Δεν υπάρχει λόγος να είσαι περήφανος 

που είσαι gay!

του Βασίλη Παπανδρέου 

Βλέπω διαρκώς ανθρώπους που δηλώνουν -εξαιρετικά- περήφανοι γι αυτό που είναι! 

Gay, straight, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, Έλληνες, Γάλλοι, χριστιανοί, μουσουλμάνοι και πάει 

λέγοντας.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο να είναι κάποιος τόσο περήφανος για κάτι τόσο 

ασήμαντο...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να είσαι περήφανος επειδή είσαι gay.

Και, παράλληλα, δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να είσαι περήφανος επειδή είσαι straight 

ή επειδή είσαι Έλληνας, Σουηδός, Περουβιανός, λευκός, μαύρος ή Ασιάτης. 

Δεν είναι αντικείμενο περηφάνιας, αλλά αντικείμενο απτής φυσιολογικής πραγματικότητας.

Είσαι ένας λευκός, Δανός straight, που πιστεύει στον Χριστό; Tέλεια!

Είναι εξίσου φυσιολογικό -και επομένως αδιάφορο- με το να είσαι ένας μαύρος, Γάλλος, gay, 

που πιστεύει στον Βούδα.

Θα καταλάβαινα, να είναι περήφανος επειδή είσαι καλός γονιός, επειδή είσαι τίμιος ή επειδή 

ταΐζεις την ηλικιωμένη κυρία που ζει στον κάτω όροφο και δεν έχει χρήματα και συγγενείς.

Επειδή άνοιξες το σπίτι σου και έδωσες στέγη για μια εβδομάδα σε μια οικογένεια προσφύγων 

ή επειδή όταν μεγάλωσε και «πρόκοψες» αγόρασες ένα σπίτι στους γονείς σου, που 

στερήθηκαν τόσα πολλά για εσένα.

Γενικά, υπάρχουν άπειροι λόγοι για να είσαι περήφανος, αλλά... περηφάνια για το 

ποιον πηδάς ή ποιος σε πηδάει;

Όπως έγραψε -εύστοχα- και ο Χρήστος Σιμαρδάνης: Δεν είμαι περήφανος που είναι 
ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Είναι σαν 

να λες «είμαι περήφανος που έχω δυο αυτιά».

Ακριβώς αυτό. Τόσο απλά και λιτά!

Είναι μια χαρά να είσαι gay, όπως είναι μια χαρά να είσαι straight και δυο χαρές -καθώς έχεις 

διπλές πιθανότητες- να είσαι bi. Απλως, δεν χρειαζεται να εισαι περήφανος για αυτο!

Γιατί δεν υπάρχει ο κανένας λόγος περηφάνιας, για κάτι που σχετίζεται με τον ποιον προτιμάς 

στο κρεβάτι σου, με τα γεωγραφικά σύνορα εντός των οποίων γεννήθηκες ή με το χρώμα του 

δέρματος που σου «κληροδότησαν» οι γονείς σου.

Η μοναδική «λογική» αντίδραση στην διαπίστωση/διακήρυξη όλων των παραπάνω, είναι ένα «ε 

και;» που συνοδεύεται με το «να τελειώνουμε όμως, γιατί έχει και Euro σήμερα και πρέπει να 

παραγγείλουμε τις πίτσες σιγά σιγά».

Φοβάμαι ότι όσο «διατρανώνουμε» το προφανές (και το δικαίωμά μας να ξαπλώνουμε με 

όποιον θέλουμε είναι το πλέον προφανές) είναι σαν να «διαφημίζουμε» το αυτονόητο και να το 

θέτουμε σε debate.

Υπάρχουν γύρω μας εκατομμύρια άνθρωποι που λένε με απόλυτη σοβαρότητα: «με 

προσβάλλουν οι gay, οι μαύροι, οι άθεοι».

Κάποιος σοφός έχει πει την εξής ατάκα: Το να προσβάλλεσαι επειδή κάποιος είναι gay, 

είναι εξίσου παρανοϊκό με το να απαιτείς κάποιος να μην τρώει σουβλάκια, επειδή 

εσύ κάνεις δίαιτα».

Στην Ελλάδα είναι πολύ συχνό το φαινόμενο του "Proud to be Greek". Γιατί όμως; Γιατί να είσαι 

περήφανος για κάτι στου οποίου τη «δημιουργία» δεν είχες την παραμικρή συμβολή;

Είναι ok να είσαι Έλληνας και είναι εξίσου ok να είσαι Αλβανός, Τούρκος, Καναδός, Αυστραλός 

ή υπήκοος οποιαδήποτε χώρας του πλανήτη, στην οποία γεννήθηκες ή της οποίας την 

εθνικότητα έτυχε να έχουν οι γονείς σου.

Δεν είναι αφορμή για περηφάνια. Είναι ok και πάμε παρακάτω!

Νομίζω ότι οι Ταλιμπάν, ημέτεροι και μη, δεν θα πεισθούν ότι είναι δικαίωμά σου και μόνο η 

επιλογή του παρτενέρ στο κρεβάτι, επειδή θα κάνεις ένα μεγάλο πάρτι που «γιορτάζεις» την 

επιλογή σου αυτή.

Αντίθετα... Θα θεωρήσουν, με το ελάχιστο μυαλό που έχουν, υποχρέωσή τους να σου 

«χαλάσουν» το πάρτι.

Με την ίδια γελοία λογική, που πριν λίγα χρόνια μια χούφτα νεοναζί βουλευτές και πολίτες 

απαίτησαν να μην προβληθεί μια παράσταση από «κωλομπήχτες άθεους ηθοποιούς του 

κώλου».

Ο ρατσισμός γιατρεύεται με τα ταξίδια και ο φασισμός με διάβασμα.

Αργά, σταθερά και αποφασιστικά!