Τα πολλά πρόσωπα της ήττας

του Ιουλιανού

Τα συμφραζόμενα της λέξης "ήττα" δεν είναι για όλους ίδια, καθώς τόσο το γενικό εμπειρικό και εννοιολογικό περιεχόμενο του όρου, όσο και οι κατά περίπτωση ειδικές του εκφάνσεις, διαφέρουν ανάλογα με το κοινωνικό, μορφωτικό, ψυχολογικό, αξιακό υπόβαθρο του εκάστοτε ατόμου και τις ποικίλες εντάξεις ή τους αποκλεισμούς του. Άλλος εννοεί ως ήττα ένα συντριπτικό στρατιωτικό πλήγμα, άλλος την ατυχή έκβαση ενός πολιτικού, ιδεολογικού, κοινωνικού αγώνα ή ενός ατομικού εγχειρήματος, άλλος τον εξαναγκασμό ή την εκούσια διολίσθηση σε συμπεριφορές που θέτουν σε δεινή δοκιμασία ή καταργούν ολωσδιόλου την αυτοεκτίμησή του. 

Κατά κάποιον τρόπο, όλοι έχουν δίκιο. Ταυτόχρονα, όμως, όλοι έχουν άδικο. Διότι η ήττα δεν αποτελεί μονοδιάστατο, οριστικό, στεγανό ή, έστω, αυστηρά ελεγχόμενο από τον "νικητή" φαινόμενο. Συχνά άλλωστε στην ήττα δεν υπάρχει νικητής με την τυπική σημασία του όρου, αλλά μόνον ηττημένος. Η ήττα, αυτή καθ’ εαυτή, έχει πολλά πρόσωπα που δεν δίνουν καλά και σώνει αναφορά σε κανένα αναμεταξύ τους ή έξω απ’ αυτά. Πολλές φωνές, υπομνήσεις κι αποσιωπήσεις. Πολλές, συχνά αντιφατικές μεταξύ τους, εκδηλώσεις και συνδηλώσεις κυμαινόμενης έντασης. Εξάλλου, από φιλοσοφική άποψη, αποτελεί την κοινή συνισταμένη της ανθρώπινης ύπαρξης, την ultima ratio του πεπερασμένου χαρακτήρα της ζωής και των αποτιμήσεών της.

Θα μπορούσε κανείς να πελαγοδρομεί επ’ άπειρον γύρω από τις φιλοσοφικές προεκτάσεις και αναγωγές της ήττας, ιδίως αν ο ίδιος δεν έχει υποστεί μια τέτοια δοκιμασία με τρόπο που να απωθεί στο ασυνείδητο κάθε ανάλογη διάθεση. 

Ωστόσο, ελάχιστοι μπορούν να ισχυρισθούν ότι απολαμβάνουν μια τέτοια πολυτέλεια στη χώρα μας σήμερα. Ελάχιστοι μπορούν να διεξέρχονται αβρόχοις ποσίν τις ήττες των άλλων χωρίς να υποχρεώνονται από τα πράγματα να τις συσχετίσουν με δικές τους ήττες. Ζούμε ως χώρα συνθήκες καρχηδονιακής ειρήνης, δηλαδή συνθήκες απόλυτης, έσχατης, εξευτελιστικής ήττας. Μιας ήττας από την οποία συνεχώς δοκιμάζουμε να δραπετεύσουμε, αντί να την αντιμετωπίσουμε. Μιας ήττας που συνεχώς επιχειρούμε να καλλωπίσουμε με ρητορικά σχήματα και συνθηματολογικές φυγές κι αποφυγές της δίνης που προκαλεί, αντί να τη γυμνώσουμε μέχρι μυελού οστών –μήπως και καταλάβουμε τους λόγους που μας οδήγησαν σ’ αυτή. Μιας ήττας, τέλος, που επιμένουμε να ξορκίζουμε εν πλήρει αδυναμία με υπομνήσεις περασμένων –ου μην συγκεχυμένων ή και παρανοημένων– μεγαλείων, με εν γένει αβάσιμες ερμηνείες του παρελθόντος και αυθαίρετες αρνήσεις του παρόντος. Ο ένας την κάνει πάσα στον άλλον, ο ένας την προσωποποιεί με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του άλλου. Κανείς δεν την αποδέχεται, αλλά και κανείς δεν έχει τη δύναμη να την αντιπαλέψει. Αγόμαστε και φερόμαστε μ’ αυτή σ’ αυτή. Εντός, εκτός και επί τα αυτά με επιταχυνόμενη φορά και φόρα. Και μαζί άγεται και φέρεται κάθε έκφανση του κοινωνικού ιστού, κάθε στερνό ξέφτι κι αποκούμπι.

Ήττα δεν αποτέλεσε μόνο η περιώνυμος "διαπραγμάτευση". Ούτε μόνο οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν. Ούτε μόνο οι απειλές που αποδείχτηκαν κούφιες. Ούτε μόνο ο κυνισμός, ο αυταρχισμός, η ανισόρροπη συμπεριφορά του γυμνού βασιλιά μπροστά στον τοίχο ωσάν ο τοίχος να είναι καθρέφτης κι ο ίδιος να εξεικονίζεται σ’ αυτόν νικητής και τροπαιούχος –κι ας είναι ήδη έκπτωτος. Ήττα δεν ήταν μόνο ο πνιγμός στα ρηχά, εκεί που πατώναμε ενώ καμωνόμαστε ότι παλεύαμε με θεόρατα κύματα μεσοπέλαγα. Ούτε το δράμα. Ούτε οι ιερεμιάδες. Ούτε τ’ αναθέματα. 

Ήττα, πρωτίστως, υπήρξε, εξακολουθεί να είναι η διαρκής μας αυτοακύρωση. Η ακύρωση της μέχρι σήμερα διαδρομής μας. Ο σισύφειος αυτοπαρασιτισμός μας. Η γάγγραινα της αυτοκατάργησης. Η ακατανίκητη επιθυμία της γυναίκας του Λωτ μέσα μας να στρέψει πίσω την κεφαλή, στην πόλη που καίγεται με φωτιά και θειάφι, διότι εκεί έζησε, εκεί απεμπόλησε κάθε άλλη επιλογή. 

Ήττα είναι ν’ αρνείσαι τα πάντα, κι ύστερα να δίνεις τα πάντα. Ν’ αρνείσαι το χώμα και το ύδωρ, και να γίνεσαι εσύ ο ίδιος χώμα και ύδωρ. Να αποκρούεις την απόρριψη των άλλων, αλλά την ίδια στιγμή να μη μπορείς ν’ αποφύγεις την αυτοαπόρριψη. 

Ήττα είναι από οικείος αίφνης να γίνεις αλλότριος. Από αγαπητός μισητός. Από αναπόσπαστο κομμάτι σάπιο, φλεγμαίνον μέλος. 

Ήττα είναι να βγάζεις φωνή χωρίς να έχεις φωνή. Να διατείνεσαι ότι κερδίζεις ενώ έχεις χάσει. Να μη έχεις τίποτε πια να χάσεις σ’ ό,τι καμώνεσαι πως κέρδισες. Να περπατάς αδιάφορος εκεί όπου τοξεύει από την Ίδη τα βέλη του ο Φοίβος. Να μη νοιάζεσαι αν θα είσαι ο πρώην ή ο επόμενος στη σειρά που δεν έχει τελειωμό. 

Ήττα είναι να έχεις εκούσια ανταλλάξει την πατρίδα με την παρτίδα. Να στρογγυλοκάθεσαι στην έρημη, "ολόμαυρη ράχη" και να φαντάζεσαι στη μαυρίλα της παράδεισους και κρήνες κι εξοχές. Να είσαι χωρίς να είσαι. Να ζεις χωρίς να ζεις. Να μιλάς ενώ σιωπάς. 

Ήττα δεν είναι το να σου κλείσουν κατάμουτρα την πόρτα οι άλλοι. Το να υψώσουν γύρω σου τείχη. Ήττα είναι το να γίνεσαι εσύ επειδή οι άλλοι είναι οι άλλοι. Το να έχεις κατασκευάσει μόνος σου, με τα χέρια σου, την πόρτα που σου κλείνουν κατάμουτρα κι άλλοτε να παλληκαρίζεις εμπρός στο κατασκεύασμά σου, άλλοτε να βαρυγκομάς εμπρός στο πάθημά σου και στο τέλος να γυρεύεις παρηγοριά στην ετερότητα με την οποία μόνος σου φαρμάκωσες τον εαυτό σου. 

Ναι, κυρίες και κύριοι, αν η αρχή κάθε αυθαιρεσίας εντοπίζεται στην όσο το δυνατόν πιο αληθοφανή σύνδεση των γεγονότων με τα επιχειρήματα, ήττα είναι η έσχατη αυθαιρεσία: η υποκατάσταση των γεγονότων με τα επιχειρήματα. Τα γεγονότα στη μια γωνιά και τα επιχειρήματα χωρίς τα γεγονότα στην άλλη. Το αποκλειστικό δικαίωμα στην παραγωγή και διάθεση άλλοθι. Η άρνηση στη θέση της κατάφασης. Η εθνική νιρβάνα. Το περιπαθές και τερατώδες "Ε, και;" σ’ ένα πρόσωπο που διαρκώς χαμογελά.

Έχω και δύο μεταξωτά βρακιά να τα δηλώσω ?



του Λάκη Λαζόπουλου

Ετοιμάζεται η κυβέρνηση για το περιουσιολόγιο.

Λίγο πριν ξεψυχήσει η γριά, θα μετρήσει αυτά που έκρυψε σε μαξιλάρια, γλάστρες και στρώματα και λίγο πριν οδηγηθεί στις αγκαλιές του Αχέροντα θα τα δηλώσει στο κράτος.

Θα κρατήσει μόνο το πουρμπουάρ για τον βαρκάρη που θα την κατεβάσει στον Άδη.

«Ρε συ, η μάνα μου έχει πάθει αλτσχάιμερ» μου λέει ένας φίλος μου «και δεν θυμάται που τα χει βάλει. Αν έρθει και τα βρει το κράτος μ” αυτά τα κοπρόσκυλα, τα ειδικά, που μυρίζουν το χρήμα, εμείς θα πάμε μέσα;»

Μια σειρά από απορίες έχουν αρχίσει να τρελαίνουν πάλι τους Έλληνες και τις Ελληνίδες.
Δηλαδή άμα έχει πάρει μία 30 ζευγάρια Louboutin από βίζιτες ή 8 τσάντες Channel τι κάνει; Tις δηλώνει;

Να το πάρουμε απ΄την αρχή. Θα δηλώσουμε παπούτσια, ζευγάρια γυαλιά, τσάντες, σταυρουδάκι του νονού και της νονάς; Δεν μας φτάνουν όσα έχουμε περάσει τόσα χρόνια; Πρέπει να προσθέσει η κυβέρνηση και νέα μαρτύρια;

Θα έρχονται οι εφοριακοί και θα σκάβουν στους κήπους; θα γίνει ειδικό τμήμα το σκαφτοΣΔΟΕ;

Μια βδομάδα ηρεμίας εδώ κι έξι χρόνια δεν μας έχουν αφήσει.
Μας τρέχουν χειμώνα- καλοκαίρι. Τα σπίτια σε τι τιμή θα μπούνε;; Στην τιμή που αγοράστηκαν, στην καμία τιμή που αξίζουν σήμερα;
Πως θα χρεώνεσαι κάτι που δεν μπορεί να πουληθεί.
Άμα το κράτος σου το χρεώνει τόσο, ας το αγοράσει κιόλας στην τιμή αυτή να ησυχάσουμε.
Πρέπει να έχεις λέει μέχρι 15.000 ε σε θυρίδα. Τα υπόλοιπα 4 να πάμε να τα φάμε στα μπουζούκια; Αν τα πας σε τράπεζα σε ρωτάνε που τα βρήκες. Χαζομάρες.

Βγάζουν λίστες καταθέσεων στο εξωτερικό. Ας βγάλουν και τα ονόματα αυτών που έχουν καταθέσεις στο εσωτερικό. Δικαιολογούνται;
Όποιος τα “χει εδώ δεν πειράζει να ΄ναι και κλεμμένα , κι όποιος τα κρατάει στο σπίτι του πειράζει κι ας είναι και φορολογημένα.

Έτσι δεν γίνονται οι δουλειές. Πρώτα το κράτος αποκτάει αξιοπιστία, πρώτα η τράπεζα αποκτάει πίστη απ” τον πελάτη, και μετά χώνεις το περίστροφο στον πολίτη να στ” ακουμπήσει.

Όχι να του λες ότι δεν είσαι πια καταθέτης αλλά επενδυτής και μετά να τον υποχρεώνεις να επενδύει σε αβέβαιη τράπεζα, την οποία θα έρθεις αύριο εσύ να κουρέψεις. Είναι Ευρωπαίος πολίτης ή έγκλειστος των φυλακών Ελλάδας;

Τελειώνει η ιδιωτική πρωτοβουλία, γίνονται όλοι κρατικοί υπάλληλοι που υποχρεωνόμαστε σε αναγκαστικές πράξεις.

Ο άνθρωπος έχει υποχρέωση να φορολογείται στα εισοδήματα του, λίγο, πολύ, ή και περισσότερο αλλά μόνο σ” αυτά. Αυτό ορίζει το σύνταγμα που βίασε ο Βενιζέλος.
Έρχονται οι αριστεροί να αμφισβητήσουν τον Βενιζέλο, πως; Εφαρμόζοντας τους νόμους του κι ακόμα σκληρότερους;

Θα δηλώνονται και οι πίνακες. Σε ποια αξία; Κι αν έχουν χάσει την αξία τους; Θα τους αποζημιώνει το κράτος;
Τι νταβατζής είναι αυτός; Εσύ επενδύεις, αν χάσεις έχασες , αν κερδίσεις φέρτα μου.

Και δεν μιλάμε ασφαλώς για το τεράστιο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος που γίνεται μέσα από τα έργα τέχνης. Παίρνεις ένα μεγάλο έργο τέχνης, έχεις μαζέψει κι από λαθρεμπόριο ένα σκασμό μαύρο χρήμα κι έρχεσαι μέσω μιας εταιρείας δικής σου πάλι κι αγοράζεις τον πίνακα σε πολλαπλάσια τιμή, για να καθαρίσεις το βρώμικο σου.
Αυτά δεν πιάνονται όμως γιατί λαδώνονται πολλοί.

Και τώρα οι Έλληνες, σε εφοριακούς που ξέρουν, σε αστυνομικούς που ξέρουν, σε ένστολους που συνεργάζονται με το οργανωμένο έγκλημα, καλούνται να πούνε την αλήθεια για να ξέρουν αυτοί που θα μπουκάρουν στα σπίτια τους τι ακριβώς έχουν.
Πολύπλοκα συστήματα σε ένα αναξιόπιστο διαλυμένο κράτος.

Οι λογαριασμοί όλων μας βρίσκονται στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος και υπάρχουν στο κύκλωμα και τραπεζικοί και εφοριακοί και αστυνομικοί και πάντες.

Μπορεί ο κάθε πολίτης, αφού του δοθεί ο τρόπος υπολογισμού της περιουσίας του, να υπολογίσει το ποσόν αυτό, να το αναγράψει, να το ποσοστοποιήσει σε δέκα βασικές κατηγορίες, ξέρω εγώ, ακίνητα, μετοχές, ρευστό, χρυσό, έργα τέχνης κ.λ.π και να δηλώσει με υπεύθυνη δήλωση το ποσό αυτό και τέλος.

Ο νόμος μετά από ένα ποσό, νομίζω 50.000 ευρώ και πάνω, ορίζει την ψευδή δήλωση ως κακούργημα με ποινή εικοσαετή κάθειρξη. Αρκεί αυτός ο νόμος.

Απλοποιήστε την πολυπλοκότητα, προστατέψτε τους πολίτες απ” το διεφθαρμένο κράτος που είναι τεράστιο, ηρεμήστε τους ανθρώπους, δώστε κίνητρα και διαβεβαιώσεις και μη κυνηγάτε σαν λυσσασμένοι κυνηγοί την γριά που ευτυχώς που τα έκρυβε και επέζησε η οικογένεια από τις Μαλακίες του Γιωργάκη και του κάθε εντεταλμένου. Πιάστε κάνα φορτίο με πετρέλαιο, τσιγάρα, ναρκωτικά και όπλα και θα πληρώσετε το χρέος σε λιγότερο από ένα χρόνο.
Στρακαστρούκες.

Όταν ελέγξετε με σεβασμό τον πολίτη , και τον βρείτε σκάρτο επιβάλλετε τους νόμους αυστηρά. Αλλά αφήστε τον να κάνει τα κουμάντα του όπως θέλει δηλώνοντας το συνολικό και την ανάλυση μόνο εφ΄ όσον γίνεται έλεγχος.
Ένα ζευγάρι φίλων επενδύουν σε δονητές με Swarovski.
Πως το βάζεις αυτό, πως το δηλώνεις; σε ποια ενότητα; ηδονή;

Δεν πάει πουθενά μια τέτοια χώρα. Πνίγεται στα αβαθή. Νόμοι, νόμοι, νόμοι. Υπάρχουν νόμοι.
Καταργείστε. Υπάρχουν πολλοί νόμοι για κατάργηση.

Καταργείστε τον ΕΝΦΙΑ, και μην τον αντικαταστήσετε. Σεβαστείτε τουλάχιστον εσείς το σύνταγμα. Φορολογείστε περισσότερο για κάποιο διάστημα συγκεκριμένο και ορισμένο,και όχι γενικώς και αορίστως, φορολογείστε τα εισοδήματα. Και τα εισοδήματα από τα ακίνητα.
όχι να μην μπορείς να το πουλήσεις, να το νοικιάσεις και να σε βάζουν να το ξαναγοράζεις κάθε χρόνο σιγά-σιγά.

Γιατί αυτό κάνουμε. Αγοράζουμε για δεύτερη φορά τα σπίτια μας για να τα σώσουμε από τους Γερμανούς που μας ξανακάνανε από χώρα, στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Κι εμείς αμίλητοι.

Δεν είναι απολίτιστος αυτός που λέει όχι. Απολίτιστος είναι αυτός που λέει ναι στην παράνοια του κάθε αληταρά και φασίστα.