DATE

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016


Αφού το κατάφερες , μπορείς ξανά


του Ίωνα Παπαδάκη 
Χαμόγελο, αγάπη, αισιοδοξία, αυτοκριτική… «Επισκέπτες» των ημερών, σε ένα ταραγμένο μυαλό που αγωνίζεται να δει τα πράγματα «αλλιώς»!
Και κατά κάποιο τρόπο το καταφέρνει… Και ξέρεις γιατί; Γιατί το έχει ανάγκη και γιατί μπορεί!
Σαν μαθητής ήμουν από μέτριος έως κακός! Όχι γιατί ήμουν ανεπίδεκτος μαθήσεως, αλλά γιατί ήμουν αδιάφορος, ατίθασος, βαριόμουν εύκολα και επίσης πολύ έξυπνος (αυτό δεν το λέω εγώ… το είχε πει ένας καθηγητής μου στο πατέρα μου εξηγώντας του τα χάλια μου. Του είχε πει λοιπόν: «κύριε Παπαδάκη, ο γιός σας δεν θα γίνει ποτέ καλός μαθητής γιατί είναι πολύ έξυπνος», καλή τους ώρα εκεί που είναι)…
Σε κάποιες στιγμές λοιπόν, ντροπής, πείσματος, εγωισμού, στεναχώριας (για τη στεναχώρια που έπαιρνε ο πατέρας μου) εμφανιζόταν σε κάποιο διαγώνισμα ή σε κάποιο έλεγχο τριμήνου ένα πανέμορφο 18 και γεμάτος χαρά και αλαζονεία περίμενα το «μπράβο»!
Μαζί με το «μπράβο» όμως ερχόταν μία συγκεκριμένη φράση: «Αφού το κατάφερες μία φορά μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…»
Θύμωνα και αναρωτιόμουν «δε θα μπορούσα να ακούσω μόνο το μπράβο;»… Α, ρε πατέρα, πόσο άδικο είχα όταν θύμωνα και πόσο δίκιο είχες, όταν μου έλεγες αυτή τη φράση!
Τα χρόνια περνούσαν, τα Χριστούγεννα ερχόντουσαν και έφευγαν, και κάθε χρόνο αυτή η φράση με στοίχειωνε αλλά με έκανε να χαμογελάω με ευγνωμοσύνη…
Αναρωτιέμαι, λοιπόν τώρα -που μία ακόμη χρονιά φεύγει- εσύ το έχεις σκεφτεί αυτό; Ότι, αφού το κατάφερες μία φορά μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά!
Τι έμεινε; Τρεις μερούλες και τα «new year’s resolutions» είναι στο φόρτε τους! Τρέχεις να προλάβεις, να μιλήσεις, να διορθώσεις, να υποσχεθείς, να προετοιμαστείς… Να προετοιμαστείς γιατί; Για να πέσεις ξανά στον λήθαργο και να γίνεις ξανά το αντιπαθέστατο «εγώ» που ήσουν πριν τα Χριστούγεννα;
Μην το κάνεις… Και ξέρεις γιατί βλάκα μου;
  Γιατί αφού κατάφερες να ξεχάσεις για λίγο το «εγώ» σου και να ασχοληθείς με τους γύρω σου μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να παραδεχτείς το λάθος σου και να ζητήσεις συγγνώμη, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να κοιταχτείτε στα μάτια και να πεις αυτά που νιώθεις και αυτά που σε βασανίζουν μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να σεβαστείς τα «θέλω» και τις ανάγκες των ανθρώπων που σε νοιάζονται -αφήνοντας για λίγο κατά μέρος τον απέραντο εγωισμό σου-, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να ξεχωρίσεις αυτούς που σε νοιάζονται, από αυτούς που σε βολεύουν και επέλεξες τους πρώτους  γύρω σου, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να διεκδικήσεις ένα υπέροχο μυαλό, αντί για έναν εντυπωσιακό κώλο, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να ζητήσεις συγγνώμη, αντί να ψάχνεις για ηλίθιες δικαιολογίες, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να χαμογελάσεις και να ψάξεις για αισιοδοξία, αντί για μιζέρια (δεν έχεις μόνο εσύ προβλήματα βλάκα μου… άλλοι έχουν μεγαλύτερα) μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες οι αλήθειες σου (όσο σκληρές και αν είναι) να φέρουν κοντά σου έστω και έναν άνθρωπο για πάντα, αντί τα ψέματά σου, να σου φέρουν πολλούς για λίγο, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να χορεύεις με τους δαίμονές σου, αντί να τους φοβάσαι μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να πεις αυτό που εσύ πιστεύεις και όχι να πεις αυτό που θέλουν να ακούσουν οι άλλοι, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να θαυμάσεις, αντί να χλευάσεις,  μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να «ζήσεις» έστω και για λίγο αντί να επιβιώνεις, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να πεις «σ’ αγαπώ» επειδή αυτό νιώθεις και όχι επειδή σε βολεύει, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
  Γιατί αφού κατάφερες να είσαι αληθινός και τίμιος με τον εαυτό σου αλλά και με τους γύρω σου, μπορείς να το καταφέρεις ξανά και ξανά…
Αφού λοιπόν, κατάφερες να γίνεις για λίγο «αληθινός άνθρωπος» (τις μέρες που κάνεις τον απολογισμό σου), σημαίνει ότι κάπου μέσα σου υπάρχει αυτό το καλύτερο «εγώ» σου, που το χρωστάς, σε σένα, σε αυτούς που σε αγαπάνε και σε αυτούς που αγαπάς!
Η ζωή είναι εδώ βλάκα μου! Και αν είσαι ένας «comme il faut» εγωιστής, σου εύχομαι, όχι να πεις «τα κατάφερα» αλλά, «μπορώ και καλύτερα»!


Nα υποκλιθείς ....... και να χαμογελάσεις ..........και να πείς << ευχαριστώ >>

του Ίωνα Παπαδάκη 
Είναι ο λίγος χρόνος που περισσεύουν για να περάσεις τη νοητή γραμμή, που χωρίζει το «παλιό» από το «καινούργιο»…
Εκεί, που καθισμένος αναπαυτικά, χαζεύεις τους ανθρώπους γύρω σου, χαμογελάς και σκέφτεσαι: «κοίτα να δεις, πόσο μεγάλωσαν», «κοίτα να δεις, πόσα άλλαξαν μέσα σε λίγα χρόνια», «πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ, ο… η… οι…» και σκέφτεσαι και θυμάσαι και νοσταλγείς!
Εκεί, που -εξουθενωμένος πια-, γυρίζεις προς τους θεατές, χαμογελάς, λέγοντας με τον τρόπο σου «ευχαριστώ», υποκλίνεσαι βαθιά και πας στο καμαρίνι σου για να βγάλεις τα λαμπερά ρούχα, έχοντας ολοκληρώσει μία ακόμα μοναδική παράσταση…
Την παράσταση της ζωής σου!
 Και καταλαβαίνεις ότι τα χρόνια περνάνε και οι «θεατές» αλλάζουν και πάντα θα γυρίζεις προς το μέρος τους, θα υποκλίνεσαι βαθιά χαμογελώντας λέγοντας με τον τρόπο σου «ευχαριστώ»…
Ναι! Οι θεατές θα αλλάζουν, η πλοκή του έργου λογικά, θα αλλάζει χρόνο με τον χρόνο, αλλά πάντα θα υπάρχουν οι «συντελεστές»! Που θα διαμορφώνουν μαζί σου την πλοκή, που θα πρωταγωνιστήσουν μαζί σου και θα φτιάχνετε «μαζί» αυτή τη μοναδική παράσταση!
Μοναδική, γιατί μέχρι να γυρίσεις εξουθενωμένος προς τους θεατές και να υποκλιθείς δεν ξέρεις το τέλος… δεν ξέρεις αν θα είναι «living happily ever after»! Το βέβαιο είναι ότι θα πιάσεις τους συμπρωταγωνιστές σου σφιχτά από το χέρι, θα σταθείς περήφανα στο κέντρο της σκηνής και θα υποκλιθείς…
Και ξέρεις; Εκείνη τη στιγμή δεν μετράνε οι θεατές… αυτοί έρχονται και παρέρχονται! Αυτό που μετράει είναι εσύ και οι συμπρωταγωνιστές σου
Αυτοί που επέλεξαν να βρίσκονται μαζί σου στη σκηνή, χωρίς να ξέρουν το τέλος, αυτοί που σε πίστεψαν και απόλαυσαν μαζί σου όλη τη διαδρομή μέχρι την υπόκλιση, όσες δυσκολίες και αν αντιμετώπισαν μαζί σου, αυτοί που είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν από την αρχή μαζί σου, όχι για τους θεατές ή το όποιο κέρδος, αλλά για την παράσταση που -για μία ακόμη φορά- το τέλος θα είναι απρόβλεπτο αλλά σίγουρα μεγαλειώδες!
Σε αυτούς χρωστάς την υπόκλιση… Γιατί και εκείνοι είναι εξουθενωμένοι όσο και εσύ, γιατί τους αξίζει το ίδιο -αν όχι περισσότερο- χειροκρότημα από αυτό που αξίζει σε σένα, αλλά πάνω απ’ όλα γιατί τους αξίζει το δικό σου χειροκρότημα, το δικό σου «ευχαριστώ» και όχι των θεατών!
Γύρνα λοιπόν προς το μέρος τους… Υποκλίσου χαμογελώντας, πες τους «ευχαριστώ» και χειροκρότησέ τους!
Γιατί όταν το χειροκρότημα των θεατών θα «σωπάσει» και τα φώτα θα σβήσουν, απέναντί σου θα έχεις άδεια καθίσματα, αλλά δίπλα σου αυτούς τους ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν μαζί σου και θα κοιταζόσαστε χαμογελώντας πονηρά, επειδή θα είστε έτοιμοι για μία ακόμα μοναδική «παράσταση»…
Και ξέρεις γιατί; Γιατί όταν οι θεατές θα έχουν πιστέψει ότι είδαν μία παράσταση, εσύ θα ξέρεις ότι έδωσες την «παράσταση της ζωής σου»!
Σε αυτόν λοιπόν το λίγο χρόνο που περισσεύει για να περάσω τη νοητή γραμμή, που χωρίζει το «παλιό» από το «καινούργιο», αυτό που θέλω να κάνω είναι να γυρίσω στους συμπρωταγωνιστές μου (ξέρετε εσείς…), να υποκλιθώ, να τους χειροκροτήσω και να τους πω «ευχαριστώ»…
Και θα σου πρότεινα να κάνεις το ίδιο!

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016


Για ένα '' Πρωτόκολλο Εθνικής Ομοψυχίας ''


του Μάκη Ανδρονόπουλου

Ο μέσος πολίτης που παρακολουθεί τις ειδήσεις στην τηλεόραση, ήδη από το φλέγον έτος 2007, εάν ανήκε σε οιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης θα είχε τρελαθεί κυριολεκτικά. Οι Έλληνες, παρά την χρεοκοπία που προκάλεσαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, παρά τα μνημόνια,  τήρησε μια στάση πρωτοφανούς σοβαρότητας και υπομονής. Σήμερα, βιώνει μια ντροπιαστική κατάσταση. Έχει μια κυβέρνηση που λέει μισές αλήθειες και δεν έχει ακόμη διασφαλίσει την διέξοδο, ενώ επιχειρεί με ένα άκαιρο τρόπο να εδραιώσει την εξουσία της στο κράτος. Έχει μια υποκριτική αντιπολίτευση  που ηθικολογεί και καταστροφολογεί, σαν να μην έχει ευθύνες για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Έχει τους δανειστές που κινούνται ανάμεσα στη λογική της αποικίας χρέους και της παραδειγματικής τιμωρίας του άσωτου υιού.
Ο ελληνικός λαός μετά από εφτά χρόνια λιτότητας, κατά τα οποία συντελέσθηκε μια πρωτοφανής  για τα διεθνή χρονικά δημοσιονομική προσαρμογή και κατά την διάρκεια των οποίων αποδείχθηκε και ομολογήθηκε πολλαπλώς και διεθνώς, πως τα αλλεπάλληλα προγράμματα που εφαρμόστηκαν στη χώρα ήταν λάθος, βρίσκεται μπροστά σε νέες απειλές. Του λένε για νέες περικοπές στις συντάξεις και στα επιδόματα, του λένε ότι χρωστάει 233 δισ. ευρώ στην εφορία, τις τράπεζες και τα ταμεία, του λένε ότι η ανεργία θα χρειαστεί περίπου 20 χρόνια για να φτάσει εκεί που ήταν το 2008, του λένε για 4ο μνημόνιο!
Κι από την άλλη, βλέπει το πολιτικό προσωπικό της χώρας να κατεβαίνει πιο κάτω από τον πάτο της ανοχής και της κατανόησης, μοιρολατρικό και υποκριτικό, βυθισμένο μέσα στο ψέμα και την ανικανότητα, κοκορευόμενο και μιλώντας με μια αλαζονεία για αρχές που ουδέποτε τήρησε, απεναντίας συστηματικά εξευτέλισε.
Η πολιτική και κοινωνική ψυχραιμία και κυρίως η ψυχολογική αντοχή που έχει επιδείξει ο ελληνικός λαός από το 2007 απέναντι στη βία των «ειδήσεων», στα σκάνδαλα του συστήματος, στην χρεοκοπία της χώρας, στην διεθνή χλεύη, στην οικονομική αιμορραγία, στην θηριώδη ανεργία, στην απαξίωση της εργασίας, στη μετανάστευση  των μεταπτυχιακών, στις 10.000 αυτοκτονίες, στον κλονισμό της δημόσιας υγείας, στην απαξίωση της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας και στους πλειστηριασμούς κατοικιών είναι μοναδική και σπουδαία. Είναι βέβαιο πως στο μέλλον θα αποτελέσει αντικείμενο διεθνών διεπιστημονικών μελετών. Ενδέχεται δε η στάση αυτή να αποτελεί κάποιο κλικ στην ανθρώπινη ιστορία.
Οι εξηγήσεις περί συλλογικής ενοχής, περί παθητικότητας και κονφορμισμού και διάφορες τέτοιες απλουστεύσεις είναι επιεικώς  απαράδεκτες, αν όχι ύποπτες. Η υπομονή και η συνεχής αναζήτηση λύσεων δεν είναι παθητικότητα, είναι μια δημοκρατική και κοπιώδης διαδικασία, όπου το παλιό και διεφθαρμένο χρειάζονται χρόνο και θυσίες για να εξαλειφτούν και να δημιουργηθεί χώρος για το καινούργιο. Στην ιστορία, τα πισωγυρίσματα είναι φυσική διαδικασία. Όπως άλλωστε και το τέλος της ανοχής και η εξέγερση.
Είναι προφανές ότι το καλοκαίρι του 2015 η κυβέρνηση ήξερε περίπου τι υπέγραφε. Προφανώς, τον Σεπτέμβριο του 2015 οι ψηφοφόροι ήξεραν λιγότερο περίπου τι ψήφιζαν. Σήμερα ένα χρόνο μετά τη λαίλαπα της 1ης αξιολόγησης (η 5ηαξιολόγηση Σαμαρά που δεν έγινε) του 3ου μνημονίου, οι πολίτες στέκονται αμήχανοι μπροστά στη 2η αξιολόγηση με την απειλή μια γκιλοτίνας (κόφτη) και ενός 4ου μνημονίου και την απελευθέρωση των πλειστηριασμών στο τέλος του 2017. Διακρίνουν πια ξεκάθαρα τον παραλογισμό των πολιτικών του προγράμματος που απλά ρίχνει λάδι στη φωτιά της ύφεσης που καίει τα πάντα. Βλέπουν την αδιαλλαξία του κ. Σόιμπλε και των πιστωτών. Βλέπουν το περιβόητο Der Spiegel να αναρωτιέται αν ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι «προδότης ή τραγικός ήρωας, δέσμιος ενός κυβερνητικού προγράμματος που υπαγόρευσαν οι πιστωτές;» και να διαπιστώνει πως «η ελληνική οικονομία παραμένει σε κατάσταση εξουθένωσης …και ότι οι άνθρωποι αγκομαχούν με τις σκληρές μεταρρυθμίσεις» και «στο εξωτερικό να παραπονούνται, επειδή αυτές ακριβώς οι μεταρρυθμίσεις δεν φέρνουν άμεσα αποτελέσματα.» Διαβάζουν στη γερμανική Handelsblatt ότι για τους περισσότερους Έλληνες η κατάσταση είναι χειρότερη παρά ποτέ και ότι από τα ξένα δάνεια των 246 δισ. ευρώ που έχουν καταβληθεί μέχρι στιγμής, σχεδόν τίποτα δεν κατέληξε στα χέρια των ανθρώπων, αλλά πήγε για την αναχρηματοδότηση χρεών. Διαβάζουν επίσης αυτό που είπε ο Κώστας Χρυσόγονοςότι δηλαδή η χώρα θα οδηγηθεί σε άτακτη χρεοκοπία, αν δεν βγει στις αγορές το 2018, επειδή δεν είναι εύκολο οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης να μας δανείσουν ξανά… γι΄ αυτό και δεν θα υπάρξει 4ο μνημόνιο. Αλλά πώς θα βγει με ένα μη βιώσιμο χρέος;
Είναι πια κοινή πεποίθηση των Ελλήνων πως είναι εγκλωβισμένοι σε μια παγίδα και κυρίως, ότι όσα υφίστανται δεν κάνουν νόημα, δεν προσφέρουν διέξοδο, ούτε στα νούμερα, ούτε στην κοινωνία.  Συνειδητοποιούν, σε αντίθεση με το πολιτικό σύστημα και κυρίως τη μείζονα αντιπολίτευση, πως ότι είναι να γίνει πρέπει να γίνει το 2017 πριν οι πιστωτές λύσουν τις εκλογικές διαφορές τους. Η Νέα Δημοκρατία, παρά το 30% της αδιευκρίνιστης ψήφου(Public Issue), ζητά εκλογές που όμως δεν θέλει η πλειοψηφία, γιατί απλά δεν βλέπει πολιτική λύση. Προτείνει μείωση των φόρων με αντίστοιχη μείωση του δημόσιου τομέα στην υγεία και την παιδεία. Μόνο που κανείς δεν πιστεύει πια σε αυτά, ούτε βέβαια στις υποκριτικές διαβεβαιώσεις του κ. Κατρούγκαλου. Ο κόσμος άλλωστε βλέπει πως ο Τσακαλώτος δεν μπορεί να σκάσει ούτε ένα μισό ψεύτικο χαμόγελο.
Η απελπισία είναι θυγατέρα της απογοήτευσης και μητέρα της ανατροπής. Ότι δεν έγινε μέχρι τώρα, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να γίνει αύριο. Η κυβέρνηση σχοινοβατεί, όπως και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Το πρόβλημα της χώρας είναι περίπλοκο και ακραίο, κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί και δυστυχώς, κανείς δεν μιλάει γι΄ αυτό, όλοι πετάνε τη μπάλα στην κερκίδα.  Μόνο που μερικές φορές η κερκίδα κατεβαίνει στο τερέν…
Παρ΄ όλα αυτά, την πρωτοβουλία των κινήσεων εξακολουθεί να την έχει το πολιτικό σύστημα και έχει μπροστά του μία, ενδεχομένως έσχατη, ευκαιρία. Μια ευκαιρία για όλους. Με κοινή πρωτοβουλία του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ετοιμασθεί ένα «πρωτόκολλο εθνικής ομοψυχίας» που θα παρουσιασθεί προς έγκριση σε όλους του πολιτικούς αρχηγούς, το οποίο θα κατατεθεί ταυτόχρονα στην Κομισιόν, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στους ηγέτες των 28.
Το «πρωτόκολλο εθνικής ομοψυχίας»  θα είναι ένα κείμενο δέκα-δώδεκα σημείων το οποίο θα αναλύει διεξοδικά την καλή πίστη της χώρας προς την ΕΕ και την απόφασή της να παραμείνει ενεργό και αποφασιστικό μέλος των εξελίξεων μέσα στην Ευρώπη, αλλά και θα παρουσιάζει αναλυτικά τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις των μέτρων που έχουν ληφθεί και τα πενιχρά αποτελέσματα.
·         Θα αναλύει τον δανεισμό και πού πήγαν τα νέα δάνεια, δηλαδή την διάσωση του ευρωπαϊκού πιστωτικού συστήματος από τον ελληνικό λαό και θα επαναθέτει επιτακτικά το αίτημα για μια άμεση και γενναία ρύθμιση του χρέους.
·         Θα δηλώνει την ανάγκη ρεαλιστικών δημοσιονομικών στόχων που δεν θα καταλύουν τη λειτουργία του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών.
·         Θα δηλώνει την απόρριψη κάθε πολιτικής και μέτρου έξω από το κοινωνικό κεκτημένο και ανάγκη του σεβασμού του ελληνικού συντάγματος από τους πιστωτές. Και θα διεκδικεί την άμεση επιστροφή των όποιων εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων έχουν εκχωρηθεί.
·         Θα δηλώνει πίστη στις μεταρρυθμίσεις για την διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας  με όρους κράτους δικαίου και αναγνώρισης της εργασίας.
·         Θα δηλώνει την πρόθεση ανασυγκρότησης του κοινωνικού κράτους. 
·         Θα απαιτεί άμεση ρητή δέσμευση των 28 για την υπεράσπιση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, εδαφικών και θαλασσίων (ΑΟΖ).
·         Θα απαιτεί δήλωση της ΕΕ προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το οποίο θα δηλώνεται ρητά ότι η λύση του Κυπριακού δεν μπορεί να βασισθεί παρά μόνο στο κοινοτικό κεκτημένο και ότι οιαδήποτε προσπάθεια προσάρτησης της βόρειας Κύπρου θα είναι casus belli.
Η κίνηση αυτή πρέπει να προετοιμασθεί τώρα και να εκδηλωθεί μετά την δεύτερη αξιολόγηση, εκτός εάν οι απαιτήσεις των δανειστών υπερβούν και πάλι τη λογική. Κατάλληλος χρόνος θα είναι λίγο πριν ή λίγο μετά την ολοκλήρωση της υλοποίησης των βραχυπρόθεσμων μέτρων ρύθμισης του χρέους. Το πρωτόκολλο θα συνοδεύεται από αναλυτική έκθεση των ελληνικών θέσεων και με επιστημονική τεκμηρίωσή τους, καθώς και με ένα σχέδιο αναθεώρησης των υφιστάμενων συμφωνιών.
Η στοίχιση των κομμάτων πίσω από την κυβέρνηση για την διεκδίκηση μιας λογικής διευθέτησης του ελληνικού προβλήματος πρέπει να είναι ειλικρινής και στιβαρή. Σε περίπτωση άρνησης να υπάρξει συμβιβασμός, η χώρα θα συνεχίσει να εφαρμόζει τα μνημόνια και θα επιδιώξει δια της δικαστικής οδού άλλες λύσεις που δεν είναι του παρόντος.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016




Απο το αντίσκηνο στου Μαξίμου ένα ''ατύχημα'' δρόμος

του Ίωνα Παπαδάκη 
Οι δημοσίως γράφοντες, γινόμαστε γραφικοί και αυτό οφείλεται στα «έργα και ημέρες» του πρωθυπουργού της Ελλάδας… Είμαι βέβαιος ότι είναι το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε να κάνουμε όμως, μας αναγκάζουν τα απανωτά «χτυπήματα» του Αλέξη Τσίπρα, τόσο σε επίπεδο δημόσιων εμφανίσεων, όσο και πολιτικών επιλογών!
Έχοντας εξαντλήσει και εξαντληθεί, από τα σχόλια, τις αναλύσεις και τις τρολιές σχετικά με τις –απαράδεκτες και προσβλητικές- συναντήσεις του με τον απερχόμενο Πλανητάρχη, έχοντας εξαντληθεί και εξαντλήσει την κριτική για το –άνευ λόγου- ταξίδι του στην Κούβα, είμαι της άποψης ότι η σοβαρότητα της κατάστασης απαιτεί σοβαρούς ανθρώπους για να την διαχειριστούν.
Την σοβαρότητα της κατάστασης την αντιλαμβανόμαστε όλοι!Έχουμε αντιληφθεί όμως, ότι δεν υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι να την διαχειριστούν;
Σε έναν κόσμο που αλλάζει, μία κοινωνία που οικονομικά καταρρέει και μία χώρα που ψάχνει με λάθος τρόπο το «βήμα» του, ένας πρώην Υπουργός Οικονομικών κάνει λόγο για «εποικοδομητική ανυπακοή» αφήνοντας πίσω του την καταστροφική «δημιουργική ασάφεια», ένας κυβερνητικός εταίρος και Υπουργός υπεύθυνος για την ασφάλεια της χώρας χαμογελάει και συγκινείται όταν το «φιλαράκι» του, τον χαρακτηρίζει «μπούλη» και ένας πρωθυπουργός χάνει και το δάσος και το δέντρο αρνούμενος να ξεκολλήσει από το αντίσκηνο και το «σλιπινγκ μπαγκ» των φοιτητικών του χρόνων!
Σε ένα απολύτως κομματικό ακροατήριο (για του λόγου το αληθές, ας ανατρέξει κάποιος στο εκλογικό αποτέλεσμα που αφορά στη Νίσυρο) ο πρωθυπουργός για μία ακόμη φορά, -λες και παρακολουθούσαμε σίκουελ από παροχολογικές ομιλίες του αείμνηστου Αντρέα αλλά και του Αντώνη Σαμαρά- επιδόθηκε σε λεονταρισμούς εκφωνώντας μία προεκλογική ομιλία, όχι διότι προετοιμάζεται για εκλογές (όπως πολλοί εκτιμούν) αλλά διότι προετοιμάζεται για ένα –τυχόν- ατύχημα που ενδεχομένως θα τον οδηγήσουν στις κάλπες.
Και με αυτό το σκεπτικό στο πίσω μέρος του μυαλού του, επέλεξε τους συνταξιούχους για την παροχή του βοηθήματος, αγνοώντας –ας πούμε- τις τεράστιες ανάγκες των ανέργων, ή ακόμα και τα χρέη του δημοσίου προς τις επιχειρήσεις…
Και με αυτό το σκεπτικό στο πίσω μέρος του μυαλού του, επέλεξε τα πατριωτικά του τύπου «δεν θα μας πει κανένας πως θα μοιράσουμε τα πλεονάσματα», αγνοώντας το… καμπανάκι του Ε. Τσακαλώτου, ο οποίος έκανε λόγο για «νερό στο κρασί μας» σχετικά με τις απαιτήσεις των δανειστών και του ΔΝΤ για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης…
Και με αυτό το σκεπτικό στο πίσω μέρος του μυαλού του, μπορεί να έστελνε πριν από λίγο καιρό, την κυρία Μέρκελ «χόουμ», όμως είναι ο πρώτος άνθρωπος τον οποίο συναντά ο Αλέξης Τσίπρας κάθε φορά ο κλοιός σφίγγει και τα περιθώρια στενεύουν κάτι που θα κάνει και αύριο…
Διάλογος, συνεννόηση, σχέδιο!
Προφανώς, αυτές τις τρείς λέξεις-έννοιες, ο Αλέξης Τσίπρας τις άφησε στο αντίσκηνο των φοιτητικών του διακοπών στη Νίσυρο και δυστυχώς, επιστρέφοντας εκεί χθες, στόχος του ήταν να πείσει το «παρεάκι» του, ότι στην Ελλάδα του 2016, είναι παντελώς άχρηστες έστω και αν η Ευρώπη αλλάζει, έστω και αν η Ελλάδα καταρρέει, έστω και αν ο κίνδυνος του «ατυχήματος» είναι πιο κοντά από ποτέ!

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016


Τι θέλει πάλι αυτος ο Σόιμπλε ?



του Μάκη Ανδρονόπουλου


Το σχέδιο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι ευκρινές και άθλιο, καθώς είναι το ίδιο που είχε εφαρμόσει στο α΄ εξάμηνο του 2015, όταν οδήγησε την Ελλάδα σε αδιέξοδο ρευστότητας, στα capital controls και στη συνθηκολόγηση του 3ου Μνημονίου.


Είναι οφθαλμοφανές ότι κρατάει καθυστέρηση και προβοκάρει συνεχώς την αξιολόγηση και τη ρύθμιση του χρέους για να στερήσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να μπει στην πιστωτική χαλάρωση του Ντράγκι, να αποκτήσει ρευστότητα και προοπτική. Γιατί το κάνει αυτό; Το κάνει για πολλούς λόγους που διαμορφώνονται εκάστοτε ανάλογα με τη συγκυρία, αλλά και γιατί ο Σόιμπλε είναι αυτός που είναι. Η βασική του ιδέα είναι το «προτεκτοράτο χρέους» και η παρουσία της Γερμανίας στη μοιρασιά των ενεργειακών πόρων της ανατολικής Μεσογείου (ΣΣ: υπενθυμίζεται η επίσκεψη Μέρκελ στην Κύπρο και το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο) και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος. 

Πατάει πάνω στο ιστορικό γερμανικό πλέγμα της αρχαιότητας και του ελληνικού ρόλου -ηθικού, πολεμικού, στρατηγικού, τακτικού- στην ήττα του Τρίτου Ράιχ από τους συμμάχους και ασκεί άθλιο λαϊκισμό κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων μέσω της φυλλάδας Bild. Τρέμει το ζήτημα του κατοχικού δανείου, τα αρχεία της Βέρμαχτ που έχουμε «αγοράσει» από τους Αμερικανούς και γενικά το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων.


Το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τότε πρωτάρης στο ευρωπαϊκό παίγνιο, είχε λάθος αναλύσεις, είχε κάνει μια λάθος διαπραγμάτευση που δεν άντεξε να την πάει μέχρι τέλους και σύρθηκε στην παγίδα του Σόιμπλε. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το παιγνίδι το έχει ψιλομάθει, έκανε και τη Σύνοδο του Νότου, έχει διαμορφώσει άλλες σχέσεις και ισορροπίες, δεν έχει τα κομματικά βαρίδια που είχε τότε και έχει κρατηθεί γερά. Έχει αποκτήσει σχέσεις συνεννόησης με την καγκελάριο Μέρκελ και ίσως, μετά το ιταλικό «όχι» να παίξει το μοχλό αποπομπής του Σόιμπλε από την ευρωπαϊκή σκηνή. Δείχνει να μην τον φοβάται πια, όχι ως έξαλλος αριστερός που ήθελε να γκρεμίσει την πολιτική λιτότητας, αλλά ως ρεαλιστής τακτικιστής που βλέπει μια συγκυριακή δυνατότητα. 


Το διάγγελμα Τσίπρα για τη χορήγηση 13ης σύνταξης σε όσους παίρνουν κάτω από 850 ευρώ και το πάγωμα της αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά του βόρειου και ανατολικού Αιγαίου μέχρι να λυθεί το πρόβλημα του Μεταναστευτικού είναι κίνηση πάνω στη σκακιέρα του Σόιμπλε. Τον προκαλεί και απαντά στη δεκαετία των πλεονασμάτων του 3,5% και στην ύβρη πως οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. 


Οι του Σόιμπλε βγήκαν να δηλώσουν πως αγνοούσαν απολύτως την κίνηση Τσίπρα, να υπονοήσουν πως μπορεί να τινάξει στον αέρα την συμφωνία κ.ο.κ. Η απάντηση που πήραν είναι βαθύτατα πολιτική και ευρωπαϊκή: «η ελληνική κυβέρνηση δεν χρειάζεται έγκριση γι΄ αυτά τα μέτρα». Τα παπαγαλάκια του Σόιμπλε κλαίνε, αλλά έτσι είναι η πολιτική. Δεν αποκλείεται ο Τσίπρας να χάσει πάλι την παρτίδα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μοιάζει να χάνει. 


Προφανώς με τις δύο παροχές στέλνει μήνυμα απειλής εκλογών με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για το ευρωπαϊκό σύστημα. Γι΄ αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας κρατάει μια καβάτζα 6,5 δισ. ευρώ ως κόρη οφθαλμού (προφανώς είναι παραπάνω). 
Τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς είναι ισχυρά και αυτονόητα. 
1. Εργασιακά, λύσεις στο πλαίσιο του κοινοτικού μοντέλου και επιστροφή στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
2. Όχι άλλα μέτρα για το 2018-2019, καθώς η κοινωνία και η οικονομία δεν αντέχει άλλες περικοπές.
3. Πλεονάσματα έως το 2,5% του ΑΕΠ και το υπόλοιπο 1% να κατευθυνθεί μόνο σε μέτρα για την ανταγωνιστικότητα.
4. Τα έσοδα από τα μη παραμετρικά μέτρα να πάνε σε μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα.
Η παρτίδα είναι δύσκολη και ενέχει πάντα κινδύνους εκτροπής. Βεβαίως, η κοινωνία δεν ξέρουμε εάν είναι διατεθειμένη για περιπέτειες, όμως ξέρουμε μετά βεβαιότητας ότι δεν αντέχει άλλο. Άλλωστε η Ευρώπη που τόσο ακριβά πληρώνουμε έχει χάσει την λάμψη της. 

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016


Αμήχανος ο κόσμος μπροστα στο μοιραίο ;


του Μάκη Ανδρονόπουλου


Προλαβαίνει άραγε η Γαλλία και η Ευρώπη να κάνουν κάτι για να μην εκλεγεί η Λεπέν; Μάλλον όχι, καθώς τίποτε δεν μαρτυρά ότι η Κομισιόν και οι μεγάλοι παίκτες αντιλαμβάνονται την ανατρεπτικότητα των καιρών, αφού εμμένουν σε συμβατικές και χρονοβόρες λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που άλλωστε, μέχρι τώρα δεν κατάφεραν να τα λύσουν. Η τάση του κόσμου για ανατροπή της υποκριτικής «φιλελεύθερης τάξης» παίρνει διάφορες μορφές που χαρακτηρίζονται ως «λαϊκιστικές», αλλά ενσωματώνουν τις προσδοκίες των πολλών για απαλλαγή από τους καταστροφείς των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Στις ΗΠΑ διαφαίνεται πως   το Δημοκρατικό κόμμα αντιδρά στα μηνύματα των καιρών, ενώ οι κοσμοπολίτες αναζητούν λύσεις μέσα από νέου τύπου δραστηριότητες , όπως η παγκόσμια συνέλευση των 44 εκατ. μελών του Avaaz. Ο κόσμος μας είναι σε μετάβαση κι αυτό γίνεται όλο και πιο σαφές, χωρίς να ξέρουμε εάν θα προσαράξει σε μια μαγική ακτή ή στα βράχια της αλαζονείας των ολίγων πλουσίων.
Ακολουθούν τρία σχετικά κείμενα

Πού πάει ο κόσμος;

Την ώρα που η 26χρονη βουλευτής του Λαϊκού Μετώπου Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν, εγγονή του Ζαν Μαρί Λεπέν και ανιψιά της Μαρίν Λεπέν, δήλωνε στο πρακτορείο Sputnik ότι η Ρωσία έχει μεγάλο ρόλο να παίξει στην Ευρώπημαζί με τη Γαλλία, επειδή «είναι σύμμαχος με την πολιτισμική έννοια και έχουμε συμφέροντα που πρέπει να υπερασπιστούμε από κοινού», η μεγαλύτερη παγκόσμια διαδικτυακή οργάνωση, το Avaaz, καλούσε τα 44 εκατ. μέλη της να συμμετάσχουν επειγόντως σε μια Παγκόσμια Συνέλευση Πολιτών για να καθορίσουν το μέλλον της οργάνωσης και τη νέα στρατηγική της. Αν δίπλα σε αυτά τα δύο αμφιλεγόμενης σημασίας γεγονότα βάλουμε τα δύο μείζονα που προηγήθηκαν, το Brexit και την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, έχουμε μια καλή ιδέα  για τις δυναμικές που αναπτύσσονται τόσο στον μικρό, όσο και στο μεγάλο μας κόσμο.
Αν επίσης σκεφτούμε πως τα πολεμικά μέτωπα στη  Συρία και το Ιράκ μοιάζουν να ενοποιούνται ή ότι οι Φιλιππίνες άλλαξαν αιφνιδίως στρατόπεδο εγκαταλείποντας θορυβωδώς τις ΗΠΑ ή ότι το πρώτο κινέζικο αεροπλανοφόρο πλέει ήδη στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας ή ακόμη πως τα καραβάνια των μεταναστών συνεχίζουν να έρχονται και τέλος τις διαδηλώσεις των νέων στις ΗΠΑ, μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε ότι ο κόσμος αλλάζει!...
Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς αλλάζει και κυρίως πού πάει; Αν για λίγο αναστοχαστούμε την ομιλία του Μπάρακ Ομπάμα στην Αθήνα αντιλαμβανόμαστε ότι τα πάντα αλλάζουν μάλλον προς το χειρότερο. Αυτά που είπε ο χαρισματικός Αμερικανός πρόεδρος για τη δημοκρατία και το πώς πρέπει με τη συμμετοχή μας να την διεκδικούμε καθημερινά, δείχνουν ότι η δημοκρατία κινδυνεύει από τα μέσα. Όχι θεωρητικά, αλλά εδώ και τώρα. Δυστυχώς,  τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, οι δημοκρατικές ηγεσίες δεν αντέδρασαν εγκαίρως και δραστικά.Φτάνει να δει κανείς τις τελευταίες προτάσεις του eurogroup και της Κομισιόν για τη λιτότητα και την ανάπτυξη για να καταλάβει πόσο πίσω είναι από τα πραγματικά προβλήματα. Η Ευρώπη στέκεται στην κόψη του ξυραφιού και οι αντιδράσεις είναι πολύ ασθενικές, πολύ συμβατικές έναντι αυτού που έρχεται. Συνεπώς, ξέρουμε περίπου πού πάνε τα πράγματα και δικαιολογίες δεν έχουμε ούτε εμείς οι πολίτες, ούτε οι ηγεσίες.
Στο πεδίο της πολιτικής, έξι μήνες πριν τη κρίσιμη αναμέτρηση στη Γαλλία (που ενδέχεται να κρίνει οριστικά το μέλλον της Ευρώπης),  η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν από το βήμα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, δηλώνει ότι το κόμμα της δεν θέλει να «καταστρέψει την ευρωπαϊκή ιδέα, αλλά μάλλον να δημιουργήσει μια άλλη Ευρώπη βασισμένη στον σεβασμό των εθνών, της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ταυτότητας». Ποιος μπορεί να διαφωνεί με αυτό. Αλλά εκεί είναι και το πρόβλημα. Λένε τα αυτονόητα που οι άλλοι περιφρόνησαν και εκεί είναι η παγίδα. Είναι σαφές από την πρώτη στιγμή ότι τα κόμματα του τόξου που αντιτίθεται στο ευρωπαϊκό κατεστημένο  επιχειρούν να εκμεταλλευτούν το Brexit και τη νίκη του Τραμπ.
Ο κορυφαίος κοινωνιολόγος Zygmunt Bauman στο τελευταίο άρθρο του, όπου υποστηρίζει πως ο νεοφιλευθερισμός άνοιξε τον δρόμο για τον Τραμπ, επισημαίνει ότι ένας «αποφασιστικός» (decisionist) ηγέτης, τύπου Τραμπ, το μόνο που χρειάζεται για να δράσει είναι κάποια δημόσια νομιμοποίηση. Μετά, οι αποφάσεις του δεν έχουν κανένα άλλο περιορισμό, αρνείται συνήθως να τις εξηγήσει και λειτουργεί με τη θέληση του ηγέτη. Ο Bauman φοβάται ότι στη νέα εποχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας, τέτοιου τύπου ηγεσίες θα λειτουργούν αυταρχικά παραβιάζοντας την ανθρώπινη ελευθερία και τα δικαιώματα. Η προειδοποίηση του Bauman προς τους Ευρωπαίους είναι σαφής και τραγικά επίκαιρη.
Το κακό είναι ότι το σύστημα άφησε σε αυτούς που ορίζονται ως εναλλακτική δεξιά να λύσουν τα προβλήματα και τώρα εμφανίζεται τρομαγμένο. Χωρίς αμφιβολία, ο καπιταλισμός χρειάζεται μια νέα ρύθμιση, νέους κανόνες κι ένα νέο σπρώξιμο. Ο Τραμπ λέει πολύ αντίθετα πράγματα από αυτά που συμβαίνουν, δημιουργώντας ελπίδες σε αυτούς που υπέστησαν την αδιαφορία του συστήματος. Κι ο κόσμος τον άκουσε. Αυτό βέβαια δεν καθιστά αυτόματα λύσηόσα λέει ο Τραμπ. Αντιθέτως, έχουν μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό ρίσκο, ιδιαίτερα τώρα που η αμερικάνικη οικονομία μοιάζει να ισορροπεί.  Η δυσφορία όμως του κόσμου απέναντι στο παλιό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που δημιούργησε και μεγαλοποίησε τα προβλήματα παραμένει μεγάλη, γι΄ αυτό και προκλήθηκε αυτό το τσουνάμι της αντιπολιτικής με την στροφή του κόσμου σε μη πολιτικά πρόσωπα ή ακραίους πολιτικούς.

Η κοινωνία των πολιτών αλλάζει την πολιτική

Οι πολίτες στις δυτικές χώρες, και όχι μόνο, είναι τα τελευταία χρόνια ολοένα και πιο ανήσυχοι και προβληματισμένοι για τις πολιτικές που ακολουθούν οι κυβερνήσεις τους, με την ασυδοσία και την ανεξέλεγκτη δύναμη των αγορών, αλλά και με το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο. Τα 300.000 νέα μέλη που γράφτηκαν στους Εργατικούς της Βρετανίας για να διασφαλίσουν τον Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του κόμματος, η καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς  για το χρίσμα και ο κόσμος που τον ακολούθησε, ακόμη και τα χαρακτηριστικά των εκλογέων του Τραμπ δείχνουν ότι οι πολίτες στρατεύονται ξανά στα κόμματα για να τα αλλάξουν. Ταυτόχρονα, η κοινωνία των πολιτών, μετά την εκτόνωση των κοινωνικών κινημάτων που ανέδειξε η παγκοσμιοποίηση και η κρίση του 2008 (Σιάτλ, Γένοβα, Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Ταχρίρ, Αγανακτισμένοι, Occupy Wall Street), αναζητά νέους τρόπους οργάνωσης και παρέμβασης.
Το διαδικτυακό κίνημα  Avaaz.org έπειτα από δέκα χρόνια παρεμβάσεων σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα του πλανήτη, με 44 εκατ. μέλη σε 18 χώρες από διάφορα έθνη, θρησκείες, ηλικίες, βιώματα και κουλτούρες, με 301.820.217 δράσεις και 2.792 εκστρατείες εισέρχεται σε μια νέα φάση εξέλιξης. Με ένα e-mail - σε 17 γλώσσες που χρησιμοποιεί-  ζητά τη συμμετοχή των μελών του σε μια διαδικτυακή Παγκόσμια Συνέλευση Πολιτών με στόχο να καθοριστούν τα επόμενα βήματα και η οργανωτική του μορφή. Η βασική οργανωτική ομάδα του Avaaz τονίζει στην ανακοίνωσή της: «Είμαστε η αντανάκλαση της ανθρωπότητας. Και η ανθρωπότητα τώρα χρειάζεται ένα κίνημα περισσότερο από ποτέ. Ας το φτιάξουμε μαζί». Η Παγκόσμια Συνέλευση Πολιτών θέτει ένα απλό ερώτημα: «Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να προχωρήσουμε ως κίνημα;» και το αναλύει ως εξής: Πώς πρέπει να ανταποκριθούμε στην παγκόσμια άνοδο του εθνικισμού και του δογματισμού; Σε ποιες μάχες για κοινωνική αλλαγή πρέπει τώρα να επικεντρωθούμε;Τι μορφή πρέπει να πάρει το Avaaz; Τι αλλαγές πρέπει να γίνουν για να απαντήσουμε σε αυτές τις προκλήσεις;
Με μεγάλες σε διάρκεια και έκταση εκστρατείες, που συγκέντρωναν 1-3 εκατ. υπογραφές το λιγότερο, με διαδηλώσεις, με χιλιάδες τηλεφωνήματα σε βουλευτές, με τη συγκέντρωση χρημάτων το Avaaz συνέβαλε αποφασιστικά στησυμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, στην διάσωση της ελευθερίας στο ίντερνετ μπλοκάροντας δύο νόμους στις ΗΠΑ και την συμφωνία  ACTA στην Ευρώπη. Έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία και θεσμοθέτηση των μεγαλύτερων θαλασσίων πάρκων, εμπόδισε σε πολλές περιπτώσεις τη Monsanto να καταστρέψει κι άλλες περιοχές και να ανοίξει νέα χημικά εργοστάσια και μπλόκαρε τη συμφωνία του Ρούμπερτ Μέρντοχ να εξαγοράσει  το βρετανικό τηλεοπτικό κολοσσό BSkyB. Το Avaaz συγκέντρωσε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για σημαντικούς σκοπούς, με πάνω από τα μισά για να σωθούν ή να ξαναχτιστούν οι ζωές συνανθρώπων μας έπειτα από ανθρωπιστικές καταστροφές. Συγκέντρωσε εκατομμύρια ευρώ για αποστολές θαλάσσιας διάσωσης και προγράμματα προστασίας από το βαρύ χειμώνα χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να πεισθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να απαγορεύσει τα τοξικά νεονικοτινοειδή φυτοφάρμακα που ευθύνονται για τη μαζική μείωση του πληθυσμού των μελισσών σε όλο τον κόσμο. Ως γνωστόν, η μέλισσα κάνει κάτι μοναδικό, επικονιάζει το ένα τρίτο όλων των τροφών μας. Τέλος το κίνημα έχει συνεργαστεί επανειλημμένως με αυτόχθονες προστάτες των απειλούμενων δασών σε όλη την Αμερική και την Αφρική. Το 2009, το Avaaz πολέμησε ένα νομοσχέδιο που θα παρέδιδε ένα μεγάλο τμήμα του Αμαζονίου της Βραζιλίας σε γεωργικές επιχειρήσεις, κάνοντας 14.000 τηλεφωνήματα και στέλνοντας 30.000 μηνύματα μέσα σε μόλις δύο μέρες στο γραφείο του τότε προέδρου Λούλα ντα Σίλβα, με αποτέλεσμα να ασκήσει βέτο στις χειρότερες διατάξεις του νομοσχεδίου.
Επιστρέφοντας στην κομματικά οργανωμένη πολιτική, η εκλογή του αουτσάιντερ Φρανσουά Φιγίον για την διεκδίκηση της προεδρίας στη Γαλλία στο χώρο των συντηρητικών ήταν μια ακόμη επιλογή των πολιτών κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς και τους «βαρόνους». Είναι δηλαδή σαφές ότι ο κόσμος θέλει τα πρόσωπα να αλλάξουν, ώστε να αλλάξουν και τα κόμματα και ως εκ τούτων να αλλάξουν και τα προγράμματα. Τα κόμματα πρέπει να αναδιαρθρωθούν εκ βάθρων για να εκφράσουν τις καινούργιες αγωνίες και να διεκδικήσουν νέες άμεσες λύσεις.
Στις ΗΠΑ, το Δημοκρατικό Κόμμα μετά την ήττα της Χίλαρι Κλίντον, μοιάζει να έχει λάβει το μήνυμα. Δυο-τρεις μέρες μετά την ήττα, παρενέβη προς τα μέλη και τους φίλους με ένα εντυπωσιακό και στακάτο μέιλ: Το μήνυμα, με τίτλο «Γι΄ αυτό που έρχεται», δήλωνε πως «οι Δημοκράτες δεν υποχωρούν» και ρωτούσαν τον παραλήπτη  αν παραμένει στις γραμμές τους. Είναι αυτό που αποκαλούν οι τεχνικοί της πολιτικής rapidresponse, ταχεία αντίδραση. Λίγες ώρες νωρίτερα, οι NewYorkTimes, δημοσίευαν editorial με τίτλο «Δημοκράτες, αφήστε τους ηγέτες σας να αναδειχθούν».Ο αρθρογράφος David Leonhardt αφού επεσήμανε την στενοκεφαλιά του κόμματος στην επιλογή υποψηφίου, τόνιζε ότι το λάθος δεν μπορεί να επαναληφθεί και πρότεινε να αρχίσουν διεργασίες από κάτω, από τη βάση, τους φίλους και τα μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος, ώστε να αναδειχθούν οι νέες ιδέες και οι νέοι ηγέτες. Οι Αμερικανοί Δημοκρατικοί μάλλον πήραν το μήνυμα των ψηφοφόρων και παρ΄ όλο που έχουν τέσσερα χρόνια μπροστά τους, άρχισαν από τώρα να ψάχνονται.
Το ερώτημα είναι πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στην Ιταλία μετά το Όχι της 4ης Δεκεμβρίου. Αλλά και τι θα γίνει στη Γαλλία, μετά την απόσυρση Ολάντ και την υποψηφιότητα του «καμένου» πρωθυπουργού του Μανουέλ Βαλς. Παρά τις δημοσκοπήσεις, ο θετσεριστής Φιγιόν είναι αμφίβολο εάν  θα στηριχθεί στο β΄ γύρο, από τους σοσιαλιστές ψηφοφόρους που συμμετείχαν τις πολύμηνες και δυναμικές διαμαρτυρίες «Τη νύχτα, όρθιοι» (La nuit debout). Γι΄ αυτό και μόνο μια ανατρεπτική υποψηφιότητα από την πλευρά των σοσιαλιστών μπορεί να ανακόψει την πορεία την Μαρίν Λεπέν προς την προεδρία.
 Όλα πάντως δείχνουν πως έχουμε εισέλθει σε φάση ανατροπών, καθώς οι ψηφοφόροι είτε μέσα από τα κόμματα, είτε έξω από αυτά λειτουργούν εναντίων των μηχανισμών και των συστημάτων, διαμορφώνοντας τις συνθήκες για τη μετάβαση σε κάτι άλλο. Το αν θα βγει καλό ή κακό δεν μπορεί κανείς να το ξέρει, αλλά το παλιό σύστημα φεύγει. 


Εθνικισμός ή διόρθωση της παγκοσμιοποίησης ;


Η τρέχουσα παγκοσμιοποίηση προσέλαβε απίστευτες διαστάσεις εξ αιτίας της χρονικής σύμπτωσης τριών κρίσιμων αλλαγών τη δεκαετία του 1990, την  πτώση του Τείχους που ενοποίησε την παγκόσμια αγορά, την τεχνολογία της πληροφορίας που επέτρεψε την αποϋλοποίηση και την ταχεία κυκλοφορία των κεφαλαίων και την σχετική ενοποίηση των διεθνών κανόνων εμπορίου. Η παγκοσμιοποίηση μετατόπισε δραματικά την απασχόληση από τη Δύση προς την Ασία δημιουργώντας ένα απίστευτο αναπτυξιακό τσουνάμι που οδήγησε μέσα σε μια 25ετία στην εμφάνιση νέων παγκόσμιων γεωοικονομικών παικτών, με αποτέλεσμα ο κόσμος να λειτουργεί αρκετά πολυπολικάπαρά την υπεροχή των ΗΠΑ.
Η παγκοσμιοποίηση μετέφερε τερατώδους μεγέθους κεφάλαια στη Δύση, καθώς και ένα τεράστιο κύμα οικονομικών, οικολογικών μεταναστών (τώρα και πολιτικών προσφύγων), προκαλώντας αναλόγου μεγέθους στρεβλώσεις στην πραγματική οικονομία και στην απασχόληση, αλλά και στα δημοσιονομικά των χωρών, με κατάληξη στο αμερικανικό κραχ 2007-8 που ακόμη επηρεάζει την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Παράλληλα, εδραίωσε την επικυριαρχία των αγορών επί της πολιτικής (νεοφιλελευθερισμός) με την επιβολή της απορρύθμισης των πάντων, των ιδιωτικοποιήσεων, των αντιλαϊκών πολιτικών και την διάλυση του κοινωνικού κράτους.   Έτσι, η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις παγκοσμίως και συνεχίζει να δέχεται μια συνεχή αμφισβήτηση και κριτική  που δεν προέρχεται πια μόνο από τους εργαζόμενους και την αριστερά εν γένει, αλλά και από οικονομολόγους, επιστήμονες, στοχαστές που ανήκουν στη δεξιά και την κεντροδεξιά.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό τα τελευταία χρόνια αναδύονται στην Ευρώπη, αλλά και ευρύτερα στις χώρες της Δύσης, νέα πολιτικά φαινόμενα και μορφώματα, που άλλα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απολιτικά, άλλα λαϊκιστικά και άλλα ως εναλλακτική δεξιά. Η απλουστευτική και ειρωνική αντιμετώπισή τους από τους συστημικούς πολιτικούς και ταmedia οδήγησε την εναλλακτική δεξιά στην άκρα δεξιά (πχ. το AfD στη Γερμανία) και τα απολιτικά κινήματα στη ριζοσπαστικοποίηση (πχ οι Podemos στην Ισπανία). Το Brexit και η εκλογή Τραμπ αντιμετωπίστηκαν ως αποτέλεσμα ενός ακραίου λαϊκισμού ακροδεξιάς κατεύθυνσης. Τώρα, ο Τραμπ και το Brexit αντιμετωπίζονται ως νεοεθνικισμός και ως αντιπαγκοσμιοποίηση.  Ο πολιτικός φιλόσοφος Φράνσις Φουκουγιάμα βλέπει την έλευση μιας νέας εποχής «λαϊκιστικού εθνικισμού» που στηρίζεται στις «θυμωμένες και ενεργοποιημένες δημοκρατικές πλειοψηφίες» κόντρα στην κυρίαρχη φιλελεύθερη τάξη που κυριάρχησε μεταπολεμικά. Η νέα αυτή εποχή θα αναδιαμορφώσει την παγκόσμια τάξη. Διατυπώνει το φόβο ότι μπορεί ο κόσμος να διολισθήσει σε μια κατάσταση «ανταγωνιστικών και οργισμένων εθνικισμών». 
Πράγματι, το Brexit ενσωματώνει πολλά στοιχεία αντιπαγκοσμιοποίησης και νεοεθνικισμού, όπως άλλωστε και η γενική ρητορική του νεοεκλεγέντος Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Αν ο Τραμπ σηκώσει τον Τοίχο στο Μεξικό και κυνηγήσει τους μετανάστες, αν περιορίσει τη NAFTA, αν «παγώσει» την ΤΡΡ και την ΤΤΙΡ, αν φορολογήσει τα εισαγόμενα από την Κίνα (δηλ. κόντρα στον ΠΟΕ), αν αλλάξει νομισματική πολιτική και περιορίσει την ασυδοσία των αγορών σίγουρα οι επιπτώσεις στην παγκοσμιοποίηση θα είναι αισθητές.
Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Η παγκοσμιοποίηση είχε τρέξει πολύ γρήγορα και για πολύ και έκανε πολλές ζημιές στις δυτικές κοινωνίες και όχι μόνο. Τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Κίνα και προφανώς η Ευρώπη χρειάζονται στήριξη των εσωτερικών τους αγορών και της παραγωγής τους.  Το ζήτημα δεν είναι να σταματήσει η παγκοσμιοποίηση, ούτε να καταργηθεί, αλλά να εκλογικευθεί, να διορθωθεί, να αφομοιωθεί από τα κράτη.
Αυτά είναι ιστορικά φαινόμενα που δεν απαγορεύονται με νόμους, ούτε ελέγχονται με πολιτικές αποφάσεις. Ηδαιμονοποίηση από το κατεστημένο των πολιτικών εκλογίκευσης των φαινομένων της παγκοσμιοποίησης και της ασυδοσίας των αγορών με την καταγγελία τους ως λαϊκιστικό εθνικισμό δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα ρίχνει λάδι στη φωτιά. Η διόρθωση και η εκλογίκευση της παγκοσμιοποίησης δεν είναι απειλή, ούτε εθνικισμός, ούτε λαϊκισμός είναι μια φυσική αντίδραση σε ένα πολιτισμικό φαινόμενο που προσέλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αν η αντιπαράθεση οξυνθεί, τότε θα αναδειχθεί η ουσία των πραγμάτων που είναι η αντεπίθεση της πραγματικής οικονομίας στην «φούσκα» του μονεταρισμού των αγορών. 





Η συγκινητική αποχαιρετιστήρια επιστολή του Τζον Κίτμερ (απερχόμενος πρέσβης Ηνωμένου Βασιλείου)

Αγαπητοί μου φίλες και φίλοι,
Τα τελευταία 32 χρόνια ταξιδεύω στην πατρίδα σας. Το κάθε βήμα που έκανα, η κάθε κουβέντα που είχα με σας, ο καθένας από σάς που γνώρισα, το κάθε τι που έμαθα καθ’οδόν – ολ’ αυτά υπήρξαν για μένα μια απερίγραπτη χαρά και προνόμιο.
Αυτά τα τέσσερα τελευταία χρόνια, υπηρέτησα ως Πρέσβης της Αυτής Βρετανικής Μεγαλειότητας στην Ελληνική Δημοκρατία. Πρόκειται για έναν μεγαλοπρεπή τίτλο και δεν αισθανόμουν πάντα άξιος να τον φέρω. Αλλά ξέρω πλέον ότι η μεγαλοπρέπειά του κρύβει πολλά μικρά και απλά πράγματα. Και θα τον θυμάμαι με μεγάλη χαρά ως το τέλος της ζωής μου. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα να υπηρετώ τη Βασίλισσά μου και την πατρίδα μου σε μια χώρα που, από τα παιδικά μου χρόνια, αγαπάω και θαυμάζω.
Πολλοί από σας με έχετε αποκαλέσει «Φιλέλληνα» και κοκκινίζω πάντα από υπερηφάνεια κάθε φορά που μου το λέτε αυτό. Στο μυαλό μου λάμπουν οι μορφές όσων πράγματι αξίζουν τον χαρακτηρισμό αυτόν: ο Βύρωνας, ο Άστιγξ, ο Κόντρινγκτον, ο Τσώρτς, ο Κάνινγκ, ο Γλάδστων, ο Λη Φέρμορ – για να ονομάσω λίγους μόνο. Όπως κι αυτοί, βεβαίως, έτσι κι εγώ είμαι, πρώτ’ απ’ όλα, πατριώτης: στην περίπτωσή μου, Βρετανός, Άγγλος και Yorkshireman. Και το κύριό μου καθήκον εδώ ήταν να υπηρετήσω τα συμφέροντα των συμπατριωτών μου. Ελπίζω να το έπραξα. Αλλά για μένα, το να υπηρετώ στην Ελλάδα έμελλε να σημαίνει πάντοτε κάτι (ακόμα) περισσότερο από αυτό.
Η πατρίδα σας με γοήτευε από όταν ήμουν παιδί, όταν ο πατέρας μου μας έφερε αναμνηστικά από τα επαγγελματικά του ταξίδια στην Ελλάδα. Και βάλθηκα να μάθω τα αρχαία ελληνικά μόλις στάθηκε δυνατό. Ήξερα ότι αυτό θα μου άνοιγε τον δρόμο για τη γλώσσα της Καινής Διαθήκης και την γνώση αυτής που θεωρώ πάντα ιερή γλώσσα.
Έτσι , ερωτεύτηκα γρήγορα την γλώσσα των προγόνων σας: τόσο περίπλοκη, τόσο ευέλικτη, τόσο λεπτομερής, τόσο όμορφη. Και πίσω της, υπάρχει μια θαυμάσια λογοτεχνία. Οι καθηγητές μου με έμπνευσαν και ο καλύτερος από αυτούς μας έφερε, τους συμφοιτητές μου κι εμένα, εδώ το 1984. Περάσαμε ένα μηνα περίπου εδώ και για μένα ήταν αποκάλυψη. Ήταν άνοιξη, ήταν Πάσχα και η Ελλάδα ξυπνούσε. Ερωτεύτηκα και πάλι: αυτή τη φορά επρόκειτο για την πατρίδα σας. Το τοπίο της (γη και θάλασσα), τα μνημεία της, η κουζίνα της, το υπέροχα τέλειο κλίμα της, οι ιδιοσυγκρασίες της (τόσο διαφορετικές από τις αγγλικές ιδιοσυγκρασίες) – όλα με μάγεψαν. Κι ερωτεύτηκα το ίδιο έντονα κι εσάς τους Έλληνες.
Αυτά τα πρώτα χρόνια των ταξιδιών μου εδώ, ο κάθε Έλληνας που συναντούσα φαινόταν ότι ήταν ο κομιστής και η ενσωμάτωση κάποιου μυστηριώδους, κάποιου απόκρυφου και, όμως, απλού νοήματος, στο οποίο εσείς οι Έλληνες είχατε πρόσβαση και το οποίο εμείς οι δυτικοί είχαμε ξεχάσει. Καθώς μάθαινα να προσαρμόσω τα αρχαία μου στη σύγχρονη εποχή, κάθε βραδύγλωσση κουβέντα που είχα, ήταν σαν να τραβούσε μαλακά το νήμα της αρχαιότητας από τους αιώνες στον σύγχρονο κόσμο. Όσο περισσότερο μάθαινα για τη γλώσσα σας, τα έθιμά σας, τη θρησκεία σας, την ιστορία σας, τη λογοτεχνία σας και τον πολιτισμό σας, τόσο περισσότερο σας αγαπούσα.
Ίσως να υπερέβαλλα. Ίσως να είχα κιόλας μπλεχτεί στο ρομάντσο του φιλελληνισμού. Ίσως να έβλεπα μόνο αυτά που ήθελα να τα δω. Αλλά μένω πλέον στην πατρίδα σας εδώ και τέσσερα χρόνια και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αλλάξει γνώμη. Βιώσατε εφτά πολύ δύσκολα χρόνια. Το γνωρίζω και γνωρίζω και τον αντίκτυπό του - και με λυπεί βαθιά. Αλλά σας ζητούσα να μην απελπίζεστε. Ο δέκατος-ένατος αιώνας, παρά τις όποιες δυσκολίες , ήταν ένδοξος για σας. Το 1821, ανάψατε την φλόγα της λευτεριάς και αποδείξατε ότι, όσο δυνατά κι αν την χτυπούν οι άνεμοι, άπαξ και ανάψει, δεν σβήνει.
Αλλά ο εικοστός αιώνας, αν και ξεκίνησε καλά, αποδείχτηκε εν πολλοίς τραυματικός. Η ήττα στη Μικρασία, η ανταλλαγή πλυθυσμών, οι δικτατορίες, η Κατοχή, ο Εμφύλιος, ο Ψυχρός Πόλεμος, η χούντα. Κι όμως, εσείς παραμένατε απτόητοι ως λαός κατά τη διάρκεια όλων αυτών. Κάθε φορά, βγαίνατε από τις περιπέτειές σας με το κεφάλι ψηλά και ακόμα πιο αποφασισμένοι. Οι συμπατριώτες μου δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτά που κάνατε για την πατρίδα μου, την Ελλάδα την ίδια και την λευτεριά, κατά τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κάθε χρονιά της θητείας μου, στα στρατιωτικά κοιμητήρια της Κοινοπολιτείας στη Βόρεια Ελλάδα, την Κρήτη, τα μικρότερα νησιά και το Φάληρο, υπέβαλα τα σιωπηλά μου σέβη, σε όσους πλήρωσαν το έσχατο τίμημα για όλα αυτά τα θεμελιώδη ιδανικά στα οποία εσείς κι εμείς πιστεύουμε. Από τη δεκαετία του 1980 και πέρα, αρχίσατε να επουλώνετε τις ουλές του Εμφύλιου και να βρίσκετε ένα καινούργιο στήριγμα σε αυτό που έμελλε να γίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θυμάμαι κι εγώ τη δεκαετία ανάπτυξης από το 1995. Δεν ήταν χίμαιρα, αν και δεν ήταν όλα ιδεώδη. Απέδειξε σε όλους αυτό που ήδη ξέραμε από αυτούς τους συμπατριώτες σας που έρχονται συχνά στη Βρετανία και μένουν αναμεσά μας, δουλεύοντας και σπουδάζοντας: έχετε επιχειρηματικό πνεύμα και δημιουργικότητα, κάνετε λαμπρές σπουδές, και, όντως, δουλεύετε σκληρά. Οι αρετές αυτές, όταν τις συνενώσετε σε ένα πετυχημένο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα, θα σας βγάλουν από τις δυσκολίες και πάλι, και θα σας επιτρέψουν να να σταθείτε περήφανα.
Στα επόμενα χρόνια, η δική μου χώρα θα αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουμε πολλά να διαπραγματευτούμε πριν διευκρινιστεί η μορφή της τελικής συμφωνίας. Αλλά είμαστε αποφασισμένοι να εμβαθύνουμε και να ενισχύσουμε τις διμερείς μας σχέσεις με τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτά τα τέσσαρα τελευταία χρόνια, δούλεψα σκληρά, ώστε να καλλιεργήσω στενούς δεσμούς μεταξύ του ελληνικού και του βρετανικού λαού, καθώς και μεταξύ της βρετανικής και της ελληνικής κυβέρνησης. Ίσως να μην ακούγομαι μετριόφρων αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι η Πρεσβεία μου κι εγώ τα καταφέραμε καλά σ’ αυτό.
Από το τέλος της βδομάδας αυτής, δεν θα είμαι πλέον εγώ υπεύθυνος για το έργο αυτό . Αλλά για όλη την υπόλοιπή μου σταδιοδρομία αλλά και μετά, θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, ώστε να ενισχύσω και να δυναμώσω τους δεσμούς μας. Η συμμαχία μας και η φιλία μας είναι πιο σημαντικές από ο,τιδήποτε άλλο για μένα.
Το Σάββατο, θα ξεκινήσω ένα μακρύ, αργό ταξίδι μέσα από την Ευρώπη – επιστρέφω πίσω στο Λονδίνο, όπου θα αναλάβω τα καθήκοντά μου ως Διευθυντής του τμήματος των Υπερπόντιων Εδαφών στο Υπουργείο Εξωτερικών.
Ο σύντροφός μου, Ντέιβιντ, κι εγώ θα πάρουμε μαζί μας τις πιο δυνατές και χαρούμενες αναμνήσεις από την επαγγελματική μας σταδιοδρομία αλλά και την προσωπική μας ζωή στην Ελλάδα. Για όλες αυτές τις αναμνήσεις, χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε σας : τους Έλληνες φίλους μας. Εσείς κάνατε αυτά τα τέσσερα χρόνια, για εμάς τουλάχιστον, ανεκτίμητα. Στο βρετανικό διπλωματικό σώμα , οι πρέσβεις δεν διορίζονται δεύτερη φορά σε χώρα όπου ήδη έχουν υπηρετήσει. Οπότε, τελείωσε οριστικά η διπλωματική μου καριέρα στην Ελλάδα. Αλλά μην έχετε καμμία αμφιβολία θα ξανάρθουμε. Για διακοπές, για τις ακαδημαϊκές μου σπουδές, για να δούμε τους φίλους μας εδώ. Άρα, δεν πρόκειται για «αντίο» αλλά για «στο επανιδείν».
Εύχομαι σε όλους σας ειρήνη, χαρά και κάθε καλό για Χριστούγεννα, το Νέο Έτος και το μέλλον.
Πάντα φίλος σας,
Τζων Κίτμερ 6 Δεκεμβρίου 2016


Τα πάντα ΜΑΤΕΟτης


του Λάκη Λαζόπουλου
Η Ευρώπη πήρε το δρόμο της διάλυσης. Το ΟΧΙ της Ιταλίας γίνεται το καινούριο χαλί στο οποίο θα περπατήσουν τα πόδια της επόμενης αποχώρησης.  Δεν πρόκειται για ευρωζώνη, αλλά για σκλαβοζώνη.
Ο σώζων λαόν, σωθήτω!
Δέσμιοι ενός νομίσματος monster, το οποίο δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Είναι το μόνο νόμισμα παγκοσμίως που δεν μπορεί να επιζήσει παρά μόνο αν είναι υγιές.
Απαγορεύεται να αρρωστήσει.
Όποια χώρα λοιπόν αρρωστήσει, απομονώνεται για να μην μολυνθούν και οι άλλες χώρες, περιορίζεται και παραδίδει την εθνική της αξιοπρέπεια και κυριαρχία.Ναι, δεν παραδίδουμε πια τα όπλα. Παραδίδουμε τις τράπεζες, τις ζωές μας, τα σπίτια μας, όλα όσα με κόπο φτιάξαμε. 
Είμαστε αιχμάλωτοι των Γερμανών, οι οποίοι αυτοί κυρίως επωφελούνται από την κρίση, τόσο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η κρίση «εφευρέθηκε» για να επωφεληθούν.  
Πρέπει το ευρώ να κινείται περίπου στα όρια που κινείται και το δολάριο για να μπορούν να αυξάνουν οι εξαγωγές του. Η κρίση αυτή ευνοεί καθαρά τη Γερμανία. Εμείς έτσι κι αλλιώς, έχουμε πάψει πια να είμαστε μια παραγωγική χώρα. Ακόμα και τα χωράφια μας, τα χώματα μας, τα παραδώσαμε στις εντολές της Ευρωπαϊκής ένωσης και χάσκουν μόνο οι ελιές, που ακόμα δεν κάηκαν τα καλοκαίρια, να θυμίζουν τον ευλογημένο αυτόν τόπο. 
Ελιές, μαστιχόδεντρα, πορτοκαλιές.
Η Ιταλία πήρε τον δρόμο.
Ο Σόιμπλε τρίβει τα χέρια του. Πόσα χρόνια θα περάσουνε για να καταλάβουν οι μορφωμένοι και οι πολυδιαβασμένοι αυτού του τόπου ότι ο Σόιμπλε είναι ο νέος ευρωτύραννος, είναι ο καταστροφέας του ευρωπαϊκού οράματος. Δεν υπολογίζει κανέναν. Ό,τι θέλει κάνει. Μιλούν δεν μιλούν οι άλλοι, στο τέλος μιλάει αυτός και το βουλώνουν. Η Μέρκελ στα όρια της υπηρέτριας του. 
Αλλά ποιος να αντιμιλήσει σε ένα σύστημα που επί 40 έτη ταΐζει τα πιο πολλά πολιτικά στόματα της χώρας μας; Οι πιο καλές οικογένειες Γερμανούς χορηγούς έχουν. 
Παρακολουθήσεις καταγγέλλει το ΚΚΕ. Τίποτα ύποπτο, απαντά ο ΟΤΕ. Ο ΓερμανοΟΤΕ μας.
Κοίταξαν τα καλώδια, τίποτα το ύποπτο.
Όμως το ΚΚΕ δεν τρελάθηκε και συνήθως όταν λέει κάτι το ψάχνει πολύ. Είναι τρομακτικό αυτό που ζούμε. 
Είδα την ταινία «Σνόουντεν», του Όλιβερ Στόουν. Συγκλονιστική!
Τα σενάρια συνωμοσίας μοιάζουν ανέκδοτα μπροστά στην πραγματικότητα. Οι κοινωνίες έχουν αρρωστήσει από τον φόβο. Παρακολουθούνται όλοι. Κι εμείς εδώ, στην Ελλάδα, περιμένουμε την σειρά μας.
Έτσι όπως περιμένουμε στην αίθουσα να μας καλέσει ο γιατρός για την εξαγωγή.
Να δούμε τι θα αποφασίσει για μας ο θείος Σόιμπλε.
Θα μας πετάξει; Θα μας κρατήσει;
Θα μας βοηθήσει λίγο η καλή κυρία Μέρκελ, θα είναι κακός μαζί μας ο κ. Τραμπ, τι θέλουν από μας οι Αλβανοί, τι θέλουν οι Τούρκοι;
Μια Ελλάδα που φτωχοποιείται και βυθίζεται.
45 δισεκατομμύρια ελάφρυναν το χρέος στα βραχυπρόθεσμα μέτρα. Ακόμα κι αυτή η σταγόνα καλή είναι, όμως δεν είναι αρκετή, δεν είναι αποτρεπτική. Το χρέος αυτό δεν είναι βιώσιμο.
Όχι άλλα μέτρα, όχι τέταρτο μνημόνιο. Ως εδώ!
Όμως μας περικυκλώνουν από παντού. Δεν πηδάς όμως από το τρένο της Ευρώπης, όταν τρέχει με μεγάλη ταχύτητα, αν δεν σε βαστούν τα πόδια σου, διότι πέφτοντας θα βρεθείς με τα πόδια λυγισμένα μπροστά στους εχθρούς. Άλλοι θέλουν τα νησιά μας, άλλοι θέλουν τις τράπεζες κι εμείς αδύναμοι και φοβισμένοι τρέχουμε να βρούμε ένα ασφαλές υπόστεγο. Το μεγάλο λάθος της Ελλάδας και η ιστορία θα το πει, όταν το βουλώσουν οι τηλεοράσεις και οι εντεταλμένοι της, διότι ναι υπάρχει περίπτωση στη χώρα αυτή κάποτε να μιλήσει και η μουγγή μας ιστορία, η δεμένη χειροπόδαρα στα υπόγεια, από τους Μπογδάνους και τους Πορτοσάλτε, θα μιλήσει και θα πει πως ήταν ολέθριο λάθος που μπήκαμε στο ευρώ, στον χρόνο που μπήκαμε.
Είχα πει για τον Σημίτη, τότε, ότι αυτό που ζούμε είναι η υστερία του μέτριου να γράψει ιστορία. Ο Σημίτης αγόρασε την είσοδο στο ευρώ, χρεώνοντας τη χώρα με εξοπλισμούς και Ολυμπιακούς αγώνες, δηλαδή κάτι παραπάνω από 100 δισ. 
Αυτές τις μέρες οι Γερμανοί είναι χαρούμενοι και ας τους αφήσουμε να χαρούν.
<<Η δουλειά σε απελευθερώνει>>. Αυτό έγραφε η είσοδος στο Νταχάου.
Μέσα ξέραμε ακριβώς τι δουλειά γινότανε. Βασανιστήρια, βασανιστήρια, βασανιστήρια. Καίγανε ζωντανούς ανθρώπους στους φούρνους μέχρι που μπήκανε οι Αμερικανοί  και τέλειωσε η «εργασία» του Νταχάου. 
Οι Αμερικανοί στη συνέχεια υποχρέωσαν τους Γερμανούς να κρατήσουν ζωντανά στη μνήμη μας αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 
Όμως η ίδια ρήση του Χίτλερ κυνηγάει ακόμα τους Γερμανούς. Είμαστε στον 21ο αιώνα κι αυτοί μας λένε ακριβώς τα ίδια λόγια. Χρειάζεται δουλειά ακόμα, πολλή δουλειά.
Έχουν γίνει πολλά, αλλά χρειάζονται κι άλλα να γίνουν. Τώρα οι φούρνοι βαφτίστηκαν σε μεταρρυθμίσεις και διάλυση εργασιακών δικαιωμάτων. 
Η δουλειά απελευθερώνει ή η δουλεία;  
Ένας αιώνας περπάτημα για να βρεθεί στο ίδιο σημείο η ιστορία. 
Και ρωτώ: Η δουλειά απελευθερώνει; 
Αν ναι, τότε γιατί δεν αφήνουν τους Έλληνες να δουλέψουν; Γιατί συνεχίζουν αυτά τα φριχτά βασανιστήρια; 
Ω Ευρώπη, Ευρώπη!!
Τα πάντα ΜΑΤΕΟτης!!