Το Πολυτεχνείο ενοχλεί .  Είναι επικίνδυνο

Του Δημήτρη Παπαχρήστου

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει ξεπεράσει την ιστορικότητα του, έγινε σύμβολο, έγινε μύθος, έγινε σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους που θέλουν να συνεχίσουν τον αγώνα από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς. Ως ιστορικό γεγονός έμεινε ανολοκλήρωτο γι' αυτό, ως ζώσα μνήμη, μπορεί να λειτουργεί καταλυτικά στο σήμερα και να φωνάζουν οι νέοι "το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το '73, Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία".

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να προέκυψε αυθόρμητα, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξε προεργασία, των φοιτητών αρκετά χρόνια πριν. Οι φοιτητικές παρέες, στις διάφορες σχολές, μέσα από το σκοτάδι, αναζητούσαν το φως της Ελευθερίας.

Η Δικτατορία μας βοήθησε να καταλάβουμε πως η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η πίστη μας πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους και ελεύθερους σκεπτόμενους ανθρώπους, είναι εφικτά. Η δικτατορία, με τη βία, τα βασανιστήρια, τις εξορίες, μα βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε πως η Ελευθερία είναι κάτι πιο πολύ από το ψωμί.

Σε όλο τον κόσμο, μέχρι την μακρινή Ταΐλάνδη, οι νέοι ξεσηκώνονταν, ενάντια στους δικτάτορες και ενάντια στον πόλεμο. Τότε συνεχιζόταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Στην Αμερική, είχαν ξεσηκωθεί οι φοιτητές. Στη Γαλλία ο Μάης του '68 τα έβαλε με την καταναλωτική καπιταλιστική κοινωνία αλλά δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να τα βάλει και να ανατρέψει την κοινωνία του θεάματος για την οποία μιλούσε ο Γκυ Ντεμπόρ και σήμερα καθορίζει την ζωή των τηλεθεατών μέσα σε μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας.

Σε παγκόσμιο επίπεδο συντελούνταν ανακατατάξεις, αναδιαρθρώσεις του συστήματος, σε πρόσωπα και σχήματα πάντα μέσα στα πλαίσια που καθορίζονταν από την πολυεθνική οικονομική βάση της εκμετάλλευσης και του κέρδους που είχαν και έχουν υψωθεί πάνω από την ανθρώπινη αξία, καθιστώντας τον άνθρωπο αριθμό, στατιστικό στοιχείο, ον καταναλωτικό, στους λογαριασμούς τους που σημαίνει και αναλώσιμο που εμπίπτει στις παράπλευρες απώλειες και αυτό σημειολογήθηκε στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, πάνω ακριβώς από το κεφάλι μας.

Στην Σοβιετική Ένωση αλλά και στη μακρινή επικυριαρχία της, συντελούνταν κομμουνιστικές ανακατατάξεις που οδηγούσαν στον κρατικό στρατιωτικού τύπου κομμουνισμό, όπου η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη , πέρασε στα χέρια, δηλαδή στην εξουσία, της μεγάλης νομεκλατούρας που σήμερα είναι μικρό κομμάτι μετά την κατάρρευση του 1980. Κυβερνάει, σαν να μην έγινε η επανάσταση του '17, σα να μην υπήρξαν τα σοβιέτ κι άντε να βρούμε που κρύβεται ο Γκορμπατσόφ και ο Γέλτσιν...

Θα μπορούσαμε μετά από τόσα χρόνια να κάνουμε την προσωπική και πολιτική αποτίμηση και όλοι μαζί να αναστοχαστούμε και να δούμε πιο ξεκάθαρα γιατί φτάσαμε έως εδώ και τι γίνεται ή μπορεί να γίνει σήμερα, δηλαδή στο δια ταύτα, τι κάνουμε.

Το Πολυτεχνείο μας βοηθάει να πιστέψουμε πως ακόμα και η ουτοπία μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Λειτούργησε το φοιτητικό κίνημα αυτόνομα, δεν είχε καθοδηγητές, υπήρξε αντιαυταρχικό, αντιεραρχικό και έκανε πραγματικότητα την άμεση δημοκρατία και για τρεις μέρες, λειτούργησε ως μια μεγάλη κομμούνα.

Η πολυμορφία του, έγινε ο πλούτος και η ομορφιά του και στους κόλπους του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος δρούσαν όλες αριστερές δυνάμεις, ακόμα και η σύγκρουση με την ΚΝΕ, ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ δεν έφερε τη διάσπαση αλλά μέσα στον κοινό αγώνα και στην εξέγερση σφυρηλάτησε την ενότητα κι έμειναν μέσα - κι ας ήταν η απόφαση του πολιτικού γραφείου να βγούμε έξω, να κάνουμε διαδήλωση στο Σύνταγμα.

Σε όλες τις δραστηριότητες, στις σχολές, στους τοπικούς συλλόγους, στη σύγκρουση με τους εγκάθετους της Χούντας στις σχολές, υπήρξε αλληλεγγύη που εκφράστηκε με τις καταλήψεις της Νομικής με το σύνθημα "φέρτε μας τα αδέρφια μας πίσω", όταν με τον νόμο 1347 τον Φλεβάρη του 1973,  η Χούντα στράτευσε βιαίως διακόπτοντας τις σπουδές, πάνω από εκατό φοιτητές από όλες τις σχολές.

Η Δικτατορία περιόρισε το εύρος των αιτημάτων μας. Έγινε πρωταρχική η ανάγκη να πέσει. Έξι χρόνια είναι πολλά, δε θα γίνουνε επτά. Συνεπώς το "κάτω η Χούντα, Ελευθερία, Δημοκρατία", έφερε από δίπλα το "εργάτες, αγρότες, φοιτητές", το "κάτω το κράτος, λαοκρατία", "έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ", "κάτω ο ιμπεριαλισμός".

Εν σπέρματι, υπήρχαν όλα αυτά τα αιτήματα και το όνειρο του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και η ρήξη και η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που φτιάχνει χούντες...

Το κυρίαρχο όμως ήταν να πέσει η Χούντα και φυσικά όχι στην αγκαλιά αυτών που την εξέθρεψαν, που παρουσιάστηκαν μετά την τραγωδία της Κύπρου ως κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ορκίστηκαν. Είναι χαρακτηριστική η φωτογραφία του Γκιζίκη, πρόεδρου της Χούντας, να ορκίζει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Είχε προηγηθεί η γέφυρα του Αβέρωφ και η πρωθυπουργία του Μαρκεζίνη.

Η εξέλιξη αυτή δεν έφερε την δικαίωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και πολύ περισσότερο των νεκρών αυτών που έδωσαν το αίμα τους και τη ζωή τους. Η κατάσταση αυτή καθόρισε την πορεία της μεταπολίτευσης και φτάσαμε στη σημερινή κρίση που δεν είναι μονάχα οικονομική.

Το Πολυτεχνείο ενοχλεί, είναι επικίνδυνο, εξακολουθεί να είναι αγκάθι στα μαλακά της υπνώττουσας κοινωνίας. Το αγκάλιασαν μέχρι ασφυξίας, αν ήταν δυνατόν να το πνίξουν. Τη μικρή μειοψηφία την έκαναν γενιά, τους ελάχιστους που έκαναν διαφορετική επιλογή και μπήκαν στα κόμματα ή πήραν κάποιες θέσεις, αποσυνάγωγους και τους παρουσίασαν ως προδότες και γενικεύοντας επί σκοπόυ κατηγόρησαν όλους και όλες που εξεγέρθηκαν, πως ευθύνονται ακόμα και για τη σημερινή κρίση.

Όλοι αυτοί υπηρέτες του συστήματος, τώρα κρίνουν και καταδικάζουν καθώς περνούν τα χρόνια. Αν υπήρχαν τότε θα ήταν ενάντια στην εξέγερση, γι' αυτό και σήμερα πάνε να συκοφαντήσουν τους συντρόφους μας που έβαλαν το κεφάλι τους στον ντουρβά.

Οι επιλογές τους πολιτικές και κομματικές, σεβαστές. Απ' τη στιγμή που γίνανε δημόσια πρόσωπα η κριτική είναι το δικαίωμα της ελευθερίας και της έκφρασης, όχι όμως η συκοφαντία, η συνωμοσιολογία, η παραπληροφόρηση  και διαστρέβλωση των γεγονότων...

Το Πολυτεχνείο είναι η ζώσα μνήμη. Έρχεται από τον Μαραθώνα, βγαίνει από τα κόκαλα τα ιερά του '21, είναι το ΟΧΙ του '41, είναι το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος κόντρα στους δανειστές μας και στην Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας, είναι το πολιτικό υποκείμενο της κοινωνίας και η αρχή των νέων αγώνων.