Ξαναβάστα Σόιμπλε

του Κώστα Βαξεβάνη

Μοιάζει με χιλιοπαιγμένο έργο, όπου ηθοποιοί παρατάσσονται, παίζουν άτεχνα και αποχωρούν, έχοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το μεροκάματο παρά για το χειροκρότημα. Ζούμε αυτή την εκνευριστική επανάληψη, σε κάθε διαπραγμάτευση για το χρέος, για το μνημόνιο, για την αξιολόγηση, για οτιδήποτε μας συνδέει ή μας χωρίζει με τους δανειστές.

Η πρώτη πράξη, ξεκινά με μια δήλωση από κάποιον παράγοντα συνήθως της γερμανικής επικράτειας, ακόμη και αν η επικράτησή του είναι μεταξύ Βεστφαλίας και Έσσης και μέτρο παραπάνω. Η δήλωση λέει κάτι που δημιουργεί αμφιβολία, ή ερώτημα ή τέλος πάντων αναφέρει τη λέξη Ελλάδα, ακόμη και αν πέντε σειρές παρακάτω μιλάει για τον ελληνικό μουσακά.

Στη δεύτερη πράξη, η δήλωση αναπαράγεται σε κάποια BILD, κάτω από φωτογραφία ημίγυμνης κυρίας που κρατώντας μια τούρτα δηλώνει «για επιδόρπιο έχω στήθος» (υπαρκτό το παράδειγμα).

Στην τρίτη πράξη, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, ανακαλύπτουν τη δήλωση και την αναπαράγουν με ταχύτητα που παλιότερα αναπαρήγαγαν το «φονικό στην άσφαλτο με πέντε νεκρούς» διαβεβαιώνοντας πως η Ελλάδα για μια ακόμη φορά έχει πρόβλημα στο θέμα του χρέους, του μνημονίου ή της αξιολόγησης.

Όλος ο θίασος βγαίνει επί σκηνής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανησυχεί για την κατάρρευση, η Ντόρα προβλέπει Grexit, ο Σταύρος Θεοδωράκης ψάχνει κάμερα για να εκφωνήσει πολιτικό χρησμό τηλεοπτικής βαρύτητας και ο Βενιζέλος αναζητά σκληρές λέξεις για να τοποθετήσει ανάμεσα σε πέντε «εγώ» που θα συνθέσουν τον κολασμό και την τιμωρία όσων δεν αντιλαμβάνονται όσα αντιλαμβάνεται.

Κάπου εκεί κάνουν είσοδο και οι guest.Ο Σόιμπλε,οι υπάλληλοι του Σόιμπλε, ίσως και ο Στουρνάρας, αφήνουν υπονοούμενα, σπέρνουν φόβους, αλλά κυρίως κλαδεύουν ελπίδες. Η Ελλάδα ξαναμπαίνει στον φαύλο κύκλο της απειλής και της αβεβαιότητας. Την ίδια ώρα, η πολιτική υποβαθμίζεται από πάλη των ιδεών και των λύσεων, σε μια μίζερη κατάσταση, όπου ο πολιτικός γίνεται εκβιαστής του λαού του. Θα πάθουμε, θα υποφέρουμε, θα δεινοπαθήσουμε, θα καταστραφούμε.

Ούτε ο άγνωστος δηλωσίας της Ρηνανίας, ούτε η BILD,ούτε ο Σόιμπλε θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την καταστροφολογική θύελλα, αν δεν υπήρχαν αυτοί που με σκοπιμότητα την υποβοηθούν.

Προσπαθώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, να διακρίνω τις αντιθέσεις που μερικά μόλις χρόνια πριν, συνέθεταν τις πολιτικές διαφωνίες του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, του Σαμαρά με τον Βενιζέλο. Δεν υπάρχει πουθενά αιχμή, δεν υπάρχει πολιτική αντιπαράθεση , πέρα από τις λεκτικές κορώνες που γράφτηκαν μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν τεχνητή διαφορά. Ο πέρα του ΣΥΡΙΖΑ χώρος, μοιάζει να έχει ομογενοποιηθεί, ενώ καθημερινά αποκαλύπτει ως έντονο ενοποιητικό στοιχείο την αντι-ΣΥΡΙΖΑ τοποθέτηση.

Σε μια πρόσφατη παρουσίαση βιβλίου, Μητσοτάκης, Βενιζέλος και Θεοδωράκης, φωτογραφήθηκαν μαζί, αποτυπώνοντας κάτι περισσότερο από μια τυχαία κοινωνική συνάντηση. Την διάθεσή τους να αντιμετωπίζονται ως μια ενιαία πολιτική δύναμη. Στην πραγματικότητα είναι.

Οι πολιτικές μεταγραφές άλλωστε δεν παρουσιάζουν πια πολιτικά ή ηθικά κωλύματα. Ακροδεξιοί της ΝΔ με ή χωρίς τσεκούρι, ανεπάγγελτοι του ΠΑΣΟΚ, εφευρέτες των ενδιάμεσων χώρων, πολιτικοί χωρίς χώρο, είναι έτοιμοι να αναφωνήσουν «Ξαναβάστα Σόιμπλε» με αντάλλαγμα την πιθανότητα να ξαναφέρουν πιο κοντά τους την εξουσία και όχι κάποια σωτηρία, εκτός αν πρόκειται για τη δικιά τους.

Αυτό που κάποτε πολλοί αποκαλούσαν «τρόικα εσωτερικού» , αναζητά πια ενιαία έκφραση, με προϋπόθεση να καταφέρει να μοιράσει έδρες, αξιώματα και οφίτσια. Και ναι μεν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπάρχει ο κίνδυνος , αν τον ρωτήσουν σε κάποιο εστιατόριο «τι θέλετε», να απαντήσει από κεκτημένη ταχύτητα και αγωνία «εκλογές» , για την κυβέρνηση, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Να παραμείνει εγκλωβισμένη στην αέναη διαπραγμάτευση και ακόμη χειρότερα στην ανάγκη να είναι αποδεκτή έξω, ξεχνώντας τι πραγματικά είναι πολιτική μέσα.

Είναι προφανές πως δεν φτάνει να λέει ο λέει ο Τσίπρας πως εκλογές θα γίνουν το 2019.Σημασία έχει τι θα κερδίσει η χώρα ως τότε. Αν θα εφαρμοστούν πολιτικές που θα προσφέρουν στον κόσμο ανταποδοτικά οφέλη σε σχέση με τις θυσίες και την ένδειά του. Είναι διαφορετικό να πληρώνεσαι 500 ευρώ, με το να πληρώνεσαι 500 ευρώ σε μια χώρα που λειτουργεί, που ετοιμάζει το μέλλον και αποκαθιστά τον πολίτη σε όλα τα υπόλοιπα. Το στοίχημα για τις κυβερνήσεις είναι η διακυβέρνηση. Η υπόδειξη ή η απόδειξη πως οι άλλοι είναι κακοί, έχει ημερομηνία λήξης ως πολιτικό καύσιμο. Αυτό που κινεί την πολιτική, αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι το όραμα και η μετατροπή του οράματος σε πράξη. Συνήθως ξεκινάει από τα μικρά ,ειδικά αν στόχος είναι τα μεγάλα.