Χωρίς πάθος, χωρίς γέλιο, χωρίς έμπνευση

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Είναι μεγάλο κρίμα, που σε αυτή τη χώρα οι νέοι άνθρωποι προτιμούν να απέχουν. Από όλα. Κάτι κόντρα στη λογική ενδεχομένως μια και όλα όσα συμβαίνουν, όλα όσα συμφωνούνται, πρωτίστως εκείνους αφορούν. Εκείνους και το μέλλον τους, το οποίο είναι αλήθεια ότι δεν διαγράφεται διόλου ρόδινο. Πώς απαντούν; Όσοι δεν επιλέγουν ή όσοι δεν μπορούν να φύγουν, με την απάθεια. 

Απλώς απέχουν. Δεν ενημερώνονται, δεν ψηφίζουν, δεν ενδιαφέρονται, δεν συμμετέχουν στα κοινά. Και είναι πραγματικά κρίμα για τη χώρα που ήδη αντιμετωπίζει έντονο δημογραφικό πρόβλημα γήρανσης να εμφανίζεται "γερασμένη" ακόμα και η νεολαία της. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να τους προβληματίσει όλους. Εκφράζουν το πλέον δυναμικό και θεωρητικά παραγωγικό – αν μπορούσε να ενταχθεί στην παραγωγή– κομμάτι αυτής της χώρας όλα όσα λέγονται, όλα όσα σχεδιάζονται; Αυτό είναι που πρέπει να μας προβληματίσει όλους. 

Η αδρανοποίηση των νέων ανθρώπων, είναι ίσως το πλέον επικίνδυνο καμπανάκι κινδύνου για μία κοινωνία. Μία κοινωνία που μέσα της έχει ήδη εγγράψει μία ήττα, μία εθνική καταστροφή. Γιατί τι άλλο από εθνική καταστροφή είναι όλα όσα βιώνει ο τόπος τα τελευταία έξι χρόνια. Δυστυχώς, η απάθεια της νεολαίας, η αδιαφορία της κοινωνίας είναι νερό στον μύλο της εξουσίας. Δείτε τι συμβαίνει σήμερα. Φαντάζεστε να προσπαθούσε να τα επιβάλει μία άλλη κυβέρνηση; Θέλετε να συζητήσουμε για το τι θα συνέβαινε και πώς θα σειόταν ολόκληρη η χώρα από τις αντιδράσεις;

Αλίμονο στους νέους… όχι δεν εννοώ την γνωστή ελληνική ταινία με τον αξέχαστο Χορν. Αν και εδώ που τα λέμε, η φτώχεια έχασε και στην ταινία…  Αλίμονο ακόμη περισσότερο στη χώρα που το αίμα των νέων της δεν βράζει. Που δεν έχουν πάθος. Πάντως, εκτός από την απάθεια, η χώρα έχει υποστεί και ένα άλλο μεγάλο "ευνουχισμό". Έχει χάσει το χιούμορ της. Μην το παίρνετε ανάλαφρα. Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει χιούμορ. Γιατί το χιούμορ δείχνει συνήθως και εξυπνάδα, σπιρτάδα. Ακόμη και το ελαφρώς κακόγουστο. Και η εξουσία που στηρίζει την επιβίωσή της στην ισοπέδωση μιας κοινωνίας σαφώς και δεν επιθυμεί το χιούμορ. Άλλωστε χωρίς χιούμορ δεν υπάρχει ούτε σάτιρα. Θυμάστε τι γινόταν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ή Νέας Δημοκρατίας ή και επί συγκυβέρνησης των δύο; Τώρα βλέπετε πουθενά καμία πολιτική σάτιρα; 

Στη χώρα της κατάθλιψης δεν υπάρχει χιούμορ. Και πολύ χειρότερα, δεν επιθυμεί και κανείς να υπάρχει. Όσοι δεν βυθίζονται στη μιζέρια τους, είναι με το… ζωνάρι λυμένο για καβγά. Σκυθρωποί και θυμωμένοι είναι οι περισσότεροι. Δικαίως, αλλά… Ακόμα και τα τρολαρίσματα γίνονται άγαρμπα, προσβλητικά, επιθετικά. Καμία τσαχπινιά. Με αποτέλεσμα, όλοι να διακατέχονται από μία υπερβάλλουσα σοβαροφάνεια, η οποία όταν είναι και προσποιητή καταντά και γελοία. 

Και σε αυτόν τον εγκλωβισμό έχουν διολισθήσει ακόμα και οι καλλιτέχνες. Από τότε άλλωστε που ενεπλάκησαν σωρηδόν με την πολιτική έγιναν και εκείνοι ξύλινοι. Αυτολογοκρίνονται. Καμία έμπνευση, καμία πρόκληση. Πεζοί, ξύλινοι, διαχειριστικοί. Και εν τέλει… βαρετοί. Όπως δυστυχώς βαρετός είναι για τους περισσότερους σήμερα και ο πολιτικός λόγος. Άκεφος.

Αλήθεια, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε ποτέ σε αυτή τη χώρα, σε αυτές τις συνθήκες, να υπάρξει για παράδειγμα μία... Μαντόνα. Ακραίο παράδειγμα, ε; Ίσως. Να βγει όμως κάποιος βρε αδερφέ με δυνατότητα να έχει δημόσια φωνή που ακούγεται και αναπαράγεται και να τρελάνει το σύστημα. Εδώ αυτοί μας τρελαίνουν κάθε μέρα. Πουλάνε τρέλα με την οκά... Γνωρίζετε φαντάζομαι τι είπε η Μαντόνα για τον Τραμπ. Το τερμάτισε... Αλλά αυτό που ήθελε το πέτυχε. Πολύ καλύτερα ίσως από τους επικοινωνιακούς συμβούλους της Χίλαρι. Απαξίωσε τον Τραμπ σε μέγιστο βαθμό. Μπορεί να το τερμάτισε, αλλά στο κοινό που απευθυνόταν, "έγραψε"...

Εντάξει, ας μην φτάσουμε στα άκρα της Μαντόνα, άλλωστε η Αμερική είναι μία χώρα... μαγική και διαφορετική. Αλλά τίποτε βρε αδερφέ; Να μην κουνιέται φύλλο; Εντάξει, το γνωρίζουμε ότι στην αριστερά δεν ευδοκιμεί το χιούμορ. Οι υπόλοιποι όμως;