Για ένα '' Πρωτόκολλο Εθνικής Ομοψυχίας ''
του Μάκη Ανδρονόπουλου
Ο μέσος πολίτης που παρακολουθεί τις ειδήσεις στην τηλεόραση, ήδη από το φλέγον έτος 2007, εάν ανήκε σε οιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης θα είχε τρελαθεί κυριολεκτικά. Οι Έλληνες, παρά την χρεοκοπία που προκάλεσαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, παρά τα μνημόνια, τήρησε μια στάση πρωτοφανούς σοβαρότητας και υπομονής. Σήμερα, βιώνει μια ντροπιαστική κατάσταση. Έχει μια κυβέρνηση που λέει μισές αλήθειες και δεν έχει ακόμη διασφαλίσει την διέξοδο, ενώ επιχειρεί με ένα άκαιρο τρόπο να εδραιώσει την εξουσία της στο κράτος. Έχει μια υποκριτική αντιπολίτευση που ηθικολογεί και καταστροφολογεί, σαν να μην έχει ευθύνες για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Έχει τους δανειστές που κινούνται ανάμεσα στη λογική της αποικίας χρέους και της παραδειγματικής τιμωρίας του άσωτου υιού.
Ο ελληνικός λαός μετά από εφτά χρόνια λιτότητας, κατά τα οποία συντελέσθηκε μια πρωτοφανής για τα διεθνή χρονικά δημοσιονομική προσαρμογή και κατά την διάρκεια των οποίων αποδείχθηκε και ομολογήθηκε πολλαπλώς και διεθνώς, πως τα αλλεπάλληλα προγράμματα που εφαρμόστηκαν στη χώρα ήταν λάθος, βρίσκεται μπροστά σε νέες απειλές. Του λένε για νέες περικοπές στις συντάξεις και στα επιδόματα, του λένε ότι χρωστάει 233 δισ. ευρώ στην εφορία, τις τράπεζες και τα ταμεία, του λένε ότι η ανεργία θα χρειαστεί περίπου 20 χρόνια για να φτάσει εκεί που ήταν το 2008, του λένε για 4ο μνημόνιο!
Κι από την άλλη, βλέπει το πολιτικό προσωπικό της χώρας να κατεβαίνει πιο κάτω από τον πάτο της ανοχής και της κατανόησης, μοιρολατρικό και υποκριτικό, βυθισμένο μέσα στο ψέμα και την ανικανότητα, κοκορευόμενο και μιλώντας με μια αλαζονεία για αρχές που ουδέποτε τήρησε, απεναντίας συστηματικά εξευτέλισε.
Η πολιτική και κοινωνική ψυχραιμία και κυρίως η ψυχολογική αντοχή που έχει επιδείξει ο ελληνικός λαός από το 2007 απέναντι στη βία των «ειδήσεων», στα σκάνδαλα του συστήματος, στην χρεοκοπία της χώρας, στην διεθνή χλεύη, στην οικονομική αιμορραγία, στην θηριώδη ανεργία, στην απαξίωση της εργασίας, στη μετανάστευση των μεταπτυχιακών, στις 10.000 αυτοκτονίες, στον κλονισμό της δημόσιας υγείας, στην απαξίωση της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας και στους πλειστηριασμούς κατοικιών είναι μοναδική και σπουδαία. Είναι βέβαιο πως στο μέλλον θα αποτελέσει αντικείμενο διεθνών διεπιστημονικών μελετών. Ενδέχεται δε η στάση αυτή να αποτελεί κάποιο κλικ στην ανθρώπινη ιστορία.
Οι εξηγήσεις περί συλλογικής ενοχής, περί παθητικότητας και κονφορμισμού και διάφορες τέτοιες απλουστεύσεις είναι επιεικώς απαράδεκτες, αν όχι ύποπτες. Η υπομονή και η συνεχής αναζήτηση λύσεων δεν είναι παθητικότητα, είναι μια δημοκρατική και κοπιώδης διαδικασία, όπου το παλιό και διεφθαρμένο χρειάζονται χρόνο και θυσίες για να εξαλειφτούν και να δημιουργηθεί χώρος για το καινούργιο. Στην ιστορία, τα πισωγυρίσματα είναι φυσική διαδικασία. Όπως άλλωστε και το τέλος της ανοχής και η εξέγερση.
Είναι προφανές ότι το καλοκαίρι του 2015 η κυβέρνηση ήξερε περίπου τι υπέγραφε. Προφανώς, τον Σεπτέμβριο του 2015 οι ψηφοφόροι ήξεραν λιγότερο περίπου τι ψήφιζαν. Σήμερα ένα χρόνο μετά τη λαίλαπα της 1ης αξιολόγησης (η 5ηαξιολόγηση Σαμαρά που δεν έγινε) του 3ου μνημονίου, οι πολίτες στέκονται αμήχανοι μπροστά στη 2η αξιολόγηση με την απειλή μια γκιλοτίνας (κόφτη) και ενός 4ου μνημονίου και την απελευθέρωση των πλειστηριασμών στο τέλος του 2017. Διακρίνουν πια ξεκάθαρα τον παραλογισμό των πολιτικών του προγράμματος που απλά ρίχνει λάδι στη φωτιά της ύφεσης που καίει τα πάντα. Βλέπουν την αδιαλλαξία του κ. Σόιμπλε και των πιστωτών. Βλέπουν το περιβόητο Der Spiegel να αναρωτιέται αν ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι «προδότης ή τραγικός ήρωας, δέσμιος ενός κυβερνητικού προγράμματος που υπαγόρευσαν οι πιστωτές;» και να διαπιστώνει πως «η ελληνική οικονομία παραμένει σε κατάσταση εξουθένωσης …και ότι οι άνθρωποι αγκομαχούν με τις σκληρές μεταρρυθμίσεις» και «στο εξωτερικό να παραπονούνται, επειδή αυτές ακριβώς οι μεταρρυθμίσεις δεν φέρνουν άμεσα αποτελέσματα.» Διαβάζουν στη γερμανική Handelsblatt ότι για τους περισσότερους Έλληνες η κατάσταση είναι χειρότερη παρά ποτέ και ότι από τα ξένα δάνεια των 246 δισ. ευρώ που έχουν καταβληθεί μέχρι στιγμής, σχεδόν τίποτα δεν κατέληξε στα χέρια των ανθρώπων, αλλά πήγε για την αναχρηματοδότηση χρεών. Διαβάζουν επίσης αυτό που είπε ο Κώστας Χρυσόγονοςότι δηλαδή η χώρα θα οδηγηθεί σε άτακτη χρεοκοπία, αν δεν βγει στις αγορές το 2018, επειδή δεν είναι εύκολο οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης να μας δανείσουν ξανά… γι΄ αυτό και δεν θα υπάρξει 4ο μνημόνιο. Αλλά πώς θα βγει με ένα μη βιώσιμο χρέος;
Είναι πια κοινή πεποίθηση των Ελλήνων πως είναι εγκλωβισμένοι σε μια παγίδα και κυρίως, ότι όσα υφίστανται δεν κάνουν νόημα, δεν προσφέρουν διέξοδο, ούτε στα νούμερα, ούτε στην κοινωνία. Συνειδητοποιούν, σε αντίθεση με το πολιτικό σύστημα και κυρίως τη μείζονα αντιπολίτευση, πως ότι είναι να γίνει πρέπει να γίνει το 2017 πριν οι πιστωτές λύσουν τις εκλογικές διαφορές τους. Η Νέα Δημοκρατία, παρά το 30% της αδιευκρίνιστης ψήφου(Public Issue), ζητά εκλογές που όμως δεν θέλει η πλειοψηφία, γιατί απλά δεν βλέπει πολιτική λύση. Προτείνει μείωση των φόρων με αντίστοιχη μείωση του δημόσιου τομέα στην υγεία και την παιδεία. Μόνο που κανείς δεν πιστεύει πια σε αυτά, ούτε βέβαια στις υποκριτικές διαβεβαιώσεις του κ. Κατρούγκαλου. Ο κόσμος άλλωστε βλέπει πως ο Τσακαλώτος δεν μπορεί να σκάσει ούτε ένα μισό ψεύτικο χαμόγελο.
Η απελπισία είναι θυγατέρα της απογοήτευσης και μητέρα της ανατροπής. Ότι δεν έγινε μέχρι τώρα, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να γίνει αύριο. Η κυβέρνηση σχοινοβατεί, όπως και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Το πρόβλημα της χώρας είναι περίπλοκο και ακραίο, κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί και δυστυχώς, κανείς δεν μιλάει γι΄ αυτό, όλοι πετάνε τη μπάλα στην κερκίδα. Μόνο που μερικές φορές η κερκίδα κατεβαίνει στο τερέν…
Παρ΄ όλα αυτά, την πρωτοβουλία των κινήσεων εξακολουθεί να την έχει το πολιτικό σύστημα και έχει μπροστά του μία, ενδεχομένως έσχατη, ευκαιρία. Μια ευκαιρία για όλους. Με κοινή πρωτοβουλία του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ετοιμασθεί ένα «πρωτόκολλο εθνικής ομοψυχίας» που θα παρουσιασθεί προς έγκριση σε όλους του πολιτικούς αρχηγούς, το οποίο θα κατατεθεί ταυτόχρονα στην Κομισιόν, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στους ηγέτες των 28.
Το «πρωτόκολλο εθνικής ομοψυχίας» θα είναι ένα κείμενο δέκα-δώδεκα σημείων το οποίο θα αναλύει διεξοδικά την καλή πίστη της χώρας προς την ΕΕ και την απόφασή της να παραμείνει ενεργό και αποφασιστικό μέλος των εξελίξεων μέσα στην Ευρώπη, αλλά και θα παρουσιάζει αναλυτικά τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις των μέτρων που έχουν ληφθεί και τα πενιχρά αποτελέσματα.
· Θα αναλύει τον δανεισμό και πού πήγαν τα νέα δάνεια, δηλαδή την διάσωση του ευρωπαϊκού πιστωτικού συστήματος από τον ελληνικό λαό και θα επαναθέτει επιτακτικά το αίτημα για μια άμεση και γενναία ρύθμιση του χρέους.
· Θα δηλώνει την ανάγκη ρεαλιστικών δημοσιονομικών στόχων που δεν θα καταλύουν τη λειτουργία του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών.
· Θα δηλώνει την απόρριψη κάθε πολιτικής και μέτρου έξω από το κοινωνικό κεκτημένο και ανάγκη του σεβασμού του ελληνικού συντάγματος από τους πιστωτές. Και θα διεκδικεί την άμεση επιστροφή των όποιων εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων έχουν εκχωρηθεί.
· Θα δηλώνει πίστη στις μεταρρυθμίσεις για την διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας με όρους κράτους δικαίου και αναγνώρισης της εργασίας.
· Θα δηλώνει την πρόθεση ανασυγκρότησης του κοινωνικού κράτους.
· Θα απαιτεί άμεση ρητή δέσμευση των 28 για την υπεράσπιση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, εδαφικών και θαλασσίων (ΑΟΖ).
· Θα απαιτεί δήλωση της ΕΕ προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το οποίο θα δηλώνεται ρητά ότι η λύση του Κυπριακού δεν μπορεί να βασισθεί παρά μόνο στο κοινοτικό κεκτημένο και ότι οιαδήποτε προσπάθεια προσάρτησης της βόρειας Κύπρου θα είναι casus belli.
Η κίνηση αυτή πρέπει να προετοιμασθεί τώρα και να εκδηλωθεί μετά την δεύτερη αξιολόγηση, εκτός εάν οι απαιτήσεις των δανειστών υπερβούν και πάλι τη λογική. Κατάλληλος χρόνος θα είναι λίγο πριν ή λίγο μετά την ολοκλήρωση της υλοποίησης των βραχυπρόθεσμων μέτρων ρύθμισης του χρέους. Το πρωτόκολλο θα συνοδεύεται από αναλυτική έκθεση των ελληνικών θέσεων και με επιστημονική τεκμηρίωσή τους, καθώς και με ένα σχέδιο αναθεώρησης των υφιστάμενων συμφωνιών.
Η στοίχιση των κομμάτων πίσω από την κυβέρνηση για την διεκδίκηση μιας λογικής διευθέτησης του ελληνικού προβλήματος πρέπει να είναι ειλικρινής και στιβαρή. Σε περίπτωση άρνησης να υπάρξει συμβιβασμός, η χώρα θα συνεχίσει να εφαρμόζει τα μνημόνια και θα επιδιώξει δια της δικαστικής οδού άλλες λύσεις που δεν είναι του παρόντος.
