Να κλαίνε σαν τις χήρες πάνω από το μνήμα

 του Γιώργου Κολοκοτρώνη

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ότι η μοναδική λύση σωτηρίας του Παναθηναϊκού είναι ο κόσμος του.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτά είναι τρίχες κατσαρές και απορώ πώς είναι δυνατόν να γράφονται τέτοια πράγματα.
θα βρεθούν, λέει, 300.000 παναθηναϊκοί που θα δώσουν από 50 ευρώ ο καθένας και όλα θα τακτοποιηθούν.
Κούνια που τους κούναγε, λέω εγώ. Ούτε μία στο εκατομμύριο να γίνει κάτι τέτοιο.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι γίνεται. Και τι θα συμβεί; Το πρόβλημα θα σκεπαστεί για λίγους μήνες.

Μετά από καιρό πάλι τα ίδια. Και τι θα γίνει τότε; Θα τους ζητήσουν άλλο ένα 50άρι;

Σε ποιον, άραγε, απευθύνονται; Για χαζό τον έχουν τον κόσμο;
Και δεν το λέω μόνο λόγω κρίσης που ο άλλος σκέφτεται ακόμα και το 10άρικο πού θα ξοδέψει.

Αλλά κι επειδή από αυτή την ομάδα έχουν περάσει απίστευτα λεφτά και χάθηκαν δεξιά κι αριστερά.

Κανένας δεν έχει εμπιστοσύνη και καλά κάνει. Ποιος θα του εγγυηθεί ότι το 50άρικο θα πιάσει τόπο; Ουδείς διαθέτει τέτοια δύναμη να το κάνει.

Ξεχάστε την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ που έχουν δομηθεί διαφορετικά εδώ και δεκαετίες. Μην τις συγκρίνουμε με το ελληνικό ποδόσφαιρο και τις δικές μας ομάδες.

Δυστυχώς, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε στον δικό μας κόσμο. Έχουμε την δική μας πραγματικότητα που δεν σηκώνει εταιρίες λαϊκής βάσης.

Αυτό ίσως να πάρει σάρκα και οστά μόνο αν οι ΠΑΕ κλείσουν και ανοίξουν ξανά για να λειτουργήσουν από το μηδέν.

Με τη φιλοσοφία ότι ξοδεύουμε όσα βάζουμε κι όσα έχουμε. Κι όχι βέβαια από την Σούπερ Λίγκα και τον πρωταθλητισμό, αλλά από τα χαμηλά.

Άρα, η μοναδική λύση είναι να βρεθούν δυνατά πορτοφόλια. Είτε ένας μόνος του, είτε αρκετοί μαζί. Ελληνες η, ξένοι.

Το θέμα είναι να γίνει οργανωμένη δουλειά, σοβαρή, μεθοδική και κυρίως αθόρυβη.

Να "κτυπηθούν" οι κατάλληλες πόρτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και ειδικά σε ΗΠΑ, Αυστραλία που υπάρχουν πανίσχυροι ομογενείς επιχειρηματίες.

Ο Παναθηναϊκός είναι Παναθηναϊκός. Δεν έχει πεθάνει. Ακόμα είναι ζωντανός και το όνομά του εξακολουθεί να περνάει ακόμα κι εκτός συνόρων.
Πρέπει να εξαντληθεί και η κάθε πιθανότητα να βρεθεί άκρη κι όχι κάποιοι να κλαίνε σαν τις χήρες πάνω από το μνήμα....

Ο αντίλογος του «μαζί τα φάγαμε»

Η επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών μέσω της θεωρίας της διεφθαρμένης χώρας. Πώς καλλιεργείται η κουλτούρα ατιμωρησίας και πώς πραγματικά πρέπει να μοιραστούν οι ευθύνες. 

Γράφει ο Β. Παζόπουλος.

 Η φράση «μαζί τα φάγαμε» δεν είναι απλώς μια διαπιστωτική πρόταση. Υπονοεί μια διατακτική ερμηνεία: μην ψάχνεις να βρεις τους ενόχους της χρεοκοπίας, γιατί εσύ φταις.
Πρόκειται για την πιο επιτυχημένη αλλά και για την πιο ύπουλη φράση, που έγινε «σημαία» από τους εκπροσώπους του διεφθαρμένου συστήματος. Βρήκαν τη λύση μέσα από την ενοχοποίηση του συνόλου.
Όταν όλοι είναι ένοχοι, δεν είναι κανείς ένοχος. Η τέλεια απενεχοποίηση για όποιον έχει λερωμένη τη φωλιά του.
Ε, λοιπόν, όχι. Δεν τα φάγαμε μαζί. Εγώ δεν διόρισα χαριστικά κανέναν για να πληρώνεται χωρίς να έχει πατήσει το πόδι του στη δουλειά. Ούτε ήμουν ποτέ κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας για να επωφεληθώ από χαριστικές συμβάσεις.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους περισσότερους από εμάς. Όσοι πιστεύουν ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», μάλλον αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως συνένοχο.

Η θεωρία της διεφθαρμένης χώρας

Η διαφθορά πλήττει πάνω από όλα αυτούς που επιθυμούν να σέβονται τους νόμους και την ηθική. Όσους βασίζουν την ανταγωνιστικότητά τους στην επίπονη εργασία. 
Το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα διαπότισε τους πολίτες με μια κουλτούρα ατιμωρησίας. Αυτοί που πραγματικά τα φάγανε, αναρριχήθηκαν μέσα από την αναζήτηση συνενόχων. Η ανοχή στις μικρές αυθαιρεσίες των πολλών καλλιεργήθηκε εσκεμμένα. Στόχος τους ήταν να υπάρξει ανοχή στις αποτυχίες και τις ανομίες αυτών που είχαν πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα
Επιχειρείται να μας πείσουν ότι η χρεοκοπία δεν ήταν αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης. Ισχυρίζονται ότι η χρεοκοπία έχει πολιτισμικά αίτια. Ότι ο λαός είναι ανώριμος. Ότι προέκυψε από κάποιο έλλειμμα ηθικής εκ μέρους των πολιτών. Πρόκειται για ασυναρτησίες που διατυπώνονται με υπεροψία από όσους είχαν επενδύσει στο φαύλο κατεστημένο.
Επιδιώκουν να διαχύσουν την ευθύνη ατομικά σε καθέναν από εμάς, για να προσπεράσουμε τα ίχνη αυτών που πραγματικά ευθύνονται. Η υποκρισία των φαύλων πολιτικών τύπου Πάγκαλου είναι ότι σκόπιμα δεν διαχωρίζει το ζήτημα της αντικειμενικής ωφέλειας από το ζήτημα των ευθυνών.

Η ευθύνη των πολιτών

Οι αυξημένες κρατικές δαπάνες δεν έγιναν με ανιδιοτέλεια από τους κυβερνώντες. Είναι αλήθεια πως από το φούσκωμα της οικονομίας μέσω δανεικών όλοι «φάγαμε» σε κάποιο βαθμό.
Από πότε όμως είναι μεμπτό να επιδιώκεις ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για την οικογένειά σου; Να επωφελείσαι από τις συνθήκες που δημιουργούν άλλοι -εν άγνοια σου, για να προάγουν τα δικά τους συμφέροντα- ενεργώντας νόμιμα;
Θεωρήθηκε κατακριτέο που θέλουν όλοι να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, δημόσιοι υπάλληλοι και όχι επιχειρηματίες. Παράλληλα όμως μένουν στο απυρόβλητο οι δημιουργοί του νοσηρού περιβάλλοντος που εμποδίζει τις επιχειρηματικές προσπάθειες. Λες και αν υπάρχουν ευκαιρίες να πλουτίσεις νόμιμα στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα το προτιμούσαν οι πιο φιλόδοξοι και δημιουργικοί.
Πράγματι κάποιοι υποψιαζόμασταν τη σπατάλη. Όμως γιατί ακριβώς κατηγορούμαστε; Που δεν υποκαταστήσαμε τον αστυνομικό ή τον εισαγγελέα; Τι θα έπρεπε να κάνουμε δηλαδή; Να βάλουμε μαύρη στολή και να απονέμουμε δικαιοσύνη όπως ο δικαστής Ντρεντ;
Μεταθέτοντας την ευθύνη στον απλό ψηφοφόρο επιχειρούν να συγκαλύψουν την αναποτελεσματικότητά τους. Η άθλια αυτή δικαιολογία ακυρώνει τη σχέση εμπιστοσύνης και ασφάλειας που εμπνέει η ύπαρξη των θεσμών. Λες και ο πολίτης πρέπει να είναι σε θέση να γνωρίζει με λεπτομέρειες κάθε πτυχή των πολύπλοκων υποθέσεων της διοίκησης.

Η ευθύνη των κυβερνήσεων

Αλλά ακόμα και έτσι να είναι, από πότε η αφέλεια των πολιτών αποτελεί άλλοθι στον δόλο και στην ανικανότητα όσων κατείχαν θέσεις εξουσίας;
Πέρασαν από τα χέρια τους εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και χαμηλότοκα δάνεια. Πόροι που ουδέποτε είχε τολμήσει να ονειρευτεί οποιοσδήποτε κυβερνήτης στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας.
Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Να χρεοκοπήσουν τη χώρα! Απέτυχαν όχι μόνο να αποφύγουν την κρίση, αλλά αποδείχτηκαν ανίκανοι και να τη διαχειριστούν. Δεν παρουσίασαν ποτέ έναν αντικειμενικό καταλογισμό ευθυνών, ένα συγκροτημένο σχέδιο για την αντιμετώπισή της.
Και η Αριστερά συμμετείχε στο πάρτι κακοδιαχείρισης. Δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Παθητικά ή και ενεργητικά, όπου είχε τη δυνατότητα. Ωστόσο, όταν το παρακάνουν με τις απαιτήσεις τους οι συντεχνίες ζητώντας αυξήσεις, υπάρχουν οι κυβερνήσεις για να θέτουν τα όρια που αντέχει μια οικονομία με υπευθυνότητα. Αυτός είναι ο ρόλος τους.

Εγκλημα και τιμωρία

Για όσους νιώθουν ενοχές χωρίς να έχουν «φάει», ίσως αποτελεί παρηγοριά ότι δεν γίνεται για πρώτη φορά. Στον Μεσαίωνα, κατά την έξαρση της πανούκλας, πίστευαν ότι έφταιξε η αμαρτωλή ζωή τους. Αυτομαστιγώνονταν με προθυμία, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αντίθετα, οι συνένοχοι του συστήματος πορεύονται αυτοδοξαζόμενοι, χωρίς σπονδυλική στήλη. Δεν αυτομαστιγώνονται. Αρκούνται να μαστιγώνουν τους πολλούς, από τον θρόνο του ναρκισσισμού τους.
Ευτυχώς μεταφορικά, γιατί αν τους δινόταν η ευκαιρία να βρεθούν με ένα πραγματικό μαστίγιο στα χέρια…

Αγαπητέ Αλέξη, επίτρεψέ μου




Αγαπητέ Αλέξη,

Αρχικά θα ήθελα να σε ευχαριστήσω διότι χθες με έκανες να ανατρέξω στο Βικιλεξικό (θα το έλεγα Wikipedia, αλλά επέλεξα τον ελληνικό όρο για να μην σε μπερδέψω) για να βρω την ετυμολογία της λέξης «σθένος», της λέξης «courage», της λέξης «δέσμευσης» και φυσικά εάν υπάρχουν διαφορετικά είδη «σθένους»…
Ναι, σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό!

Βρήκα λοιπόν στο Βικιλεξικό ότι «σθένος» είναι  το θάρρος, η τόλμη, η αντοχή, η δύναμη, η ισχύς, η ρώμη κάθε είδους, τόσο ηθική όσο και σωματική…

Βρήκα επίσης ότι η μετάφραση της λέξης «courage» είναι «θάρρος» ή «κουράγιο» (τι μας είχε ευχηθεί ο κύριος Γιουνκέρ; ε, αυτό!)…

Βρήκα επίσης την ετυμολογία της λέξης «δέσμευση» (πάλι στο Βικιλεξικό)… «Δέσμευση» λοιπόν είναι το να αναλάβει κάποιος μια υποχρέωση, ηθική ή επίσημη…

Θεωρώ ότι είσαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβεις ότι αναφέρομαι στην βράβευσή σου για το πολιτικό σου σθένος και για την δέσμευσή σου στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες.
Όμως, αγαπητέ Αλέξη, επίτρεψέ μου να σου εξηγήσω, γιατί προβληματίστηκα και γιατί θα απορούσα (για να μην σου πω ότι θα γελούσα) αν, με βράβευε για τη δουλειά μου κάποιος διευθυντής εφημερίδας από την Μποτσουάνα και όχι κάποιος Έλληνας διευθυντής.   

Αρχικά (επίτρεψέ μου και πάλι) να σου πω, πως εγώ, αντιλαμβάνομαι τις λέξεις «σθένος» και «δέσμευση».

«Δέσμευση» λοιπόν για μένα, είναι να τηρώ αυτά που έχω υποσχεθεί ή δηλώσει. Με λίγα λόγια να μην λέω άλλα με την ντουντούκα πάνω σε ένα τρακτέρ, ή σε μία διαδήλωση κατά των πλειστηριασμών (βλέπε: «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», ή «θα βαράμε το ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν» και διάφορα τέτοια επαναστατικά) και άλλα όταν έρχεται η στιγμή να κάνω πράξη τις υποσχέσεις μου!
«Σθένος» για μένα είναι να στέκομαι όρθιος και να κοιτάω τους πάντες στα μάτια όταν έρθει η στιγμή να αθετήσω τις «δεσμεύσεις» μου!

Και επειδή το βραβείο που σου απονεμήθηκε -όπως σου είπα παραπάνω- με προβλημάτισε πολύ θα σταθώ λίγο παραπάνω στη λέξη «σθένος»…

«Σθένος» λοιπόν αγαπητέ Αλέξη, δεν είναι να εμφανίζεσαι στη Βουλή με αμφιβόλου ποιότητας «ανετίλα» και χιουμοράκι κατατροπώνοντας τους αντιπάλους σου με ατάκες και «κλισεδάκια» που πουλάνε στους ομοίους σου (δόξα τω Θεώ είναι μόνο 299)!
 «Σθένος» δεν είναι να ανακοινώνεις με περίλυπο ύφος την μη τήρηση της όποιας «δέσμευσής σου» και να μην μπαίνεις στον κόπο να ζητήσεις έστω και μία συγγνώμη!
«Σθένος» δεν είναι να φταίει για τα πάντα η «κακούργα κενωνία», ή «ο κακός μας ο καιρός» και –φυσικά- να κάνεις δικό σου το τραγούδι του αξέχαστου Λουκιανού «για όλα φταίνε οι γκόμενες, οι πρώην και οι επόμενες» (όπου «γκόμενες» βάλε όποιον θέλεις)!

Αγαπητέ Αλέξη,

«Σθένος» είναι -κάτω από όποιες συνθήκες- να κοιτάς στα μάτια αυτούς τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπείς και να τους λες αλήθειες.
«Σθένος» είναι να ακυρώσεις το ταξίδι σου (όσο σημαντικό και αν είναι) και να βρεθείς δίπλα στους νεκρούς της Μάνδρας, ασχέτως ποιος φταίει για την καταστροφή που έγινε.

«Σθένος» είναι να ζητάς συγγνώμη και να αναλαμβάνεις
έστω και μία -τόσο δα- ευθύνη.

«Σθένος» είναι να διορθώνεις λάθη και όχι να τα συντηρείς γιατί είσαι εγκλωβισμένος στις ιδεοληψίες και στο παρεάκι με το οποίο επέλεξες να κυβερνήσεις. Και μια και είπαμε για «παρεάκι» εξήγησέ μου σε παρακαλώ, τι προσφέρουν κάποιοι «πολιτικοί σχεδιαστές» και «υπουργοί» πέρα από το να περιφέρουν το χάλι τους και να βρίζουν χυδαία στο twitter και στο facebook (είχαν twitter και facebook και στο χωριό τους, τρομάρα τους;)
«Σθένος» είναι να τους διατηρήσεις αν θες, σαν κοινωνικό «παρεάκι» αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλά, αλλά να τους απολύσεις από υπαλλήλους μου ! Γιατί -μην το ξεχνάς- και αυτοί και εσύ υπάλληλοί μου είστε…

 Αγαπητέ Αλέξη,

Όταν μίλησες για το πρώτο βραβείο (αυτό του «σθένους») είπες ότι ανήκει στον ελληνικό λαό και απλά εσύ το παραλαμβάνεις και πολύ καλά έκανες…

Ξέρεις όμως τι θα ήταν «σθένος» και πως θα είχες κερδίσει το σεβασμό μου και –ίσως- την ψήφο μου;

Αν πηγαίνοντας στο Παρίσι, είχες πάρει μαζί σου, έναν συνταξιούχο που δεν μπορεί να βγάλει το μήνα του με την πετσοκομμένη του σύνταξη, έναν Πυροσβέστη που αγοράζει παπούτσια από τον πενιχρό μισθό του (γιατί ο προϋπολογισμός προβλέπει 3 «συμβούλους» στους βουλευτές αλλά όχι ένδυση για πυροσβέστες, αστυνομικούς και άλλες κατηγορίες -σκληρά και επικίνδυνα- εργαζομένων), έναν καρκινοπαθή που δεν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακά του, τη μάνα ενός νεκρού από τη Μάνδρα και τους ανέβαζες να παραλάβουν αυτοί το βραβείο «σθένους», τη στιγμή που εσύ θα τους ζητούσες συγγνώμη!
Ναι ξέρω… σίγουρα δεν φταις εσύ για όλα τα δεινά αυτής της χώρας!
Τι να κάνουμε όμως; Σε αυτή τη δεδομένη στιγμή εσύ είσαι ο «κυβερνήτης» και επειδή δεν μπορείς (και είναι λογικό) να διορθώσεις όλα τα κακώς κείμενα, τουλάχιστον πέρα από το να προσπαθήσεις, μπορείς να ζητήσεις μία συγγνώμη!
Α! και κάτι τελευταίο αγαπητέ Αλέξη…

Δεν υπάρχει «πολιτικό σθένος»! Το «σθένος» είναι κουλτούρα, είναι παιδεία, είναι στάση ζωής και η ιστορία έχει αποδείξει ότι ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική…

Με απογοήτευση
(πόσο θα ήθελα να μπορούσα να γράψω «με σεβασμό»)
Ιονιστής

Where Europe went wrong

A timely warning for both sides of  the Atlantic 

by Paul Taylor

Sometimes an outsider’s eye perceives symptoms of decay more clearly than those who live in the midst of Europe’s daily churn.

In “Fractured Continent: Europe’s crises and the fate of the West,” veteran U.S. journalist and think tanker William Drozdiak shows how three flawed projects launched at the end of the Cold War — the euro, the Schengen zone of passport-free travel, and the eastward enlargement of the EU and NATO — have stumbled into trouble, opening deep rifts in Europe.

“Today, the dream of European unity has begun to wither away, and the future stability of the Continent is clouded in uncertainty,” Drozdiak says in an assessment that contrasts starkly with European Commission President Jean-Claude Juncker’s recent assertion that Europe has the wind back in its sails.

Compounding the crises, the former Washington Post foreign correspondent says the United States’ disengagement has left Europeans adrift where previously a steadying hand from Uncle Sam often helped navigate the Continent through troubled waters. Drozdiak is a lifelong Atlanticist steeped in the late Richard Holbrooke’s vision of the U.S. as a benevolent, hands-on European power. He warns that, in the absence of strong American leadership, Europe risks being consumed by its old demon: nationalism.

Drozdiak points to a deep-seated EU methodological problem: the habit of setting out to achieve ambitious objectives with half-baked plans forged in late-night compromises, without anticipating what would happen when things go wrong.

Adopting a single currency without a fiscal union or a lender of last resort; opening internal borders without joint action to protect Europe’s external frontiers; bringing former Soviet satellites into the Western orbit without anticipating a hostile Russian backlash — in each case, Europe’s leaders appear to have been naively optimistic and unprepared.

Drozdiak stops short of predicting whether the EU will fall apart, pitching Europe back into conflict, or seize the chance to pull itself together in a salutary response to Trump and Brexit. But he makes clear the key lies chiefly in Berlin, “the new epicenter of power.”

U.S. President Donald Trump’s disdain for Europe and for multilateralism has piled a huge burden of leadership on the weary shoulders of German Chancellor Angela Merkel, to whose inner circle Drozdiak enjoyed unrivaled access as the former longtime head of the American Council on Germany. Each of Europe’s overlapping crises has placed new demands on the EU’s reluctant hegemon.

The insider anecdotes Drozdiak recounts highlight Merkel’s lonely responsibility at the peak of the crises, as she rushed from negotiations with Vladimir Putin in Minsk over Russia’s destabilization of Ukraine to an all-night summit in Brussels on Greece’s debt crisis and then talks with British Prime Minister David Cameron on how to avoid a British exit from the EU.

He reveals how reluctant Merkel was to stand for a fourth term and how intensively former U.S. President Barack Obama worked last November to convince her she had a responsibility to the West to run again after the shock of Trump’s election.

Her biggest frustration in battling the multiple crises has been the lack of strong partners in Europe. She could never rely on Cameron, a hostage to Euroskeptics in his party, and was frequently disappointed by French Presidents Nicolas Sarkozy and François Hollande, unable to reform France’s bloated state and shackled economy.

“France’s weakness has become one of Europe’s — and Germany’s — biggest problems,” Drozdiak quotes Merkel as telling aides. When Sarkozy, who irked her with his impulsiveness and inferiority complex, tells Merkel: “Angela, we are made to get along. We are the head and legs of the European Union,” she retorts: “No Nicolas, you are the head and legs. I am the bank.”

Drozdiak takes readers on a tour of European capitals, diagnosing the fractures he says still threaten to pull the EU apart, despite a recent return to modest economic growth, the election of the energetic pro-European Emmanuel Macron as French president and an uptick in public support for European unity after nearly a decade of deepening disenchantment. Some of his sharpest observations take place in Warsaw, Moscow and Ankara.

He sees liberal democracy under threat not only in former communist countries such as Poland and Hungary, which joined the EU after the collapse of the Soviet empire, or from authoritarian rulers in Russia and Turkey on Europe’s fringes, but also at its Anglo-Saxon core, with angry nationalism trumping enlightened self-interest in Britain and the United States.

Though Drozdiak paints with a broad brush primarily for an American audience unfamiliar with the minutiae of the EU, his dark tableau is a usefully unflattering mirror for any Europeans tempted by complacency following the defeat of anti-EU populists in France and the Netherlands earlier this year. The surge of support for the anti-immigration far right in Germany and Austria underlines the persistent danger of centrifugal forces tearing at the fabric of European integration.

At times, Drozdiak’s picture may be a shade too black, notably on France, which looks less stagnant and doomed to perpetual decline six months into Macron’s reforming presidency than it did late last year when he was writing. Yet he is right to warn of the potential for Islamist terrorist attacks to trigger anti-Muslim violence by extreme-right vigilantes who are arming and training, against a backdrop of rising tensions over Islam, secularism and security.

He pinpoints Italy as the next potential flashpoint of European crisis if renewed political instability after next year’s election brings unresolved banking problems to a head in the heavily indebted country, which may be too big to bail out. It’s a judgment that may err on the side of gloom. Italy has a history of teetering on the brink without falling into the abyss.

Drozdiak, who does not hide his dismay at the defeat of Hillary Clinton, depicted as a committed pro-European internationalist, is at his most vitriolic in analyzing the “America first” approach at work in Washington. He compares Trump’s outlook to the isolationism that dominated U.S. policy in the 1930s, ushering in trade protectionism and ignoring the dangers of rising fascism in Europe.

Europeans and Americans alike would benefit from heeding Drozdiak’s warning: That European unification may go into reverse and unravel due to blinkered nationalism on both sides of the Atlantic.

Drozdiak compares Trump’s outlook to the isolationism that dominated U.S. policy in the 1930s, ushering in trade protectionism and ignoring the dangers of rising fascism in Europe.

H OΔΥΝΗΡΗ ''ΚΑΘΟΔΟΣ'' ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 

Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη

Λιγότερο από τέσσερα χρόνια μας χωρίζουν από μια σπουδαία επέτειο της σύγχρονης Ιστορίας του Ελληνισμού. Την συμπλήρωση των 200 χρόνων από την έναρξη του μεγάλου Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα, του 1821. Και ενώ θα περίμενε κανείς, σε αυτή τη συμβολική επέτειο, ο Ελληνισμός να εμφανίζει στοιχεία ανάτασης και αισιοδοξίας για το παρόν και το μέλλον του, η πραγματικότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη. Η Ελλάδα διανύει μία από τις χειρότερες συγκυρίες της σύγχρονης Ιστορίας της, αφού η «γάγγραινα» έχει εισχωρήσει βαθιά σε όλα τα μέλη του οργανισμού της. Τίποτα δεν μπορεί να αποκρύψει αυτή την «σήψη», όπως, για παράδειγμα, η «θεατρικού τύπου» πόλωση του ελλιπούς πολιτικού προσωπικού, που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες.

Είναι μια Χώρα, που υφίσταται την σκληρή μνημονιακή κηδεμονία, πίσω από την οποία κρύβονται οι στρατηγικοί στόχοι των δανειστών για βίαιη εσωτερική υποτίμηση, έτσι ώστε να μπορούν να εκποιηθούν πάμφθηνα οι φυσικοί πόροι και η δημόσια περιουσία. Αυτή η στρατηγική «αποικιοποίησης» βρίσκεται σήμερα σε πλήρη υλοποίηση, με «πρόθυμους εκτελεστές» το «ημιθανές» πολιτικό προσωπικό και την «κλεπτοκρατική» οικονομική ολιγαρχία. Η «αιμορραγία» είναι συνεχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «εξοστρακισμός» της νέας γενιάς των επιστημόνων, η οποία, αντί να ενεργοποιηθεί ως «ατμομηχανή» για την ανάπτυξη της Χώρας, χρησιμοποιείται ως έτοιμο εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό στις καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης. 

Η βαθειά κρίση αποτυπώνεται σε όλα τα επίπεδα και το οικονομικό πρόβλημα, πλέον, έχει μετατραπεί σε πρόβλημα επιβίωσης του Λαού. Παράλληλα, θέτει πολλαπλά ερωτήματα, που αγγίζουν το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, φιλοσοφικό και ψυχολογικό επίπεδο, ως προς την επιβίωση του Ελληνισμού.

Η απάθεια μεγάλης μερίδας του Λαού, ως ιδιότυπη έκφραση διαμαρτυρίας, αποτυπώνεται στη μαζική αποχή από τα πολιτικά τεκταινόμενα και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Η εξέλιξη αυτή, όμως, είναι καταστροφική. Τόσο βραχυπρόθεσμα, γιατί αποτελεί «ασπίδα προστασίας» στο σημερινό «σάπιο» πολιτικό εποικοδόμημα, όσο και μακροπρόθεσμα, αφού δεν παρεμβάλλεται κανείς και τίποτα για την ανακοπή της πορείας της Χώρας προς τον «γκρεμό». 

Οι σκληρές αυτές διαπιστώσεις, είναι προφανές ότι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα αισιόδοξα επικοινωνιακά «φληναφήματα» της σημερινής πολιτικής εξουσίας. Πλην όμως, δυστυχώς, επιβεβαιώνονται τόσο από τα βιώματα της πλειοψηφίας των πολιτών και την αίσθησή τους ότι η Χώρα βρίσκεται σε έντονη κατηφορική πορεία, όσο και από όλα τα αντικειμενικά στοιχεία. Χαρακτηριστικές είναι οι δύο πρόσφατες εκθέσεις του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για την ανταγωνιστικότητα («Global Competitiveness Report») και του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ για την απασχόληση, τις επενδύσεις και τους μισθούς. Οι διαπιστώσεις τους σοκάρουν: 

Η Ελλάδα βρίσκεται στην 87η θέση της παγκόσμιας κατάστασης ανταγωνιστικότητας, πίσω από Χώρες όπως η Αλγερία, η Σρι Λάνκα, αλλά και Βαλκανικές, γειτονικές μας χώρες, όπως η Αλβανία και η Βουλγαρία. Στους δώδεκα πυλώνες, που εξετάζονται στην έκθεση αυτή, καταλαμβάνουμε την 87η θέση, στους θεσμούς, την 117η θέση στο μακροοικονομικό περιβάλλον, την 93η θέση στην αποδοτικότητα της αγοράς προϊόντων, την 110η θέση στην αποδοτικότητα της αγοράς εργασίας, την 133η θέση στην ανάπτυξη των χρηματοοικονομικών αγορών και την 75η θέση στην καινοτομία. Οι βασικοί, δε, παράγοντες που συμβάλλουν στα παραπάνω είναι οι φορολογικοί συντελεστές, η αναποτελεσματική κρατική γραφειοκρατία, το φορολογικό πλαίσιο, οι ασταθείς πολιτικές, η πρόσβαση στη χρηματοδότηση, η διαφθορά και η αδυναμία παραγωγής καινοτομίας. 

Αλλά και οι διαπιστώσεις που εξάγονται από την έκθεση της ΓΣΕΕ δεν προσφέρουν την παραμικρή αισιοδοξία. Οι επενδύσεις βρίσκονται 63% χαμηλότερα από αυτές του πρώτου τριμήνου του 2008, ενώ με βάση τον μέσο ρυθμό αύξησης του 2016, ο όγκος των επενδύσεων θα φτάσει στο επίπεδο του α’ τριμήνου του 2008, το έτος 2033 !! Ο βαθμός απασχόλησης του εργατικού δυναμικού παραμένει ιδιαίτερα χαμηλός στο 52%, το δε ποσοστό της πραγματικής ανεργίας στο δεύτερο τρίμηνο του 2017, κυμαίνεται στο 28,7%. (30,8% το αντίστοιχο τρίμηνο το 2016). Σύμφωνα, τέλος, με τη δήλωση του Προέδρου του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ: «δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις εκείνες που μπορούν να οδηγήσουν στο συμπέρασμα για σταθερή και διατηρήσιμη ανάπτυξη».

Μοναδική ελπίδα αποτελεί η συνειδητοποίηση από όλους μας, ότι η συνεχιζόμενη «κάθοδος» του Ελληνισμού, δεν έχει «πάτο», εάν εμείς δεν αντιδράσουμε δυναμικά απέναντι σε αυτή την πορεία παρακμής. Αυτό μπορεί να αποτελέσει και το πρώτο σημαντικό εφαλτήριο για τη δημιουργία αναχώματος και την απαραίτητη προϋπόθεση της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής.

“Όσο εμείς τρωγόμασταν” στον κόσμο συνέβησαν τα εξής…

του Πάρη Καρβουνόπουλου

Όσο οι δικοί μας πολιτικοί “τρώγονταν σαν τα σκυλιά” στη Βουλή ,όλη μέρα χθες, στον κόσμο γίνονταν τα εξής:

•Η ακροδεξιά επέστρεφε θριαμβευτικά στη γερμανική Βουλή,μετά από 60 χρόνια.

•Στο Ιρακινό Κουρδιστάν, οι Κούρδοι ψήφιζαν υπέρ της ανεξαρτησίας τους,αδιοφορώντας για τις αντιδράσεις από τους “μεγάλους” του πλανήτη και την Τουρκία,η οποία απειλεί με στρατιωτική επέμβαση

•Ο Πούτιν τηλεφωνούσε στον Ερντογάν, με τον οποίο θα συναντηθεί την Πέμπτη. Αυτό κι αν μας ενδιαφέρει…

Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν απασχόλησε τη χθεσινή πολιτική επικαιρότητα… Στη Βουλή το θέμα συζήτησης ήταν αν ο Καμμένος μίλησε με ισοβίτη καλώντας τον να καταθέσει όσα ξέρει για υπόθεση ναρκωτικών και που χόρεψε ζεϊμπέκικο ο Κουρουμπλής. Το χειρότερο δεν είναι η επιλογή των θεμάτων αλλά και ο τρόπος με τον οποίο συζητήθηκαν και…αναλύθηκαν. Το κλίμα πόλωσης που επικράτησε δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό για όσα έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι από την αρχή της σαρωτικής κρίσης που διαλύει τη χώρα ζούμε σε επανάληψη τον ίδιο παραλογισμό: η εκάστοτε αντιπολίτευση ασκεί τον έλεγχο που οφείλει να κάνει στην κάθε κυβέρνηση με τρόπο που τον πληρώνει όταν τελικά καταφέρνει να γίνει κυβέρνηση! Ο Σαμαράς έκανε τα πάντα για να γίνει πρωθυπουργός και από το σκίσιμο των μνημονίων βρέθηκε να δηλώνει δίπλα στη Μέρκελ “ουδείς αναμάρτητος”. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έκαναν τα πάντα για να τον ρίξουν δηλώνοντας ότι θα αλλάξουν την Ευρώπη,υπέρ της Ελλάδας. Υπέγραψαν τα δικά τους μνημόνια,πήραν σκληρά μέτρα και η Ευρώπη άλλαξε μεν αλλά προς το χειρότερο. Η αντιπολίτευση που ασκεί σήμερα ο Μητσοτάκης ακολουθεί την πεπατημένη παρά την αποδεδειγμένη αποτυχία της… Αν και όταν καταφέρει να γίνει πρωθυπουργός θα πληρώσει κι αυτός τον λογαριασμό της αντιπολιτευτικής του τακτικής,που όπως φάνηκε και χθες δεν οδηγεί πουθενά.

Σε κάθε φυσιολογική χώρα του πλανήτη, μια σοβαρή κρίση θα οδηγούσε, έστω μετά από μια περίοδο δικαιολογημένου εκνευρισμού και έντασης, στη δημιουργία ενός “μετώπου” που θα είχε στόχο να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της. Ειδικά όταν αυτή η κρίση έχει να κάνει με πιέσεις και συμφέροντα από το εξωτερικό. Κανένας μόνος του δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα…Αυτό το απλό συμπέρασμα που και ο τελευταίος πολίτης της χώρας έχει πια καταλάβει, φαίνεται ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να το καταλάβουν οι πολιτικοί. Δείχνουν ότι αυτό που προέχει γι΄  αυτούς είναι το εγώ τους. Ο ένας θέλει να γίνει πρωθυπουργός, ο άλλος να παραμείνει, άλλοι περιμένουν να “γράψουν” υπουργική θητεία κι άλλοι να την παρατείνουν. Άλλοι έχουν βάλει στόχο να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα ψηφαλάκια για να βγουν πρώτοι στην περιφέρειά τους…Όλοι έχουν στόχους…Προσωπικούς όμως. Δεν θα ήταν κατακριτέο ,αν μαζί μ΄ αυτούς υπήρχαν και στόχοι εθνικοί.

Θα πρέπει να καταλάβουν οι 300,αλλά και όσοι φιλοδοξούν να γίνουν μέλος της παρέας των εθνοσωτήρων πως αν συνεχίσουν έτσι πολύ σύντομα δεν θα ΄χουν ούτε βουλευτικό έδρανο να διεκδικήσουν. Είναι πολύ επικίνδυνη η απαξίωση της πολιτικής ζωής της χώρας,η οποία μαθηματικά πριμοδοτεί τα άκρα για τα οποία υποτίθεται όλοι ανησυχούν…

Ο πόλεμος τελείωσε, το μαγαζί χαρίζεται

Του Θέμη Καίσαρη

Η εποχή Αλαφούζου βρίσκεται και επίσημα στην αρχή του τέλους της. Δεν είμαστε στο “φεύγω”, είμαστε στο “θα φύγω”. Και όποια κι αν είναι η πορεία μέχρι το “φεύγω”, όποια και αν θα είναι η επόμενη μέρα όταν αυτό θα ακουστεί, μπορούμε από σήμερα να κρίνουμε την εποχή Αλαφούζου στο τιμόνι του Παναθηναϊκού.

Ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Είτε θες να κρίνεις πολύ αυστηρά, είτε θες να στρογγυλέψεις πράγματα και καταστάσεις, υπάρχει μόνος ένας τρόπος να το δεις. Ο Αλαφούζος απέτυχε πλήρως.

ΑΦΗΝΕΙ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ο λόγος που δεν μπορεί κανείς να το δει αλλιώς είναι απλός. Ο Αλαφούζος, κανείς δεν το αρνείται, ανέβηκε στο καράβι όταν αυτό πήγαινε καρφί για τα βράχια, σαπισμένο. Δεν ανέβηκε σ’αυτό για να το οδηγήσει στις ανοιχτές θάλασσες και σε μέρη πρωτόγνωρα, δεν το ανέλαβε για να το μεγαλώσει και να το κάνει καλύτερο από ποτέ, τίποτα απ’όλα αυτά.

Το ανέλαβε λίγο πριν τα βράχια με έναν και μοναδικό στόχο: να το σώσει. Για να το γλιτώσει απ’τη σύγκρουση, για να κλείσει τα ρήγματα, να αντλήσει τα νερά, να το κρατήσει στην επιφάνεια. Αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός στόχος του Αλαφούζου.

Και κάθε λέξη της χθεσινής ανακοίνωσης περιγράφει τέλεια το πως απέτυχε σ’αυτήν την αποστολή. Το καράβι βρίσκεται πάνω-κάτω στην ίδια κατάσταση που ήταν όταν ο Αλαφούζος ανέβηκε σ’αυτό. Η πορεία του είναι ξανά προς τα βράχια, το καράβι βρίσκεται στην ίδια, ίσως και χειρότερη, κατάσταση που το βρήκε, σαπίζει και χρειάζεται ο,τι και πριν από πέντε χρόνια: κάποιον να το σώσει.

Με μια λέξη. Αποτυχία. Πλήρης, παταγώδης, αναμενόμενη, δικαιολογημένη, όπως κι αν την πεις, δεν αλλάζει κάτι. Αποτυχία.

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕ

Εκτός βέβαια κι αν αλλάξεις πρίσμα. Αν δεις τα πράγματα διαφορετικά. Μερικές φορές η αποτυχία και η επιτυχία αλλάζουν θέσεις, αν απλώς μεταφέρεις τον στόχο. Κάποιες άλλες φορές, η αποτυχία στα μάτια των πολλών φτάνει να είναι ακόμα και επιτυχία στα μάτια του ίδιου του πρωταγωνιστή.

Τι, δεν πιστεύετε πως ο Αλαφούζος μπορεί να πέτυχε; ΟΚ, θα σας πω μια ιστορία.

ΑΓΟΡΑΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ ΜΑΓΑΖΙ

Υπήρχε κάποτε ένα παρατημένο καλοκαιρινό κέντρο. Είχε γνωρίσει δόξες παλιά, αλλά βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, παρατημένο. Απ’το πουθενά, το απέκτησε ένας τύπος που δεν είχε καμία σχέση με τέτοια μαγαζιά.

Είχε ένα απλό και ταπεινό σχέδιο. Χαμηλό μπάτζετ κι ο,τι γίνει. Δεν προσέλαβε κανένα μεγάλο όνομα, δεν έκανε καμία φοβερή επένδυση. Πόνταρε σε ανθρώπους που με λίγα λεφτά θα έστηναν ένα σχήμα που θα μπορούσε να τραβήξει με λίγη τύχη. Θα άνοιγε μόνο Σάββατο κι ο,τι γίνει.

ΓΛΥΚΑΘΗΚΕ ΑΠ'ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Ο κόσμος αγάπησε τη νέα προσπάθεια, το μαγαζί απέκτησε υποστηρικτές. Και, ποιος θα το πίστευε, απ’το πουθενά, το μέρος όχι μόνο επέζησε, αλλά γνώρισε και μια επιτυχία που κανείς δεν περίμενε. Χαμός, δόξα, επιτυχία, το ηθικό στα ύψη.

Το αφεντικό γλυκάθηκε, το ίδιο κι ο κόσμος. Σιγά-σιγά, το σχέδιο του μαγαζιού άλλαξε. Επενδύσεις, χρήμα, πολυτέλεια σε σχέση με τα παλιά. Όχι πια “χαμηλό μπάτζετ-χαμηλές προσδοκίες”. Ο ουρανός είναι το όριο, πάμε, τα θέλουμε όλα, πάμε να γίνουμε το μεγαλύτερο μαγαζί. Καλύτερο προσωπικό, μεγαλύτεροι μισθοί, ονόματα, χαμός. Ανοιχτά και Πέμπτη και Παρασκευή και Σάββατο και Κυριακή.

ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ, ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΕΠΕΣΕ ΕΞΩ

Η επένδυση δεν βγήκε. Ο προϋπολογισμός ξέφυγε, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν, το μαγαζί άρχισε ξανά να πέφτει έξω. Το αφεντικό ήταν αναγκασμένο να βάζει διαρκώς το χέρι στην τσέπη, άρχισε κάθε τρεις και λίγο να αλλάζει πλάνο, πρόσωπα, υπευθύνους, κτλ. Χάος.

Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν, αντίθετα έγιναν χειρότερα. Το προσωπικό έμενε για μήνες απλήρωτο, αγωνιώντας για την τύχη του. Το αφεντικό ξαφνικά επαναδραστηριοποιήθηκε, τακτοποίησε κάποια απ’τα χρωστούμενα, έδωσε εντολή να γίνει ο,τι καλύτερο για τη νέα σεζόν.

Σύντομα όμως οι φόβοι επανήλθαν. Και το αφεντικό τελικά ανακοίνωσε πως κουράστηκε. Δεν αντέχει άλλο να ασχολείται και να πληρώνει, δηλώνει πως θέλει να δώσει το μαγαζί σε όποιον θέλει να το πάρει, μαζί με τα ανοίγματα και τα χρέη του.  Κάπου εκεί, ένας φίλος του αφεντικού, δεν άντεξε και του είπε τις σκέψεις του. “Ρε συ, τι τα ήθελες τα μεγαλεία; Μια χαρά δεν ήταν στην αρχή, που το πλάνο ήταν πιο ταπεινό; Έκανες το λάθος να κυνηγήσεις τα πολλά και έπεσες έξω. Πλήρης αποτυχία, κι εσύ λεφτά έχασες και το μαγαζί πήγε κατά διαόλου και τώρα να δούμε ποιος θα το πάρει έτσι όπως είναι”.

Το αφεντικό εκτίμησε την ειλικρίνεια του φίλου του κι έτσι του είπε την αλήθεια. “Μα νομίζεις πως με νοιάζει και τόσο πολύ πια το μαγαζί ή τα λεφτά; Ξέρεις γιατί το πήρα; Γιατί δίπλα μένει ένας εχθρός μου, κάποιος που παλιά ήμασταν συνέταιροι, αλλά τα σπάσαμε με άσχημο τρόπο. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον ενοχλεί η φασαρία, ειδικά το Σάββατο το βράδυ που κοιμάται νωρίς και το πρωί ξυπνάει να πάει στην εκκλησία”.

“Γι’αυτό το πήρα το μαγαζί και γι’αυτό το μεγάλωσα κιόλας, για να τον ενοχλώ όσο περισσότερο γίνεται. Δεν με νοιάζει που δεν πήγε και τόσο, ούτε με απασχολούν αυτά που έχασα. Θα ήθελα να έχει πάει καλύτερα, αλλά το βασικό δεν ήταν αυτό. Να τον ενοχλώ με τη φασαρία ήθελα και το πέτυχα”.      Ο φίλος αιφνιδιάστηκε, αλλά δεν του πήρε πολύ για να καταλάβει γιατί το αφεντικό μιλούσε για επιτυχία. Στο μυαλό του εξηγήθηκαν με μιας και οι ανεξήγητα κακές επιλογές των τελευταίων χρόνων και οι παλινωδίες, πλέον δεν απορούσε, κατάλαβε πως άλλος ήταν ο στόχος.

Είχε όμως μια τελευταία ερώτηση. “Καλά όλα αυτά, αλλά αφού ήθελες να τον ενοχλείς, γιατί σταματάς, γιατί αφήνεις το μαγαζί;” Το αφεντικό χαμογέλασε. “Πέρασε ο καιρός και τώρα τελευταία τά’χουμε βρει ξανά. Ξέρεις πως είναι αυτά, περασμένα-ξεχασμένα”.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΚΟΝΤΡΑ

Αυτή ήταν η ιστορία. Αληθινή ή όχι, ο καθένας σας ας το κρίνει μόνος του. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για τις σκέψεις μου, απλώς τις καταθέτω.

Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ποιος ήταν ο “γείτονας" που “ενοχλούσε” τόσα χρόνια το αφεντικό του μαγαζιού, ποιος ήταν ο εχθρός που πολεμούσε. Μπορεί επίσης να σκεφτεί που και πότε ξεκίνησε η κόντρα τους. Λίγο πριν το αφεντικό αποκτήσει το μαγαζί, όταν ήταν συνέταιροι σε άλλη, τελείως διαφορετική επιχείρηση.

Μπορεί επίσης, με αρκετά καλή μνήμη ή μια καλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, να θυμηθεί τη φορά που ο γείτονας μίλησε για την ενόχληση που δέχεται. Γραπτώς, με επίσημη ανακοίνωση που ξεκινούσε περιγράφοντας ακριβώς ποιος τον ενοχλεί, με ποιον τρόπο και, πάνω απ’όλα, από πότε. Από τότε που σταμάτησαν να είναι συνέταιροι.

Τέλος, ο καθένας μπορεί να έχει διαπιστώσει τελευταία πως όντως οι δυο τους, αφεντικό και γείτονας, δεν είχαν τις συνήθεις εντάσεις. Αντιθέτως, μια απλή παρατήρηση ήταν αρκετή για να καταλάβει κανείς πως δεν μοιάζουν εχθροί πια, αλλά περισσότερο σύμμαχοι, αν όχι φίλοι.

THE WAR IS OVER ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ

Ο πόλεμος τελείωσε. Το “αφεντικό” κι ο “γείτονας” τα βρήκαν, ξανά. Περασμένα-ξεχασμένα. Πως το λένε οι μπάτσοι στις αμερικανικές ταινίες στο πλήθος που μαζεύεται; “Δεν υπάρχει πια τίποτα να δείτε εδώ, προχωρήστε, απομακρυνθείτε”.

Α, ξέχασα. Εσάς δεν σας ενδιαφέρουν οι πρωταγωνιστές. Εσείς καίγεστε για το μαγαζί της ιστορίας, αυτό αγαπάτε και νοιάζεστε για τη δική του τύχη. Ε, για το μαγαζί τα είπαμε. Βρίσκεται στην ίδια άθλια κατάσταση που ήταν και στην αρχή της ιστορίας, όταν ξαφνικά το ανέλαβε κάποιος για να το σώσει.

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ

Το μαγαζί χαρίζεται και περιμένει τον επόμενο. Που είτε θα θέλει να το σώσει, είτε θα θέλει να ενοχλήσει κανέναν γείτονα. Ένα απ'τα δύο, μπορεί και τα δύο μαζί μπορεί και κάτι άλλο, θα το δούμε. Όχι όταν εμφανιστεί, αλλά όταν θα έρθει η ώρα να αποχωρήσει κι αυτός.

Οι σχέσεις κρίνονται στο φινάλε, όχι στην αρχή. Αυτό να θυμόμαστε μέχρι να δούμε την επόμενη μέρα.

Τελικά , σημασία έχει << πόσα >> έχεις ...

του Ίωνα Παπαδάκη 

Δεν έχει σημασία «πόσο» είσαι… Σημασία έχει «πόσα» έχεις.

Για πόσα μετάνιωσες, πόσα έκανες, πόσα θα ήθελες να είχες κάνει, πόσα να μην είχες κάνει, πόσα να πεις και για πόσα να σωπάσεις!

Γιατί (σίγουρα) θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάξεις πάνω από τον ώμο σου και θα θυμηθείς, θα αναπολήσεις, θα μετανιώσεις για τους στόχους που ξέχασες και θα βάλεις νέους… Και αυτό θα το κάνεις όταν είσαι έτοιμος κάτι να αλλάξεις!

Δύσκολη η στιγμή που «κοιτάς» πάνω από τον ώμο σου! Αλλά παραγωγική και διδακτική… Ξέρεις λοιπόν τι έμαθα εγώ σε μία τέτοια «ματιά»;

Έμαθα (και κατάλαβα) ότι «χάνουμε» χρόνο, πολύ χρόνο! Και μάλιστα δεν τον «χάνουμε», ούτε τον «ξοδεύουμε»… τον σπαταλάμε άσκοπα!

Σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε, σε έγνοιες που δεν έχουν αξία, λύση και ουσία, σε σχέδια που έμειναν στρα χαρτιά, σε προσδοκία που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, σε συναισθήματα (καλά ή κακά δεν έχει σημασία) και υποσχέσεις που ακολούθησαν το νόμο της βαρύτητας και σε προσμονή που έγινε απογοήτευση!

Και ξέρει γιατί; Γιατί οι απαντήσεις και η ζωή είναι τώρα! Και αυτό ισχύει για όλους (και για όλα).

Και γιατί το παρελθόν μπορεί να ορίζει ποιος είσαι τώρα, όμως το παρελθόν είναι κατασκεύασμα του μυαλού! Και το μέλλον… κι’ αυτό κατασκεύασμα του μυαλού είναι…

Ένα είναι βέβαιο: Ότι και το παρελθόν και το μέλλον μπορεί να σε στοιχειώσει και να σπαταλήσεις χρόνο, αναλύοντας τα «πρίν» και κυνηγώντας τα «μετά» που δε διαφέρουν και πολύ από τους δαίμονές σου!

Και στο «τέλος της ημέρας» θα σε τυφλώνει αυτό το «κυνηγητό» (και αυτό είναι βέβαιο) και θα σε κάνει να το πιστέψεις! Και ξέρεις τι θα πάθεις βλάκα μου;

Θα σπαταλήσεις το «τώρα»! Γιατί αυτό το «τώρα» θα σου δώσει απαντήσεις, γιατί η καρδιά θέλει να ζει στο «τώρα», γιατί το «τώρα» είναι πιο δυνατό από το «πρίν» και γιατί απλά δεν μπήκες στη διαδικασία να το καταλάβεις…

Και δεν θα ζήσεις το «τώρα»! Γιατί σε αυτό το «τώρα» που έχτισες θα φέρεις παρέα και τους δαίμονές σου… (ξέρεις εσύ) τα «πρέπει», τα «δεν πρέπει», τα «και αν;»…

Και όλα αυτά χωρίς να σκεφτείς το βασικότερο:
Ότι, ότι και να κάνεις, δεν ξέρεις τι θα γίνει «μετά»…

Και προσπαθείς λυσσαλέα να το ελέγξεις… Αλλά θα χάσεις βλάκα μου!

Μην προσπαθήσεις λοιπόν, να το ελέγξεις! Και ξέρεις γιατί; γιατί από εδώ και πέρα αρχίζει η διασκέδαση. Άλλωστε δεν υπάρχει άλλος «πραγματικός» χρόνος πέρα από αυτό το διαβολικό «τώρα»!

Τι κι αν έχασες φίλους, έρωτες, δικούς σου ανθρώπους. Να τους βάλεις -με δόξα και τιμή- εκεί που τους αξίζει! Να τους τιμήσεις για το χρόνο που τους χάρισες και για το χρόνο που σου χάρισαν! Να τους θυμάσαι με αγάπη (και με κακία και θυμό και πίκρα καμιά φορά… ούτε αυτό είναι κακό!), γιατί σε έφεραν εδώ που είσαι!

Θύμωσες όταν έπρεπε, έκλαψες όταν έπρεπε, μέθυσες όταν έπρεπε, ξέσπασες όταν έπρεπε… Αν δεν τα είχες κάνει όλα αυτά τώρα δεν θα ήσουν εσύ εδώ και εκείνοι εκεί (όπου και αν είναι αυτό το «εκεί»)…

Οπότε μην σπαταλάς άλλο χρόνο βλάκα μου!

Μην μένεις χωρίς αυτοκίνητο σήμερα, γιατί ελπίζεις ότι θα αποκτήσεις μία Ferrari αύριο! Μην «θάβεις» κάτι πολύτιμο, για κάποτε σου έκλεψαν ένα ίδιο! Μην ζητάς να μάθεις το τέλος της ταινίας, γιατί δεν θα έχει καμία αξία η ταινία!

Μην αφήνεις τους δαίμονές σου να παίζουν με το «τώρα» σου και να κλέβουν το χρόνο σου… Γιατί κάποια στιγμή θα ανακαλύψεις ότι τα «πρίν» είναι πολύ περισσότερα από τα «μετά» και το «τώρα» περνάει και χάνεται (που λέει και το τραγούδι)!

Φρόντισε μόνο να μην είναι πολύ αργά και γίνουν οι δαίμονές σου, οι καλύτεροί σου φίλοι! Α! και κάτι τελευταίο… Αν αποφασίσεις να πας βόλτα στο δάσος, ένα είναι σίγουρο: Ο λύκος θα τριγυρίζει πάντα εκεί!

Τώρα, έχει καμία σημασία να πω αν αυτές
τις γραμμές τις «χρωστάω» σε άντρα ή γυναίκα;
Μπααααααα
Σημασία έχει οτι κάπου τις χρωστάω 
και κάπου τις χαρίζω…

https://ionistis.wordpress.com