στο οποίο περιλαμβάνονται όλα αυτά.

Οι ηγεσίες τους πίεζαν, για να μην πούμε εκλιπαρούσαν, τον Τσίπρα να αφήσει κατά μέρος τους ηρωισμούς, τις περιττές συζητήσεις, να μην κάνει τον δύσκολο και να συμφωνήσει με ό,τι του προσφέρουν οι δανειστές προκειμένου η χώρα να αποφύγει τις περιπέτειες που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν ακόμη και εκτός ευρωζώνης.

Μειμαράκης, Γεννηματά και Θεοδωράκης δεν έκρυβαν την ανακούφιση τους όταν ο Τσίπρας εξερχόμενος της αιθούσης δήλωσε ότι «πάμε για συμφωνία».

Τις πρώτες μέρες έκαναν την πάπια και δεν μπήκαν στον πειρασμό να εκφράσουν αντιρρήσεις. Άλλωστε ήταν ακόμη νωπά τα δάκρυα χαράς που είχαν χύσει για την επίτευξη της συμφωνίας.

Όσο περνούσαν οι μέρες και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, προφανώς για να κρατήσουν αποστάσεις και να το παίξουν καλοί στους οπαδούς τους, δειλά στην αρχή, πιο εμφατικά στη συνέχεια, ξεκίνησαν να διατυπώνουν ενστάσεις για τη μία ή την άλλη πλευρά του μνημονίου.

Διατυμπάνισαν ότι θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να βρεθούν ισοδύναμα, ότι θα καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις στη Βουλή και θα απαιτήσουν από την κυβέρνηση να τις κάνει δεκτές, αλλιώς θα την καταγγείλουν για αναλγησία.

Σήμερα, ξέχασαν τι ψήφισαν, ξέχασαν τι υποσχέθηκαν για ισοδύναμα και καλπάζουν έμφορτοι ιερής οργής εναντίον των ληστών που απαλλοτριώνουν τα λαικά εισοδήματα.

Για ευνόητους λόγους η κριτική τους δεν στρέφεται κατά των δανειστών που υπαγόρευσαν τη συμφωνία- χέρι που σε ταίζει δεν το δαγκώνεις- αλλά εναντίον της κυβέρνησης.

Μα, σε μυαλοφυγόδικους απευθύνονται;

Το ηθικό πλεονέκτημα

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η συγκρότηση της κυβέρνησης της «δεύτερης ευκαιρίας» προκάλεσε πολλά ερωτηματικά στους ψηφοφόρους της και όχι μόνο, αφ΄ ενός από την ανακύκλωση των προσώπων και εφ΄ ετέρου από την κατάργηση του υπουργείου για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Δεν εξηγήθηκε ποτέ το γιατί και πώς καταργήθηκε, μόνο κάποιοι ψίθυροι ακούστηκαν, ότι δήθεν τα πράγματα δεν έτρεχαν και τόσο γρήγορα. Πρόκειται για αστείο. Οι δύο φάκελοι που είχε ετοιμάσει ο κ. Νικολούδης, για τα 5 δισ. ευρώ των θαλασσοδανείων της ΑΤΕ και το λαθρεμπόριο καυσίμων, ήταν ώριμοι για να ανοίξουν… Τι συνέβηκε; Κάποιος κελάηδησε άκαιρα;…

Αυτά ο κόσμος τα παρακολουθεί ανήσυχος γιατί όλοι ξέρουν πως το βασικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης είναι το ηθικό, σε σύγκριση με τα κόμματα του παλιού καθεστώτος. Επίσης, η κυβέρνηση αυτή στηρίζεται από τους πάντες για να οδηγηθεί η χώρα στην σταθερότητα και την ανάπτυξη. Όμως, η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός οφείλουν να αντιληφθούν πως ούτε οπαδοί, ούτε ιδεολογίες υπάρχουν πια. Μόνο κανόνες που πρέπει να εφαρμοστούν και ότι η αριστεροσύνη θα δικαιωθεί από τον τρόπο που αυτοί θα εφαρμοστούν.

Η «δυναμική και ελεύθερη αγορά» κόκκινων δανείων που θεσμοθετείται έως το τέλος του μηνός και ο φορολογικός Αρμαγεδδών που επέρχεται δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στην κυβέρνηση να παίζει με την εξουσία και τα θεάματα. Η τακτική του φθηνού θεάματος (Σαλαμίνα κ.ο.κ.) δεν πρόκειται να αντισταθμίσουν ούτε τα βάρη των πολιτών, ούτε την απαίτηση να πληρώσουν οι υπεύθυνοι για τα σπασμένα. Το πρώτο ζητούμενο είναι να σταματήσουν οι γκάφες (12 ώρες υπουργός, επίορκοι, θρησκευτικά κλπ).

Η ενοποίηση του ΣΔΟΕ-ΓΓΔΕ δεν λύνει κανένα πρόβλημα, μάλιστα λέγεται ότι μπορεί να παραγραφούν 12.000 υποθέσεις μέχρι το τέλος του χρόνου. Οι λίστες τύπου Λαγκάρντ δεν «εκκαθαρίζονται» έτσι, ούτε με την αποστολή των δύο εισαγγελέων στον Φαλτσιανί (την πλήρη λίστα την έχει το γαλλικό υπουργείο Οικονομικών που την έδωσε αρχικά).

Ίσως να εκκαθαρίζονται με ένα ευέλικτο και καλά νομικά εξοπλισμένο (μεικτό) σώμα 100 αδιάφθορων … Κάτι σαν αυτούς που έβαλαν στο χέρι τον Καπόνε. Μόνο τέτοιοι μπορούν να βγάλουν από το συρτάρι το φάκελο Τεντέ με τα αντισταθμιστικά της Ζίμενς, ή τα φορολογικά κόλπα (transfer pricing) των πολυτελών γερμανικών αυτοκινήτων (Mercedes, BMW κλπ) που λέγεται ότι ανέρχονται σε δισ. ευρώ.

Η κυβέρνηση και οι βουλευτές της συμπολίτευσης πρέπει να δείξουν γνώση και επιτηδειότητα και κυρίως ήθος, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο προσωπικό επίπεδο. Με φθηνά θεάματα δεν σώζεται ούτε η παρτίδα, ούτε η πατρίδα.

What’s Russia up to in Syria? I would wager they're after something big – retaking Palmyra

by Robert Fisk (Independent)

Vladimir Putin hasn’t sent his soldiers to Syria just to show solidarity with Bashar al-Assad. Nor has he flown them into the Russian bases around Tartous to keep Assad in power. That goes without saying. And Putin isn’t worried about losing the only warm water Mediterranean port still in Moscow’s hands.

He wants a victory. Syria’s army, the only institution upon which the regime – indeed, the entire state apparatus – depends is being re-armed and trained for a serious military offensive against Isis, one which is meant to have enormous symbolic value both in the Middle East and in the world. Military plans always get delayed. And the moment the first artillery piece sends off a shell, the plans always go wrong. In Syria, operational details change every day and every night. But I’ll wager a well-informed guess right now – and we’ll keep calling this a guess, if only for form’s sake – that the Syrian army is being primed to recapture the ancient Roman city of Palmyra from the Islamists.

New Russian fighter-bombers, new anti-armour missiles, perhaps even the new T-90 Russian tanks are being prepared for the desert terrain. One of Syria’s most modern air force bases lies scarcely 50 miles from Palmyra – on the main road east to Homs – and the Syrian army has for months planned for an attack around the city. Only weeks ago, they postponed an offensive for fear that Isis would destroy the rest of the Roman city. But such concerns have now diminished. Isis has shown itself quite willing to destroy the Roman temples without a military assault on its forces.

Now a reminder. At this moment, I’m keeping to the “informed guess” that I mentioned above. The regime has to hold onto Aleppo lest it collapses into Isis hands and is immediately declared the Caliphate’s Syrian capital. The Syrian army has to keep open the road to Lebanon and the heights of Qalamoun along the Lebanese border. It cannot risk any more towns falling into Isis hands. But Palmyra is top of the list for the doubtful privilege of “liberation” from Isis.

The date would be within the next three weeks, but – since all Middle East battles slide off the time chart – we could probably run up to early November, before the rains begin sweeping across the sands from Iraq. Palmyra is a pearl to be recaptured because the world – with utter insensitivity, far more concerned about the fate of its imperial Roman ruins than its people – has registered the city’s loss to Isis last May as a major success for the “Caliphate”.

But for Putin, an offensive would – or will – be an epic symbol of Russia’s new projection into the Middle East. For Obama and Cameron and the rest of our Western leaders, who have fumbled around Syria for four years, neither dethroning Assad nor defeating Isis, a Russian-assisted recapture of Palmyra would be a humiliating lesson. Trusting in Moscow – and remember that Egyptian President al-Sissi was taking Putin to the Cairo opera only a few months ago – may look like a better bet for any Middle East leader than relying on Western support.

Politically, of course, a post-victory Palmyra will leave Assad much more secure in his half of Syria. Already the Americans and British are waffling about his “transitional” role in a future Syrian government – a “transition” which we all know could last for years. Putin is not pouring Russian treasure into the Syrian death pit to allow his man in Damascus to be overthrown. His Ukrainian president ran away. But Assad did not scarper off to Russia over these past four years. Nor has he remained in Damascus only to be pensioned off as a “transitional” president.

But what comes after Palmyra? The recapture of much of Aleppo – a far more risky project – or a return to Idlib city or even an attempt to seize the Isis “capital” of Raqqa? Relief, certainly, for the surrounded regime garrison in the desert city of Deir Ezzour. But a dark genie moves around the Syrian desert, awarding no prizes to the brave or the foolhardy. If Russia and Syria have made their plans, be sure that Isis have other operations up their sleeve; a strike into central Damascus, for example, as the rebels tried three years ago.

Nor will Russia be able to shake off the ghosts of Afghanistan in Syria. You cannot “capture” deserts. Nor can a new Russian air fleet defeat Isis on its own. At the very least, it must not tangle with Syria’s neighbors, which is almost certainly why Benjamin Netanyahu has just met Putin – to ensure that Israel does not misconstrue the meaning of Russian high altitude planes north-east of Golan. And the restoration of regime control – even over Palmyra – will lead to no broad sunlit uplands. Putin and Assad are not planning for any parliamentary democracies on the road to Damascus. But if Isis – along with its Putin-hating Chechen fighters – gets its wings clipped, then the US – and Nato – will have to negotiate with Moscow over the future of Syria. All of which, of course, will read like a curse to the hundreds of thousands of Syrian refugees bleeding away from their country on their great trek north through the Balkans.

του Γ. Παπιδα

Θεωρω αδικο το οριζοντιο πετσοκομα των συνταξεων επι δικαιων και αδικων. Ειναι γεγονος οτι τα ταμεια λεηλατηθηκαν και στραγγιχτηκαν με καθε τροπο και διαχρονικα.Ολοι γνωριζουμε ποιοι ειναι υπευθυνοι για την κατασταση αυτη και εχουν συγκεκριμενο ονομα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ!!.Ειναι επισης γεγονος οτι το ασφαλιστικο θελει αναθεωρηση γιατι λογω της κρισης και οι εισφορες μειωθηκαν αλλα και η εισφοροδιαφυγη μεγαλωσε. Θα πρεπει λοιπον να γινει εξοικονομηση πορων αλλα και εισδοχη νεων πορων στο συστημα. Μεχρι ομως να γινουν ολα αυτα οι προτασεις ειναι και πρεπει να ειναι συκγεκριμενες. 1.Καταργηση των 2,3,4 συνταξεων που απολαμβανουν ορισμενοι προνομιουχοι και συγχωνευση τους σε μια με ταβανι τα 1500 ευρω. 2.Θεσπιση οριου 2000 ευρω μηνιαιου εισοδηματος απο αλλες πηγες πχ ενοικια.Απο το οριο αυτο και πανω δεν καταβαλεται συνταξη μεχρις οτου συνελθουν τα ταμεια μεσω της αναπτυξης οταν αυτη συμβει.Αυτος που εχει 2000τον μηνα εισοδηματα μπορει να ζησει με αυτα και να ωφεληθουν οι αναξιοπαθουντες συνταξιουχοι οι οποιοι παιρνουν κατω απο 1000 ευρω συνταξη. 3.Εισφορες για τους μικρομεσαιους του ΟΑΕΕ 200 ευρω τον μηνα και ποσοστιαια επι του τζιρου εισφορα για τις επιχειρησεις με μεγαλους τζιρους.Ετσι θα μπορεσει να σταθει και η μικρομεσαια επιχειρηση εν μεσω κρισης και να πληρωσει με ανεση τις εισφορες της στα ταμεια ωστε μειωθουν τα λουκετα.Κατι αναλογο πρεπει να γινει και μετις εργοδοτικες εισφορες στο ΙΚΑ. 4.Εκδοση εθνικης λοταριας τα κερδη της οποιας θα πηγαινουν στα ασφαλιστικα ταμεια.Ετσι κι αλλιως το μονοπωλειο του ΟΠΑΠ ,που σκανδαλωδως πουληθηκε αντι πινακιου φακης,και παρανομο ειναι με βαση το ευρωπαικο δικαιο αλλα εχει στην πραξη καταργηθει μεσω των ιντερνετικων εταιρειων στοιχηματος. Αυτες ειναι μερικες προτασεις που ελπιζω να τεθουν στο τραπεζι απο την επιτροπη σοφων που επεξεργαζεται το νεο ασφαλιστικο.