Ο «λαός ζόμπι», οι απελπισμένοι και οι βολεμένοι της εξουσίας

του Γιώργου Πετράκη 
Χάσαμε τους Αγανακτισμένους Στοπ… Το 2010 ζήσαμε τις ιστορικές στιγμές που χιλιάδες λαού διαμαρτυρηθήκαν για την παράδοση της χώρας στους ξένους δανειστές και τοκογλύφους, οι οποίοι όπως αποδείχτηκε με λανθασμένο και αλμπάνικο τρόπο προσπαθούσαν να σώσουν τα παλιά δανειακά προσφέροντας όλο και πιο μεγάλα δάνεια, τα οποία ήταν δεδομένο ότι μια χρεωκοπημένη από καιρό χώρα δεν μπορούσε να ξεχρεώσει και ο φαύλος κύκλος θα συνεχιζόταν για καιρό. 

Οι Πλατείες γέμισαν, βόλευε και ο καιρός, βόλευε ότι και τότε είχαμε ακόμη κάποια λεφτά στην τσέπη, κάποιους λογαριασμούς στην τράπεζα, τα παιδιά στο εξωτερικό για σπουδές, η σύνταξη έπεφτε από τα 50 το εφάπαξ μετριόταν ακόμη σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ. 

Υπήρχε μια άνεση. Που μας επέτρεπε να ξαναβρεθούμε στις πλατείες εκεί που είχαν μπει τα θεμέλια της δικής μας ευημερίας και εκεί που τα νιάτα μας, έβαζαν τα θεμέλια της σημερινής καταστροφής. 

Έτσι στις πλατείες βρεθήκαμε όλοι. Είχαμε χρόνο και χρήμα για να κάνουμε μια άσκηση επαναστατικής γυμναστικής. Μαζί μας βρέθηκαν και τα φρικιά, βρέθηκαν και οι μπαχαλάκηδες, βρέθηκαν και οι ναζιστές . 

Αλλά ήταν ωραία στις πλατείες θυμηθήκαμε τα νιάτα μας και η συγκίνηση ήταν τόση που κάναμε τα στραβά μάτια στους τοξοβόλους της Πλατείας, τους εμπρηστές της Μαρφίν, στα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια με τους χρυσούς μαιάνδρους στην πλάτη και τις ελληνικές σημαίες που τους ξαμόλαγε ο Μιχαλολιάκος στο Σύνταγμα. 

Και οι μέρες πέρασαν, οι εβδομάδες οι μήνες τα χρόνια. Οι αγανακτισμένοι ξέφτισαν σιγά σιγά. Στις τελευταίες κινητοποιήσεις πριν την έλευση της εθνικιστικοσοσιαλστικής κυβέρνησης δεν μαζεύονταν περισσότεροι από πέντε έξι χιλιάδες πιστοί… 

Και ξαφνικά όλοι χάθηκαν. Έμειναν μόνο οι μπαχαλάκηδες να σπάνε κανένα αυτοκίνητο και να βάζουν φωτιά στις κλούβες των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, εκ του ασφαλούς φυσικά καθώς ξέρουν ότι οι πρώην σύντροφοι που κυβερνάνε σήμερα δεν θα τους ακουμπήσουν… 

Και χάθηκαν όλοι οι άλλοι… Αν είχαμε περάσει τα Μνημόνια, αν είχαμε μπει στις φωτεινές λεωφόρους της ανάπτυξης θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο. Αλλά το 2010 σπάγαμε το μάρμαρο στην Πλατεία Συντάγματος επειδή θα άνοιγε το επάγγελμα του βοθρατζή και έξι χρόνια μετά, με τον βοθρατζή να είναι ακόμη μονοπώλιο, εμείς στεγνοί από ψιλά, με την επίτευξη του στόχου, κάθε οικογένεια να έχει στην καλύτερη περίπτωση έναν εργαζόμενο, με τα ταμεία να βουλιάζουν, τα capital controls, τους εργοδότες να μην πληρώνουν, τα νοσοκομεία να μην λειτουργούν, το κράτος να μην πληρώνει, την νέα φοροεπιδρομή να έρχεται, τέτοια που καμία χώρα στο δυτικό ημισφαίριο δεν έχει ξανανιώσει. 

Κοιτάς στην Πλατεία… Και που είναι τώρα οι αγανακτισμένοι; Να σας πω κάτι; Αγανακτισμένοι ποτέ δεν υπήρξαν… Υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν την επαναστατική γυμναστική, να θυμηθούν τα νιάτα τους, με την τσέπη γεμάτη, εναντίον εκείνου του πολιτικού συστήματος που είχε γεμίσει συνήθως άδικα και αδικαιολόγητα τις τσέπες αυτές. Φθάσαμε έτσι στην πρώτη φόρα αριστερό-δεξιά κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Και τότε άρχισε το Δόγμα του Σοκ. Από την ανάποδη. Με τα όσα κάνουν εδώ και ένα χρόνο μετατρέπουν αυτόν τον λαό σε Ζόμπι. Σε κινούμενους νεκρούς. 

Που το βλέμμα τους κοιτάζει αδιάφορα μπροστά, δεν διακρίνει πρόσωπα, δεν ακούει δηλώσεις και υποσχέσεις… Οι υπόλοιποι; Οι πέντε έξι χιλιάδες που έμεναν στις πλατείες πριν πάνε για ουζάκι και για κους-κους για το μέλλον του Σοσιαλισμού; 

Μη νομίσετε ότι χάθηκαν αυτοί… Απλώς άλλαξαν ρόλο και τώρα πια μας κυβερνούν. Υπουργοί, βουλευτές, μετακλητοί, διορισμένοι σε κρατικούς οργανισμούς… Χάθηκαν οι Αγανακτισμένοι. Είναι πια ικανοποιημένοι… Με μισθό γραφείο γραμματέα και κούρσα κρατική… Αλλά πλέον ο φόβος δεν είναι οι αγανακτισμένοι του 2010. Είναι οι πραγματικοί αγανακτισμένοι του 2016. Που έκτος από αγανακτισμένοι, είναι και πραγματικά απελπισμένοι… Και είναι πολλοί.