52 χρόνια από τη χούντα: 

 Η μνήμη και η γνώση…

 

 Του Γιώργου Καρελιά

Η χούντα του 1967 ήταν η τελευταία στρατιωτική δικτατορία που έζησε η Ελλάδα. Ήταν κατάλοιπο και αποτέλεσμα μιας ανώμαλης εποχής που διήρκεσε πολλές δεκαετίες. Ήταν ένα διδακτικό μάθημα για τον πολιτικό κόσμο και ο καταλύτης που οδήγησε τη χώρα στον ευρωπαϊκό δρόμο, οριστικά και αμετάκλητα.

 Απρίλης του 1967, απογευματάκι. Σε ένα μικρό ορεινό χωριό της ελληνικής επαρχίας ένα τσούρμο γαβριάδες παίζει με ένα ξεφούσκωτο τόπι στον χωματένιο δρόμο. Από μακριά ακούνε τον ήχο της εξάτμισης από το μηχανάκι του Τάσου του χωροφύλακα. Τον ήξεραν καλά αυτόν τον ήχο από εκείνη την πρώτη φορά που τους είχε «κατασχέσει» τις σφεντόνες τους.

Ο χωροφύλακας σταμάτησε δίπλα τους και αυτή τη φορά δεν τους είπε τίποτα για τις σφεντόνες. «Άντε, μαζέψτε τα και σπίτι». «Γιατί, κύριε Τάσο; Είναι πολύ νωρίς ακόμα». «Ρε, ακούτε τις σας λέω; Στα σπίτια σας. Έχομεν επανάστασιν, εκηρύχθη στρατιωτικός νόμος. Μόλις πέφτει ο ήλιος όλοι μέσα».

Οι πιτσιρικάδες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, δεν καταλάβαιναν τίποτα. Τι να καταλάβουν οκτάχρονα και δεκάχρονα παιδιά; Τα μάζεψαν και έφυγαν. Το ημερολόγιο έδειχνε 21 Απριλίου 1967, ημέρα Παρασκευή πριν από το Σάββατο του Λαζάρου. Για αρκετές ημέρες ο χωροφύλακας έκανε περατζάδα στα γύρω χωριά, για να δει αν εφαρμοζόταν ο νόμος και όλοι κλείνονταν στα σπίτια τους.

Έτσι, εκείνο το Πάσχα έμεινε αποτυπωμένο στο μυαλό των παιδιών περισσότερο από κάθε άλλο, επειδή ένας νόμος κι ένας χωροφύλακας δεν τα άφηνε να παίζουν μετά τη δύση του ήλιου. Ο,τι συνέβη εκείνο το Πάσχα του 1967 ήταν η αρχική αιτία(ακολούθησαν κι άλλα…) γι’ αυτό που τα συνόδευε επί πολλά χρόνια: ο φόβος του χωροφύλακα.

Η χούντα του 1967 ήταν η τελευταία στρατιωτική δικτατορία που έζησε η Ελλάδα. Ήταν κατάλοιπο και αποτέλεσμα μιας ανώμαλης εποχής που διήρκεσε πολλές δεκαετίες. Ήταν ένα διδακτικό μάθημα για τον πολιτικό κόσμο και ο καταλύτης που οδήγησε τη χώρα στον ευρωπαϊκό δρόμο, οριστικά και αμετάκλητα. Αυτόν τον δρόμο γνωρίζουν σήμερα όλες οι γενιές που έζησαν και ζουν όλα αυτά τα χρόνια. Οι παλιότερες γενιές μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά, οι νεότερες όχι.

Η ετήσια υπενθύμιση της επετείου της στρατιωτικής δικτατορίας-52η φέτος- έχει αξία για την ιστορική μνήμη. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτήν. Σήμερα μαύρα φίδια σηκώνουν τα κεφάλια τους σε όλη την Ευρώπη, σε ορισμένες χώρες κυβερνούν κιόλας. Στη δική μας χώρα ομοϊδεάτες των δικτατόρων του 1967 και πολιτικοί απόγονοι των ναζιστών έχουν καταλάβει τα ακραία δεξιά έδρανα του Κοινοβουλίου.

Επομένως, η λήθη και η άγνοια- λόγω και της χρονικής απόστασης- δεν πρέπει επικρατήσουν. Αυτό θα ήταν μεγάλος κίνδυνος. Η μνήμη πρέπει να παραμείνει ισχυρή και η ιστορική γνώση, ειδικά για τις νεότερες γενιές, είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Διαφορετικά, μπορεί να συμβεί αυτό για το οποίο έχει προειδοποιήσει ο Ισπανός φιλόσοφος Τζόρτζ Σανταγιάνα: «Όσοι δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν».

Ο Λοβέρδος, ο (άλλος) Ανδρέας και ο Χατζηπετρής…

 

 

του Γιώργου Καρελιά

 

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν, για την ποινική συμπεριφορά και ευθύνη των υπουργών, δεν αποφάσιζε η εκάστοτε πλειοψηφία της Βουλής, αλλά οι φυσικοί δικαστές, έστω με τη μορφή κάποιοι διευρυμένου οργάνου, που δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι χειραγωγείται από κανέναν υπουργό και καμιά πλειοψηφία;

 

Πρώτα μια μικρή ιστορική αναδρομή. Το 1989 η Ελλάδα συγκλονιζόταν από το σκάνδαλο Κοσκωτά. Τον Ιούλιο του έτους αυτού η Βουλή παρέπεμψε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. 

Ο ίδιος, μιλώντας λίγο πριν απόφαση για την παραπομπή του, είχε πει: «Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί αυτήν την περίοδο το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση -θα είχε συμβεί και σε άλλη- αλλά και γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια, που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας. Βέβαια, σε παγκόσμιο επίπεδο δεν σπανίζουν οι αχυράνθρωποι και οι χάρτινοι οικονομικοί κολοσσοί [...] Για την επιλογή των συνεργατών μου όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα να αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει. Ομως, η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από τη δική του ατομική ευθύνη. Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Τρεις μήνες μετά, μιλώντας στην τηλεόραση, είχε πει για το ίδιο θέμα: «Χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο μείναμε στις εικασίες και στις υποψίες. Στέλνουν πρωθυπουργό οκτώ ετών στη Δικαιοσύνη. Βεβαίως η Δικαιοσύνη θα κάνει το έργο της. Πιστεύουμε σε αυτό και η αλήθεια θα λάμψει. Αλλά το ότι ένας πολιτικός διωγμός πήρε αυτή την μορφή είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο για τον τόπο. Σκεφθείτε αν κάποια νέα πλειοψηφία στο μέλλον-δεν μιλώ ούτε για τις επόμενες εκλογές- η κάθε πλειοψηφία αποφασίζει να στείλει στη Δικαιοσύνη την τότε αντιπολίτευση, που ήταν πριν κυβέρνηση, αν ποινικοποιηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο η πολιτική ζωή, μπορεί ο τόπος να πάρει μπροστά;».



Από τότε πέρασαν 30 χρόνια. Μια νέα σκανδαλώδης υπόθεση(Novartis) βρίσκεται στο προσκήνιο. Οι εισαγγελείς στέλνουν στη Βουλή αίτημα να αρθεί η ασυλία ενός πρώην υπουργού, ώστε να κληθεί να δώσει εξηγήσεις. Αυτός απαντά ως εξής:



«Οταν αναδύθηκε στην επιφάνεια αυτή η ελεεινή και δυσώδης πλεκτάνη είχα χαρακτηρίσει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της άθλιους και με χαρακτηριστικά παλιανθρώπων. Μετά το σημερινό συμπληρώνω: πρόκειται περί κακοποιών. Και κακώς ορισμένοι μιλούν για φαρσοκωμωδία. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μόνο για πολιτική αλητεία μιας συμμορίας κακοποιών οφείλουμε να μιλάμε. Ακόμη κι αν χρειαστεί να γυρίσω τη γη ανάποδα, θα το κάνω, προκειμένου οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν από το εδώλιο του κατηγορουμένου. Έχω ήδη καταθέσει από τις 26 Φεβρουαρίου 2018 μηνύσεις κατά των κουκουλοφόρων ψευδομαρτύρων. Τώρα δηλώνω ότι θα προχωρήσω σε υποβολή μηνύσεων για τα αδικήματα που τελέστηκαν και τελούνται σε βάρος μου, συμπεριλαμβανομένου και του κακουργήματος της κατάχρησης εξουσίας, εναντίον όλων ανεξαιρέτως των εμπλεκομένων προσώπων. Προφανέστατα έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Δεν έχω όμως καμία εμπιστοσύνη στους λίγους, εκείνους και εκείνες, που καταχράστηκαν την εξουσία τους και παραβίασαν τον όρκο που έχουν δώσει. Και κάτι απολύτως προσωπικό, αλλά συνάμα βαθύτατα πολιτικό. Είμαι ο πιο στοχοποιημένος πολιτικός μετά το 1989. Η στήριξη, όμως, του κόσμου μετατρέπει τις κατηγορίες των άθλιων κακοποιών σε τίτλο τιμής για μένα».



Στη δήλωσή του σημερινού Ανδρέα(Λοβέρδου) υπάρχουν οι εξής χαρακτηρισμοί(επίθετα και ουσιαστικά): «ελεεινή και δυσώδης πλεκτάνη», «άθλιοι και παλιάνθρωποι», «κακοποιοί», «αλητεία», «συμμορία κακοποιών».



Κοιτάζω τις δηλώσεις του παλιού Ανδρέα(Παπανδρέου). Δεν υπάρχει κανένας χαρακτηρισμός για τους πολιτικούς αντιπάλους του. Επισημαίνει, όμως, τους κινδύνους από το γεγονός ότι η εκάστοτε πλειοψηφία (θα) μπορεί να διώκει πολιτικά την εκάστοτε μειοψηφία. Προσοχή: ο Ανδρέας Παπανδρέου, πρωθυπουργός επί οκταετία, είχε παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο. Ο σημερινός Ανδρέας(Λοβέρδος) δεν έχει παραπεμφθεί πουθενά. Απλώς ζητείται η άρση της ασυλίας του. Αναρωτιόμαστε: αν ασκηθεί δίωξη εναντίον του, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιήσει για να χαρακτηρίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του; Δεν έχουν μείνει πολλές: «μαφία», «συνδικάτο εγκλήματος», «χούντα»…



Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Βασικός λόγος είναι ότι, παρά την φρικτή εμπειρία του 1989, οι πολιτικοί κράτησαν για τον εαυτό τους την ευθύνη για την ποινική μεταχείριση του σιναφιού τους. Το κόμμα του κ. Λοβέρδου, που ωρύεται σήμερα, μαζί με το κόμμα του Αδωνι Γεωργιάδη, που μπορεί να ωρύεται αύριο, κράτησαν επί 30 χρόνια το νόμο περί ευθύνης υπουργών που ίσχυε και το 1989(θα αλλάξει, αν αλλάξει, στην επόμενη Βουλή, αν η τότε πλειοψηφία κρίνει ότι πρέπει να τροποποιήσει το σχετικό άρθρο του Συντάγματος): ούτε κάν για κατάθεση δεν μπορεί να κληθεί ένας υπουργός, αν δεν αποφασίσει η Βουλή.

Με βάση το νόμο αυτόν, τον δικό τους νόμο, η σημερινή πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφασίσει αν θα κληθούν οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση Novartis(αντίπαλοί της) πρώην υπουργοί για να δώσουν κατάθεση.



Ο κίνδυνος που είχε επισημάνει το 1989 ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ελήφθη υπόψη ούτε από την μετέπειτα δική του κυβέρνηση(1993-1995), ούτε από τις επόμενες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν, για την ποινική συμπεριφορά και ευθύνη των υπουργών, δεν αποφάσιζε η εκάστοτε πλειοψηφία της Βουλής, αλλά οι φυσικοί δικαστές, έστω με τη μορφή κάποιοι διευρυμένου οργάνου, που δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι χειραγωγείται από κανέναν υπουργό και καμιά πλειοψηφία;



Δεν ξέρω τι θα γίνει στην υπόθεση Novartis, για την οποία όλοι λένε ότι είναι σκάνδαλο με ζημιά δισεκατομμυρίων για το Δημόσιο, αλλά χωρίς ευθύνη κανενός πολιτικού. Όλα τα έκαναν-λένε- οι γιατροί και τα υπηρεσιακά πρόσωπα των υπουργείων. Το πιθανότερο είναι να συμβεί αυτό που περιγράφει ο στίχος από ένα τραγουδάκι του Λουκιανού Κηλαηδόνη: «Φταίμε κι εμείς/ φταίτε κι εσείς/φταίνε κι οι άλλοι/ φταίει κι ο Χατζηπετρής»!




Με τις υγείες μας…

 

 Το εθνικόν, το αληθές και ο ντεμέκ πατριωτισμός

 του Γιώργου Καρελιά

Αν έχουν κάποια σημασία οι εμβληματικές ιστορικές φράσεις, αυτή αναδεικνύεται πρωτίστως όταν επιχειρείται θηριώδης διαστρέβλωση βασικών εννοιών τους, είτε από άγνοια και ασχετοσύνη είτε-το χειρότερο- από κακόβουλη σκοπιμότητα.
 
Στον Διονύσιο Σολωμό αποδίδεται η προτροπή «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές». Δεν ξέρουμε, φυσικά, πώς ο ίδιος θα την «μετέφραζε» στη σημερινή συγκυρία. Όμως, είναι βέβαιο ότι όσα «εθνικά» συμβαίνουν εδώ και ένα χρόνο γύρω από το Μακεδονικό δεν έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια. Ο δε διαχεόμενος «πατριωτισμός», σε αντιπαραβολή με την διαπραχθείσα «προδοσία», είναι ψεύτικος, ως καθοδηγούμενος από την πολιτικο-κομματική σκοπιμότητα.
 
Αλήθεια πρώτη: Ελληνική ήταν η Αρχαία Μακεδονία, κάτι που ουδείς πλέον αμφισβητεί. Η Συμφωνία των Πρεσπών το κατέστησε αδιαμφισβήτητο και το αποδέχεται η άλλη πλευρά με συνεχείς και καθαρές δηλώσεις των ηγετών της.
 
Αλήθεια δεύτερη: στην πορεία των αιώνων η γεωγραφική περιοχή με το όνομα Μακεδονία υπέστη πολλές μεταβολές. Το 1913 η Συνθήκη του Βουκουρεστίου καθόρισε ότι μοιράζεται μεταξύ τριών χωρών: Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία(χοντρικά 50%, 30%, 20%). Επομένως, το σύγχρονο ελληνικό σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» είναι ψευδές.
 
Αλήθεια τρίτη: μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ανέκυψε το νεο-Μακεδονικό ζήτημα. Αντί η ελληνική πολιτική ηγεσία να επιδιώξει τότε μια εθνικά συμφέρουσα λύση για το πρόβλημα, υιοθέτησε μια τυχοδιωκτική τακτική, με το βλέμμα στραμμένο στις εσωτερικές εκλογικές σκοπιμότητες. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: ο εθνικιστικός παροξυσμός δεν επέτρεψε να βρεθεί καμιά λύση και το θέμα του ονόματος χάθηκε. Ολες οι χώρες και τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου γνώριζαν μία χώρα με το όνομα Μακεδονία, αυτήν που είχε πρωτεύουσα τα Σκόπια. Η ελληνική πολιτική τάξη, μετά την αρχική τύφλωση, κατάλαβε την ήττα και προσπάθησε να την περιορίσει με το ακρωνύμιο FYROM(ελληνιστί ΠΓΔΜ).
 
Αλήθεια τέταρτη: μόλις άλλαξε η ηγεσία στη γειτονική χώρα και ο μετριοπαθής Ζάεφ εξοβέλισε τον εθνικιστή Γκρουέφσκι, η ευκαιρία για μια λύση δόθηκε και σωστά η κυβέρνηση Τσίπρα την άδραξε. Η Συμφωνία των Πρεσπών κατάφερε αυτό που επιδίωκαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1992: η γειτονική χώρα άλλαξε το όνομά της, το σκέτο Μακεδονία έφυγε και το Βόρεια Μακεδονία πήρε τη θέση του.
 
Αλήθεια πέμπτη: τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν κυβερνήσει γνωρίζουν πολύ καλά ότι η βασικός-και μοναδικός μέχρι πρόσφατα- στόχος της Ελλάδας, που ήταν σύνθετη ονομασία erga omnes, επετεύχθη στο ακέραιο. Αλλά η κομματικο-εκλογική σκοπιμότητα δεν τους επέτρεψε να το παραδεχθούν. Και άρχισαν να «ξεχνούν», αφού δεν τους συνέφερε πια, ότι «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»( η γειτονική χώρα έπαψε να λέγεται-σκέτο- Μακεδονία, ενώ η Ελλάδα δεν άλλαξε κανένα όνομα, πουθενά) και να ανακαλύπτουν τη γλώσσα και την εθνότητα. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Ο κ. Μητσοτάκηςκαι η κυρία Γεννηματά συμπεριφέρονται τυχοδιωκτικά.
 
Σήμερα υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ πάνε να μιλήσουν σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Εξω από τις αίθουσες των ομιλιών μαζεύονται μερικοί τύποι, των οποίων οι μισές από τις κραυγές είναι του επιπέδου «καθάρματα», «μο...ανα», «προδότες». Οι πιο πολιτικοποιημένοι φωνάζουν «αλήτες-προδότες-πολιτικοί». Τι μας θυμίζουν αυτά; Το «γ……. η μάνα του Μπουτάρη», που φώναζαν κάποιοι (συλλ)αλητήριοι εν χορώ πέρυσι στη Θεσσαλονίκη. Και το αντίστοιχο «η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία».
 
Τα αντιπολιτευόμενα την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης(νομίζουν ότι) ανακαλύπτουν φλέβα χρυσού. Η προβολή των βίντεο που έχουν τραβηχτεί δίνει και παίρνει. Αφού «προδότες» είναι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, όλα καλά. Ο σκοπός εξυπηρετείται. Να πέσει πάση θυσία ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα άλλα δεν ενδιαφέρουν.
 
Όμως, όσοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως τέτοια συνθήματα δεν στρέφονται (μόνο) κατά του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να το καταλάβουν με οδυνηρό τρόπο σύντομα. Αν οι «προδότες» του ΣΥΡΙΖΑ «πούλησαν» την Μακεδονία, αύριο θα έρθει η σειρά κάποιων άλλων «προδοτών», που δεν θα αποκαταστήσουν την «προδοσία». Αλλωστε, το σύνθημα λέει ότι «η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία». Δεν έχει, δηλαδή, στόχο (μόνο) τον ΣΥΡΙΖΑ. Την δημοκρατία έχει στόχο. Το άλλο σύνθημα «αλήτες-προδότες-πολιτικοί» δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την χρυσαυγίτικη προέλευσή του. Και αναφέρεται σε όλους τους πολιτικούς της δημοκρατίας. Οσοι νομίζουν ότι έχει στόχο μόνο τους ΣΥΡΙΖΑίους πολιτικούς πλανώνται πλάνην οικτράν.
 
Όπως ένιοι (ευήθεις) ΣΥΡΙΖΑίοι του 2011 δεν καταλάβαιναν τι έκαναν όταν αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες» τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, το ίδιο δεν καταλαβαίνουν όσοι σιγοντάρουν σήμερα χρυσαυγίτικα συνθήματα εναντίον των «προδοτών» υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι επένδυσαν στον άρρωστο «μακεδονισμό» δαιμονοποιώντας την Συμφωνία των Πρεσπών, να ξέρουν ότι ο Βουκεφάλας σύντομα θα στραφεί εναντίον τους. Και είναι κρίμα που πρώην πρωθυπουργοί(ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου), οι οποίοι συμφωνούν με τη λύση και την επιδίωξαν στο πρόσφατο παρελθόν, δεν τόλμησαν να πουν καθαρά και χωρίς «ναι μεν αλλά» την αλήθεια: ότι η λύση είναι συμφέρουσα για τη χώρα και όχι για τον Τσίπρα(αυτός σήμερα είναι αύριο δεν είναι).
 
Εν κατακλείδι: για να αποδίδεται εντίμως το αληθινό νόημα της προτροπής του Διονυσίου Σολωμού(«εθνικόν το αληθές»), πρέπει η αλήθεια να μη μπαίνει στην προκρούστεια κλίνη των πρόσκαιρων σκοπιμοτήτων. Το «Μακεδονία ξακουστή» δεν είναι άσμα που χαρακτηρίζει τους «πατριώτες» σε αντιδιαστολή με τους «προδότες». Ο «πατρωτισμός» όσων φωνάζουν «αλήτες προδότες πολιτικοί» είναι άρρωστος και επικίνδυνος. Οσοι δεν τον συμμερίζονται, αλλά τον σιγοντάρουν για λόγους πρόσκαιρης σκοπιμότητας, δηλαδή μόνο και μόνο «για να φύγει ο Τσίπρας», διαπράττουν ολέθριο λάθος. Θα το καταλάβουν σύντομα.
 
Ο καθοδηγούμενος από άγνοια και ασχετοσύνη και-το χειρότερο- από πρόσκαιρη σκοπιμότητα «πατριωτισμός» είναι αυτό που είχε πει ο Αγγλος συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον: το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.

Μαμά... Μπαμπάς και η Πολιτική Κορεκτίλα!

Ιουστίνη  Φραγκούλη-Αργύρη                                                           Δημοσιογράφος και συγγραφέας

 Δεν έπεσα απο τα σύννεφα όταν διάβασα ότι ο Μακρόν στην προσπάθειά του να το παίξει politically  correct  αράδιασε νέα οδηγία στα σχολεία, να μην αναγρέφεται η ερώτηση πατέρας, μητέρα στις σχολικές αιτήσειςαλλάγονέας 1 και γονέας 2 προκειμένου τα παιδιά των γκέι ζευγαριών να απολαμβάνουν μια «παραποιημένη» ισότητα. 

Αλλωστε στον Καναδά η κυβέρνηση Τρυντώ προσπάθησε να κάνει το ίδιο πράγμα δίνοντας το Μάρτιο του 2018 οδηγίες στο κρατικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό CBC όταν οι δημοσιογράφοι απευθύνονται σε γονείς να μην αναφέρονται σε πατέρα, μητέρα αλλά σε γονέα 1 και 2και να μην απευθύνονται στους άντρες με το «κύριε» και το «κυρία» διότι αυτό δημιουργεί άνιση μεταχείριση στα γκέι άτομα και τις εν λόγω οικογένειες. 

Ο νόμος που κατατέθηκε στη Βουλή αλλά αποσύρθηκε λόγω της κατακραυγής της αντιπολίτευσης αλλά και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος πρότεινε σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες «να χρησιμοποιούν ουδέτερους όρους διότι απευθύνονται σε ένα ποικιλόμορφο πληθυσμό και πρέπει οι θέσεις όλων των Καναδών να λαμβάνονται υπόψην όταν αναπτύσσονται πολιτικές, προγράμματα, υπηρεσίες και πρωτοβουλίες». Ο εν λόγω νόμος έλεγε επίσης «ότι η νέα γραμμή είναι να υιοθετηθεί ο όρος γονέας και όχι σύμφωνα με το γένος του».

Φυσικά έγινε σκληρή ειρωνική αντιπολίτευση και ο νόμος κρύφτηκε στα συρτάρια ίσως για να χρησιμεύσει κάποια άλλη φορά. Η εγκύκλιος η νόμος του Μακρόν φαίνεται ότι τείνει στην εφαρμογή της/του.

Πραγματικά βρίσκω παράλογο να καταργούνται τα αυτονόητα στην κοινωνική γραμμή επειδή υπάρχουν κοινωνικές ιδιαιτερότητες, όπως οικογένειες γκέι με παιδιά. Αν η πολιτική ήταν τόσο ευαίσθητη θα είχε προνοήσει να μην υπάρχει καν αναγραφή των γονιών, διότι υπάρχουν παιδιά που είναι ορφανά απο μητέρα ή πατέρα και νιώθουν μοναξιά μέσα στο κοινωνικό σύνολο των γονέων. Θα έπρεπε να είχε προνοήσει για τα παιδιά των ορφανοτροφείων όπου δεν αναγράφονται γονείς (αγνώστου πατρός, άγνωστης μητρός) , θα έπρεπε να είχε περιποιηθεί αλλοιώς τα παιδιά των χωρισμένων οικογενειών και ούτως καθεξής. 

Η πολιτική κορεκτίλα όμως μένει στους τύπους, που προσπαθούν να διαβρώσουν την βιολογική πραγματικότητα . Η λέξη μητέρα έχει τη δική της ιστορία μέσα στους αιώνες, η λέξη πατέρας έχει το δικό της ειδικό βάρος στην ανθρωπότητα. Η λέξη γονέας και κηδεμόνας μπορεί να προστεθεί ως τρίτη επιλογή για τα παιδιά των ομοφιλόφυλων ζευγαριών στα σχολεία ή αλλαχού. 

Για όσους νομίζουν ότι γεννηθήκαμε απο τον πελαργό  θα πρέπει να το ξαναπούμε- πως όλοι έχουμε γεννηθεί απο μια μητέρα (μήτρα) κι απο ένα πατέρα (σπέρμα) κι αυτό δεν μπορεί να το αφαιρέσει καμιά πολιτική κορεκτίλα. Το να αλλάξεις τον τίτλο απο μητέρα και πατέρα σε γονέας δεν καταργεί τη φύση ούτε θα την καταργήσει ποτέ. Ούτε θα πληγώνονται λιγότερο τα παιδιά των γκέι γονέων τα οποία έτσι κι αλλοιώς βρέθηκαν σε καταστάσεις που τα ίδια δεν αποφάσισαν όπως κανένα παιδί δεν διαλέγει την οικογένειά του. 

Ως προς το κύριος και κυρία που προσπαθεί να ισοπεδώσει η λαίλαπα της πολιτικής κορεκτίλας κι αυτό μια απολύτως υποκριτική δράση είναι. Η γυναίκα είναι κυρία παρά τη σεξουαλική της προτίμηση και ο άντρας είναι κύριος παρά τη σεξουαλική του προτίμηση. 

Το κύριος και το κυρία ενέχουν ένα βάρος ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, μια στάση ζωής που περικλείει την ευθυγράμμιση με τις ευθύνες και την προσαρμογή στο κοινωνικό σύνολο. Δεν σώζεται η δημόσια διοίκηση ούτε οι γκέι ταλαιπωρούνται απο μια προσφώνηση που έχει γένος αρσενικό και θηλυκό.

Εν τοιαύτη περιπτώσει να καταργηθούν και όλα τα ονόματα που είναι γένους αρσενικού ή θηλυκού και να παίρνουν τα παιδιά ονόματα γένους ουδετέρουγια να μην πληγώνονται οι γκέι, οι διεμφυλικοί και άλλοι...όταν αργότερα στη ζωή ανακαλύψουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. 

Πιστεύω πως είμαστε μια κοινωνία ανοιχτή στις σεξουαλικές και κοινωνικές επιλογές αλλά θα πρέπει να μπει ένα φρένο στην πολιτική κορεκτίλα που θέλει να κάνει τα πάντα ουδέτερα για να αρέσει σε μια μικρή ομάδα. 

Δεν υπάρχουν άτομα ουδετέρου γένους, υπάρχουν άτομα με διαφορετικές  σεξουαλικές προτιμήσεις. Κι αυτά τα άτομα έχουν φύλο, αρσενικό ή θηλυκό κι ας έχουν επιλέξει την ομόφυλη σεξουαλική ζωή.

 Γιατί το κλίμα στα ελληνοτουρκικά ΔΕΝ μπορεί να βελτιωθεί! Οι αλήθειες και η υποκρισία ελληνικών κυβερνήσεων

 Η υποκρισία του ελληνικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, σ΄ ότι έχει να κάνει με τα ελληνοτουρκικά, ξεπερνά τη λογική! Με αφορμή την επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Άγκυρα, είδαμε και ακούσαμε σε πάρα πολλά τηλεοπτικά “παράθυρα”, πολλούς “ανησυχούντες” πολιτικούς. “Ανησυχούσαν” για το αν θα υπάρξει “βελτίωση στα ελληνοτουρκικά” μετά απ΄ αυτή τη συνάντηση!!! Καμία απολύτως βελτίωση δεν θα υπάρξει κι αυτό το γνωρίζουν και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, ειδικά στην αξιωματική…
Γιατί η Τουρκία του Ερντογάν θα θελήσει να συμβάλλει στην “βελτίωση του κλίματος στα ελληνοτουρκικά” και στην “αποκλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο”; Γιατί; Έχει κάποια πίεση από οποιονδήποτε; Την πιέζει η “πολιτισμένη” και ευαίσθητη σε άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα ΕΕ; Ούτε για αστείο δεν μπορεί να το υποστηρίξει κάποιος. Η “ατμομηχανή” της Ευρώπης ,η Γερμανία, “κάνει χρυσές δουλειές” στην Τουρκία κι αυτό δεν πρόκειται να το χάσει επειδή ο Ερντογάν είναι λίγο …δικτάτορας και πολύ ιμπεριαλιστής.

Την πιέζουν οι επίσης ευαίσθητες σε άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα αλλά όχι στο τουρκικό, ΗΠΑ; Όχι βέβαια. Ο Ερντογάν είναι ένα πρόβλημα για την Ουάσινγκτον, η οποία όμως “παζαρεύει” μαζί του, γιατί οι Αμερικανοί δεν θέλουν να χάσουν την Τουρκία. Ο Ερντογάν κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα αποχωρήσει και οι ΗΠΑ ψάχνουν και απ΄ ότι φαίνεται βρίσκουν τρόπους να διατηρούν επαφή με την Τουρκία.
Και το πιο σημαντικό: την πιέζουμε εμείς για να την υποχρεώσουμε να “κατεβάσει” τους τόνους και να σταματήσει την επιθετική της στάση σε Αιγαίο και Κύπρο;
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι ,γιατί πλέον οι υποκρισίες και το “κρυφτούλι”έχει παραγίνει: μπορούμε να την πιέσουμε;
Διπλωματικά τα είπαμε παραπάνω. Οι επιλογές είναι δεδομένες κι έχουν αποδειχτεί αναποτελεσματικές. Στρατιωτικά θα μας πει κάποιος απ΄ όσους κυβέρνησαν από το 1996 μέχρι σήμερα τι γίνεται; Πιάνουμε την άκρη του νήματος από την επόμενη ημέρα των Ιμίων, το τελευταίο πάθημά μας. Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά: πάρτι εξοπλισμών, ολοκαίνουργια οπλικά συστήματα, κάποια χρήσιμα ,κάποια αχρείαστα, όλα πληρωμένα με “καπέλο” και στη συνέχεια συστηματική απαξίωσή τους! Καμία συντήρηση, καμία αναβάθμιση όταν τα χρόνια πέρασαν και ήταν αναγκαίες, καμία υποστήριξη! Τα αποτελέσματα επίσης λίγο πολύ γνωστά. Το ελληνικό οπλοστάσιο έχει σημαντικά προβλήματα τα οποία έχουν πάρει τη μορφή Λερναίας Ύδρας: ένα “κεφάλι” κόβεις, δέκα ξεπηδούν. Όπου κεφάλια , βάλτε προβλήματα…
Το 1999, όταν ο καταστροφικός σεισμός χτύπησε την Τουρκία καταστρέφοντας και το Ναύσταθμο του Γκιολτσούκ , πολλοί εδώ στην Αθήνα έλεγαν ότι “το τουρκικό ναυτικό πήγε 50 χρόνια πίσω”. Μόνο που από το 2003 που ο Ερντογάν ανέλαβε τα ηνία της Τουρκίας όχι μόνο το τουρκικό αλλά συνολικά οι ΕΔ της Τουρκίας εξοπλιστικά ενισχύθηκαν με τρόπο εντυπωσιακό. Επί Ερντογάν η αμυντική βιομηχανία της γειτονικής χώρας απογειώθηκε, η Τουρκία εξοπλίστηκε με σχέδιο και πρόγραμμα κι όχι μόνο και μόνο να αυξήσει τον αριθμό οπλικών συστημάτων της.
Η αντίστροφη πορεία που ακολούθησαν Ελλάδα και Τουρκία στο θέμα της στρατιωτικής τους δύναμης προκαλεί τη βεβαιότητα ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν πρόκειται να βελτιωθούν. Γιατί η Άγκυρα αισθάνεται ισχυρή και πιέζει την Ελλάδα στρατιωτικά για να την οδηγήσει σ΄ ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων για τα περαιτέρω. Όσοι αναμένουν τη βοήθεια των “συμμάχων” μας μάλλον αυταπατώνται. Οι “σύμμαχοι” θα εμφανιστούν απλά για να μας συνοδεύσουν για να καθίσουμε στο τραπέζι…
Η Ελλάδα από το 1996 και μετά ,παρά τα δισεκατομμύρια που σπατάλησε για εξοπλισμούς, επέλεξε την πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας. Οι κυβερνήσεις μας επέλεξαν αυτή την πολιτική “κρυμμένες” πίσω από διάφορες αυταπάτες: την προσωπικότητα του Ερντογάν που αλλιώς ξεκίνησε κι αλλιώς εξελίχθηκε, την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και την επικράτησή μας μέσω της “οικονομικής ανάπτυξης” που την είδαμε μόνο στη “φούσκα” του Χρηματιστηρίου. Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν επαληθευόταν στην πορεία, αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις επέμεναν στις αυταπάτες εγκαταλείποντας στην τύχη τους Ένοπλες Δυνάμεις και Εθνική Άμυνα.
Το ισοζύγιο δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχει επικίνδυνα διαταραχθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ας το αποδεχτούμε και ας δράσουμε. Διαφορετικά ας μην παρασυρόμαστε από την τελευταία μας αυταπάτη, ότι δήθεν το κλίμα στα ελληνοτουρκικά μπορεί να βελτιωθεί.


πηγή : militaire.gr

Αν ψάχνεις τον εθνικό διχασμό μπες στο 

Facebook

 του Κοσμά Βίδου

Από το δημοψήφισμα του 2015 και μετά, δεν τολμάς να εκφράσεις μια σκέψη στα social media κι αμέσως σε κατατάσσουν σε «φιλελέ», Συριζαίο, «ισαποστάκια», φασίστα. Ηρθε τώρα η Συμφωνία των Πρεσπών, δηλητηριώδες κερασάκι σε μια τούρτα φτιαγμένη από ληγμένα υλικά. Πάντα διχαζόμασταν ως λαός. Αλλά όχι έτσι...

Αν στα social media ανεβάζω κυρίως φωτογραφίες από τις βόλτες μου και τις εκδρομές μου –σπιτάκια, δεντράκια, γάργαρα ποταμάκια– άντε και από κάποια παράσταση ή από κανένα σίριαλ που μου άρεσαν, δεν το κάνω επειδή αποφεύγω τον διάλογο π.χ. για την πολιτική κατάσταση. Το κάνω για να αποφύγω τους καυγάδες. Για να κρατηθώ μακριά από τον εθνικό διχασμό που εκδηλώνεται στο Facebook, όχι επειδή δεν έχω άποψη (η οποία φαίνεται, υποθέτω, στη δουλειά μου, στα κείμενα που δημοσιεύω) αλλά γιατί (και) αυτή η φαγωμάρα δεν οδηγεί πουθενά.

Μια φαγωμάρα που έχει αναζωπυρωθεί με το θέμα της Μακεδονίας κάνοντας πολλούς φίλους (είτε διαφωνούν είτε συμφωνούν με την κυβερνητική γραμμή) να εκδηλώνουν τον χειρότερο εαυτό τους έτσι όπως συγκρούονται ανταλλάσσοντας προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καταγγέλλοντας ή μπλοκάροντας ο ένας τον άλλο, άλλοι στο όνομα της λαβωμένης πατρίδας, άλλοι ταγμένοι στον πόλεμο ενάντια στον εθνικισμό. Ας μην γελιόμαστε, αυτό που γίνεται δεν είναι διάλογος, αλλά πόλεμος. Ως εχθρό αντιμετωπίζουμε και από το Internet εκείνον που έχει την αντίθετη άποψη. Μεταφέροντας στην εποχή της Διαδικτυακής επικοινωνίας τον διχασμό μέσα στον οποίο ανατραφήκαμε. Αυτή τη διαχρονική ασθένεια του έθνους.

Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στη ζωή μου διαπιστώνω πως ζούσα ανέκαθεν σε έναν κόσμο διχασμένο – νομίζω πως στο ίδιο συμπέρασμα θα οδηγηθείτε οι περισσότεροι ανατρέχοντας στη δική σας πορεία από τα παιδικά σας χρόνια μέχρι σήμερα. Ο διχασμός δεν προκαλούνταν πάντα από σοβαρά γεγονότα, συχνά αφορούσε προβληματισμούς επιπέδου «ποια είναι καλύτερη η Βίκυ Μοσχολιού ή η Μαρινέλα»; Οσο γελοίο και αν ακούγεται, έχω κι εγώ περάσει ατελείωτα βράδια σε παρέες που τσακωνόμασταν υπερασπιζόμενοι καθένας την τραγουδίστρια της καρδιάς του. Οπως, παιδιά ακόμα, τσακωνόμασταν οι Γκυζιώτες με τους Κυψελιώτες για το ποιος ζούσε στην καλύτερη γειτονιά. Τσακωνόμασταν οι Πυργιανοί και οι Ιστερνιώτες στην Τήνο για το ποιο από τα δύο, γειτονικά και εξίσου όμορφα χωριά (ο Πύργος ή τα Ιστέρνια) ήταν πιο όμορφο. Τσακωνόμασταν οι Παναθηναϊκοί με τους Ολυμπιακούς –ακόμα και ξύλο έπεφτε στα διαλείμματα, στο σχολείο. Απειροι οι λόγοι που βρίσκαμε για να ριχτούμε στον πόλεμο, οι οπαδοί της Βουγιουκλάκη ενάντια στους οπαδούς της Καρέζη, οι οπαδοί του Θεοδωράκη ενάντια στους οπαδούς του Χατζιδάκι, οι φίλοι της ροκ ενάντια στους «καρεκλάδες», τους οπαδούς της ντίσκο.

Στο μεταξύ, «καρεκλάδες» ή ροκάδες μεγαλώναμε σε οικογένειες όπου η «πράσινη» γιαγιά που αγόραζε «Αυριανή» είχε κόψει την καλημέρα στον «γαλάζιο» παππού και σύζυγό της που επέλεγε για την ενημέρωσή του τη «Βραδυνή», αλλά και που τους δύο… εχθρούς ένωνε το μίσος για τον κομμουνιστή ανιψιό. Είναι οι ενδοοικογενειακοί διχασμοί από τους πιο σκληρούς. Ετσι όμως μάθαμε να πορευόμαστε, Δεξιοί και Αριστεροί, Πασοκτζήδες και Νεοδημοκράτες, Ελληνες πάνω και κάτω από το «αυλάκι», Γκάτζολοι, Ακανέδες, Ψαροκασέλες και Παγουράδες, για να θυμηθούμε μερικά μόνο από τα παρατσούκλια με τα οποία περιπαίζουμε τις καταγωγές των άσπονδών συμπατριωτών μας. Εκατοντάδες λέξεις για να μας χωρίζουν, μόνο μία να προσπαθεί να μας ενώσει: Ελλάδα. Τι να σου κάνουν έξι μόλις γράμματα, όταν είναι τόσο πολλά τα τραύματα, επιπόλαια ή βαθιά, που καλούνται να σκεπάσουν;

Ηρθε και το δημοψήφισμα του 2015 για να φουντώσει εκ νέου τον διχασμό. Εκτοτε δεν τολμάς να εκφράσεις μια σκέψη στα social media, αμέσως σε κατατάσσουν σε «φιλελέ», «μενουμευρώπη», Συριζαίο, «0,60», «ισαποστάκια», φασίστα… Το θέμα της Μακεδονίας αποτελεί το δηλητηριώδες κερασάκι σε μια τούρτα φτιαγμένη από κακής ποιότητας, ακόμα και από ληγμένες πρώτες ύλες. Και όσο και αν δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων η φαγωμάρα –και άλλοι λαοί επιδίδονται στο σπορ– εμείς πληρώσαμε το διχασμό με εθνικές καταστροφές. Είναι άσχημο να διαπιστώνεις και με τη Συμφωνία των Πρεσπών πως εξακολουθούμε να πορευόμαστε διαχρονικά διχασμένοι. Πώς ακόμα και την περίοδο της κρίσης αντί να προσπαθήσουμε να συναινέσουμε για το καλό μας, εξακολουθούμε να χωριζόμαστε, αντί να βάλουμε ως μοναδικό στόχο την εθνική συνεννόηση, επιμένουμε στον εθνικό διχασμό.

ΥΓ. Ούτε στην αξία και στην επιτυχία του Γιώργου Λάνθιμου δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Και αυτός στα δύο μας χωρίζει.

Πηγή: Protagon.gr

Η λύση, η κάθαρση, το λάθος…

Του Γιώργου Καρελιά

Η περιπέτεια του Μακεδονικού φαίνεται ότι φτάνει στο τέλος της. Η λύση του θα επιφέρει και ένα είδος διπλής κάθαρσης στην ελληνική πολιτική ζωή. Αν και ορισμένοι είναι έτοιμοι να επαναλάβουν ένα αχρείαστο λάθος

Μια, μικρή αλλά χαίνουσα επί δεκαετίες, πληγή είναι έτοιμη να κλείσει. Και θα κλείσει με έναν ιδιαίτερα επωφελή και για την ελληνική πολιτική ζωή τρόπο, φέρνοντας και μια διπλή κάθαρση.

Η πληγή. Είναι, προφανέστατα, το περίφημο Μακεδονικό, το οποίο ανεφύη, στη νεότερη εκδοχή του, μετά τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και την απόφαση του νοτιότερου τμήματός της να γίνει ανεξάρτητο κράτος, στις 8 Σεπτεμβρίου 1991. Και το όνομα αυτού «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Για να είμαστε ειλικρινείς, οι βόρειοι γείτονες δεν έκαναν καμιά μεγάλη αλλαγή: από το προηγούμενο όνομά τους («Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας») αφαίρεσαν το πρώτο συνθετικό.

Εκτοτε η υπόθεση πέρασε από πολλά στάδια. Κατά πολλούς, η μεγάλη ευκαιρία να κλείσει το θέμα χάθηκε στα δύο πρώτα χρόνια. Η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε αυτήν την προ(διάθεση). Αλλά είχε και δύο, αξεπέραστα όπως αποδείχθηκε, προβλήματα. Τους εντός της «μακεδονομάχους», προεξάρχοντος του Αντώνη Σαμαρά. Και, βεβαίως, το πρωτοφανές κλίμα πατριδοκαπηλίας και εθνικιστικής υστερίας, που διαμορφώθηκε από πολιτικούς, ρασοφόρους και μέσα ενημέρωσης.

Μικρή παρένθεση: καταλυτική σημασία σε όλα αυτά έπαιξε η πρώτη δήλωση του τότε Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή περί μιας και μόνον ελληνικής Μακεδονίας . Μια λανθασμένη δήλωση -και πολιτικά και επί της ουσίας- και είναι απορίας άξιον πώς ένας, κατά τεκμήριο, μετρημένος και ακριβολόγος πολιτικός, παρασύρθηκε από τον συναισθηματισμό της στιγμής. Θυμάμαι ότι ο Μητσοτάκης, λίγα χρόνια μετά, όταν δεν ήταν πρωθυπουργός και τασσόταν ανοιχτά υπέρ της συμβιβαστικής λύσης μού είχε πει τη χαρακτηριστική φράση: «Ολοι κάναμε λάθη σ’ αυτό το θέμα. Αλλά θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια εκείνο το δάκρυ του Καραμανλή». Κλείνει η παρένθεση.

Οι λίγες συνετές φωνές, που επεσήμαιναν ότι ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδας η εξεύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης με σύνθετη ονομασία, είτε δεν ακούγονταν είτε αντιμετωπίζονταν ως «προδοσία» από τους κατ’ επάγγελμα «πατριώτες». Τα συλλαλητήρια, το «τρύπιο» εμπάργκο και τα υπόλοιπα δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Οι αναγνωρίσεις πήραν την μορφή χιονοστιβάδας. Ολοι οι διεθνείς ηγέτες αποκαλούσαν το γειτονικό κράτος «Μακεδονία» και η Ελλάδα βρήκε «καταφύγιο» στην «προσωρινή» ονομασία FYROM και ελληνιστί ΠΓΔΜ, η οποία έφερε την παγίωση διεθνώς του ονόματος «Μακεδονία» (σκέτο). Οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) έβλεπαν το μάταιο της υπόθεσης και άρχισαν να αναζητούν μια λύση με σύνθετη ονομασία. Στην οποία η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη) έφτασαν κοντά το 2008, αλλά την τορπίλισε ο εθνολαϊκιστής Γκρουέφκσι, ο οποίος τάιζε τους τότε «Φυρομίτες» και οσονούπω «Βορειομακεδόνες» με γελοίο εθνικισμό και μακεδονισμό των δρόμων και των αγαλμάτων.

Οταν όλα αυτά υποχώρησαν, οι εθνικιστές ηττήθηκαν και η κυβέρνηση Ζάεφ έβαλε πλώρη για ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ενωση, όλα άλλαξαν. Η κυβέρνηση Τσίπρα ανταποκρίθηκε -η πιο ορθή απόφαση που έχει πάρει χωρίς καμιά ταλάντευση στη θητεία της- και η Συμφωνία των Πρεσπών ήρθε. Στην αρχή είχαμε ξανά λίγο από τον «μακεδονισμό» του παρελθόντος (συλλαλητήρια κ.α) και… την «ώρα του Καμμένου».

Η κάθαρση: Αυτή η (μακεδονική) «ώρα Καμμένου» φτάνει, κατά τα φαινόμενα, στο τέλος της. Ο Ζάεφ πέρασε την Συμφωνία, ο Καμμένος έχει λίγες ώρες ακόμα. Είτε παραμένει υπουργός και ο εξευτελισμός του γίνεται τέλειος είτε φεύγει και τελειώνει πρόωρα ακόμα και ο ρόλος του ως αρχηγού κοινοβουλευτικής ομάδας. Να ρίξει την κυβέρνηση δεν μπορεί (οι βουλευτές του δεν θα τον ακολουθήσουν), ούτε να αποτρέψει την κύρωση της Συμφωνίας. Μόνο αν κάνει ακόμα μία μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα και ο ευεργέτης του Αλέξης Τσίπρας δεχθεί να τον κρατήσει στην κυβέρνηση, ο Πάνος Καμμένος θα διασωθεί προσωρινά. Αλλά ο Καμμένος ως βασικός παράγοντας διαμόρφωσης της κυβερνητικής πολιτικής -αυτό είναι το στίγμα της πρώτης κυβέρνησης παραδοσιακού αριστερού κόμματος στην Ελλάδα- τελειώνει. Και στις επόμενες εκλογές θα τελειώσει ως κομματικό φαινόμενο. Θα πάει στο σπίτι του να παίζει με το τρενάκι του και αν αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία παρέα με τους Κατσίκηδες.

Αυτή θα είναι η μία πλευρά της κάθαρσης που επέρχεται. Η άλλη θα έχει γενικότερο ενδιαφέρον. Αν κυρωθεί η Συμφωνία των Πρεσπών και από την ελληνική Βουλή, οι πατριδοκάπηλοι και οι καιροσκόποι του «μακεδονισμού» θα υποστούν δεινή ήττα. Και δεν θα έχουν πλέον ρόλο. Σε ένα χρόνο από σήμερα η ελληνική Μακεδονία θα είναι στη θέση της και οι παραπλανημένοι «μακεδονομάχοι» θα έχουν καταλάβει πόσο σανό τους είχαν ταίσει τόσα χρόνια. Γενικότερα, η Ελλάδα θα κλείσει αυτήν την χαίνουσα πληγή στα βόρεια σύνορά της και θα ασχοληθεί με άλλες, σοβαρότερες.

Το θλιβερό σε όλα αυτά είναι ότι όσοι-κόμματα και πολιτικοί- κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες και έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την αρνητική πορεία του Μακεδονικού, σήμερα παριστάνουν τους τιμητές. Αυτή είναι η περίπτωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και ορισμένοι άλλοι, πέραν της -θεμιτής μέχρι ένα βαθμό- αντιπολιτευτικής κριτικής, φτάνουν στο σημείο να αρνούνται τα προφανή και να ετοιμάζονται να κάνουν ένα σοβαρό -και άχρηστο γι’ αυτούς- λάθος. Τέτοια είναι η περίπτωση κάποιων του Ποταμιού, που είναι δύσκολο στον μέσο πολίτη να καταλάβει γιατί θα καταψηφίσουν -αν , τελικά, το κάνουν- τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ολοι ή κάποιοι από αυτούς μπορεί να το αποφύγουν, αν συνυπολογίσουν πώς το είχε πει ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι: «Ενα λάθος γίνεται σφάλμα μόνο αν προτιμήσουμε να μην το διορθώσουμε».

Πηγή: Protagon.gr