Αγαπητέ Αλέξη

του Ίωνα Παπαδάκη

Αγαπητέ Αλέξη, πριν σου πω αυτά που θέλω, να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν σε ψήφισα, ούτε μπήκα ποτέ στη διαδικασία να προβληματιστώ με τα διλήμματα που μας έβαλες τύπου «ναι ή όχι», «εμείς ή οι άλλοι», «πρώτη φορά αριστερά» και άλλα τέτοια ωραία -δε λέω- τσιτάτα…

Σε θυμάμαι και σε παρακολουθώ, από τότε που έβαλες υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Αθήνας… Θυμάσαι; Ήταν το 2006, που αποφάσισες (εσύ; κάποιοι άλλοι; θα σε γελάσω…) να αφήσεις τις καταλήψεις και να διεκδικήσεις την πόλη των Αθηνών…

Εντάξει! Ήσουν πιο «προσγειωμένος» και πολύ μικρός για να διεκδικήσεις τη χώρα! Είπες να κάνεις ένα βηματάκι τη φορά…

Τότε σε παρακολούθησα… Δε λέω, ήσουν ωραίο τυπάκι τότε! Νέος, ωραίος, χαλαρός, με τη μηχανούλα σου, τα τζινάκια σου, καμία σχέση με αυτά τα βαριά ονόματα που έπαιζαν για αυτή τη θέση! Κάποιοι σε είπαν «ο Έλληνας Τσε Γκεβάρα»… Εντάξει, μην τρελαθούμε κι’ όλας!

Πάντως βρε Αλέξη, τότε μου έκανες μεγάλη ζημιά! Ναι, ναι, εσύ και ας μη με ξέρεις. Τσακώθηκα με πολύ κόσμο γιατί –δεν ξέρω πως μου ήρθε- αποφάσισα ότι ήσουν «προϊόν μάρκετινγκ»! Μη σου πω πόσοι έπεσαν να με φάνε… Και επειδή τότε δούλευα στην «Απογευματινή» μέχρι και φασισταριό με είπαν… Τέλος πάντων, δε βαριέσαι…

Σε χάσαμε για λίγο αλλά αν θυμάμαι καλά το 2008, πήρες το δαχτυλίδι! Πρόεδρος του ΣΥΝ με ποσοστό 70% (βρε θηρίο, αυτό ήταν ποσοστό Σοβιετικής Ένωσης αν σκεφτεί κανείς ότι είχες απέναντί σου, παραδοσιακά θηρία της Αριστεράς) και «τσουπ» το 2009, βουλευτής…

Ψιλοανησύχησα –δε σου κρύβω- αλλά θέλω να είμαι δίκαιος.

«Δώσαμε ευκαιρίες σε άχρηστους, να μη δώσουμε και σε ένα νέο άνθρωπο;» σκέφτηκα και αποφάσισα να βάλω στην άκρη τις αμφιβολίες μου και να σε παρακολουθήσω με ειλικρίνεια και αμεροληψία!

Δε λέω, έφερες νέα ήθη στη Βουλή… «Η γραβάτα φεύγει, το μπλουτζίν έρχεται»! Δεν είμαι συντηρητικός αλλά δεν σου κρύβω ότι με ξένισε στην αρχή (είμαι σημαντικά μεγαλύτερός σου, προέρχομαι από αστική οικογένεια και θυμάμαι τον πατέρα μου πάντα με γραβάτα όταν πήγαινε στη δουλειά του ή σε κάποια σημαντική εκδήλωση) αλλά το ξεπέρασα…

Είπα, «νέος είναι, ας πάει πιο κοντά στους νέους»… Τι δηλαδή; Ο Χριστόδουλος ήταν αφελής όταν είπε στους νέους «σας πάω, ελάτε όπως είστε;»

Είχες ρεύμα όμως… Αυτό, πρέπει να το παραδεχτώ! Πήρες κόσμο και κοσμάκη μαζί σου και το απέδειξες το 2012 που έστειλες τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης… Μαγκιά και μπράβο σου…

Α, ρε Αλέξη βρίσιμο που έφαγα όταν είπα τότε ότι «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος»… Έπεσαν όλοι να με φάνε, αλλά στις προεκλογικές σου ομιλίες, -όσο αμερόληπτος και αν ήθελα να είμαι-, επέστρεψα στην αρχική μου άποψη: «προϊόν μάρκετινγκ»…

Όχι! Δεν επέστρεψα εκεί αυθαίρετα… Κάθε φορά που μιλούσες έκλεινα τα μάτια και έβλεπα τον Αντρέα και κάθε φορά που τα άνοιγα, άκουγα ξανά τον Αντρέα και έβλεπα τα χεράκια του Σημίτη! Ε, μία σύγχυση την έπαθα…

Άσε αυτά που έλεγες… «Γατάκι» ο Τσε μπροστά σου! Σκιάχτηκα Αλέξη μου, σκιάχτηκα.

Είχες όμως ρεύμα βρε άτιμε… Μπουφανάκι, μπλουτζινάκι, μηχανή (καλά, όταν πήγες και στον Παπούλια στο προεδρικό με τη μηχανή -πρέπει να το παραδεχτώ- τους τρέλανες όλους!).

Βάλτα λοιπόν όλα αυτά μαζί, βάλε και αυτά που έλεγες, βάλε και όλους εμάς τους βλαμμένους που ψηφίζουμε, λες και θα βγάλουμε τον επόμενο Xfactor και να σου, από την διεκδίκηση της Δημαρχίας το 2006, πρωθυπουργός της Ελλάδας το 2015!

«Σοβάρεψαν τα πράγματα» σκέφτηκα. «Έγινε πρωθυπουργός, άρα έγινε θεσμός, πρέπει να του δώσουμε ευκαιρία» ξανασκέφτηκα! Σου θυμίζω ότι δεν σε ψήφισα, αλλά την ευκαιρία την άξιζες… Εδώ δώσαμε ευκαιρία σε τύπους που δεν ήξεραν να κάνουν ποδήλατο και δε θα δίναμε σε σένα που οδηγούσες μηχανή;

Έλα όμως που δεν κατάλαβες ότι είχες γίνει πρωθυπουργός…   Σκιάχτηκα Αλέξη μου, σκιάχτηκα! Μήνες περίμενα να σε δω να φέρεσαι σαν πρωθυπουργός, αλλά πουυυυυ. Ένιωθα ότι ήσουν ακόμα στην αντιπολίτευση…

Μάζεψες ένα παρεάκι, λες και ήσουν σε κατάληψη, έβαλες και κάποιους παλιούς και επώνυμους σε υπουργεία «υψηλού κινδύνου» έτσι για το ξεκάρφωμα, έμπαινες στη Βουλή και μπέρδευες τα έδρανα της κυβέρνησης, με τα έδρανα της αντιπολίτευσης!

Σκιάχτηκα Αλέξη μου, σκιάχτηκα!

Σκιάχτηκα γιατί παράβλεψες ότι δεν ζούμε στην εποχή των καταλήψεων, αλλά στην εποχή του διαδικτύου και όλες αυτές οι παπάτζες που έλεγες προεκλογικά ήταν καταγεγραμμένες, σκιάχτηκα γιατί ανακάλυψα ότι είχες «άγνοια κινδύνου», σκιάχτηκα γιατί μπέρδεψες τον rock star, με τον leading star!

Ξέρεις η συγχωρεμένη η μάνα μου έλεγε κάτι σοφό: «με το Θεό δεν τσακώνεσαι… διαπραγματεύεσαι!»

Και εσύ αντί να διαπραγματευτείς, αισθάνθηκες rock star (ανάθεμά σε, ατιμούτσικο) και πήγες να τα βάλεις με όλο τον πλανήτη! Ε, τώρα σου αξίζει: «που πα ρε Καραμήτροοοοο;»

Και άντε εσύ… πες ότι έχεις το ακαταλόγιστο! οι γύρω σου, το περιβάλλον σου, το παρεάκι σου; Ντιπ, για ντιπ άσχετοι; Ε, ναι… ντιπ, για ντιπ άσχετοι!

Και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο τρόμαζα… και όσο περνούσε ο καιρός τόσο στοιχεία του χαρακτήρα σου έβγαιναν στην επιφάνεια που από τη μία επιβεβαίωναν αυτό που πίστευα για σένα και από την άλλη επιβεβαίωνα αυτό το «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζει»!

Μεταλλάχτηκες… και πες ότι αυτό παλεύεται, γιατί οι εποχές αλλάζουν και οι συνθήκες επιβάλλουν αλλαγές. Όταν όμως σου λείπουν βασικά «συστατικά» τότε το πρόβλημα είναι προβληματάρα!

Γιατί μπορείς να μάθεις σε μία μαϊμού να βάφεται σαν την Βουγιουκλάκη (όπως έκαναν παλιά οι πλανόδιοι πανηγυρτζήδες), δεν μπορείς όμως να της μάθεις ιστορία, τρόπους ή ακόμα και να μιλάει αγγλικά όσο και αν το προσπαθήσεις! 

Και, κοίτα να δεις, τι γίνεται τώρα… Βλέπεις μία διαφήμιση στην τηλεόραση. Γαμάτο μάρκετινγκ! Μπαίνεις στο τριπάκι και ψωνίζεις το προϊόν… Μόλις το παραλαμβάνεις είναι μια χαρά, αλλά μόλις το χρησιμοποιήσεις ανακαλύπτεις ότι σε κορόιδεψαν! Για πες μου, δε θα αισθανθείς ολίγον μαλάκας;

Πρέπει όμως να το παραδεχτώ… Μπορεί να μην σε ψήφισα, (όπως σου διευκρίνισα παραπάνω), αλλά κατάφερες να με κάνεις να νιώθω μαλάκας! Μπράβο σου…

Θα ήθελα πάρα πολύ να κλείσω αυτήν την εξομολόγηση-επιστολή γράφοντας: «Κύριε Πρωθυπουργέ, διατελώ μετά τιμής», αλλά  δεν μπορώ…

Και ο τίτλος και η τιμή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για μένα και δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται!Και εσύ Αλέξη μου, δεν την κέρδισες… Λυπάμαι!

Αυτά…