Αγαπητέ Αλέξη

του Ίωνα Παπαδάκη

Αγαπητέ Αλέξη, πριν σου πω αυτά που θέλω, να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν σε ψήφισα, ούτε μπήκα ποτέ στη διαδικασία να προβληματιστώ με τα διλήμματα που μας έβαλες τύπου «ναι ή όχι», «εμείς ή οι άλλοι», «πρώτη φορά αριστερά» και άλλα τέτοια ωραία -δε λέω- τσιτάτα…

Σε θυμάμαι και σε παρακολουθώ, από τότε που έβαλες υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Αθήνας… Θυμάσαι; Ήταν το 2006, που αποφάσισες (εσύ; κάποιοι άλλοι; θα σε γελάσω…) να αφήσεις τις καταλήψεις και να διεκδικήσεις την πόλη των Αθηνών…

Εντάξει! Ήσουν πιο «προσγειωμένος» και πολύ μικρός για να διεκδικήσεις τη χώρα! Είπες να κάνεις ένα βηματάκι τη φορά…

Τότε σε παρακολούθησα… Δε λέω, ήσουν ωραίο τυπάκι τότε! Νέος, ωραίος, χαλαρός, με τη μηχανούλα σου, τα τζινάκια σου, καμία σχέση με αυτά τα βαριά ονόματα που έπαιζαν για αυτή τη θέση! Κάποιοι σε είπαν «ο Έλληνας Τσε Γκεβάρα»… Εντάξει, μην τρελαθούμε κι’ όλας!

Πάντως βρε Αλέξη, τότε μου έκανες μεγάλη ζημιά! Ναι, ναι, εσύ και ας μη με ξέρεις. Τσακώθηκα με πολύ κόσμο γιατί –δεν ξέρω πως μου ήρθε- αποφάσισα ότι ήσουν «προϊόν μάρκετινγκ»! Μη σου πω πόσοι έπεσαν να με φάνε… Και επειδή τότε δούλευα στην «Απογευματινή» μέχρι και φασισταριό με είπαν… Τέλος πάντων, δε βαριέσαι…

Σε χάσαμε για λίγο αλλά αν θυμάμαι καλά το 2008, πήρες το δαχτυλίδι! Πρόεδρος του ΣΥΝ με ποσοστό 70% (βρε θηρίο, αυτό ήταν ποσοστό Σοβιετικής Ένωσης αν σκεφτεί κανείς ότι είχες απέναντί σου, παραδοσιακά θηρία της Αριστεράς) και «τσουπ» το 2009, βουλευτής…

Ψιλοανησύχησα –δε σου κρύβω- αλλά θέλω να είμαι δίκαιος.

«Δώσαμε ευκαιρίες σε άχρηστους, να μη δώσουμε και σε ένα νέο άνθρωπο;» σκέφτηκα και αποφάσισα να βάλω στην άκρη τις αμφιβολίες μου και να σε παρακολουθήσω με ειλικρίνεια και αμεροληψία!

Δε λέω, έφερες νέα ήθη στη Βουλή… «Η γραβάτα φεύγει, το μπλουτζίν έρχεται»! Δεν είμαι συντηρητικός αλλά δεν σου κρύβω ότι με ξένισε στην αρχή (είμαι σημαντικά μεγαλύτερός σου, προέρχομαι από αστική οικογένεια και θυμάμαι τον πατέρα μου πάντα με γραβάτα όταν πήγαινε στη δουλειά του ή σε κάποια σημαντική εκδήλωση) αλλά το ξεπέρασα…

Είπα, «νέος είναι, ας πάει πιο κοντά στους νέους»… Τι δηλαδή; Ο Χριστόδουλος ήταν αφελής όταν είπε στους νέους «σας πάω, ελάτε όπως είστε;»

Είχες ρεύμα όμως… Αυτό, πρέπει να το παραδεχτώ! Πήρες κόσμο και κοσμάκη μαζί σου και το απέδειξες το 2012 που έστειλες τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης… Μαγκιά και μπράβο σου…

Α, ρε Αλέξη βρίσιμο που έφαγα όταν είπα τότε ότι «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος»… Έπεσαν όλοι να με φάνε, αλλά στις προεκλογικές σου ομιλίες, -όσο αμερόληπτος και αν ήθελα να είμαι-, επέστρεψα στην αρχική μου άποψη: «προϊόν μάρκετινγκ»…

Όχι! Δεν επέστρεψα εκεί αυθαίρετα… Κάθε φορά που μιλούσες έκλεινα τα μάτια και έβλεπα τον Αντρέα και κάθε φορά που τα άνοιγα, άκουγα ξανά τον Αντρέα και έβλεπα τα χεράκια του Σημίτη! Ε, μία σύγχυση την έπαθα…

Άσε αυτά που έλεγες… «Γατάκι» ο Τσε μπροστά σου! Σκιάχτηκα Αλέξη μου, σκιάχτηκα.

Είχες όμως ρεύμα βρε άτιμε… Μπουφανάκι, μπλουτζινάκι, μηχανή (καλά, όταν πήγες και στον Παπούλια στο προεδρικό με τη μηχανή -πρέπει να το παραδεχτώ- τους τρέλανες όλους!).

Βάλτα λοιπόν όλα αυτά μαζί, βάλε και αυτά που έλεγες, βάλε και όλους εμάς τους βλαμμένους που ψηφίζουμε, λες και θα βγάλουμε τον επόμενο Xfactor και να σου, από την διεκδίκηση της Δημαρχίας το 2006, πρωθυπουργός της Ελλάδας το 2015!

«Σοβάρεψαν τα πράγματα» σκέφτηκα. «Έγινε πρωθυπουργός, άρα έγινε θεσμός, πρέπει να του δώσουμε ευκαιρία» ξανασκέφτηκα! Σου θυμίζω ότι δεν σε ψήφισα, αλλά την ευκαιρία την άξιζες… Εδώ δώσαμε ευκαιρία σε τύπους που δεν ήξεραν να κάνουν ποδήλατο και δε θα δίναμε σε σένα που οδηγούσες μηχανή;

Έλα όμως που δεν κατάλαβες ότι είχες γίνει πρωθυπουργός…   Σκιάχτηκα Αλέξη μου, σκιάχτηκα! Μήνες περίμενα να σε δω να φέρεσαι σαν πρωθυπουργός, αλλά πουυυυυ. Ένιωθα ότι ήσουν ακόμα στην αντιπολίτευση…

Μάζεψες ένα παρεάκι, λες και ήσουν σε κατάληψη, έβαλες και κάποιους παλιούς και επώνυμους σε υπουργεία «υψηλού κινδύνου» έτσι για το ξεκάρφωμα, έμπαινες στη Βουλή και μπέρδευες τα έδρανα της κυβέρνησης, με τα έδρανα της αντιπολίτευσης!

Σκιάχτηκα Αλέξη μου, σκιάχτηκα!

Σκιάχτηκα γιατί παράβλεψες ότι δεν ζούμε στην εποχή των καταλήψεων, αλλά στην εποχή του διαδικτύου και όλες αυτές οι παπάτζες που έλεγες προεκλογικά ήταν καταγεγραμμένες, σκιάχτηκα γιατί ανακάλυψα ότι είχες «άγνοια κινδύνου», σκιάχτηκα γιατί μπέρδεψες τον rock star, με τον leading star!

Ξέρεις η συγχωρεμένη η μάνα μου έλεγε κάτι σοφό: «με το Θεό δεν τσακώνεσαι… διαπραγματεύεσαι!»

Και εσύ αντί να διαπραγματευτείς, αισθάνθηκες rock star (ανάθεμά σε, ατιμούτσικο) και πήγες να τα βάλεις με όλο τον πλανήτη! Ε, τώρα σου αξίζει: «που πα ρε Καραμήτροοοοο;»

Και άντε εσύ… πες ότι έχεις το ακαταλόγιστο! οι γύρω σου, το περιβάλλον σου, το παρεάκι σου; Ντιπ, για ντιπ άσχετοι; Ε, ναι… ντιπ, για ντιπ άσχετοι!

Και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο τρόμαζα… και όσο περνούσε ο καιρός τόσο στοιχεία του χαρακτήρα σου έβγαιναν στην επιφάνεια που από τη μία επιβεβαίωναν αυτό που πίστευα για σένα και από την άλλη επιβεβαίωνα αυτό το «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζει»!

Μεταλλάχτηκες… και πες ότι αυτό παλεύεται, γιατί οι εποχές αλλάζουν και οι συνθήκες επιβάλλουν αλλαγές. Όταν όμως σου λείπουν βασικά «συστατικά» τότε το πρόβλημα είναι προβληματάρα!

Γιατί μπορείς να μάθεις σε μία μαϊμού να βάφεται σαν την Βουγιουκλάκη (όπως έκαναν παλιά οι πλανόδιοι πανηγυρτζήδες), δεν μπορείς όμως να της μάθεις ιστορία, τρόπους ή ακόμα και να μιλάει αγγλικά όσο και αν το προσπαθήσεις! 

Και, κοίτα να δεις, τι γίνεται τώρα… Βλέπεις μία διαφήμιση στην τηλεόραση. Γαμάτο μάρκετινγκ! Μπαίνεις στο τριπάκι και ψωνίζεις το προϊόν… Μόλις το παραλαμβάνεις είναι μια χαρά, αλλά μόλις το χρησιμοποιήσεις ανακαλύπτεις ότι σε κορόιδεψαν! Για πες μου, δε θα αισθανθείς ολίγον μαλάκας;

Πρέπει όμως να το παραδεχτώ… Μπορεί να μην σε ψήφισα, (όπως σου διευκρίνισα παραπάνω), αλλά κατάφερες να με κάνεις να νιώθω μαλάκας! Μπράβο σου…

Θα ήθελα πάρα πολύ να κλείσω αυτήν την εξομολόγηση-επιστολή γράφοντας: «Κύριε Πρωθυπουργέ, διατελώ μετά τιμής», αλλά  δεν μπορώ…

Και ο τίτλος και η τιμή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για μένα και δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται!Και εσύ Αλέξη μου, δεν την κέρδισες… Λυπάμαι!

Αυτά…

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα ηγέτη, όπως τον Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα, αλλά που να τον βρει…

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ


Ένα τέτοιο ηγέτη έχει ανάγκη η Ελλάδα»… Πόσοι άνθρωποι στη χώρα μας επανέλαβαν χθες την παραπάνω φράση, ακούγοντας την ομιλία του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Μπάρακ Ομπάμα στο Κέντρο Σταύρος Νιάρχος. Την απάντηση θα μπορούσε να δώσει ο καθένας ανεξαρτήτως κομματικών πεποιθήσεων. Ακουσα αμετανόητους νέο-Συριζέους και παλιούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ να επαναφέρουν τα τετριμμένα για ιμπεριαλιστές και «δολοφόνους των λαών» με αφορμή την επίσκεψη του Αμερικανού πλανητάρχη στην Ελλάδα και αυτό που ήθελα να τονίσω βεβαίως είναι ότι οι άνθρωποι αποτελούν το προβληματικό κομμάτι του πληθυσμού, που δεν αντιπροσωπεύει τη χώρα. 

Από σεβασμό και μόνο σε ένα δημοκρατικό ηγέτη, που επισκέπτεται και εκθειάζει τη χώρα μας, θα μπορούσαν να «σκάσουν» για όσο διαρκούσε η επίσκεψη. Και είμαι αυτούς που θα υποστηρίζει πάντα το δικαίωμα της έκφρασης των πολιτών και της διαμαρτυρίας τους, αρκεί να είναι σε νόμιμα και ειρηνικά πλαίσιο. Με ενόχλησε, δηλαδή, το γεγονός ότι από μία στιγμή και μετά, οι ξένοι δημοσιογράφοι μετέδιδαν για τις διαδηλώσεις αντί για την ουσία της επίσκεψης… Ο κ. Ομπάμα αποθέωσε την Ελλάδα, την ιστορία και τον πολιτισμό της. Εάν επιχειρούσα μία γρήγορη αποτίμηση της επίσκεψης θα έλεγα ότι έδωσε μία μεγάλη ώθηση στα καλά χαρακτηριστικά της χώρας και στη μεγαλύτερη βιομηχανία της, τον τουρισμό. 

Απομένει στην ελληνική κυβέρνηση να εκμεταλλευθεί όσα είπε και στην ιστορική ομιλία του και στις δηλώσεις του μετά την συνάντηση με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Οι εικόνες από την επίσκεψη στην Ακρόπολη είναι το καλύτερο υλικό για μία διαφήμιση που πρέπει να ετοιμαστεί γρήγορα και να δημοσιευθεί στα αμερικανικά ΜΜΕ. Τον τρόπο με τον οποίο μίλησε για την αρχαία Ελλάδα και τον μοναδικό ελληνικό πολιτισμό, θα έπρεπε να τον μιμηθούν και οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι στις ομιλίες του δρουν και αντιδρούν ως να ντρέπονται για τους αρχαίους ημών προγόνους. Πότε διαβάσετε σε ένα κείμενο πολιτικού αναφορά στον Περικλή; Θα δυσκολευθείτε να θυμηθείτε… 

Άφησαν τον πατριωτισμό έρμαιο στα χέρια των εθνικιστών της ναζιστικής Χ.Α., οι οποίοι παρουσιάζονται ως οι μοναδικοί πατριώτες σ’ αυτόν τον τόπο. Ο Πρόεδρος Ομπάμα διάβασε τον λόγο του κάτω από μία τεράστια ελληνική σημαία, έχοντας πίσω του και άλλες 15 αμερικανικές, ελληνικές και της Ε.Ε., αν δεν με απατά η μνήμη του. Ισως κάποιοι άνθρωποι να ενοχλήθηκαν, διότι ξαφνικά έγιναν …πολίτες του κόσμου. Αλλά, σε μένα δεν ήταν καθόλου άσχημο το θέμα. Έδειχνε ένα άνθρωπο που αγαπούσε την πατρίδα του και σεβόταν και τις σημαίες της χώρας και της ηπείρου που τον φιλοξενούσε. Με λίγα λόγια, άλλο είναι ο καλός και γνήσιος πατριωτισμός και άλλο ο αρρωστημένος και προβληματικός εθνικισμός. Η χώρα μας, λοιπόν, χρειάζεται ένα τέτοιο ηγέτη. Να αγαπά την πατρίδα του και να σέβεται την κληρονομιά και τον πολιτισμό της χώρας του. Να παλεύει για το καλό των πολιτών και να ακολουθεί μία συνετή πολιτική. Φαντάζομαι ότι η άλλη άποψη είναι ότι ο κ. Ομπάμα ηγείται μίας μεγάλης χώρας ενώ οι δικοί μας πολιτικοί μίας πτωχευμένης και διεφθαρμένης πατρίδας, όπως οι ίδιοι την χαρακτήρισαν. 

Όμως, δεν έχουν έτσι τα πράγματα υπό την έννοια ότι από τους δικούς μας πολιτικούς απουσιάζει το στοιχείο της ικανότητας και της αγάπης στην πατρίδα, της χώρας που ηγούνται. Όταν στον έβδομο χρόνο Μνημονίου συζητούμε ακόμα για το τι προκάλεσε αυτή την άνευ προηγουμένου κρίση, αντί να βρούμε τους τρόπους για να τερματιστεί το συνεχιζόμενο δράμα του λαού, έχει σωτηρία αυτή η χώρα; Με τίποτα…

Τι είναι ο πολιτισμός της παρακμής;

Τι μπορεί να σημαίνει ο όρος πολιτισμός της παρακμής και πως μπορεί, σήμερα, να εκφράζεται, μέσα από τις διαρκείς αναδιαρθρώσεις του καπιταλισμού; Ποια είναι, η παρακμιακή καθημερινότητα που καλούμεθα να υποστούμε ως μια αναγκαιότητα ; Μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτή την πραγματικότητα;
Αυτά, είναι ορισμένα από τα πολλά ερωτήματα , που ο σημερινός άνθρωπος, καλείται να απαντήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η κοινωνική πραγματικότητα που μας περιβάλλει, καθορίζεται από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Αυτές οι σχέσεις, χαρακτηρίζουν την εργασία, την σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, με τους άλλους, με το περιβάλλον, την υγεία, τον πολιτισμό, τις τέχνες, την επιστήμη, την παιδεία…
Άμεσο αποτέλεσμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, είναι η υιοθέτηση ενός τρόπου ζωής, που τον χαρακτηρίζει η εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων, ο ατομικισμός, η βία, η αλλοτρίωση…

Διαπλοκή, διαφθορά, παραοικονομία, είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής οικονομίας και οδηγούν στην ματαίωση, στην απαξίωση, στην εξαγορά των συνειδήσεων, στην υποταγή, στην αδιαφορία, στην παρακμή, σε τελευταία ανάλυση.

Ο άνθρωπος γίνεται εμπόρευμα, η χειρωνακτική εργασία διαχωρίζεται από την πνευματική, και η διαρκής αποξένωση από το παραγόμενο προϊόν, οδηγεί στην αλλοτρίωση. Τα εμπορεύματα, γίνονται ομοιώματα των αλλοτριωμένων δυνάμεων του ανθρώπου και υποκατάστατα των σχέσεων του. Εξαιτίας του νόμου προσφοράς και ζήτησης, οι ανθρώπινες ανάγκες μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο, εάν συμβάλλουν στην συσσώρευση πλούτου. Η δημιουργία νέων αναγκών, που οδηγεί τον άλλο σε μια νέα εξάρτηση, διαμορφώνει τον καταναλωτισμό και ο φετιχισμός του εμπορεύματος κυριαρχεί. Καταναλωτισμός σημαίνει, πως ακόμη και εάν οι εργαζόμενοι αμείβονται καλά, δεν μπορούν να έχουν παρά μόνο με την αύξηση της έλλειψης του Είναι. Έτσι, λιγότερο είμαστε, λιγότερο εκφράζουμε την ζωή μας, περισσότερο έχουμε, περισσότερο η ζωή μας είναι αλλοτριωμένη. Τα εμπορεύματα, γίνονται υποκατάστατα χαμένων ανθρωπίνων σχέσεων, χαμένων ανθρωπίνων συναισθημάτων και το ερώτημα – σύνθημα στους τοίχους των Εξαρχείων προς τον αλλοτριωμένο και εύκολα χειραγωγούμενο άνθρωπο αποκρυσταλλώνει το πρόβλημα : ΕΙΣΑΙ ΟΤΙ ΦΟΡΑΣ ;

Η εργασία, παίζει ένα κεφαλαιώδη ρόλο στην πραγμάτωση του ανθρωπίνου δημιουργικού δυναμικού, και αυτό ανεξάρτητα από την εντατικοποίηση της και τον απάνθρωπο καταμερισμό της μέσα στα εργοστάσια. Ο νέος άνθρωπος σήμερα, βρίσκεται αντιμέτωπος με την εξής αντίφαση: για να πραγματώσει το δημιουργικό του δυναμικό, για να είναι αποδοτικός, πρέπει να εμπλακεί μέσα στην εργασία με τέτοιον τρόπο, ώστε να αφήσει εκεί ένα κομμάτι του εαυτού του, αλλά ταυτόχρονα, για να μπορέσει να επιβιώσει, πρέπει να είναι εύκαμπτος, ευέλικτος, απασχολήσιμος και όχι εργαζόμενος. Για τον απασχολήσιμο άνθρωπο, η εργασία καθ΄όλη την διάρκεια της ζωής του έχει πια τελειώσει. Ο απασχολήσιμος άνθρωπος, δεν μπορεί να πραγματώσει την ανθρώπινη ουσία του μακριά και έξω από την εργασία. Η απασχόληση όχι μόνο δεν επαρκεί, αλλά μακροπρόθεσμα, συσσωρεύει αδιέξοδα που οδηγούν σε υπαρξιακούς συγκλονισμούς. Το εισόδημα, το επίδομα, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την εργασία.

Οι ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, εξανάγκασαν τα εκπαιδευτικά συστήματα, να κάνουν δομικές αλλαγές. Η διαδικασία της γνώσης, αντικαταστάθηκε από την διαδικασία της πληροφόρησης και η διαδικασία της εκπαίδευσης, από την διαδικασία της κατάρτισης. Αφού, η εργασία και τα επαγγέλματα που συνδέονται με αυτήν, δεν μπορούν να υπάρχουν δια βίου, τότε ένας εργαζόμενος, θα πρέπει να μπορεί να αλλάζει διαρκώς απασχόληση. Εισάγεται έτσι, η έννοια της διαρκούς επιμόρφωσης, και της δια βίου κατάρτισης. Τα εκπαιδευτικά συστήματα, υποστηρίζουν πλέον την αναγκαιότητα του καταρτίσιμου ανθρώπου. Αυτό που ενδιαφέρει το κεφάλαιο, δεν είναι η προσωπικότητα του εργαζόμενου, αλλά, οι επιμέρους ικανότητες – δεξιότητες, που μπορούν να αλλάζουν από περιοχή σε περιοχή και από στιγμή σε στιγμή. Τα κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης, διασφαλίζουν ότι, κάποιος μπορεί να απασχοληθεί σε μια συγκεκριμένη περιοχή και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα σε μια απασχόληση Α, σε ένα δεύτερο χώρο και χρόνο σε μια απασχόληση Β κ.λπ.

Οδηγούμαστε λοιπόν, σε έναν τεχνητό διαχωρισμό της ικανότητας από την προσωπικότητα, με τέτοιον τρόπο, που ο καταρτίσιμος άνθρωπος, είναι ένας κατακερματισμένος άνθρωπος που δεν έχει κανένα μέλλον. Η ικανότητα, δεν είναι πλέον στοιχείο της προσωπικότητας. Σε μια πρώτη φάση, τίθεται σαν το προϊόν της αλληλεπίδρασης μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου και όχι σαν μια ποιότητα του υποκειμένου. Είναι τοπική, προσδιορισμένη χρονικά και μπορεί να πάρει έναν λειτουργικό και όχι προσωπικό ορισμό. Η έννοια των γιάπηδων αυτό ακριβώς αναδεικνύει. Άριστη ανάπτυξη συγκεκριμένων ικανοτήτων, αλλά, αδιαφορία ως προς την προσωπικότητα.

Για να αποδεχτεί το άτομο αυτή την πραγματικότητα, πρέπει να πεισθεί ότι, η ουσία της ζωής βρίσκεται έξω και μακριά από την εργασία, πως η υπερεμπλοκή και η υπερκινητοποίηση δημιουργούν προβλήματα. Το Clubbing, αυτό ακριβώς εκφράζει. Όλη αυτή η απάνθρωπη διαδικασία, της βίαιης απομάκρυνσης του ανθρώπου από την εργασία, επιχειρήθηκε να νομιμοποιηθεί ιδεολογικά με το Life Style. Έγινε, και γίνεται προσπάθεια, να αντικατασταθεί η ιδεολογία από το Life Style ( που σημειωτέον είναι ιδεολογία ) με την προβολή δήθεν apolitiques και αποιδεολογικοποιημένων personnages που δεν ασχολούνται με ιδέες, αλλά, με πρόσωπα, με γεγονότα, με το κουτσομπολιό. Τα εις …ing, clubbing, rafting, επιχειρούν να αντικαταστήσουν τα εις …ισμος, μαρξισμός, υπαρξισμός κ.λπ.. Επιχειρούν, δηλαδή, να αντικαταστήσουν την φιλοσοφία και να νομιμοποιήσουν την φυγή και τον αναχωρητισμό ως στάση ζωής. Τίτλοι περιοδικών, εκπομπών, δημιουργήθηκαν πάνω στην έννοια του Escape ( διαφυγή, απόδραση, φυγή ).

Με αυτό τον τρόπο, η κοινωνική παθολογία, εκφράζεται σε ατομικό επίπεδο ως ατομική ψυχοπαθολογία. Ένα τέτοιο παράδειγμα, είναι η φυγή από μια πραγματικότητα που είναι έτοιμη να συνθλίψει τον νέο άνθρωπο, προς την αυταπάτη των ναρκωτικών. Εκεί, που η αδυναμία ουσιαστικών, ξεκάθαρων, προσωπικών σχέσεων, διαμεσολαβείτε από τις εξαρτησιογόνες ουσίες.

Αδυνατώντας, ο αλλοτριωμένος άνθρωπος, ο νέος άνθρωπος ιδιαίτερα, να εμπλακεί προσωπικά στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ανάγει την ψυχαγωγία σε διασκέδαση, την διασκέδαση σε χυδαία διασκέδαση, που την εκφράζουμε και με τον όρο σκυλάδικο. Το σκυλάδικο, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αδυναμία του ανθρώπου να εμπλακεί με προσωπικό τρόπο με την τέχνη με την μουσική… Η ψυχαγωγία, προϋποθέτει την προσωπική εμπλοκή με τέτοιον τρόπο, ώστε, μέσα στο αντικείμενο της τέχνης να ανακαλύψει ένα κομμάτι του εαυτού του. Η χυδαία διασκέδαση, αντίθετα, συσκοτίζει τις πλευρές του ανθρώπου, που αναζητώντας διέξοδο, βγαίνουν ενίοτε στην επιφάνεια, με ακραίες και αυτοκαταστροφικές παρορμητικές συμπεριφορές που ‘’ ανακουφίζουν ‘’ από έναν αφόρητο ψυχικό πόνο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον έρωτα. Ο έρωτας, προϋποθέτει μια ισχυρή προσωπική σχέση. Στο βαθμό που κάτι τέτοιο δεν υπάρχει και η ζωή του αλλοτριωμένου ανθρώπου είναι γεμάτη από υποκατάστατα χαμένων ανθρωπίνων σχέσεων, σε αυτό το βαθμό, ο έρωτας μετατρέπεται σε σεξ και το σεξ στην χυδαία του μορφή σε πορνεία. Δηλαδή, σε εξαγορά χαμένων ανθρωπίνων σχέσεων και συναισθημάτων.

Μέσα στο πλαίσιο της φετιχοποίησης της ζωής, τα πράγματα την υποκαθιστούν και αποκτούν ταυτόχρονα ανθρώπινες ιδιότητες. Έτσι, το φαντασιακό , υποκαθιστά το πραγματικό, με τέτοιον τρόπο, που – σύμφωνα με τον Leontief – οι διάφορες σχέσεις των ανθρώπων με την πραγματικότητα είναι αντικειμενικά αντιφατικές.

Οι αντιφάσεις τους γεννάνε έριδες που, μέσα σε ορισμένες συνθήκες, σταθεροποιούνται και μπαίνουν στην δομή της προσωπικότητας. Έτσι, το ιστορικό γεγονός του αποχωρισμού της αφαιρεμένης εσωτερικής δραστηριότητας από την πραγματική δραστηριότητα δεν γεννάει μονάχα μονόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας, αλλά, μπορεί να οδηγήσει σε ψυχολογική δυσαρμονία, σε χωρισμό της προσωπικότητας σε ξένες η μία στην άλλη σφαίρες τη σφαίρα των εκδηλώσεων στην πραγματική ζωή και την σφαίρα των εκδηλώσεων μέσα σε μία ζωή που δεν είναι παρά φανταστική ύπαρξη, μόνο για αυτήν.

Κάτω από τις ίδιες διαδικασίες, ο κυβερνοχώρος υποκαθιστά τον πραγματικό φυσικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, ιδεολογικό κ.λπ. χώρο και μέσα από την μόδα, επιχειρείται μία πρόταση ζωής, για μία ζωή, που διαμεσολαβείτε από τους Η/Υ. Το άτομο, κάνει έρωτα, φίλους στο διαδίκτυο, πεθαίνει στο διαδίκτυο κ.λπ. Ένα τέτοιο άτομο, κυριαρχείται από την έλλειψη τόπου, χώρου ελευθερίας λόγων και έργων και βιώνει την τραυματική αίσθηση της έλλειψης του κοινωνικού του ‘’Είναι’’ και της αίσθησης του μη ανήκειν. Σε αυτές τις συνθήκες, οι άνθρωποι μπαίνουν στην υπηρεσία των ρόλων και όχι οι ρόλοι στην υπηρεσία των ανθρώπων. Σημασία δεν έχει ποιος είσαι, αλλά τι δηλώνεις ότι είσαι. Έτσι, η ανθρώπινη ύπαρξη, συμπυκνώνεται στα στενά όρια μιας κάρτας σε τίτλο, επάγγελμα, αριθμό τηλεφώνου, διεύθυνση και χάνεται στους λαβύρινθους της κατάθλιψης, της ατομικής ψυχοπαθολογίας, που όπως είπαμε ενσωματώνει την κοινωνική παθολογία.

Αρκετές φορές, η ρήξη των κοινωνικών σχέσεων, η δυσλειτουργία του συλλογικού, οδηγεί στην ανάγκη συμμετοχής σε μια ομάδα ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά. Το φαινόμενο των groups ( χούλιγκαν, συμμορίες νέων κ.λπ. ) είναι η ρήξη του κοινωνικού και ταυτόχρονα η ανάγκη των νέων να λειτουργήσουν σε σχέση με τον άλλο, γιατί μέσα στα groups οι ρόλοι αποκτούν υπόσταση, ενισχύονται και υποστηρίζουν τις διαδικασίες ανάδειξης κοινωνικής ταυτότητας. Παράλληλα, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για αρνητικές ταυτίσεις. Έτσι, έχουμε ταύτιση με την βία, με αντικοινωνικές συμπεριφορές, με την μοναχικότητα, με τον επιτιθέμενο, με τον φασισμό, με την περιθωριοποίηση. Σε αρκετές από αυτές τις περιπτώσεις, έχουμε ένα θυμό προς τα κακώς κείμενα, που μη βρίσκοντας προοδευτική διέξοδο, στρέφεται με την μορφή επιθετικότητας προς τα μέσα, προς τον ‘’Εαυτό’’ και γίνεται υποταγή, αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι τα φαινόμενα της μεταφυσικής σκέψης, των δεισιδαιμονιών ενασχολήσεων των ανθρώπων και ιδιαίτερα ο σατανισμός. Ένας τρόπος για να ξεπεράσει το άτομο τους φόβους του, είναι να ταυτιστεί με αυτούς. Ταυτίζομαι με το απόλυτο κακό, με τους φόβους μου, σημαίνει ότι γίνομαι ένα με αυτούς. Αφού, αυτό είμαι εγώ, τότε δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι.

Γίνεται αντιληπτό, πως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την παράθεση παραδειγμάτων για πολύ ακόμη. Όμως, ο σκοπός είναι να αναδείξουμε την διαδικασία που ο καπιταλισμός αποδομεί την ανθρώπινη προσωπικότητα, οδηγώντας την ανθρωπότητα στην βαρβαρότητα. Απέναντι λοιπόν, στον πολιτισμό της σήψης και της παρακμής, οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε τον πολιτισμό της ανθρωπιάς, της προόδου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.

πηγή :  imerodromos.gr