Ειναι όντως εγκλωβισμένο ?

του Γιάννη Παπίδα 

To γερμανοευρωπαικό κατεστημένο είναι εγκλωβισμένο με τον Τσιπρα 

Η γενική εντύπωση που υπάρχει είναι ότι τον έχουν μετατρέψει σε έναν άνευ όρων μνημονικό συμπαίκτη τους που θα κάνει τελικά ό,τι του ζητήσουν

Μια πρώτη ανάγνωση των γεγονότων που ακολούθησαν το βροντερό ΟΧΙ του 62% εν μέρει δικαιώνουν αυτές τις εκτιμήσεις.

Μήπως όμως τελικά ο Τσιπρας αποτελεί και την τελευταία τους ευκαιρία στην Ελλάδα?

Μήπως δηλαδή αν τον οδηγήσουν σε αδιέξοδο πολιτικό και αρα σε άτακτη πτώση αυτό που θα επακολουθήσει θα είναι μη ελεγχόμενο και απρόβλεπτο ?

Νομίζω ότι υπολογίζουν πάρα πολύ τον αστάθμητο αυτόν παράγοντα και για αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι με τον ένα η τον άλλο τρόπο θα βοηθήσουν την παραμονή του στην εξουσία έστω και με πλάγιο και μη ορατό στο ευρύ κοινό τρόπο..

Η εφαρμογη του τρίτου μνημονίου είναι στο χέρι τους και κατά δεύτερο λόγο στο χέρι του Τσιπρα να γίνει όσο πιο ανώδυνη και βελούδινη για τα χειμαζόμενη μεσαία και κατώτερα στρώματα κατά κύριο λόγο..

Ακόμα και η άγαρμπη αναφορά του Φίλη για αυτούς που έχουν τον τρόπο τους να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σηματοδοτεί μια ταξική οπτική του θέματος αλλά με απαράδεκτο και χοντροκομμένο τρόπο κατ' εικόνα και ομοίωση του ανδρός .

Ο Τσιπρας λοιπόν εχει ένα σπουδαίο χαρτί να παίξει στο τραπέζι της ΕΕ και αν το παίξει σωστά πιστεύω οτι μόνο οφέλη θα αποκομίσει τοσο η χώρα οσο και ο ίδιος και το πολιτικό του μέλλον .

Αν υπολογίσουμε ψύχραιμα αυτην την παράμετρο και αν συνυπολογίσουμε τι υπάρχει σαν διάδοχη πολιτική εφεδρεία στην ενδεχόμενη μετα Τσίπρα εποχή τοτε θα συμφωνήσουμε οτι συμφέρει ΟΛΟΥΣ να τα βρούνε και να χαμηλώσουν τους τόνους για το κοινό καλό . Εξ άλλου και τα έκτακτα γεγονότα στην γειτονική μας Συρια και η άμεση εμπλοκή της Ρωσίας μονο για αναταραχές στην Ελλαδα δεν προδιαθέτει .

Casus belli

Του Θανάση Καρτερού

Λοιπόν, αγαπητοί αρμόδιοι της κυβερνώσας Αριστεράς μας. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι το ξέρετε, το έχετε εμπεδώσει, καταλαβαίνετε τη σημασία του για την κοινωνία, αλλά και για την κυβέρνηση: Με τις συντάξεις παιγνίδια, επικοινωνία, παραμύθια, αερολογίες, παρόλες, δεν σηκώνει. Διότι οι συντάξεις είναι πέντε και στο χέρι. Κι από τις συντάξεις ζει σήμερα η Ελλάδα της ανέχειας και της ανεργίας, και όχι μόνο η Ελλάδα της τρίτης ηλικίας. Κι όποιος κόβει συντάξεις δεν κόβει μόνο το ψωμί του παππού και της γιαγιάς. Κόβει ζωές.

Προφανώς το καταλαβαίνετε αυτό, αλλά δεν μας δίνετε να καταλάβουμε κι ότι το καταλαβαίνετε. Και με διάφορα που γίνονται λες και το κάνετε επίτηδες να σπέρνετε ανησυχίες. Αυτή, για παράδειγμα, η Επιτροπή Σοφών δεν μας τα λέει καλά. Μας τα λέει μάλιστα τόσο άσχημα που έσπευσε και η κυβέρνηση να πάρει τις αποστάσεις της από τους νεοφιλελεύθερους λογαριασμούς της. Παρεμπιπτόντως: Ποιος τους διόρισε, ποιος πιστοποίησε τη σοφία τους, ποιος τους έβαλε κορώνα στο κεφάλι μας για ένα τέτοιο θέμα;

Αλλά και χωρίς τους σοφούς, αυτά που ακούγονται είναι τόσο μπερδεμένα, που μόνο να καθησυχάσουν τους ενδιαφερόμενους -δηλαδή όλη τη φτωχολογιά- δεν είναι σε θέση. Αν μάλιστα προσθέσουμε και την αγριωπή αφύπνιση των μέχρι χθες κοιμισμένων εργατοπατέρων, καθώς και των ανήσυχων ΜΜΕ, τότε το γκρίζο γίνεται μαύρο. Και δεν αρκεί να λέτε ότι θα υπάρξει διάλογος και θα ληφθούν υπόψη όλες οι απόψεις. Διότι, ως γνωστόν, στην Ελλάδα ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος από διαλόγους.

Ας ξεκαθαρίσει τουλάχιστον ένα πράγμα. Ομόφωνα, κατηγορηματικά, χωρίς καμιά σκιά. Ότι δεν θα αλλάξει ο κοινωνικός, αναδιανεμητικός χαρακτήρας του ασφαλιστικού συστήματος. Ότι δεν θα κάνετε τους Έλληνες μετόχους σε μια φανταστική εταιρεία από την οποία όταν εξαντληθεί η εργατική τους δύναμη θα αντλούν μερίσματα ανάλογα με τα κεφάλαια που κατέθεσαν στον εργασιακό τους βίο. Γιατί δεν χρειάζεται καμιά επιτροπή σοφών για να διαπιστώσει ότι αυτό θα ξεθεμέλιωνε το ασφαλιστικό σύστημα.

Χτυπήστε λοιπόν τις παθογένειες και τις αδικίες. Αλλά φυλάξτε και ενισχύστε τα θεμέλια. Αυτό είναι casus belli. Κι αν δεν το κάνετε θα σας τραβήξει ο κόσμος μια μούντζα μηδενικού ελλείμματος με τους προηγούμενους , που θα είναι όλη δική σας...

Ο θάνατος του συνταξιούχου

του Θάνου Οικονομόπουλου

Σε μιαν εποχή που οι βεβαιότητες και οι σχεδιασμοί του παρελθόντος έχουν πάψει να υπάρχουν- και μάλιστα ανεπιστρεπτί- από χρόνια, αναμενόμενο ήταν να ...τσουρουφλιστούν, μέχρι σημείου καψίματος, και πολλά από τα περιβόητα “κεκτημένα”.

Μεταξύ αυτών, στην πρώτη “τιμητική” θέση, φιγουράρουν οι συντάξεις... Με την σημερινή “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση, η οποία ως αντιπολίτευση ούρλιαζε και έκαιγε τις πόλεις σε κάθε οριζόντια περικοπή συντάξεων, να... πρωταγωνιστεί τώρα στο νέο έργο που ετοιμάζεται, “ Ο θάνατος του συνταξιούχου...”!

“Βόμβα” στα θεμέλια της κοινωνίας εδώ και δεκαετίες το ασφαλιστικό. Που δεν τόλμησε να επιχειρήσει, καν, καμιά ελληνική κυβέρνηση να εξουδετερώσει. Ούτε η χούντα των συνταγματαρχών, που κι' αυτή είδε το πρόβλημα , δεν είχε να υπολογίσει το έρμο πολιτικό κόστος (εδώ εκτελούσε ανθρώπους...), κι' όμως δεν άγγιξε την καυτή πατάτα.

Από τα κυριότερα στοιχεία του προβλήματος, η υπογεννητικότητα που εμφανίζει η χώρα, και δη με γεωμετρική πρόοδο, τα πολλά τελευταία χρόνια. Τις “καλές εποχές”, η αναλογία εργαζόμενων/συνταξιούχων έφθασε να είναι 6,5/1, όταν οι ρυθμοί ανεργίας κυμαίνονταν κάτω από το 4%. Υπολογίστε αυτή η αναλογία πόσο έχει... καταντήσει σήμερα, με την ανεργία στο 27%...

Η διαιώνιση από ΟΛΕΣ τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του αισχρού πελατειακού κράτους, η αλόγιστη προσφορά παροχών που δεν είχαν επαρκές δημοσιονομικό υπόβαθρο, η φάμπρικα των “πρόωρων” και των “αναπηρικών” συντάξεων, η μανία (για να ιδιωτικοποιηθούν με ελκυστικότερους όρους...) των δημοσίων επιχειρήσεων στις “εθελούσιες”, που έκαναν συνταξιούχους με πλήρεις απολαβές νέους ανθρώπους 35-45 ετών, δεν ήθελε και πολύ μυαλό για να καταλάβει και ο πλέον αδαής ότι αργά ή γρήγορα, το “σύστημα” και τα ασφαλιστικά ταμεία θα κατέρρεαν.

Προσθέστε σ' αυτά τα εγκλήματα και όσα είχαν μεταπολεμικά προηγηθεί (υποχρεωτικά άτοκες καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος των αποθεματικών και διαθέσιμων ΟΛΩΝ των ταμείων-χάθηκαν εξ αυτού του λόγου δισεκατομμύρια “ζεστού” κεφαλαίου από τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών...). Βάλτε στην σούμα και τα πιο πρόσφατα εγκλήματα: της υποχρέωσης των ταμείων να “επενδύσουν” στο χρηματιστήριο, η κυβερνητική εντολή για επενδύσεις στα... κακουργηματικά “δομημένα ομόλογα” επί κυβερνήσεων Καραμανλή ( του... “επανιδρυτή του κράτους”!), το... πολυδιαφημισμένο PSI που αφαίμαξε από τα ταμεία περί τα...25 δις, και δεν θα έχετε την παραμικρή απορία για το πως και γιατί φθάσαμε στον “Θάνατο του συνταξιούχου”! Θάνατο, ούτε καν ευθανασία...

Ναι, το “ασφαλιστικό”, θέλει γενναία και (εδώ που το καταντήσαμε), επώδυνη μεταρρύθμιση για να επιβιώσει. Τα δανεικά με τα οποία το “φτιασιδώναμε” τις τελευταίες δεκαετίες της επίπλαστης και “ανέμελης” ευμάρειας, τέλειωσαν. Αλλά και το “φάρμακο” που επινόησαν οι μνημονιακοί δανειστές και οι μνημονιακές κυβερνήσεις (οι τελευταίες σε |”αντιστάθμισμα” για την μη υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που κρίθηκε ότι είχαν... μεγαλύτερο πολιτικό κόστος, ήταν χειρότερο “πλήγμα” για τις πελατειακές σχέσεις τους...), δηλαδή οι αλλεπάλληλες και οριζόντιες περικοπές των συντάξεων, τα κολπάκια των συνεχόμενων... “έκτακτων” εισφορών αλληλεγγύης, ήταν βαρύτερο από την “ασθένεια”.

Σωστά το επεσήμανε ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ. Το λάθος του, ήταν πώς αντί να κάτσει και να εκπονήσει μια εναλλακτική λύση, με λιγότερο αίμα και αδικία, υποσχόταν... αυξήσεις στις συντάξεις και επαναφορά της “13ης”! Τα πτερόεντα αυτά, του εξασφάλισαν, θα πείτε, την εξουσία. Ναι, αλλά τώρα υποχρεούται να διαχειριστεί τις φαντασιώσεις που μοίραζε, να πείσει ότι αυτός ο έρμος “άλλος κόσμος” που ευαγγελιζόταν, δεν είναι... εφικτός!

Και σαν να μην έφθανε αυτό, σαν... ανέτοιμος από καιρό, ο κ. Τσίπρας γίνεται ακόμη πιο ανάλγητος, άδικος και καταστροφικός από τους προκατόχους του. Από κει που “δεσμευόταν” για καμιά περικοπή συντάξεων, έφθασε να... περικόπτει και τις κάτω των 700 ευρώ! Θεωρεί “πλούσιους” και πρόσφορους για πρόσθετο... τσεκούρωμα όσους έχουν μεικτό ετήσιο εισόδημα άνω των 30.000 (σκέπτεται και τα 25.000...) ευρώ, που σημαίνει καθαρά περί το χιλιάρικο μηνιαίως! Ανεξαρτήτως υποχρεώσεων! Επιβάλλει πρόσθετες ... “αλληλεγγύες”και “έκτακτες εισφορές”, τις οποίες μάλιστα θα υπολογίζει επί των ονομαστικών συντάξεων που καταβάλλονταν... προ του 2010, δηλαδή πριν από τα εν τω μεταξύ χαράτσια που έφθασαν τις πραγματικά καταβαλλόμενες συντάξεις στο -60%! Και σαν... κερασάκι, επιβάλλει αναδρομικά και νέο τρόπο υπολογισμού των συντάξεων, ακόμη και για ανθρώπους που έχουν βγει στην σύνταξη 10 και 20 χρόνια! Μιλάμε για την απόλυτη, την πιο αισχρή παλαβομάρα...

Μέτρα και θυσίες, ναι! Αλλά με κάποια στοιχειώδη λογική και μια μίνιμουμ κοινωνική ευαισθησία! Η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων και “μεγαλοσυνταξιούχων”(στα... χαρτιά, όχι στις πραγματικές απολαβές) έχουν πληρώσει τα 35, 40, ακόμη και 50 χρόνια επαγγελματικού βίου τους αν όχι περισσότερα τουλάχιστον όσα θα εισπράξουν ως “τρίτη ηλικία”! Είχαν κάνει σχέδια ζωής, είχαν κανονίσει τα “στερνά” τους. Και τώρα υποχρεούνται σε αργό και εξευτελιστικό “θάνατο”, την ώρα μάλιστα που από τις γλίσχρες, πλέον συντηρούν άνεργα παιδιά και εγγόνια. Οι έκτακτες συνθήκες της κρίσης και τα σωρευμένα λάθη και εγκλήματα των κυβερνήσεων του παρελθόντος, επιβάλλουν βίαιες προσαρμογές-σύμφωνοι.

Αλλά, μια πιο επεξεργασμένη και σχεδιασμένη για βάθος χρόνου λύση, την οποία μάλιστα θα μπορούσαν να “περάσουν” και στους δανειστές, αν ήταν κοστολογημένη και με “αντίβαρο” άλλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, θα λειτουργούσε θετικά και για την αγορά, που με κάθε μείωση εισοδήματος του κόσμου βουλιάζει ακόμη περισσότερο. Ας πούμε, να υπάρξει (κατ' ανάγκην) κάποια περικοπή και των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων, αλλά οι ριζοσπαστικές αλλαγές να ισχύσουν για τους νέους εργαζόμενους (ας πούμε για όσους μπήκαν στην αγορά εργασίας μετά το 2005, ή έστω το 2000), για να έχουν τον χρόνο να οργανώσουν ανάλογα και να προγραμματίσουν το ασφαλιστικό τους μέλλον. Με πρόσθετες μικρές ιδιωτικές ασφαλίσεις, σταδιακή αποταμίευση, κάπως τέλος πάντων... Μέχρι να βελτιωθούν, κάπως, τα πράγματα. Να σχεδιαστούν ζωές με μέλλον, επί τω ν νέων δεδομένων.

Είναι, όμως, απάνθρωπο, χυδαίο, προκλητικό να λες (και μάλιστα εσύ... αριστερός και κοινωνικά ευαίσθητος!) σε απόκληρους που μετράνε το “μέλλον” τους με εβδομάδες και λίγα χρόνια, “εσείς, συγγνώμην, αλλά... να ψοφήστε”!

Γιατί περί αυτού πρόκειται....

"Αργοπεθαίνει"...

ένα ποίημα της Martha Medeiros

"Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνά τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει".

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής…"

Ευγένεια και Χυδαιότητα - Φρίντριχ Νίτσε

"Οι χυδαίοι άνθρωποι βλέπουν τα ευγενικά και γενναιόφρονα αισθήματα σαν κάτι να τους λείπει, να τους λείπει η ορθότητα, άρα να τους λείπει, η αληθοφάνεια.

Όταν μιλούν γι' αυτό, κλείνουν πονηρά το μάτι, σαν να λένε: «Κάποιο συμφέρον υπάρχει κρυμμένο πίσω απ' αυτό· δεν μπορεί να δει κανείς τι υπάρχει μέσα σε όλα τα πράγματα», και υποψιάζονται πως το ευγενικό πλάσμα γυρεύει να κερδίσει κάτι μ' έναν ελιγμό. Όταν όμως πεισθούν, με αναμφισβήτητο τρόπο, πως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει καμιά εγωιστική πρόθεση, και πως περιφρονεί το μικρό κέρδος, τότε βλέπουν τον άνθρωπο αυτόν σαν έναν τρελό· του δείχνουν περιφρόνηση όταν τον βλέπουν να χαίρεται και γελούν με τη λάμψη των ματιών του. Και αναρωτιούνται: «Πώς μπορεί να είναι χαρούμενος όταν πάθει κάποια ζημιά; Πώς μπορεί να ζητά να ζημιώσει; Σίγουρα, το πάθος της ευγένειας θα είναι μπερδεμένο με κάποια αρρώστια του λογικού!».

Τέτοιες ερωτήσεις κάνουν μέσα τους, έτσι σκέπτονται, όπως σκέπτεται κάποιος εμπρός στη χαρά που αισθάνεται ένας τρελός για την έμμονη ιδέα του.

Μια χυδαία φύση αναγνωρίζεται εύκολα αν προσέξει κανείς δυο βασικά πράγματα. Πρώτον -μια χυδαία φύση- δεν λησμονά ποτέ ποιο είναι το συμφέρον της· δεύτερον, η μανία αυτή του σκοπού του κέρδους, είναι σ' αυτή πιο ισχυρή, παρά το βίαιο ένστικτο. Μέλημά της και αξιοπρέπειά της είναι το να μην παρασύρεται από την άλογη παρόρμηση σε άκαιρες πράξεις. Η ανώτερη φύση είναι πιο παράλογη και αυτό γιατί ο ευγενής, ο γενναιόφρων άνθρωπος υπακούει στα ένστικτά του· στις πιο καλές στιγμές του, σταματάει το μυαλό του.

Ένα αρσενικό ζώο που προστατεύει τα μικρά του βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή, ή που ακολουθεί το θηλυκό στον θάνατο, την εποχή του οργασμού, δεν λογαριάζει ούτε τον κίνδυνο, ούτε καν αυτόν τον ίδιο τον θάνατο, κι αυτό γιατί ακόμα κι η λογική του σταματά, η ευχαρίστηση που του προσφέρουν τα μικρά του ή το θηλυκό του και ο φόβος μην τύχει και τα αποχωρισθεί, το κυριεύουν ολοκληρωτικά, γίνεται πιο ζώο από ότι συνήθως είναι, όπως ακριβώς συμβαίνει στον ευγενικό, στον γενναιόφρονα άνθρωπο.

Μέσα του, ο ευγενικός άνθρωπος έχει ένα συγκεκριμένο αριθμό αισθημάτων, είτε έλξεις είτε απωθήσεις είναι αυτές, που μιλάνε με τόση δύναμη, που μπροστά τους η διάνοια δεν μπορεί να κάνει τίποτ' άλλο παρά να σωπάσει ή και να παραδοθεί και να γίνει υπηρέτης τους. Η καρδιά αλλάζει θέση, ανεβαίνει στον εγκέφαλο και τότε μιλάμε για «πάθος». Βέβαια, συμβαίνει πολλές φορές να δημιουργείται ένα αντίστροφο φαινόμενο, μια αναστροφή του πάθους κατά κάποιον τρόπο, όπως π.χ. στον Φοντενέλ, που κάποιος του έλεγε μια φορά τοποθετώντας του το χέρι στην καρδιά: «Αυτό που υπάρχει εκεί μέσα, φίλτατέ μου, είναι και αυτό εγκέφαλος».

Στο ευγενικό ον, εκείνο που περιφρονεί ο όχλος, είναι ο παραλογισμός του πάθους του, η η λανθασμένη λογική του, και προπαντός όταν αυτό το πάθος αφορά αντικείμενα που η αξία τους του είναι παντελώς χιμαιρική ή αυθαίρετη, θυμώνει πολύ με όποιον υποκύπτει στο πάθος του στομαχιού του, αλλά καταλαβαίνει την έλξη αυτής της τυραννίας· εκείνο που δεν μπορεί να καταλάβει είναι, π.χ., το πως μπορεί κάποιος να παίζει την υγεία του και την ευτυχία του από πάθος για τη γνώση. Το γούστο των ανωτέρων φύσεων στρέφεται σε πράγματα εξαιρετικά, σε πράγμα που αφήνουν αδιάφορους τους πιο πολλούς από τους άλλους ανθρώπους και που δεν φαίνονται καθόλου γοητευτικά. Η ανώτερη φύση μετρά τις αξίες σε προσωπική κλίμακα. Γενικά όμως, δεν πιστεύει πως αυτή η κλίμακα προσιδιάζει ιδιαίτερα στην καλαισθητική της ιδιοσυγκρασία. Συμβαίνει το αντίθετο μάλιστα· εκτιμά τις προσωπικές αξίες και μη, και πέφτει έτσι στην ακατανοησία και στο απραγματοποιήσιμο. Μια ανώτερη φύση είναι πολύ σπάνιο να διατηρήσει αρκετή λογική ώστε να θεωρεί και να μεταχειρίζεται τον μέτριο άνθρωπο σαν τέτοιο· γενικά πιστεύει μυστικά πως το πάθος της είναι σαν το πάθος όλου του κόσμου και η πίστη αυτή αποτελεί τη φλόγα της και την ευφράδειά της.

Αν οι εξαιρετικοί άνθρωποι δεν νιώθουν τον εαυτόν τους, πώς θα μπορέσουν να καταλάβουν τον όχλο και να αναμετρήσουν δίκαια τον κανόνα;

Μιλάνε λοιπόν και αυτοί για τρέλα, για έλλειψη πνεύματος, ωφελιμιστικού φυσικά, και για τον «χιμαιρισμό» της ανθρωπότητας, και παραξενεύονται για το τρένο της ζωής αυτού του ανόητου κόσμου που δεν επιθυμεί να αναγνωρίσει το «μόνο αναγκαίο του πράγμα». Αυτή είναι η αδικία των ευγενικών φύσεων, η αιώνια αδικία". 

Φρίντριχ Νίτσε, Η θεωρία του σκοπού της ζωής (απόσπασμα)